คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter2 [100%]
-บอมพาร์ท-
“ดาร่าย่าห์.....” ฉันเรียกดาร่าที่เอาแต่นอนไม่สนใจ จริงๆแล้วมันยากมากๆเลยล่ะค่ะที่ฉันจะเป็นฝ่ายปลุกคนอื่นแบบนี้
แต่วันนี้ฉันมีธุระสำคัญต้องไปจัดการ แล้วยัยนี่พึ่งมาจากต่างประเทศยังปรับตัวอะไรๆไม่ทันแน่ ฉันก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ก็นะ
ตามประสาคนสวยระดับนางฟ้าจะมีจิตใจเมตตาต่อสัตว์โลกอย่างยัยกระต่ายต๊องนี่คงไม่แปลก^^
“หือ...อะไรหรอ บอมมี่จะไปไหนแต่เช้า” ดาร่างัวเงียๆถามฉันทั้งๆที่ตายังไม่ลืมดีด้วยซ้ำมันน่า....นัก
“วันนี้ฉันมีธุระเธออยู่บ้านคนเดียวได้มั้ยเนี่ย”
“ได้ ไปไหนก็ไปเถอะ”
“นี่!! อย่ามาไล่นะยะ แล้วฉันไม่เชื่อหรอกว่าจะอยู่ได้ ทำอะไรก็ไม่เป็นนี่”
“แล้วจะให้ทำไงล่ะ บอมมี่อ่า” นั่นสิเอาไงดี คิดสิๆ ยัยโง่บอม อ่าละฉันจะด่าตัวเองทำไมเนี่ย
“เงียบทำไมอ่า บอมมี่” ยัยดาร่าถามขึ้นมาอีกระหว่างที่ฉันกำลังใช้ความคิด วันนี้มินจีก็ไม่อยู่ด้วย ไม่งั้นคงเอายัยนี่ไปทิ้งไว้กับ
มินจีเราก็ไปทำธุระได้อย่างสบายใจแล้ว เห้อ....อะใช่ ยังเหลืออีกคน หึหึ
“ไปอาบน้ำเร็วดาร่า” ฉันบอกดาร่าให้ไปอาบน้ำเพื่อที่จะเอายัยนี่ไปทิ้งไว้บ้านแชริน ปกติแชรินไม่ค่อยได้ไปไหนแถมอยู่บ้านคน
เดียวช่วยเอายัยนี่ไปเลี้ยงแทนฉันซักวันแล้วกันนะ
.....................................................................
.....................................................................
.....................................................................
....................................................................
“จะพาฉันไปไหนอ่า บอมมี่”ดาร่าถามขึ้นมาขณะที่ฉันกำลังกระชากลากถูยัยนี่ให้เดินตามมา
“ไปบ้านแชริน” ฉันตอบ
“ไปทำไม?”ดาร่าเอ่ยถามหน้า งง ยัยนี่เป็นผู้หญิงซื่อบื้อมากเกือบที่สุดที่ฉันเคยเจอเลยล่ะ
“ก็ฉันมีธุระ เธอจะอยู่บ้านคนเดียวได้ยังไง” ฉันบอกออกไปตามความจริง
“ฉันอยู่ได้ อย่าไปรบกวนคนอื่นเลย” ยัยดาร่ารีบเถียงออกมา ยัยนี่เป็นโรคกลัวคนแปลกหน้า ถ้าไม่สนิทก็จะเงียบเป็นกระต่ายใบ้
เชียวล่ะ แต่นี่ฉันเห็นว่าเป็นแชริน ซึ่งแชรินไม่น่าจะมีปัญหา น่าจะช่วยดูยัยนี่ตอนฉันไม่อยู่ได้
“คนอื่นที่ไหนกันล่ะ ฉันกับแชรินสนิทกันนะ เหมือนพี่น้องกันเลย” ฉันอธิบายไปอย่างอวดๆให้ยัยดาร่าอุ่นใจ ว่าแชรินก็เหมือนคน
สนิทสามารถอยู่ด้วยได้โดยไม่ต้องกังวล
“เธอคิดไปคนเดียวหรือเปล่าบอมมี่?” แต่สิ่งที่ยัยนี่ถามกลับมามันน่าดีดหัวเหม่งสักที
“อะไรกันยะ!! พูดมากเดี๋ยวแม่เจี๋ยน ตามมาเหอะน่า”ฉันว่าเข้าให้พลางเริ่มลากยัยดาร่าต่อ
“เธอก็รู้นี่ว่าฉัน.....ฉัน....”
“รู้ ฉันรู้ แต่เห็นเป็นแชรินเธอไม่อึดอัดหรอก เชื่อฉันเถอะน่า”
“แต่ฉันพึ่งเคยเจอครั้งเดียวเองนะ เธอจะเอาฉันไปทิ้งไว้กับแชรินทั้งวันได้ไง”
“ได้สิ ก็ฉันเป็นห่วงเธออะ อยู่กับแชรินยังไงก็ดีกว่าทิ้งเธอไว้คนเดียว รู้ไหมแชรินทำอาหารอร่อยมากเลยนะ เธอไม่อดตายแน่”
“ฉันไม่ใช่เธอนะ ถึงได้เห็นของกินสำคัญขนาดนั้น”
“ยังจะพูดมาก เอาเถอะถ้าอยากอยู่คนเดียวมากก็เดินเข้าบ้านไปเลย ล็อคประตูดีๆด้วยล่ะ โจรเยอะแถวนี้ ไหนจะมีงูเลื้อยเข้ามา
อีก สัตว์น้อย สัตว์ใหญ่ ไหนจะผีเผอ อยู่ดีๆก็แล้วกันนะ ฉันกลับค่ำๆ บาย”
“ดะ เดี๋ยว ฉันไปอยู่บ้านแชรินก็ได้”
....................................................
....................................................
...................................................
....................................................
กริ๊ง กริ๊ง
“ฮ้าาว.....ยังเช้าอยู่เลย บอมออนนี่ มาทำไมคะ”
“คือออนนี่มีเรื่องรบกวน”
“อะไรเหรอ?”
“คือวันนี้ออนนี่มีธุระ เลยพาดาร่ามาฝากไว้หน่อยได้มั้ย คิดว่าจะกลับค่ำๆน่ะ”
“พามาขนาดนี้คงห้ามปฏิเสธใช่มั้ย?”
“ก็ใช่น่ะสิ ฝากดาร่าไว้หน่อยนะ ถ้ามินจีอยู่คงไม่มารบกวนเธอหรอก แล้วจะซื้อของมาฝาก บาย” ว่าแล้วฉันก็ผลักยัยดาร่าใส่
แชรินที่ยังยืน งงๆ อยู่ แล้วรีบเดินออกมาทันที
-ดาร่าพาร์ท-
ตายๆๆๆ ฉันต้องตายแน่ๆ บอมมี่นะบอมมี่ รู้ทั้งรู้ ฉันอยากกลั้นใจตายตรงนี้จริงๆ ทำยังไงดีนะ ฉันไม่ได้สนิทด้วยซะหน่อย
เป็นคนยังไงก็ไม่รู้ กลัวแชรินรำคานฉันชะมัด ไม่นะ อย่ารำคานฉันเลย จะโทษต้องโทษบอมนะแชริน ออนนี่คนนี้ไม่ผิดนะ
ถึงบอมจะบอกว่านิสัยน่ารักก็เถอะ แต่ไม่ใช่ว่าจะใช้ชีวิตด้วยได้ง่ายๆซะหน่อย ฮือ....ตายแน่ฉัน เอาไงดี คิดสิ คิดๆๆๆๆๆ
“ออนนี่ทำไมทำหน้าเหมือนปวดอึแบบนั้นล่ะ ห้องน้ำอยู่ทางนั้นแหนะ” ว๊ายยยย...อะไรเนี่ยมาทักว่าฉันทำหน้าเหมือนปวดอึ
แถมบอกทางไปห้องน้ำเสร็จเลย ตัดสินฉันแบบนี้เลยเหรอเนี่ย ฉันไม่ได้ปวดอึซะหน่อยนะ!!
“อ่า ไม่ใช่หรอก คือ...”
“อ่า...ช่างเถอะๆ ออนนี่ตามสบายแล้วกันนะ ฉันขอไปนอนต่อก่อน แต่ถ้าหิวหรือไม่สะดวกอะไรเรียกได้เลย ห้องฉันขึ้นไปอยู่
ทางซ้าย เคาะรัวหน่อยนะฉันหลับลึกน่ะ”แชรินว่ายิ้มๆพลางหันหลังเดินไปทางบันไดด้วยท่าทางโงนเงนนิดๆ แปลกแหะ
ไว้ใจฉันขนาดนี้เลย ไม่กลัวฉันขโมยของเลยหรือไงเนี่ย เอ...หรือว่าเพราะฉันน่ารักมาก แชรินเลยไว้ใจ ช่างเถอะ แบบนี้แหละ
ดีแล้วฉันจะได้ไม่ต้องนั่งตัวลีบเกร็งกลัวแชรินจะรำคานเอา อ๊ะ ดูทีวีดีกว่า ทีวี ทวี! ไม่มีทีวี! ตายแล้วอยู่ได้ไงเนี่ย
แชรินเป็นมนุษย์พันธุ์ไหนกันเนี่ยบ้านไม่มีทีวี ! ฉันร้องเรียนเรื่องนี้ได้ไหม เอาเถอะๆๆ ฉันไม่มีสิทธิ์ไปบ่นบ้านใครทั้งนั้น
ฉันนั่งอยู่ตรงนี้แหละ เห้อ....อยู่บ้านบอมมี่ก็ดีอยู่แล้วแท้ๆ ดันพาฉันมาไว้ที่นี่ ฮือๆ
ผ่านไปเป็นชั่วโมงก็ไม่มีท่าว่าแชรินจะลงมาเลย ทำไงดีล่ะเนี่ยเริ่มหิวแล้วด้วย เดินขึ้นไปเคาะประตูเรียกดีไหมนะ
ไม่ได้สิ ฉันจะทำอย่างนั้นไม่ได้ เราไม่ได้สนิทกัน ฉันอยากโทรหาบอมมี่แล้ว ฮืออออออ แชรินลงมาซะที
ฉันหิวจะตายอยู่แล้ว...............
ไม่รู้ยังมีใครอ่านไหม
ใครเผลอกดเข้ามาก็คอมเม้นกันได้ค่ะ
ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น