คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Part.4 100%
ตกเย็น
‘อ้ายยย...จะไม่ทันแล้วๆๆๆ โหดชะมัดให้เวลาเดินมาแค่10นาทีมันตั้งไกลนะยะ
เหลือเวลาอีกแค่ 5 4 3 2....ทันพอดี เย้!! \>o</’
“เธอมาสายไป 22 วินะ จำกฎได้รีเปล่า ว่าค่าปรับคนไม่ตรงต่อเวลาคืออะไร?” หญิงสาว
ยืนพิงรถสปอร์ตหรูด้วยท่าทางสบายๆ เอ่ยเสียงเรียบ แต่แฝงความเข้มของน้ำเสียงไว้อย่างชัดเจน
“นี่ ชั้นไม่สายนะ ดูนาฬิกาสิ”ร่างบางว่าพลางยื่นนาฬิกาข้อมือเรือนสวยของตนให้อีกคนดู
แล้วใช้นิ้วเรียวจิ้มย้ำๆที่หน้าปัด อย่างเน้นย้ำว่าเธอไม่ได้สาย
“ชั้นลืมบอกเธอไปว่าจะยึดเวลาของนาฬิกาชั้นเป็นหลัก และนาฬิกาของชั้นบอกว่า เธอสาย”
หญิงสาวว่าพลางชูนาฬิกาข้อมือสไตล์สปอร์ตเรือนสวยให้เธอดู
“ขี้โกง!! ทำไมไม่บอกแต่แรกล่ะ” ร่างบางว่า พลางถลึงตาคู่สวยใส่คนตัวสูงกว่า (เล็กน้อย)
“ก็เธอไม่ได้ถาม ชั้นก็ไม่เห็นจำเป็นต้องบอก ขึ้นรถได้แล้ว อย่าพูดมาก
ส่วนค่าปรับชั้นจะไปคิดที่บ้าน” เขาเอ่ยหน้าตาย แล้วใช้หางตาเหล่มองคนข้างๆ
“ฮึ่ยยยย...เจ้าเล่ห์”ร่างบางแอบกร่นด่าเขาทันทีที่เขาขึ้นรถไป
...........................................................
...........................................................
...........................................................
...........................................................
ภายในรถ
“นี่! เธอน่ะ ทำอาหารเป็นมั้ย?”คนเจ้าเล่ห์เอ่ยถามคนข้างๆ
“เป็น!! อร่อยด้วยขอบอก ชั้นน่ะแม่บ้านแม่เรือน ไม่เหมือนเธอหรอก ดูท่าคงทำอะไร
ไม่เป็นวันๆคงทำตัวเป็นคุณหนูคอยแต่จะสั่งคนอื่นล่ะสิท่า”
“หึ...ก็มีแม่บ้านทำให้แล้ว...แล้วเรื่องอะไรชั้นต้องไปทำเองด้วยไม่ทราบ อ่อ...แล้วต่อจากนี้
เธอได้เป็นแม่บ้านสมใจแน่ เพราะชั้นจะให้เธอเป็นคนทำงานบ้านทุกอย่างแทนคนรับใช้ในบ้านชั้น
“หะ!! อะไรนะ!! ชั้นมีงานทำอยู่แล้วนะ แล้วจะไปทำงานบ้านไหวอีกที่ไหน”
“เธออยู่บ้านชั้นในฐานะอะไร อย่าลืมสิ”
“นักโทษ...ชั้นจำได้หรอกน่ะ”ร่างบางกล่าวแฝงความเศร้าสร้อยในน้ำเสียงอย่างไม่ปกปิด
“จำได้ก็ดีแล้ว ชั้นจะได้ไม่ต้องคอยเตือนให้เหนื่อย เอาล่ะถึงบ้านแล้ว ได้เวลาคิดบัญชี”
หญิงสาวกล่าวหน้าตาเฉย พลางเลื่อนใบหน้าเข้าหาคนข้างกาย
“อ๊ะ! ทำบ้าอะไร”ร่างบางโวย พลางใช้ทั้งสองมือยันใบหน้าอีกคนเอาไว้
“คิดค่าปรับไง เอามือออกไปจากหน้าชั้น!”เขาสั่งเธอเสียงดังก่อนจะรวบมืออีกคนไว้ด้วยมือข้าง
เดียว ส่วนมืออีกข้างเอื้อมไปจับท้ายทอยอีกคนแล้วกดเข้ามาให้ชิดกับใบหน้าตนก่อนจะใช้
ริมฝีปากประทับจูบลงไปตำแหน่งเดียวกันกับอีกคน
“จุ๊บ...นับเป็น1 จุ๊บ...2 จุ๊บ...3 จุ๊บ...4 จุ๊บ...5 จุ๊บ... 6 7 8.......................
...................................................................................................
จุ๊บ...21 สุดท้ายแล้ว....”ครั้งสุดท้ายไม่ใช่เพียงการแตะริมฝีปากอีกแล้ว แต่หญิงสาวได้
ล่วงล้ำริมฝีปากคนตรงหน้าอีกด้วย จูบสุดท้ายซึ่งคิดเป็นค่าปรับดำเนินไปเรื่อยๆ
“อื้อส์.....ไอ้ๆๆ...ฮึ่ย!!”ร่างบางผลักอีกคนออก ก่อนจะพยายามจะด่า แต่หัวสมองดันตันซะนี่
“อะไร? จะด่าอะไรชั้น ชั้นแฟร์นะ ทุกอย่างเป็นไปตามกติกา หรือเธอจะเถียง”
เขาว่าพลางลอยหน้าลอยตาตอบอย่างสบายใจ
“แฟร์บ้านเธอสิ กฎบ้าอะไรก็ไม่รู้ คิดมาได้ยังไง แถมอะไรๆก็พูดให้ตัวเองถูกไปซะหมด ทุเรศ!!”
“ก็ชั้นถูกจริงๆนี่ เธอเองต่างหากที่ไม่ชอบถาม หรือจะว่าไง”
“ไม่ว่าไงทั้งนั้นแหละ เถียงไปชั้นก็ไม่เคยถูกอยู่แล้ว ขี้เกียจจะเถียงกับเธอแล้ว
เหนื่อย!!”ร่างบางเริ่มอารมณ์เสียตวาดใส่เขาเสียงดัง แล้วเปิดประตูเดินออกจากรถไป
โดยที่มีอีกคนค่อยๆเดินตามแล้วเดินเอาวงแขนข้างที่ถนัดไปล็อคคออีกคน
แล้วลากเข้าบ้านมา
“ฮึ่ยยย...เจ็บนะ!!”ร่างบางตวาดเสียงดังใส่อีกคน
“แล้วไง วันนี้กวาดบ้านชั้นล่างนี่ให้เสร็จ ไม่งั้น...เจอดีแน่”
“ทั้งชั้นนี่อะนะ!! บ้าไปแล้ว สติดีรึเปล่า ใครจะไปทำหมด บ้านตั้งบะเร้อเท่อ
ปัญญาอ่อน!!”ร่างบางตะโกนด่าใส่คนตรงหน้าอย่างโมโห ที่ไม่รู้คิดได้อย่างไร
ให้เธอทำความสะอาดคนเดียวทั้งหมดนี่
“ปากดีจังนะ ทำไป ถ้าไม่เสร็จข้าวเย็นก็ไม่ต้องกิน”หญิงสาวพูดเสียงเย็นเยียบเสียจนน่ากลัว
ร่างบางจึงได้แต่ทำตามอย่างว่าง่ายโดยไม่บ่นอะไรอีก
................................................
................................................
................................................
...............................................
เวลาค่ำ
ด้วยความเหนื่อยอ่อนจากงานประจำบวกกับงานใหม่ที่พึ่งได้รับมอบหมายทำให้ร่างบาง
ผลอยหลับทั้งที่มือยังคงถือไม้กวาดอยู่ ใบหน้าอ่อนวัยของหญิงสาวทำให้อีกคนที่พึ่งลงมาจาก
ชั้นบนถึงกับเผลอไผลมอง เมื่อเริ่มรู้สึกตัวจึงปรับสีหน้าให้เป็นปกติก่อนจะสะกิดอีกคนเบาๆ
“นี่ ตื่นได้แล้ว ชั้นหิว”
“หือออ...มีอะไรเหรอ”ร่างบางสลึมสลือถามอีกคนด้วยอาการงัวเงีย
“ชั้นหิวแล้ว ทำอะไรให้กินหน่อยสิ”
“หือออ...ก็ไปทำเองสิ คนจะนอน”
“นี่!! จะไม่ยอมลุกใช่มั้ย?? ได้เลย”ว่าแล้วร่างสูงก็ช้อนตัวคนขี้เซาขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน
อย่างเร็วจนที่งัวเงียไม่ยอมตื่นเมื่อครู่ถึงกับตาสว่างผวารีบเอาแขนคล้องคออีกคนไว้
“หวา!! ไอ้บ้าทำอะไรของเธอเนี่ย”
“ตื่นได้แล้วหรอ ถ้าตื่นแล้วก็ไปทำอะไรให้ชั้นกินได้ซะทีนะ ชั้นหิวจะแย่แล้ว”
“เอ่อ..ก็ได้ๆ แต่...ปล่อยชั้นลงซะทีสิ”
“ปล่อยอยู่แล้วล่ะน่า ชั้นไม่ได้อยากอุ้มเธอนักหรอกนะ ลงไป๊!!”เมื่อกล่าวจบเขาแทบจะโยนเธอ
ลงจากอ้อมแขน ทำให้ร่างบางก้นกระแทกพื้นอย่างแรง
“หึ หึ”คนที่ส่งอีกคนก้นกระแทกพื้นจังๆ ก็หัวเราะในลำคอเบาๆอย่างโรคจิต
“อุ๊ยยย...ใจร้ายชะมัดเลย”ร่างบางบ่นงุบงิบและหน้านิ่วอย่างเจ็บปวด
“ไปๆๆชั้นหิวแล้ว ถ้ายังไม่รีบไปทำ ชั้นจะ...กินเธอแทนซะเลย”
“ไปแล้วๆ”พูดจบร่างบางก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องครัวทันที
........................
........................
........................
........................
30 นาทีผ่านไป
“เสร็จรึยัง ชั้นหิวจะแย่แล้ว”หญิงสาวเอ่ยถามกับอีกคนที่ขมักเขม้นทำอาหารอยู่ในครัว
พลางยื่นหน้าไปใกล้ๆ
“กะ ว้าย!! ยื่นหน้ามาทำไมซะใกล้เลย ยัยบ้า”
“ก็แค่อยากเห็นว่าเธอทำอะไร ทำเป็นตกใจไปได้ หึ น่ากินดีนี่”หญิงสาวว่าพลางยื่นหน้า
ยื่นตาเข้าไปใกล้มากกว่าเดิม
“แน่นอนอยู่แล้ว รับรองว่าอร่อย”ร่างบางว่ายิ้มๆอย่างมั่นใจในรสมือ
“งั้นเหรอ ชิมหน่อย”หญิงสาวว่าพลางตักข้าวผัดเนื้อเข้าปาก
...................................
“อืม ใช้ได้”หญิงสาวเอ่ยชม เพราะรสชาติที่ร่างบางทำมันช่างถูกปาก
“อะไรแค่ใช้ได้เองเหรอ จริงๆคือมันอร่อยใช่มั้ยล่ะ ทำเป็นเก็ก โธ่ อร่อยก็บอกอร่อยสิ”
“จุ๊บ! รางวัลสำหรับคนทำอาหารอร่อย”หญิงสาวที่อยู่ๆกดริมฝีปากลงบนแก้มนุ่มของอีกฝ่าย
ก่อนจะเอ่ยออกมา
“ไอ้บ้า ทุเรศมนุษย์ที่สุด ฉวยโอกาส นิสัยไม่ดี”ร่างบางที่ตกใจนึกไม่ถึงว่าจะโดนฉวยโอกาส
ว่ากล่าวอีกฝ่ายออกมาเป็นชุด
“อย่าพูดมาก ไปจัดโต๊ะได้แล้ว ชั้นจะคอย”
“อยากกินก็มาตักกินเองซิยะ ชั้นไม่ทำให้หรอก ชิส์”ร่างบางพูดขึ้น พลางเบะปาก
“แน่ใจนะ ว่าจะไม่ทำ...”หญิงสาวพูดขึ้นเสียงเรียบพร้อมย่างสามขุมเข้ามา
หาร่างบางที่ตอนนี้ยืนตัวแข็งไปแล้ว
“เอ่อ...ทำก็ได้ๆ ถอยไปสิยะ”ร่างบางโวยวายพร้มผลักอีกคนที่เอาตัวเข้ามาแนบชิด
“หึ คิดว่าจะแน่ ยัยกระต่ายป่าขี้ป๊อด”หญิงสาวพูดพลางแสยะยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างดูแคลน
“ฉันไม่ทำแล้ว ฉันไม่ได้ป๊อดด้วย ยัยบ้า”ร่างบางว่า พลางวางจานกระแทกลงอย่างแรง
“เธอทำบ้าอะไรเนี่ย ถ้าจานแตกจะว่ายังไง ห๊ะ!”
“ก็เรื่องของจานบ้านเธอสิ ฉันจะทำแบบนี้จะทำไม”ร่างบางว่าพลางกระแทกจานอีกครั้ง
แต่คราวนี้แรงกระแทกทำให้จานแตกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย และเศษเหล่านั้นก็ได้บาดมือของ
คนที่ออกแรงกระแทกพวกมันด้วย
“ฮึ่ย เธอนี่มันบ้ารึไงนะ เป็นยังไงล่ะ ได้เอาเลือดบ้าออกมารู้สึกดีขึ้นรึยัง ยัยปัญญาอ่อน”
คนตัวสูงกว่าที่ยืนอยู่ไม่ไกลนักสบถออกมาพลางเดินเข้ามาหาร่างบางที่เอาแต่กุมมือไว้ด้วยความ
เจ็บก่อนที่จะกระชากมือนั้นออกไปจากห้องครัวอย่างแรง
“โอ๊ย! เจ็บนะ ไอ้บ้านี่”
“เจ็บก็เดินตามมาเร็วๆสิ ยัยโง่ นี่!! ใครก็ได้ไปเอากล่องปฐมพยาบาลมา เร็วๆ!!”
“นี่! มือฉันพังพอดีจับแรงขนาดนี้น่ะ”
“เออ ให้มันพังๆไปเลย นั่งลงไป”หญิงสาวตวาดอีกฝ่ายอย่างรำคาญเต็มทนก่อนจะผลักร่างบาง
ให้นั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ที่ห้องรับแขก
“ได้แล้วค่ะคุณหนู”สาวรับใช้ภายในบ้านที่รีบวิ่งเข้ามาพร้อมกับกล่องปฐมพยาบาลตามที่คุณหนู
ของบ้านสั่ง
“อืม ขอบใจมาก”หญิงสาวกล่าวกับเด็กสาวในบ้านก่อนจะก้มหน้าก้มตาเอาสำลีชุบกับแอลกอฮอล์
“ส่งมือมา เร็วสิ!”หญิงสาวที่ยืนถือสำลีชุบแอลกอฮอล์หพร้อม ออกเสียงตวาดอีกคน ที่เอาแต่นั่ง
กุมมือตัวเองเอาไว้แน่น
“ไม่! เรื่องอะไรล่ะ จะแกล้งกันใช่มั้ยล่ะ”
“แกล้งบ้าแกล้งบออะไร เดี๋ยวแผลก็อักเสบพอดีกุมไว้อยู่ได้ ส่งมือมาเร็วๆ”หญิงสาวเร่งรัดให้ร่าง
บางที่เอาแต่กุมมือที่มีบาดแผลไว้ให้ส่งมือมาเพราะเกรงว่าแผลที่มือบางนั้นจะอักเสบเอาได้
“ไม่! อย่ามาแอ๊บทำเป็นใจดี ชั้นไม่เชื่อหรอก ไอ้คนใจดำ”ร่างบางยังคงเถียงอย่างไม่ลดละ
“ฮึ่ยยย...ชั้นชักจะโมโหแล้วนะ...จะส่งมือมาดีๆหรือว่าต้องให้ชั้นทำอย่างอื่นก่อนล้างแผล”
“จะทำอะไร ห๊ะ”ร่างบางที่ยังคงเถียงอย่างไม่ลดละ
“ล้างปากเธอก่อนเป็นไง จะได้เลิกพูดมาก ช่างเถียงซะที”หญิงสาวตะคอกกลับไปด้วยอารมณ์
“ไอ้บ้า ล้างปากตัวเองไปก่อนเถอะ จะได้เลิกปากเน่...”ยังไม่ทันที่ร่างบางจะได้พูดจบ
อีกคนก็ประทับริมฝีปากลงมาซะก่อน จนคำด่าทอต่างๆที่ผุดขึ้นมาบนสมองของร่างบาง
หายวับไปในพริบตา จนอีกฝ่ายถอนริมฝีปากออก แล้วจับมือบางที่มีบาดแผลมาเช็ด
ทำความสะอาด เพราะร่างบางยังตัวแข็งอยู่กับจูบของคฉวยโอกาส
“เธอนี่มันดื้อจริงๆเลยนะ ถ้าแผลมันอักเสบจะทำยังไง ชั้นไม่พาไปหาหมอหรอกนะ”
หญิงสาวที่ปากก็อบรมนักโทษจอมดื้อ แต่มือก็ยังคงบรรจงเช็ดทำความสะอาด
“รู้อยู่แล้วล่ะน่ะ เธอมันใจดำนี่นา”
“หึ แล้วจะให้ชั้นใจดีกับคนที่ทำให้พี่ชายชั้นต้องตายงั้นเหรอ ชั้นไม่ฆ่าเธอทิ้งก็บุญเท่าไหร่แล้ว”
“จะต้องให้ชั้นบอกเธออีกสักกี่ครั้ง ว่าชั้นไม่ใช่ ช่างเถอะ เธอไม่มีวันเชื่ออยู่แล้ว”
“ใครมันจะไปเชื่อ เหมือนกันขนาดนั้น จะบอกว่าเป็นโคลนนิ่งของเธอรึไง”
“ไอ้บ้า”
“เอ๊า...เสร็จแล้ว ก็แค่เนี๊ย จะต้องใหชั้นเปลืองแรงซะเยอะแยะ”
“ขอบใจนะ”
“ไม่ต้องขอบใจหรอก ฉันแค่ทำตามมนุษยธรรม วันหลังอย่าทำเรื่องงี่เง่าแบบนี้อีกล่ะ นี่! ใครก็ได้
ช่วยไปจัดข้าว2ที่ ข้าวผัดเนื้อในห้องครัวน่ะ เร็วๆนะ”
หญิงสาวพูดกับร่างบางก่อนที่จะหันไปเรียกเด็กรับใช้ในบ้านก่อนจะออกคำสั่งให้จัดจานไว้สองที่
“วันนี้พอแค่นี้แล้วกันไม่ต้องทำอะไรแล้ว เธอมากินข้าวกับชั้นก่อน เห็นแก่ว่ามือเธอเจ็บอยู่แล้วก็
ทำอาหารอร่อย ฉันเว้นให้วันนึง”
อัพครบจบตอนแล้วจ้า
เหอๆ หายไปเป็นชาติ
คนอ่านน้อยเลยไม่คอ่ยมีกำลังใจแต่ง
ไม่มีไรจะทอร์ค
เจอกันเมื่อเธอต้องการ ฟิ้ววว~
พาร์ทสี่มาแล้วๆๆๆๆ ยังไม่ครบน้า
แต่เผอิญยังแต่งที่เหลือไม่เสร็จดี
เจอกันเมื่อเธอต้องการ
ความคิดเห็น