[Fic SNSD YulSic] เธอคือใคร (jessica Ver.)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

มาแว้วๆๆๆๆๆๆๆ
เธอคือใคร เวอร์ชั่นจ่าสิก
รีดเดอร์หลายคนคงอ่านของลิงไปแล้ว
เราจะลองมาดูในมุมมองของจ่ากันว่าจ่าเป็นยังไง
.................................................................................................................

ช่วงชีวิตที่เคยรักใคร ไม่เคยล้อเล่นกับหัวใจ
แต่ว่าทุกคน เข้ามาคบกัน ไม่นานเขาก็ไป
แต่ละครั้งก็คอยทุ่มเท แต่สุดท้ายก็ยังเสียใจ
เจ็บจนคุ้นเคย แต่ไม่ชอบเลย ที่ต้องไม่เหลือใคร

ดั่งฟ้า จะแค่เพียงต้องการแกล้งกัน
ให้ฉัน ต้องพบเจอแต่เจ็บความช้ำใจ
จนไม่รู้ว่า รักแท้หน้าตาเป็นเช่นไร
ก็ยังไม่พบเจอใคร ที่รักกันจริงสักที

จะมีไหมซักคน มาเปลี่ยนชีวิตของฉัน เธอคือใคร
ที่จะรักจริง ไม่ทอดทิ้งกัน อยากจะรู้
จะมีไหมซักใจ จะได้เจอเธอ อยากรู้เธอคือใคร
ที่จะเป็นรักสุดท้าย ของฉันจริงๆสักที

ไม่รู้จะเจอเมื่อไหร่ ก็เฝ้าแต่ถาม ก็ได้แต่ถามจากฟ้า

จะมีไหมซักคน มาเปลี่ยนชีวิตของฉัน เธอคือใคร
ที่จะรักจริง ไม่ทอดทิ้งกัน อยากจะรู้
จะมีไหมซักใจ จะได้เจอเธอ อยากรู้เธอคือใคร
ที่จะเป็นรักสุดท้าย ของฉันจริงๆสักที

เนื้อเรื่อง

 

YulSiC Yuri+Jessica : เธอคือใคร

“เจสครับ ผมอยากให้เราจบความสัมพันธ์ของเราแค่นี้นะครับ”

“จบความสัมพันธ์ ท่ะ-ท่ะ-ทำไมล่ะคะ”

“ตอนนี้ผมกำลังจะเป็นศิลปินไม่ใช่เด็กฝึกธรรมดาๆเหมือนแต่ก่อน ถ้าผมยังคบกับเจสอยู่ ผมอาจไม่รุ่งในหน้าที่การงาน”ชายร่างสูงบอกับฉันคำพูดของเขาทำให้ฉันถึงกับหมดเรี่ยวแรง

“แล้วที่ผ่านมาเรื่องของเรามันคืออะไรคะ ไหนคุณบอกว่าคุณจะไม่ทิ้งฉัน แม้จะได้เป็นศิลปินยังไงล่ะ”ฉันถามคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ เขาเคยสัญญากับฉันว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเขาก็จะไม่ทิ้งฉัน และจะอยู่เคียงข้างฉัน แม้ว่าเขาจะกลายเป็นดาราหรือศิลปินไปแล้ว แต่ทำไมวันนี้ถึง...

“ขอโทษนะ แต่นั้นมันเป็นอดีตลาก่อนนะครับ”ผู้จบเขาก็เดินจากไปโดยไม่สนใจความรู้สึกของฉันเลย ทำไม...ทำไมเขาถึงทำแบบนี้

“อย่าไปนะ...อย่าไปนะ”

“ฮึ๊ก ฝันอีกแล้วหรอ....”ฉันสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจกับความฝันเมื่อกี้ มันเป็นความฝันที่ไม่เคยลบออกไปจากใจฉันซักที นี่มันก็ผ่านมาปีกว่าแล้วกับคนรักที่ทิ้งฉันไปเพราะต้องการไปเป็นศิลปิน ตกลงที่ผ่านมาเขาคบกับฉันเพื่ออะไร หาตัวแก้เหงาหรอ หรือว่าของเล่นชิ้นนึง

หรือแค่ผู้หน้าโง่ที่หลอกแล้วมันสนุกดี...

หลังจากวันนั้นที่เขาจากไป โลกของฉันก็เปลี่ยนไป แม้จะเปิดใจลองให้หลายคนเข้ามา แต่สุดท้ายก็ไม่มีแทนที่คนๆนั้น ทำไมฉันถึงไม่ลืมเขาซักทีนะ คนๆนั้น ทำไมฉันถึงยังจำเขาได้อยู่ตลอดเวลา ทำไมฉันถึงต้องการเขา ในเมื่อเขาไม่ได้ต้องการฉันเลย แม้แต่นิดเดียว

ฉันอยากรู้จะมีใครซักคนไหมที่จะมาทำให้ฉันลืมเขาได้ และคนๆนั้นก็จะไม่ทิ้งฉันไปเหมือนกับผู้ชายคนนั้น ขอแค่ซักคน...ช่วยมาทำให้ฉันลืมเขาหน่อยได้ไหม

“ติ๊งต๊อง~~”ขณะที่ฉันกำลังคิดฟุ้งสานอยู่นั้นก็ต้องสะดุ้งเมื่อมีคนมากดออดที่หน้าบ้าน

ใครมานะ ดึกปานนี้แล้วยังไม่หลับไม่นอนอีก หรือว่าจะเป็นพวกเด็กๆ ที่ชอมากดออดเล่น งั้นก็ออกไปดูหน่อยดีกว่า จะได้ว่าด้วยที่มากวนคนอื่นในช่วงเวลานอนแบบนี้

คิดอยู่ซักพักฉันก็ตัดสินใจที่จะไปเปิดประตู

“แอ๊ดดดด...” ฉันคงต้องไปหาน้ำมันมาหยอดประตูแล้วล่ะ-*-

และตอนนั้นเองที่ฉันประตูเปิดออกหมด ฉันก็ต้องตกใจกับบุคคลตรงหน้าเล็กน้อย

เขาเป็นผู้หญิงที่ดู...ดีมากๆ ดูแล้วคงจะอายุใกล้เคียงกับฉัน ถ้าจะให้บรรยายถึงหน้าตา เข้ามีดวงตาที่หวานแต่ก็แอบเข้ม จมูกก็โด่งเป็นสัน โครงหน้าก็เป็นรูปไข่ ผิวเข้มนิดๆดูจากการแต่งตัวแล้วคงจะเป็นคนมีฐานะพอตัว

เขาช่างน่ารักและ...ดูดีมาก....

“มีอะไรหรือเปล่าคะ?”ฉันตัดสินใจที่จะถามเขาออกไปก่อนเพราะเห็นเขามองฉันอยู่นาน

“.....”คงอึ้งหน้าตาที่รับไม่ได้ของฉัน- -*

“คุณคะ... คุณคะ...”ฉันเรียกอีกครั้ง

“คะ-คะ??”และครั้งนี้เขาก็ตอบฉันกลับ

“มีอะไรหรือเปล่าคะ?!?”ฉันถาม

“อ่ะ-อ๋อ~ เออ...คือ...พอดีฉันหลงมาแถวนี้น่ะค่ะ ไม่ทราบว่าคุณจะช่วยบอกทางให้หน่อยได้ไหมคะ??”เขาถามฉันอย่างสุภาพ อ๋อ...คนหลงทาง

“แล้วบ้านของคุณอยู่แถวไหนหรอคะ?!?”ฉันเองก็ถามกลับอย่างสุภาพ

“อยู่แถว...ซองนัมค่ะ”เขาตอบ

“อ๋อ~ คุณก็เดินตรงไปทางนั้น พอถึงหน้าปากซอย ก็เลี้ยวคว้าประมาณ50ม.ก็จะเจอป้ายรถเมย์ค่ะ^^”ฉันบอกยิ้มๆ

“ค่ะ...ขอบคุณค่ะ”เขาบอกก่อนจะโค้งขอบคุณตามประเพณี ฉันจึงโค้งกลับเพื่อรับคำขอบคุณ

เขา..จะไปแล้วหรอ? พึ่งจะเจอกันไม่ถึง10นาทีเลยนะ แต่ทำไงได้ล่ะ...ก็เขาเป็นคนที่หลงทางมาหนิ รู้ทางกลับบ้านแล้วเขาก็ต้องกลับเป็นธรรมดา เมื่อบอกลาเสร็จเขาก็หันหลังเพื่อจะกลับบ้าน

แต่...

“แม๊ะ.. แม๊ะ.. แม๊ะ.. ฟู!!!”

“เฮ้ย! ฝนตก!?!”เขาอุทานอย่างตกใจ เพราะอยู่ดีๆก็มีฝนมาอย่างหนัก “บ้าเอ๊ย!! แล้วจะกลับบ้านยังไงเนี่ย?!?”เขาสบถ พยากรณ์อากาศไม่เห็นบอกเลยว่าวันนี้จะมีฝนตกอ่ะ

แล้วทำไม ช่างมันเถอะ ช่วยเขาก่อนดีกว่า

“เออ...คุณคะ เข้ามาหลบฝนในบ้านของฉันก่อนไหมคะ??”ฉันเสนอให้เขาเข้ามาหลบฝนในบ้านของฉัน เขาจะกลัวฉันหรือเปล่านะ

“ว่าไงคะ?? จะมาหลบฝนในบ้านของฉันก่อนไหมคะ?!”ฉันถามซ้ำอีกรอบ

“เออ...ค่ะ ถ้าไม่เป็นการรบกวนจนเกินไป^^;”เขาตอบก่อนจะยิ้มแห้ง

“ไม่ลบกวนหรอกค่ะ เชิญค่ะ”ฉันบอกก่อนจะบ่ายมือเป็นการเชิญให้เขาเข้ามาหลบฝนในบ้านของฉัน เฮ้อ บ้านฉันมันก็ทั้งเก่าและเล็ก เพระฉัน...จน

เฟอร์นิเจอร์ก็เป็นแบบธรรมดาๆ ที่คน(จน)ทั่วไปเขาใช้กันเขาคงจะไม่รังเกียจที่จะนั่งบนโซฟาโทรมๆของฉันหรอกนะ

“เชิญนั่งตรงนี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันไปเอากาแฟมาให้~”ฉันบอกยิ้มๆก่อนจะเดินเข้าไปในห้องครัว เขาจะชอบกาแฟแบบไหนนะ ถ้าชงไปให้แล้วไม่ถูกใจเขาจะว่าหรือเปล่า จะทานได้รึเปล่า หรือจะพ้นออกมาใส่หน้าฉัน เอาเถอะ...ลองใช้...ใจชงล่ะกัน

“กาแฟได้แล้วค่ะ~”ชงเสร็จฉันก็นำมาให้เขาที่ห้องนั่งเล่น

“ขอบคุณค่ะ”เขาตอบยิ้มๆก่อนจะรับกาแฟมาจิบ ทำไมหน้าเขาดูแดงๆนะ..

“คุณดื่มมาหรอ?”ฉันถามขึ้น

“แอ๊กๆ”ทำให้เขาเกือบสำลักกาแฟ

“อุ๊ย! นี่ค่ะทิชชู่”ฉันสะดุ้งเมื่อเห็นเขาสำลักกาแฟก่อนจะหยิบกระดาษทิชชู่ยื่นให้ มันเสียมารยาทไปหรือเปล่านะเรา

“ขอบคุณค่ะ...”เขาบอกก่อนรับกระดาษเพื่อใช้มันเช็ดปาก “คุณรู้ได้ไงคะว่าฉัน....”

“ก็กลิ่นมันแรงมากน่ะคะ แถมหน้าคุณยังแดงอีก”ฉันบอกยิ้มๆ

“ขอโทษนะคะ..”

“ขอโทษ?? ขอโทษฉันทำไมคะ?!?”ฉันถามงงๆ เขา..ขอโทษฉันทำไมอ่ะ

“เออ...ขอโทษ..ที่รบกวนคุณมากมายน่ะค่ะ”เขาตอบก่อนจะยิ้มเจื่อนๆให้เธอ

อ๋อ~~ เรื่องนี้เอง...

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ~ แล้วทำไมคุณถึงดื่มมาหนักขนาดนี้ล่ะคะ?”ฉันถาม แล้วฉันจะถามเขาทำไมเนี่ย ดูจุ้นจ้านชะมัด-*-

“ฉัน..พึ่งโดนแฟนบอกเลิกมาน่ะค่ะ...”เขาตอบเสียงเศร้า นั่นไงไปสะกิดแผลเขาอีก ซูยอนเอ๊ย!!~~ แกนะแก- -*

“เออ...ขอโทษค่ะ...”ฉันบอกด้วยความรู้สึกผิด

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันชินแล้ว ชีวิตฉันโดนบอกเลิกมาเป็นร้อยครั้งแล้วล่ะค่ะ~”เขาตอบ

เป็นร้อย แฟนคนแรกของเขามีตอนอายุเท่าไหร่เนี่ย- -;

“เยอะขนาดนั้นเลยหรอคะ?”ฉันถาม

“ก็ไม่เชิงหรอกค่ะ...”เขาตอบ

“แล้วทำไมคนพวกนั้นถึงทิ้งคุณล่ะคะ?? ดูๆแล้วคุณก็น่าจะเป็นคนดีหนิคะ...”

“ไม่รู้ซิคะ อาจเป็นเพราะฉัน...โง่ก็ได้...”

“โง่...”

“ทุกคนที่เข้ามาในชีวิตฉัน ไม่มีใครซักคนที่รักฉันจริง ไม่มีซักคนที่จะรักฉันเพราะฉันเป็นแบบนี้ ไม่ใช่เพราะฉันรวย...”เขาตอบ ยังมีคนที่ต้องเจ็บเพราะรักมากกว่าฉันอีกหรอ

“คนพวกนั้นเขาหลอกคุณหรอคะ?”ฉันถาม ทำไมฉันถึงอยากรู้เรื่องชาวบ้านขนาดนี้นะ- -*

“คงงั้นมั้งคะ...”เขาตอบ

“ไม่เป็นไรนะคะ...”ฉันถามก่อนจะว่างมือบนไหล่ฉันเพื่อต้องการปลอบเขา ก็ฉัน..ทำให้เขาคิดถึงเรื่องเศร้าๆขึ้นมานี่นะ เขาจึงหันไปมองฉัน ฉันก็ยิ้มให้เพื่อเป็นเป็นกำลังใจ ทำดีที่สุดได้แค่นี้แหละ- อยู่ดีๆเขาจึงโผเข้ากอดฉันก่อนจะร้องไห้ออกมา อึ้ง+งง+ทำอะไรไม่ถูก+เขิน _///_ ฉันชะงักไปซักพักก่อนจะรับกอดของเขาเพื่อปลอบใจ ก็เขาเศร้าอยู่หนิ

“ฉันเจ็บมาหลายครั้งแล้ว ฉันเจ็บจนจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว...”

“ไม่เป็นไรนะคะ ซักวันคุณจะได้เจอกับคนที่รักคุณจริงนะคะ...”ฉันปลอบฉันก่อนจะลูบหลังเขาเบาๆ

“ฉันยอมเปลี่ยนตัวเองทุกอย่าง เพื่อซักคนที่จะรักฉันจริง ซักคนที่จะไม่ทิ้งฉัน...

ทำไมคนบนฟ้าถึงไม่เคยเห็นใจฉันซักที ทำไมคนบนฟ้าถึงได้ใจร้ายกับฉันแบบนี้...”เขาพูดไปก็ร้องไห้ไป ฉันเองก็ได้แต่กอดปลอบเขาอยู่แบบนั้น ถึงจะรู้สึกขัดเขิน แต่จะปล่อยเขาก็ไม่ได้ เขากำลังเศร้าอยู่ ความรู้สึกที่โดนทิ้ง..ฉันเขาใจดี...

“คุณอย่าคิดแบบนั้นซิคะ คนบนฟ้าอาจอยากให้คุณรอคนที่ใช้กว่าทุกคนที่คุณเคยคบมาก็ได้นะคะ ฉันเชื่อนะคะ ว่าซักวันคุณจะได้เจอความรักที่สวยงามและคนรักที่จะไม่ทิ้งคุณแม้ว่าคุณจะไม่มีเงินทองก็ตาม...”ถึงจะบอกเขาไปแบบนั้น แต่ว่าฉันเอง...ก็ยังไม่สามารถลืมคนรักเก่าได้เลย

“แต่ฉันเหนื่อย... เหนื่อยที่จะวิ่งตาม เหนื่อยที่ต้องหาความรักที่จริงใจ เพราะทุกครั้งที่ฉันได้ความรักนั้นมา ก็ไม่มีซักครั้งที่จะเป็นรักจริง ฉันควรทำยังไง ฉันเจ็บจนจะไม่รู้จักคำว่ารักแท้แล้วนะ ฉันต้องทำยังไง??....”เขาถามทั้งน้ำตา

นี่เขาเจ็บมามากมายขนาดไหนกันนะ น้ำเสียงของเขา น้ำตาของเขา ฉันรู้สึกได้ว่ามันเต็มไปด้วยความเศร้าและความเจ็บปวด...

“งั้นคุณก็หยุดซิคะ...”ฉันพูดขึ้น

“หยุด??”

“ใช่ค่ะ... ยิ่งเราวิ่งตามความรักมากเท่าไหร่ เราก็จะยิ่งเหนื่อยเท่านั้น และถ้าเราคว้าความรักนั้นได้จริง บางทีมันก็ไม่ใช่ความรักจริงของเรา คุณอาจไปคว้าความรักของคนอื่นมาและพอถึงเวลาที่ความรักนั้นต้องกลับไปหาเจ้าของ พอถึงเวลาที่จากกันเราก็จะเสียใจและเจ็บปวด แต่ถ้าคุณลองหยุด คุณลองยืนอยู่กับที่ในจุดที่คุณควรยืน บางทีความรักที่คุณไขว่คว้ามาทั้งชีวิตก็จะมาหยุดตรงหน้าคุณเอง โดยที่คุณไม่เหนื่อยเลย ลองดูซิคะ...”ฉันบอกยิ้มๆ ถึงฉันจะลืมคนรักเก่าไม่ได้ แต่ฉันก็คิดในแง่ดีมาตลอดว่าเขาไม่ใช่ของฉันเขาจึงจากไปและซักวันคนรักของฉันก็จะมาหาฉันและอยู่กับฉันตลอดไป แม้ความคิดนั้นมันจะมีความหวังเพียงนิดเดียว

“รักแท้จะมาหาฉันจริงหรอ?”เขาถาม

“ถ้าคุณยังเชื่อในรักที่จริงใจ ยังไงมันก็จะมาคุณเองค่ะ...”ฉันบอกก่อนจะเผยรอยยิ้มที่ออกมา เพราะฉันเชื่อแบบนั้นฉันจึงอยู่ได้

“ค่ะ ฉันจะลองทำตามที่คุณบอก ขอบคุณมากค่ะ^^”เขาบอกก่อนจะยิ้มกลับ

“สู้ๆนะคะ^^”ฉันบอกยิ้มก่อนจะทำท่าให้กำลังใจฉัน ยังไงก็ขอให้เขาเจอรักแท้เร็วๆล่ะกัน จะไม่ต้องมานั่งเศร้าแบบนี้

“เออ... ฉันก็รบกวนคุณมานานแล้ว ยังไม่รู้ชื่อของคุณเลย ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรหรอคะ?”เขาถาม จริงด้วยซิ อยู่กันมาตั้งนาน แต่ยังไม่รู้จักชื่อกันเลย

“ฉันชื่อจอง ซูยอนค่ะ แต่เพื่อนๆชอบเรียกเล่นๆว่าเจสสิก้าน่ะค่ะ~”ฉันตอบยิ้มๆ ชื่อเจสสิก้ามากไหนฉันก็ไมรู้หรอกนะ แต่เพื่อนๆก็ชอบเรียกกัน และมันก็ไม่ได้น่าเกลียดอะไรฉันจึงไม่ขัด “แล้วคุณล่ะคะ?!?”ฉันถามกลับ

“ฉัน...ควอน ยูริค่ะ เออ...คุณอยู่คนเดียวหรอ??”เขาถาม คงไม่แปลกหรอกที่จะถามแบบนี้เพราะตั้งแต่เข้ามาบ้านของฉัน ก็มีเพียงฉันคนเดียวที่ออกมาตอนรับเขานอกจากฉัน

“ค่ะ ฉันมาทำงานที่โซลเพื่อส่งเงินกลับไปให้พ่อกับแม่ที่อยู่ต่างจังหวัดน่ะค่ะ”ฉันตอบ ทำไงได้ล่ะก็...ฉันจนหนิ

“อยู่คนเดียว....ไม่เหงาหรอคะ?”เขาถาม

“ก็มีบ้างนะคะ แต่ถ้าเหงาฉันฉันก็ออกไปหาเพื่อนน่ะค่ะ~”ฉันตอบ ก็พึ่งจะมาเหงาไม่นานนี่แหละ

“อ๋อ~~”เขารับคำยิ้มๆ

“ฝนหยุดตกแล้ว คุณจะกลับบ้านเลยไหมคะ??”ฉันถามขึ้น เขาจึงมองไปนอกหน้าต่าง

อย่างที่ฉันบอก

“ค่ะ”ฉันกับเขาจึงเดินออกมาหน้าบ้าน แน่นอนว่าฉันก็ต้องออกมาส่งเขาที่หน้าบ้าน

“ขอบคุณนะคะ ที่ให้คำแนะนำฉัน^^”เขาบอกก่อนจะโค้งให้ฉัน

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ โชคดีนะคะ คุณยูริ^^”ฉันยิ้มกลับ

เฮ้อ~ ในที่สุดฉันก็ต้องจากกับเขา อยากจะหยุดเวลาไว้จัง...

เอาล่ะฉันเองก็ต้องลองเปลี่ยนเป็นคนใหม่ดู ต้องลืมเขาให้ได้ ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม Fighting! จอง ซูยอน

เช้าวันต่อมา

“ติ๊งต๊อง~”

“.......”

“ติ๊งต๊อง~”

“.......”

“ติ๊งต๊องๆๆๆ”

“ค๊าๆๆ มาแล้วค๊า~” ใครมาแต่เช้านะ เมื่อคืนก็มาตอนดึก เฮ้อ บ้านของฉันจะไม่มีคนมาหาตามปกติเลยหรอ- -*

“อ้าว?? คุณ?!?”อุ๊ย บ่นไปซะเยอะ...คนเดิมนี่หว่า-*-

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ^^”อีกฝ่ายบอกก่อนจะยิ้มหน้าบานให้ฉัน

“คุณยูริ มาได้ไงคะ?!?”ฉันถามกลับอย่างงงๆ

“ขับรถมาค่ะ~”เขาตอบ “คุณจะไปทำงานหรอ?”เขาถาม

“ค่ะ~”

“ให้ฉันไปส่งนะ^^”

“คะ?!?”

“ให้ฉันไปส่งคุณนะ^^”เขาบอก

“เออ...”

“ถือว่าเป็นคำขอบคุณเรื่องเมื่อวาน ให้ฉันไปส่งคุณนะ^^”เขาบอกก่อนจะเผยรอยยิ้มอีกครั้ง ดูเขาจะจริงใจจริงๆแหะ

“แต่ว่า...”

“นะๆๆ ให้ฉันได้ตอบแทนคุณนะ^^”เขายังคงยืนยันคำเดิม เขาอุส่ามาแต่เช้าจะปฏิเสน้ำใจ..ก็คงไม่ดี

“ก็ได้ค่ะ...”คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง

“งั้นเชิญทางนี้เลย^^”เขาบอกยิ้มๆ ก่อนจะพาฉันไปขึ้นรถ

ระหว่างทางๆไปที่ทำงานของเธอ

“คุณทำงานที่ไหนหรอ?”

“ฉันเป็นพนักงานอยู่บริษัทควอนกรุ๊ปค่ะ~”ฉันตอบ

“ฮ่ะ?!? คุณทำงานอยู่ที่ควอน กรุ๊ป??”เขาอุทาน

“ค่ะ ทำไมหรอคะ?!?”ฉันถามอย่างสงสัย เพราะอยู่ดีๆเขาก็อุทานออกมา

“อ๋อ เปล่าๆๆ”เขาปฏิเสธ

“ดูจากรถของคุณแล้ว ท่าทางคุณจะเป็นคนมีฐานะพอตัวเลยนะคะ~”ฉันบอกขณะมองสำรวจรถของเขา มันเป็นรถสปอร์ทสำหรับ2คน ท่าทางเขาจะเป็นลูกคุณหนูแน่ๆ

“ก็เพราะฐานะนี่แหละ ที่ทำให้ฉันต้องเจ็บปวด”เขาตอบ เพราะฐานะ..หรือว่าที่เขาถูกหลอก

“คุณไม่อยากรวยหรอ?”

“ก็ไม่เชิงหรอกนะ ฉันอยากรวยด้วยตัวเองมากกว่า~ อยากจะสร้างฐานะกับครอบครัวน่ะ”เขาตอบ อยากรวยด้วยตัวเองหรอ พึ่งเคยเจอคนคิดแบบนี้นี่แหละ

เขาก็เป็นคนดีหนิ ทำคนพวกนั้นถึงทิ้งเขาได้นะ

“ฉันว่าดีออกที่เกิดมาแล้วบ้านมีฐานะ จะได้ไม่ต้องเหนื่อยที่จะหาเงิน~”ฉันบอก ใช่การที่เกิดมาบ้านจนมัน...ไม่มีอะไรดีซักอย่าง

“ถ้าคนส่วนใหญ่น่ะอาจใช่ แต่สำหรับฉันน่ะไม่”เขาตอบ

“คุณนี่แปลกดีนะ ฮึๆ”ฉันบอกก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ แต่ก็นะ..คนเรามันคิดไม่เหมือนกันหนิ~

“แฮะๆ”เขาหัวเราะแห้งๆในลำคอ “ถึงแล้ว ที่ทำงานของคุณ~”เขาบอกก่อนจะจอดรถ

“คุณรู้ทางได้ไง??”ฉันถามอย่างประหลาดใจ “จำได้ว่าฉันยังไม่ได้บอกทางคุณเลยนะ...”

“เออ...”เขาอ้ำอึ้งฉันจึงมองหน้าเขาอย่างคาดคั้น “มันผ่านไปที่ทำงานน่ะค่ะ”เขาตอบก่อนจะยิ้มแห้งๆ ให้ฉัน

“อ๋อ..ขอบคุณนะคะที่มาส่ง^^”ฉันบอกยิ้มๆก่อนจะลงจากรถ

“เจสซี่ นั่นแฟนเธอหรอ??”เพื่อนรวมงานของฉันถามทันที่ที่ฉันมาถึงหน้าประตูของบริษัท

“เปล่า~”

“แล้วทำไมเขาถึงมาส่งเธอล่ะ?!?”เธอถาม

“คนรู้จักน่ะ”

“ท่าทางเขาจะรวยหน้าดูเลยนะ~”

“อืม~”

“แล้วทำไมเธอถึงรู้จักคนรวยๆแบบนั้นด้วยล่ะ?!?” มันแปลกมากเลยหรอ ถ้าฉันจะรู้จักคนรวยเนี่ย-*-

“บังเอิญน่ะ~”

“บังเอิญหรือพรมลิขิตยะ?!?”

“จะคิดยังไงก็ตามสบาย ฉันไปทำงานก่อนล่ะ เดี๋ยวจะโดนเจ้านายว่า”ฉันบอกก่อนจะเดินไปยังโต๊ะทำงาน

“อ๊าย~~ นี่รอฉันด้วยซิ!”

และเขาก็ทำแบบนี้ทุกวัน ตอนเช้าก็มารับ กลางวันก็พาไปทานข้าว ตอนเย็นก็รับกลับบ้าน วันหยุดบางทีเขาก็ชวนฉันไปเที่ยว และทุกครั้งฉันก็จะปฏิเสธ

แต่เขาก็อ้อนฉันจนฉันยอม ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงใจอ่อนกับคน ๆนี้ได้ไง อาจเป็นเพราะฉัน..ชอบเขาแล้วล่ะมั้ง ถ้าฉันคิดไม่ผิด เขาก็คงจะชอบฉันเหมือนกันมั้งนะ ไม่หรอกคนรวยขนาดนั้นจะมาชอบคนจนไม่มีอะไรแบฉันได้ไง

และวันนี้ก็เป็นวันหยุดของฉัน เขาจึงชวนฉันไปนั่งเล่นที่ร้านกาแฟเหมือนเคย

เอาล่ะยังวันี้ฉันจะถามเขาให้ได้

ระหว่างทางไปที่ทำงานไปร้านกาแฟ

“ยูล...”

“หือ?!?”

“ชอบฉันหรอ??”

“เอี๊ยดดดด!!!!!!!”ทันทีที่ฉันถามเขาออกไปเขาก็เบรกรถทันที ฉันถามตรงไปหรือเปล่านะ

“เออ...”

“ชอบฉันใช่ไหม?!?”ฉันถาม

“อ่ะ-อื้ม~”เขาตอบเขินๆ จริงหรอเนี่ย ยูลชอบฉันจริงหรอ “แล้วเจสรู้ได้ไงอ่ะ?!?”เขาถาม

“ฮึ~ ใครไม่รู้ก็บ้าแล้วล่ะ”ฉันตอบยิ้มๆ มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก

“ท่ะ-ท่ะ-ทำมอะ??”เขาถามและยังคงก้มหน้าอยู่เหมือนเดิม สงสัยจะเขิน

“มันจะมีคนรวยซักกี่คนที่จะมารับ มาส่ง พาไปทานข้าว พาไปเที่ยว จะมีคนรวยซักกี่คนที่จะมาคบคนจนๆอย่างฉันเป็นเพื่อน... ถึงฉันจะเคยมีบุญคุณกับยูลก็จริง แต่ถ้าเป็นฉัน

ฉันก็คงมาหาแค่ไม่กี่ครั้งก็จบ แต่ยูลน่ะมาจนนับไม่ถ้วนแล้ว~”ฉันบอกยิ้มๆ

“แล้วได้รึเปล่าล่ะ?!?”เขาถาม

“อืม... จะได้ดีไหมนะ??~~”อืม แกล้งยูลดีกว่า ในฐานะที่บอกชอบช้า ต้องให้ทักก่อน

“ยูลไม่กลัวว่าฉันจะหลอกยูลเหมือนคนเก่าๆที่ผ่านมาหรอ??”ฉันถาม

“ก็กลัวนะ แต่ว่าฉันเจ็บมามากแล้ว จะเจ็บกับเจสอีกซักครั้งคงไม่ตายหรอก~”เขาตอบ

เจ็บมามากหรอ ฮึๆ ถ้าคบกันฉันจะทำให้ยูลมีแต่รอยยิ้มคอยดู “แล้วยูลชอบเจสได้รึเปล่า?”

“ถ้าฉันบอกว่าไม่ได้ ยูลจะเลิกชอบฉันหรอ?”ฉันถาม ฮึๆ แกล้งยูลนี่สนุกดีนะ

“ไม่เลิก...”

“ฮึๆ แล้วจะถามฉันทำไมล่ะ?!? ห้ามยังไงก็ยังชอบอยู่ดีหนิ”ฉันบอก หวังว่ายูลจะไม่คิดมากนะ

“ก็...”

“ก็อะไร คุณควอน ยูริลูกคนเล็กของบริษัทควอนกรุ๊ป~”

“ฮ่ะ?!? ควอนกรุ๊ป??”เขาตกใจกับคำพูดของฉัน ที่บอกว่า *ลูกคนเล็กของบริษัทควอนกรุ๊ป ปิดบังกันได้นะยูล

“ใช่!!~~ ควอนกรุ๊ป!”

“รู้แล้วหรอ?”

“อืม~”

“รู้ได้ยังไง?”

“ก็วันนั้นเจ้านาย เอิ่ม...พี่ชายยูลมาถามว่ามากับยูลได้ไง ฉันก็เลยตอบไป แล้วเขาก็บอกว่ายูลเป็นน้องของเขาหรือลุกคนเล็กของควอนกรุ๊ป ตอนแรกก็ตกใจนะ แต่พี่ชายยูลบอกว่า ฝากดูแลยูลด้วย อย่าทำให้ยูลเจ็บเหมือนทุกคนที่ผ่านมา และก็ไม่สนเรื่องฐานะของฉัน”ฉันตอบ ตอนแรกก็ตกใจมากที่ถูกเจ้านายเรียกไปคุยเรื่องนี้แต่กลับตรงกันข้ามที่คิดไว้ เขาไม่ได้ห้ามแต่ได้ขอร้องให้ฉันดูแลยูลและรักยูลจริง ไม่ต้องบอกก็ทำอยู่แล้วล่ะคะเจ้านาย

“แล้วโกรธหรือเปล่า?”เขาถามหน้าเศร้า นี่ยูลคิดมากขนาดนี้เลยหรอ

“ตอนแรกก็เกือบจะโกรธนะ แต่ตอนนี้ขอฟังคำอธิบายหน่อยล่ะกันว่าทำไมต้องปิดบัง??”ฉันถามหน้าตาจริงจัง

“ฉันแค่อยากจะพบกับคนที่รักฉันจริง ฉันแค่อยากรู้ว่าถ้าฉันเป็นแค่คนมีฐานะธรรมดา

ไม่ใช่ลูกของเจ้าของบริษัท เจสจะรักฉันจริงไหม...”เขาตอบหน้าเศร้า ตอบแบบนี้...ใครจะไปโกรธลง

“เลยปิดบังความจริงว่างั้นเถอะ~”ฉันถาม

“โกรธหรอ?”

“ก็บอกว่าเกือบโกรธไง~”

“ก็แปลว่าไม่ได้โกรธซินะ...”

“อีกนิดๆจะโกรธแล้ว~”ฉันบอกเล่นๆ แต่ดูท่าทางยูลจะตื่นเต้นแฮะ~

“เฮ้อ~ โล่ง...” เขาบอกก่อนจะถอนหายใจ

“แล้วเมื่อไหร่จะพาไปร้านกาแฟ?!?”ฉันถามขึ้นเพราะเราจอดรถอยู่ตรงริมถนนอยู่นานแล้ว

“อ่ะ-อื้ม...”เมื่อถูกฉันท้วงขึ้นเขาจึงออกรถเพื่อมุ่งหน้าไปยังร้านกาแฟ

แล้วซักพักเราก็มาถึงร้านกาแฟ ก่อนที่เราจะเข้าไปในร้านกาแฟร้านประจำและก็เข้าไปยังโต๊ะประจำของเรา.. ใช่ เพราะเรามาร้านกันนี่เกือบทุกวัน~

“ขอเหมือนเดิมนะ”ยูริบอกกับพนักงาน

“ของฉันก็ขอเหมือนเดิมค่ะ”ฉันบอกต่อ ก่อนที่พนักงานจะพยักหน้ารับและจดตามที่ฉันกับยูริสั่ง อาจเป็นเพราะฉันกับยูริมาร้านนี้บ่อยมาก ทำให้พนักงานทุกคนรู้ว่าฉันกับยูริชอบทานอะไร

“แล้วตกลงเจสจะ...”เขายังคงอยากรู้คำตอบนั้นจากฉัน

“ขอเวลาหน่อยได้ไหมล่ะ?!? ถามปุ๊ปจะให้ตอบปั๊ปเลยหรอ??”ฉันถามกลับ ขอแกล้งอีกซักนิดเถอะนะ ควอน ยูริ

“อ่ะ-อื้ม...”

“ฮึๆ”ฉันหัวกับท่าทางที่ดูขัดเขินบวกกลัวๆของเขา

“เออ... เจส ยูลลืมของไว้ในรถขอไปเอาแป๊ปนึงนะ”เขาพูดขึ้น

“อืม”ฉันตอบสั้นๆ เขาจึงรีบออกไปเอาของที่ลืมไว้ ลืมอะไรของเขานะ

“ลืมได้ไงเนี่ยเรา เฮ้อ ไม่ไหวจริงๆ แบบนี้ความรักจะไปหลอดไม่นะ”ยูริบ่นขณะออกมาเอาของที่รถ “อยู่ไหนนะ”พูดไปยูริก็หาของไป ‘นึกไปแล้วก็เร็วเหมือนกันนะ ที่วันนี้เป็นวันที่99ที่เราได้รู้จักกับเจส จริงๆแล้วเราก็นับมาตลอด ตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอกับเจส คิดไว้แล้วว่าถ้าคบ99วันก็จะบอกชอบเจสและมอบแหวนวงนี้ให้ แม้เจสจะไม่รับ แต่ก็อยากจะให้ แม้จะต้องกลับไปนั่งร้องไห้อีกเหมือนเคย’

“อ๊ะ?!? เจอแล้ว”ยูริอุทานก่อนจะหยิบกล้องเล็กๆที่หาอยู่นาจนเจอใส่กระเป๋ากางเกงและรีบกลับไปหาเจสสิก้า และพอเขามาในร้าน

“อ้าว เจสหาย”ยูริอุทานเมื่อเข้ามาในร้านไม่พบคนที่มากับตัวเองในตอนแรก

“เออ... คุณซันนี่ เจสหายไปไหนอ่ะ”ยูริถามพนักงานคนนึงที่อยู่ตรงเค้าเตอร์

“คุณเจสสิก้าหรอคะ ออกไปข้างนอน่ะคะ”พนักงานคนนั้นตอบ

“ไปข้างนอก ไปที่ไหนหรอ”

“ตรงหัวมุมร้านนี่แหละคะ”พนักงานตอบ

“ไปทำอะไรอะ”ยูริถามงงๆ

“ไม่รู้ซิคะ”พนักงานตอบยิ้มๆ

“หรอ งั้นเดี๋ยวยูลขอออกไปหาเจสแป๊ปนะ คุณซันนี่อย่าพึ่งเก็บโต๊ะนะ”ยูริบอก

“ค่ะ” พุดจบยูริจึงวิ่งออกมาข้างนอกและก็พบร่างบางที่กำลังนั่งร้องไห้อยู่

“เจส...”เสียงของคนๆนั้นที่ฉันกำลังคิดถึงอยู่ ได้ดังมาจากด้านหลัง ทำให้ฉันหันไปมองทันที

“ยูล?!?”

“เจสมาทำอะไรตรงนี้-”ในขณะที่เขากำลังถามฉันอย่างไม่เข้าใจ ฉันก็เข้ากอดฉันทันที

“ยูล ฮือๆ ยูลจริงๆด้วย ยูลยังอยู่ ฮือๆ ยูลยังไม่ทิ้งฉัน ฮือๆ”ฉันร้องไห้ออกมาอย่างหนักขณะที่กอดยูริ เขาจึงส่วมกอดฉันกลับ เขายังไม่ทิ้งฉันจริงๆ

“เจสเป็นอะไร?!? ทำไมถึงต้องร้องไห้ด้วย เมื่อกี้ยูลเข้าไปในร้านพนักงานก็บอกว่าเจสออกมาข้างนอก แล้วเจสมาทำอะไรตรงนี้??”เขาถามฉันที่กำลังร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างไม่เข้าใจ

“ก็ฉันนึกว่ายูลถูกรถชน เพราะฉันเห็นยูลรีบมากตอนออกมาเอาของ”ฉันตอบ

“ยูลจะถูกรถชนได้ไง?!? ก็รถที่จอดมันอยู่ฝั่งเดียวกับร้านกาแฟอ่ะ”เขาถามกลับ

“ก็ตอนนั้นฉันไม่ได้คิดหนิ คิดอยู่อย่างเดียวว่าอย่าให้คนที่ถูกชนเป็นยูล”ฉันตอบเขินๆ+อายๆ รู้สึกหน้าแตกนะ แต่ทำไงได้ล่ะ....ก็คนมันเป็นห่วงจนทำอะไรไม่ถูกหนิ

“แล้ว...ยูลออกมาเอาอะไรอ่ะ?!?”ฉันถาม

“มาเอาแหวน”

“แหวน??”

“ก็ยูลกะว่าจะมอบให้เจสในวันนี้ที่คบ99วันที่เรารู้จักกัน ไม่รู้ว่าเจสจะรับไว้รึเปล่า

แต่ก็อยากจะให้...”ฉันตอบ “ยูลนับมาตลอด ตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอกับเจส คิดไว้แล้วว่าถ้าคบ99วันก็จะบอกชอบเจสและมอบแหวนวงนี้ให้ แม้เจสจะไม่รับ และก็ไปขอพี่ให้จัดวันหยุดให้กับเจสในวันนี้”เขาตอบ นี่เขานับด้วยหรอ

“คนบ้า!!~~”ฉันบอกก่อนจะตีไหล่ยูริเบาๆ

“นี่เจสเป็นห่วงยูลหรอ?”

“เป็นห่วงซิ... ก็ยูลเป็นคนรักของฉันหนิ!”ฉันบอกงอนๆ

“หมายความว่า...”

“อืม..”

“เย้ๆๆๆๆๆ ฉันมีแฟนแล้ว>O<”เขาบอกก่อนจะกอดฉันแล้วกระโดดไปมา

“จะดีใจอะไรขนาดนั้น ทำอย่างกับฉันเป็นแฟนคนแรกอย่างนั้นแหละ~”เจสสิก้าถามก่อนจะส่ายหัวแบบเอือมๆกับท่าทางต๊องๆของฉัน ก็คนมันที่ความสุขอ่ะ

“ก็ไม่เชิงนะ เพราะที่ผ่านมามันคือการหลอกใช้... จะว่าไปเจสอาจเป็นแฟนคนแรกของยูลก็ได้^^”เขาบอกอย่างดีใจ แฟนคนแรกหรอ...จะว่าไปเมื่อวันนั้น

‘เจส ไปหม่ำกัน พักเที่ยงแล้ว’

‘อื้ม แล้ววันนี้จะไปที่ร้านไหนอะ’

‘เจสอยากหม่ำที่ไหนอ่ะ’เขาถามกลับ

‘ร้านไหนก็ได้’

‘งั้นไปที่ร้านเปิดใหม่กันไหม ไม่ใกล้จากที่นี่เท่าไหร่ด้วย’เขาเสนอ

‘ก็ได้’ฉันตอบยิ้มๆ ไม่เบื่อบ่างรึไงนะที่ต้องมารับฉันไปทานข้าวแบบนี้ทุกวัน

แล้วซักพักเราก็มาถึงหน้าร้านอาหารที่เปิดใหม่ แต่ว่า...

‘เจสครับ’เสียงนี่

‘ดงแฮ’

‘เจสมาทำอะไรหรอครับ’ ทำไมฉันต้องมาเจอเขาด้วยนะ จะลืมได้อยู่แล้ว แล้วทำไมต้องมาเจอเขาที่นี่ด้วย

‘มาทานข้าว...ค่ะ’

‘ทานข้าว...กับแฟนใหม่หรอ’เขาถามก่อนจะมองไปที่ยูริที่ยืนอยู่ข้างๆฉัน

‘ใครหรอเจส’ยูริกระซิบถามฉัน

‘แฟนเก่า...’

‘แฟนเก่า...หมอนี่นะหรอที่เจสเคยเล่าให้ฟัง’เมื่อยูริรู้ว่าผู้ชายตรงหน้าคือดงแฮแฟนเก่าที่เคยเล่าให้ฟังยูริก็เปลี่ยนสีหน้าไปทันที

‘อืม..ช่างเขาเถอะ เราไปทานข้าวกันเถอะ’ฉันบอก่อนจะจูงมือของยูริเพื่อจะเข้าร้านอาหาร

‘คุณลืมผมได้แล้วหรอ? ถึงได้คบกับคนอื่น’ คำพูดของเขาทำให้ฉันถึงกับหยุดเดิน

‘ถ้าฉันลืมคุณไม่ได้แล้วฉันจะไม่มีสิทธิคบกับคนอื่นหรอ?’ ฉันถาม

‘หึ! คุณยังลืมผมไม่ได้จริงด้วย ไม่น่าเชื่อเลยนะ ก็แค่คบเล่นๆเพราะเหงา แต่คุณกลับมารักผมจริง’เขาบอกยิ้มๆ นี่ตกลงเขาคบเล่นๆจริงๆใช่ไหม? ที่เคยบอกว่ารัก.. เพราะอยากหาคนแกเหงาหรอ? ทำๆไมเขาถึง...

‘ไอ้เลวเอ๊ย!!!’ ในขณะที่ฉันกำลังมีความคิดฟุ้งสานยูริที่ยืนอยู่ข้างหลังฉันได้ต่อยเข้าไปที่หน้าของดงแฮเต็มๆ ก่อนจะขึ้นค่อมดงแฮและต่อยเขาแบบไม่หยัง

‘ยูล หยุดเถอะ’ฉันพยายามห้ามยูริ ‘อย่าเอามือของยูลไปแปะเปื้อนกับคนชั่วๆอย่างเขาเลย’ ฉันบอก ยูริจึงลุกออกมาตามที่ฉันขอ

‘คนชั่วๆหรอ?? แต่คุณก็รักผมหนิ’

‘อาจจริงอยู่ที่ฉันรักคุณ แต่นั่นมันก็คืออดีต ปัจจุบันคือฉันไม่ได้รักคุณแล้ว

นึกแล้วก็สมเพสตัวเองเหมือนกันนะ ไม่รู้ว่าฉันไปรักคนอย่างคุณไปได้ไง’

‘หึ! ทำเป็นพูดดีไปเถอะ ซักวันคุณก็จะกลับมาหาผม’

‘อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย’ ฉันบอกก่อนจะจูงมือของยูริไปที่อื่น

‘เตรียมตัวเป็นข่าวได้เลย ไอ้เลว!’ คำพูดสุดท้ายของยูริทำให้ดงแฮถึงกับอึ้ง

แล้วฉันกับยูริก็เกินออกมาจากบริเวณนั้นก่อนจะไปนั่งที่สาวนสาธารณะแห่งนึง

‘เจสไม่เป็นไรนะ’ ยูริถาม

‘อื้ม’ ฉันตอบยิ้ม

‘อยากร้องไห้หรือเปล่า?...’ ยูริถามขึ้น ฉันจึงหันไปมองหน้าเขาก่อนจะโผกอดเขาและปล่อยน้ำตาออกมา

‘ทำไมกันยูล ฉันเองก็มีเพียงแค่หัวใจดวงเดียวที่ต้องการรักที่จริงใจ แล้วทำไมเขาถึงทำแบบนี้?!?’

‘ร้องออกมาให้พอนะเจส ร้องออกมาให้พอ ยูลจะอยู่ข้างเจสเอง’ เขาปลอบ

‘ถ้าเขาอยากหาคนแก้เหงาทำถึงต้องเป็นฉัน ฉันก็ไม่ได้รวย ไม่ได้มีเงินมีทอง แล้วทำไมถึงต้องมาทำกับฉันแบบนี้??’

‘ไม่เป็นไรนะ คนๆนั้นมันก็แค่คนเลวคนนึงเจสร้องวันนี้ออกมาให้พอนะ ให้มันเป็นครั้งสุดท้ายที่เจสจะเสียน้ำตาให้กับเขา’

‘ยูล...’

‘หัวใจของเจสมีค่ามากนะ มีค่ามากเกินไปที่จะต้องร้องไห้ให้กับคนเลวๆแบบนั้นอีก ร้องวันนี้ออกมาให้พอนะ’ ยูริปลอบฉัน ยูริรู้สึกดีจังที่เขาอยู่ข้างฉัน รู้สึกดีจริงๆที่วันนี้มีเขาข้างกาย

ฉันจะรักยูริเพื่อลืมดงแฮคงไม่ผิด...ใช่ไหม ถ้าฉันอยากจะมีคนที่รักฉันจริง

วันนั้นเป็นวันที่ฉันรู้สึกดีมาก และตัดสินใจที่จะรักยูริ แม้คนอื่นอาจมองว่ามันเลวก็ตาม

แต่ฉันเองก็ต้องการคนรักที่จริงใจ คนรักที่จะรักฉันจริง

“ไม่กลัวฉันจะหลอกยูลเพื่อหวังตำแหน่งหน้าที่การงานหรอ?”ฉันถาม
“ก็โดนหลอกมาเยอะแล้ว เจสจะหลอกอีกซักคนยูลก็ไม่กลัวแล้วล่ะ~”เขาตอบ

“ฉันอาจหลอกยูลก็ได้นะ~”

“อันนั้นมันก็เรื่องของอนาคต ปัจจุบันคือเจสเป็นแฟนยูล ถ้าเจสอยากจะหลอกยูลมันก็เป็นเรื่องของเจสกับอนาคตที่มันจะมาถึง แต่ตอนนี้คือปัจจุบัน ตอนนี้คือยูลรักเจส^^”เขาบอกยิ้มๆก่อนจะกุมมือฉัน

“ฉันอาจไม่ได้มีทุกอย่างอาจไม่ได้เลิศเลอเพอร์เฟ็ค แต่ว่า...ฉันก็จะไม่หลอกยูลหรอก

ฉันจะไม่ทำให้ยูลเสียใจเหมือนคนเก่าๆที่เคยผ่านมาในชีวิตของยูล

เอาคำว่ารักของเจสเป็นพยานเลย”ฉันบอกยิ้มๆ สิ่งเดียวที่ฉันมีคือหัวใจ สิ่งเดียวที่ฉันจะมอบให้เขาได้คือรักเขาและฉันจะเขาเขาคนเดียวตลอดไป

“อืม ยูลเชื่อ ยูลเชื่อเจส เชื่อในคำว่ารักของเรา2คน ที่จะมีให้กัน แม้มันจะไม่ตลอดไป...”

“ต้องตลอดไปซิ!”

“อื้มๆ ตลอดไปก็ตลอดไป^^”

“งั้นแหวนวงนี้ ยูลขอมอบให้เป็นแหวนรักของเรานะ”เขาบอกก่อนจะจับมือของฉันเพื่อสวมแหวน

“อืม...”ฉันตอบยิ้มๆ

“เพื่อเป็นตัวแทนของรักที่มีให้กันตลอดไป”

ฉันจะรักเขาด้วยหัวใจที่บริสุทธิ์ จะรักเขาคนเดียว เพราะนี้คือสิ่งที่ฉันจะทำให้เขาได้ ตอบแทนสิ่งดีๆมากมายที่เขามอบให้ฉันมา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นฉันก็จะอยู่ข้างเขาจะรักเขาคนเดียวตลอดไป

ถึงคนรักเก่า จาก จอง ซูยอน

‘สำหรับคุณฉันคงไม่อยากจะบรรยายอะไรมาก สิ่งดีๆที่คุณเคยทำให้มันทีก็จริง แต่สิ่งเลวๆในวันนี้มันได้ลบไปหมดแล้ว ขอบคุณนะที่ทำให้ฉันตามสว่าง ขอบคุณที่ไม่รักฉันจริง

ไม่งั้นฉันก็คงไม่ได้เจอกับยูริ คนที่พร้อมจะอยู่ข้างฉันเสมอไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น^^’

ถึงคนรักคนปัจจุบัน ควอนยูริ จาก จอง ซูยอน

‘ฉันอาจไม่ใช่คนดีเลิศเลอและอาจยังมีแผลเก่าอยู่ในใจ แต่ว่าฉันก็จะรักยูลคนเดียว

ฉันจะอยู่ข้างยูลคนเดียว ตอบแทนสิ่งดีๆมากมายที่มีให้ฉัน ยังไงฉันก็จะไม่หลอกยูล จะไม่ทิ้งยูล ไม่ว่ายูลจะเป็นยังไง ยูลคือคนที่ทำให้โลกของฉันกลับมาสดใสเหมือนเดิม

ฉันเคยคิดมาตลอดว่าคนอย่างฉันจะมีใครมารัก จะได้เจอรักแท้จริงหรอ แต่ว่ายูลคือคำตอบของทุกอย่าง กี่คำถามากมายที่เคยตั้งไว้ ในวันนี้ฉันได้คำตอบทั้งหมดแล้ว ความรู้สึกรอยแผลทั้งหมดในหัวใจ ในวันนี้มันได้หายไปหมดแล้ว เพราะคำว่ารักและหัวใจของยูลที่ช่วยทำให้มันเหมือนเดิม และเจสก็จะให้หัวใจนี้เพื่อรักยูลคนเดียวตลอดไป

อาจสั้นไปหน่อย แต่คำเดียวที่จะมอบให้คือ เจสรักยูลนะและก็ขอบคุณที่รักเจสนะ ควอน ยูริ’

ปิดท้ายกับไรเตอร์(เจ้าเก่า)

‘คำว่าเหงาแน่นอนว่าใครๆก็ไม่อยากจะเจอมัน ไม่อยากจะสัมพันธ์กับมัน แต่บางทีเราก็เลี่ยงมันไม่ได้ รอยแผลในหัวใจแน่นอนว่ามันไม่ได้สามารถหายได้ง่ายๆ และถึงแม้การลืมมันจะมาคู่กับการจำ แต่การจะลืมใครซักคนมันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

แต่ตรงกันข้ามเพียงไม่กี่นาทีที่เราได้เจอเขาได้ใช่เวลาร่วมกับเขา เรากลับจำเขาได้ขึ้นใจ

แม้บางทีเขาจะไม่เคยทำอะไรดีๆให้กับเราเลยก็ตาม

วิธีแก้เหงา รบลอยแผลในหัวใจและลืมใครซักคน แน่นอนว่าต้องการใครซักคนมาอยู่เคียงข้างมาแทนที่ความเหงานั้น ใครซักคนที่จะมารักษาแผลในหัวใจ ใครซักคนที่จะสร้างช่วงเวลาดีๆที่ทำให้เราลืมเขาคนนั้น แล้วใครล่ะคือคนๆนั้นของคุณ ใครที่จะมาแก้ความเหงา

ใครที่จะมารักษารักษาแผลนั้น

การจะหาใครคนนั้นมันไม่อยากเลย เพียงแค่คุณหลับตาและเปิดใจ

แล้วทำไมถึงต้องหลับตาล่ะ?? ก็เพราะถ้าคุณยังลืมตาเพื่อหาใครซักคน คุณก็จะรักเขาจากภายนอกไม่ใช่เพราะเขาเป็นเขา คุณก็จะรักเขาเพราะเขาหล่อ เขาสวย เขารวย เขาเก่ง

แต่เขา...ก็ไม่ใช่รักแท้ของคุณ ตรงกันข้ามถ้าคุณเปิดใจ ก็จะได้เจอรักแท้ของคุณซึ่งบางทีเขาอาจอยู่ข้างๆคุณก็ได้ เพราะการที่เราใช้ใจสัมผัสนั่นมันคือความรู้สึกที่แท้จริง ที่ออกมาจากหัวใจของคุณและเขา การที่หัวใจรู้สึกได้ว่าคนนี้ใช่แม้เขาจะไม่ได้มีพร้อมทุกอย่าง

มันย่อมดีกว่าการที่เราใช่ตามองและคิดว่าใช่จากภายนอกแน่นอน

หลับตาและเปิดใจสัมผัสได้เมื่อไหร่ นั่นคือรักแท้ของคุณ

ไรเตอร์สมจูน’