คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ปกป้อง
1 อาทิย์ ่อมา
ไ้เวลาล้าแ้นแล้ว
ิมวอนพิล นายะไ้รู้ั ันอย่าเป็นทาาร อยอนที่นั่
ูบัรเิที่ส่มาถึมาร์ เพื่อเิไปานเลี้ยเปิ าสิโน อเพื่อนเ่า
“นั่ทำอะไรนะ อยอน”มาร์ที่เินเามา
เห็นอยอนนั่นิ่อยู่
“อ้อ ป่าวไม่มีอะไร รับ เออบอส
มีนส่บัรเินี้มาให้” อยอนยื่นบัรเิให้ับมาร์
“บัรเิ”มาร์รับมาู แล้วพลาถอนหายใ
เฮือให่ ่อนะหันมาหาอยอน
“นายอยาไป หรอ”มาร์ถามอย่าั่ใ
“แล้วบอส ะไปไหม”
“้อไป มันเป็นมารยาท
อารทำธุริที่นี้”
“ผมไม่ไป ผมมีธุระ ้อไปทำ”ำอบออยอน
ทำให้มาร์ โล่ใ แ่็ทำให้อยารู้อีว่าเธอะไปไหน
“ธุระอะไร”
“พอีมีเพื่อนาเาหลี
มาเที่ยวผม็เลยะพบ ถือว่าผมออนุาบอสเลยแล้วัน ไ้ไหม”
“ไ้ ีเหมือนันัน็ไม่อยาให้นาย
ไป”มาร์พูพลา เอาบัรเิีหัวอยอน
อย่าเอ็นู ่อนะเินออไป
อยอนเอามือับรที่ โนีอย่าแผ่วเบา ในใพลาิว่า ‘อีาบ้านี้ พัหลัมานี้อบทำท่าทีแปลๆอยู่เลื่อยเลย’ อยอนิเ่นนั้น็ถอนหาย ่อนะ ออไปทำามแผน ที่ริแล้วเธอไม่ไ้ไปหาเพื่อน แ่เธอะไปร่วมานนั้น่าหา
านเลี้ยเปิ
าสิโน
บรรยาาศภายในที่เ็มไป้วย ารพนัน
หลาหลายแบบ และารื่มินอย่าสนุสนาน โยมีสาวๆสวยๆ อยให้บริาร ทั้อาหารและเรื่อื่ม
หนึ่ใน็มี สาวเอเียที่อยู่ ในุเสสั้นหนัสีำ สายเียว เผยให้เห็นผิวาวๆ
ับหุ่นสวย และเรียวาอันเรียวาม ใบหน้าที่แ่แ้ม้วยเรื่อสำอา
โยเพาะริมฝีปาที่เย เป็นสีมพูธรรมาิอนนี้มันถูแ้ม้วยสีแส
และผมที่ยาว้วยาริแฮร์พี ที่ำลัเินถือเรื่อื่มเ้าไปในห้อ แ วีไอพี
ที่มี ิม วอนพิล และเหล่านัลทุน ที่ถูเิมา ร่วมถึมาร์
และทันที่ที่อยอนเปิประูเ้า ทุสายา็เริ่มับอเธอ
โยเพาะนที่เธออยาเอ
“ว้าว สาวสวยเธอมาใหม่หรอ
มานี้สิมานั่นี้” วอนพิล ึมืออยอนให้มาหาเ้า
“เออ เียวสิ่ะ ใเย็นๆ
ยัไัน็อยู่ับุทั้ืนอยู่แล้ว”อยอนหันไปยิ้มหวาน
่อนะพาัวเอออมาามือปลาหมึนั้น ่อนะออมาั้สินอห้อ
“เฮ้อ เือบไปแล้ว ไอ้บ้านี้บ้าามะมั
ันะรอไหมเนี่ย”อยอนพรึมพร่ำับัวเอ ่อนะหันลับไปที่ประูห้อนั้นอีรั้
“โอ๊ย! อโทษ่ะ”อยอนที่เปิประูไปนับใรนหนึ่เ้า
“ไม่เป็นไรรับ
ุเ็บรไหนไหม”นที่ถูน รีบถามลับ แ่พออยอนเยหน้าึ้นมาทำให้
มาร์นิ่ไปพั ถึแม้อยอนะปลอมัวมา็ไม่สามารถทำให้เาำเธอไม่ไ้
“ันไม่เป็นไร ันอัว่อนนะ่ะ”
อยอนรีบเินไปเพราะลัวมาร์รู้ว่าเธอโห
“เอาละรับทุท่าน
ผม้ออบุที่มาร่วมานในวันนี้ ผมิมวอนพิล รู้สึเป็นเียิ โยเพาะ
เพื่อนเ่าอย่านาย มาร์ ันนึว่านายะไม่มาเสียแล้ว”
“ทำไมันะไม่มาละ
ในเมื่อนายบอว่าเราเป็นเพื่อนัน”
“ี ั้นเรามาื่มันหน่อย
แ่ว่าไอ้หนุ่มที่เยมาับนายไปไหนละ”
“อ้อ มันป่วยนะ
ทำไมนายอยาะแ่รถล้ามือหรือไ”
มาร์พูแ่า็ยัมอไปยัอยอนที่ยืนอยู่รมุมห้อ
“นายมออะไร อ้อ สาวสวยนนั้นเอ
ทำไมนายสนใเธอหรอ”วอนพิล ถามอย่ารู้ทัน
“ไ้หรือป่าวละ”
“ไม่ไ้ นนี้ันอแ่ถ้านายอยาไ้
นาย้อแ่ให้นะ”
สนามแ่รถ
ถึเวลาแ่
ทั้สอ่าเินมาอาัน่อนะเ้าไปประำำแหน่อัวเอ แ่ทันทีที่ มาร์หันับไปทา้าหน้า็ทำให้เา้อใ
เมื่อเห็นร่าออยอนนอนราบอยู่รเส้นัยโยลำัวอเธอถูมั้วยเือ
นั้นทำให้มาร์พูออมา้วยน้ำเสียที่โรธ...
"เล่นสป!!! แ้อารอะไร"
"ใเย็นๆ สิ
เอาเป็นว่าถ้าันไปถึสาวน้อยนนั้น่อนร่าอเธอแหละแน่ แ่ถ้านายไปถึ่อน
เธอรอ แล้วนาย็เอาเธอไปไ้"
"ไ้ ในเมื่อนาย้อารแบบนั้น"
เสียเร่เรื่อัไปทั่วบริเวร
พอรถถูปล่อยออาุสาร์ โยที่รถอวอนพิลเป็นฝ่ายนำมา
ทำให้เายิ้มอย่าอบใ่อนะเปลี่ยนสีหน้าเมื่อเห็นรถอนายมาร์ที่เร่เรื่อแึ้นมา
และในที่สุนายมาร์็ไ้สำเร็เ้ามาถึเส้นัยเป็นันแร โยที่มีรถอนายวอนพิลมาออย่าเียิว
โว้ววว ฮิ้ววววว"
เสียัึอไปทั่ว้าสนามแ่ ที่มีรถอนายวอนพิลมาอเพียเสียววินาที
เาลมาารถ้วยอาารเ็บใ...
"อยอน"มาร์ เรียื่อเธอเบาๆ ่อนะรีบลมาารถวิ่รมายัออยอนที่นอนอยู่
เาแะเือที่พันัวเธอออ แล้วึเธอเ้ามาอนแน่น...่อนะถอเสื้อแ๊เ็แล้วเอามาุมัวเธอไว้
“ูนายเป็นห่วสาวสวยนนี้ยันะ
มาร์นายไม่ใ่แ่ถูใเยๆ
ละมั่”วอนพินที่เห็นท่าทีร้อนรนอมาร์เินเ้าไปถามอย่าสสัย
“ไม่เี่ยวับนาย
ันหวัว่านายไม่ลืมที่เราลันไว้
ันนะผู้หินนี้เป็นอัน”มาร์พู้วยน้ำเสียริ มืออเา็ับมือออยอนไว้แน่น่อนะึให้อยอนไปยื่นอยู่้าหลัเา
“แน่นอน
นายเอาเธอไปไ้ แ่ันอเือนไว้่อน
สาวสวยแบบนี้็อยาไ้เหมือนันูแลให้ีนะ”วอนพินพูทิ้ท้ายไว้แ่นั้น ่อนะเินลับไปพร้อมลูน้อ
และลับรถลับไป
“ไปันเถอะ”มาร์หันมา
บอับอยอน่อนะูมือเธอให้เินามไป
“อบุนะ่ะ
ที่่วยัน”อยอนล่าวอบุมาร์ ในะที่รถ วิ่มาไ้สัพั
“ไม่เป็นไร
เธอทำแบบนี้ทำไม”มาร์พู่อนะเยียบเบร้วยวามโมโหและอร้าทา
“...”
“ยูอยอน
เธอิว่าันะำเธอไม่ไ้หรอ”ำพูอมาร์ทำให้อยอน้มหน้านิ่ไป
“…”
“เธอำลัทำให้ันเป็นบ้า
ถ้าเธอเป็นอะไรไปันะทำยัไ”
“....”
“พูอะไรบ้าสิ อย่าเียบ”
“นายรู้ไ้ไ รู้ั้แ่เมื่อไหร่”
“เรื่อไหนละ เรื่อที่เธอเป็นผู้หิ
หรือเรื่อืนนี้”มาร์ถามลับ้วยอารมโรธ นอยอน็เอาแ่เียบ
“เธอรู้ไหม เธอทำให้ันเือบไปพบิแพทย์
เพาะันิว่าันเป็นเย์ แ่พอันรู้ว่าเธอเป็นผู้หิันีในาไหน
ันพยายามปป้อเธอ แู่สิ่ที่เธอทำวันนี้สิเอาัวเอไปเสี่ย
แล้วท้ามันำเธอไ้ะทำไ ูเสื้อผ้าที่เธอใส่สิ”
“นายะบอว่านายหึัน เพราะนายอบันหรอ”
“ใ่ ันอบเธอ แล้วัน็ทั้ห่ว
หวเธอมา ันไม่รู้หรอว่าีวิเมื่อ่อนเธออยู่เพื่อใร แ่ที่ันรู้ือีวิ
้อมีเธอนับั้ที่ันไ้เอเธอและลอไป” มาร์พู้วยน้ำเสียที่เบาล
ในาอเาแฝไป้วยวามอ่อนโยน
“นายพูริหรือป่าว”
“ริสิ ริที่สุ”
“ไ้ในเมื่อนาย รู้วามริแล้ว
แล้วทำไมวันนั้นนายบอว่านายมีนในใแล้วละ”ู่อยอน็โวยวาย
ทำให้มาร์ปรับอารมไม่ทัน
“เียว่อนเธอมาอารมไหนเนี่ย นี่
เธออย่าบอนะว่าเธออนเรื่อนั้นถึ่อยหลบหน้าัน”
“ใ่นะสิ
ใรใ่ให้นายพูแบบนั้นละ”อยอนใ่แนทั้สอน้าออ่อนะหันหน้าไปทาระรถ
อย่าเือๆ นมาร์เผลอยิ้มออมา
“โธ่ เอ่ยนึแล้วเียว
เป็นเหมือนที่ยัยานะบอไม่มีผิเลย”
“ทำไม านะบออะไร
พูมานะ”อยอนไ้อย่านั้น็รีบหันลับมา เอาำอบามาร์
“านะบอว่า เธออบัน
และที่ันแบบนั้นมันะทำให้เธอหลบหน้าันเพราะเธอไม่พอใ”
“แล้วยัไ
สุท้ายนาย็เป็นนมา้อันอยู่ี”
“ใ่ ัน้อเธอ ันยอมแพ้ เพราะันรัเธอ
เธอสัาับันไ้ไหม ว่าะไม่ทำแบบนี้อี”
“ไ้
แ่นายรู้ใ่ไหมว่าทำไมันถึทำแบบนี้”
“รู้สิันะัารเอ”
“ริๆ นะ นายพูแล้วนะ”
“นอย่ามาร์ ้วน พูำไหนำนั้น
แ่ว่า...ันออะไรเธอหน่อยไ้ไหมละ”
มาร์ทำแ้มป้อเป็นเิว่า
อำลัใหน่อย
“อะไร?”
“ราวัลไ”
“ฝันไปเถอะ
ับรถไปไ้แล้วัน่ว ไปสิออรถ”
“โอเๆ”มาร์พูอย่าอนๆ
่อนะับรถ่อไป
ความคิดเห็น