เจ้าชายซิลเวอร์

เรื่อง  เจ้าชายซิลเวอร์
 "ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ข้าจะยึดอำนาจเมืองนี้ซะ" เสียงของเสนาบดีผู้ชั่วร้ายนามว่า เดทเลอร์ ได้ทำการก

บฎต่อเมืองคารอฟที่ยิ่งใหญ่
 เป็นเมืองที่งดงามและอุดมสมบูรณ์มากกว่าเมืองไหนๆ  
 "เจ้า! เดทเลอร์! ทำไมถึงทำกับข้าเช่นนี้" เสียงเอ่ยของพระราชานามว่า เซโร่ พระองค์ทรงมีบุตร

ชายหนึ่งองค์นามว่า ซิลเวอร์
 อายุเพียง 8 ปีเท่านั้น ส่วนพระมารดาของเจ้าชายได้เสด็จสวรรคตไปแล้วเมื่อพระองค์ยังเด็กๆ
 "เพราะข้าอยากได้เมืองนี้ข้าคิดการมานานนับปีแล้วพระองค์ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ และในที่สุดข้าก็ได้มันมา

ครอบครอง ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ"
 "เจ้า! ไอ้คนชั่ว ข้าของสาปแช่งเจ้า ขอให้เจ้าไม่ตายดี" เสียงพระราชากล่าวออกมาด้วยความโกรธ
 "ไม่มีใครทำอะไรข้าได้หรอกฝ่าบาท" เสียงก้าวร้าวของไอ้เสนาบดี เดทเลอร์ เอ่ยขึ้นพร้อมกับชี้ปลายดาบ

ไปที่พระราชา
 "ต้องมีสักวันที่รัชทายาทของข้าจะมาทวงเมืองนี้คืน ต้องมีสักวันนน!!"
 "ได้งั้นข้าจะรอรอวันนั้นละกัน แต่ก่อนจะถึงวันนั้นรัชทายาทของพระองค์ก็คงสิ้นลมหายใจไปแล้วล่ะ

ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
 "ข้าขอสาปแช่งเจ้า ไอ้คนชั่ววววว!!!!!!!!"
 "งั้นก็ไปตายซะฝ่าบาท" ทันใดนั้นเดทเลอร์ก็เงื้อดาบและฟันไปที่คอของพระราชาเซโร่จนขาดกระเด็น 

ทันใดนั้นเองรัชทายาทซิลเวอร์
 ที่ซ่อนตัวอยู่ได้เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างในพระราชวัง จึงรีบหลบหนีออกจากเมืองไปโดยไม่มีใครติดตามเพราะ

เดทเลอร์ได้ฆ่าตายไปหมด
 "ฮ่าๆๆๆๆๆ ทีนี้ใครจะฆ่าข้าได้เล่าพระองค์ ขนาดท่านยังตาย และอีแค่เด็กตัวเล็กๆ เพียงคนเดียวจะทำ

อะไรข้าได้"
 "ทหาร!! ไปลากตัวเจ้าชายมา"
 "ขะ ขอรับ"
 "ไม่อยู่แล้วขอรับหาเท่าไรก็หาไม่เจอสงสัยจะหนีไปแล้วขอรับ"
 "ปล่อยให้หนีไปได้ยังไง ไปตามลากตัวมันมา"
 "ขอรับ" ทหารรับคำเสียงแข็งและออกตระเวนหาจนทั่ว แต่ก็ไม่พบวี่แววของเจ้าชายซิลเวอร์เลยสักนิดเดียว
 "หึๆๆ คำสาปแช่งของท่านจะไม่มีวันเป็นจริงหรอก พระราชาเซโร่ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" เสียงหัวเราะ

ของเดทเลอร์ดังก้องไปทั่วในความมืดมิด
เวลาผ่านไป 10 ปี 
 "เฮ้!!!  นี่เจ้าจะรีบไปไหนฮะ ซิลเวอร์"  เสียงของโจอี้ดังมาขณะที่ซิลเวอร์กำลังจะเดินออกไปนอก
 "เรื่องของข้าน่า"
 ตั้งแต่วันนั้นเจ้าชายซิลเวอร์ก็หลบหนีออกมาจากเมืองจนมาเจอกับโจอี้ ตอนนั้นยังเป็นเด็กทั้งคู่ โจอี้เองก็เป็น

เด็กเร่ร่อนไปวันๆ
 ไม่มีพ่อไม่มีแม่ ทั้งสองคนจึงอยู่ด้วยกันมาโดยตลอดจนตอนนี้อายุ 18 ปีแล้ว แต่เจ้าชายซิลเวอร์เองก็เป็น

คนไม่ค่อยพูดค่อยจา
 กับใครและจะคอยปิดบังฐานะตัวเองที่แท้จริงเสมอมีแต่โจอี้เท่านั้นที่รู้เรื่องนี้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาซิลเวอร์ได้

ฝึกฝนวิชาด้วยตนเอง
 และจนได้ไปเจอกับโรเซย์ ซึ่งเป็นนักฆ่ามือหนึ่งแต่ได้วางมือแล้ว จึงฝึกวิชาให้แต่ซิลเวอร์หวังเพียงอย่างเดียว

คือแก้แค้นเดทเลอร์
 และยึดเอาเมืองคืน จึงฝึกฝนอย่างหนักมาโดยตลอดจนวันนี้เขากลายเป็นคนที่มีฝีมือมากทีเดียว
 "อย่าไปนานนะเฟ้ย ข้าเป็นห่วง"
 "อือ" และซิลเวอร์ก็ออกจากกระท่อมเล็กๆ ที่ทั้งคู่ใช้เป็นที่ซุกหัวนอน
 ซิลเวอร์เจ้าชายผู้สง่างามมีนัยย์ตาสีเงิน เส้นผมลากไทรประบ่าสี น้ำเงินเข้ม จะออกมาสูดอากาศยามเช้าทุก

เช้าและชอบความเงียบ
 เป็นที่สุด ถึงแม้ว่าตอนนี้ซิลเวอร์จะมีชื่อเสียงในนามว่า ดาร์คซิลเวอร์ เพราะอะไรน่ะเหรอก็เพราะว่าเป็นนัก

ฆ่ามือหนึ่งที่มีชื่อเสียง
 อีกคนแทนอาจารย์โรเซย์ของเขาน่ะสิ
 "เป็นอะไรไปเหรอ ซิลเวอร์" โรเซย์ตามมาสูดอากาศพร้อมกับยิงคำถามที่ไม่น่าถามเอาซะเลย
 "ข้าก็เป็นอย่างนี้มาตั้งนานแล้วนี่" ซิลเวอร์ตอบปัดๆ ไป ทั้งที่ในใจเขายังคิดถึงเรื่องแก้แค้นตลอดเวลา
 "ข้ารู้ว่าเจ้าน่ะคิดแต่เรื่องแก้แค้นเสมอ" ซิลเวอร์ผงะและหันไปมองโรเซย์ด้วยสายตาที่นิ่งสุดๆ เชิงว่ารุ้ได้

ไง
 "......"
 "หึๆๆ ไม่ตอบ ก็แสดงว่าใช่  ข้านี่เดาไม่เคยผิดเลยนะ" โรเซย์หัวเราะออกมาเบาๆ
 "ช่วงนี้ไม่มีใครมาจ้างให้ไปฆ่าคนเลยเหรอไง ข้าอยากระบายอารมณ์เต็มที" ซิลเวอร์ชักอยากจะฆ่าคน

ขึ้นเรื่อยๆเมื่อคิดถึงอดีต
 "มี! พอดีเมื่อวานมีคนมาหาข้า และอยากให้เจ้าไปที่เมืองอาชาม"
 "ไปทำไม" ซิลเวอร์ถามกลับทันที
 "ลอบปลงพระชนม์"
 "ใคร"
 "เจ้าหญิงเมโลดี้ แห่งอาชาม"
 "หึๆ งั้นเหรอ" ซิลเวอร์ชักนึกสนุกขึ้นมาแล้วสิ
 "แล้วจะไปเมื่อไรล่ะ" โรเซย์ถาม
 "ตอนนี้"
 "อือ ดูแลตัวเองด้วยล่ะ และจะพาเจ้าโจอี้ไปด้วยรึเปล่า"
 "ไม่"
 "เฮ้!! ทำอย่างนี้ได้ไงฟระ ข้าจะไปด้วย" ไม่ทันไรคนที่ถูกพูดถึงก็ปรากฏกายทันที
 "เจ้าไปก็เกะกะเปล่าๆ"
 "และที่เจ้ารอดชีวิตมาเนี่ยไม่ใช่เพราะข้าหรือไง"
 "อืองั้นก็ได้"
 "ไปกันได้หรือยัง" โรเซย์ชักจะปวดหัวกับเจ้าสองคนนี้ขึ้นทุกวันเถึยงกันประจำ
 "ดูแลตัวเองด้วยนะอาจารย์ ข้าจะรีบกลับ"
 "เจ้าก็เช่นกัน ซิลเวอร์"
 และซิลเวอร์กับโจอี้ก็ได้ออกเดินทางไปยังเมืองอาชาม นครแห่งความงดงาม
 
เวลาผ่านไป 3 วัน
 ซิลเวอร์กับสหายรักโจอี้ได้เดินทางมาถึงนครอาชามจนได้  แต่การที่จะเข้าไปในเมืองนั้นไม่ได้ง่ายดายอย่าง

ที่คิด
 ซิลเวอร์เลยวางแผนว่าจะเข้าไปตอนกลางคืน  ทั้งคู่เลยต้องหาที่พักไปก่อน
 "เฮ้! ซิลเวอร์"
 "ว่าไง โจอี้"
 "รอข้าอยู่ที่นี่อย่าไปไหนนะ เดี๋ยวข้าจะไปหาอาหารมาให้"
 "...."
 "ไม่ตอบแสดงว่าตกลงนะเฟ้ย ข้าไปล่ะ"
 ว่าแล้วโจอี้ก็ออกไปหาอาหาร  ปล่อยให้ซิลเวอร์นั่งรอเพียงลำพังพร้อมกับอาวุธคู่กายคือ ดาบสีเงินเล่มโตมัน

วาวที่ไม่เคยห่างจากตัวเขาเลย
 ซิลเวอร์มองซ้ายทีมองขวาทีก็ไม่เห็นมีอะไรที่จะเป็นอันตราย  เลยหวังจะงีบหลับพักผ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่สักพัก

จนกว่าโจอี้จะกลับมาพร้อมอาหาร
 "สวบ!"
 แต่ยังไม่ทันที่จะปิดเปลือกตาได้สนิทดีก็มีเสียงประหลาดดังขึ้น
 "สวบ สวบ สวบ"
 ซิลเวอร์ลุกขึ้นยืนมองซ้ายมองขวาอย่างเงียบๆ พร้อมกับมือที่กำด้ามดาบสีเงินเล่มโตไว้อย่างแน่นหนา
 "พรวด"
 "เฮ้ย!!!" ปลายดาบเล่มหนาของซิลเวอร์จ่อเข้าไปที่คอหอยเพื่อนซี่ที่โผล่พรวดออกมาอย่างไม่บอกไม่

กล่าว
 "กะ แกจะทำไรวะเพื่อน" โจอี้เหงื่อตกเมื่อเห็นดาบที่คอหอยตัวเอง
 "ไอ้โจอี้เอ้ย ข้าก็นึกว่าสัตว์ประหลาดซะอีก"
 ซิลเวอร์ลดปลายดาบลงอย่างโล่งใจที่ไม่มีสัตว์อันตรายโผล่มาแทนเจ้าเพื่อนซี้คนนี้น่ะ
 "นี่ ข้าได้ปลามาตัวเบ่อเริ่มเลยเห็นมั้ยเพื่อน"
 "..." ( ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก )
 "งั้นเดี๋ยวข้าจะย่างให้ก็แล้วกัน เสร็จแล้วข้าจะปลุกเจ้านะ พักผ่อนก่อนเถอะ"
 "....Zzzzzzz"
 ซิลเวอร์กะจะพักตาเฉยๆ แต่เพราะความเหนื่อยล้าจากการเดินทางจึงทำให้เขานอนหลับไม่รู้ตัวเลย