คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนจบของความทรงจำ ..
Chapter 2 ตอนจบของความทรงจำ…..
หลังจากวันนั้นที่ตกปากรับคำคบกับเธอคนนั้นไปอย่าง งงๆ ชีวิตที่เคยสงบจนเรียกว่าเฉื่อยชาแทบจะได้ของคิมแทยอนก็เปลี่ยนไป จากที่เคยต้องเดินไปโรงเรียนคนเดียว กินข้าวกลางวันคนเดียว ว่างๆไม่มีอะไรทำก็เอาแต่อ่านหนังสือไม่สนใจใครและและไม่มีใครสนใจตอนนี้ไม่เป็นอย่างนั้นอีกแล้ว คงไม่ต้องเดากันหรอกนะว่าใครเป็นตัวต้นเหตุถ้าไม่ใช่สาวตายิ้มน่ารักคนนั้น…
“แทยอนอ่า…วันนี้เค้าอยากกินไอติมร้านนั้น” นั่นไง บ่นถึงไม่ทันไรก็มาตรงเวลาเลิกเรียนจริงๆ
“อะไรของเธอ”
“เอ๊า ก็เค้าอยากไปกินกับแทแทสองคนนี่”
“อย่ามาเรียกตีสนิทอย่างนี้ได้มั้ย มันฟังดูตลก”
“คนเป็นแฟนกันเค้าก็เรียกกันแบบนี้แหละเธอก็แค่เรียกชั้นว่าฟานี่โอเค๊”
“ไม่”
“แทแท!” พอโดนขัดใจเข้าหน่อยก็ทำหน้าบูดเป็นตูดเป็ดทุกที จนแทยอนต้องตามง้อ กว่าจะหายงอนก็เล่นเอาเด็กเนิร์ดแทบปาดเหงื่อ ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าจะง้อไปทำไม
รู้แค่ว่าไม่อยากเห็นคนตรงหน้านี้โกรธ หรือเสียใจก็เท่านั้น บางทีใบหน้าของเธอก็เหมาะกับรอยยิ้มหวานๆนั่นมากกว่า
“เสาร์นี้ไปดูหนังกัน นะนะ” ใบหน้าเรียวหันมาทำตาหยีให้ก่อนจะปาดครีมเค้กเข้าปาก ต่อจากไอติมก็เป็นเค้กตามแผนที่ไม่เคยวางไว้ล่วงหน้าของคนเอาแต่ใจ
“ไม่ได้หรอก จะอ่านหนังสือ”
“โหยย อีกละ”
“เลิกงอนได้แล้วน่า ชั้นก็เป็นแบบนี้แหละ” แทยอนนั่งท้าวคางมองคนหน้ารักทำปากยู่แล้วรอยยิ้มจางๆก็ปรากฏบนใบหน้าใต้กรอบแว่นนั่น
“ยิ้มอะไร”
“ป่าว”
อะไรนี่ เกิดอะไรขึ้นกับใจของชั้น เพียงแค่คนตัวเล็กตรงหน้ายิ้มออกมาทำไมชั้นต้องใจเต้นแรงด้วยนี่ แล้วนี่อะไร…รอยยิ้มที่ทำให้รู้สึกอบอุ่นอ่อนโยนนั่นอีก นี่ชั้นเป็นอะไรไปทิฟฟานี่
“แทยอนบ้า!”
ไม่รู้นานเท่าไรแล้วที่แทยอนเอาแต่ยิ้มอย่างไม่มีสาเหตุ บางทีการมีทิฟฟานี่เข้ามาในชีวิตก็ไม่ได้ทำให้เดือดร้อนหรือมีผลร้ายอะไรนัก ทุกๆเช้าคนน่ารักจะมารอรับเขาที่หน้าบ้านเพื่อที่จะเดินไปโรงเรียนด้วยกัน ตอนเที่ยงก็จะมายืนดักรออยู่หน้าแคนทีนเพื่อที่จะลากเขาไปกินข้าวด้วยกัน ตกเย็นคงไม่ต้องพูดถึง ไม่มีทางที่คิมแทยอนจะได้เดินกลับคนเดียวเหมือนเคยอีกแล้ว
“นี่ถามจริง ไม่เหนื่อยหรือไง”
“เหนื่อยอะไรอะ” คนตัวเล็กหันมามองมือเรียวที่จับกันมาตลอดทางกระชับให้แน่นขึ้น
“ก็ มารับมาส่งมาทำแบบนี้น่ะ”
“หืม? เหนื่อยทำไม เราเป็นแฟนกันนะแทยอน”
“…เธอไม่จำเป็นต้องตามชั้นขนาดนี้ก็ได้” ขาเรียวหยุดก้าวเมื่อมาถึงหน้าบ้านหลังใหญ่
“ก็ชั้นชอบแทยอนนี่” อีกครั้งที่แทยอนไม่รู้จะหาคำไหนมาอธิบายอาการแปลกๆที่มันจะเกิดกับเขา อะไรบางอย่างที่ทำให้อากาศดูร้อน ร้อนจนลามขึ้นมาที่ใบหน้า อะไรบางอย่างที่ทำให้สายตาต้องหลบมองต่ำพร้อมกับจังหวะเต้นแปลกๆที่ก้อนเนื้อด้านซ้าย
“ข…เข้าบ้านเถอะ…”
“ให้ชั้นไปส่งนะ”
“ไม่เอา แค่ซอยถัดไปก็ถึงบ้านชั้นแล้ว”
“แต่…”
“อย่าดื้อน่าฟานี่ เอาไว้ถ้าทำการบ้านเสร็จแล้วจะโทรหา” แทยอนบอกคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและส่งยิ้มให้อีกครั้งก่อนจะเดินกลับบ้านของตัวเองไป รอยยิ้มที่ทำให้คนตรงหน้าต้องใจกระตุกอีกครั้ง
ใช่ และนี่คือกิจวัตรประจำวันของพวกเขา มันไม่มีอะไรซับซ้อนมากมายอย่างที่แทยอนนึกกลัวเขาไม่คิดว่าจะเข้ากันได้ดีกับทิฟฟานี่ขนาดนี้ ทุกครั้งที่ได้คุยกัน ได้ยินเสียงหัวเราะ มันก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เด็กหญิงผู้จืดชืดยิ้มกว้างออกมา นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้ยิ้มออกมาจากใจแบบนี้ ก็เพียงแค่ทำทุกอย่างตามความรู้สึก
ทุกๆคืนก่อนนอนต้องกู้ดไนท์คิสผ่านทางโทรศัพท์
ทุกๆเช้าตอนตื่นก็ต้องมอร์นิ่งคิสเหมือนกัน
ตลกดีไหม ที่คนอย่างคิมแทยอนทำอะไรแบบนี้ได้ด้วย
ชั้นเคยคิดว่ามันเป็นความเคยชินที่ทำให้ชั้นทำอะไรแบบนั้นออกมาได้โดยไม่รู้สึกขัดใจเหมือนตอนแรกๆ หลังๆมานี้ทิฟฟานี่งอแงน้อยลง และชั้นก็เอาใจเขามากขึ้น นั่นก็คงเป็นเพราะความเคยชินละมั้ง
เคยชินที่จะต้องเห็นรอยยิ้มหวานๆมองมาที่ชั้นคนเดียว
.
.
.
“ไม่มีเรียนหรือไงมานั่งเฝ้าคนอื่นอยู่ได้” แทยอนยิ้มแล้วเคาะปากกาลงบนหน้าผากมนของคนน่ารักที่นอนหนุนแขนตัวเองอยู่ บ่ายวันนี้แทยอนมาอ่านหนังสือที่โต๊ะประจำเหมือนเคย เผลอแป๊บเดียวก็จะสิ้นเทอมแล้ว อีกไม่กี่สัปดาห์พวกเขาก็จะพ้นจากการเป็นนักเรียนไฮสคูล และก้าวเติบโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาอีกขั้น
“คนอื่นที่ไหน แฟนต่างหาก” คนง้องแง้งเอาแต่ใจยอมผละออกมา ปล่อยให้ไหล่ลาดนั้นเป็นอิสระอีกครั้งหลังจากซบมานาน
“เลิกยิ้มแบบนั้นได้แล้ว”
“ทำไม ไม่ชอบหรอ”
“ป่าว”
“แล้วทำไมยิ้มไม่ได้ล่ะ” ริมฝีปากอิ่มค่อยๆคลี่ยิ้มออกช้าๆอย่างจงใจเหมือนจะยั่วโมโหเขา จะให้บอกยังไงว่าอยากให้ยิ้มแค่ตอนอยู่ด้วยกันแค่สองคน
“ช่างเถอะ…แล้วตกลงไม่มีเรียนรึไง”
“เค้าสอบเสร็จหมดแล้วย่ะ มีแต่พวกเธอนั่นแหละ เรียนเอาโล่ห์กันรึไง”ใบหน้าหวานก้มซบลงกับกระเป๋าเป้ที่วางอยู่บนโต๊ะมองอีกคนอ่านหนังสืออย่างตั้งใจ
แทยอนนั่งทวนอยู่สักพักก่อนจะชวนกันกลับบ้านเหมือนเคยถ้าอีกคนไม่ทักขึ้นมาก่อน
“วันนี้ตอนเย็นๆมีซ้อมเชียร์รีดเดอร์ล่ะ”
“อ้าวหรอ ทำไมไม่บอกแต่แรก”
“ก็..ลืมอ่ะ ขอโทษที” นิ้วเรียวจิ้มเข้าหากันก่อนที่สายตาอ้อนจะถูกส่งมาเพื่อฆ่าแทยอนโดยเฉพาะ
“อย่าโกรธเค้านะ เมื่อกี้เวนด้าเพิ่งส่งข้อความมาเตือน”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวชั้นไปดูเธอซ้อมด้วยก็ได้เธอเลิกค่ำไม่ใช่หรอ อย่างน้อยเธอก็จะได้ไม่ต้องเดินกลับบ้านมืดๆคนเดียว….เอ่อ….ชั้นเป็นห่วงเธอนะ ”
อีกครั้งแล้วสินะที่คนตัวเล็กตรงหน้าทำให้เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นที่เค้ามอบให้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาทั้งคำพูดและการกระทำของเค้าทำให้หัวใจของเธอต้องสั่นไหว คำพูดอ่อนโยน สายตาที่แสดงถึงความห่วยใย การใส่ใจในทุกๆเรื่องของเธอถึงแม้ว่าจะเป็นเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ รวมไปถึงรอยยิ้มอบอุ่นนั่นอีก ทุกสิ่งทุกอย่างเธอสัมผัสได้มาตลอดเวลาที่คบกัน และเธอก็รู้สึกดีทุกครั้งที่ได้รับสิ่งต่างๆเหล่านั้นจากคนตัวเล็กคนนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เค้าทำซึมซับเข้ามาภายในความรู้สึกของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้เธอรู้เพียงแต่ว่าเค้าทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นและอ่อนโยนเหลือเกิน…..
“ไม่ต้องลำบากหรอกวันนี้แทแทกลับไปก่อนเลยก็ได้”
“ทำไม อายหรอที่มีเด็กเนิร์ดอย่างชั้นไปเฝ้าขอบสนามอ่ะ” ร่างเล็กพูดติดตลกก่อนจะยกมือลูบหัวคนตรงหน้าแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“ฮื่ออ ไม่ใช่นะ เห็นเธอยังสอบไม่เสร็จ ไม่อยากรบกวนเวลา”
แทยอนยืนให้คนขี้อ้อน อ้อนอยู่พักใหญ่ก่อนจะยอมบอกว่ากลับบ้านมาก่อนเพราะภาระหน้าที่ต้องจัดการกับหนังสือวิชาสุดท้ายที่ต้องสอบ
“ ดูแลตัวเองดีๆหละ เวลาซ้อมก็อย่าทำให้ตัวเองบาดเจ็บหละ”
“รู้แล้วน่า แทแทก็กลับบ้านดีๆหละ ถึงแล้วโทรบอกเค้าด้วย เค้าไปแล้วนะเดี๋ยวเพื่อนจะรอ” คนขี้อ้อนรีบวิ่งออกไปก่อนจะหันกลับมายิ้มแล้วโบกมือให้คนตัวเล็กอีกครั้ง
แทยอนยอนยิ้มพร้อมกับส่ายหัวเบาๆให้กับภาพนั้นและเดินออกไป หากแต่เขายังไม่กลับบ้านหรอกเขาก็ยังคงรอใครบางคนเพื่อจะกลับบ้านพร้อมกันเหมือนเคย ก็เป็นห่วงนี่นะจะให้ทำยังไงได้…. เขาเลือกที่จะไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุดฆ่าเวลาเพื่อรอคนที่มีทีท่าว่าจะซ้อมจนดึก….ยังไงชั้นก็ปล่อยให้เธอกลับคนเดียวไม่ได้หรอกนะฟานี่ก็เธอเป็น แฟน ชั้นนี่ คนตัวเล็กคิดพร้อมทั้งหัวเราะออกมาเบาๆ ตลอดเวลาที่ผ่านมาชั้นมีความสุข มีความสุขมากเหลือเกิน เธอเข้ามาเปลี่ยนชีวิตชั้น ความสดใสของเธอมาเติมเต็มในส่วนที่ขาดหาย รอยยิ้มของเธอทำให้ชั้นมีความสุข
………..ชั้นรักเธอนะทิฟฟานี่ รักเธอเหลือเกิน……………
ไม่ทันที่รอยยิ้มจะจางไปจากใบหน้า เสียงกระซิบเบาๆก็แทรกเข้ามาในโสตประสาท
“คนนั้นไงเธอ” เสียงกระซิบเบา แต่ก็พอจะให้คนนั่งโต๊ะข้างๆอย่างแทยอนได้ยินชัดเจน
“ต๊าย น่าสงสารเนอะ”
“พวกแมกส์ก็ท้าแรงไป๊..แลกกับกระเป๋า เล่นแบบขำๆเนี่ยนะ”
ไม่ผิดแน่….คนพวกนั้นกำลังพูดถึงเขา
ทำไมมันรู้สึกชา
ทั้งๆที่ยังไม่รู้อะไรเลยอย่างนี้
แทยอนตัดสินใจรวบกองหนังสือใส่กระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องสมุดไปทันที
ขออย่าให้เป็นอย่างที่เขาคิดเลย
.
.
.
ใบหน้าหญิงสาวเปื้อนยิ้มในมือมีกระเป๋าราคาแพงที่เพิ่งรับมาจากเพื่อนในกลุ่ม เด็กหนุ่มหนึ่งในนั้นดูมีอาการหัวเสียนิดหน่อยเมื่อตอนที่ยื่นกระเป๋าใบนั้นให้คนน่ารักของเขา ไม่นานเสียงหัวเราะก็ดังลั่นทั่วบริเวณ และดังเผื่อแผ่มาถึงคนที่กำลังซ่อนตัวอยู่มุมตึกนั่นด้วย
“เจ๋งว่ะฟานี่ เอาซะเด็กนั่นติดเธอแจเลย”
“ไม่คิดว่าจะทนคบได้นานขนาดนี้เลยว่ะ”
“เห็นว่าเดี๋ยวนี้ต้องกลับบ้านด้วยกันทุกวัน ถ้าวันนี้แกไม่กลับด้วยเค้าจะไม่งอแงเอาหรอวะ ฮ่าๆๆ
ขาเรียวค่อยๆก้าวล่าถอยออกมาอย่างไร้เรี่ยวแรง แทยอนไม่ใช่คนโง่ที่จะแปลข้อความเหล่านั้นไม่ออก แม้จะไม่ได้ยินจากปากของเจ้าตัว แต่การกระทำทั้งหมด ถ้าจะมาคิดๆดูแล้วมันก็แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่คนดังระดับผู้นำเชียร์รีดเดอร์อย่างทิฟฟานี่จะเข้ามาหาคนจืดชืดอย่างเขาก่อน มาทำตัวสนิทสนมกับเขา มาทำให้ความรู้สึกในใจเขาเปลี่ยนไป มันดูเป็นเรื่องที่ไม่น่าเป็นไปได้เลยด้วยซ้ำ
ถ้าจะโทษก็โทษตัวเองเถอะแทยอน ที่ยอมปล่อยให้เขาเข้ามาในชีวิต โง่ยอมเชื่อเขา โง่ให้เขาหลอก
…..โง่เอง ที่เผลอให้ความรู้สึกบ้าๆนี่ก่อตัวขึ้นมา…..
ไม่อยากแม้แต่จะก้าวเดิน
ทำไมวันนี้ทางกลับบ้านมันถึงได้ไกลกว่าปกตินัก
.
.
หลังจากเทศกาลสอบผ่านพ้นไป งานกีฬาภายในก็ถูกจัดขึ้นปิดท้ายปีการศึกษาของพวกเขา
แทยอนไม่ได้มีหน้าที่อะไรในกิจกรรมครั้งนี้ อย่างมากก็แค่ช่วยเพื่อนๆทำป้ายคัทตกแต่งงาน
นานแล้วที่ไม่ได้เห็นรอยยิ้มของใครบางคน แต่เขาเองก็ไม่คิดที่จะตามไปทวงหามันนักหรอกเมื่ออีกฝ่ายโทรมาบอกเพียงว่า ยุ่งกับการซ้อมและการแสดง แทยอนกลับคิดว่ามันดีแล้ว ที่เขาจะไม่ต้องเจอหน้าคนๆนั้นอีก
‘ยังทำใจไม่ได้’ นี่คือสิ่งเดียวที่ยังค้ำคอเขาอยู่ สิ่งเดียวที่ทำให้แทยอนเลี่ยงทุกเหตุการณ์ที่จะต้องเจอเจ้าของรอยยิ้มหวานนั่น
จนวันหนึ่ง มีเมสเสจส่งเข้ามานัดให้เขาไปเจอที่หลังอาคารเรียน มันสั้นและเข้าใจง่าย แต่แทยอนก็ใช้เวลาอ่านวนซ้ำถึงสามรอบกว่าจะเข้าใจ
/// มีเรื่องจะคุยด้วยหน่อย เย็นนี้หลังตึกZนะ #Tiffany ///
ใบหน้าขาวซีด กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก สักวันเขาก็ต้องรู้ความจริงแต่
อย่างน้อยทิฟฟานี่ก็ใจดีพอที่จะสารภาพความจริงกับเขาตรงๆ โดยไม่ปล่อยให้เขาเป็นยัยโง่ที่ไม่รู้อะไรแล้วโดนเขี่ยทิ้งออกมา
.
.
.
.
…..มันถึงเวลาแล้วสินะที่ชั้นต้องสารภาพความจริงกับเค้าทุกอย่างมันจบลงแล้ว แต่ชั้นกลับไม่ได้ดีใจสักนิด วันนั้นวันที่เวนด้าบอกให้ไปซ้อมเชียร์เมื่อชั้นไปถึงเหล่าเพื่อนๆของชั้นก็ยื่นกระเป๋าใบสวยให้ กระเป๋าอะไรหนะหรอ มันก็คือของที่เพื่อนชั้นต้องเสียให้ถ้าชั้นทำให้คิมแทยอนหลงรักชั้นและคบกันได้จนหมดเทอม…. ใช่…. ชั้นพนันกับเพื่อนๆอย่างนั้นจริงๆ ยอมรับว่าตอนแรกที่ทำไปก็เพื่อความสนุกเท่านั้น แต่หลังจากนั้น หลังจากที่เราได้คบกันและได้ใช้เวลาร่วมกันทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นแทยอน ทุกสิ่งทุกอย่างที่เค้าแสดงออกมามันทำให้ชั้นหวั่นไหว ความดีความอบอุ่นและอ่อนโยนของเค้าที่มอบให้ชั้นมันค่อยๆแทรกซึมเข้ามาในใจทีละนิดๆจนตอนนี้คิมแทยอนได้เข้ามาอยู่ในใจของชั้นจนเต็มดวงเสียแล้ว….
……..ใช่แล้ว ชั้นรักเค้า ชั้นรัก คิมแทยอน…………
กระเป๋าใบสวยที่ได้มากลับไม่ได้ทำให้ชั้นดีใจตรงกันข้ามชั้นกลับเสียใจมากกว่าที่ได้มันมา หลังจากวันนั้นชั้นกับแทยอนก็ไม่ได้เจอกันมันก็เพราะกิจกรรมยุ่งๆที่ทั้งชั้นและแทยอนต้องรับผิดชอบนั่นแหละนะ แต่วันนี้มันคงถึงเวลาแล้วที่ชั้นจะสารภาพความจริงและบอกความรู้สึกทั้งหมดของชั้นให้เค้าได้รับรู้ ถึงเธอจะโกรธชั้นแต่ชั้นก็อยากให้เธอได้รู้ไว้นะ “ว่าชั้นรักเธอ รักเธอด้วยใจจริง” หลังจากนั้นชั้นจะขอคบกับเธออีกครั้งด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มี หวังว่าวันนี้ชั้นจะโชคดีและทุกอย่างจะราบรื่นนะ ก่อนอื่นต้องส่งข้อความไปนัดแทยอนซะก่อน….รอก่อนนะแทแทของชั้น ^^
/// มีเรื่องจะคุยด้วยหน่อย เย็นนี้หลังตึกZนะ #Tiffany ///
.
.
.
.
นานแค่ไหนแล้วที่สายตาจับจ้องอยู่นอกหน้าต่าง ศัลยแพทย์มือหนึ่งของโรงพยาบาลชื่อดังกำลังนั่งแกว่งปากกาในมืออยู่ ใบหน้าขาวหันมาจับจ้องที่ปลายปากกาอย่างเรียบเฉย ในใจนึกถึงเหตุการณ์ที่พึ่งผ่านไปเมื่อตอนเย็น วันนี้เค้าและน้องสาวออกไปเดินเล่นด้วยกันหลังจากที่เค้ามีเวลาจากงานในโรงพยาบาลและเจอกับเรื่องไม่คาดฝันในกองถ่ายละครที่น้องสาวของเค้าลากเค้าไปดู มันเป็นเรื่องที่ไม่คาดฝันจริงๆ เค้าไม่คิดว่าจะได้เจอกับเธอคนนั้นอีกครั้ง คนที่อยู่ภายในความทรงจำที่เจ็บปวดอันแสนนาน
“……รักแรกที่แสนเจ็บปวดของฉัน ทิฟฟานี่ ฮวัง………”
TBC.
บทสรุปของเรื่องราวในอดีตของแทยอนและทิฟฟานี่ คงไขข้อข้องใจของรีดเดอร์แล้วนะคะ
ยังไงไรท์เตอร์ก็ขอขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นทุกคอมเม้นนะคะ แล้วพบกันในตอนหน้านะคะ ^^
ความคิดเห็น