Combo ! รักตาลปัตร ทวีทำนอง

ลำดับตอนที่ #1 : # ที่ 1 : บทเริ่มต้น

สวัสดีค่ะ ข้าน้อยชื่อมากิ ^_^~ เป็นเด็กสาวที่เรียบร้อยแต่ไม่ธรรมดาอ่ะนะ ย้อนกลับไปประมาณ 7 ปีที่แล้ว พ่กับแม่ฉันตายในวัน...เอ๊ะ ? วันอะไรหว่า อ๋อ ฉันคิดว่าทุกคนคงจะเดาได้อ่ะนะว่าวันเกิดใช่มะ ? ไม่ใช่หรอกน่า วันพ่อ? ไม่ใช่น่ะ จริงๆมันคือวันวิชาการของโรงเรียน 'โชติวัฒนานุสรณ์' ซึ่งเป็นโรงเรียนของฉันเองแหละ อนาถจิต =_= แล้วตายเพราะอะไรหรอ ? ก็แหม จะตายทั้งที ต้องตายให้มันยิ่งใหญ่หน่อยใช่มั๊ยหละ ก็ตายเพราะ สะ...สะ...สะดุดไข่ไก่ตาย -__-" สะดุดแล้วยังไม่ตาย แต่ที่ตายซี้แหงแก๋ ก็เพราว่ารถขนข้าวหมูของโรงเรียนทับ เอ๊ะ ? ทุกคนคงสงสัยใช่มั๊ยล่ะ ว่าทำไมฉันถึงเล่าได้สบายๆ นั่นพ่อกับแม่ตัวเองตายเชียวนะ ? เฮ้อ ! ก็นะ นี่ไม่ใช่พ่อแม่จริงๆของฉันซะหน่อยนี่นา จะอธิบายยังไงดีล่ะ ก็คงประมาณว่า พ่อแม่คนเก่าของฉันขายฉันให้กับคนพวกนี้มั๊ง ? เฮ้อ พูดแล้วก็รู้สึกไม่ค่อยดีอ่ะนะ แล้วหลังจากนั้นใครๆก็เรียกฉันว่าตัวประหลาด เพราะฉันชอบพูดคนเดียว อ้าว ! แล้วทำไมฉันต้องพูดคนเดียวน่ะหรอ ?ก็หลังจากเกิดเหตุหารณ์ในครั้งนั้น่ะ ฉันก็สร้างตัวตนของฉันอีกคนขึ้นมา แถมไม่ใช่พวกสองบุคลิกทั่วไปด้วยนะ แํนยังสามารถคุยกับอีกคนในตัวของฉันได้อีกด้วย
'คุยกับใครอยู่น่ะมากิ ?'
"คุยกับคุณผู้อ่านไงล่ะ นางิ"
ใช่ค่ะนี่คือเหตุผลที่ฉันคุยกับตัวเองบ่อยๆ นางิ มันจะทักเข้ามาเสมอ ถึงแใ้จะเอาแต่ใจตัวเอง แต่ก็เป็นเพื่อนคนหนึ่งในจำนวนเพื่อนอันน้อยนิดของฉัน
'แล้วไอคุณผู้อ่านนี่มันใครล่ะวะ ฉันไม่เห็นซักตัว'
"ใช้จินตนาการหน่อยสินางิ เธอออกจะฉลาด"
'เธอจะบอกว่าเธอโง่ใช่มะ ฉันรู้ทันแหละยัยง่าววววววว'
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอล่ะฮะ"
'แฮ่ ~ แสดงว่าจริงๆละซิ 555'
"คุณมาริสราคะ กรุณาฟังที่ดิฉันสอนด้วยค่ะ" คุณครูแมรี่เตือนฉัน
"เอ่อ...ขอโทษค่ะ" ฉันพูดเสียงอ่อยๆ
'สมน้ำหน้า แบร่ๆ :P'
"เฮ้อ เธอนี่น้า วันๆมีดีแค่ว่าคนอื่น"
"อะไรนะคะมาริสรา"
"ไม่มีอะไรค่ะ =O=" "

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ณ หอพักโรงเรียนโชติวัฒนานุสรณ์
"เฮ้อ เหนื่อย วันนี้เหนื่อยสุดๆอ่ะ"
'ก็บอกแล้วไงให้ฉันแทนดีกว่า'
"ไม่ได้ ! ยังไงก็ไม่ได้เด็ดขาด เกิดกลายเป็นแบบครั้งที่แล้วขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ"
'หึ ๆ ก็ปล่อยฉันไปเลยเซ่ จะแคร์อะไรล่ะ เธอต้องใช่พลังในการควบคุมฉัน บวกกับต้องทำหลายๆอย่าง มันก็ต้องเหนื่อยเป็นธรรมดา'
"เธอก็อย่าทำให้ฉันต้องเหนื่อยมากๆสินางิ"
'เรื่องอะไร ! ถ้าเธอเหนื่อยมากๆ แล้วฉันจะได้ให้เธอหลับแล้วฉันออกไปพบกับผู้คนแทนไง'
"ไม่ต้องมาเนียน !"
ชีวิตฉันมันก็เป็นอย่างนี้แหละ สบสันสุดๆ ต้องแบ่งพลังไว้ในการใช้ชีวิต และก็ผนึกนางิ

ชิก   ชิก   ต้า   ต้า   ลั้น   ลา   โตโยต้า   ฮอนด้า ~

"ฮัลโหล ?"
(ฮัลโหล มากิหรอ นี่ชินนะ)
"ชินหรอ มีอะไรรึปล่าว ?"
(วันนี้มากิว่างมั๊ย จะชวนไปที่ร้านกาแฟเปิดใหม่หน่อยน่ะ)
"ไปสิๆ กี่โมงล่ะ ?"
(ตอนนี้เลยได้มั๊ย ?)
"อื้ม โอเค เดี๋ยวฉันไป แค่นี้ก่อนนะ"
'แหมๆ ~ หน้าแดงเชียว ~~'
"เรื่องของฉันน่า"
แล้วฉันก็เดินออกจากห้องพัก โดยที่ไม่ลืมหยิบกีต้าร์ไฟฟ้าไปด้วย...!