คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ความทรงจำ ..
Chapter 1 ความทรงจำ…..
Boston high school สหรัฐอเมริกา
วันนั้นคือวันสุดท้ายของการสอบและวันสุดท้ายของกิจกรรมทั้งหมดของนักเรียนเกรด 12 ซึ่งเป็นนักเรียนปีสุดท้ายของโรงเรียน….
“เรื่องมันเป็นอย่างนี้สินะ”
เด็กสาวร่างเล็กไว้ผมหน้าม้าใส่แว่นหนาเตอะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเบาหวิว หัวใจทั้งดวงแหลกสลายไปกับความจริงที่ได้ฟังคนตรงหน้าพูดบางอย่าง ถึงแม้จะเจ็บปวดจนแทบร้องไห้ออกมาแต่สีหน้ากลับพยายามแสดงออกในทางที่ต่างกัน เด็กสาวร่างเล็กพยายามฝืนยิ้มให้คนตรงหน้าอย่างยากลำบาก
“เธอ….ไม่โกรธชั้นใช่มั๊ย แทยอน เรายังเป็นเพื่อนกันได้ใช่มั๊ย” เสียงเด็กสาวน่ารักที่ตัวสูงกว่าที่กำลังยืนตรงหน้าเด็กสาวร่างเล็กพูดอย่างรวดเร็วและร้อนรนเมื่อเห็นคนตัวเล็กตรงหน้าเงียบไป
“ชั้นว่าอย่าดีกว่านะ เดี๋ยวเพื่อนเธอจะว่าเอา” คนตัวเล็กเอ่ยขึ้นและพยายามส่งยิ้มให้คนตรงหน้าอีกครั้ง
“แต่ที่ผ่านมา………..” คนตัวสูงกว่าพูดยังไม่ทันจบประโยคดีก็ถูกคนตัวเล็กขัดขึ้นเสียก่อน
“เอาเป็นว่าชั้นเข้าใจทุกอย่างดีแล้ว และชั้นไม่โกรธเธอ เธออย่าคิดมากไปเลย ชั้นเข้าใจทุกอย่าง เธออย่ากังวลเรื่องของชั้นไปเลยนะฟานี่” น้ำเสียงสบายๆของคนตัวเล็กเอ่ยขัดขึ้นมา
“ยังไงชั้นกลับก่อนนะ ขอให้เธอเข้ามหาวิทยาลัยที่เธอหวังให้ได้นะ สู้ๆ ชั้นเอาใจช่วย” คนตัวเล็กพูดอีกครั้งพร้อมทั้งยิ้มออกมาก่อนที่จะหันหลังกลับและเดินออกไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว
“แต่ว่า….แทยอน…..เดี๋ยว…..เดี๋ยวก่อน” คนตัวสูงกว่าพยายามเรียกคนตัวเล็กให้หันกลับมา แต่คนตัวเล็กก็เดินไปไกลเสียแล้ว เธอรู้ รู้ว่าคนตัวเล็กคนนั้นเสียใจมากแค่ไหน เธอรู้ว่ารอยยิ้มของคนตัวเล็กที่ส่งมาให้เธอหลังจากได้ยินเรื่องราวทั้งหมดที่เธอบอกไปเป็นเพียงรอยยิ้มที่ฝืนแกล้งทำเพื่อให้เธอสบายใจว่าเค้าไม่เป็นไร เธอรู้ว่าน้ำเสียงที่คนพูดพยายามพูดออกมาให้ฟังสบายๆนั้นไม่เป็นอย่างนั้นเลยเธอรู้ว่าเค้าพยายามข่มความเสียใจไว้แค่ไหน เธอรู้ดีเพราะน้ำเสียงนั้นมันสั่นจนรู้ว่าคนพูดแทบจะร้องไห้ออกมาออกมาอยู่แล้ว เธอรู้ รู้ดีทุกอย่างเธอเองก็เสียใจ เสียใจไม่แพ้กัน ถ้าเธอรู้ว่าจะต้องเป็นแบบนี้ วันนั้นเธอเลือกที่จะปฏิเสธไปซะดีกว่า
“ ชั้นขอโทษ…..แทยอน ชั้นขอโทษ” คำขอโทษออกออกมาจากปากอย่างเบาแผ่วเบาพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ขอโทษที่ทำร้ายความรู้สึกของเธอ ขอโทษที่โกหกหลอกลวง ขอโทษที่ทำให้เธอเสียใจ ขอโทษที่ทำร้ายคนดีอย่างเธอไป แต่ชั้นก็มีคำพูดที่อยากบอก บอกกับเธอให้เธอได้ฟัง แต่ชั้นคงบอกเธอไม่ทันแล้วสินะ……
ชั้นแค่อยากบอกเธอว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมาชั้นมีความสุข เธอทำให้ชั้นรู้สึกอบอุ่น ความอบอุ่นอ่อนโยนของเธอและทุกอย่างที่เธอทำให้ชั้น ทุกสิ่งทุกอย่างมันก่อตัวขึ้นเป็นความรู้สึกใหม่ และชั้นก็ไม่อาจห้ามความรู้สึกนี้ได้ ความรู้สึกที่หัวใจเป็นตัวกำหนด……
“ชั้นรักเธอนะ แทยอน” ถึงมันจะสายไปแล้วก็ตาม… ดวงตาเรียวมองร่างของอีกคนที่หายเข้าไปหลังมุมตึก อยากจะตามไป อยากบอกความรู้สึกที่มีในใจแต่ก็กลัวว่ามันจะทำให้เธอเจ็บมากกว่าเดิม
ก็สมควรแล้วที่มันต้องจบแบบนี้ การเข้าหาอีกคนด้วยใจที่ไม่บริสุทธิ์ ท้ายที่สุดแล้วก็มีแต่จะเจ็บกันทั้งสองฝ่าย ถ้าจะมีใครสักคนที่ผิด ก็คงเป็นชั้นอย่างไม่ต้องสงสัย ก็สมควรแล้วสินะที่ผลลัพท์มันจะออกมาเป็นแบบนี้…
.
.
.
.
.
เจ็บเหลือเกินกับความจริงที่ได้รับรู้ เจ็บจนแทบหยุดหายใจ แบบนี้สินะที่เรียกว่าเจ็บเจียนตาย ชั้นก็พึ่งรู้ซึ้งวันนี้เอง ถึงจะเจ็บปวดเจียนตายแต่ความเสียใจกลับมากกว่าเมื่อรู้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอทำให้ชั้นทุกสิ่งทุกอย่างที่เราได้ทำร่วมกันมา อ้อมกอด รอยยิ้ม ความห่วงหาอาทร การดูแลเอาใจใส่ และคำว่า “รัก” ที่เธอบอกชั้น พึ่งรู้วันนี้เองว่าทุกสิ่งทุกอย่างเหล่านั้นมันเป็นแค่เรื่องหลอกลวง เป็นแค่เรื่องโกหกที่เธอสร้างขึ้นมา เธอใจร้ายเหลือเกินทิฟฟานี่ เธอใจร้ายที่ล้อเล่นกับความรู้สึกกับหัวใจของคนๆนึง เธอจะรู้บ้างรึป่าวว่าคนที่เธอทำร้ายนี้ได้ยกหัวใจทั้งดวงรวมไปถึงความรักและความรู้สึกที่เค้ามีให้เธอไปหมดแล้ว
….น่าแปลกที่คนที่ทำให้เรามีความสุขที่สุด กลับเป็นคนที่ทำให้เราเจ็บปวดที่สุดเช่นกัน…
เพียงแค่เดินหนีมาจากตรงนั้นได้น้ำตาที่พยายามกั้นไว้ไม่ให้ไหลต่อหน้าเธอคนนั้นตอนนี้กลับไหลออกมาไม่ยอมหยุด เรี่ยวแรงที่เคยมี ใบหน้าที่พยายามฝืนยิ้มเพื่อแสดงให้เห็นว่าตนนั้นไม่เป็นไรตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว เหลือเพียง คิมแทยอน คนที่อ่อนแอ เจ็บปวดและหมดเรี่ยวแรงที่จะเดินต่อไป……..
….ไม่รู้ว่าตัวเองเดินกลับมาถึงบ้านเมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีก็พาตัวเองมาถึงห้องนอนของตนแล้ว น้ำตาที่คิดว่าเหือดแห้งไปเริ่มไหลอีกครั้ง เมื่อคิดถึงวันนั้นวันที่เธอคนนั้นเดินเข้ามาคุยกับเค้าเป็นครั้งแรก
วันนั้นหลังจากเปิดเทอมสองได้เดือนกว่าๆ คิมแทยอน เด็กสาวชาวเกาหลีตัวเล็กใส่แว่นหนาเตอะ ไว้ผมหน้าม้าที่ดูจืดชืด ใช่ ฉันก็เป็นแบบนั้นแหละ ไม่มีใครอยากจะมาสุงสิงด้วยหรอก แต่ก็ไม่คาดคิดมาก่อนเหมือนกัน ในบ่ายวันหนึ่งที่ชั้นกำลังนั่งเบื่ออยู่ที่โต๊ะประจำหน้าตึกเรียนกำลังจะหยิบหนังสือสักวิชาขึ้นมาทวน แต่แล้วก็มีเสียงใครบางคนเรียก
เด็กผู้หญิงเอเชียคนหนึ่ง อืม..ใช่ ฉันคิดว่านะ เธอกำลังส่งยิ้มมาให้ฉัน พร้อมกับยื่นอะไรบางอย่างมาให้ มันคือหนังสือเล่มหนาเตอะที่สันปกมีตราของห้องสมุดประทับอยู่
“คิมแทยอนห้องAใช่มั้ย” เธอว่าก่อนจะนั่งลงข้างๆ
“อ..อืม”
“ฉัน ทิฟฟานี่ห้องD” เธอยังคงไม่หยุดยิ้มและมองมาด้วยท่าทีเป็นมิตร แต่เพราะฉันคงมองหน้านานไป เธอจึงกระแอมเบาๆก่อนจะเอาปากกาเคาะที่หนังสือตรงหน้า
“ไม่เข้าใจตรงนี้เลย ช่วยอธิบายหน่อยสิ” ไม่ยักรู้ว่าเด็กห้องDจะสนใจตำราของสายวิทย์
“เธอไม่ได้เรียนวิชานี้นี่” ถูกเผง ดวงตากลมกระพริบค้างอยู่สองสามทีด้วยสีหน้าตกใจ
“อ…เอ่อ ถามแทนเพื่อนน่ะ เพื่อนฝากมา” ใบหน้าน่ารักดูเก้อเขินเล็กน้อย อืมชั้นลืมบอกไปใช่มั้ยว่าเธอคนนี้น่ะน่ารัก จริงๆก็น่าตาดีนะถ้าเทียบกับเด็กเนิร์ดจืดๆอย่างฉัน
“แล้วไม่เข้าใจประโยคไหนล่ะ”
“อืม….ตรงนี้ๆ” คิ้วเรียวขมวดนิดหน่อยก่อนจะจิ้มสุ่มๆมาสักจุดบนหน้ากระดาษที่เธอพลิกไปมา ในที่สุดฉันก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจให้กับท่าทีแปลกๆนั่น
“เธอต้องการอะไรกันแน่ พูดมาตรงๆเลยดีกว่า” ทิฟฟานี่ชะงักไปครู่หนึ่ง หนังสือเล่มหนาถูกปิดลงเมื่อมันดูไร้ประโยชน์ไปแล้ว ดวงหน้าหวานหันมาจ้องฉันอยู่พักหนึ่งก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ
“ชั้นชอบเธอ จบไหม?”
“หะ?”
“ชั้นรู้ว่ามันอาจจะฟังดูแปลกๆ แต่ชั้นชอบเธอมานานแล้วนะคิมแทยอน”
ไม่อยากจะเชื่อ นี่เธอพูดบ้าอะไรอยู่ เธอกำลังหมายถึงชั้นน่ะเหรอ บรรยากาศดูเงียบไปชั่วขณะระหว่างที่ชั้นกำลังควานหาเส้นเสียงของตัวเองอยู่ ก็ไม่ได้ตื่นเต้นอะไรหรอกนะ..แค่ตกใจ
“อ..อืมแล้วยังไง”
“ก็แล้วยังไงล่ะ” รอยยิ้มหวานนั่นถูกส่งมาให้ชั้นอีกครั้ง คนอะไรทำไมส่งยิ้มเรื่อยเปื่อยจริงๆ นี่เราเพิ่งรู้จักกันได้ไม่กี่นาทีเอง
“ก็…ขอบคุณที่ชอบชั้น”
“แค่นั้นน่ะเหรอ? ไม่ได้นะแทยอน” จู่ๆมือเรียวก็คว้ามาที่มือของชั้น จับให้มันวางทับบนมือของเธอ ชั้นสัมผัสได้ถึงความอุ่นจากมือของอีกคน…มันดูไม่ได้ตื่นเต้นเหมือนมือของชั้นหรอก
“……..”
“คบกับชั้นนะ…” สาบานได้ ไม่เคยมีใครเข้าหาชั้นแบบนี้มาก่อนเลย
“ห…ห๊ะ ไม่”
“ฮื่ออ…ทำไมล่ะ” ปากแดงยู่เข้าหากันอย่างเอาแต่ใจ สาบานได้ว่าเราเพิ่งรู้จักกัน
“…อะไรของเธอ”
“เธอปฏิเสธชั้นหรอแทยอน ทำไมใจร้าย” คนเอาแต่ใจยังคงกระชับมือของเราไว้แน่น อ่า..ทำไมชั้นรู้สึกแปลกๆจัง เธอคนนี้เป็นใครกันแน่ เป็นแม่มดรึเปล่านะ
“ชั้น…เปล่าใจร้ายนนะ นี่ ปล่อยเถอะ”
“ไม่เอา!...” ดวงตาซุกซนเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นมาทันทีที่ชั้นพยายามจะดึงมือออก แววตาจริงจังจ้องผ่านแว่นตาหนาเตอะของชั้น และมันมาพร้อมกับความรู้สึกแปลกๆที่ชั้นไม่อาจอธิบายได้ เธอต้องเป็นแม่มดแน่ๆ ทิฟฟานี่
“รู้มั้ยว่าชั้นต้องรวบรวมความกล้าแค่ไหนมาสารภาพกับเธอ”
“………..”
“เป็นแฟนกัน โอเคนะแทยอน”
วินาทีที่โลกเหมือนจะหยุดการเคลื่อนไหว วินาทีที่หูของเราเหมือนจะไม่ได้ยินเสียงอะไร แม้สรรพสิ่งรอบกายจะดำเนินต่อไป หากแต่ตอนนี้ชั้นรู้สึกเหมือนถูกสะกดนิ่ง ชั้นจำอะไรไม่ได้นอกจากรอยยิ้มหวานๆนั่นที่บรรจงส่งมาให้ และความรู้สึกแปลกๆนั่น มุมปากของชั้นกำลังยกขึ้นนิดหน่อยก่อนจะพูดอะไรสักอย่างที่ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองนัก หรืออาจเป็นเพราะชั้นตื่นเต้นเกินไปก็ได้
….OK….
Tbc.//
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ อ่านแล้วรู้สึกยังไงช่วยเม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ด้วยนะคะ ^^ แล้วพบกับตอนหน้าไม่นานเกินรอ
ความคิดเห็น