คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่1 [Chapter 1] เด็กหนุ่มนักฆ่ากับชายปริศนา
บทที่1 [Chapter 1] เด็กหนุ่มนักฆ่ากับชายปริศนา
ท่ามกลางท้องฟ้าอันมืดมิด เบื้องล่างปรากฏร่างเด็กหนุ่มผมสีไม้โอ๊ต เขาค่อยๆเดินไปอย่างใจเย็น เงียบ
ไร้เสียง ดวงตาสีน้ำเงินของเขาส่ายหาเป้าหมายอย่างรวดเร็ว พลันดวงตาก็ไปสะดุดกับหญิงสาวคนหนึ่ง ใบหน้าเธอดูมีความสุข เธอกำลังเป่าเทียนทั้ง 19 ดอกเพื่อให้พรที่เธอขอเป็นจริง แต่หารู้ไม่ว่าพรที่เธอขอ คงจะไม่เป็นจริงตลอดกาล
ดูท่างานนี้จะง่ายกว่าที่คิดแฮะ
เด็กหนุ่มกระตุกรอยยิ้มที่มุมปากอย่างพอใจ มือแกร่งทั้งคู่เคลื่อนไปจับมืดสั้นสีดำ 2 เล่มที่เสียบด้านในปลอกหนังที่รัดไว้เป็นเข็มขัดข้างตัวอย่างเชื่องช้า
ความมืดมิดเหมาะแก่การปลิดชีพ ความไม่เห็นทำให้หวาดระแวง จงใช้ความหวาดระแวงให้เป็นประโยชน์ นี่คือคติที่เขาจำมาตั้งแต่เด็ก
“พ่อคะ เดี๋ยวหนูมานะคะ” เด็กสาวเจ้าของวันเกิดวิ่งขึ้นห้องไปด้านบนอย่างรวดเร็วเพราะรู้สึกถึงสิ่งผิดปกติ
เด็กสาวเปิดประตูเข้ามาในห้องของเธออย่างเงียบที่สุด ก้าวเข้ามาอย่างช้าๆเพราะรังสีความตายมันแผ่ไปถึงข้างล่างเชียว ต้องคนที่มีจิตสัมผัสที่ 6 ถึงจะรู้เช่นเธอ แต่ทำไมเธอไม่เห็นนะ
จริงๆแล้วนักฆ่าหนุ่มหลบอยู่หลังประตูอย่างแนบเนียน เขาได้ยินเสียงคนเดินมาจึงรีบหาที่ซ่อนตัวก่อนที่ใครจะมาเจอ
เขาเดินออกมาจากหลังประตูก่อนจะค่อยๆก้าวเข้าด้านหลังเธอ ลำแขนแกร่งง้างขึ้นเตรียดปลิดชีพแต่...
ฉับ!!!
เสื้อเชิ้ตนอกสีดำตัวเก่งโดนฟันเป็นแนวยาว ทำเอานักฆ่าหนุ่มหน้าเบ้
“นี่ เสื้อตัวเก่งฉันเลยนะ สาวน้อย” เขาพูด รอยยิ้มเยือกเย็นปรากฏบนริมฝีปากสวย
สาวน้อยผู้เป็นเจ้าของรอยขาดบนเสื้อของนักฆ่าหนุ่มเบิ่งตากว้าง มืดเล่มยาวในมือที่เธอรีบดึงออกมาก่อนที่เขาจะฟันอย่างหวุดหวิดบัดนี้ชุ่มได้ด้วยเหงื่อ เพราะเธอกำลังหวาดกลัว...
เขา...น่ากลัวเกินไป
เขา...โหดร้ายเกินไป
เธอ...ไม่สมควรที่จะต่อกรด้วยเลย
ไม่เลย ไม่มีทาง
นักฆ่าหนุ่มเดินเข้ามาใกล้เธออย่างช้าๆ รอยยิ้มมีเสน่ห์ทำเอาเธอแทบละลายไปใต้แทบเท้า ไม่ใช่ว่าเธอหลงเสน่ห์เขา แต่เพราะเขามีรังสีความตายที่เธอยากจะทานทน
“รู้อะไรไหมสาวน้อย?” เขาพูดขึ้น เสียงทุ้มของเขาดูเป็นหนุ่มขี้เล่นมากกว่าจะเยือกเย็นแบบนี้
“เธอเป็นคนแรกที่ทำให้เสื้อฉันขาดเป็นทางได้ยาวขนาดนี้ ตั้ง 12 เซนเชียวนะ” นักฆ่าหนุ่มก้าวเข้ามาใกล้เธอเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนเธอและเขาใบหน้าเราแทบชิดกัน
“ฉันรู้ว่าเธอกลัว” เขายืนหน้าเข้ามา ลมหายใจเราประสานกัน
“งั้น ฉันจะให้รางวัลที่เธอสามารถทำให้เสื้อฉันขาดได้เยอะขนาดนี้ได้เป็นคนแรก”
ฉึก!!!
มีดสีดำคู่ปักคาท้องของสาวน้อยอย่างไม่ปราณี เธอเบิ่งตากว้าง ลมหายใจขาดห้วงก่อนจะล้มตึงแล้ว
สิ้นใจ...
“เธอทำตัวเธอเองนะ” เขาพูด กระชากมีดสีดำออกจากท้องของเธอ วางของบางอย่างลงข้างศพแล้วจากไปทางหน้าต่าง หลงเหลือเพียงผ้าม่านสีแดงโชกไปด้วยเลือด
************************
ภายในตลาดเมืองเอลเบเนีย
ผู้คนกำลังจับจ่ายซื้อของกันอย่างขมักเขม่นเพราะถ้าช้าอาจจะเสียของดีไป หนึ่งในนั้นก็มีเด็กหนุ่มร่างสูงก็กำลังมองๆหาของกินตอนเช้าๆอย่างนี้พอดี
“นี่ๆเธอ รู้ข่าวรึยังที่หนูมิรินถูกฆ่าน่ะ”
“จริงเหรอ แล้วใครฆ่าล่ะ”
“โอ๊ย จะเป็นใครล่ะนอกจากนักฆ่าองค์กรพยัคฆ์สีดำน่ะ”
“แล้วเธอรู้ได้ไงล่ะว่าเป็นนักฆ่าองค์กรพยัคฆ์สีดำน่ะ อาจจะไม่ใช่ก็ได้นะ”
“ก็เขาทิ้งตราเขาไว้นิ”
“จริงด้วยเนอะ มันเป็นเรื่องปกติไปแล้ว เพราะเขาจะต้องทิ้งไว้เสมอเพื่อเพิ่มบารมี”
“ถูกๆ”
“เอ่อ ขอโทษครับ องุ่นม่วงนี่เท่าไหร่ครับ?” เสียงขัดจังหวะการเมาส์อย่างบ้าคลั่งทำเอาแม่ค้าสาว(ในอดีต)โมโห
“ไม่มีตารึไง อ่านเองสิยะ” แม่ค้าวัยทองพูดอย่างมีน้ำโห
“อ่าวๆป้า พูดงี้ก็ขี้เหร่ดิ” เจ้าของเสียงขัดจังหวะพูดอย่างเริ่มๆมีบ้างแล้วเหมือนกัน
“จะซื้อไม่ซื้อ ถ้าไม่ซื้อก็รีบออกไปป่ะ”
“ไปก็ได้ กะจะซื้อซัก 3-4 โล เซ็งไปร้านอื่นดีกว่า” เขาพูดแล้วเดินทิ้งห่างร้านนั้นออกมา
“หน้าตาอย่างนี้เนี่ยนะ จะซื้อ 3-4 โล 1 ขีดจะซื้อได้รึเปล่าก็ไม่รู้” แม่ค้าบ่นแล้วมองตามไปดู
เด็กหนุ่มเดินมาร้านข้างๆเยื้องไปจากร้านปากเมื่อตะกี้หน่อยนึง แกล้งยั่วเล่น
ต้องเอาให้หนัก
“เอาองุ่นม่วง 5 โลครับ” เขาสั่งอย่างสะใจเพราะเขาแอบเห็นแม่ค้าปากไม่อยู่สุขนั่นมองมาที่เขาอย่างตื่นๆ
“ได้จ้า” แม่ค้าสาว (ที่ยังสาวอยู่) ลุกลี้ลุกลนหยิบองุ่นม่วง 5 กิโลตามสั่ง
ระหว่างที่เด็กหนุ่มผมสีดำกำลังยืนรอองุ่นด้วยความสะใจ ดวงตาสวยเหลือบไปเห็นชายคนหนึ่ง มีฮู้ดคลุมหัว ชุดสีดำยาวระพื้นโบกสะบัด ราวกับมีพลังบางอย่างดึงดูดให้เขามิอาจละสายตาไปด้วยเลย
เจ้า...จำข้าได้หรือไม่?
นายเป็นใคร
เจ้าจำไม่ได้งั้นหรือ... ไม่เป็นไร ข้ามีนามว่า มิ...
“ได้แล้วจ้า ทั้งหมด 352 ซาร์ดีน” แม่ค้าองุ่นเรียก เด็กหนุ่มหลุดจากความคิด สมองที่เหม่อลอยมีสติมากขึ้น
“เท่าไหร่นะครับ” เขาถามอีกครั้ง
“352 ซาร์ดีนจ๊ะ เป็นอะไรรึเปล่า” แม่ค้าสาวถามเสียงห่วง เธออดที่จะเอ็ดดูเด็กหนุ่มหน้าหวานคนนี้ไม่ได้
“เปล่าครับ แค่เพลียๆ ขอบคุณนะครับวันหน้าเดี๋ยวจะแวะมาอุดหนุนอีก” เด็กหนุ่มพูดอย่างร่าเริงซ่อนความขุ่นมัวไว้เนียนสนิท
เขารีบเดินออกมาจากบริเวณนั้นโดยเร็วแล้วกวาดสายตาหาชายชุดดำนั่น แม้จะเดินหาทั่วตลาดแล้วก็ไม่มีแม้แต่เงา
นายเป็นใครกันแน่? แล้วนายหายไปไหน?
**************************************
ความคิดเห็น