คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : เชลย (100%)
10
เชลย (100%)
“อะแอ้ม!” เสียงกระแอมไอ ทำเอาร่างบางสะดุ้งโหยง รีบหันหลังบังคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คทันที
“คุณเข้ามาทำอะไรในนี้” ปรวิตต์ถามเสียงเข้ม
“ปะ...เปล่าค่ะ ฉัน...” มธุรสอ้ำอึ้งพยายามหาข้อแก้ตัว “คุณ...คุณกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมฉันไม่ได้ยินเลย” หญิงสาวเอามือไขว้หลังกดปุ่มปิดเครื่อง และเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ
“อุ้ย!” ร่างอรชรแกล้งระทวยเหมือนจะเป็นลม
“เป็นอะไรไปมธุรส” ปรวิตต์เข้าถึงตัว คว้าร่างที่กำลังโงนเงนไว้ในอ้อมแขน
“รู้สึกวิงเวียน เหมือนจะเป็น...เป็นลมค่ะ” ชายหนุ่มประคองร่างบางให้ลงนอนที่เตียงนอนของเขา
“นี่กินข้าว กินปลาหรือยัง”
เขาถามเสียงเข้ม
“เอ่อ...ยังค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวทานข้าวเย็น แล้วทานยาอีกสักสองเม็ด จะได้รีบเข้านอน” ปรวิตต์จัดแจงให้หญิงสาวนอนเหยียดยาวและห่มผ้าที่พับอยู่ปลายเตียงให้ มธุรสแกล้งหลับตา เขายืนมองดูอยู่ครู่ใหญ่ แล้วออกไปจากห้อง
ร่างอรชรผุดลุกขึ้นนั่ง แล้วถอนหายใจที่ตบตาเขาได้สำเร็จ ก่อนที่จะทิ้งตัวลงบนที่นอนอีกครั้ง จมูกของเธอได้กลิ่นตัวของเขาจางๆ หญิงสาวรู้สึกวาบหวามอย่างบอกไม่ถูก เธอกอดผ้าห่มแน่นหลับตาพริ้มลืมความขุ่นข้องหมองใจทุกอย่าง แล้วหลับไปอย่างไม่รู้ตัว
“มธุรสตื่นก่อน อย่าเพิ่งหลับ” มือใหญ่แข็งแรงเขย่าแขนเธอ
“ฮือ...” ร่างอรชรพลิกตัวหลบ แต่ไม่สำเร็จ
“ลุกขึ้นมากินข้าว แล้วกินยาซะให้เรียบร้อย คราวนี้จะนอนเท่าไหร่ก็ไม่มีใครว่า” ปรวิตต์บอกอย่างเอือมๆ นี่เขาจับเชลยมาทรมาน หรือว่าหาภาระใส่ตัวเองกันแน่ ที่ต้องมานั่งดูแลกันแบบนี้ “จะยกเข้ามากินในนี้ หรือว่าจะออกไปกินเองข้างนอก”
“ออกไปทานข้างนอกดีกว่าค่ะ” มธุรสยอมลุกขึ้น แล้วออกไปทานข้าวที่โต๊ะอาหารด้านนอก เขาทำอาหารง่ายๆ แต่ก็น่ารับประทาน ข้าวต้มไข่เจียวทอดใส่หอมแดงกับยำกุ้งแห้ง
“คุณปรวิตต์ คุณทำอาหารเก่งนะคะ แล้วก็อร่อยด้วย” มธุรสกล่าวชมด้วยใจจริง แล้วยิ้มให้อย่างประจบประแจง
“ไม่ต้องมายกยอกัน เพราะตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป เธอต้องทำอาหารกินเอง ฉันใจดีมามากแล้วเพราะเห็นใจว่าไม่สบาย” ปรวิตต์พูดเสียงเข้มพร้อมกับหยิบยาและน้ำส่งให้ หญิงสาวรับยามากินอย่างว่าง่าย เพราะว่าอยากหายและแข็งแรงไวๆ
มารู้จักเสือตัวที่หนึ่ง (พี่ใหญ่) ของสามทหารเสือ แห่งนภศุภ์ คอนสทรัคชั่น
ปณพล นภศุภ์ ใน ทัณฑ์น้ำผึ้งรวง
เพราะ...ด้วยทั้งรัก ทั้งแค้นแสนหวาน จนต้องทุรนทุราย ดุจ...ทัณฑ์น้ำผึ้งรวง
“คุณปรวิตต์คะ ฉันอยากจะอธิบายให้คุณฟังว่า เรื่องป๋าเลี้ยงหรือเสี่ยเลี้ยงอะไรนั่น มันไม่เป็นความจริง คุณเข้าใจผิด ฉันไม่มีใครเลี้ยงทั้งนั้น ฉันเลี้ยงตัวเอง ฉันยืนด้วยลำแข้งของฉันเอง เงินทุกบาททุกสตางค์ฉันหามาด้วยหยาดเหงื่อแรงกายของฉัน ไม่มีใครมาให้ฟรีๆ หรอก” มธุรสพูดอย่างหงุดหงิด ไม่รู้ว่าเขาไปเอาเรื่องบ้าๆผิดเพี้ยนนี้มากจากไหน
“อ๋อ! ใช่สิ คงไม่มีใครให้มาฟรีๆหรอก อย่างน้อยก็ต้องใช้ทั้งแรงกายและเรือนกายของเธอให้พวกผู้ชายทั้งหลายได้ระบายความเป็นเพศผู้ออกมา”
“หยาบคาย!” มธุรสลืมตัว เธอลุกขึ้นฟาดฝ่ามือลงข้างแก้มเขาเต็มแรงด้วยความโกธร
“ถึงจะหยาบคาย แต่ก็ยังดีกว่าผู้หญิงมักง่ายสกปรกอย่างเธอ” หญิงสาวจะฟาดฝ่ามือเป็นครั้งที่สอง แต่เขารับไว้ได้ทัน ความโกธรพุ่งทะยานขึ้นมาบ้าง เขาดันร่างบอบบางของเธอไปปะทะกับผนังห้อง และก่อนที่หญิงสาวจะทันได้รู้ตัว ริมฝีปากหนาของเขาก็กดลงบนริมฝีปากบางของเธออย่างถนัดถนี่รุนแรงบดขยี้เหมือนลงโทษให้เจ็บ มธุรสพยายามเบือนหน้าหนี แต่ก็หาได้สำเร็จไม่ เมื่อริมฝีปากหนาได้รูปไล่ตามปะกบกลีบปากเรียวอิ่มอย่างไม่ลดละ มิหนำซ้ำยังบดจูบรุนแรงจนกลีบปากที่แห้งซีดด้วยพิษไข้เจ่อบวมห้อเลือดขึ้นมาอย่างทันตา
ร่างของเขาทั้งหนาและใหญ่กดตรึงร่างบอบบางของเธอไว้กับผนัง จูบจุมพิตของเขาหนักหน่วงดุดันแฝงเกรี้ยวกราดที่แอบซ้อนหวาน
แต่กว่าที่จะเผลอไปไกลกว่านี้ ปรวิตต์เป็นคนหยุดผลักเธอออกห่างอย่างแรงด้วยสติที่ไม่มั่นคงนัก แล้วสบถอย่างหัวเสียที่ไขว้เขว ก่อนที่จะกระแทกส้นเท้าเดินจากไปอย่างหงุดหงิดตัวเอง
มธุรสทรุดตัวนั่งบนเก้าอี้อย่างอ่อนแรง นี่เธอจะทำอย่างไรต่อไป จะแก้ความเข้าใจผิดนี่ได้อย่างไร ถ้าเขามัวแต่โมโหโกรธาและไม่ยอมฟังเหตุผลอยู่อย่างนี้
ตั้งแต่เหตุการณ์ปะทะกันในเย็นวันนั้นทำให้มธุรสไม่เจอหน้าเขาอีก
นอกจากครั้งเดียวที่ต้องเผชิญหน้ากันโดยบังเอิญ
เมื่อหญิงสาวลุกมาเข้าห้องน้ำเมื่อตอนเช้ามืด
เธอเจอเขาเดินกลับเข้าบ้านมาด้วยชุดกางเกงว่ายน้ำตัวเดียวที่ยังเปียกและมีผ้าขนหนูคล้องอยู่ที่ต้นคอ
ผมดกดำเปียกลู่แนบดวงหน้าคมสัน
การว่ายน้ำทะเลที่หาดที่อยู่ไม่ไกลจากตัวบ้านตอนรุ่งสางเป็นกิจวัตรที่ปรวิตต์ทำทุกเช้าก่อนออกไปทำงานที่ไซด์งานก่อสร้างรีสอร์ตที่หัวเกาะ
และจะกลับมาอีกทีก็ประมาณสามสี่ทุ่ม ซึ่งเธอก็เก็บตัวเงียบอยู่แต่ในห้องจะด้วยหลับหรือไม่หลับก็ตาม
ซึ่งก็เป็นแบบนี้ไปร่วมหนึ่งอาทิตย์
ที่หัวเกาะมีบ้านเก่าแก่ต้นตระกูลเดือนจรัสชื่อ “บ้านลมหวล” ซึ่งในปัจจุบันตกทอดเป็นกรรมสิทธิ์ของปรวิตต์ ซึ่งคุณตาของเขายกให้เป็นมรดกรวมถึงที่ดินอีกหลายร้อยไร่บนเกาะ ปรวิตต์ได้แบ่งขายที่ดินส่วนหนึ่งให้ กับนภศุภ์ คอนสตรัคชั่น เพื่อสร้างรีสอร์ต และโดยปกติปรวิตต์จะพักอยู่ที่บ้านลมหวล แต่เมื่อมีแผนการเอาตัวมธุรสมากักไว้ที่เกาะช้องนางชั่วคราว เขาจึงได้สั่งให้ลุงพินจัดหาคนงานมาบูรณะซ่อมแซมบ้านท้ายเกาะเป็นการเร่งด่วน เพื่อใช้เป็นสถานที่กักกันเชลยสาว
ชีวิตประจำวันของมธุรสก็คือ
ตื่นเช้าขึ้นมาก็จะหุงหาอาหารง่ายๆรับประทานคนเดียว
หลังจากนั้นเธอก็จะนำเสื้อผ้าของตัวเองไปซักที่ริมห้วย
ตักน้ำจากบ่อมาใส่ห้องน้ำให้เต็ม เผื่อที่จะต้องใช้อาบหรือไว้ทำธุระส่วนตัว
เสร็จก็ทำความสะอาดเก็บกวาดบ้านจนสะอาดเรียบร้อย อาบน้ำอาบท่าเตรียมทำอาหารกลางวัน
ซึ่งมันไม่ใช่งานลำบากยากเย็นอะไรเลย
สำหรับเธอที่ต้องช่วยเหลือตัวเองมาตั้งแต่เด็ก
ตกช่วงบ่ายหญิงสาวก็จะว่างก็อาจจะออกไปเดินเล่นสำรวจบริเวณรอบๆบ้าน ซึ่งก็ไม่มีอะไรจริงๆ นอกจากผืนน้ำสีครามเห็นเรือแล่นอยู่ลิบๆไกลฝั่งออกไป ด้านหลังก็เป็นป่าไม้หนาทึบ ซึ่งก็สร้างความน่าสะพรึงกลัวให้กับเธอ จนไม่กล้าที่จะเดินเข้าไปลึก นอกจากบริเวณลำห้วยที่พอจะอาศัยได้ซักผ้าอาบน้ำ
หรือในบางบ่ายอากาศร้อนอบอ้าวเธอก็เอาชุดว่ายน้ำที่ติดอยู่ในกระเป๋าเดินทางตั้งแต่ครั้งไปมัลดีฟส์ ออกมาเปลี่ยนแล้วไปว่ายน้ำเล่นอยู่คนเดียวที่หาดใกล้ๆบ้าน ที่ปรวิตต์เองก็ว่ายอยู่ทุกเช้า
มธุรสแอบเข้าไปในห้องนอนของปรวิตต์อีก
หวังว่าอาจจะได้ใช้คอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คติดต่อสื่อสารกับโลกภายนอก แต่ก็ต้องผิดหวัง
เพราะว่าหลังจากวันนั้นโน๊ตบุ๊คเครื่องนั้นก็อันตรธานหายไป
เธอรื้อค้นจนทั่วห้องก็ไม่เจอ
จบตอนค่ะ
ชื่อตอนต่อไปจั๊กจี๊มั๊กมาก 55
ตุ๊กแก กับ น้องหนู เป็นเหตุ (ร้อยเลย) คริ คริ
เป็นเหตุยังไงหรา ก็ไม่เท่าไหร่ แค่ทำเอาคุณวิตต์ลมปราณแตกซ่าน ก็เท่านั้น 5555
คืนพรุ่งนี้เจอกันค่ะ
เล่ห์มธุรส โฉมใหม่ พร้อมตอนพิเศษ
อะไรเอ่ย ?? แฝงอยู่ภายใต้ชุดแดงแรง (ส์) ฤทธิ์ของหล่อน
สั่งหนังสือเข้ามาเลยนะคะ
หนังสือพร้อมส่งแล้วค่า
รับรองได้จริงๆ ค่ะว่า...สนุกมากกกกกกกกกก
แล้วคุณจะแอบหลงรักคุณวิตต์ผู้เคร่งขรึมคนนี้ค่ะ
และก็จะแอบอิจฉามธุรสเล็กน้อย คริ คริ
สั่งเข้ามากันเยอะๆ นะค้า
จำปีขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น