คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ภูมิแพ้กรุงเทพ (50%)
ตอนที่ 3. ภูมิแพ้กรุงเทพ
รถมินิคูเปอร์คันเล็กสีเหลืองสดวิ่งฉิวออกจากตัวจังหวัดเข้าถนนสายรองที่เชื่อมระหว่างตำบล ซึ่งจุดหมายปลายทางของอดีตแอร์โฮสเตสสาว คือตำบลบ้านคลองลัดข้าว
ฟ้าอุษาตัดสินใจละทิ้งความเดือดเนื้อร้อนใจไว้ที่กรุงเทพ เก็บเสื้อพาใส่กระเป๋าแล้วขับรถมาบ้านคลองลัดข้าวโดยที่ไม่ได้บอกใคร เพื่อที่จะมาเยี่ยมญาติคนเดียวที่เหลืออยู่หลังจากที่แม่กับพ่อเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อห้าปีก่อน นั่นคือป้าเทียนหยดพี่สาวแท้ๆของแม่
ครั้งสุดท้ายที่เจอกัน ป้าเทียนหยดขึ้นมากรุงเทพมางานรับปริญญาของเธอ นั่นก็สี่ปีมาแล้ว นี่จะเป็นครั้งแรกในรอบสี่ปีที่ได้เจอญาติผู้ใหญ่คนเดียว และเป็นในรอบสิบปีที่เธอจะกลับบ้านคลองลัดข้าวอันเป็นบ้านเกิดของแม่
จากถนนสายรองก็แยกสู่ถนนสายย่อยเข้าหมู่บ้าน ยังเหลือระยะทางอีกไม่ถึงยี่สิบกิโลเมตร ด้วยตัวเลขดูเหมือนไม่ไกล แต่ด้วยความที่ถนนหนทางที่บางช่วงลาดยางมะตอย บางช่วงเป็นถนนลูกรังมีหลุมมีบ่อ จนหญิงสาวต้องขับรถหักหลบไปมา ทำให้เหมือนเพิ่มระยะทางออกไปเป็นเท่าตัว เธอเหลือบตามองนาฬิกาดิจิตอลบนคอลโซลรถบอกเวลาบ่ายสามโมงครึ่ง เพราะฉะนั้นน่าจะถึงบ้านป้าเทียนหยดก่อนพลบค่ำแน่นอน
ฟ้าอุษาขับรถไปเรื่อยๆ บรรยากาศท้องไร่ท้องนาสีเขียวขจีสุดลูกหูลูกตา ทำให้จิตใจที่ห่อเหี่ยวกลับผ่องแผ้วขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ เธอคงตัดสินใจไม่ผิดที่กลับมาตั้งหลัก หรือพูดง่ายๆว่ากลับมารักษาแผลใจที่บ้านนอก เธอไม่คิดแค่จะมาเยี่ยมป้าเทียนหยด แต่จะมาขออาศัยอยู่ด้วยสักระยะหนึ่ง จนกว่าจะเข้มแข็งและแข็งแรงพอที่จะกลับไปเผชิญความจริงที่กรุงเทพเมืองฟ้าอมรได้อีกครั้ง
ระหว่างที่อดีตแอร์โฮสเตสสาวกำลังขับรถเพลินๆในหัวสมองคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ก็เจอควายฝูงใหญ่มากว่าสิบตัวมาจากไหนก็ไม่ทราบ เดินขวางถนน เธอพยายามขับรถแหวกทางออกไป แต่กลับตกอยู่กลางวงล้อมของฝูงควาย รถมินิของเธอถูกรุมล้อมไปทุกทิศทุกทางจนต้องชะลอความเร็ว แล้วเครื่องยนต์ก็ดับลงเอาดื้อๆ รถคันเล็กก็แทบจะเคลื่อนไปด้วยแรงดันของเจ้าบัฟฟาโล่ ที่แต่ละตัวทั้งใหญ่ทั้งดำทะมึน เขาบนหัวของมันยาวแหลมคม หน้าตาขมึงตึง รูจมูกของมันหุบๆบานๆอย่างไม่สบอารมณ์
มันสบตากับเธอในระยะเผาขนผ่านกระจกใส ทำเอาหญิงสาวร้องกรี๊ดด้วยความสยองขวัญขนลุกตั้งชัน
ฟ้าอุษาบีบแตรดังลั่น แล้วกดปุ่มสตาร์ทเครื่องยนต์อัตโนมัติ เหยียบคันเร่ง เร่งเครื่องยนต์ติดต่อกันหลายรอบเสียงดังสนั่น ก่อนที่จะเข้าเกียร์เหยียบคันเร่งพุ่งไปข้างหน้าไม่ผิดอะไรกับลูกธนู ทำเอาฝูงควายแตกกระเจิงวิ่งหนีกันไปคนละทิศละทาง
“เฮ้ยๆๆ ไอ้แดงลูก! ไอ้แดงลูกพ่อใจเย็น... ใจเย็น” ผู้ชายบนหลังควายตัวใหญ่ร้องลั่น แต่ลูกแดงควายหนุ่มตัวบึกบึน แต่ใจเล็กนิดเท่าปลาซิวไม่ใจเย็นอย่างที่พ่อมันปลอบ มันตกใจวิ่งหนีรถมินิไม่คิดชีวิตเตลิดไม่ดูหน้าดูหลังตกลงไปในคูข้างถนนที่เต็มไปด้วยขี้โคลน เพราะฝนตกเมื่อคืน
หญิงสาวในรถมินิตัวแข็งมองภาพด้านหน้าด้วยความตกใจ นึกเสียวไส้เป็นห่วงคนบนหลังควายจะตกลงมาขาแข้งหัก หรือไม่ก็คอหักตายก็ไม่รู้ เมื่อเห็นฝูงควายกระเจิดกระเจิ่งไปไกล ฟ้าอุษาจึงกล้าที่จะเปิดประตูลงจากรถวิ่งไปตะโกนอยู่ริมถนน
“คุณ...คุณ เป็นยังไงบ้าง”
“เว้ย! ถามได้” พอสิ้นคำตอบแบบฉุนๆของคนที่อยู่ในโคลน หญิงสาวก็อยากจะปล่อยเสียงหัวเราะให้ลั่น สภาพของพ่อไอ้แดงดูไม่จืด เพราะดำไปทั้งตัว เนื้อตัวเลอะเทอะไปด้วยขี้โคลน แต่โชคยังดีที่แขนขาไม่หัก แต่ซ้ำร้ายเจ้าแดงลูกรักของเขา มันพยายามตะกุยตะกายจะลุกขึ้น ดีดขี้โคลนขี้เลนกระจุยกระจายกระเด็นขึ้นหัวขึ้นหูพ่อของมันที่ยังนั่งก้นจ้ำเบ้าอยู่ในโคลนให้เลอะเทอะเข้าไปใหญ่ “เฮ้ยๆ ไอ้แดง หยุด หยุด พ่อบอกให้หยุด”
ไอ้แดงฟังภาษาพ่อมันไม่รู้เรื่อง มันยังไม่หยุดดีดขี้โคลนขึ้นเป็นห่ากระสุนขึ้นเต็มหน้าพ่อ ก่อนที่มันจะทรงตัวลุกขึ้นได้ แล้ววิ่งเตลิดออกไปกลางทุ่ง ฟ้าอุษาหัวเราะท้องคับท้องแข็ง อดไม่ไหวจริงๆ แต่ก็ต้องหัวเราะค้าง หยุดปากฉับ! เมื่อได้ยินเสียงตวาดลั่นจากพ่อไอ้แดงที่ดูจะฉุนจัด
“หัวเราะ! ขำอะไรนักหนา เพราะคุณคนเดียวที่ทำให้เป็นแบบนี้ แล้วยังจะมีหน้ามาหัวเราะ เห็นความเดือดร้อนของคนอื่นเป็นเรื่องตลกมากนักหรือไง”
หญิงสาวหน้าเจื่อนรู้สึกผิดขึ้นมา แต่หน้าที่เจื่อนๆก็กลับแดงเห่อขึ้นมา เมื่อถูกปรามาส "ใบขับขี่ซื้อมาหรือเปล่า ห่วย!"
คนที่กำลังโมโหเดือดใช้มือลูบขี้โคลนออกจากหน้าจากตา แล้วก็ต้องนัยน์ตาเบิกกว้างเล็กน้อยเมื่อเห็นสาวเจ้าของรถมินิที่ยืนอยู่บนไหล่ถนนเต็มตา ร่างอรชรได้สัดส่วนอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวกับกางเกงยีนรัดรูปฟิตเปรี๊ยะทันสมัย ใบหน้าเรียวรูปไข่เครื่องหน้าจิ้มลิ้มพริ้มเพราดวงตากลมโต จมูกโด่ง ริมฝีปากอิ่มเป็นกระจับ น่า...น่า...
“ไอ้บ้า! เอ๊ย” คนที่ยังอยู่ในปักโคลนสบถออกมาดังๆกับความคิดแผลงๆของตัวเอง
“เอ๊ะ! นี่นายมาด่าฉันฉอดๆเรื่องอะไรเนี่ย” หญิงสาวที่ยืนอยู่บนไหล่ถนนฉุนจัดหน้าตาแดง
“ก็คุณบีบแตรหาสวรรค์วิมานอะไร แล้วยังจะทำตัวเป็นฆาตกรขับรถไล่ชนควาย พวกควายเหล่านี้ไปทำอะไรให้คุณ ผู้หญิงใจยักษ์”
“นี่นาย! นายพูดเกินจริงไปแล้วนะ คนอย่างฉันไม่ได้ใจยักษ์ใจมารที่จะได้ขับรถไล่ชนควายหรอกนะ บรรดาควายของนายเข้ามาเบียดรุมรถฉันก่อนทำไม ฉันก็แค่ตกใจ ขับรถหนี”
ร่างสูงในชุดเสื้อผ้ามอมแมมจนจำสภาพเดิมไม่ได้พยุงตัวลุกขึ้นด้วยความลำบาก เพราะขี้เลนอ่อนยวบยากแก่การทรงตัว
“ใครเข้าไปเบียดรุมรถคุณ คุณต่างหากที่ขับรถแหวกเข้ามาในฝูงควายของผมเอง มิหนำซ้ำยังบีบแตรไล่ เร่งเครื่องยนต์จนพวกมันขวัญกระเจิงกันไปคนละทิศคนละทาง ถ้าคุณใจเย็นสักนิดพวกมันก็จะค่อยๆหลบทางให้คุณไปเอง แต่นี่คุณระรานมันทั้งบีบแตร ขับรถพุ่งเข้าชนมัน ทำอะไรไม่รู้จักคิด” เขาเดินลุยขี้เลนขี้โคลนเข้ามาหาเธอที่ยืนอยู่บ่นไหล่ถนน
“นี่! นี่! นายกำลังด่าฉันว่าไม่มีสมองใช่ไหม”
“ใช่!” เขาตอบสั้นๆคำเดียว เมื่อมายืนเผชิญหน้าจ้องตากันเขม็ง “ถึงควายจะเป็นสัตว์ แต่มันก็เป็นสัตว์ประเสริฐ มันทำไร่ไถนาให้คนได้มีข้าวกิน คนอย่างคุณควรจะสำนึกบุญคุณควายไว้บ้าง”
“ไอ้บ้า!”เมื่อถูกสบประมาทซึ่งๆหน้า สาวเจ้าของรถมินิเหลืออดผลักอกเขาด้วยความโมโห จนร่างสูงที่ไม่ทันได้ระวังตัวหงายหลังลงไปนั่งจ้ำเบ้ากับขี้โคลนอีกครั้ง
หญิงสาวร้องยี้อย่างขัดใจ เมื่อมือทั้งสองข้างเลอะขี้โคลนจนต้องเช็ดกับต้นหญ้าใบไม้แถวนั้น แล้วเดินเป็นวิ่งกลับขึ้นรถ ก่อนที่จะสตาร์ทรถเร่งเครื่องเสียงดังเหมือนประชด แล้วขับออกไปอย่างเร็วโดยไม่สนใจคนที่หงายท้องลงไปในโคลนอีก
“หนอยแน่! มาด่าฉันว่าไม่รู้บุญคุณควาย แล้วเจ้าควายนั่นมามีบุญคุณกับฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วฉันไปเป็นหนี้บุญคุณมันตอนไหน ไอ้บ้าเอ๊ย!” ฟ้าอุษาสบถยืดยาวระบายอารมณ์ พร้อมกับเหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็วเข้าไปอีก “อย่าให้เจออีกนะ...พ่อไอ้แดง จะตะกุยหน้าให้หมอไม่รับเย็บเชียว”
อดีตแอร์โฮสเตสสาวก้มมองเล็บมือที่เคลือบสีแดงสดของตัวเองมีขี้โคลนติดที่ซอกเล็บก็ยิ่งอารมณ์เสีย แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมา ก็ต้องร้องวี๊ดลั่น ดังมีสุภาษิตไทยที่ว่า ‘ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัว’ รวดเร็วราวกับติดจรวด
ฟ้าอุษาหักพวงมาลัยรถมินิสุดตัวหลบควายตัวใหญ่สีดำทะมึนที่วิ่งตัดหน้ารถของเธอในระยะกระชั้นชิด และยังไม่ทันที่จะคลายจากอาการอกสั่นขวัญหายก็ต้องตกใจซ้ำสอง เมื่อรถมินิของเธอพุ่งลงข้างทาง
“ว้ายยยยยย!”
To be continue… วันพรุ่งนี้นะค้า
ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ
ช่วยเป็นกำลังใจให้ด้วยค่า
ฝากผลงานของจำปีด้วยนะคะ
มธุรส ตกหลุมรักผู้ชายคนหนึ่งในทันที เพียงแค่ได้เห็นรูปถ่ายของเขาเป็นครั้งแรก เมื่อ 3 ปีก่อน เธอพยายามที่จะหักห้ามใจไม่ให้รัก เธอไม่ยอมที่จะเปิดเผยความรู้สึกที่แท้จริงที่มีต่อเขาออกมา
แต่แล้วพรหมลิขิตก็กลั่นแกล้งให้เธอกับเขาต้องเกิดความเข้าใจผิดและคลั่งแค้น แต่เป็นความคลั่งแค้นที่เคลือบฉาบไปด้วยความหวานล้ำของหยาดน้ำผึ้ง ดั่งตกอยู่ในเล่ห์ที่มีชื่อหวานๆ ว่า“เล่ห์มธุรส” ของกัน และกัน อย่างไม่อาจถอนตัว
ความคิดเห็น