มหัศจรรย์สงครามกู้พิภพ

ลำดับตอนที่ #1 : ผู้ถูกเลือก#1

ผู้ถูกเลือก

           ปี พ.ศ 2549 ณ.หอสมุดประวัติศาสตร์ในเมืองมัญจาของประเทศไทย กอล์นเด็กหนุ่มผมหยักโศกสีดำ คิ้วดก ผิวสีเหลืองซีดราวเปลือกส้ม วัยสิบหกปี ที่คั่งใคร่เรื่องราวของประวัติศาสตร์ กำลังก้มหน้าอ่นหนังสือที่ดูเก่าจนกลายเป็นสีกาแฟที่เติมนมสดเพียงเล็กน้อย เขาค่อยๆเปิดหน้าถัดไปอย่าระมัดระวังด้วยความเก่าของมัน จากจำนวนที่เขาเปิดผ่านคงต้องใช้เวลาอ่านไม่น้อยกว่าสองอาทิตย์

 "อีกสิบนาทีห้องสมุดจะปิดทำการให้บริการแล้วนะคะ" เสียงดังมาจากเจ้าหน้าที่ห้องสมุดดังขึ้น ทำให้ผู้คนเริ่มค่อยๆทยอยกันออก

กอล์นนั่งคิดอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วดันเก้าอี้ไปข้างหลังเพื่อจะได้เดินออกได้สะดวก พร้อมกับหยิบหนังสือเล่มที่เขาใช้เวลาทั้งวันที่อยู่กับมัน ไม่ใช่ทั้งวันซิเพราะจริงๆเขาอยู่กับมันมาเกือบสองอาทิตย์เห็นจะได้ในการอ่านโดยไม่มีท่างทางว่าจะเบื่อ 

เมื่อเขาเดินมาถึงเคาน์เตอร์ทางออกที่เป็นจุดของต้นเสียงที่บอกเวลาให้คนมาใช้บริการได้ทราบ "เล่มเดิมอีกแล้วน่ะค่ะ" หล่อนพูดด้วยรอยยิ้มที่ดูจริงใจซึ่งนั่นเป็นเอกลักษ์ของผู้คนเมืองนี้พร้อมๆกับรับหนังสือที่กอล์นยื่นให้ ก่อนที่หล่อนจะก้มลงเพื่อบันทึกรายการยืม

"ขอบคุณครับ" เด็กหนุ่มพูดและยิ้มตอบกับขณะรับหนังสือเล่มนั้นใส่ไว้ในกระเป๋า เมื่อเดินออกจากห้องสมุดเขาก็เดินตรงไปยังลานจอดรถที่อยู่ข้างกับห้องสมุด มีรถมอเตร์ไซค์หกคันและรถกะบะสามคัน เมื่อเขาหยุดตรงที่รถมอเตอร์ไซค์คันเก่าจอดอยู่แล้วใช้มือปัดฝุ่นที่เบาะแค่ตรงที่จะนั่ง ก่อนจะออกแรงสตาร์ท สาม สี่ครั้งถึงมีเสียงคำรามจากมัน

 เขาขับมันช้าๆและผิวปากสลับกับฮัมเพลงเบาๆอย่างสบายอารมณ์ เมื่อมาถึงแยกที่จะเลี้ยวเข้าบ้านสองชั้นสีขาวที่หลังคาสีแดงเลือดหมู "อย่าพึ่งเข้ามาเชอรี่" เสียงเขาร้องบอกสุนัขขนสีขาวปุยพันธุ์ชิชุที่กำลังวิงตรงเข้ามาหาเขาขณะที่รถยังจอดไม่สนิท

เมื่อจอดรถและดับเครื่องเรียบร้อยแล้วกอล์นก็ก้มลงอุ้มเจ้าเชอรี่เดินเข้าบ้าน "ทำไมกลับเย็นนักลูก" เสียงสตรีวัยกลางคนผมยาวดกดำถามขึ้นขณะกำลังนั่งดูกับน้องชายตัวเล็กวัยแปดขวบของเขา "ผมอ่านหนังสือที่จะใช้ทำรายงานในช่วงปิดเทอมอยู่ครับแม่" ทันทีที่เขาพูดจบประโยคเจ้าตัวเล็กของบ้านก็พูดขึ้น "พี่กอล์ครับไม่รู้เมื่อตอนกลางวันแพนใครโทรมาเอ่ย" เขาไม่รอพังคำตอบจากน้องชายแต่กลับหันไปทางผู้เป็นแม่ "แม่ครับใครโทรมา" มือเล็กๆดูน่ารักก็ถูกนำไปปิดที่ปากของผู้เป็นแม่ "พี่กอล์นไม่เอาแทนบอกเองแต่พี่ต้องพาแทร์นไปเที่ยวเขาวัดนะ" ปกติเป็นไปตามที่กอล์นคาดการณ์เอาไว้ว่าน้องชายของเขาต้องมาไม้นี่ "ได้สิบโมงเช้าพรุ่งนี้" สิ้นเสียงเขาพูดจบ "เย้..ยัยเก๋เพื่อนผมเองครับที่โทรมาแต่...." กอล์นไม่รอให้เจ้าน้องชายจอมแสบเขาพูดจบก่อนที่จะชี้หน้าน้องชายและยิ้มบางๆให้กับในการเสียรู้กับเรื่องที่เกิดขึ้น แล้วกระโดดขึ้นชั้นสองของบันไดเพื่อขึ้นบนห้องอย่างรวดเร็ว