เเอสโตโนมี่เดส สงครามมหาเวทย์

ลำดับตอนที่ #17 : การเดินทางของราชิยะ

//จากนั้นราชิยะก็เดินทางต่อไปโดยที่มี3 คนตามไปด้วย

มิยุ : นี้ท่านจะไปไหนเหรอค่ะ

ราชิยะ : ไปส่งของให้คนคนหนึ่งและไปตามหา ดอกดาหงัน นะ

มิยุ : ดอกไม้ที่ชาวบ้านเค้าลำลื่อว่ากันว่า อายุยืนถึง100000 ปีน่ะเหรอค่ะ

ราชิยะ : ใช่แล้วละ เพราะดอกไม้นั้นจะสามาตรลบล้างพลังของดอกไซกัสได้

วาม : นี้พวกเราจะเดินทางไปไหนกันรึครับท่านราชิยะ

ราชิยะ : ไป อียิปส์ ละ

//ทั้ง3 ตกใจ

บิทา : เดียวนะครับ ทำมพวกเราต้องไปไกลขนาดนั้นละครับท่าน

ราชิยะ : ก็แบบว่าเรื่องเร่งด่วนเลยละ เลยไปไกลหน่อย

บิทา : อย่าน้อยก็ไกล้ๆก็ยังดีนะครับ

ราชายะ : เอาจะไม่ไปก็ได้แต่เดียวรอฉันกลับมาจะจับแกเข้าตารางข้อหาทำการอนาจารต่อหน้าสาธารชน

บิทา : เข้าใจแล้วครับ T^T //บีทาพูดเสียงสั่น

มิยุ : ท่านนี้เก่งจังพวกนี้กลัวเลยอะ

ราชิยะ : ราชันย์เลยนะ ไม่มีใครชมก็แปลกแล้วละนะ

มิยุ : ท่าทางจะไกลเฮะ

ราชิยะ : สู้ๆละ เดียวก็ถึง

//ทั้ง4 คนเดินทางไปตามทางที่ยาวมากๆ และก็ไปหยุดพักที่ป่าแห่งหนึ่งซึ่งมีแม่น้าใสสะอาดอยู่ เลยตั้งแคมส์

ราชิยะ : พวกแกน่ะ เฝ้าเวรให้ด้วยละกันนะ แล้วฉันจะทำอาหารและอุปกรณ์บางอย่างให้เป็นรางวัล

บิทา&วาม : เข้าใจแล้วครับท่าน

ราชิยะ : มิยุ รอนี้แปบนะเดียวผมมา //ราชิยะ จู๊บที่หน้าผากมิยุไป1ทีเล่นเอามิยุถึงกับหน้าแดงไปเลย

//และราชิยะกับ2คนนั้นก็ออกไปหาฟื้นและอุปกรณ์มา

ราชิยะ : พวกแก รู้จักป่านี้ไหม

//บิทาก้มหน้าและพูดออกมาว่า

บิทา : ป่านี้น่ะ เป็นป่าที่มีหมีใหญ่นามว่า มากุ เป็นหมีที่มีพลังเวทย์ด้วยนะ

ราชิยะ : ป่านี้มันแปลกๆเฮะ เอางี้มันอยู่…..

//ราชิยะพูดไม่ทันขาดคำเท่านั้นแหละ หมีตัวนั้นก็กระโจนออกมา

ราชิยะ : พวกแกหลบเร็ว

//ราชิยะพลักทั้ง2 คนออกไปและเอามือรับมือและพลักหมี ถอยออกไป

บิทา : นายท่าน

ราชิยะ : พวกแกน่ะ เดียวเตรียมตัวเชือดหมีทานกันนะ โอเค แล้วแกใช้เวทย์ความเร็วของพวกแกไล่ฟันมันเลยนะ

บิทา&วาม : เข้าใจแล้วครับ

//ทั้ง2 ก็เข้าไปไล่ฟันแต่ยงไม่ทันจะถึงตัวก็โดนตบลอยไปซะแล้ว - -

ราชิยะ : หนอยแน่ เจ้านี้มันเก่งเฮะงั้นมาเจอกับฉันนี้ไอ้หนู

//ทั้งหมีและราชิยะกระโจนไส่กันซึ่งหมีไล่ตบซ้ายขวาเป็นจัวหวะไส่ราชิยะเล่นเอาราชิยะไม่สามาตรโต้ตอบอะไรได้และได้แต่กันอย่างเดียว

ราชิยะ : วิชาเทพ ลูกไฟนาคา

//ราชิยะ พ่นไฟไส่หมีแต่ปรากฏว่าหมีร้องออกมาอย่างดังซึ่งในมือของหมีนั้นมีเวทย์สีขาวห่อหุ้มไว้และเมื่อหมีเอามือตบทำให้ไฟของราชิยะดับและหายไป

ราชิยะ : เป็นหมีที่แปลกดีจริงๆ น่าจะจับไปโชว์งานวัด นะนี้

//ราชิยะตีลังก้าเข้าไปและฟาดเท้าไส่หมีซึ่งหมีแองก็ตบส่วนกลับไป

//ตู้มมมมมมมมมมมมม สัยงระเบิดเพราะแรงปะทะกันทำเอา มิยุ ที่อยู่อีกด้านใจไม่ค่อยดี

มิยุ : ขอ3 คนนั้นอย่าเป็นอะไรเลยนะ

ราชิยะ : แกนี้มันอึดจริงเฮะ

//หมีเลยได้โอกาสตบราชิยะกระเด็นอัดต้นไม้

//ราชิยะโดนอัดติดต้นไม้เลือดออกปากเล็กน้อย โฮกกกกกกกก เสียงคำรามของมันดังไปทั่วบริเวณและหมีก็พุ่งมาด้วยความเร็วแต่ถูกราชิยะ ซัดหมัดไส่เต็มแรง หมีถอยออกมา

ราชิยะ : ท่าทางไม่ค่อยดีเลยเฮะ มันไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนกัน

//หมีก็วิ่งเข้ามา

ราชิยะ : อย่าหาว่าอย่านู่นอย่างนี้เลยนะ วิชาดารา //ราชิยะชี้นิ้วขื้นไปที่ที่หมีวิ่งมา

ราชิยะ : ไรเซอร์ฟิง //ราชิยะชี้นิ้วที่ปล่อยพลังเลเซอร์ไส่แต่ปรากฏว่าภาพที่เห็นคือมีสาวน้อยสูง 168 ในชุดบ็อกซิ่งคนหนึ่งมากันไว้ซึ่งหมีก็ไม่ได้ทำอะไรซึ่งพลังของเธอก็กับราชิยะได้ เค้าเป็นสาวผมสีฟ้าดูน่ารักและไส่หมวกที่มีหมีอยู่บนหัว

ราชิยะ : อะไรกัน เธอเป็นใครงั้นเหรอ ถึงมากันหมีแบบนี้

คิริน : ต้องขออภัยที่มาขัดจังหวะนะค่ะท่านราชันย์ราชิยะ ดิฉันคงปล่อยให้ท่านทำอันตรายสามีฉันไม่ได้หรอกค่ะ //บ็อกซิ่งระดับ 7 ดาว จ้าวแห่งหุบเขาตงง๋า

ราชิยะ : เธอบ้าไปแล้วรึ หมีนั้นน่ะรึ แฟนของเธอ

คิริน : กลับร่างเดิมซิ มาคิ

//และหมีก็กลับสภาพเป็นร่างเดิม ซึ่งเค้าเป็นชายหน้าตาดีมากๆ สูง 175 ผมสีม่วง นัยน์ตาผมในชุดวอรีเออร์สีแดงเลือดหมู

มาคิ : สวัสดีครับท่านราชิยะ กระผมขออภัยเป็นอย่างสูงที่บังอาจต่อสู้กับท่าน //นักสู้ระดับ 6 ดาว ฉายา หมีปีศาจ

ราชิยะ : สวัสดีนะ งั้นเจ้าก็เป็นผู้มีพลังจากเทพเจ้าซินะ

มาคิ : ใช่แล้วละครับ ผมได้พลังจาก เทพไรจิน (เทพสายฟ้า) ให้มีพลังของหมีและสามาตรแปรงร่างเป็นหมีทุกชนิดได้น่ะครับ

ราชิยะ : แล้ว เจ้าละ ชื่ออะไรสาวน้อย

คิริน : ดิฉัน คิริน จ้าวแห่งหุบเขาตงหงัน ค่ะ ผู้มีพลังพิเศษจากเทพอิซานากิ (เทพบิดร) ให้มีความสามาตรรการรับและถ่ายพลังได้ค่ะ

ราชิยะ : ดีใจจริงๆที่ได้เจอคนมีฝีมือแบบพวกเจ้า งั้นเจ้าสนใจจะมาเป็นฝ่ายธรรมมะกับพวกเราไหม

มาคิ : พวกเราน่ะสนใจที่จะเข้ากับฝ่ายธรรมมะเพื่อร่วมมือปราบพวกด๊าคโซลอยู่แล้ว และพวกเราก็มาเจอพวกท่านข้าก็ดีใจครับ งั้นพวกเรา2 คนขอทัพฝ่ายธรรมมะกับท่านได้รึไม่ขอรับ

ราชิยะ : สนใจก็ดีงั้นรับพวกเจ้า โอเคนะ

//ทั้ง2 ดีใจแบบออกนอกหน้าและกอดกันแบบน่าอิจฉา

ราชิยะ : เอาละเราไปหาฟืนกันต่อเถอะนะ

มาคิ : พวกท่านไม่ต้องห่วงและไปหาฟืนนะครับ เดียวมาที่วังของพวกเราก็ได้ครับพวกเรามีที่พักให้ฟรีครับ

//และเวลาผ่านไปราชิยะก็อุ้มมิยุมาที่พัก

คิริน : นี้น่ะเหรอแฟนท่าน ช่างน่ารักจริงๆนะค่ะ

มิยุ : ไม่เห็นต้องชมกันเลยนี้น่า

//ทั้ง2 คนคุยกันแบบสนุกสนานตามประสาผู้หญิง

มาคิ : ดีใจจังที่ได้เห็นสาวๆคุยกันแบบมีความสุข เพราะนานๆทีจะมีคนเข้ามาที่นี้น่ะครับ แต่เสียอย่างเดียวผมกับแฟนไปจากวังนี้ไม่ได้ครับ เดียวที่นี้จะร้างเอาได้

ราชิยะ : แล้วพรุ่งนี้เราจะออกเดินทางกันแล้วซะด้วย น่าเสียดาย…..

//และวามกับบิทาวิ่งมาหา

ราชิยะ : มีอะไรกันเรอะพวกแก

บิทา : ถ้าทั้ง2 ไม่รังเกียจพวกเราก็ขอให้เราอยู่ที่นี้เพื่อดูแลที่นี้แทนท่านทั้ง2 ได้ไหมครับ

//ทั้ง3 หันมามองบิทา

วาม : นั้นซิครับ ผมว่าผมจะกลับใจจากนักซี้งมอเตอร์ไซค์มาเป็นนักรบแทนและที่นี้ก็เหมาะมากๆนการทำการฝึกดังนั้นขอให้พวกเรา2 ดูแลที่นี้แทนเถอะนะครับ

มาคิ : ได้ซิ งั้นตกลงตามนี้

//และทั้งหมดก็ไปทานข้าวซึ่งมาคิและคิรินช่วยกันทำ

มาคิ : เมนูวันนี้คือ แกงหรี่ ครับ ผมทำสุดฝีมือเลยนะครับ

//ทั้งหมดก็ไม่รอช้ารับประทานกันบมีความสุขมากๆ และอิ่มกันไปเลย

แม่บ้านมาลี : เดียวดิฉันเก็บให้นะคุณหนู

คิริน : รบกวนด้วยนะค่ะ แม่บ้าน^^

มาคิ : ห้องนอนทางนั้นนะครับ มีอะไรก็เรียกได้

//และมาคิก็จุงคิรินเดินเข้าห้องไปและทั้ง2 ก็เดินเข้าห้องอีกห้องหนึ่ง ซึ่งมื่อหัวถึงหมอนทั้งคู่ก็หลับไปจนรุ่งเช้า ซึ่ง วาม มาลี และบิทาจัดเสเบียงและข้าวของสำหรับเดินทางไว้แล้ว

วาม : ข้าจัดให้ท่านแล้วละครับ

มาลี : ฉันก็จัดให้คุณหนูทั้ง2 แล้วละค่ะ

มาคิ : ขอบคุณนะครับป้า

//มาคิ ราชิยะ และคิรินก็กอดป้า

มาลี : ขอให้ท่านทั้ง4 เดินทางด้วยความปลอดภัยนะเจ้าค่ะ

วาม : ไม่ต้องห่วงนะนายท่าน เดียวข้าและบิทาจะดูแลป้าให้เอง และเดียวจะเปิดที่นี้เป็นที่ฝึกสำนักยุทรเพื่อรวบรวมมหารนักรบครับ

ราชิยะ : ฝากด้วยละ

//และทั้ง4 ก็ออกเดินทางต่อไปจุดมุ่งหมาย คือ อินเดีย นั้นเอง

//ทางด้านมหาวิทยาลัยฯ

มุเรนิ : คิดถึงเจ้าราชิยะจริงๆ

อาเกดส์ : เอาน่าครับดียวเค้าต้องกลับมาแน่ๆ

เดริยะ : เราว่ามาเตรียมตัวเรียนพรุ่งนี้กันดีกว่านะ

จิลรอส : นั้นซินะ

คุมิสึ : ตื่นเต้นๆๆๆๆ

คิสึมิ : วันเรียนวันแรกที่น่าภาคภูมิใจ

ฟอมัส : น่าสนุกดีนะครับ

ชิคุริ : คาบแรกขอให้ไม่เรียนจะดีมาก

คารีส : คาบแรกจะโดนอะไรวะเนี่ย คิดแล้วน้าตาแลด

สึเทระ : คาบแรกอย่าพูดพาเครียดเซ้คารีสจ๋า

วาชุริ : คาบแรกเราถนัดสุดๆฮ่าๆๆ

อารีออน : คงงั้นละ นะ

มิว : ท่านพ่อและท่านลุงๆ นอนกันได้แล้ว

//และทั้งหมดก็นอนหลับกันไป

//ซึ่งมีชายคนหนึ่งปรากฏออกมา ในเงามืด

??? : ยังไม่รู้ตัวอีกนะว่าพวกแกน่ะ จะตายกันหมด //เค้าเป็นชายที่สูง 180 ในผ้าคลุม ซึ่งยิ้มแล้วก็ฟาดหอกลงมาที่ห้องแต่มีคนพุ่งมารับด้วยดาบ

เรโน่ : ยังไม่ถึงคราวหรอกนะเพราะพวกนี้น่ะยังไปได้อีกไกล

??? : ระ ระ เรโน่ นี้นาย

เรโน่ : ไม่นึกเลยว่าจะได้มาเจอกันทีนี้นะ ฟูหมิง

//และชายคนนั้นก็เปิดผ้าคลุมออกซึ่ง เค้าเป็นชายผมสีดำทรงรองทรงในชุดจีนสีดำ เสื้อแบบจีนแขนยาวและกางเกงจีนแบบยาวรองเท้าสีดำ

ฟูหมิง : คิดถึงเหมือนกันนะ เรโน่

เรโน่ : ไม่นึกเลยว่าคนที่ดีทั้งฝีมือและจิตใจระดับตำนานแบบนายจะไปช่วยและเข้าข้างพวกด๊าคโซล

ฟูหมิง : ก็เค้าช่วยฉันไว้น่ะซิ //ยิ้มเจ้าเล่ห์

เรโน่ : นี้แกสติหลุดไปแล้วรึไง พวกด๊าคโซลมันคิดจะทำลายทุกสิ่งนะ

ฟูหมิง : นายน่ะไม่เข้าใจฉันหรอก เรโน่ ถอยไปซะ อย่ามาขวางทางไม่งั้นคนที่จะตายคือนายน่ะ

เรโน่ : เอาน่าถ้าคิดจะไปต่อก็เข้ามาซิ//เรโน่ตั้งท่าเตรียมสู้

ฟูหมิง : นายนี้น้า //ฟูหมิงก็เตรียมตัวตั้งท่าสู้

โปรดติดตามตอนต่อไป