คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Part.1 [Rewrite]
Part.1
2 เดือนต่อมา
“เป็นไงที่ชั้นให้ไปสืบได้ความรึเปล่า” หญิงสาวถามคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
แววตาไม่แสดงอารมณ์ใดๆ
“ผมได้ชื่อ ที่อยู่ และประวัติต่างๆอีกเล็กน้อยของหล่อนมาแล้วครับ” ชายหนุ่มนักสืบ
ฝีมือดีที่หญิงสาวจ้างเขามาเพื่อสืบข้อมูลของคนในรูปที่เธอพบในห้องของพี่ชายในวันที่
พี่ชายของเธอตัดสินใจทำในสิ่งที่ทำให้เธอเสียใจที่สุดซึ่งคาดว่าหล่อนนั้นจะเป็นสาเหตุ
ทำให้พี่ของเธอทำเช่นนั้น...
“งั้นเหรอ นี่คือค่าจ้างของนาย ไปได้แล้ว”หญิงสาวกล่าว
กับชายหนุ่มพร้อมเลื่อนซองสีน้ำตาลตรงหน้าซึ่งบรรจุเงินจำนวนหนึ่งให้
“ครับ แล้วถ้ามีอะไรอีกก็เรียกใช้ผมได้นะครับ” ชายหนุ่มกล่าวพร้อมโค้งตัวเล็กน้อยแล้ว
เดินออกจากห้องไป หลังจากที่ชายหนุ่มออกไปแล้วหญิงสาวก็กวาดตาข้อมูลที่ได้มา
คร่าวๆ ก่อนที่จะยกยิ้มมุมปากอย่างให้กับสิ่งที่ตนได้รับรู้จากแผ่นกระดาษในมือ
“หึ...เธอต้องชดใช้... ปาร์ค ซานดาร่า”
....................................................................
....................................................................
....................................................................
....................................................................
ณ โรงเรียนมัธยมปลายชื่อดังแห่งหนึ่ง
“ดีค่ะ ครูดาร่านี่ก็ใกล้สอบกลางภาคแล้วอย่าลืมติวให้พวกหนูด้วยนะคะ ” ลูกศิษย์สาวกล่าวทักครู
สาวสุดสวย
“ดีจ่ะ มันแน่นอนอยู่แล้วล่ะ พวกลูกศิษย์ที่น่ารักของครู กลับบ้านดีๆนะจ๊ะ”
ครูสาวกล่าวกับศิษย์อย่างห่วงใย ก่อนจะรีบเดินมาที่รถของตน
.....................................................................
.....................................................................
.....................................................................
.....................................................................
“อ๊ะ... ทำไมยางแบนแต๊ดแต๊งี้ล่ะเนี่ย แย่จริงๆเลย ช่างต้องบ่นฉันแน่ๆ”
ครูสาวบ่นอย่างเซงๆเพราะเธอพึ่งเปลี่ยนยางรถมาได้ไม่นาน
“แบตหมดอีก ให้มันได้อย่างนี้สิ ชีวิตฉัน” ครูสาวเริ่มเสียสติเล็กน้อยที่อะไรๆดูไม่เป็นใจ
สำหรับเธอไปเสียหมด
“เอ่อ ขอโทษค่ะ มีอะไรให้ช่วยรีเปล่าคะ” หญิงสาวแปลกหน้ากล่าวถามครูสาว
ด้วยสีหน้าแสดงความห่วงใย
“เอ่อ...ไม่มีไรหรอกค่ะ รถฉันแค่ยางแบนนิดหน่อย”ครุสาวพูดยิ้มๆ อย่างเป็นมิตร
“ยางแบนงั้นหรอคะ แล้วคุณมียางสำรองหรือเปล่าล่ะ”หญิงสาวตรงหน้ากล่าวถาม
“ของแบบนั้น ไม่มีหรอกค่ะ”
“งั้น ฉันโทรตามช่างให้ก็แล้วกันนะคะ”หญิงสาวคนเดิมกล่าว
“ค่ะ ขอบคุณมากเลยค่ะ”ครูสาวกล่าวอย่างดีใจที่มีคนมาให้ความช่วยเหลือเธอ
...............................
...............................
...............................
...............................
“เรียบร้อยแล้วล่ะค่ะ เค้าจะมารับรถคุณไปอีกประมาณครึ่งชั่วโมง ให้ฉันรอเป็นเพื่อนนะ”
หญิงสาวบอกกับครูสาวพร้อมเสนอตัวที่จะอยู่รอช่างเป็นเพื่อนเธอ
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวจะรบกวนคุณเปล่าๆ”ครูสาวกล่าวอย่างเกรงใจหญิงสาวอีกคน
เพราะว่าเธอพึ่งพบกันจึงกลัวว่าจะเป็นการรบกวนอีกคนมากไป
“อย่าเกรงใจเลยค่ะ ฉันว่างอยู่แล้วน่ะ อยู่เป็นเพื่อนคุณดีกว่านะ คุณจะได้ไม่เหงาไงล่ะ”
หญิงสาวคนเดิมกล่าวพร้อมยิ้มจนตาปิด ทำให้ครูสาวที่เห็นรอยยิ้มนั้นก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม
ตาม ยิ้มที่ดูจริงใจและไร้พิษภัยนั้นทำให้ครูสาวไว้ใจเธอซะแล้ว...
“งั้นก็ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ว่าแต่คุณชื่ออะไรเหรอคะ”ครูสาวถามชื่ออีกคนที่เพิ่งพบกัน
เมื่อนึกขึ้นได้
“อ่อ...ฉันนี่แย่จริงๆ ฉันชื่อ แชริน ค่ะ อี แชริน จำไว้ให้ดีนะ”หญิงสาวกล่าวพร้อมยิ้ม
เล็กน้อยแต่หากครั้งนี้มันเหมือนกับการยกมุมปากซะมากกว่า
“ฉันดาร่า ปาร์ค ซานดาร่า ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”ครูสาวไม่ทันได้สะกิดใจในประโยค
แนะนำตัวของอีกฝ่ายสักนิดหากแต่เธอกลับแนะนำตัวกลับอย่างเป็นมิตร
หลังจากนั้นทั้งสองก็คุยกันเรื่องสัพเพเหระจนกระทั่งช่างมาและได้ลากรถของครูสาว
เพื่อเข้าศูนย์ซ่อมเนื่องจากนอกจากยางแบนแล้วยังมีอาการอย่างอื่นร่วมด้วยนายช่างจึง
ได้นำไปเพื่อตรวจเช็คอีกที
“อ๊า...ขอบคุณนะคะ ไม่ได้คุณฉันต้องแย่แน่ๆ ขอ..เอ่อ เบอร์คุณไว้หน่อยได้ไหมคะ
คือถ้ามีโอกาสอยากจะตอบแทนโดยการเลี้ยงข้าวคุณสักมื้อหนึ่งน่ะค่ะ”
“ไม่จำเป็น”หญิงสาวตอบกลับเสียงเรียบ
“งั้นเหรอคะ ถ้างั้น...ก็ขอบคุณอีกทีนะคะ คงต้องขอตัวก่อน” ครูสาวโค้งน้อยๆเป็นการขอบคุณ
ในน้ำใจคนตรงหน้าอีกทีก่อนจะหันหลังเดินออกมา
“เดี๋ยวสิ! ฉันจะไปส่งคุณต่างหาก ระหว่างนั้น...เราค่อยคุยกันก็ได้หนิจริงไหม? ”หญิงสาวกล่าวถาม
พร้อมยิ้มเล็กน้อยอย่างรอคำตอบ
“แต่..ฉันเกรงใจคุณ แค่นี้...”ครูสาวยังกล่าวไม่ทันจบหญิงสาวคนเดิมก็ขัดขึ้นมาเสียก่อน
“คุณไม่ไว้ใจฉันเหรอ หรือว่ารังเกียจ ถ้ามันทำให้คุณลำบากใจฉันกลับก็ได้”
“เอ่อ...เปล่าค่ะ เปล่า งั้นคงต้องรบกวนคุณอีกแล้ว...”ครูสาวกล่าวอย่างเกรงใจพร้อมโค้ง
ตัวเล็กน้อย โดยที่ไม่รู้เลยว่าการตอบรับครั้งนี้มันจะเปลี่ยนชีวิตเธอ.......
“ฉัน...ยินดีค่ะ” หญิงสาวพูดพลางยกยิ้มอย่างพึงพอใจในคำตอบของครูสาว
.......................................................
.......................................................
.......................................................
.......................................................
“ว่าแต่..บ้านคุณอยู่ไหนล่ะ ฉันจะได้ไปส่งถูก”หญิงสาวถามเพื่อนร่วมทางจำเป็นของเธอ
“ไม่ไกลหรอกค่ะ แค่เลยโรงเรียนไปสามสี่แยกใกล้ถึงจะจะบอกอีกทีนะคะ” ครูสาวกล่าวพร้อม
หลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน
“ง่วงเหรอ”หญิงสาวเอ่ยถามเพื่อนร่วมทางข้างกายที่ตาปรือลง
“ไม่รู้สิคะ มันบอกไม่ถูก”ครูสาวตอบ
“ถ้างั้นคุณพักสายตาซะหน่อยก็ได้นะ”
“ค่ะ คุณนี่ดีจริงๆเลย”ครูสาวกล่าวพร้อมหลับตาลงสนิท อย่างอ่อนล้า
โดยที่เธอไม่ได้เอะใจหญิงสาวอีกคนแม้แต่น้อย
“หลับให้สบายนะ...เพราะต่อไปนี้เธอคงโอกาสอีกแล้ว”
หญิงสาวกล่าวแผ่วเบาสายตาเหลือบมองครูสาวพลางยกยิ้มเล็กน้อย ก่อนที่สายตาใสซื่อ
จริงใจกลายเป็นสายตาที่แข็งกร้าวและมุ่งร้ายปรากฎออกมาแทนที่อย่างไม่ปิดบัง
......................................................
......................................................
......................................................
......................................................
“อืมมม...นี่ฉันหลับไปตอนไหน...แล้ว...นี่ที่ไหนละเนี่ย...”หญิงสาวสลึมสลือตื่นมา
งัวเงียถามตนเองเสียงแผ่วหากแต่มีหญิงสาวอีกคนช่วยตอบ
“ตั้งแต่ที่ขึ้นรถฉัน...แล้วนี่ก็...ห้องนอนฉันเอง”หญิงสาวตอบสียงเรียบ
“อ่า...คุณนั่นเอง...ขอโทษนะคะ...พอดีฉันไม่รู้ว่าทำไมถึงหลับไปแบบนั้น...”
“ไม่เป็นไร...ดีแล้วล่ะ”
“เอ่อ...คงต้องขอตัวกลับก่อนนะคะ”
“จะรีบไปไหนล่ะ...เรายังมีธุระต้องคุยกันก่อนนะ”
“ธุระ?? คุณหมายถึงอะไรคะ..ฉันกับคุณพึ่งเคยเจอกันเอง”
“ใช่...ฉันกับเธอเราอาจพึ่งเคยพบกัน...แต่กับผู้ชายคนนี้...เธอน่าจะรู้จักดี”หญิงสาวกล่าว
พร้อมขว้างรูปถ่ายหลายใบใส่หน้าร่างบางที่ยังอยู่บนเตียงของเธอ
“นี่...มันอะไรกันคะ”หญิงสาวถามด้วยสีหน้าไม่เข้าใจในสิ่งที่หญิงสาวอีกคนต้องการจะสื่อ
“นี่!! เธอไม่ต้องมาแกล้งทำเป็นไม่รู้อะไร คิดว่าฉันจะเชื่องั้นหรอ เอานี่!!ดูซะ แล้วเลิกทำ
หน้าตาใสซื่อได้แล้ว!!” หญิงสาวตะคอกใส่ร่างบางบนเตียงอย่างรุนแรงแล้วขวางรูปอีก
จำนวนนึงใส่ใบหน้าขาวใสนั่นอย่างไม่กลัวว่าใบหน้าสวยๆนั้นจะเจ็บเลยแม้แต่น้อย
“นี่...นี่มันอะไร...ฉันไม่เคยรู้จักผู้ชายคนนี้...แล้วฉันก็ไม่เคยทำแบบนี้...ฉันแทบไม่เคย
เที่ยวกลางคืนเลยด้วยซ้ำ..”หญิงสาวบนเตียงดูรูปในมือพร้อมกล่าวปฏิเสธ
“หึ...พูดออกมาได้...คนในรูปมันเธอชัดๆ”
“ฉันไม่ปฏิเสธว่าคนในรูปนี่เหมือนฉัน แต่ไม่มีทางเป็นฉันแน่!”
“เหมือน...แต่ไม่ใช่?...เธอพูดอะไร...”
“ฉันไม่รู้! แต่ฉันไม่ใช่คนในรูปที่คุณกล่าวหาแน่!”
“งั้นเหรอ งั้นหลักฐานล่ะ มีรึเปล่า?” หญิงสาวเอ่ยถามอย่างพยายามควบคุมอารมณ์ที่เริ่มปะทุ
“จะไปมีได้ไง นี่มันเรื่องบ้าอะไร!!”
“ไม่มีก็จบ แปลว่าฉันจับมาไม่ผิดตัวแน่”
“ช่วยอธิบายอะไรให้มากกว่านี้หน่อยได้ไหม อะไรกัน!”
“ยังจะต้องอธิบายอะไรอีก เลิกทำเป็นไม่รู้เรื่องซะทีเถอะ มันน่ารำคาญ!!!”
หญิงสาวตวาดออกมาอย่างเหลืออดกับคนตรงหน้า พร้อมบีบแขนอีกคนอย่างรุนแรง
“จะ...จะทำบ้าอะไร!”ร่างบางกล่าวอย่างหวาดกลัวในสิ่งที่กำลังเผชิญ
“รู้ไหม? ตอนแรกฉันกะจะฆ่าเธอทิ้งซะ เพราะยังไงก็ไม่มีใครเอาผิดฉันได้อยู่แล้ว
แต่ถ้าทำแบบนั้น มันจะไปสะใจอะไร”หญิงสาวกล่าวเสียงเรียบแววตาฉายความชิงชังคนตรงหน้า
“ปล่อย! ปล่อยฉันนะ! ...ฮึก..ฮือ..”ร่างบางว่าพร้อมน้ำตาที่เริ่มไหลออกมาอาบแก้มเนียน
“อย่ามาบีบน้ำตา ฉันไม่ชอบ!”หญิงสาวตวาดเสียงดังด้วยอารมณ์ที่เริ่มขุ่นมัวมากกว่าเดิม
“ฮึก..ฮือ..ฉัน..ปล่อยนะ!”
“ปล่อยเหรอ...พูดง่ายไปมั้ง เธอจะต้องทรมานซะยิ่งกว่าตาย”หญิงสาวว่าพร้อมปล่อยร่างบางอย่าง
แรงลงไปกระแทกเตียงนอน
“คุณ...จะทำอะไร?” ร่างบางเอ่ยถามเสียงสั่นเครือเพราะกำลังเผชิญกับความหวาดกลัว
ของคนตรงหน้า
“เธอไม่จำเป็นต้องรู้ แต่ฉันไม่มีทางปล่อยเธอไปแน่ ไม่ มี ทาง!” หญิงสาวตวาดลั่นในคำท้าย
ก่อนจะหันหลังเดินออกไป โดยทิ้งไว้เพียงร่างบางบนเตียงที่เริ่มร้องไห้ด้วยความหวาดกลัว...
ฉบับรีไรท์ค่ะ
เนื้อเรื่องโดยรวมไม่เปลี่ยน
แต่ปรับรายละเอียดนิดหน่อยค่ะ
ความคิดเห็น