คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : +++ Chapter 7- - - ผิดเอง.... +++
“เจอไหม?”
“ไม่เจออ่ะ แล้วเจสล่ะ?”
“ฉันก็ไม่เจอ”
“โทรศัพท์ก็โทรไม่คิด”
“แล้วแกวิ่งตามมันออกมาไม่ทันมันหรอวะไอ้ซู?”
“ไม่ทันไอ้ยูลมันวิ่งเร็วโคตร-__-^” ซูยองตอบ ‘สงสัยมันจะเล่นวิ่งไล่จับกับเจสจนกลายเป็นเซียนเรื่องวิ่งหนีไปซะแล้ว~~’
“เฮ้อ อ~ ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้...” ฮโยยอนบอกอย่างมีกังวล
“เป็นเพราะฉันแท้ๆ” เจสสิก้าบอกอย่างรู้สึกผิด
“ซูจัง?”
“อ้าว?!? ซันจัง”
“มีอะไรกันหรือเปล่า? ทำไมดูเหนื่อยๆกันจัง” ซันนี่ถาม
“อ๋อ~ ไอ้ยูลกับเจสมันทะเลาะกันน่ะ ไอ้ยูลเลยวิ่งหนีงอนหายไปไหนก็ไม่รู้ พวกเรากำลังวิ่งหามันอยู่” ซูยองตอบ
“ปกติก็ทะเลาะกันเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้วไม่ใช่หรอ?!? แล้วทำไม?...”
“ครั้งนี้ไม่ได้ทะเลาะแบบกัดกันน่ะซิ” ซูยองตอบ แต่ซันนี่ไม่ค่อยเข้าใจซักเท่าไหร่
“แบบว่าโกรธกันจริงๆเลยน่ะ” ฮโยยอนเสริม
“อ๋อ เอ๊ะ?!? จริงด้วยซิ เมื่อกี้ฉันเห็นยูลยืนคุยอยู่กับแทที่ห้องน้ำชั้น6น่ะ” ซันนี่บอก
“ห้องน้ำชั้น6 ห้องไหนซันนี่?!?” เมื่อซันนี่บอกถึงสถานที่ที่เห็นยูริ เจสสิก้าจึงถามด้วยความร้อนลนใจ
“เอิ่ม..มม.... ถ้าจำไม่ผิด แถวๆฝั่งห้องAอ่ะ~” ซันนี่ตอบ
“ขอบคุณนะ” เมื่อรู้ว่าบุคคลที่ตัวเองตามหาอยู่ที่ไหน เจสสิก้าก็รีบวิ่งไปยังสถานที่นั้นทันที
“โอ๊ย~ เสร็จซักที่ แต่... เฮ้อ~ เหลืออีกตั้ง11ห้อง ตายแน่ๆฉัน-*- พระผู้เป็นเจ้าขา ช่วยหนูน้อยคนนี้ด้วยT^T”
“นี่ยัยหมี เสร็จหรือยัง!”
‘เสียงนี้อีกแล้ว... เมื่อไหร่จะไปที่ชอบๆซักทีนะ’
“พึ่งเสร็จไปห้องเดียว มีอะไรไหมนายหมา!” ทิฟฟานี่ถามกลับ
“ช้าจริงๆ” แทยอนส่ายหัว ทิฟฟานี่จึงมองค้อนใส่แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
“พอแค่นี้แหละ~”แทยอนบอก
“ฮ่ะ?!? ว่าไงนะ?” ‘ฉันหูฟาดไปหรือเปล่า?’
“ถ้าหูไม่ดีก็ทำต่อไป” แทยอนพูดลอยๆก่อนจะหันหลังกลับ
‘หมอนี่อ่านความคิดฉันออกหรอ=^=’
“เดี๋ยวๆๆ เมื่อกี้นายบอกว่านายจะปล่อยฉันหรอ?” เมื่อทิฟฟานี่ได้ยินประโยคที่บอกว่าจะปล่อยเธอก็รีบไปจับแขนแทยอนไว้ทันที “นายจะปล่อยฉันจริงๆหรอ?”
“อืม หรืออยากจะอยู่ทำต่อล่ะ?”
“ไม่ๆๆๆๆๆๆ ฉันไม่อยากทำต่อแล้ว-*-...” ทิฟฟานี่ปฏิเสธอย่างเอาเป็นเอาตาย “แล้วทำไมนายถึงปล่อยฉันล่ะ?” ทิฟฟานี่ถาม ‘หรือว่าหมอนี่จะมีแผนไม่ดีอีก’
“ฉันไม่ได้ปล่อยเธอหรอก แต่จะลดโทษให้” แทยอนบอกก่อนจะเดินออกไป
“ลดโทษให้?”ทิฟฟานี่ทวนคำ
“ใช่ เปลี่ยนจากขัดวันเดียว12ห้องเป็นขัดทุกวันวันละห้อง จนกว่าจะคบ12ห้อง แต่ต้องสะอาดจนฉันพอใจ เธอคงจะรู้นะว่ามันจะใช้เวลากี่วัน”
“โธ่! ฉันก็นึกว่าจะยกเลิกการทำโทษให้-3-” ทิฟฟานี่ทำหน้าเสียดาย
“ฉันไม่เคยยกเลิกการทำโทษให้ใครอยู่แล้ว” แทยอนตอบหน้านิ่ง
“แล้วทำไมถึงลดโทษให้ฉันล่ะ?”ทิฟฟานี่ถาม
“เธอไม่จำเป็นต้องรู้หรอก เชิญไปพักผ่อนได้แล้ว” แทยอนบอกก่อนจะหันหลังให้ทิฟฟานี่
“เดี๋ยว!” ทิฟฟานี่เรียกแทยอนไว้ แทยอนจึงหันมาตามเสียงเรียก
“พาฉันไปหาพวกสิก้าหน่อยซิ...” ทิฟฟานี่พูดเสียงเบาๆ ‘นี่ฉัน...ขอความช่วยเหลือจากไอ้หมานิ่งหรอเนี่ย!?! -^-’
“เฮ้อ~ ตามมาซิ” แทยอนถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะเดินนำทิฟฟานี่ไป ก่อนที่ทิฟฟานี่จะเดินตามออกมาห่างๆ
‘ทำไมถึงยอมช่วยโดยไม่มีข้อแม้เลยล่ะ?!? แต่ช่างเถอะ...เขาช่วยก็ดีแล้วนี่เน๊อะ~’
ตอนนั้นเอง
“แทยอน”
“อ้าว?!? เจส”
“สิก้า”
“จะต่อทำไม- -?”
“ใครต่อ? ฉันเรียกเพื่อนฉันต่างหาก-*-” ทิฟฟานี่บอกก่อนจะแลบลิ้นใส่
“แท ยูลล่ะ?” เจสสิก้าถามทันทีที่มาถึงแทยอน
“ทำไมอะ?”
“ยูลอยู่ไหน?!?”
“ฉันไม่รู้”
“แต่เมื่อกี้ซันบอกว่ายูลเขาอยู่กับแทไม่ใช่หรอ?” เจสสิก้าถาม
“มันลงไปแล้วล่ะ~”
“ไปไหน?”
“ไม่รู้~ เธอทะเลาะอะไรกับไอ้ยูลมาหรอ?”
“คือว่าฉัน...”
“ใช่จริงๆสินะ ไม่น่าล่ะ”
“ไม่น่าล่ะ... ทำไมหรอ?”
‘เฮ้ๆ อย่าคุยกันแค่2คนสิ ฉันก็อยู่ในเรื่องน่ะ-^-’
“คือว่าเมื่อกี้ไอ้ยูลมัน...”
“นี่เจสโกรธเราจริงๆหรอ?”
“เหมี๊ยว~”
“เราไม่ใช่เพื่อนเจสแล้วหรอ?” ร่างสูงกำลังนั่งคุยอยู่กับแมวน้อยผู้ไม่รู้เรื่องอะไรแต่ก็ต้องมานั่งเป็นที่ปรึกษาให้
“เหมี๊ยว~~”
“ต่อไปนี้เจสคงจะไม่คุยกับฉันแล้วใช่ไหม?”
“เหมี๊ยว~~~”
“เป็นลิงคุยกับแมวได้ด้วยหรอ?”
“เจสสิก้า?”
“นายคุยกับแมวจรจัดรู้เรื่องด้วยหรอ?...” ร่างบางเดินมาก่อนจะนั่งลงข้างๆ ทำให้ร่างสูงมองอย่างไม่เข้าใจ
“ทำไมถึง?...”
“ขอโทษนะ”
“เหมี๊ยว~”
“หือ?!?”
“ฉันขอโทษที่พูดแบบนั้นกับนาย”
“ฉันไม่ได้โกรธเธอหรอก แต่แค่...”
“เหมี๊ยว~~”
“เสียความรู้สึกใช่ไหม?”
“อืม...” ยูริตอบเบาๆ
“ฉันผิดเองแหละ ฉันไม่ควรจะไปโกรธนาย ขอโทษนะ...”
“เหมี๊ยว~~~”
“ปล่อยมันไปเถอะ...”
“หือ?”
“ปล่อยแมวไปเถอะ ก่อนที่ฉันจะกินมัน -*-...”
“เหมียว!?!” (เจสจ๋า นั้นแมวนะ-^-)
“อ่ะ-อืม~” ยูริทำตามที่เจสสิก้าบอกก่อนจะอุ้มแมวลงจากตัก เมื่อปล่อยมัน แมวตัวนั้นก็วิ่งไปทันที (คงรู้ชะตาชีวิต)
“ทำไมถึงรู้ว่าฉันอยู่ที่นี่ล่ะ?” ยูริถาม
“บรรยากาศดีๆติดแม่น้ำ มีต้นไม้เยอะๆอย่างหลังโรงเรียนแบบเนี่ย~ คิดว่าลิงคงจะชอบน่ะ” เจสสิก้าตอบกวนๆ ‘รู้นะว่าไม่ขำ...-*-’
“ฮึๆ”
“หัวเราะอะไร?”
“เปล่า....”
“ถ้าคิดจะช่วยตั้งแต่แรกแล้วทำไมถึงไม่ยอมบอกล่ะ?” เจสสิก้าถามขึ้น
“ก็ฉันคิดว่าเพื่อนคนอื่นก็คงจะช่วยเธอได้...ดีกว่าฉัน....” ยูริตอบเสียงเบาๆ (ลิงหงอย)
“แต่สุดท้ายเพื่อนคนที่ช่วยฉันก็คือคนที่นั่งอยู่ข้างๆฉันตอนนี้ไม่ใช่หรอ?” เจสสิก้าถาม
“คือ...”
“ขอบคุณนะ”
“ฮ่ะ?!?”
“แทเล่าให้ฉันฟังหมดแล้วล่ะ เรื่องที่แกไปก้มหัวขอร้องแทยอนน่ะ” เจสสิก้าบอก “ยอมก้มหัวให้คนอื่น เพื่อฉันเลยหรอ?” เจสสิก้าถามอย่างประหลาดใจ
เมื่อชั่วโมงก่อน
“ฮ่าๆๆ แกล้งยัยหมียองรู้สึกดีๆชะมัด~” แทยอนเดินลั่นล้าไปตลอดทางเดิน และตอนนั้น
“คิม แทยอน...”
“อ้าว?!? ไอ้ยูล มีไรวะ?” แทยอนถามอย่างอารมณ์ดี
“คือว่าฉันอยากจะให้แกลดโทษให้ทิฟฟานี่น่ะ” ยูริตอบ
“ลดโทษให้ยัยหมี ทำไมฉันต้องทำด้วย!” แทยอนถามอย่างไม่เข้าใจ
“ช่วยลดโทษให้เธอหน่อยนะ” ยูริบอกด้วยสีหน้าที่จริงจัง
“ไม่! ยัยนั้นต้องโดนซะบ้าง!” แทยอนบอกอย่างไม่สบอารมณ์
“นะ ช่วยลดให้โทษเธอหน่อยนะ” พูดจบยูริก็คุกเข่าก้มหัวให้แทยอน
“เฮ้ยๆๆ จะมาก้มหัวให้ฉันทำไม!” แทยอนบอกอย่างตกใจก่อนจะไปจับยูริให้ยืนเหมือนเดิม
“ลดโทษให้ทิฟฟานี่หน่อยนะ” ยูริยังคงพูดประโยคเดิมๆซ้ำไปซ้ำมา
“แกมีอะไรรึเปล่า?” แทยอนถาม
“ไม่มี...” ยูริส่ายหัว
“ฉันไม่เชื่อ! ไหนแกลองบอกเหตุผลฉันมาซิ” แทยอนถาม
“ไม่มี แต่แกช่วยลดโทษให้หน่อยนะ” ยูริบอกก่อนจะก้มหัวอีกครั้ง
“เฮ้ย! อย่าทำแบบนี้...” แต่แทยอนก็รีบจับยูริไว้ “ตกลงๆ ฉันจะลดโทษให้ยัยหมีนั่น” แทยอนบอกอย่างจำใจ
“จริงนะ?”
“เออ”
“ขอบใจมากนะ งั้นฉันไปก่อนนะ” พูดจบยูริก็เดินจากไป
“อืม” ‘ไอ้ลิงมันเป็นอะไรของมันนะ’
“ทำไมถึงต้องยอมก้มหัวให้คนอื่นด้วยล่ะ?”
“ก็มันคิดวิธีอื่นไม่ออกอ่ะ...”
“เลยยอมก้มหัวเนี่ยนะ!?!”
“อืม...”
“มันไม่มากไปหรอ?”
“ไม่มากไปหรอก เธอไม่ต้องกังวลหรอก~” ‘ถ้าเพื่อเธอมากกว่านี้ฉันก็ทำได้’
“เฮ้อ อ~ เอางี้ ครั้งนี้ถือว่าฉันเป็นหนี้บุญคุณนาย นายอยากได้อะไรไหม?” เจสสิก้าถาม
“ตอนนี้ยังไม่มี~” ยูริตอบ
“งั้นก็ติดไว้ก่อน ถ้าต้องการอะไรก็บอกฉันล่ะกัน ถ้าฉันหาให้ได้ จะหาให้” เจสสิก้าบอก
“อืม... แล้วหายโกรธฉันแล้วหรอ?”
“เกือบไม่หายอ่ะ~” เจสสิก้าตอบกวนๆ
“หรอ...”
“นี่ๆๆๆ ยิ้มได้แล้ว งอนแก้มป่องอยู่นั้นแหละ ตอนนี้โครงการแก้มลิงของประเทศไทยเขาดำเนินการต่อแล้วนะ~” เจสสิก้าบอกก่อนจะดึงแก้มยูริไปมา
“เกี่ยวอะไรกัน?”
“อ้าว?!? ก็มีคนคอยดูแลแก้มนายแล้วไง ยังจะทำงอนอีกหรอ?” เจสสิก้าถาม
“ป้าเล่นมุขอะไรอ่ะ? ไม่เข้าใจ”
“เออ! ฉันมันไม่ใช่นายหนิ! เล่นอะไรก็ตลกไปหมด~” เจสสิก้าบอกงอนๆ
“อ่ะแน่นอน~ เขาเรียกขั้นเทพ- -b” ยูริบอกก่อนจะยักคิ้วให้เจสสิก้า
“ชิ!” ‘ยิ้มซักทีซินะ ไม่ชอบเลยเวลานายทำหน้าเศร้าแบบนั้น’
“ไปหาพวกฟานี่กันเถอะ ป่านนี้คงรอกลับขึ้นหอแล้วมั้ง~” เจสสิก้าบอก
“นั่นน่ะสินะ พวกทิฟฟานี่รอกลับขึ้นหอ ส่วนป้าก็ต้องรีบกลับขึ้นคาน” ยูริบอกก่อนจะลุกขึ้นและรีบวิ่งไปทันทีเพราะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง
“ไอ้ลิงแกตาย!!!!!!!” เจสสิก้าที่รู้ว่าถูกยูริแกล้งจึงรีบวิ่งตามไปทันที (พึ่งดีกันแท้ๆ)
“ป่านนี้ไม่รู้ว่า2คนนั้นจะเป็นยังไงบ้างนะ” ทิฟฟานี่พูดอย่างมีกังวล
“คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง 2คนนี้ทะเลาะกันบ่อย”ฮโยยอนตอบ
“แต่ครั้งนี้มันแรงมากเลยนะ ไม่รู้ว่ายูลเขาจะยกโทษให้สิก้าหรือเปล่า” ซันนี่บอก
“เป็นเพราะนายนั่นแหละ ทำโทษฉันหนักเกินไปสิก้าเขาเลยเป็นห่วง!” ทิฟฟานี่หันไปโทษแทยอนที่กำลังนั่งทำงานอยู่
“หนิ! จะมาโทษฉันได้ไง ถ้าเธอไม่ทำตัวผิดระเบียบฉันก็ไม่ลงโทษเธอหรอก” แทยอนเถียงกลับทันที
“แต่นายก็ลงโทษฉันหนักเกินไป สิก้าเลยเป็นห่วง ถ้ายูริเขาไม่มาช่วยตามคำขอของสิก้า ป่านนี้ฉันคงจะนั่งขัดห้องน้ำอยู่มั้ง!” ทิฟฟานี่ยังคงยืนยันว่าแทยอนผิด
“ช่วยไม่ได้ อยากทำให้ฉันโมโหเอง และที่สำคัญอย่าลืมว่าเธอยังต้องขัดห้องน้ำอยู่”
“นี่นาย!”
“หมาน้อย หมีใหญ่ ใจเย็นลูก-^-” ซันนี่รีบห้ามศึกของแทยอนกับทิฟฟานี่ไว้ “แม่ว่าลูกมาห่วงลิงเป็ดดีกว่าไหม-.-?” ซันนี่ถามเหงื่อตก
“อ้าวไอ้ซู แกเป็นตัวอะไรกันแน่วะ? ทำไมมีลูกเป็นหมีกับหมาเนี่ย ภรรยาแกก็เป็นกระหรอกไม่ใช่หรอ?” ฮโยยอนแซว
“ไอ้นี่กวนแล้ว เดี๊ยๆ แทนที่จะห่วงไอ้ยูลดันมาคิดลามก- -+” ซูยองบอกก่อนจะมองค้อนใส่ฮโยยอน
“ไม่ต้องห่วงมันหรอก เชื่อฉันซิว่ามันยกโทษให้” ยุนอาพูดขึ้นทำให้ทุกคนมามองอย่างข้องใจ
“แกรู้ได้ไง?” ซูยองถาม
“ก็นั่นไงวิ่งกัดกันมานู้นน่ะ” ยุนอาบอกก่อนที่ทุกคนจะให้ไปมองตามที่ยุนอาบอก ก็พบยูริกับเจสสิก้าเดินปนวิ่งตีกันมาตลอดทาง
“เหอะๆ แบบนี้2คนนั้นก็เหมือนเดิมแล้วสินะ= =^” ซูยองมองเอือมๆ
“แน่นอนที่สุด”ฮโยยอนเสริม ‘มันดีหรือเปล่านะที่เราทำให้2คนนั้น...ดีกัน- -*’
ความคิดเห็น