ตามรอยฝัน

>mx -xine

 

 

 

 

...อยากให้ รู้ รักเธอ นั้นยังคงอยู่

จวบวันคืน มิคลายจากกาย และใจ

ให้เธอรู้ ฉันครวญ คิดเฝ้า รอรักเก่า

ให้กลับมา เหมือนวัน คืนเดิม

 

เหตุที่ทำ ให้เธอ ร้าวราน ดวงจิต

ใช่ต้องการ รักเรา ต้อง ขื่นขม

อยากให้รู้ฉันครวญ คิดผิด ในรักที่ก่อ

สุดอาลัย ฤทัย ใจอาวรณ์

 

โปรดอภัย รักคนคร่ำครวญ ดวงจิต

โปรดชีวี ขอวอน ให้อีกหน

หากชีวี ฉันยังมีสิทธิ์ ในรักแต่ก่อน

เฝ้าแต่รอ รักเดิมมอบให้เธอ...

 

  






      หญิงสาวนั่งมองบทเพลงที่ถูกเขียนอย่างบรรจงลงบนกระดาษที่มีสีสรรงดงามในกรอบรูปข้างหัวเตียงของเธอ  ใจหวนรำลึกถึงครั้งแรกที่ได้ยินเมื่อยังเยาว์วัย  ตอนที่เธอเดินผ่านหน้าห้องคุณป้าสมคิดผู้เป็นเจ้าของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่เธออยู่มาตั้งแต่จำความได้  ในตอนนั้นเธอรู้สึกโหยหาความรักจากใครบนโลกนี้สักคน  เธอเพียงอยากได้ความห่วงหาอาทรที่มีให้เธออย่างจริงใจ  มิใช่แค่เพียงผ่านมาแล้วก็ผ่านไป  เมื่อเพลงจบลงเธอก็เดินผ่านห้องนั้นไปพร้อมกับน้ำตามากมายที่เผลอหลั่งออกมาโดยไม่รู้ตัว

 

 

     ในวันนี้จากเด็กน้อยๆหน้าตาธรรมดาๆคนหนึ่ง  มีอายุครบ 24 ปี มีงานที่แลดูมั่นคง มีชายคนหนึ่งที่คอยตามคอยห่วงใย ให้คำปรึกษา  เธอกลับรู้สึกว่าเขาไม่ใช่คนๆนั้นที่เธอฝันถึง  ถึงแม้เธอจะรับรู้ถึงความรู้สึกดีๆจากใจของเขา  เธอไม่เคยปฏิเสธเขา ไม่ค่อยได้ทำให้เขารู้สึกแย่   แต่ลึกๆแล้วเธอยังเฝ้ารอคนๆนั้นอยู่.....อย่างลมๆแล้งๆ