รักสุดใจยัยแว่นมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #1 : สายตาปริศนา

ตอนที่ 1

ร่างบางในชุดนอนสีฟ้าอ่อนงัวเงียเอื้อมมือเรียวควานหาอะไรบางอย่างบนหัวเตียงอย่างหงุดหงิด  เป้าหมายของเธอ คือ เจ้านาฬิกาแมวนางกวักทองคำที่ป๊าซื้อให้ในวันเกิดเมื่อสามปีที่แล้วนั่นเอง  สาเหตุที่ป๊าซื้อมันมาให้เธอ ไม่ใช่เพราะเป็นห่วงหรือไม่อยากให้เธอไปโรงเรียนสายแต่อย่างใด  อย่าได้คิดว่าพ่อบังเกิดเกล้าของเธอจะเป็นพ่อที่ประเสริฐเลิศเลอขนาดนั้น  ท่านเองก็ไม่ใช่พ่อที่แย่อะไรมากมาย ก็แค่พ่อที่ไม่เคยสนใจลูกสาวคนเดียวของตัวเองว่ามีชีวิตความเป็นอยู่อย่างไร สุขสบายดีไหม และต้องการอะไรบ้าง  ท่านไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเสาร์หน้าลูกสาวก็จะมีอายุครบสิบแปดบริบูรณ์แล้ว  บางวันแทบจะไม่ได้คุยหรือเจอหน้ากันเลย แต่เธอก็ชินแล้วแหละที่ต้องอยู่ในคฤหาสน์ใหญ่โตนี่คนเดียว   คงจะสงสัยล่ะซิ  ว่าถ้าอย่างนั้นแล้ว เจ้าแมวนางกวักที่ส่งเสียงอยู่นี่มันมาจากไหนล่ะ มันมาจากการประมูลไงล่ะ ท่านประมูลชนะคู่แข่งหมายเลขหนึ่งมาได้ วันนั้นท่านกลับมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มมีความสุขผสมความสะใจเล็กน้อย แต่เมื่อท่านเห็นลูกสาวนั่งหน้างออยู่ในห้องโถงใหญ่ จึงหุบยิ้มลง

“วันแกนี้เป็นไร นั่งหน้างออยู่ได้” ถามพลางมองหน้าลูกสาว

“…………….”

“มีอะไรพูดมาซิ เงียบอย่างนี้ฉันจะรู้ไหมว่าแกโกรธฉันเรื่องอะไร กำลังอารมณ์ดีอยู่เชียว เห็นหน้าแกเป็นตูดลิงแบบนี้หมดอารมณ์เลย”

“ป๊าจำได้ไหมว่าวันนี้วันอะไร หนูรอป๊าตั้งแต่เย็นแล้วนะ”

“วันนี้ก็วันที่ฉันมีความสุขที่สุดนะซิ ถามได้”

“จริงหรอ ป๊าจำวันเกิดหนูได้ใช่ไหม ไหนล่ะของขวัญของหนู” เธอรีบกระโดดมากอดแขนป๊าอย่างดีใจ

“วะ..วันเกิด..กะ..แก วันนี้...เออ ใช่ ทำไมฉันจะจำไม่ได้ นี่ไงของขวัญวันเกิดแก พอดีไม่ทันห่อนะ แกก็รู้ว่าฉันงานยุ่ง ”

“ไม่ต้องห่อหรอกป๊า แค่ป๊าจำได้หนูก็ดีใจแล้ว แต่ป๊าแน่ใจนะว่าป๊าซื้อให้หนู ทำไมมันดูโบร้าณ โบราณจัง เลย”บอกพลางมองดูของขวัญวันเกิดที่พ่อบอกว่าซื้อให้ตัวเอง

“ซื้อให้แกซิ ถ้าไม่ซื้อให้แกแล้วจะซื้อให้ใคร ป๊าได้จากการประมู..เอ้ย ไม่ใช่ป๊าซื้อมากับมือเลยนะ แกจะได้ตรงต่อเวลาไง”

“รักป๊าที่สุดในโลกเลย”บอกพลางกระโดดกอดพ่ออย่างมีความสุข

เหตุการณ์วันนั้นเธอยังจำได้ดี วันที่เธอมีความสุขมากที่สุด และมันก็เป็นวันสุดท้ายที่ป๊าจำวันเกิดเธอได้  แต่เธอก็ได้รู้ความจริงว่าที่จริงป๊าของเธอไม่เคยจำวันเกิดเธอได้เลย

นี่ก็เป็นอีกวันที่ฉันต้องถ่อสังขารตื่นแต่เช้าเพื่อไปโรงเรียนก่อนใครทั้งหมด สาเหตุนะเหรอ คุณไม่จำเป็นต้องรู้ เฮ้อ!คงสงสัยกันล่ะซิว่าฉันเป็นใคร ฉันไม่ใช่นางเอกอย่างที่คุณคิดหรอกนะ  ฉัน ฮาเซคาว่า  มิซึกิ สาวแว่นเฉิ่มเฉยในสายตาทุกคน นักเรียนดีเด่นห้าปีซ้อน  ไม่มีเพื่อนที่ไหน  นอกจากมอเตอร์ไซค์สปอร์ตคันโปรดสุดเท่ ใช่ ฉันพิมพ์ไม่ผิดหรอก เจ้า Black Sky เป็นเพื่อนรักของฉันเลยแหละ แล้วสาวเฉิ่มอย่างฉันเนี่ยน่ะขับมอเตอร์ไซค์สปอร์ตสุดเท่  อมพระมาพูดก็ไม่เชื่อหรอกใช่ไหม แต่มันคือความจริง ทำไมนะเหรอ แต่น แต๋น แต๊น  ที่โรงเรียน ฉันอาจจะเป็นนักเรียนตัวอย่างที่ทั้งเรียบร้อยและเรียนดีโคตรๆ  แต่เมื่อเท้าฉันเหยียบเข้าบ้าน  เอ๋! เ รียกคฤหาสน์น่าจะถูกกว่า เท่านั้นแหละ ฉันก็เปลี่ยนไปทันที ไอ้กริยามารยาทสมกับเป็นกุลสตรีมันได้หายไปพร้อมกับแว่นตาที่ถูกโยนทิ้งบนโต๊ะขณะที่ฉันนั่งไขว่ห้างบนโซฟาอย่างสบายอารมณ์ที่ไม่ต้องแอ๊บเรียบร้อยอีกแล้ว  วันนี้มีนัดแข่งรถนี่นา  โทรชวนอิจิโร่ดีกว่า ฮั่นเหน่! คงคิดอยู่ล่ะซิว่าไหนบอกไม่มีเพื่อน แล้วชื่ออิจิโร่โผล่มาได้ไง ที่จริงมันก็ไม่เชิงเพื่อนหรอก มันคือ ลูกสมุนของฉันเองแหละ แต่มันไมได้เรียนที่เดียวกับฉัน เพราะมันเรียนโรงเรียนชายล้วน ฉันจะไปเรียนกับมันได้ไงล่ะ ฉันเป็นผู้หญิงนะย่ะ เอาเป็นว่า อิจิโร่เป็นเพื่อนหมายเลขสองของฉันก็ได้ เอ้า !

ตืด......ตืด........ตืด......ตืด........ตืด

“โมชิ โมชิ”

“กว่าจะรับสายฉันได้นะ”

“เอ่อ เมื่อกี้ทำธุระอยู่นะ ว่าแต่มีอะไรหรอมิซึกิ”

“ธุระอะไร เอ่อ ไม่สำคัญหรอกว่าแกทำธุระอะไร แกจำได้ใช่ไหมว่าวันนี้เรามีนัดแข่งนะ ฉันนี่คันไม้คันมืออยากแข่งเร็วๆ แกอยู่ไหนนิ”

“ยะ..อยู่โรงเรียนดิ ถามได้  เอ่อ เดียวฉันไปรับนะ”

“ไม่ต้อง เดียวฉันขับเอง เจอกันที่สนามแข่งเลย โอเคนะ”

“ถ้ามิซึกิต้องการแบบนั้นก็ได้ อีกสิบนาทีเจอกัน”

“ย่ะ”

ที่สนามแข่ง

“ชักช้าจังนะแก ไหนว่าสิบนาที นี่มันยี่สิบนาทีแล้วนะ”

“ก็บอกว่าทำธุระอยู่ไง ก็มาแล้วนี่ไง ช้านิดเดียวทำบ่น คิดถึงฉันล่ะซิ มิซึกิ”

“กล้าพูดเนอะ อยากโดนเตะหรอ มานี่เลยมา” พูดพลางกระโดดถีบอิจิโร่ มันก็วิ่งหนีอย่างสนุกสนาน มีความสุขนักนะที่ได้แกล้งฉันนะ

             มิซึกิไม่รู้ตัวเลยว่า ทุกการกระทำของเธอได้ถูกจับจ้องโดยสายตาคมสีดำสนิทที่มองอย่างสนใจ