น้ำผึ้ง...พระจันทร์

ลำดับตอนที่ #3 : นัสเซอร์-มารีน

มารีน-นัสเซอร์

                นัสเซอร์เข้ามาหามารีนคู่หมั้นสาวสวยถึงห้องนอน ฮันนาห์ซึ่งกำลังทำตัวลับๆล่ออยู่ที่หน้าห้องของมารีนถึงกับใจสั่น พี่ชายอาจจะลงโทษมารีนก็ได้ ความผิดที่เธอก่อขึ้นกำลังทำลายคนใกล้ตัว ร่างน้อยจึงถือวิสาสะเข้าไปแอบฟังในระหว่างที่พี่ชายและมารีนกำลังคุยเรื่องราว แต่ยังไม่ทันจะจับใจความอะไรได้เลย มือหนาของใครบางคนก็ปิดปากเธอแน่น ความกลัวจู่โจมเข้าที่หัวใจดวงน้อย ตอนนี้เป็นเวลาเพียงสองทุ่มเท่านั้น ใครบังอาจบุกมาที่วัง เท้าน้อยๆดีดดิ้นให้หลุดพ้น มือน้อยพยายามเกาะประตู เพราะว่าถ้าเกิดเสียงขึ้น พี่ชายจะต้องออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้นแน่นอน แต่ทุกอย่างก็ไม่ได้เป็นไปตามที่เธอคาดหวัง เสียงอึกอักของฮันนาห์ไม่ได้ทำให้พี่ชายที่ยืนคุยกับคู่หมั้นได้ยิน ตอนนี้อากาศกำลังจะหายไปหมด เพราะไอ้โจบ้าไม่ได้แค่ปิดปากเธอเท่านั้นแต่มันยังปิดจมูกรั้นๆของเธอเสียด้วย แต่พอมันพาร่างน้อยออกมาจากห้องนั้น มือหนาก็เปิดปาก แต่เสียงทุ้มที่ชอบสั่งลูกน้องรวมถึงท่านหญิงก็ดังกระซิบที่ใบหูเล็ก
“เป็นไงท่านหญิง ชอบมาแอบฟังคนอื่น”
“วัสมัน”เสียงท่านหญิงตวาดกลับมาอย่างโกรธแค้น
“ท่านทำหญิงเกือบตาย”มือน้อยทุบไปที่คนตัวโตที่ยืนไม่เป็นทุกข์ร้อนใดทั้งสิ้น สายตาแค้นสาปส่งคนตรงหน้าอย่างไม่ลดละ
“นัสเซอร์รักมารีนท่านหญิงควรเข้าใจได้แล้ว มัวหวงพี่ชายอยู่นั้นแหละ เอ้ หรือว่าอิจฉาที่ไม่มีคนมารักเหมือนมารีนหนอ”วัสมันแกล้งสาวน้อยเจ้าปัญหาทันที จี้จุดกลางใจดำท่านหญิงอย่างแรง
“อะไรนะ”เสียงสั่นๆ นิ้วเรียวชี้หน้าผู้ชายตรงหน้าอย่างคาดโทษ
“ความจริง ที่ทรงตามกระหม่อมกับมารีน เป็นเพราะว่าหึงหรือเปล่า”วัสมันเขย่าหัวใจท่านหญิงด้วยคำพูดตรงๆ แต่คนที่กำลังโกรธไม่ได้คิดอย่างนั้นแม้แต่น้อย เขากล้าดีอย่างไรมาพูดแบบนี้กับเธอ
“คนบ้า อย่ามาหลงตัวเอง”หน้าหวานสะบัดพรืด เท้าเล็กเดินฉับๆไปที่ตำหนักอย่างเร็ว โดยไม่หันมามองคนที่ทำให้เธอหวั่นไหว เพราะกลัวว่าจะอดใจไม่ไหวกระโดดตบหน้าหล่อที่หลอกหลอนเธอมานานหลายปี
         “มารีน”เสียงนัสเซอร์เรียกคนรักดังขึ้นเสียงสาวน้อยที่กำลังตกอยู่ในความคิดให้ดึงสติกลับมา
“เพค่ะ”มารีนหน้าแดงเมื่อสบตาอีกคนเข้า
“ทำไมไม่บอกฉันฮืม”นัสเซอร์กอดคู่หมั้นอย่างเอ็นดู มารีนเป็นคนเก็บอารมณ์เก่ง ถ้าไม่เป็นเรื่องหนักหนาจริงๆจะไม่ยอมปริปากบอกเลย กว่าจะรู้ว่ามารีนกังวลใจเรื่องอะไรเขาก็ทั้งขู่ทั้งเข็น
“ก็มารีนคิดว่า ท่านยังรักไลลาอยู่ และตอนนี้เธอกำลังจะกลับมา”มารีนแก้ตัว
“มันเป็นอดีต หวงใช่ไหมนี่”นัสเซอร์หอมแก้มเนียน และนั้นทำให้มารีนถึงกับหน้าแดงอย่างอายๆ
“ก็มารีนรักท่านนี่นา”สาวน้อยซุกที่อกกว้างอย่างน่ารัก
“อย่าเที่ยวไปหาคนอื่นก่อนฉันเข้าใจไหม วัสมันก็ห้าม”นัสเซอร์กระซิบที่ข้างหูของสาวน้อยในอ้อมกอดอย่างอ่อนโยน
“ทราบแล้วคะ”มารีนใช้แขนเรียวคล้องคอนัสเซอร์เอาไว้  มองหน้าเขาคนที่เธอแอบรักมาอย่างยาวนาน ไม่น่าเชื่อว่าวันนี้จะมาถึง ตอนแรกเธอแทบไม่เชื่อตัวเองด้วยซ้ำที่นัสเซอร์สารภาพรัก มันเหมือนความฝันยังไงก็ไม่รู้
“อย่านะ”เสียงหวานห้ามปรามขึ้นเมื่อเห็นว่าเขากำลังจะ…
“แค่จูบเอง”นัสเซอร์พึมพำก่อนจะตีตราความหวานลงสู่กลีบปากบาง เสียงครางออกมาจากร่างน้อยเมื่อแขนของเขากำลังช้อนเธอไปที่เตียงนอนในห้องของเธอเอง
“ไม่ค่ะ เรายังไม่แต่งงานกัน”มารีนห้ามปรามเขา ทั้งๆที่ร่างกายแทบจะมอบให้เขาไปหมดแล้ว
“เร็วๆนี้แหละ”นัสเซอร์ปิดปากบางก่อนจะแนบร่างหนาไปตีตราความร้อนทั่วร่าง เสียงห้ามในตอนแรกเปลี่ยนเป็นเสียงร้องขอความรัก นัสเซอร์มีความสุขเหลือเกิน เขาเชื่อว่าคืนนี้จะทำให้เขาได้แต่งงานเร็วขึ้น
                 “ท่านพี่เพค่ะ นัสเซอร์กับมารีนคงต้องแต่งงานกันเร็วๆนี้ ไม่งั้นละก็”ราชินีอาลีญาบอกพระสวามี
“ไวไฟเหลือเกิน”โมฮัมหมัดยิ้มน้อยๆ
“อย่าโทษแต่ลูก ท่านเองก็เหมือนกัน”ราชินีอาลีญาอดนึกถึงอดีตขึ้นมาไม่ได้
“แล้วฮันนาห์จะเป็นอย่างไรหนอ เมื่อรู้ว่าพี่ชายจะต้องแต่งงาน”โมฮัมหมัดอดห่วงหลานสาวไม่ได้
“หลานคงเข้าใจเพค่ะ ทำไมวัสมันไม่ เฮ้อ”เสียงราชินีอาลีญาถอนหายใจ คนที่จะปราบท่านหญิงน้อยได้ก็ไม่ยอมเห็นความน่ารักที่ซุกซ่อนอยู่ วัสมันหูหนวกหรือว่าตาบอดหนอที่มองไม่เห็นว่าท่านหญิงน้อยคิดอะไรอยู่