คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTRO : THE BEGIN
ลึกลงไปใต้ดินหลายกิโลเมตร ทางเดินขนาดใหญ่ทอดยาวผ่านห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆกั้นด้วยประตูเหล็กกล้าที่เปิดด้วยระบบคอมพิวเตอร์ เรียงรายกันกว่าร้อยห้อง สุดทางเดินอันยาวเหยียดปรากฏให้เห็นประตูสีขาวสะอาดดูแล้วคล้ายกับห้องทดลองอะไรสักอย่าง
ภายในห้องทดลองแสงไฟอ่อนๆจากหลอดไฟตรงฝาผนังกระทบกับความมืดรอบข้าง ทำให้พอเห็นสิ่งที่อยู่ภายในห้องได้เลือนลาง เตียงขนาดใหญ่ถูกนำมาวางไว้ใจกลางห้อง ล้อมรอบไปด้วยอุปกรณ์ผ่าตัดสารพัด ด้านขวาของเตียงเป็นตู้ขนาดใหญ่ไม่แพ้กัน แบ่งย่อยออกเป็นหลายสิบช่อง ถึงจะถูกแบ่งเอาไว้แต่ในตู้นั้นกลับว่างเปล่า ถัดจากตู้เหล็กไปอีกเป็นเตียงนอนคล้ายเตียงนอนของผู้ป่วยในโรงพยาบาล วางเรียงรายไว้สามเตียงสปอร์ตไลท์ถูกติดตั้งไว้บนเพดานหลายตัว ทุกอันถูกจัดให้หันมายังเตียงขนาดใหญ่ ..
กริ๊ก !!
พรึ่บ !!
ใครบางคนกดเปิดสวิชไฟทั้งหมด แสงสีขาวสาดส่องไปทั่วเผยให้เห็นห้องทดลองขนาดกว้าง กลุ่มคนสวมเสื้อกาวคล้ายหมอพากันลากเตียงของผู้ป่วยคนหนึ่งเข้ามา พร้อมกับตรึงร่างของผู้เคราะห์ร้ายไว้ยังเตียงเหล็กที่ตั้งอยู่ใจกลางห้อง !
*************
14 วันต่อมา......
เฮลิคอปเตอร์บินผ่านเหนือน่านฟ้ายามราตรีก่อนจะลงจอดที่สนามหญ้าด้านนอกกำแพงเมืองซึ่งมีป้ายเขียนติดอยู่ ณ ประตูทางเข้าที่ถูกปิดตายเอาไว้ ‘ เขตกักกัน ’ ทหารราวๆสิบนายกระโดดลงมาจากเฮลิคอปเตอร์ ก่อนจะจัดเรียงแถวถอย่างรวดเร็ว
นายทหารท่าทางอาวุโสที่สุดในกลุ่มกระโดดลงมาจากฮอเป็นคนสุดท้าย จากนั้นจึงออกคำสั่งด้วยเสียงอันดังแฝงไปด้วยความน่าเกรงขาม
“ รหัสแดง ภารกิจระดับ a ระวังตัวกันด้วยทุกคน ”
“ ภารกิจคือแทรกซึมเข้าไปในองค์กร ช่วยเหลือเจ้าหน้าที่ที่ยังมีชีวิตรอดกลับมา ”
“ …..เอาละ พร้อมปฏิบัติการได้ ขอให้โชคดี ”
สิ้นเสียงคำสั่ง ทหารทั้งสิบนายวิ่งกรูกันเข้าไปยังประตูทางเข้า กระสุนปืนพุ่งออกจากกระบอกเก็บเสียงของทหารนายหนึ่ง โซ่คล้องไว้พลันหลุดลงในทันใด ก่อนที่ทหารทั้งสิบนายจะแยกกันไปเป็นทีม ทีมละ 2 คน วิ่งแทรกเข้าไปในซอยต่างๆ แล้วหายลับไปกับความมืดจนในที่สุด ...
***************
กล้องอินฟาเรตสามารถทำหน้าที่ของมันได้อย่างดี ในช่วงเวลากลางคืนในเมืองที่ถูกปิดตายเช่นนี้กล้องอินฟาเรตถือว่าเป็นสิ่งที่เยี่ยมยอดทีเดียว พื้นทางเดินข้างหน้าทอดยาวไปเรื่อยๆ คำสั่งที่ได้รับมาทำให้ชายหนุ่มหวั่นวิตกไม่น้อยทีเดียว สำหรับ พิชัย แล้วเขาไม่ค่อยชอบภารกิจนี้เอาเสียเลย
“ วัช นายคิดว่าไง ” พิชัยเอ่ยถามเพื่อนข้างๆ
“ อะไร ? ”
“ ก็ภารกิจนี้ไง มันทะแม่งๆอยู่นะ รู้สึกไม่ดียังไงก็ไม่รู้ ”
“ พูดมากน่า รีบๆไปกันเถอะ ” วัช ตัดบทเพื่อนก่อนจะรีบสาวเท้าไปข้างหน้า
พิชัยได้แต่ส่ายหัว ก่อนจะรีบวิ่งตามนายทหารคนสนิทไป จะเรียกว่าทหารก็ไม่เชิงเพราะว่าเขาไม่ได้ใส่ชุดลายพรางเหมือนทหาร ทั่วไป ชุดที่พวกเขาใส่นั้นเป็นสีดำสนิทพรางตัวกับความมืดเสียมากกว่า พิชัย ยังจำได้ถึงการฝึกบรมโหดในค่ายและนอกค่าย ทำให้เขาเกือบจะเอาชีวิตไม่รอด ในตอนนั้นเขาเพิ่งรู้ตัวว่าไม่ชอบอาชีพนี้เอาเสียเลย
ทั้งสองวิ่งฝ่าความมืดด้วยฝีเท้าที่แผ่วเบามาจนถึงมุมตึกร้างสูงราวๆ 3 ชั้น วัช หยุดกะทันหัน เปลี่ยนจากการวิ่งเป็นการย่องอย่างช้าๆ มือสองข้างกระชับปืนในท่าเตรียมยิง จุดสีแดงเล็กๆไล่ตามฝาผนังตึกขึ้นไป พิชัยก็รู้สึกได้เช่นกัน ความรู้สึกคล้ายกับมีใครบางคนจ้องมองอยู่.... บนนั้น !
ปัง ! ปัง ! ปัง ! ปัง !
เสียงปืนดังรัวขึ้นหลายนัด ก่อนที่ร่างของวัชจะล้มลงกับพื้นพร้อมกับเลือดสีแดงที่เจิ่งนอง ปืนยาว m 16 รุ่นปรับปรุงของกองทัพกระเด็นมายังพิชัย ที่กำลังหลบอยู่อีกด้านหนึ่งของตึกซึ่งทันเวลาพอดี เขาไม่กล้าแม้แต่จะชะโงกดูร่างของเพื่อนที่นอนอยู่อีกข้างของตึก
ชายหนุ่มก้มมองกระบอกซูมที่ติดอยู่เหนือปืนของวัช เขาเผลอร้องออกมาด้วยความตกใจ กระบอกซูมถูกยิงทะลุเข้ามาทางลำกล้องอย่างแม่นยำ พิชัยเดาได้เลยว่ากระสุนคงจะทะลุเข้าไปในลำกล้องผ่านศีรษะของวัช ส่งผลให้ วัชตายในทันที
“ S 2 รายงานสถานะ เกิดอะไรขึ้น ? ” เสียงของเพื่อนร่วมภารกิจดังขึ้นผ่านลำโพงขนาดจิ๋วที่ติดอยู่ในหูของพิชัย
“ วัชถูกยิง พวกเราอยู่ตำแหน่งตรงตึกร้าง 3 ชั้นทางทิศตะวันออก
“ อีก 5 นาทีถึงที่หมาย หาที่คุ้มกันก่อนกำลังเสริมจะ....... อ้าคคคคค ”
“ S 1 ตอบด้วย ๆๆๆ ” เสียงปลายสายเหลือเพียงความเงียบ ...
“ บ้าฉิบ นี่มันอะไรกันวะ ”
พิชัยรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างกำลังใกล้เข้ามา เขากระชับปืนพร้อมกับปรับการยิงในระยะประชิด ชายหนุ่มปลดแมกกาซีนจากปีนของวัชออกมาใส่ไว้ในกระเป๋าด้วยมือที่สั่นเทา เขาสูหายใจลึกๆเพื่อทำให้ตนเองสงบลง พิชัยตัดสัญญาณการติดต่อออกไปเพื่อเพิ่มสมาธิ
พรึ่บ !
ไฟบนถนนที่พิชัยยืนอยู่ถูกเปิดขึ้นโดยไม่รู้สาเหตุ กล้องอินฟาเรตที่ใช้มองในความมืดบัดนี้กลับเห็นเพียงแค่แสงสีขาวเท่านั้น ชายหนุ่มรู้ทันทีว่าตนโดนเล่นงานเขารีบถอดกล้องออก แต่ทว่า....
ปังงง !
กระสุนปืนพุ่งมาจากทิศใดไม่อาจทราบได้ เจาะเข้าที่หัวของพิชัยก่อนที่เขาจะทันหลบ
ตูม !!
ทันทีที่กระสุนถูกฝังลงในหัวของพิชัย มันก็ระเบิดขึ้นแม้ว่าจะไม่รุนแรงมาก แต่ก็พอทำให้ร่างของชายหนุ่มแหลกเป็นชิ้นๆเลยทีเดียว เศษซากศพของหน่วยรบพิเศษกองอยู่เกลื่อนพื้นพร้อมกับเลือดสีแดงสดอันน่าสยดสยอง
ร่างผอมแห้งในชุดลำลองที่ฉีกขาด ค่อยๆเดินลากขาเข้ามาจนถึงซากศพของชายหนุ่ม ดวงตากลวงโบ๋ของมันจ้องมองชิ้นส่วนศพอย่างกระหายเลือด มันทิ้งปืนไรเฟิลกระบอกใหญ่ลงกับพื้นก่อนที่จะกัดกินชิ้นส่วนศพอย่างบ้าคลั่ง !!
ความคิดเห็น