คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ความแปลกที่3: เปิดตัว? 100%
“ชื่อ…”
“คิม ยองอุนครับ”
“อายุ…”
“22ปี ครับ”
“เพศ…”
“……ชายครับ”
“งาน…”
“ยังไม่มีครับ”
“สถานะ…”
“เอ่อ…??”
“มีเมียหรือยัง”
“ยะยังครับ”
“เพลย์บอย??”
“ก็คงงั้นหล่ะมั้งครับ”
“โอเค ผ่าน”
“ขอบคุณครับ!!” ฮะฮะฮ่า~ อย่าพึ่งคิดว่าผมไปกินเหล้าเมายาแล้วโดนตำรวจซิ่วไปสอบประวัติแต่อย่างใด แต่ผมพึ่งผ่านการสอบปากคำ เอ๊ย สอบประวัติจากเจ้าของร้าน ซึ่งก็คือ เจ๊ฮีชอล(ที่ผมนึกว่าเป็นผู้หญิงในตอนแรก)นั่นเอง
“งั้นเริ่มงานจริงวันพรุ่งนี้เลยก็แล้วกัน ส่วนวันนี้นายไปดูเจ้าพวกบ้านั่นทำงานเป็นตัวอย่างก่อน” ฮีชอลเก็บเอกสารต่างๆที่นำมากรอกลงลิ้นชักเอกสารไป ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วยื่นมือออกมาข้างหน้าข้างหนึ่ง
“โอเคครับ” ผมยิ้มให้เธอ เอ๊ย เขาอย่างมีความสุขและยกมือขึ้นจับกับอีกฝ่ายทันที
“อ้อ เกือบลืม ฉันชื่อ คิม ฮีชอล อายุมากกว่านาย แต่จะเรียกเจ๊เหมือนไอ้วอนมันก็ได้นะ” ฮีชอลหันมาแนะนำตัวอย่างพึ่งนึกขึ้นได้ และยกยิ้มขึ้นให้ผมเห็นเป็นครั้งแรก………… ความคิดแรกที่เข้ามาในหัวผมคือ ‘สวย’
แต่ความคิดนั้นก็อยู่ได้ไม่ตลอดรอดฝั่งเมื่อรอยยิ้มอันแสนสวยนั่นเปลี่ยนเป็น‘แสยะ’แทน… “ซีวอน!!! มาเอาเพื่อนแกไปเปิดตัวดิ๊”
.
.
.
“ถ้าให้กูเดา พี่ฮีชอลเค้าคงไม่บอกอะไรมึงเลยใช่มั้ย?” ตอนนี้ผมอยู่กับซีวอนในห้องแต่งตัวหลังร้านที่มีไว้สำหรับพนักงาน เป็นห้องล็อกเกอร์เล็กๆห้องหนึ่งที่ไม่ได้กว้างมาก ถ้าให้ผู้ชายมายืนเบียดๆกันคงได้ซักประมาน10-15คน
“ถูก…… พี่ฮีชอลของมึงนี่แปลกคนชะมัด”
“ฮ่าๆๆๆ ก็คนกรุ๊ปเลือดABนี่หว่า เอาเถอะ เดี๋ยวมึงอยู่ไปนานๆก็ชินเอง” พูดยิ้มๆแล้วโยนห่อของบางอย่างที่ตนคุ้ยหามานานจากในล็อกเกอร์มาทางผม
ผมคว้าของที่ซีวอนโยนมาก่อนที่มันจะกระทบกับหน้าตัวเอง…… ชุด???
“กูว่ามึงน่าจะใส่ไซส์นี้ มึงลองดูก่อน ถ้าไม่ได้เดี๋ยวกูหาให้ใหม่” ว่าจบก็เปิดประตูออกไป
ผมจัดการแกะชุดออกมาจากห่อแล้วลองสวมดู รู้สึกว่ารอยยิ้มระบายขึ้นเล็กน้อยเมื่อชุดที่สวมอยู่พอดีตัว
ผมเดินไปส่องกระจกที่มีอยู่บานเดียวในห้อง แล้วรอยยิ้มบนใบหน้าก็ขยายกว้างขึ้นอีกเป็นเท่าตัว… ใครวะ หล่อชิบหาย ระหว่างที่ผมกำลังชื่นชมความหล่อของคนในกระจกอยู่นั้น เสียงเคาะ(หรือทุบ?)ประตูก็ดังขึ้นขัดจังหวะ
ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ “เสร็ดยังวะ? ชักช้าเดี๋ยวพี่ฮีชอลแดกหัวกู”
ผมเดินตรงไปเปิดประตูก็เห็นซีวอนยืนมองผมแล้วอึ้งไปซักพัก “ว่าไง กูหล่อใช่มั้ยหล่ะ”
“อืม… ชุดนี้โคตรเข้ากับมึงหว่ะ มึงน่าจะขอบใจกูนะที่เลือกให้” เพราะชุดที่ผมกับมันใส่ออกจะแตกต่างกันเล็กน้อย แต่ที่เหมือนกันคือเป็นชุดเสื้อทีเชิตสีขาวแขนยาวทับด้วยเสื้อกั๊กกับกางเกงขายาวสีดำ แต่ของซีวอนมันมีผ้าสีดำผืนใหญ่โพกอยู่ที่เอว
“เออ ขอบใจมึงด้วยที่รู้ขนาดตัวกู ถามจริงเหอะ มึงรู้ได้ไงวะ ไม่ใช่ว่ามึงแอบดูกูตอนอาบน้ำนะ?” ผมฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์ไปให้
“เชื่ย!! มึงพูดไปเหอะ ยังไงกูก็หล่อกว่ามึงอยู่ดี” ซีวอนด่าผมพร้อมกับเชิดหน้าไปอีกทาง แต่ท้าวก็ก้าวเดินออกไปจากห้อง มุ่นหน้าตรงเข้าสู่ร้าน
“ว่าแต่… ชุดนี่ไม่ต้องซักเหรอวะ”
“…”
.
.
.
.
“ก่อนอื่น เดี๋ยวมึงเดินออกไปพร้อมกู ที่มึงต้องทำก็แค่แนะนำตัวแล้วพวกลูกค้าก็จะลงคะแนนความประทับใจให้มึง”
“คะแนนความประทับใจ? เอาไปทำอะไรได้วะ”
“อืม… ก็เป็นเหมือนหน้าปกของหนังสือนั่นแหละ ถ้ามึงจะซื้อหนังสือ มึงก็ต้องดูที่ปกก่อนใช่มั้ยหล่ะ ถ้ามึงทำหน้าปกให้มันสวยๆ คนเค้าก็อยากซื้ออยากจอง นี่ก็เหมือนกันนั่นแหละ” ซีวอนร่ายยาวแล้วลากแขนผมออกไปเผชิญหน้ากับโลกกว้างภายนอก(?)
“อ่าว ออกมากันแล้วเหรอครับ กำลังนับคะแนนกันอยู่พอดี” เด็กผู้ชายที่ผมเห็นในตอนแรก ถ้าจำไม่ผิดน่าจะชื่อว่าคิบอมพูดกับซีวอน …แล้วมาบอกให้กูแนะนำตัว แนะนำให้ใครวะ ในร้านแทบจะไม่เหลือใครอยู่แล้ว…
“…”
“อย่าให้พี่ถาม อธิบายมา…” เฮ้ย พูดอะไรกันเนี่ย ผมงงครับ!!!
“ก็กว่าพวกพี่จะออกมากัน ตอนนี้ก็ปาไป8โมงกว่าๆแล้ว เด็กนักเรียนเค้าเริ่มเรียนกันไปหมดแล้วใครเค้าจะมาอยู่รอพวกพี่เปิดตัวกันฮะ? แล้วก็อีกอย่าง…เพราะว่า ‘เมื่อกี้ใครไม่รู้ล้มแล้วเจ้าหมอนี้ก็เข้าไปช่วย แถมยังไปท้าต่อยกับพี่ฮีชอลอีก แค่นี้ก็เปิดตัวได้เจ๋งระเบิดไปแล้วนี่’ พี่ฮีชอลเค้าว่างั้น เลยให้ลงคะแนนไปเรียบร้อยแล้ว”
ผมเห็นว่าซีวอนเอามือกุมหัวด้วยความเครียด เหอๆๆ …………จะว่าไป ดงเฮหายไปไหนนะ?
“ซีวอน มึงเห็นพวกดงเฮบ้างมั้ย”
“เค้าก็ไปโรงเรียนสิวะ” ซีวอนเลิกคิ้วมองแบบงงๆ
“อ่าว แล้วไอ้เด็กนี่หล่ะ?” ผมยกนิ้วขึ้นชี้ไปที่บางสิ่งบางอย่าง…
ซีวอนมองตามนิ้วชี้ของผมไปหยุดอยู่ที่ไอ้คิบอม………ที่นอนแคะขี้มูก เกาพุงอยู่บนโซฟา “ไอ้คิบอมมันฉลาดจะตาย เรียนไม่เรียนก็ค่าเท่ากัน มาช่วยงานแหละดีแล้ว”
“แล้วจะเข้าเรียนไปเพื่ออะไรถ้างั้น”
“ผมจะเอาแค่ให้มันจบเฉยๆแหละพี่” ไอ้คิบอมตอบหน้าตาย
“ไอ้นี่………เจ๋งหว่ะ” ในตอนที่ผมกำลังแทคมือกับไอ้คิบอมอยู่นั้น เสียงไอ้วอนก็ดังแทรกขึ้นมา…
“เพราะมันเหมือนมึงอะดิ แต่ดีหน่อยตรงที่มันฉลาด…… ส่วนมึงวันๆไปโรงเรียนทำอะไร? จีบสาว ดีเน๊อะ!!!” พูดแบบนี้ถือว่ามันตีลูกอัดกลางหน้าผมเลยทีเดียว…
“อย่างน้อยกูก็สอบผ่านตลอดแหละว้า” ผมโต้กลับไป
“เพราะกูช่วยหรอก” ซีวอนโต้กลับมา
“โหย ทีมึงไปจีนแล้วไม่บอกกู กูยังไม่บ่นมากเท่านี้เลย” ผมไม่ยอมแพ้สวนลูกเคิฟกลับ
“มึงอย่ามาเปลี่ยนเรื่อง มันไม่เกี่ยวกันซะหน่อย” ซีวอนแทบจะตบลูกลงดิน
“ถ้าพวกพี่ยังทะเลาะกันไม่เลิก ผมจะไปเรียกพี่ฮีชอล…” ลูกลอยออกทางหน้าต่างไป…… เป็นอันจบเกม
“…”
“กูเกลียดคนฉลาดหว่ะ”
“เออ กูเห็นด้วย”
คิบอมตบหน้าผากตัวเองแล้วถอนหายใจออกมา “ไปรับลูกค้าเถอะครับ…”
.
.
.
.
กลุ่มลูกค้าผู้หญิงอายุประมานวัยรุ่นเดินเข้ามาภายในร้าน ซีวอนบอกให้ผมลองไปรับแขกกลุ่มนี้ดู ผมเดินเข้าไปหา แนะนำตัวด้วยรอยยิ้ม พาพวกเธอไปนั่งที่โต๊ะ รอรับออเดอร์ด้วยความอดทน(เนื่องจากพวกเธอเอาแต่จ้องผมไม่เลือกเมนูซักที) เมื่อพวกเธอกินเสร็จ ผมก็พาไปส่งที่หน้าร้านพร้อมคำขอบคุณ………แต่พวกเธอกรี๊ดซะจนแก้วหูผมแทบโดดออกมา กรี๊ดเสร็จก็ถามนู่นถามนี่ที่ผมฟังแทบไม่ทัน ปิดท้ายด้วยว่าเธอจะมาร้านนี้บ่อยๆ…
พอดีกับที่เจ๊ฮ๊ชอลเดินออกมาจากหลังร้าน(เพราะเสียงกรี๊ด)จึงเห็นเข้าพอดี ฮีชอลยิ้มกว้างให้ผมในแบบที่ เออ… ไม่ใช่ ‘แสยะ’ หล่ะนะ
ผมหันไปพูดกับซีวอนด้วยตาลอยๆ
“มึงเห็นป่ะ พี่ฮีชอลยิ้มให้กูด้วยหว่ะ เค้าต้องคิดว่ากูเจ๋งแน่ๆ”
“เหรอ… แต่กูว่าเค้ายิ้มให้ขุมเงินก้อนใหม่มากกว่าหว่ะ…”
“…”
--------------------------
ไม่ขอพล่ามอะไรมากเนื่องจากข้อมือขวาเดี่ยงค่ะ TT-TT
นั่งจิ้มทีละตัวมันแสนลำบากยากเข็ญ~
ในที่สุดก็ดันมาลงได้ภายในวันคังวอน หุหุ
ว่าแต่... นี่100%แล้วเหรอ ทำไมสั้นจังวะ?? (ฮา)
ความคิดเห็น