คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : +++ Chapter 2- - - จะทำไม!?! +++
“หนิๆ เธอคนที่ใส่ที่คาดผมสีชมพูน่ะมานี่ซิ”
“เอ่อ...” เด็กสาวคนนึงสะดุ้งเมื่อถูกเรียก
“ฉันบอกให้มานี้ไงหรืออยากจะโดนส่งชื่อเข้าห้องปกครอง?!?” ร่างเล็กบอกด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
“ค่ะ...” เด็กสาวจึงรีบเดินมาตามคำสั่ง
“กระโปรงของเธอมันสั้นไปเซนหนึ่งนะ แล้วกระเป๋าที่ใช้เนี่ย สีมันไม่สุภาพ ถ้าอยากใช้สีชมพูก็ใช้สีชมพูอ่อน เข้าใจไหม?”
“ค่ะ..”
“ดี บอกชื่อกับห้องมาซิ”
“คะ?.. ให้โอกาสฉันเถอะนะคะ” เด็กสาวอ้อนวอน
“ฉันยังไม่ส่งชื่อเธอเข้าห้องปกครองหรอก แต่จะจดไว้เฉยๆ ถ้ามีครั้งที่2 เธอก็เตรียมพบรองได้เลย”
“ค่ะ...”
“แล้วตกลงเธอชื่ออะไร?”
“จอง ซูจอง ม.4-Aค่ะ”
“หึๆ พึ่งม.4นะเนี่ย” ร่างเล็กบอกขณะจดชื่อลงในสมุดก่อนจะสายหัว
“เชิญขึ้นห้องได้แล้ว ครั้งหน้าอย่าทำตัวผิดระเบียบอีก เข้าใจใช่ไหม?”
“ค่ะ” เมื่อถูกปล่อยตัวเด็กสาวก็รีบวิ่งหนีไป ‘ก่อนจะขึ้นเป็นประธานนักเรียน ฉันโคตรปลื้มรุ่นพี่คิมเลย แต่ตอนนี้… รีบไปดีกว่า!’
“เด็กสมัยนี้นี่หน่า~~”ร่างเล็กบ่นอย่างเอือมๆ
“แท แท!” เมื่อร่างเล็กถูกใครบางคนเรียกจึงหันไปตามต้นเสียง
“มีอะไรหรอซัน??”
“ขึ้นห้องกันเถอะ ใกล้เวลาเข้าเรียนแล้ว”
“ซันขึ้นไปก่อนเถอะ ฉันว่าจะรอจดชื่อพวกมาสายน่ะ”
“เอางั้นหรอ?”
“อื้ม อีก20นาทีเดี๋ยวฉันจะขึ้นไป ฝากไปบอกเจสด้วยนะ” แทยอนบอก
“อ่ะ-อื้ม เดี๋ยวฉันจะบอกให้ งั้นฉันขึ้นไปก่อนนะ”
“อื้ม” ว่าแล้วซันนี่ที่เป็นรองประธานนักเรียนก็ขอตัวขึ้นห้องก่อน เหลือเพียงแค่ คิม แทยอนผู้เป็นประธานนักเรียนเพียงคนเดียว
“เปิดเทอมวันแรก หวังว่าจะไม่มีใครมาสายนะ”แทยอนบอกกับตัวเองก่อนยืนดูรายชื่อนักเรียนที่ถูกจดมา ‘อืม...วันแรกก็โดนกันไปเป็นร้อยเลย เฮ้อ อ~ ไม่ไหวจริงๆ ถ้ารวมกับของซันนี่อีกคน คงใกล้ถึงพันแน่ๆ’ แทยอนยังคงยืนดูรายชื่อนักเรียนไปพลางเพื่อรอจับนักเรียนมาสาย แล้วก็ผ่านไป20นาที โดยที่ไม่มีท่าทีของนักเรียนมาสายเลย
“ไม่มีใครแล้วมั้ง ขึ้นห้องดีกว่า~” ว่าแล้วแทยอนก็ปิดสมุดจดชื่อก่อนจะเตรียมตัวเข้าเรียน แต่...
“หนิๆ เธอคนนั้นน่ะ” ก็หันไปพบนักเรียนคนหนึ่งที่พึ่งจะเดินเข้าโรงเรียนมา
“ฮะ?!? อะไร? ใคร? ฉันหรอ?” ร่างบางที่ถูกเรียกถามซ้ำพร้อมกับชี้นิ้วมาที่ตัวเอง
“ก็เธอนั้นแหละ นี่มันเลยเวลาเข้าเรียนแล้วนะ ทำไมถึงพึ่งมา?!?” แทยอนถาม
“นี่มันก็พึ่ง7โมง55นาที โรงเรียนเข้า8โมงไม่ใช่หนิ มันเลยตรงไหน?” ร่างบางถามกลับ
“เลยซิ! เธอลองคิดซิว่ากว่าเธอจะเดินเข้าประตูโรงเรียน กว่าเธอจะเดินขึ้นบันไดมันก็ปาไป10นาทีแล้ว เท่ากับว่าเธอขึ้นห้องเรียนช้าไป5นาที”
“แต่ก็ไม่ได้เข้าโรงเรียนสายหนิ”
“นี่เธอ!”
“หรือว่าไม่จริง? ที่สำคัญฉันเป็นเด็กแลกเปลี่ยน พึ่งจะขึ้นไปดูหอมา ถ้าจะมาสายนิดหน่อยจะเป็นไรไป วันนี้ก็เป็นวันแรกด้วย!” ‘อะไรของหมอนี่นะ- -!’
“เด็กแลกเปลี่ยนคนอื่นไม่เห็นจะมาสายเลย เขามากันก่อน7โมงครึ่งด้วยซ้ำ!” ‘ยัยนี่ ทำไมถึงได้เถียงไม่เลิกนะ ผิดก็ยอมรับว่าผิดซิ!’
“ก็นั้นมันเด็กแลกเปลี่ยนคนอื่น ไม่ใช่เด็กแลกเปลี่ยนคนนี้!” ‘อะไรนักหนานะหมอนี่- -!’
“เธอ !”
“ทำไม ! ฉันว่านายเอาเวลาที่นายมากับเถียงฉัน ปล่อยให้ฉันขึ้นห้องดีกว่าไหม?!? นี่มัน8โมงแล้วนะ” ร่างบางบอกก่อนจะโชว์เวลาในนาฬิกาข้อมือให้กับแทยอนดู
“กล้ามากนะที่เถียงฉัน เธอโดนแน่!” แทยอนบอกอย่างเอาเรื่องก่อนจะหยิบสมุดจดชื่อออกมา
“ทำไม?!? คนตัวเล็กเท่าลูกหมาอย่างนายจะทำอะไรฉันได้!?!” ร่างบางยื่นหน้าเข้าไปท้าทาย
“ฉันคิม แทยอน เป็นประธานนักเรียนของโรงเรียนนี้” แทยอนบอกหน้านิ่ง ‘คงจะตกใจซินะ หึๆ’
“แล้วไง? ก็แค่ประธานนักเรียนไม่ใช่ ผอ.ซักหน่อย จะวางอำนาจหรือไงยะ?!?” ร่างบางถามกลับอย่างไม่สนใจ ‘ก็แค่ประธานนักเรียน ทำอย่างกับเป็น ประธานาธิบดี!’
“เธอชื่ออะไร?” แทยอนถามหน้านิ่ง ‘เธอกล้ามาก!...’
“ทำไม?”
“ฉันจะจดชื่อเธอส่งห้องปกครอง!”
“เรื่องอะไร? ฉันไม่ได้มาสายซักหน่อย ถ้าจะสายก็เพราะมายืนเถียงกับนายนี่แหละ!”
“กระโปรงเธอสั้นไป10ซม. ซึ้งมันสั้นเกินไป เราให้อย่างน้อย5ซม. แต่ของเธอสั้นเกินไปอีก5ซม.
นี่คือเรื่องที่1 เรื่องที่2คือกำไลข้อมือของเธอ มันเยอะและมีหลากสีเกินไปกฎของเราให้ใส่ได้อย่างมากแค่5เส้น และมีสีที่สุภาพแต่ของเธอดูๆแล้วคงจะเป็น10 แถมยังมีสีสันอย่างกับลูกอม นี่คือข้อที่2 แค่2ข้อนี้ก็มากพอที่จะส่งเข้าห้องปกครองแล้ว!” แทยอนบอกแล้วใช้ปากกาชี้ไปยังจุดต่างๆที่ผิดระเบียบ ‘เธอเสร็จฉันแน่!’
“หรอ? อยากจะส่งชื่อฉันก็ตามใจนายนะ แต่ถึงส่งไปก็ไร้ผล เพราะฉันเป็นลูกสาวของเครือข่ายหลักของโรงเรียนนี้ ปกติฉันเรียนโรงเรียนนี้ที่สาขาอเมริกา และคุณพ่อของฉันก็เป็นผอ.อยู่ที่นู้น ส่งไปยังไงก็ทำอะไรฉันไม่ได้อยู่ดี~” ร่างบางบอกอย่างไม่แคร์อะไร
“เธอจะเป็นลูกหลานของใครฉันไม่สนหรอกนะ และถ้าพวกอาจารย์ ทำอะไรเธอไม่ได้ ฉันก็จะทำให้เธอถูกระเบียบเอง!” แทยอนย้ำคำ
“ทำไมหรอค๊ะ? คุณหมาหน้านิ่ง... จะจัดการอะไรฉันหรอคะ?” ร่างบางทำเสียงล้อเลียน
“เธอชื่ออะไร?” แทยอนถามคำถามเดิม
“สเตฟานี่ ฮวัง แต่ส่วนใหญ่จะเรียกฉันว่าทิฟฟานี่ เอาชื่อเกาหลีด้วยม๊ะ? ฮวังมิ ยอง
เอาห้องด้วยใช่ม๊ะ?!? อยู่ม.5-B พอใจหรือยัง!” ร่างบางตอบด้วยเสียงประชดประชัน
“ทิฟฟานี่ ม.5-B หึๆ เย็นนี้ก่อนกลับเข้าหอ เธอต้องอยู่ทำความสะอาดสนามโรงเรียน!” แทยอนบอกด้วยน้ำเสียงและสายตาที่ดุดัน
“ฉันไม่อยู่!” ทิฟฟานี่ท้าทาย ‘นายจะทำอะไรฉันได๊~’
“แล้วเราจะได้เห็นดีกัน เชิญเธอขึ้นห้องได้ยัยหมียอง” แทยอนบอกหน้านิ่งก่อนจะเดินนำทิฟฟานี่ไป
“นาย!...” ทิฟฟานี่มองแทยอนแค้นๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะแทยอนเดินไปแล้ว ‘ไอ้ๆๆ ไอ้หมาหน้านิ่ง ให้ตายยังไงฉันก็ไม่อยู่ทำโทษหรอกย่ะ แบร๋!!~’
ที่ห้อง ม.5-F
“เฮ้ย! ไอ้ซู ไอ้ยูลไปเข้าห้องน้ำเป็นเพื่อนหน่อยดิ”
“ไม่เอาอ่ะ ขี้เกียจ~” ยูริตอบหน่ายๆก่อนจะฟุบลงบนโต๊ะ
“แกไปเองเถอะ เดี๋ยวจดไม่ทัน ไอ้ยูลช่วยกันจดดิ! อย่ามัวแต่หลับซิวะ!” ซูยองบอกก่อนจะเขย่าตัวยูริ ‘ถึงจะอยู่ห้องFแล้วจำเป็นต้องหลับด้วยหรือไงฮ่ะ?!? เรียนให้มันดีๆซิฟ๊ะเห้ย!! คนอื่นจะได้ไม่ดูถูก!’
“ฉันไม่ใช่แกหนิ จดไปยังไงก็ไม่เข้าสมองอยู่ดี~” ยูริบอกแต่ก็ยังคงฟุบอยู่บนโต๊ะ ‘ก็แกมันเป็นเด็กห้องFที่เรียนได้ใกล้เคียงกับห้องAนี่หว่า~ แต่ฉันมันไม่ใช่ หลับดีกว่าสบายกว่าเยอะเลย-w-;’
“เฮ่ย! ตกลงจะไม่มีใครไปเป็นเพื่อนเลยใช่ไหม?!?” ยุนอาถามขึ้นเพราะตัวเองกำลังถูกเมิน
“ฉันไปก็ได้!” ยูริบอกก่อนจะเด้งตัวขึ้นมา
“จริงอะ?” ยุนอาถามอย่างมีหวัง
“อื้ม แต่ขอ1,000วอน” ยูริบอกก่อนจะยิ้มหน้าบาน
“ถุย! ฉันไปเองก็ได้!”
“เอ้อ! ไปเลย!” ‘เต็มๆหน้าเลยที่ถุยมา แกรักฉันบ้างไหมเนี่ยไอ้หัวเหม่ง ตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วนะ-*-’
“อาจารย์ ขอไปห้องน้ำนะ” ยุนอาบอกนิ่งๆ
“จ้ะๆ^^;”อาจารย์ที่กำลังจดกระดานอยู่หันมาบอกยิ้มๆ ‘ถ้าฉันไม่ให้ไปคงโดนเด้งแน่ ก็คุณพ่อเขาเป็นถึงผู้บังคับบันชาของกรมตำรวจ ไม่อยากเสี่ยง แต่ก็ดีนะที่เด็กคนนี้ไม่ใช่อำนาจของคุณพ่อในทางที่ผิด แม้จะชอบพูดไม่มีห่างเสียงก็ตาม แต่มันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรมากมาย~’
สุดท้ายยุนอาก็ต้องมาเข้าห้องน้ำคนเดียว
“เฮ้อ~ เพื่อนแต่ละคน เจริญจริงๆ” ยุนอาส่ายหัวขณะเดินไปห้องน้ำ แต่ตอนนั้นเอง...
“เป็นเด็กใหม่หรอ? หน้าตาน่ารักดีหนิ สนใจจะมาคบกันป่าว~”
“ไอ้พวกบ้า ใครอยากจะไปเป็นแฟนแก ฮ่ะ?!? ดูสารรูปของตัวเองก่อนเถอะ พวกไม่มีการศึกษา!” ยุนอาก็ดันไปได้ยินบทสนทนาที่ไม่ค่อยดีซักเท่าไหร่ ‘ทำไมบทสนทนาของพวกนั้นมัน...แปลกๆนะ’
“เฮ้ย! ยัยนี่มันปากดีวะ!”
“งั้นก็จัดการจูบปากซักทีดีไหม?!?”
“นี่อย่าเข้ามานะ!” ‘อ๋อ~ ผู้หญิงกำลังจะถูกทำมิดีมิร้ายนี่เอง... เฮ้ย! ข่มขืน งามแล้วงานี้!’
เมื่อยุนอารู้ว่ากำลังจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น...
“เฮ้ย! หยุดนะ! พวกแกจะทำอะไรกันน่ะ?” ยุนอารีบเข้าไปห้ามทันที ‘จะมาปลดทุกข์ให้ตัวเองสงสัย ต้องปลดทุกข์คนอื่นก่อนมั้ง~’
“แกเป็นใครวะ?”
“อิม ยุนอา?”
“แกรู้จักด้วยหรอ?!” คนที่กำลังทำท่าจะข่มขืนเด็กสาวหันไปถาม เพื่อนของตัวเองที่พูดชื่อของยุนอาออกมา
“รู้จักซิวะ! อิม ยุนอาดังจะตาย เขาเป็นเพื่อนกับคิม แทยอนประธานนักเรียนคนปัจจุบันด้วยนะเว้ย!” เพื่อนข้างๆอธิบาย
“ก็แค่เพื่อนประธาน...” คนที่จะข่มขืนพูดหยามๆ “เฮ้ย! ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็กลับไปเลยไป อย่ามายุ่งเรื่องของคนอื่น!” แต่คำตอบของเพื่อนอีกคน ไมได้ส่งผลกระทบถึงความกลัวของคนที่กำลังจะทำผิดเลย
“ฉันก็ไม่ได้อยากเจ็บตัวหรอก แต่การกระทำเลวๆของพวกแกมันทำให้ต้องยุ่งวะ!” ยุนอาตอบ ‘ก็ไม่ใช่คนดีอะไรมากมายหรอกนะ แต่มันทนไม่ได้~’
“พูดงี้หมายความว่าไงฮ่ะ!?!” คนที่กำลังจะข่มขืนเด็กสาวล่ะมือจากเด็กสาว ก่อนจะเดินมกระชากคอเสื้อยุนอา
“เฮ้ย! อย่าไปยุ่งกับมันเลย” คนข้างๆเตือนก่อนจะจับเพื่อนของตัวเองให้ใจเย็น
“แล้วมันมายุ่งก่อนทำไม? มันคิดว่ามันเป็นใครถึงจะมาปกป้องยัยนี่ฮ่ะ!?! อย่ามาทำตัวเป็นคนดีนักเลย!”
“ฉันไม่ใช่คนดีหรอก แค่ก็ไม่ได้เป็นคนเลวอย่างพวกแก” ยุนอาตอบกลับไปนิ่งๆ
“หน๊อย!” คำพูดของยุนอาได้ไปกระตุ้นต่อมอารมณ์โมโหของคนๆนั้น เขาจึงง้างมือเพื่อจะชกยุนอา
“อย่าทำแฟนฉันนะ!”
‘เฮ้ย! ใครพูดวะ?!?’
“แฟน?”
“ใช่! อิม ยุนอาที่พวกแกกำลังจะหาเรื่อง เป็นแฟนฉันเอง ที่นี่จะหยุดได้หรือยัง?!?” เด็กสาวคนนั้นบอก คำพูดของเธอทำให้ทุกคนหันไปมองอึ้งๆ แต่คนที่อึ้งที่สุดคงจะเป็นยุนอา‘รู้สึกว่าฉันจะเห็นหน้าเธอยังไม่ครบ1รอบของเข็มนาทีเลยนะ แล้วฉันไปเป็นแฟนเธอตอนไหน- -?’
“ฉันไม่หยุด!”
“เฮ้ย! อย่าไปต่อยมันนะ” เพื่อนคนข้างๆรีบมาห้ามเพื่อนของตัวเองไว้
“อยากจะเข้าห้องปกครองหรือจะเข้าห้องกรงดีล่ะ?!? ถ้าอยากจะเข้าห้องปกครองฉันจะบอกคิม แทยอนเพื่อนฉันให้ แต่ถ้าอยากจะเข้าห้องกรงฉันจะบอกกับพ่อฉันเอง แต่ถ้ายังไม่อยากหมดอนาคต ก็รีบไสหัวของพวกแกไปซะ!” ยุนอาบอกนิ่งๆ ‘ไม่ได้อยากเท่นะ แต่บุคลิกเป็นเงี่ย’
“แก! ไอ้อิม ยุนอา!!!”
“เฮ้ย...รีบไปเถอะหน่า!” คนที่กำลังห้ามรีบลากเพื่อนของไปจากห้องน้ำ
“ขอบคุณนะที่ช่วย ฉันชื่อซอฮยอนนะ” เธอแนะนำตัว
“ไม่ต้องมาขอบคุณเลยนะ! ทำไมถึงไปบอกพวกนั้นว่าฉันเป็นแฟนเธอล่ะ เราพึ่งจะเจอกันครั้งแรกเองนะ!?!” ยุนอาถามอย่างไม่เข้าใจ
“ก็ฉันคิดว่าถ้าพูดไปแบบนั้น ไอ้พวกชั้นต่ำจะหยุดทำร้ายนายไง!”เด็กสาวตอบหน้าหงอยๆ
“เฮ้อ อ~ เธอนี่หน่า~” ยุนอาบ่นเอือมๆ
“ฉันผิดหรอที่อยากช่วยนายอ่ะ?!?” เด็กสาวที่ชื่อซอฮยอนถามอย่างรู้สึกผิด (?)
“มันก็ไม่ผิดหรอกนะ แต่...โอ๊ย! แบบนี้ต้องเป็นข่าวในโรงเรียนแน่ เฮ้อ~” ยุนอาบอกก่อนจะกุมศีรษะ ‘นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นเนี่ย!?! ฉันเป็นพลเมืองดีที่ ไม่อยากได้สิ่งตอบแทนหรอกนะ แค่ช่วยคนๆหนึ่งถึงกับได้แฟนเลยหรอ? -*-’
“เป็นข่าวหรอ? ถ้าจะเป็นข่าวแบบนั้นจริง แบบนี้ก็แย่น่ะสิ” ซอฮยอนพูดอย่างกังวล
“เธอควรจะคิดได้ก่อนจะพูดนะ- -*” ยุนอาบอก ‘ยัยนี่เต็มหรือเปล่า- -?’
“แล้วทำไมเรื่องแค่นี้ถึงต้องเป็นข่าวล่ะ?!?” เด็กสาวถาม
“ก็ไอ้พวกนั้นมันเป็นพวกปากหมาปากไวประจำโรงเรียน พนันได้เลยว่าไม่ถึงชม.คนในโรงเรียนต้องรู้เรื่องนี้แน่! โอ๊ย! อุส่าจะอยู่เงียบๆแล้วเชียว” ยุนอาบอกก่อนจะบ่น(เอ๊ะยังไง- -^)
“ถ้าเป็นแบบนั้นจริง เราก็ต้องแกล้งเป็นแฟนหลอกๆกันไปเลย ฉันไม่อยากจะเสียภาพพจน์ด้วยที่อ้างนายมาเป็นแฟน แล้วเราไมได้เป็นอะไรกันจริงๆ” ซอฮยอนตอบ ‘วิธีคงจะดีที่สุดแล้วจริงม๊ะ?!? ถ้ามีใครรู้ว่าฉันเป็นพวกหลอกลวงคงจะไม่ดีแน่~’
“เฮ้ย! นี่เธอจะไม่ถามความสมัครใจของฉันเลยหรอ?!?” ยุนอาถาม ‘ยัยนี่แปลกคนชะมัด-_-!’
“ไม่เห็นต้องถามเลย แค่แกล้งเป็นแฟนหลอกๆ นายทำไม่ได้หรอ?” ซอฮยอนถามกลับ
“ไม่ใช่ว่าฉันทำไมได้ แต่คือฉันพึ่งจะเจอเธอเป็นครั้งแรก และก็ยังไม่รู้จักเธอดีด้วย! แบบนี้เราจะเป็นแฟนกันได้ยังไงฮะ?!?” ยุนอาถามอย่างไม่เข้าใจอีกฝ่าย ‘ทำไมยัยนี่พูดยากพูดเย็นจังนะ- -^’
“งั้นนายก็จำไว้นะ ฉันชื่อซอ จูฮยอน ส่วนใหญ่จะเรียกซอฮยอนหรือไม่ก็ซอ ฉันอยู่ม.5-A พักอยู่ห้อง905 เกิดวันที่28 มิถุนายน เป็นลูกคนเดียว เลือดกรุ๊ปA มีความสามารถพิเศษคือการเล่นเปียโน เพราะแม่ของฉันเป็นครูสอนเปียโน คุณพ่อของฉันทำงานเป็นหมอ ความฝันของฉันคือ...”
“ไม่ใช่แบบนั้น! ไอ้ประวัติของเธอน่ะ ฉันไม่ได้ยากรู้หรอก! แต่คือฉันยังไม่รู้จักนิสัยของเธอเลย แล้วแบบนี้เราจะเป็นแฟนกันได้ไง?!?” ยุนอาถาม ‘ยัยนี่เป็นผู้หญิงกรุ๊ปAจริงหรอเนี่ย?!? ผิดกรุ๊ปหรือเปล่า?’
“นิสัยของฉัน แกล้งคบกันไปนานๆ เดี๋ยวก็รู้เอง แล้วนายชื่ออะไรล่ะ?” ซอฮยอนถามกลับ
“นี่เธอไม่รู้จักชื่อของฉันแล้วเรียกชื่อฉันถูกได้ไง!?!” ยุนอาถามอึ้งๆ
“ก็เมื่อกี้ได้ยินพวกนั้นเรียกอิม ยุนอา ก็เลยเรียกตาม~ นายชื่อ...ยุนอาหรอ?” ซอฮยอนตอบหน้าซื่อ
“เฮ้อ อ~ ใช่ ฉันชื่อ อิม ยุนอา อยู่ม.5-F” ยุนอาตอบ
“ห้องFหรอ?”
“จะบอกว่าต่ำหรือไง?!?” ยุนอาถามกลับ
“เปล่า~ เกิดมาฉันยังไม่เคยคบกับเด็กห้องF อยากจะลองดูเหมือนกัน~”ซอฮยอนตอบ
‘นี่ฉันควรจะดีใจดีไหมเนี่ย- -!?!’
“เออ! แล้วเรื่องที่เราแกล้งเป็นแฟนกันนายห้ามบอกใครนะ แม้แต่เพื่อนของนายเอง!”
“เฮ้ย! อะไรเนี่ย นี่เธอจะตั้งกฎเองหมดทุกอย่างเลยรึไง!?!”
“ใช่!”
“เดี๋ยวแล้วทำไมฉันต้องทำตามที่เธอบอกด้วยล่ะ?” ยุนอาถาม ‘ปกติฉันก็ไม่สนใจใครอยู่แล้ว แล้ว...ทำไมฉันต้องสนยัยบ๊องนี่ด้วยล่ะ- -^’
“ก็ช่วยฉันเพื่อไม่ให้เสียชื่อไง” ซอฮยอนตอบ
“เธอเสียชื่อ ไม่ใช่ฉันซักหน่อย ฉันไม่เอาด้วยหรอก~” ยุนอาปฏิเสธ ‘อะไรที่ไม่ใช่เรื่องของฉัน ฉันก็ไม่อยากจะสนใจ!’
“น้ำใจน่ะมีไหม? แค่เป็นแฟนหลอกๆในโรงเรียนช่วยไม่ได้หรือไง!” ซอฮยอนถาม
“อาทิตย์หนึ่งมี7วัน เราอยู่โรงเรียนประจำซึ่งก็หมายความว่าฉันต้องเป็นแฟนหลอกกับเธอถึง5วันต่ออาทิตย์เนี่ยนะ?!?” ยุนอาถามกลับ
“ก็ใช่ไง~” ซอฮยอนตอบอย่างไม่แคร์อะไร
“ไม่มีทาง! ฉันไม่เอาด้วยหรอก เธอจะเสียภาพพจน์ เสียชื่อ เสียอะไรมันก็เรื่องของเธอ ไม่เกี่ยวกับฉัน!” ยุนอาตอบอย่างไม่สนใจ แต่...
“ฮึ๊กๆๆ ฮือ.. แบบนี้ฉันก็ต้องกลายเป็นคนหลอกลวง ไม่มีเพื่อนคบ ฮือๆๆ แล้วแบบนี้ฉันจะใช้ชีวิตอยู่ในโรงเรียนนี้ได้ไง ฉันต้องถูกแกล้ง ถูกประณาม ถูกเหยียดหยาม ถูก...”
“นี่ๆ หยุดร้องนะ ถ้าคนอื่นมาเห็นเข้าแล้วฉันจะทำยังไง?” ยุนอาที่เห็นซอฮยอนร้องไห้พยายามเข้าไปปลอบ ‘ยัยนี่ร้องทำไมเนี่ย- -?’
“ฮือๆ ถ้าฉันเรียนที่นี่ไม่ได้ ป๊ะป๋าต้องดุ ต้องว่า ต้อง...”
“โอเคๆ ฉันยอมแกล้งเป็นแฟนหลอกๆกับเธอก็ได้ หยุดร้องได้แล้ว!” ในที่สุดยุนอาก็ยอมซอฮยอน
“จริงนะ?!?” เมื่อได้ยินอีกฝ่ายตกลงซอฮยอนก็รีบถามซ้ำทันที
“นี่เธอหลอกฉันหร??” ยุนอาถามอึ้งๆเมื่อกิริยาของซอฮยอนเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ
“เปล๊า~ แค่เรียกร้องความสนใจ แต่นายตกลงแล้วนะ ห้ามผิดคำพูดด้วย!”
“เธอนี่มัน...”
“ยง??”
“ฮ่ะ?!? ใครยง??”
“ก็นายไง เรียกยุนแล้วมันซ้ำกับคนอื่นเรียกยงดีกว่า~” ซอฮยอนตอบยิ้มๆ
“เธอนี่แปลกคนนะ”ยุนอาบอก ‘ยัยนี่เป็นเด็กห้องAที่เรียนมากเกินไปหรือเปล่า?!?’
“นายก็เรียกฉันแบบที่คนอื่นไม่เรียกบ้างซิ!”ซอฮยอนพูดขึ้น
“แบบที่คนอื่นไม่เรียกหรอ?”
“ใช่”
“ยัยบ๊อง~~”
“ฮ่ะ?!?”
“ก็ยัยบ๊องไง เธอน่ะมันยัยบ๊อง!” ยุนอาบอกก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้กับซอฮยอนก่อนจะทำคิ้วขมวดใส่
“ที่ดีกว่านี้ไม่มีหรอ? เรียกแบบนี้มันตลกจะตาย” ซอฮยอนบอกหน้าแหยๆ
“แบบนี้แหละดีที่สุดสำหรับเธอแล้ว~” ยุนอาบอกหน้านิ่งๆ
“นี่นาย!..”
“ทำไม?!? แค่ฉันยอมแกล้งเป็นแฟนเธอมันก็ดีแค่ไหนแล้ว” ยุนอาบอก
“ชิ! แล้ว..นี่นายจะมาเข้าห้องน้ำหรอ?” ซอฮยอนถาม
“ใช่”
“แล้วนายหายปวดแล้วหรอ?”
“เอ่อ...ลืม!” เมื่อยุนอานึกถึงเป้าหมายที่แท้จริงของตัวเองได้ก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที
“หวังว่านายจะไม่ทำให้ฉันเสียชื่อนะ- -*” พูดจบซอฮยอนก็เดินออกไปจากห้องน้ำ
ความคิดเห็น