คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : /1/ - First date.
/1/
‘เสียใ้วยนะ ุ้อเป็นภรรยาผมแล้วล่ะ’
“ุอยาะัานแ่รึเปล่า” เฮุนผินหน้ามอออไปนอหน้า่าหลัาแม่อเาับทนายปลีัวออไปัารเรื่อทะเบียนสมรส ทิ้เาไว้ับแบฮยอนและบอี้าร์้านนออีสอน
“ันเป็นผู้าย” ยัไ็ลเรือลำเียวันแล้วอย่าไปึับโอเฮุนมาเลย…
“เป็นภรรยาผม” เฮุนเอ่ยออมาเรียบๆโยไม่สนในที่นั่อึอัอยู่อีฟาอโฟา แบฮยอนาถลนหลัไ้ยินำว่า ‘ภรรยา’
“บ้าไปแล้วหรือไ ันเป็นมาเฟียนะ ะมาให้ันเป็นเมียไ้ไ” แบฮยอนพ่นสิ่ที่อัอั้นออมาหลัาิมาัพัว่าเาวระสถานภาพอะไรในระหว่าที่แ่านหลอๆับโอเฮุนที่เป็นรุ่นน้อสามปี
“ุัวเล็ว่า” เฮุนมวิ้ว่อนะหันมา้อหน้าแบฮยอน “ผมะไม่เถียับุหรอนะว่าใระเป็นสามีหรือภรรยา” เฮุนทำสายาำหนิร่าบานแบฮยอนรู้สึผิแปลๆที่เถียเาเรื่อนี้
“ไอ้….!” นัวเล็ลืนำร่น่าลอหลัาเฮุน้อที่ริมฝีปาสวยรออยว่าแบฮยอนะ่าเาว่าอะไร
“...ผมเอ็ไม่ไ้อยาแ่ับุ อย่าใร้ายับผมหน่อยเลย” เฮุนเลิิ้วึ้นอย่าเหนื่อยหน่าย เหมือนับเาเบื่อแบฮยอนเ็มทน ใรันแน่ที่ใร้ายเอาแ่แวะไม่หยุ แบฮยอน็ไม่แน่ใ
“แล้วยัไ ้อทำไ่อ” แบฮยอนถามห้วนๆ เพราะยอมเ้ามาอยู่ในแผนเลยทำให้เาเป็นเหมือนเ็สิบวบที่้ออยามเม แถมยัลายเป็นุ๊าอยให้เฮุนับแม่ไ้เิามใ
“ุ้อมาอยู่ับผมที่บ้าน ถ้าไม่อยาโนฟ้อว่าัาฟอเิน” โอเฮุนมันโรเอาแ่ใ…
“มีอะไรอีมั้ย?” แบฮยอนถามแันใประ แบฮยอนหน้าอ
“ผมสัาว่าะไม่้าว่ายานอุ ไม่ล้ววามลับุ ไม่หัหลัุ” เฮุนมอาีๆนั้น มือหนาวาแ้วาแฟในมือล “ึ่ผม็อยาใหุ้ทำแบบนั้นเหมือนัน”
“นายะเล่นแฟร์ๆับันหรอ? นายเนี่ยนะ?” แบฮยอนแหยหน้า ใบหน้าหวานลั้วหัวเราะ บาทีร่าสู็รู้สึว่าแบฮยอนไม่เหมาะับหน้าาน่ารัๆแบบนี้เลยสันิ เฮุนมอพื้น เารู้ีว่าแบฮยอนรัเียเานาไหน
“ุเลียผมมาเหรอ” ถามออมารๆถึแม้ะไม่ไ้้อารำอบแ่็ทำให้แบฮยอนนิ่ไ้ ร่าผอมบามอใบหน้ามอย่าน เฮุนยิ้มออมาเล็ๆ ไม่สามารถบอไ้เลยว่าวาู่นั้นิอะไรอยู่ “แ่เสียใ้วยนะ ุ้อเป็นภรรยาผมแล้วล่ะ”
“ไ้….” เล่นแบบนี้ใ่ไหม… ิว่าแบฮยอนทนสรามประสาทแบบนี้ไม่ไ้เหรอ ิว่าะ้อนแบฮยอนให้นมุมไ้เหรอ...
“ุไม่ำเป็น้อเลียผมนะแบฮยอนเพราะุิแหอยู่ับผมแล้ว” โอเฮุนไปเอาวามปีศานานี้มาาไหนันนะ… นหน้าหล่ออ้าปาำลัะพู่อ
“เออๆ! ูเมีย็เมีย! พอใยั?” แบฮยอนระฟัระเฟีย “แล้ว็หุบปาไ้แล้ว รำาโว้ย!!!”
ไม่เยิเลยว่า้อื่นมาเอ่าวัวเอประาศแ่านในโทรทัศน์อนเ้า ถึแบฮยอนะทำใให้เลียเฮุนน้อยลแล้ว็เถอะ ร่าผอมบาห่อัวเ้าหาัน าลมปรือเบาๆ นัวเล็ยี้าสอสามที าเรียวๆใ้บ็อเอร์ัวสั้น้าวับๆไปยัห้อรัว่อนะพบบอี้าร์นับสิบำลัยืนุยันอยู่หน้าห้อนอน
“ทำเหี้ยไรแถวนี้” แบฮยอนหัวเสียลบเลื่อน บอี้าร์หลบาันทุนเพราะรู้ๆันอยู่ว่าเรื่ออะไร
“เปล่ารับ นายรับ มีนั่าวเ็มหน้าบ้านเลยรับ” บอี้าร์ยืนุมเป้า แบฮยอนลอารอบหนึ่่อนะเินเ้าห้อไปอย่าเิม มือบาหยิบเอาุลุมำมะหยี่สีแมาลุมุนอนที่ไม่่อยะเรียบร้อย่อนะเินออไปเอนั่าว
บอี้าร์หนุ่มับรถอล์ฟอที่บ้านมาอรอ นัวเล็้าวเอื่อยๆึ้นไปนั่รถอล์ฟ่อนที่รถะพาเาไปยัประูรั้ว ร่าผอมบาในรอเท้าแะ้าวลมาอย่าเหนื่อยหน่าย เาวระัสีหน้าไหม ะไ้ไม่อายมา…
“ุพยอน!!” นั่าวนหนึ่ะโนึ้น่อนที่ทุสายาะับ้อมาที่เา มีล้อประมาห้าัวับนอีลุ่มหนุ่มับลุ่มับนอรั้ว บอี้าร์ยืนัน้านหน้าเพื่อไม่ให้นั่าวันรั้วเ้ามา แบฮยอนโบมือไล่บอี้าร์ที่ำลั่อสู้ับำถามอนั่าวอยู่ให้หลบไป่อนะเอาแนเล็ๆลอ่อรั้วออไปว้าเอาไม์สัมภาษ์มาหนึ่อัน
“ว่ามา” แบฮยอนลอา
“ริมั้ยะทีุ่ะแ่านับุโอเฮุนเพราะเหุผลทาธุริ” นั่าวเลิลั่ถามามมา้วยเสียอื้ออึันเออพวนั่าว
“ผมไม่มีเหุผลที่้ออธิบายเรื่อส่วนัวับพวุ ผมับุเฮุนเราบันมานานแล้ว อีอย่าผมไม่ใ่ารา ผมเป็นนัธุริ ผมบริหารไ้น่ะเรื่อวามรัับธุริ แล้วุเห็นไหมว่าผมใสุ่นอนอยู่” ใบหน้าหวานัสีหน้านนั่าวหน้าเสีย แบฮยอนพูรวเียวไม่ปล่อยให้ใรยิำถาม
“แล้วถ้าพวุมาวาทารถบ้านผมอีผมะฟ้อให้พวุเ๊ันทั้สถานี” ว่าแล้ว็ยัไมโรโฟนใส่มือนั่าว่อนะึ้นรถอล์ฟลับเ้าไปยััวฤหาสน์ทิ้ให้นั่าวะลึันันอยู่อย่านั้นนั้น
“นอระูลโอมารอนอแล้ว นายะย้ายไปอยู่ับนฝั่โน้นริเหรอรับ” บอี้าร์นสนิทถามอย่าล้าๆลัวๆ
“เออ นว่าะัารัีฮุนไ้” แบฮยอนถอนหายใ “พวแ็เ็บอให้เรียบร้อย เหลือไว้แ่แม่บ้าน” แบฮยอนออำสั่่อนะระโลารถอล์ฟ ฤหาสน์สไล์ะวันออหลัให่มรอระูลพยอนะร้าไปพัให่ นว่าเาะหย่า หรือไม่็นว่า่าวะเียบ…
“ื่นแล้วหรอลู” ู่ๆแบฮยอน็ลายเป็นลูนัธุริสาววัยลานแม่อเฮุนไปเสียอย่านั้น แบฮยอนโ้หัวให้เล็น้อย่อนะเอเ้าับัวปัหาที่เินามแม่เ้ามาในฤหาสน์ระูลพยอน
“รับ” แบฮยอนยิ้มเล็น้อย สัเุเห็นว่าเฮุนแอบทำหน้าพอใอนเห็นเาในสภาพอนนี้ที่ีว่าเมื่อวานเยอะ ว่าแล้ว็นึหัวเสีย ่อนหน้านี้ะเยบแ่สาวสวยๆ แบฮยอนสวมเสื้อยืสีฟ้าทับ้วยสูทสปอร์ทสีเทาับาเาลอยเ้ารูปเหมาะับวันสบายๆ ผมสีน้ำาลอ่อนถูเทึ้นเปิหน้าผาับแว่นันแราาแพทีู่เ้าันอย่าี
“แล้วนี่ให้นอะไรไปบ้า๊ะ” ุนายโอมอ้ายมอวาแ่ไม่พบสัมภาระอะไรเลย เอแ่เหล่าบอี้าร์นับสิบนยืนัวรเป็นแถวหน้าระาน
“เี๋ยวผมไปื้อใหม่อนว่าีว่ารับ อบุที่มารับ” แบฮยอนยิ้มเล็ๆ
“ไปันเถอะรับ” เฮุนับท่อนะเินนำไปึ้นรถหรูที่นั่มาับแม่
“ผมไปเอีว่า” แบฮยอน้าน เฮุนหันัวลับมามออย่าไม่เ้าใ แบฮยอนหยิบุแรถในระเป๋าาเออมาโว์ “ผมารถไม่ไ้น่ะ”
“ั้นาเฮุนไปับให้พี่เ้าหน่อยสิ” ุนายโอออำสั่เหมือนเป็นแม่สามีเาริๆ แบฮยอนหน้าเหวอ่อนที่เฮุนะพยัหน้าและว้าเอาุแรถในมือแบฮยอนมาถือ
“รับแม่” เฮุนเินนำไปยัรถที่ยี่ห้อรับุแ่อนะนั่ลฝั่นับ เฮุนยัไหล่
“พวนายับามมาละัน” แบฮยอนลอา่อนะหันไปบอบอี้าร์ที่น่าะรู้สึเอะเินพอๆัน เพิ่ะเยเห็นเ้านายในมุมยอมนแบบนี้็ะแปลาไม่น้อย
“ทำไม อายหรอุ” เฮุนไม่เยหยุี้ใำแบฮยอน ัสสัยว่าลโอเฮุนเป็นนยัไันแน่ ี้แบฮยอนเรียวน...
“หุบปา” ริมฝีปาเล็ร่น่าเบาๆ
“อยาไ้อะไรเพิ่มไหม” เฮุนถาม่อนะิ้มแผอนโลรถเปิหาเพลฟัามใราวับเป็นรถัวเอ แบฮยอนหน้าเหวอเพราะไม่เยมีใรมายุ่ับอส่วนัวเา แ้มใสๆพอลมแล้วเป่าออ
ไอ้บ้านี่...
“ไม่” แบฮยอนถอนหายใ ใบหน้าหวานมอออไปนอหน้า่าอย่าปล
“หิวไหม” ถาม่อนะยมือที่ับพวมาลัยึ้นมาูนาฬิา “เที่ยแล้ว ผมอยาทานปลาเ๋า”
“ไม่หิว วนแม่นายไปสิ” แบฮยอนมอเฮุน้วยหาา่อนะเอื้อมมือไปเปิเพลเอเพราะลื่นเพลที่เฮุนเปิเมื่อี้มันแย่มา
“ผมอยารู้ัภรรยาอผมให้มาึ้น” เฮุนอบหน้าายโยไม่หันมามอแบฮยอน เหมือนที่พูมาเป็นำพูธรรมาๆที่ผู้ายเาพูัน
“เลิเรียันว่าเมียไ้แล้ว เราไม่ไ้รัันะหน่อยโว้ย” นัวเล็ทำท่าะวันออหู เฮุนไม่เ้าใเลยว่าทำไมแบฮยอนถึไ้เ้าอารม์นั มือหนาหยิบเอาโทรศัพท์มือถือึ้นมายื่นให้แบฮยอนู
“ในทาเทนิแล้วุเป็นภรรยาผมนะ” เฮุนหัวเราะเบาๆ ไม่ไ้ฟัูร้ายา แ่เป็นารหัวเราะริๆ ใบหน้าหล่อมอรไปยัถนน มูโ่รั้นรับับปาสีมพูอิ่ม ผิวาวสะอา ูผู้ีอย่าบอไม่ถู ุสบายๆ่วยให้เฮุนูีมาึ้นเวลาไม่ไ้เรียหรือมีรัสีวามปีศาอย่าที่เป็นอยู่ประำ วาลมมอเ้าอใบหน้าหล่อปริบๆ แบฮยอนเลิิ้วนิหน่อยที่เห็นเฮุนำ
ไม่เยเอมุมนี้เลยแฮะ…
“หน้าันห่วยะมั” แบฮยอนหน้าึ้นสีหลัาอ่านพาหัว่าวในอินเทอร์เน็ที่เฮุนส่ใหู้ ผ่านไปไม่ี่ั่วโมเา็ึ้นพาหัว่าวในุลุมสีแทรผมระเอะระเิัไปว่อนเน็
“ไม่ใ่อันนั้น อันถัไป” เฮุนมวิ้วุเหมือนแบฮยอนเป็นเ็ มือหนาเอื้อมไปรับโทรศัพท์มือถือืนแล้วเลื่อนฟี่าวใหู้
“แนวโน้มารื้อายหุ้นหลั่าวแ่าน?” แบฮยอนเลื่อนอ่านอลัมน์ในอินเทอร์เน็ที่เป็นระแสเิบวที่วิเราะห์แนวโน้มารพันาบริษัทที่เียนโยูรูทา้านเศรษศาสร์ื่อั่อนเอยิ้มออมาๆ “หมายวามว่าไ”
“หมายวามว่าเราำลัเป็นระแส แล้วเรา็ะนะในสรามนี้ไ” เฮุนหันหน้ามายิ้มให้ภรรยาเบาๆ ไฟแแสให้เห็น่วเวลาที่แสนนานอารรถิในวันเสาร์ ่อนที่เสียแ้เือนในโทรศัพท์อแบฮยอนะัึ้นรัวๆ
“หืม” แบฮยอนเลื่อนู้อวามมามายที่ถูส่เ้ามาาบอร์นอื่นๆในบริษัทที่ส่มาอโทษเาันยให่ าีๆมอรูประเ้ามามายที่วาไว้ในห้อรับแที่เลาสาวส่มาใหู้นิ่ๆ แบฮยอนรู้สึุลึๆ เพราะเมื่อวาน่อนเาประาศแ่าน็เือบะถูนพวนี้โหวให้ออาำแหน่…
“บอแล้วไ…” เฮุนยิ้มมุมปา ร่าสูเอี้ยวัวเ้ามาใล้อีนที่นั่อยู่เบาะ้านับ เท้าแนับเบาะรถสปอร์ันหรูนใบหน้าห่าันเพียืบ
นัยน์าสีำที่ร้ายาับใบหน้าหล่อเรียบนิ่้อมาที่ใบหน้าหวาน ริมฝีปาสวยยิ้มออมาบาๆ แบฮยอนัวแ็ทื่อเพราะไม่เยใล้ับเฮุนนานี้มา่อน ลิ่นน้ำหอมผู้ายอ่อนๆแะมูเล็ปนับลิ่นประำัวอนรหน้าทำให้นัวเล็รู้สึแปลๆ มือหนาี้ไปที่อโทรศัพท์มือถืออแบฮยอน
“ปีศาน่ะ นพวนี้่าหา….ไม่ใ่ผม”
รถสปอร์ันหรูอหน้าบ้านสไล์โมเิร์นใลารุโลโยมีแม่ับนรับใ้รออยู่่อนแล้ว แบฮยอนมอไปรอบๆ่อนะสำนึไ้ว่าะเป็นเรือนหออพวเา ้านหลัมีที่พัสำหรับบอี้าร์และแม่บ้าน โรอรถหรูสำหรับอเฮุนและแบฮยอน สระว่ายน้ำทอยาวระทบแสอาทิย์ระยิบระยับับสวนี่ปุ่นเล็ๆให้นั่เล่น แม้ะไม่ไ้ให่เหมือนบ้านพยอนับบ้านโอ แ่็ไม่ี้เหร่ที่ะเป็นเรือนหออนัธุริพันล้านอย่าเา
“อวัแ่าน่ะ” ุนายโอยิ้มริ่ม แบฮยอนพยัหน้ารับ่อนะบอให้บอี้าร์ไป่วยนานยออเฮุน
“ผมอโ๊ะไว้ที่ภัาาร แม่ะไปทาน้วยันมั้ยรับ” เฮุนเอ่ยถามหิวัยลานหลัาเอารถแบฮยอนเ้าไปอ ามายมอร่าผอมบาที่ยืนูบอี้าร์ทำานเียบๆ แบฮยอนูึมๆไปหลัาไล่อ่าน้อวามในโทรศัพท์มือถือ ะเรีย ึ่นั่น็วนใเฮุนอยู่นิหน่อย
“พาแบฮยอนไปเถอะ่ะ ่วนี้ำลัเป็น่าวพอี แม่ะเ้าบริษัทละ” หิวัยลานพยัหน้าให้แบฮยอนยิ้มๆ่อนะพาร่าผอมๆเินัวปลิวึ้นรถไป
“ุ ไปทานปลาเ๋าันีว่า” เฮุนรับุแรถหรูอัวเอาเลาสาว “ฝา้วยนะเลาฮ”
“่ะุเฮุน” เลาสาวยิ้มให้ับู่้าวใหม่ปลามัน แบฮยอนยิ้มให้เล็น้อยแล้วทำท่าะเินเ้าบ้านแ่ถูมือหนารั้เอาไว้่อน
“บอว่าะพาไปทานปลาไ” เฮุนุเสียเรียบ
“บออนไหนะไป้วย?” แบฮยอนสะบัแน เาอารม์ไม่อยเท่าไหร่ อยาะพัผ่อน
“ไม่น่ารัเลยนะุ” เฮุนยมือึ้นออ แบฮยอนทำท่าหายใพะาบๆอยาะ่าออมาแ่เรใเลาับพวแม่บ้าน แ่เาย้ายเ้ามาในานะภรรยาเา็อายลูน้อะแย่แล้ว ทำไมโอเฮุน้อทำเหมือนเป็นผู้ปรออเา้วย!
รู้สึปวเปียริโว้ย!!
“.....เออ” แบฮยอนัฟันแล้วเินไปึ้นรถเฮุน ร่าบาระแทนั่ลบนเบาะหรู หุหิัวเอที่โนนที่เ็ว่าุลอ
เฮุนเินามึ้นมาบนรถ มือหนาปิประู่อนะเอื้อมมือไปาเ็มั รถยุโรปันพอีเลื่อนัวออไป้านนอโยที่ไม่ไ้พูอะไรัน แบฮยอนนั่ออทั้ทาโยไม่หันมามอร่าสูเลยสันิ รู้ัวอีที็มาอยู่หน้าภัาารหรูที่ร่าสูโปรปรานเสียน้อลาเาออมา้วยเสียแล้ว
“ุโอเิทานี้่ะ” พนัานสาวยิ้มรุ้มริ่มหลัาเห็นแบฮยอนเินามันมาิๆ
ภัาารีนึ่โมเิร์นประับ้วยอัมีับแัทรสูหรูหราเียบเียบและเป็นส่วนัว ร่าสูเินามพนัานไปนถึห้อรับรอพิเศษที่อยู่้านในสุแล้วพาแบฮยอนเ้าไปนั่
“........” แบฮยอนหยุเินหลัาบริรอัวออไป้านนอ าีๆละาโทรศัพท์มือถือเยึ้นมามอรอบๆ ห้อวีไอพีนาไม่ให่ประะับไป้วยู้ปลาทะเลทั้สี่ทิศ แสไฟสีน้ำเินส่อประารัับปลาทะเลน้อยให่ใหู้โเ่น สิ่มีีวิหลาสีว่ายมานู้ทัทายผู้มาเยือน โมานเเลียริสัลห้อยระย้าส่อแสนวลๆหรูหรา เฮุนนั่รอที่โ๊ะมอนัวเล็ยืนูปลา้วยวามพึพอใ
“อบไหม สวยีนะ” เสียทุ้มเอ่ยึ้นมาอย่ายียวน ั้ใะหยอล้อนที่ทำหน้าเรียมาทั้ทา ถ้าให้เฮุนเา แบฮยอน้อเหวี่ยลบเลื่อนอีแน่…
“ไม่ไ้อบ” แบฮยอนละสายาาู้ปลาแล้วเินลอยหน้าลอยามานั่ฝั่ร้าม
“ไม่ไ้อบ็ี เห็นัวนั้นในู้ไหม” เฮุนเยหน้าไปมอปลาสีำที่ัวให่ที่สุในู้ “ผมะินัวนั้นแล่ะ”
“ห้ะ!” แบฮยอนร้อท้ว้วยวามใ าลมๆถลนออมานอเบ้า แบฮยอนมอปลาสลับับใบหน้าเยาอเฮุนที่ำลัถือมีเี่ยเล่นในานัวเอ โอเฮุนนี่เถื่อนยิ่ว่ามาเฟีย…
“บ้าไปแล้วไวะ!” แบฮยอนอึ้นึ้นมาื้อๆ “ปลามันอยู่อมันสวยๆะแทำไม”
“ฮ่าๆ ล้อเล่นุ ไหนว่าไม่ไ้อบไ” เฮุนยิ้มออมาำๆทำแบฮยอนหน้าเสียไปให่ นี่สรุปว่าแล้เา... มือบาหยิบเอามีบนโ๊ะปาใส่ร่าสู มีเล่มบาลอยผ่านใบหูาวเียไประทบับฝาผนัทำเฮุนอ้าปา้า
“สมน้ำหน้า” แบฮยอนลั้นยิ้ม ทำเป็นไม่รู้ไม่ี้
“ุเือบ่าสามีัวเอนะ!” เฮุนระพริบาปริบๆมอมีเล่มบาที่หล่นอยู่บนพื้น แบฮยอนมีทัษะมาๆที่สามารถปามีในระยะเวลาเพียเสี้ยววิแล้วมันเือบะโนเาเ้าริๆ อนแร็ไม่อยาะเื่อว่าเป็นมาเฟีย เห็นัวเล็ๆยัอยู่ว่าทำไมุมบอี้าร์ไ้…
“่าที่ไหน ใปาไม่โน” นัวเล็ยัไหล่ แบฮยอนหันมายิ้มว้า นัวเล็หัวเราะร่านโอเฮุนลืมที่ะ่อว่า นัวให่ว่าส่ายหัวเบาๆให้ับวามเป็นเ็อรุ่นพี่หน้าหวานแล้วหลุยิ้มามอย่าห้ามไม่ไ้
“ร้ายนันะ พยอน แบฮยอน”
“เี๋ยวอนเย็นๆทาเราะไปส่ให้ที่บ้านนะะ” พนัานร้านเพรโ้สวยๆให้ับู่สามีภรรยาที่เพิ่มาเลือแหวนแ่านไปสๆใหม่ๆ แบฮยอนหน้าบึ้สุีในะที่เฮุน็ยัยิ้มน้อยๆแบบุายเหมือนเิม นิ้วเรียวยาวันานแว่นันแให้แว่นไม่ไหล
“ไม่ใ่าราัหน่อยุ” เฮุนมอแบฮยอนที่พยายามะพลาัวอย่าเบื่อหน่าย วันนี้ทั้บ่ายเาพาแบฮยอนมาื้อเสื้อผ้าใหม่ับพวอใ้ที่ห้าสรรพสิน้า โยแบฮยอน้านสุัวว่าะไม่ออไปไหนแ่เาไม่พาเ้าัวลับเลยโนมาเฟียัวิ๋วโรธยให่ ู่ว่าหลัหย่าะสั่นัเลมาระทืบ
“เมื่อไหร่ะเสร็” ถามห้วนๆโยไม่มอ แบฮยอน้ำอ้าวล่วหน้าไป่อนเป็นวา
“อีร้านเียว” เฮุน้าวามไปนทัน แนแร่ยึ้นล้อลำอาว่อนะ้มลระิบ้าหูบา “มีนั่าว”
“เอาแนออไปาอูเลยนะ” นัวเล็ระิบอย่าุนเียว แบฮยอนำำปั้น่อนะไปที่ล้ามท้อแ็ๆเบาๆ แบฮยอนเบ้ปาว่ำนสุ้วยวามไม่พอใ
“ไม่ไ้” เฮุนลอยหน้าลอยาโอบนัวเล็เินเ้าไปใน็อปสูทร้านโปรนพ้นสายานั่าวึเอาแนออ รู้สึีที่ห้อัสูทอยู่้านใน ไม่อย่านั้นแบฮยอนะระโเอารรไรทิ่มอเาเป็นแน่
“เฮุนะ นึแล้ว้อเอุที่นี่”
______________________
เอ้าายแล้วุผู้ม ู่ๆ็มีะนีโผล่มา นาเป็นใระ #เอ๊ะนี่ันถามใร
เบาๆเนาะ ริๆแล้วุเฮุนเ้าเป็นนยัไแน่
เริ่มสนิทันมาึ้นแล้ว่ะ ิามอน่อไป้วยน้า อบุทุนที่เ้ามาอ่าน่ะ
ความคิดเห็น