คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : +++ Chapter 4- - - ก็แค่เนี๊ย~ +++
“อ๋อ สรุปก็คือคิม แทกูของเราได้ไปจดชื่อทิฟฟี่ เพราะว่าผิดระเบียบ?” ซูยองพูดขึ้น
“แต่ทิฟฟี่ไม่กลัว คิม แทยอนของเราเลยไม่พอใจใช่มั๊ย??~~” ฮโยยอนเสริม
“อาฮ่ะ~” เจสสิก้าพยักหน้า
“เรื่องของคนอื่นเนี่ยรู้ดีจังเลยนะป้า~” ‘ไม่ต้องเดาเลยว่าใครพูดมีอยู่คนเดียวแหละค่ะ’
“ทำไมไอ้ลิง! ก็แทกับฟานี่เขาเป็นเพื่อนฉัน ถ้าฉันจะรู้เรื่องของเพื่อนมันจะแปลกมากเลยหรือไงฮ่ะ?!?” เจสสิก้าหันไปมองค้อนใส่อย่างเอาเรื่อง
“ป้ามั่นใจหรือว่า2คนนั้นเขาอยากเป็นเพื่อนกับป้าอ่ะ?” ยูริกวน
“ไอ้ลิง!”
“เหอะๆ ปกติก็มีหนังสดลิงกับเป็ดวิ่งไล่จับให้ดูเล่นอยู่แล้ว ตอนนี้มีมาเพิ่มอีกแล้วหรอ??”ซูยองหัวเราะแห้ง ‘ไม่อยากจะคิดเลยว่าทุกวันของกลุ่มฉันมันจะมีสีสันขนาดไหน-.,-’
“เฮ้อ อ~ เตรียมตัวเหนื่อยเลยฉัน” ฮโยยอนพูดคอตกอย่างหน่ายๆ ‘ลิงกับเป็ด หมากับหมี ตอนนี้ฉันอยู่ในโรงเรียนประจำหรือซาฟารีกันแน่หว่า??~~’
“หนิๆ ไม่ต้องคิดมากหรอก~ ฉันไม่ได้เป็นคนที่ตามอาฆาตถึงขนาดสิก้าหรอกนะ^^” ทิฟฟานี่พูดยิ้มๆ
“อะไร! ตามอาฆาต? เธอพูดอย่างกับฉันผิดอย่างงั้นแหละ!” แทยอนพูดอย่างเอาเรื่อง
“ก็หรือไม่จริงล่ะ? ตอนเช้านายก็หาว่าฉันมาโรงเรียนสาย แต่พอเอาเรื่องฉันไม่ได้ นายก็เปลี่ยนเรื่องเป็นผิดระเบียบ! แบบนี้ไม่เรียกตามอาฆาตหรอ!” ทิฟฟานี่เถียงกลับ
“ที่ฉันทำก็เพราะมันเป็นหน้าที่ กระโปรงของเธอมันสั้นเกินไปจริงๆหนิ!”แทยอนเถียงกลับอีกที
“ฉันว่าคู่นี้แรงกว่ายูลกับสิกวะ-*-” ซูยองกระซิบกับฮโยยอน
“แรงกว่ามาก-___-^” ฮโยยอนกระซิบกับ
“หน้าที่หรือวางอำนาจกันแน่ฮ่ะ?!? ไอ้หมาหน้านิ่ง!”
“นี่เธอ!...”
“เอาล่ะๆๆ พอแล้วนะ ทิฟฟานี่ แทกูด้วย” ซันนี่ที่นั่งฟังทั้ง2อยู่นานทนไม่ไหวเลยต้องรีบห้ามทั้ง2คน ‘ก็ไม่ได้อยากขัดอะไรหรอกนะ แต่แค่ได้ยินลิงกับเป็ดเถียงกันมันก็มากพอแล้ว-*-’
“เอ่อ ว่าแต่แกเถอะไอ้ยุน ไหนบอกว่าจะไม่รักใครแล้วไง? ไหง๊อยู่ดีๆก็มีแฟนโผล่มาแบบเนี่ย” ยูริพูดขึ้น ทำให้ยุนอาที่นั่งเงียบเนียนๆมานานต้องสะดุ้ง ก่อนที่ทุกคนจะมองมาที่ยุนอาและซอฮยอนอย่างอยากรู้อยากเห็นเช่นกัน
“นั่นน่ะซิ ไหนยุนบอกว่าจะไม่รักใครแล้วไง?? แล้วทำไมถึงได้มีแฟนล่ะ?!?
แถมยังเป็นซอฮยอนที่เป็นเด็กใหม่ด้วย~”เจสสิก้าเสริม
“เออ...คือ...” ยุนอาลังเลที่จะบอกกับทุกคน ‘ *แล้วเรื่องที่เราแกล้งเป็นแฟนกันนายห้ามบอกใครนะ แม้แต่เพื่อนของนายเอง* ทำไมฉันต้องเชื่อเธอด้วยนะ_ _?’
“การจะรักใครซักคนต้องมีเหตุผลด้วยหรอ?” ยุนอาถามกลับ ‘ต้องแกล้งเนียนต่อไป~’
“ถ้าเป็นคนอื่นพูดคำนี้ฉันจะไม่สงสัยนะ แต่กับแกมันไม่ใช่วะไอ้เหม่ง!”ซูยองบอกแบบไม่อยากเชื่อ ‘แล้วใครเขาจะเชื่อล่ะ?!? เมื่อเช้ายังนั่งเป็นกวางหงอยอยู่เลย แถมยังเคยประกาศว่าจะไม่รักใครอีกแล้ว แต่พอกลางวันดันมีแฟนซะงั้นอ่ะ= =^’
“ใช่ๆ” ยูริกับฮโยยอนประสานเสียงกันโดยมิได้นัดหมาย
“ฉันมีแฟนโดยไม่มีเหตุผล จบ!”ยุนอาตอบสั้นๆก่อนจะทำเป็นไม่สนใจและทานข้าวต่อ ส่วนซอฮยอนเองก็ได้แต่นั่งยิ้มแห้งๆให้กับทุกคน
“เฮ้ย! แฟนนะเว้ยไม่ใช่คะแนนพิศวาสจากอาจารย์ ที่อยู่ดีๆจะได้มาโดยไม่มีเหตุผลอ่ะ!”ฮโยยอนบอกแบบไม่อยากเชื่ออีกคน ‘ไอ้กวางมันต้องมีอะไรปิดบังแน่เลย~’
“จะมีหรือไม่มีมันก็เรื่องของฉัน จำไว้แค่ว่าซอฮยอนเป็นแฟนฉันแค่นั้นก็พอ!” ยุนอาบอกนิ่งๆ ‘เราต้องเนียนอย่างเดียว-*-’
“นายพูดกับเพื่อนแบบนี้แรงไปหรือเปล่า?.” ซอฮยอนกระซิบถาม
“อยู่เฉยๆเถอะหน่า” ยุนอากระซิบกลับ
“อะไรวะ บอกแค่นี้ก็ไม่ได้-3-” ยูริฮโยยอนและซูยองพูดพร้อมกันอย่างเสียดาย
“อย่าไปยุ่งเรื่องของยุนเลย ถ้าเขาอยากบอกเดี๋ยวเขาก็บอกเองแหละ” ซันนี่พูดขึ้น
“นั่นซินะ^^”ซูยองเห็นด้วย
“แหม่... ที่เงี้ยแหละเห็นด้วยกับแฟนเลยนะ!” ยูริแซว
“ที่เมื่อกี้ยังอยากรู้อยากเห็นอยู่เลยไม่ใช่หรอ!” ฮโยยอนเสริม
“อ๊ะแน่นอน~ ซันจังคิดยังไงซูจังก็คิดอย่างนั้น^v^” ซูยองบอกยิ้มๆ ซันนี่จึงยิ้มตามคำพูดของซูยอง
“แหวะ จะอ้วก!!!~” ยูริกับฮโยยอนล้อซูยองที่ทำหวานกับซันนี่เกินหน้าเกินตาเพื่อนๆ
“แล้วเมื่อไหร่แก2คนจะกินข้าวว่ะ! พูดมากกันจริงๆ”แทยอนขึ้นเสียงในขณะที่ยูริกับฮโยยอนกำลังแกล้งแซวซูยอง ทำให้ทั้ง2ต้องทำหน้าจ้อยรีบก้มลงจัดการข้าวบนโต๊ะ
“หนินายไม่มีมารยาทเลยนะ! เพื่อนเขากำลังมีความสุขอยู่ดีๆไปขัดความสุขของเพื่อนได้ไง? ใช้ไม่ได้จริงๆ!” ทิฟฟานี่ส่ายหัวแบบเอือมๆ
“แล้วมันเรื่องอะไรของเธอล่ะ?! ปกติฉันก็พูดแบบนี้กับเพื่อนฉันอยู่แล้ว!” แทยอนเถียง
“ชอบใช้อำนาจจริงๆเลยน่ะนายนะ! ขนาดเพื่อนก็ไม่เว้น คิดว่าใหญ่มากเลยว่างั้นเถอะ!” ทิฟฟานี่เถียงกลับโดยไม่มีการลดราวาศอกเลย
“นี่เธอ!...”
“พอแล้วๆ กินข้าวกันเถอะ” เจสสิก้าที่นั่งคั่นกลางทั้ง2คนรีบห้ามไว้ ‘ขี้หูเต้นระบำไปหมดแล้วฉัน/I= =I\’
“ไงล่ะเจส~ ที่นี้แกรู้หรือยังว่าเวลาแกกัดกับยูล คนที่อยู่ตรงกลางน่ะเป็นไง!” ซันนี่แซว
“ป้าเขาไม่เข้าใจหรอกซัน ป้าเขาแก่แล้ว เข้าใจอะไรยาก^^V” ยูริบอกยิ้มๆ ‘เมื่อเช้ากวนไปแล้ว ตอนนี้กลางวันต้องกวนต่อ เดี๋ยวตอนเย็นกับก่อนนอนค่อยปิดท้าย อิๆ’
“ไอ้ลิง ไปหากล้วยกินให้เงียบปากเลยไป!” เจสสิก้ามองค้อนใส่
“ป้าเต็มป่ะเนี่ย? ที่นี่มันโรงเรียนประจำไฮโซนะ จะเอากล้วยที่ไหน? เฮ้อ อ~ เป็นเด็กห้องAแท้ๆแต่กลับพูดอะไรไม่คิดออกมา ไม่ไหวๆ” ยูริบอกก่อนจะส่ายหน้าอย่างหน่ายๆ
“เอาล่ะ ทุกคนแหวกทางให้ลิงกับเป็ดเขาวิ่งเล่นกันหน่อยนะ” ซูยองบอกเป็นสัญญาณให้คนรอบๆบริเวณโต๊ะของเขา ทุกคนก็หันมามองกันเล็กน้อย ก่อนจะขยับขยายพื้นที่ ทำให้พื้นบริเวณนั้นโล่งขึ้น ไม่นานนักยูริจะใส่เกียร์ลิงวิ่งนำไป โดยมีเจสสิก้าวิ่งตามไปติดๆ
“นี่คู่นี้เขาดังเรื่องการทะเลาะกันมากขนาดนี้เลยหรอ?”ทิฟฟานี่ถามอึ้งๆ เพราะประหลาดใจกับปฏิกิริยาของคนอื่นๆที่ซูยองบอกให้หลีกทางให้
“ก็อ่ะนะ~” ฮโยยอนบอกยิ้มๆ ‘ถ้าเป็นเด็กใหม่คงประหลาดใจ แต่ถ้าอยู่ไปซัก2-3วัน ก็จะชินเองแหละ 2คนนี้ไม่ถูกกัน เรื่องนี้ใครๆก็รู้ดี แม้แต่อาจารย์เอง- -^’
“เหอะๆ” ซูยองหัวเราะแห้งๆ ‘ถึงทุกคนจะรู้ว่า2คนนี้เป็นคู่กัดโลกระเบิดก็ตาม แต่ว่าทำไมพวกเขากลับเชียร์ให้ทั้ง2รักกันก็ไม่รู้ สงสัยคงอยากจะให้โลกแตกกันแน่ๆ- -*’
“เอ่อ... ซันนี่หรือใครก็ได้ช่วยมานั่งข้างๆฉันได้ไหม? ไม่กล้านั่งใกล้คนบางคนน่ะ
เดี๋ยวจะโดนกัด~” ทิฟฟานี่บอกกับคนในโต๊ะยิ้มๆ ทำให้แทยอนมองค้อนใส่อย่างเอาเรื่อง
แต่เธอก็ทำเป็นไม่สนใจ ‘ฉันไม่แคร์สื่อ~’
“เออ...ก็ได้^^;” ซันนี่ตอบก่อนจะยิ้มเจื่อนๆให้ ‘นี่ก็อีกคู่หนึ่ง-*-’
แล้วมื้อกลางวันที่แสนจะปกติ(หรอ?) ของพวกเขาก็ผ่านไปด้วยดี(รึเปล่า?)
เมื่อทานข้าวเสร็จต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไป แทยอนกับซันนี่ก็ไปทำหน้าที่กันเหมือนเดิม
ซูยอง ฮโยยอน ยูริ เจสสิก้าและทิฟฟานี่ก็ไปนั่งคุยกัน แต่ก็อย่างที่รู้ๆกันอยู่ ยูริกับเจสสิก้านั้นเน้นไปที่วิ่งเล่นกันมากกว่า ยุนอาก็แยกออกมากับซอฮยอน เพราะซอฮยอนขอให้เขาพาเดินทัวร์โรงเรียน เพื่อที่จะได้รู้จักโรงเรียนนี้มากขึ้น
“นี่เธอ ฉันถามอะไรหน่อยซิ”
“หือ?”
“เธอคิดยังไงถึงจะให้ฉันแกล้งเป็นแฟนหลอกๆของเธอ” ยุนอาถามขึ้นขณะเดินเล่นอยู่กับซอฮยอน
“ก็ตอนนั้นสถานการณ์มันพาไป~” ซอฮยอนตอบ
“แล้วถ้าวันนึงทุกคนรู้ความจริง เธอไม่กลัวว่าคนอื่นเขาจะ?...”
“ฉันคิดไว้แล้วล่ะ~ ว่าจะเล่นเป็นแฟนหลอกๆกับนายไปซักพักนึง แล้วค่อยแกล้งว่าเราเลิกกัน^^” ซอฮยอนตอบก่อนที่ยุนอาจะพูดประโยคคำถามเสร็จ
‘แผนเยอะจริงๆ นี่คิดไว้เพื่อตัวเองโดยเฉพาะเลยหรอเนี่ย?!?’
“แต่คนอื่นอาจมองว่าฉันทิ้งเธอ แล้วพวกฮาร่าก็ต้องคอยหาเรื่องซ้ำเติมเธอแน่ ไม่กลัวหรอ?” ยุนอาถาม
“ไม่กลัวหรอก~ เพราะฉันคิดไว้แล้วว่าฉันจะสร้างสถานการณ์ว่านายผิด และฉันก็จะทิ้งนาย^^” ซอฮยอนตอบยิ้มๆ ‘ยังไงฉันก็จะไม่ยอมเสียชื่อเด็ดขาด!’
“เธอนี่หน่า~” ยุนอาส่ายหัวเล็กน้อยกับความคิดของซอฮยอน ‘ช่างคิดจริงๆ-*- ไม่ยอมให้ตัวเองผิดด้วย เหอะๆ’
“ทำไม? นายไม่พอใจหรอ? ยังไงนายก็ดังอยู่แล้วหนิ~ นายคงไม่เสียชื่อหรอกใช่ม๊ะ?”ซอฮยอนถามหน้าซื่อ
“ดัง...มั้ง~ ไม่รู้ซิ~ แต่ฉันไม่สนอยู่แล้วว่าใครจะมองฉันยังไง เพราะฉันไม่ได้ขอให้ใครมาชอบฉันซักหน่อย”ยุนอาตอบนิ่งๆ ‘ใครจะมองฉันยังไงก็ตามสบาย ฉันไม่สนใจอะไรอยู่แล้ว~’
“งั้นก็ดี ถ้าวันนึงฉันอยากจะเลิกเป็นแฟนหลอกๆกับนาย จะได้ไม่มีปัญหา^^” ซอฮยอนบอกยิ้มๆ
“เหอะๆ ตามสบาย~” ยุนอายิ้มแห้งๆ
“จริงด้วยซิ!”
“หือ?”
“คนเป็นแฟนกันเวลาเดินก็ต้องจับมือกันด้วยถูกม่ะ?!?”ซอฮยอนพูดขึ้น
“คงงั้นมั้ง~”
“แต่ตอนนี้มือของนายอยู่ในกระเป๋าเสื้อ ส่วนมือของฉันก็อยู่เฉยๆ”
“แล้วไง?”
“เอามือนายมาซิ”
“ฮ่ะ? มือ?”
“ใช่ มือของนายน่ะ หรือนายไม่มีมือ?” ซอฮยอนกวน
“เฮ้อ อ~” ยุนอาถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะเอามือออกมาจากกระเป๋า ‘ฉันไม่ใช่เจสหรือไอ้แทที่ชอบเถียงกับคนอื่นให้มากมาย มันเมื่อยปาก ยอมรับคำกวนๆนั้นก็จบแล้ว- -’ เมื่ออีกฝ่ายเอามือออกมาซอฮยอนจึงใช้มือของตัวเองจับมือของยุนอา ทำให้นักเรียนบริเวณนั้นอึ้งกันไปเล็กน้อย
“นายนี่มือนิ่มดีนะ^^” ซอฮยอนพูดยิ้มๆ
“หรอ... เธอก็นิ่มเหมือนกันนะ” ยุนอาบอกนิ่งๆ
“นายยิ้มไม่เป็นหรอ?” ซอฮยอนถาม
“ทำไม?”
“ก็ตั้งแต่ฉันเจอหน้านาย ฉันยังไม่เห็นนายยิ้มเลยซักครั้ง ต่างกับเพื่อนนายแต่ละคน
ตั้งแต่เจอหน้ากัน ฉันยังไม่เห็นพวกเขาหยุดยิ้มเลย~” ซอฮยอนบอก
“ก็ฉันไม่ได้มีความสุขเหมือนพวกมัน แล้วทำไมฉันต้องยิ้มด้วยล่ะ?!?” ยุนอาถามกลับ
“แล้วทำไมนายถึงไม่มีความสุขล่ะ?”
“ไม่รู้~”
“นายนี่แปลกนะ”
“เธอแปลกกว่าอีก...”
“เอิ่ม..มม... งั้นสิ่งตอบแทนที่ฉันจะให้นายที่นายมาช่วยฉัน ฉันจะสร้างรอยยิ้มให้นาย
ฉันจะทำให้นายมีความสุขเอง^^” ซอฮยอนบอกยิ้มๆ
“เธอทำไม่ได้หรอก~” ยุนอาบอก
“ต้องได้ซิ บนโลกใบนี้ไม่มีอะไรที่ฉันทำไม่ได้!” ซอฮยอนพูดอย่างมั่นใจ
“งั้นเธอลองบินซิ” ยุนอาบอก
“นายกวนฉันหรอ?” ซอฮยอนหันมามองยุนอาอย่างเอาเรื่อง
“อ้าว? ก็เธอบอกเองหนิ ว่าบนโลกใบนี้ไม่มีอะไรที่เธอทำไม่ได้ งั้นเธอก็บินให้ฉันดูหน่อยซิ~”ยุนอาบอก ‘ฉันพูดผิดตรงไหน ก็เธอบอกเองนะ~’
“นายยง!” ซอฮยอนจ้องยุนอาตาเขม็ง
“อะไร?” ยุนอาถามกลับอย่างไม่สนใจ
“นี่ๆๆๆ” ซอฮยอนจึงจัดการจี้เอวยุนอาอย่างเอาเป็นเอาตาย
“เฮ้ยๆๆ ไม่เล่นๆ ฮ่าๆๆ ฉันไม่เล่น ฮ่าๆๆ”ยุนอาพูดไปก็หัวเราะไปเพราะถูกจี้ที่เอว
“นายตายแน่! นี่แน่ะๆ” ซอฮยอนก็ยังคงมันอยู่กับการแกล้งยุนอาต่อไป
“บอกว่าฉันไม่เล่นไง ฮ่าๆๆ” ยุนอาพยายามจับมือของซอฮยอนไว้แต่ก็ไร้ผล
“ได้ ฮ่าๆๆ ไม่หยุดใช่ไหม?!? ฮ่าๆๆ งั้นโดนบ้าง!” ยุนอาที่ป้องกันตัวเองไม่ได้จึงคิดจะจี้เอวของซอฮยอนกลับ
“เสียใจ ฉันไม่บ้าจี้!” แต่มันก็ไร้ผล- -*
“ขี้โกงอ่ะ ฮ่าๆๆ” ‘รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนบ้ายังไงก็ไม่รู้-.,-’
“ฮ่าๆๆ นายยิ้มแล้ว” ซอฮยอนบอกอย่างภูมิใจก่อนจะเลิกจี้เอวยุนอา เมื่อซอฮยอนหยุดแกล้งตัวเองยุนอาก็ถึงกับหอบเพราะการหัวเราะอย่างบ้าคลั่งเมื่อกี้
“เธอขี้โกงอ่ะ เหอๆ” ยุนอาบอก
“ก็ฉันอยากเห็นนายยิ้มอ่ะ!”
“แบบนี้มันฆ่ากันแล้ว เหอๆ แล้วเมื่อกี้ฉันก็หัวเราะด้วย ไม่ได้ยิ้ม! เหอๆ” ยุนอายังคงไม่หายเหนื่อยจากการแกล้งของซอฮยอน (ปล.“เหอๆ”นี่เป็นเสียงหอบนะ ไม่ใช่เสียงหัวเราะ-.-)
“งั้นนายก็ยิ้มซิ!”
“ฉันไม่ใช่คนบ้านะ!”
“ไม่งั้นฉันจี้เอวนายอีกนะ” ซอฮยอนบอกก่อนจะตั้งท่า
“โอเคๆ ฉันจะยิ้มแล้ว” ยุนอาจึงต้องยอมโดยดีก่อนจะค่อยๆยิ้มให้ซอฮยอนดู เมื่อเห็นอีกฝ่ายยิ้มออกมาซอฮยอนจึงยิ้มอย่างผู้มีชัย
“ก็แค่เนี้ย~”
“เธอนี่หน่า(_ _)”
“เวลานายยิ้ม ดูดีกว่าไม่ยิ้มอีก~” ซอฮยอนบอก
“ฉันไม่อยากดูดี!”
“ไม่รู้แหละ ถ้าฉันบอกให้นายยิ้มนายก็ต้องยิ้ม เข้าใจไหม?!?”
“ไม่!”
“งั้นฉันจะจี้เอวนาย”
“นี่เธอ!...”
“เข้าใจไหม?!?”
“เข้าใจแล้ว...”ยุนอากัดฟันพูด
“ดีมาก งั้นเราขึ้นห้องกันเถอะ” ซอฮยอนบอกก่อนจะควงแขนยุนอาขึ้นห้องเรียน
“เธอนี่มัน...บ๊องจริงๆเลย” ยุนอาบอกก่อนจะส่ายหัวอย่างเอือมๆ แต่ซอฮยอนก็แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน ‘จะว่าไปยัยนี้ก็...น่ารักดีนะ เฮ้ยๆๆ!!! คิดอะไรอยู่เนี่ย?!? ไม่ๆๆ ยัยบ๊อง ยังไงก็คือยัยบ๊อง!’
ความคิดเห็น