คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : SF:::: รักแรกพบ
สอบเสร็จแล้วจะกลับมาอัพทันทีฮ่าๆๆ ก่อนจะหายไปก็เลย เอาฟิคสั้นมาให้อ่านแก้เครียด(หรอ?) ชื่อเรื่องว่า รักแรกพบ ให้เหมาะกับบรรยากาศเดือน
แห่งความรัก 555555555555555555555555555555555555555 #หัวเราะร้าย
บ๊ายๆ แฮปปี้วาเลนไทน์กันถ้วนหน้านะ
รักแรกพบ
คุณเชื่อในรักแรกพบไหม..?
วลีที่เคยถูกถามเมื่อนานมานแล้วผุดเข้ามาในหัวของเด็กน้อย ทงเฮหยุดขาที่กำลังก้าวเดินไว้หลังจากที่ประโยคที่เคยถูกถามดังขึ้นมาในหัว….. ตอนนั้นที่ถูกถามเขาเองก็จำไม่ได้ว่าตอบไปว่าอย่างไร ทว่าตอนนี้หากถูกถามอีกครั้งเขาคิดว่าเขาพอจะมีคำตอบแล้วล่ะ
รักแรกพบอย่างนั้นหรือ….
คนๆนี้หรือเปล่าที่เป็นรักแรกพบของเขา…
มือเล็กวางทาบไปที่หน้าอกของตัวเองเพราะต้องการรู้จังหวะของการเต้นของบางอย่าง พร้อมกับตาคมที่จ้องมองคนตรงหน้าของตน…
คนที่มีดวงตากลมและดวงตานั่นก็สดใสอย่างประหลาด ผิวขาวเนียนละเอียดที่ดูดียิ่งนักยามใส่เสื้อผ้าสีครีมขาวแบบนั้น ผมยาวสลวยสีน้ำตาลนั่นยิ่งทำให้คนตรงหน้าโดดเด่นยิ่งกว่าสิ่งใด
ใครว่าดอกไม้ที่นี่สวยที่สุดทงเฮขอเถียงตอนนี้เลย
คนๆนี้น่ะสวยกว่าดอกไม้พวกนั้นเยอะ…
สวยมาก สวยจนเขาแทบละสายตาไม่ได้ ..
‘นาย…นาย’
’….’
‘นี่.. นี่นายจ้องหน้าฉันทำไมเนี่ย - -‘
‘ฮะ..อ่อๆขอโทษ อ่ะนี่ลูกโป่งของเธอ’
ส่งลูกโป่งตัวต้นเหตุที่ลอยมาหาตนคืนเจ้าของก่อนจะยิ้มเก้อด้วยท่าทางเขินอาย
เผลอไปจ้องหน้าเขาตั้งนานน่ะสิ
‘ขอบคุณมากนะ ^^’
ใบหน้าหวานบอกพร้อมกับรอยยิ้มก่อนจะหันหลังเดินกลับไปพร้อมกับลูกโป่งสีขาวในมือทิ้งให้ใครอีกคนนิ่งค้างอยู่แบบนั้น
ตึกๆๆ
มือเล็กทาบไปที่หน้าอกอีกครั้ง
บางอย่างกำลังเต้นรัว มันเต้นรัวจนเขากลัวมันจะหยุดเต้นเสียดื้อๆหากมันเต้นจนเหนื่อย
เขากำลังมีรักแรกพบอย่างนั้นสินะ แต่ว่าเขาเองก็ยังเด็กเกินกว่าจะเข้าใจเรื่องพวกนี้ด้วยซ้ำ
จะเอาอะไรกับเด็กสิบขวบกันล่ะ….
♥ ♥
:::::::::::::: รักแรกพบ:::::::::::::::::::::::
อะไรที่เป็นครั้งแรกมักจะลืมยากเสมอ
ไม่สิ ไม่ใช่ลืมยากหรอกแต่คุณจะจดจำมันได้ดีกว่าครั้งอื่นๆแค่นั้นเอง…..
“ป้าครับ เอาลูกโป่งให้ผมหนึ่งลูกครับ”
“เอาสีอะไรล่ะพ่อหนุ่ม”
“สีขาวครับ ^^”
“สีขาวอีกแล้ว นี่ไม่เบื้อบ้างหรือไงนะ”
“นั่นสิ ผมเองก็คิดอยู่เหมือนกันว่าไม่เบื่อบางหรอ ฮ่าๆๆๆ”
ประโยคสนทนาๆเดิมๆ สถานที่เดิมๆ และลูกโป่งสีเดิมที่ถูกมือหนากอบกุมไว้
เกือบสิบปีแล้ว
เรื่องราวทุกอย่างผ่านมานานจนควรจะลืมเสียด้วยซ้ำ แต่คนที่เชื่อในรักแท้อย่างทงเฮกลับจำได้แม่นเสียยิ่งกว่าอะไร
ทำไมกันนะ คนๆนั้นถึงไม่เคยหายไปจากหัวใจเลย
‘เธอชื่ออะไรหรอ’
‘ฮยอกแจ เราชื่อฮยอกแจ^^’
‘ทำไมผู้หญิงถึงชื่อเหมือนผู้ชายเลยล่ะ’
‘ไปถามแม่เราสิ แม่เราตั้งให้ ^^’
ตากลมหยีลงเล็กน้อยเพราะรอยยิ้ม
ทำไมผู้หญิงถึงชื่อเหมือนผู้ชายงั้นหรือ … ถ้าบอกไปทงเฮจะเข้าใจหรือเปล่านะ
‘ทงเฮทำไมมาช้า’
ใบหน้าหวานง้ำงออย่างเห็นได้ชัดเมื่อเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของตนมาสายกว่าที่นัดไว้
‘ถามคำถามเดิมไม่เบื่อบ้างหรือไงเนี่ย’
‘แล้วมาช้าทุกวันไม่เบื่อบางหรือไง L’
‘ฮ่าๆ ไม่เอาน่าอย่างงอนนะ ไปเล่นกันเถอะ’
มือเล็กของคนมาสายคว้ามือของฮยอกแจก่อนจะจูงมือกันไปช้าๆ
มันคงเป็นภาพที่ชินตาสำหรับคนที่มาที่สวนสาธารณะแห่งนี้ทุกวันไปเสียแล้วล่ะ
ภาพที่เด็กผู้ชายหน้าหล่อเหลากับเด็กผู้หญิงที่น่ารักราวกับตุ๊กตาเล่นด้วยกันแบบนี้…
ตั้งแต่วันที่เจอฮยอกแจครั้งแรกทงเฮก็มาที่นี่ทุกวัน เพราะอะไรฮยอกแจอาจจะไม่เคยรู้ แต่สำหรับทงเฮน่ะเขามาที่นี่ก็เพราะหัวใจของเขาน่ะสิ
เขาน่ะชอบเวลาที่หัวใจของเขาเต้นแรงมากที่สุด….
‘ทงเฮ! ถ้าพรุ่งนี้มาสายอีกไม่ต้องมาให้ฮยอกแจเห็นหน้าแล้วนะ’
‘ทำไมพูดแบบนั้นละ’
ทงเฮถามพร้อมกับเอื้อมมือไปกุมมือเล็กที่กอดอกแน่น ฮยอกแจงอนแบบนี้ทุกวัน และเขาเองก็ต้องง้อแบบนี้ทุกวัน
แต่ก็ชอบเวลาฮยอกแจงอนที่สุดเลยล่ะ
‘ฮยอกแจ ไม่อยากเห็นหน้าทงเฮแล้ว.. ฮยอกแจจะกลับบ้าน’
‘ทงเฮขอโทษนะ ก็บ้านของทงเฮอยู่ตั้งไกลนี่นา กว่าจะปั่นจักยานมาถึงเมื่อยแทบตาย’
‘ถ้าเมื่อยก็ไม่ต้องมาสิ’
‘ไม่มาไม่ได้ ไม่เจอฮยอกแจไม่ได้’
เขาว่ากันว่าเด็กมักไม่โกหก ใช่ ทงเฮเป็นแบบนั้นแหละ เขาซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเองเกินกว่าเด็กสิบขวบคนอื่นจะเข้าใจ และแน่นอนฺฮยอกแจไม่เคยเข้าใจมันหรอก
‘ทำไมชอบพูดอะไรเข้าใจยากอยู่เรื่อยนะ เฮ้อ’
‘ฮ่าๆๆ ช่างเถอะสักวันฮยอกแจจะเข้าใจเอง อ้อแล้ววันนี้ทงเฮเหลือตังค์จากค่าขนม เดี๋ยวจะซื้อลูกโป่งให้นะ’
เด็กน้อยโชว์เศษเหรียญที่เขาแบ่งมาจากค่าขนมประจำวันด้วยรอยยิ้ม
‘ทงเฮใจดีจัง ฮยอกแจขอลูกโป่งสีขาวนะ ^^ ‘
♥
:::::::::::::: รักแรกพบ:::::::::::::::::::::::
1 ข้อความใหม่
ที่นี่หนาวจัง ทงเฮที่นั่นเป็นยังไงบ้าง ทงเฮกินข้าวตรงเวลาไหม ทงเฮอย่าลืมกินยาล่ะ คิดถึงทงเฮนะ
“คิดถึงเหมือนกันนะ”
เอ่ยออกมาเบาๆกับหน้าจอสี่เหลี่ยมที่ถืออยู่ ทงเฮได้รับข้อความแบบนี้ทุกวัน มันเป็นข้อความเดิมๆซ้ำๆแถมยังส่งมาในเวลาเดิมๆ
มันเป็นแบบนี้มาหลายปีแล้วล่ะ
“3645ลูกแล้วนะ”
บ่นกับตัวเองพร้อมๆกับจดตัวเลขลงไปในสมุดบันทึกสีขาว หลังจากนั้นก็จัดการปล่อยลมในลูกโป่งที่เพิ่งซื้อมาก่อนจะเก็บมันใส่กล่องไว้เหมือนทุกวัน
‘ทงเฮ พรุ่งนี้วันเกิดฮยอกแจแล้วนะ’
‘หา ฮยอกแจเกิดพรุ่งนี้หรอ’
‘ใช่แล้ว ^^ พรุ่งนี้ฮยอกแจก็อายุสิบสองปีแล้วล่ะ’
‘อย่างนั้นหรอ อีกไม่กี่วันอายุเราก็จะเท่ากันแล้วสินะ ว่าแต่ฮยอกแจอยากได้อะไรหรอ’
‘ไม่รู้สิ ไม่อยากได้อะไร แค่อยากให้ทงเฮอยู่ข้างๆก็พอแล้ว’
ฮยอกแจบอกเบาๆก่อนจะก้มหน้าอย่างอายๆ และนั่นก็เรียกรอยยิ้มจากคนที่มองอยู่ได้เป็นอย่างดีเลยล่ะ
สำหรับทงเฮ ฮยอกแจเป็นผู้หญิงที่น่ารักที่สุดในโลกเลย
‘ทงเฮ ฮยอกแจอยากเล่นกับทงเฮทั้งวันเลยนะ อยากมีเวลามากว่านี้ L’
ใบหน้าหวานยู่เข้าเล็กน้อยเมื่อนึกถึงช่วงเวลาที่ต้องห่างจากเพื่อนสนิทของตน สำหรับฮยอกแจแล้วทงเฮเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวที่เขามีอยู่ ฮยอกแจไม่ได้ไปเรียนหนังสือเขาต้องอยู่บ้านแทบทั้งวันแต่โชคดีหน่อยที่แม่ของเขาอนุญาตให้ออกมาเล่นที่สวนสาธารณะใกล้บ้านได้วันละหนึ่งชั่วโมง
แล้วนี่ก็ใกล้หมดเวลาแล้ว….
‘ใกล้หกโมงเย็นแล้ว’
‘ไม่เห็นต้องทำหน้าเศร้าเลยนี่นา พรุ่งนี้เราก็เจอกันอีกอยู่ดี ^^’
ทงเฮบอกพร้อมกับลูบหัวของฮยอกแจอย่างแผ่วเบา ทงเฮน่ะชอบลูบหัวของฮยอกแจที่สุด
ผมฮยอกแจน่ะนุ่มจนไม่อยากละมือจากผมสีน้ำตาลสลวยนี่เลย
‘พรุ่งนี้อย่ามาสายได้ไหม’
‘ทำไมล่ะ’
‘ก็ฮยอกแจอยากอยู่กับทงเฮนานๆ นะทงเฮนะ’
‘อื้ม จะมาให้เร็วที่สุดนะ’
บางเวลาพระเจ้าก็ประทานพรให้อยู่เสมอ ทว่าบางเวลาก็เหมือนพระเจ้ากำลังหลับใหล เพราะไม่ว่าจะขอพรไปสักกี่ครั้งก็ว่างเปล่า
‘แม่ผมต้องไปจริงๆ ให้ผมไปเถอะนะ’
‘ฮยอกแจ แม่บอกว่าไม่ก็ไม่ไง’
‘ทำไมกันล่ะ ทำไมทุกวันผมไปได้แล้วทำไมวันนี้ถึงไม่ได้ วันนี้วันเกิดผมนะ’
คนตัวเล็กถามผู้เป็นแม่พร้อมน้ำตาเพราะอยู่ๆวันนี้เขาก็ถูกห้ามไปที่สวนสาธารณะเสียอย่างนั้น
‘วันนี้วันเกิด แม่ไม่อยากให้ลูกออกไปไหน แม่ขอล่ะแค่วันนี้วันเดียว’
หญิงวัยกลางคนพูดพร้อมกับกุมมือลูกชายแน่น ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากให้ฮยอกแจออกไปเล่น เพราะเขารู้ว่าฮยอกแจมีความสุขแค่ไหนเวลาได้ออกไปเล่นข้างนอก แต่เพราะความเชื่อที่หมอดูเคยทำนายไว้ว่าฮยอกแจอาจจะตายในวันเกิดของตัวเองเธอจึงไม่อยากให้ลูกออกไปไหน
‘ขออีกแล้วทำไมแม่ขอนู่นขอนี่จากผมอยู่ตลอด แค่ขอให้ผมแต่งตัวเป็นผู้หญิง ทำตัวเป็นผู้หญิงทั้งๆที่จริงผมไม่ใช่ ผมไม่ควรเป็นแบบนี้ ไม่ควรต้องแต่งตัวแบบนี้ ทำไมแม่เอาแต่ขอให้ผมทำในสิ่งที่ผมไม่อยากทำ ทำไมกัน!’
เด็กน้อยถามผู้เป็นแม่เสียงดังพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มเนียน
เขาทนไม่ไหวแล้ว นี่มันเกินไปแล้ว แค่เขาต้องแต่งตัวเป็นผู้หญิงตั้งแต่เด็กจนตอนนี้แถมยังไม่เคยมีโอกาสได้ไปเรียนหนังสือร่วมกับเพื่อนแค่นี้มันก็เกินไปแล้ว เขาอดทนมาตลอดเพราะเข้าใจเหตุผลของแม่ดี แต่แค่วันนี้วันเดียวแม่ให้เขาไม่ได้เชียวหรือ
‘ฮยอกแจ…แม่..’
‘พอทีไม่ต้องพูดแล้ว ผมไม่อยากฟัง ผมไม่อยากฟังที่แม่พูดแล้ว’
เด็กน้อยว่าพร้อมสะบัดแขนของแม่ออก ฮยอกแจเคยเป็นเด็กดีของแม่มาตลอด แต่ตอนนี้เขาโกรธ โกรธจนลืมนึกถึงความรู้สึกของผู้เป็นแม่
แต่เขาเองก็มีความรู้สึกนะ
‘ฮยอกแจฟังแม่ แม่ขอล่ะฟังแม่หน่อย’
‘ผมฟังแม่มาตลอด มีตอนไหนที่ผมไม่ฟังแม่ แต่ทำไมแม่ไม่เคยฟังผม ทำไมกัน’
‘แม่มีเหตุผล ที่แม่ให้ลูกทำแบบนี้ก็เพราะตัวของลูกเอง ถึงมันจะเป็นความเชื่องี่เง่าก็ตาม แต่อะไรที่ทำให้ลูกมีชีวิตอยู่ต่อไปแม่ก็ทำได้ทั้งนั้น แม่ยอมทำทั้งนั้น’
เด็กน้อยมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยคาบน้ำตาของผู้เป็นแม่ก่อนจะหันไปสวมกอดร่างผอมช้าๆ ด้วยความรู้สึกผิด
เขารู้ดีเสอมว่าทุกอย่างที่แม่ทำเพื่อเขา ที่เขาต้องแต่ตัวเป็นผู้หญิงเพราะหมอดูบอกว่าวิธีนี้จะทำให้เจ้ากรรมนายเวรเข้าใจผิดคิดว่าตนจองเวรผิดคนแล้วเขาจะปลอดภัยจากโรคประหลาดที่เขาเป็นอยู่ โรคร้ายที่ไม่มีทางรักษาหาย
‘ผมขอโทษนะครับแม่’
‘แม่ก็ขอโทษ ขอโทษที่ทำให้ลูกเป็นแบบนี้’
แม่ลูกกอดกันพร้อมกับน้ำตาที่หลั่งรินไม่ขาดสาย พวกเขามีกันแค่นี้ครอบครัวของฮยอกแจมีแค่แม่กับฮยอกแจทว่าโชคดีหน่อยที่แม่เป็นลูกคนรวยที่มีสมบัติมากมายทิ้งไว้พอให้ใช้ตลอดชีวิต
:::::::::::::: รักแรกพบ:::::::::::::::::::::::
อีกแค่สองลูกก็จะครบ3650ลูกแล้วนะ จะทำตามสัญญาใช่ไหม
นื้วเรียวของทงเฮกดส่งข้อความไปที่ปลายทางที่ไกลแสนไกล คนๆนั้นยังจำสัญญาได้อยู่ไหมนะ
1ข้อความใหม่
ทำตามอยู่แล้ว อีกสองวันเจอกันนะทงเฮ จำได้ใช่ไหมอีกสองวันวันอะไร
รอยยิ้มน้อยปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลาหลังจากอ่านข้อความจบ
เขาน่ะไม่เคยลืมวันเกิดของคนคนนี้อยู่แล้ว
อยากอยู่ด้วยกันในวันเกิดบ้าง แค่สักปีก็ยังดี ตั้งแต่ตอนนั้น ตอนที่รู้วันเกิดฮยอกแจครั้งแรกเขาก็เตรียมบางอย่างไว้เซอร์ไพซ์ทว่าพอถึงเวลาฮยอกแจกลับมาไม่ได้แถมในวันต่อมาที่เจอกันก็กลายเป็นวันสุดท้ายที่ได้เจอกันอีกต่างหาก….
‘ถ้าฮยอกแจไปอยู่ที่นู้นฮยอกแจจะลืมทงเฮไหม’
ทงเฮถามออกไปอย่างยากเย็นพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่นหลังจากที่ฮยอกแจบอกว่าจะย้ายไปอยู่ที่ต่างประเทศ ที่ที่ไกลแสนไกลที่ที่เด็กน้อยอย่างเขาไม่มีทางไปหาได้
ใบหน้าหวานส่ายไปมาช้าๆพร้อมกับรอยยิ้มบางๆที่ดูยังไงก็ดูเป็นรอยยิ้มฝืนๆ
‘ฮยอกแจไม่มีทางลืมทงเฮหรอก เพราะชีวิตฮยอกแจน่ะไม่ค่อยมีใครผ่านมาให้จำหรอก’
‘หมายความว่ายังไง…’
ถามออกไปด้วยความงุนงง พร้อมกับเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้คนตรงหน้า
ไหนพวกผู้ใหญ่ชอบบอกว่าเวลาเรารักใครหัวใจของเราจะเต้นแรงเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา แล้วทำไมตอนนี้หัวใจของทงเฮถึงเต้นช้าแถมยังรู้สึกเจ็บแบบนี้ล่ะ
นี่น่ะหรอความรัก…
‘ฮยอกแจป่วย ฮยอกแจไปเรียนไมได้ ไม่เคยมีเพื่อน แล้วก็ไม่เคยมีใครนอกจากแม่…..จนทงเฮผ่านเข้ามา ขอบคุณนะ ขอบคุณจริงๆ’
มือบางเอื้อมมากุมมือทงเฮไว้อย่างแผ่วเบา ฮยอกแจไม่เคยคิดว่าชีวิตของเขาจะมีใครนอกจากแม่ด้วยซ้ำ แค่เขาได้ตื่นมาดูโลกในทุกวันก็ดีแค่ไหนแล้ว
‘ทะ..ทำไมถึงเป็นแบบนั้นล่ะ ฮยอกแจป่วยเป็นอะไรบอกทงเฮได้ไหม’
‘ไม่รู้..ฮยอกแจก็ไม่รู้ หมอก็ไม่รู้ ไม่มีใครรู้ …..มันเป็นโรคประหลาด แม่บอกว่าเป็นโรคประหลาด ฮยอกแจจะหลับตลอดวัน ปลุกเท่าไหร่ก็จะไม่ตื่น แต่ฮยอกแจจะตื่นมาในตอนเย็นของทุกวัน แค่ไม่กี่ชั่วโมงที่ฮยอกแจมีโอกาสใช้ชีวิตเหมือนคนอื่น ไม่ถึงห้าชั่วโมงด้วยซ้ำ…’
ตากลมมีน้ำใสๆไหลออกมาไม่ขาดสาดเมื่อนึกถึงโรคประหลาดที่ตนเป็นอยู่ โรคที่ทำให้เขาไม่มีชีวิตในแบบที่เขาควรจะมี
แม้จะไม่เจ็บปวดที่ร่างกาย แต่ที่หัวใจน่ะเจ็บช้ำจนยากจะบรรยาย ฮยอกแจอยากมีเวลามากกว่านี้ อยากมีเวลาเล่นกับเพื่อนๆ อยากไปโรงเรียน ยิ่งเมื่อมาเจอทงเฮ ฮยอกแจอยากมีเวลาอยู่กับทงเฮมากกว่านี้ทว่ากลับไร้หนทางที่จะแก้ไข เพราะแม้แต่หมอที่เก่งที่สุดในเกาหลียังทำอะไรไม่ได้ ตอนนี้ความหวังของฮยอกแจกำลังจะฝากไว้กับหมอที่อยู่ไกลแสนไกล อีกฟากฟ้าหนึ่งเท่านั้น
‘ฮยอกแจจะหายใช่ไหม’
ถามพร้อมกับรวบร่างบางตรงหน้าเข้ามาปลอบ ตอนนี้ในหัวของเด็กน้อยอย่างเขามืดมนไปหมดเขาทำอะไรไม่ได้เลย ช่วยอะไรฮยอกแจไม่ได้เลย….
‘ไม่รู้…แต่ฮยอกแจอยากหายนะ ฮยอกแจอยากกลับมาวิ่งเล่นกับทงเฮทุกวัน อยากจะอยู่กับทงเฮทั้งวัน’
แขนเล็กกอดรัดทงเฮแน่น ตอนนี้ฮยอกแจกลัว กลัวเหลือเกินว่าหลังจากนี้จะไม่มีโอกาสแม้แต่จะเห็นหน้าคนคนนี้
‘ทงเฮจะรอนะ..นานแค่ไหนก็จะรอ แต่ฮยอกแจต้องกลับมานะ สัญญาได้ไหมว่าจะกลับมา’
‘อื้อสัญญา แต่ถ้าฮยอกแจไม่ได้เป็นฮยอกแจในแบบที่ทงเฮต้องการ ทงเฮจะยังอยากเจอฮยอกแจไหม….’
ถ้าทงเฮรู้ว่าฮยอกแจไม่ใช่หญิงสาวแสนสวยในแบบที่เห็น ทงเฮยังจะอยากรอฮยอกแจไหม
น้ำตามากมายไหลอาบแก้มเนียนเพราะความเจ็บปวดที่ต้องกลืนคำพูดที่อยากจะพูดที่สุดลงคอ
ฮยอกแจกลัว
กลัวว่าทงเฮจะเกลียดเขา….
‘อยากเจอสิ ไม่ว่าฮยอกแจจะเป็นยังไงทงเฮก็อยากเจอฮยอกแจ อยากเจอทุกวัน ไม่อยากให้ไปใหนด้วยซ้ำ’
กระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นเพื่อส่งความรู้สึกทั้งหมดที่มีในใจไปให้อีกฝ่ายได้รับรู้
‘ฮยอกแจชอบลูกโป่งสีขาว…’
‘อื้อทงเฮรู้’ รู้ดีเลยล่ะ เพราะเขาซื้อมันให้ฮยอกแจทุกวัน แม้จะต้องแลกด้วยการอดกินขนมในแต่ละวันเขาก็ยอม
‘ถ้าฮยอกแจไม่อยู่ทงเฮจะยังซื้อลูกโป่งสีขาวทุกวันเหมือนเดิมได้ไหม’
‘ทำไมล่ะ’
‘ถ้าลูกโป่งสีขาวที่ทงเฮซื้อครบ 3650 ลูกเมื่อไหร่ฮยอกแจจะกลับมา’
‘จริงหรอ’
ดึงคนในอ้อมกอดออกมาถามด้วยท่าทางตื่นเต้น ถ้าเขาซื้อครบตามที่ฮยอกแจบอกฮยอกแจจะกลับมาจริงๆหรอ
‘แน่นอน ถ้าถึงตอนนั้นเราก็จะโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ถ้าทงเฮซื้อครบแล้วฮยอกแจจะกลับมา’
‘สัญญานะ’
‘อื้อ สัญญา ^^’
:::::::::::::: รักแรกพบ:::::::::::::::::::::::
ใครกันนะที่บอกว่าเด็กน่ะแป๊บเดียวก็ลืม แต่ใครคนนั้นลืมนับเด็กแบบทงเฮหรือเปล่านะ ตั้งแต่วันที่ฮยอกแจจากไปเขาก็ซื้อลูกโป่งสีขาวที่ฮยอกแจชอบทุกวัน เป็นแบบนี้มาเกือบสิบปี ตั้งแต่เป็นเด็กน้อยธรรมดาจนตอนนี้กลายเป็นหนุ่มหล่อแถมยังเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จของเกาหลีอีกด้วย เหตุผลที่ทงเฮเป็นทงเฮอยู่ทุกวันนี้เพราะเขาคิดอยู่เสมอว่าหากคนคนนั้นกลับมาเขาต้องพร้อมดูแลฮยอกแจไปตลอดชีวิต…
‘ทำไมทงเฮถึงโทรหาฮยอกแจไม่ได้’
หนุ่มหล่อพิมพ์ข้อความสั้นๆส่งไปอย่างเร่งรีบเพราะความตื่นเต้นที่ได้เบอร์คนที่หายไปหลายปีมาจากผู้เป็นแม่ที่พอจะรู้จักครอบครัวของฮยอกแจ โชคดีหน่อยที่ฮยอกแจเป็นลูกคนรวยที่มีชื่อเสียงของเกาหลี ทว่าพอโทรไปฮยอกแจกลับตัดสายแล้วส่งข้อความมาบอกว่า ‘คุยผ่านข้อความดีกว่า’
‘แม่บอกว่าโทรศัพท์มีผลต่ออาการป่วยน่ะ ไม่ควรเข้าใกล้มาก’
‘อื้มเข้าใจแล้ว ได้คุยแค่นี้ก็ดีใจมากพอแล้ว’
‘อื้อ ฮยอกแจคิดถึงทงเฮนะ’
‘ทงเฮก็คิดถึงฮยอกจครับ
คุณเคยมีช่วงเวลาที่ตื่นเต้นที่สุดในชีวิตไหม ?
ตื่นเต้นจนต้องกำมือแน่นเพื่อหวังจะควบคุมลมหายใจที่ผิดแปลกไปให้เป็นจังหวะ…
ขาเรียวเขี่ยพื้นไปมาเพราะไม่รู้จะเอามันไปเก็บไว้ที่ไหน ฮยอกแจกำลังตื่นเต้น ใช่เขากำลังเป็นแบบนั้น
สิบปีแล้ว
สิบปีที่ไม่ได้เจอหน้าทงเฮ
ทงเฮคงจะหล่อขึ้นมากๆเลยสินะ
แล้วเขาล่ะ? ทงเฮคงจะคิดว่าเขาสวยขึ้นเหมือนที่เขาคิดว่าทงเฮจะหล่อขึ้นใช่ไหม
แต่ไม่ใช่
ฮยอกแจไม่ได้สวยขึ้น….
ผมที่เคยยาวถูกตัดออกไปหมดแล้ว เสียงที่เคยหวานเมื่อหลายปีก่อนก็เปลี่ยนไปแล้ว
ฮยอกแจเป็นผู้ชายเต็มตัว เพราะอายุที่เกินสิบห้าแล้วหมอดูบอกว่าเขาสามารถแต่งตัวเป็นผู้ชายได้ปกติแล้ว แถมตอนนี้อาการของฮยอกแจก็ดีขึ้นมากแล้วไม่มีอาการนอนหลับตลอดเวลาเหมือนเมื่อก่อน ทว่าร่างกายก็ยังไม่แข็งแรงดีเท่าไหร่
แล้วทำไมเขาถึงไม่รู้สึกดีใจเมื่อได้กลับมาเป็นฮยอกแจคนเดิม
หรือเพราะเขากลัว กลัวใครบางคนจะรับไม่ได้
ขาเรียวออกเดินช้าๆอย่างยากเย็น มือบางค่อยๆลากกระเป๋าเดินทางทว่ากลับกำไว้แน่เหมือนกลัวบางอย่าง
ดวงตากลมมองไปรอบข้างช้าๆเพื่อหาใครบางคน ใครบางคนที่เขาอยากเจอมาแสนนาน
‘อี ฮยอกแจ’
หยุดนิ่งมองกระดาษสีขาวที่ใครบางคนถืออยู่ ทงเฮใช่ไหม ใช่ต้องเป็นทงเฮแน่ๆ
คิดได้ดังนั้นขายาวก็ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วทว่าบางอย่างในหัวกลับดังขึ้นมาจนต้องหยุดยืนอยู่แบบนั้น
ทงเฮไม่เคยรู้ว่าเขาเป็นผู้ชาย…..
เกือบครึ่งชั่วโมงแล้วที่ยืนอยู่แบบนั้น แม้จะอยากวิ่งไปกอดคนที่ยืนถือป้ายมองหาตัวเองเท่าไหร่ก็ทำไมได้
ทงเฮรอเขา แต่ไม่ใช่เขาคนนี้
ฮยอกแจบอกตัวเองก่อนมาเสมอว่าต้องมีความมั่นใจ ต้องกล้าบอกความจริงกับทงเฮทว่าเมื่อเห็นใบหน้านั่นเขากลับทำได้แค่แอบยืนมองอยู่ห่างๆ ยิ่งมองใบหน้าที่หล่อเหลาของทงเฮน้ำตามากมายยิ่งไหลออกมา
ทงเฮมองหาเขาตลอด ยืนอยู่ตรงนั้นตลอด
ไม่เคยหนีไปไหนเลย…..
1 ข้อความใหม่
ทงเฮ- ฮยอกแจอยู่ไหน
เครื่องมือสื่อสารถูกกำไว้แน่น ต้องตอบอย่างไร ต้องตอบทงเฮไปแบบไหน…
‘ฮยอกแจเห็นทงเฮแล้ว แต่ฮยอกแจไม่กล้าให้ทงเฮเห็นฮยอกแจ’
ทงเฮ- ทำไมล่ะ
‘ทงเฮถ้าฮยอกแจไม่ใช่อย่างที่ทงเฮคิด ทงเฮจะไล่ฮยอกแจไปไหม’
ทงเฮ- พูดอะไรน่ะฮยอกแจ มาหาทงเฮเถอะ ไม่ว่าฮยอกแจจะเป็นยังไงทงเฮก็รับได้ ฮยอกแจน่ะสวยจะตาย ทำไมทงเฮจะรับไม่ได้ล่ะครับ ^^
‘ฮยอกแจไม่สวย…..’
ทงเฮ- ทงเฮไม่แคร์หรอก ฮยอกแจออกมาเถอะนะ
มือหนากำโทรศัพท์ไว้แน่นเพื่อบรรเทาอาการตื่นเต้น สิบนาทีแล้วตั้งแต่เขาส่งข้อความไปหาฮยอกแจทว่ากลับไม่มีข้อความตอบกลับจากคนที่เขารอเลย
ฮยอกแจเป็นอะไรหรือเปล่า
ทำไมถึงไม่ออกมานะ
เป็นห่วง เป็นห่วงจนแทบบ้า แต่มองไปรอบๆกลับไม่เห็นใครเลย ไม่เห็นผู้หญิงคนไหนเหมือนฮยอกแจสักคน
หรือว่าเขาจะลืมหน้าฮยอกแจไปนะ? แล้วใครล่ะ ใครคือคนที่เขากำลังรอ
ออกมาได้ไหมฮยอกแจ…
ใจจะขาด ใช่ทงเฮเป็นแบบนั้นแหละ คิดถึงอยากเห็นหน้า อีกแค่นิดเดียว นิดเดียวเท่านั้นก็จะเจอกันแล้วแท้ๆ
“ทงเฮใช่ไหม”
ตาคมหยุดการมองหาคนที่รอคอยก่อนจะหันกลับมามองคนที่เรียกชื่อตัวเองช้าๆ
ดวงตากลมกับผิวสีขาวเนียนละเอียดของคนตรงหน้ามันเหมือน….
แต่
ผมสั้นแบบนี้ แถมสูงเกือบเท่าเขา ทว่ารูปร่างกลับบอบบาง
รู้สึกคุ้นจัง แล้วคนคนนี้เป็นผู้ชายจริงๆน่ะหรอ หน้าหวานชะมัด
“ใช่ครับ ผมทงเฮ”
“จำเราได้ไหม”
คิ้วเข้มขมวดเข้าทันทีที่ถูกถามแบบนั้น
จะไปจำได้ยังไง เคยเจอกันที่ไหนล่ะ - -
“คุณเป็นใครครับ?”
อารมณ์หงุดหงิดถูกส่งออกไปพร้อมกับน้ำเสียงที่ไม่พอใจที่ถูกอีกคนถามแปลกๆ
“เราชื่อ….ชื่อ”
“อ้าว ลืมชื่อตัวเองหรือยังไง”
“ฮยอกแจ…เราชื่อฮยอกแจ”
สิ้นคำพูดของคนหน้าหวานน้ำใสๆมากมายก็ล่วงหล่นทันที ทงเฮนิ่งค้างมองคนตรงหน้า
นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย
“นี่คุณอย่ามาตลก แล้วคุณรู้จักฮยอกแจได้ยังไง”
ฮยอกแจน่ะรู้จักใครที่ไหนกันล่ะ นอกจากเขากับแม่
“ทงเฮ… นี่แหละเหตุผลที่ฮยอกแจไม่กล้าออกมา ฮยอกแจไม่ใช่ผู้หญิง ฮยอกแจไม่ได้แสนสวยในแบบที่ทงเฮต้องการ…”
“บ้าหรือไง! คุณพูดเรื่องอะไร แล้วฮยอกแจไปไหน คุณทำอะไรฮยอกแจ บอกมา!!!”
ทงเฮตะหวาดลั่นพร้อมกับคว้าคอเสื้อของคนตรงหน้า กล้าดียังไงมาล้อเล่นกับเขา กล้าดียังไงมาบอกว่าตัวเองเป็นฮยอกแจ
ฮยอกแจจะไม่ใช่ผู้หญิงได้ยังไง ไม่ใช่ได้ยังไง!
“คิดไว้อยู่แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้”
คนตรงหน้าพูดออกมาแผ่วเบาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม…
ทงเฮมองดวงตากลมที่แดงก่ำนิ่งก่อนที่มือหนาจะค่อยๆคลายออกจากคอเสื้อของร่างบาง ทำไมเขาถึงได้รู้สึกเจ็บล่ะเวลาที่เห็นน้ำตาของคนคนนี้ เจ็บเหมือนตอนที่เห็นฮยอกแจร้องไห้…
ฮยอกแจงั้นหรอ
“มันฟังดูไม่น่าเชื่อ ฮยอกแจรู้ดี แต่ฮยอกแจคือฮยอกแจจริงๆ”
“………..”
“ขอโทษ ขอโทษที่ไม่ได้บอกตั้งแต่แรก … ฮยอกแจไม่ใช่ผู้หญิง ไม่ใช่ผู้หญิงแสนสวยอย่างที่ทงเฮคิด ฮยอกแจเป็นเด็กผู้ชาย…เด็กผู้ชายที่ต้องแต่งตัวเป็นผู้หญิงตามที่หมอดูบอก”
“……….”
“ฮยอกแจไม่กล้าบอกทงเฮ ..ไม่เคยกล้าบอก เพราะถ้าบอกไปยทงเฮคงจะรับไม่ได้ รับไม่ได้แบบนี้ไง”
ยิ่งได้ระบายความในใจเท่าไหร่น้ำตามากมายยิ่งหลั่งไหลออกมาเท่านั้น พอๆกับที่หัวใจของคนที่ยืนนิ่งมองคนที่ร้องไห้ตรงหน้าค่อยๆเต้นช้าลงเรื่อยๆ ทำไมเวลามองแววตาที่เจ็บปวดแบบนั้น แล้วเขาถึงเจ็บปวดยิ่งนัก
ภาพในวันเก่าย้อนกลับอีกครั้ง ตอนนั้นที่ฮยอกแจมาลาเขา เขาเองก็รู้สึกเจ็บปวดแบบนี้
เจ็บ ยิ่งเห็นแววตาของคนตรงหน้ายิ่งเจ็บ
“ขอโทษ ขอโทษที่โกหก”
“……..”
“ถ้าทงเฮรับไม่ได้ฮยอกแจก็พร้อมจะไป แต่ขอแค่ได้บอกความจริงบอกต่อหน้าทงเฮ”
“ฮยอกแจขอโทษนะ ฮยอกแจ….”
“พอที!”
ทงเฮตวาดลั่นจนคนแถวนั้นหันมามอง
สับสน สับสนไปหมด ทั้งงง ทั้งเจ็บปวด นี่มันอะไรกัน
“ขอโทษนะ”
ร่างบางว่าพร้อมกับค่อยถอยห่างจากทงเฮช้าๆ ถึงแม้จะเตรียมใจมาสำหรับการเจ็บปวดแบบนี้แต่ทำไมถึงรู้สึกไร้เรี่ยวแรงได้เพียงนี้ เจ็บ เจ็บไปหมด…
:::::::::::::: รักแรกพบ:::::::::::::::::::::::
สามวันแล้ว
สามวันที่ฮยอกแจได้เจอคนที่อยากเจอมาเกือบทั้งชีวิต ทว่าทุกอย่างกลับพังไม่เป็นท่า ในวันนั้นที่เขาวิ่งหนีออกมาทั้งน้ำตา ทงเฮไม่แม้แต่จะรั้งเขาไว้เลยสักนิด
คำสัญญาไร้ความหมาย รู้ดีว่าไม่มีใครรับเรื่องแบบนี้ได้หรอก
“คุณคะอาหารมาส่งแล้วค่ะ”
เสียงพนักงานโรงแรมบอกพร้อมกับอาหารสุดหรูถูกนำมาวางไว้ ฮยอกแจพักอยู่ที่เชจูกว่าสามวันแล้ว ยังไม่อยากกลับอเมริกา แต่ก็ไม่รู้จะไปไหน หลบมาพักผ่อนที่นี่ก็ดีเหมือนกัน
……………………………………………………………………………………………..
“ขอโทษค่ะไม่แขกที่ชื่อฮยอกแจค่ะ”
“ครับ”
มือหนาวางโทรศัพท์ลงช้าอย่างไร้เรี่ยวแรง จะไปหาที่ไหน ต้องไปตามหาฮยอกแจที่ไหนกัน
“แม่งเอ้ย!!!!”
สบถดังลั่นพร้อมๆกับกวาดข้าวของบนโต๊ะหรูเพื่อระบายอารมณ์
โกรธตัวเอง โกรธจนอยากจะฆ่าตัวตายไปเสียตอนนี้ ทำไมกันนะ ทำไมไม่รั้งฮยอกแจไว้
เกือบอาทิตย์แล้วที่เขาเฝ้าตามหาฮยอกแจ เกือบอาทิตย์ที่ทงเฮไม่ได้พักผ่อนทั้งร่างกายและหัวใจ เขายอมรับว่าเขาเองที่ผิดทุกอย่างผิดที่ทำกิริยาเลวร้ายใส่ฮยอกแจแบบนั้น แต่นั่นก็เพราะเขาตกใจ ตกใจกับความจริงที่ได้รับรู้ มันเหมือนความฝันพังสลายในพริบตาทว่าหลังจากฮยอกแจหายไปหัวใจที่เจ็บปวดอยู่แล้วยิ่งเจ็บปวดขึ้นไปอีก เป็นห่วง เป็นห่วงจนแทบบ้า เป็นห่วงจนต้องตามหา เป็นห่วงจนคิดว่าหากเจอฮยอกแจอีกครั้ง เขาจะไม่ยอมปล่อยฮยอกแจไปแล้ว ไม่ว่าฮยอกแจจะเป็นยังไงเขาก็จะดูแลฮยอกแจตลอดไป…
“พระเจ้าครับ ผมอยากเจอเขาอีกสักครั้ง”
……………………………………………………………………………………………..
ท้องฟ้าที่สดใสในเช้าวันใหม่เรียกรอยยิ้มจากใบหน้าหวานได้เป็นอย่างดี เกือบเดือนแล้วที่ฮยอกแจใช้ทะเลที่เกาะเชจูเป็นสถานที่เพื่อเยียวยาหัวใจที่บอบช้ำ
ขาเรียวทอดเดินที่ริมหาดในตอนเช้าเหมือนทุกวัน ฮยอกแจชอบทะเล ชอบแสงแดด ชอบเสียงคลื่น ชอบธรรมชาติ ธรรมชาติที่เขาไม่มีโอกาสสัมผัสในตอนเด็ก
“โอ้ย”
ร้องออกมาเสียงดังเมื่อเท้าบางเผลอเหยียบเปลือกหอยเข้า
“เลือดออกด้วยทำยังไงดี”
บ่นกับตัวเองเบาๆก่อนจะพยายามพาร่างของตัวเองเข้าฝั่ง
ฮยอกแจเลือดออกไม่ได้
สักนิดก็ไม่ได้
เพราะนั่นจะทำให้อาการป่วยของเขากำเริบ
“แย่แน่ๆ”
สิ้นเสียงบ่นร่างบางก็ค่อยๆทรุดลงบนหาดสวย มือบางเริ่มซีดขาวก่อนที่ตากลมจะค่อยปิดลงช้าๆ
หากเลือดออกเพียงนิดเดียวฮยอกแจจะหลับใหล เรื่องนี้มีแค่แม่ของฮยอกแจกับหมอประจำตัวของเขาเท่านั้นที่รู้ดี
“คุณครับ..คุณ…ฮยอกแจ!!”
นั่นเป็นเสียงสุดท้ายที่ฮยอกแจได้ยิน ก่อนที่ร่างทั้งร่างจะจมดิ่งเข้าสู่ห้วงนิทาที่แสนยาวนาน
…… :::::::::::::: รักแรกพบ:::::::::::::::::::::::
“ตื่นขึ้นมาได้แล้วนะ …ฮยอกแจรู้ไหมทงเฮซื้อลูกโป่งที่ฮยอกแจชอบไว้ตั้งหลายลูกแหนะ ตอนนี้ก็เกือบห้าพันลูกแล้วนะ เยอะจนไม่รู้จะเอาไปเก็บที่ไหนแล้ว ฮ่าๆๆ”
ทงเฮบ่นให้ร่างที่ไม่เคยตอบรับเขาแม้สักวันเบาๆก่อนน้ำตาจะไหลออกมาช้าๆเมื่อนึกถึงลูกโป่งสีขาวที่ตนซื้อเก็บไว้ทุกวัน
ยิ่งลูกโป่งเพิ่มขึ้นมากเท่าไหร่ ยิ่งตอกย้ำว่าฮยอกแจนอนหลับสนิทเป็นเจ้าชายนิทานานเท่านั้น
ทำไมพระเจ้าไม่เคยเข้าข้างเขาเลยนะ….
ตั้งแต่วันนั้นที่เขาไปตามหาฮยอกแจที่เชจูจนไปเจอร่างบางที่นอนสลบอยู่ นี่ก็ผ่านมาเกือบสามปีแล้วนะ
เกือบสามปีที่เขาทำได้แค่เพียงมองร่างบางของฮยอกแจที่นอนนิ่งด้วยความเจ็บปวด
เกือบสามปีที่เขาเฝ้าอดทนรอฮยอกแจฟื้นขึ้นมา
เกือบสามปีที่รอจะบอกความในใจที่เก็บไว้มาแสนนาน
เกือบสามปีที่รอจะบอกว่า……………..
“ทงเฮรักฮยอกแจนะ
ทงเฮขอโทษ”
END
ความคิดเห็น