wonderful roll กฎเหล็กกฎรัก กั๊กหัวใจนายขี้เล่น

ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1

       @ ISEU

       “เฮ้อ....” ฉันพึมพำเบาๆ แหงล่ะ! ก็ตั้งแต่เปิดเทอมมาร่วม2ชั่วโมงกว่าเนี่ย ยังไม่เห็นจะมีใครเข้ามาทักเลย เป็นเพราะอะไรกันน้า...เอ๊ะ! หรือว่าจะเป็นเพราะแว่นนี่ จริงๆฉันก็ไม่ได้สายตาสั้นหรอกนะ แต่อาจเป็นเพราะไม่ค่อยมีคนแยกฉันกับน้องสาวออก ฉันเลยต้องใส่อยู่แบบนี้ไง

     “นักเรียนคณะนิติศาสตร์ทุกคนคะ ขอให้ทุกๆคนอ่านเอกสารที่อาจารย์แจกด้วยนะคะ นี่คือตารางเรียนของพวกเธอทุกคน” นี่คือกระดาษที่ชี้แจงทุกๆอย่าง ฉันไล่ตาอ่านไปให้ครบตัวอักษร จนกระทั่ง!

     ‘ทางมหาวิทยาลัยจำเป็นต้องให้นักเรียนทุกๆคนนอนในหอพักของเรา โดยจะแบ่งเป็น2ฝ่าย ฝ่ายหญิงและชาย และคณะทั้งหมดก็จะอยู่ตึกเดียวกันค่ะ และอย่าลืมหารูมเมทกันด้วยนะคะ’…… เวรแล้วไง!! หอ...ห้อง...ไหนจะรูมเมทอีก โอ๊ย!! เพื่อนซักคนเรายังไม่มีเลย แล้วอย่างงี้จะรอดมั้ยเนี่ย!?!

     “เฮ้ยแกๆๆ อยู่ห้องเดียวกันนะเว้ย”

     “เฮ้ย ชั้นจะนอนกะใครดีว้า”

     “แกมีคู่ยัง!?!”

     “ยังเลยอ่ะ ชั้นอยู่กับแกน้า”

     “เครจ้าา”

      เสียงผู้คนวุ่นวายไปหมด น่ารำคาญซะจริง เอาเวลานี้กลับบ้านไปนั่งเล่นเกมดีกว่ามั้ย??? มหา’ลัยนี่ก็น่าเบื่อซะจริงจริ๊งง ไม่มีอะไรให้ทำเลยรึไง ไปห้องสมุดดีกว่า....อ๊ะ! ฉันไม่ได้เป็นหนอนหนังสืออย่างที่ใครบางคนกำลังคิดนะ ก็แค่หาอะไรทำค่าเวลาเท่านั้นแหละ ที่รู้นิสัยจริงของฉันก็คงมีแค่แม่ พ่อ แล้วก็ยัยแยมนั่นแหละ จริงๆแล้วฉันป็นคนตัดสินใจอะไรไม่ค่อยถูก ขนาดตอนนี้ยังคิดเลยล่ะ ว่าสรุปจะไปกินข้าวที่โรงอาหารก่อนดี ไปห้องสมุดก่อนดี หรือว่าจะไปดูห้องก่อนดี ช่างเหอะ ก็ทางที่ฉันจะไปมันเป็นหอพักนี่นา เฮ้ออ แต่ซักพักหนึ่งก็มีเสียงประกาศดังขึ้นว่า

     “ประกาศ ถึงนักศึกษาเฟรชชี่ทุกคน วันนี้น้องๆยังไม่ต้องนอนหอนะคะ พี่ๆให้น้องๆนอนบ้านเป็นครั้งสุดท้าย อุ๊ย! ไม่ใช่ค่ะ แล้วก็อีกอย่างยึง ตีหนึ่งน้องๆมาเจอกันที่หน้าโรงเรียนนะคะ ขอบคุณค่าาาา”

     เฟรชชี่งั้นหรอ....ตี1เนี่ยนะ ใครเค้าจะแหกตาไปกันล่ะ เฮ้อ...(อีกแล้ว) พอไปถึงฉันก็เดินไปเดินมา เอ๊ะ! นั่นยัยแยมหนิ ว่าจะเข้าไปทักซักหน่อย แต่เพิ่งเดินไปได้นิดเดียวฉันก็หยุด กึก! เป็นเพราะอะไรน่ะหรอ ก็ฉันเห็นมันอยู่กับเพื่อนน่ะสิ ดูท่าทางสนุกสนานมากด้วย เห็นแล้วก็ไม่อยากเข้าไปขัด พอได้คิดอย่างนั้น ฉันก็ว่าจะไปเดินเล่นในห้างแถวนี้ซักหน่อย เผื่อสมองจะได้ปลอดโปร่งบ้าง.....แล้วซักพัก ฉันก็ลากสังขารของฉันกลับมาที่บ้านอยู่ดี

      “กลับมาแล้วค่าา” ฉันลากเสียงยาว

      “กลับมาแล้วหรอพี่” ยัยแยมชะโงกหน้าออกมาจากบันได แล้วฉันก็ตอบกับไปอย่างนอยด์ๆ

     “แกเห็นฉันไหมล่ะ เออแยม แกนอนห้องไหนอ่ะ” แล้วก็ถามมันต่อ
 

     “เห็นน่า พี่ก็ หนูอยู่ห้อง139น่ะ ว่าแต่คืนนี้พี่จะไปงานรับน้องป่ะ” ยัยนี่ก็ ถามอะไรไม่เข้าเรื่อง ยังไงๆก็ต้องไปอยู่แล้ว รู้มั้ยล่ะว่าฉันตอบไปว่ายังไง ฮ่าๆๆ ฉันแค่พยักหน้าไปเท่านั้นแหละ แล้วก็เดินเข้าห้องที่อยู่ตรงข้ามกับห้องยัยแยม แต่ก็พอจะได้ยินรางๆว่าแม่สั่งให้ยัยแยมไปรดน้ำต้นไม้ และพอฉันเห็นเตียงปุ๊บ ฉันก็กระโจนลงไปบนเตียงอันแสนนุ่มนั่นพร้อมกับถอดแว่นแล้ววิกปลอมนั่นออก เผยให้เห็นผมยาวสีม่วงที่แท้จริงของฉัน ลืมบอกไปอีกอย่างนึงน่ะ ฉันค่อยไม่อยากให้คนรู้เท่าไหร่น่ะ ว่าเราเป็นพี่น้องกัน เหตุผลก็คือ ฉันรำคาญเสียงซุบซิบนินทาของคนอื่นๆ แล้วก็ไม่ชอบที่น้องชั้นถูกว่าเป็นเด็กด้วย (หยามกันนักนะ!! เราก็อายุเท่ากันนั่นแหละ เพียงแค่ว่า...ฉัน-สูง-กว่า) และด้วยประการฉะนี้..มันก็ทำให้ฉันเป็นเด็กหลังห้องไป..... 

  ----------------------------------------------------------------

TALK
 

TALK 1
สวัสดีค่ะรีดเดอร์ทุกๆคน วันนี้ไรต์จะมาแนะนำตัวนะคะ ไรต์มีนามว่า buddypuri ลองไปเสิร์ชดูเลยค่า (เสิร์ชแล้วก็ขอฝากนิยายด้วยนะ อิอิ)

TALK 2
นิยายเรื่องนี้ไรต์แต่งกับเพื่อนไรต์เอง มีนามปากกาว่า light moon เห็นอย่างนี้แล้วก็รีบไปหานิยายของเพื่อนไรต์มาอ่านเลยนะคะ เราจะสลับกันลงนะคะ ^^ ติดตสมหน่อยนะคะ

TALK 3
นิยายเรื่องนี้ก็ออกรักๆหน่อย วุ่นวายมั๊กๆ(ไม่ใช่ล่ะ) ใครอ่านแล้วติดใจก็กด fav(orite) หรือกดแฟนฯเรื่องนี้เลยนะคะ pleaseeee >0<
 

     สปอยล์ค่าา

"ขอให้น้องๆจับคู่กันนะคะ อ๊ะๆ! อย่าเพิ่งค่ะขอเป็นคู่ชาย-หญิงนะคะ" เอาไงดีๆ หญิง-หญิงชั้นก็ไม่มีคู่แล้ว ทำไงดีีล่ะเนี้ย!?!? (ใจเย็นๆ หายใจเข้าลึกๆๆๆ หายใจออกยาวๆๆๆ) -0-

:) Shalunla