คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ที่พักใจ (100%)
ตอนที่ 4. ที่พักใจ (100%)
“ป้าเทียนกับลุงพินไม่ว่าอะไรใช่ไหมคะ ถ้าฟ้าจะขอมาอยู่ด้วยสักสองสามเดือน” คำตอบของหลานสาวก็ทำให้ทั้งผู้เป็นป้าและลุงเขยมองหน้ากัน
“ก็ดีสิจ้ะ แก้วขวัญอยากให้พี่ฟ้าอยู่ด้วยนานๆ” แก้วขวัญที่นั่งฟังผู้ใหญ่คุยกันแทรกขึ้นมา
“แล้วทำไมเรียกพี่ฟ้า ต้องเรียกน้าฟ้าสิ เพราะน้าฟ้ามีศักดิ์เป็นน้องของแม่เรานะ” ผู้เป็นยายอธิบาย
“ก็แก้วขวัญไม่อยากเรียกน้านี่จ๊ะ พี่ฟ้ายังสาวอยู่เลย สวยอย่างกับพวกนางเอกละคนในทีวี ไม่เห็นแก่สักหน่อย” เด็กหญิงอธิบายเสียงแจ๋วๆ ทำให้ผู้ใหญ่ในวงข้าวอดที่จะอมยิ้มไม่ได้
“พี่ก็พี่จ้ะแก้วขวัญ เพราะพี่ฟ้าก็ไม่อยากแก่เหมือนกัน” หญิงสาวยิ้มรับ
“พอกันเลยน้าหลาน” เทียนหยดแกล้งบ่น
“แล้วคืนนี้แก้วขวัญขอนอนกับพี่ฟ้าได้ไหมจ๊ะ”
“ได้สิจ้ะ”
“อ้าว! แล้วจะไม่นอนกับตากับยายแล้วเหรอเจ้าแก้ว” ครูระพินถามบ้าง
“ก็พี่ฟ้าเพิ่งมาถึง แก้วขวัญก็อยากจะนอนเป็นเพื่อน ตามหน้าที่เจ้าของบ้านที่ดีอย่างที่ตาเคยสอนไว้ไงจ๊ะ”
“แหม! พอทีอย่างนี้ บอกว่าตาสอน แล้วพอทีตาบอกให้ทำการบ้านล่ะ อิดออดอยู่นั่น” เรียกเสียงหัวเราะจากผู้ที่ล้อมวงกินข้าวด้วยความเอ็นดู
ป้าเทียนหยดจัดให้เธอนอนในห้องเก่าของแม่ หญิงสาวขอบตาแดงนิดๆ เมื่อนึกถึงครั้งที่เคยมาที่นี่พร้อมหน้าพ่อแม่ลูก เธอแกะภาพถ่ายเก่าๆที่ยังติดอยู่กับกระจกหน้าตู้เสื้อผ้าขึ้นดู เป็นรูปเธอกับพ่อและแม่เดินจูงมือกันกลางทุ่งนา และอีกรูปเป็นรูปที่พ่ออุ้มเธอนั่งอยู่ในเรือแจว
“พี่ฟ้า พี่ฟ้า” เสียงร้องเรียกที่หน้าห้องทำให้หญิงสาวตื่นจากภวังค์ ใช้นิ้วกรีดน้ำตา แล้วเดินมาเปิดประตูเห็นผู้เป็นป้าและหลานสาวตัวเล็กหอบหมอนผ้าห่มยืนอยู่หน้าห้อง
“ตกลงเจ้านี่จะมานอนเป็นเพื่อนพี่ฟ้าให้ได้” เทียนหยดบุ้ยหน้าไปทางเด็กหญิงที่ยืนยิ้มหน้าแป้นอยู่
“งั้นเข้ามาเลย”
แก้วขวัญไม่รอให้เชื้อเชิญเป็นครั้งที่สอง เดินนำหน้าผู้เป็นยายเข้ามาก่อนเลย
“แล้วก็อย่านอนละเมอฉี่รดที่นอนให้พี่ฟ้าเขาหัวเราะเยาะเอาล่ะ” เทียนหยดทรุดตัวลงนั่งกับพื้นหน้าที่นอน
“โห! ยายก็...” หลานสาวตัวเล็กพ้อด้วยความอาย
“อะไรกันจ๊ะแก้วขวัญ อายุเกือบสิบขวบแล้วน๊า ยังฉี่รดที่นอนอีกเหรอ”
“พี่ฟ้าก็... เจ้าจ้อยแปดขวบครึ่ง ก็ยังฉี่รดที่นอนเหมือนกันจ้ะ” แก้วขวัญลอยหน้าลอยตาเถียง
“ก็เถอะ จะโตเป็นสาวแล้ว แก้วขวัญต้องฝึกนะ ก่อนนอนเข้าห้องน้ำให้เรียบร้อยก่อน”
“ป้าก็เรียกให้เข้าห้องน้ำก่อนนอนทุกครั้ง แต่ก็ยังฉี่ราดทุกคืนอยู่ดี” ผู้เป็นยายค้อนปะหลับปะเหลือกเมื่อเห็นเจ้าตัวเล็กขึ้นไปจับจองที่บนที่นอนเรียบร้อยแล้ว ก่อนที่หันมาถามกับหลานสาวอีกคนอย่างจริงจัง “ห้องหับอยู่ได้นะหลาน”
“สบายมากค่ะป้าเทียน”
“ป้าก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไร อะไรอยู่ตรงไหน ก็ยังอยู่ตรงนั้นที่เดิม สักอาทิตย์หนึ่งก็เข้ามาปัดกวาดเช็ดถูสักที”
หลานสาวขอบตาร้อนพูดไม่ออก
“ป้าถามจริงๆเถอะ หนูมีปัญหาอะไรหรือเปล่า” เทียนหยดเข้าเรื่องตรงประเด็น “หรือว่าทะเลาะอะไรกับแฟนที่เป็นกัปตันนั่น”
“เอ่อ...ไม่ค่ะ ฟ้าไม่ได้ทะเลาะ” ฟ้าอุษาไม่ได้โกหกผู้ใหญ่ เธอไม่ได้ทะเลาะอะไรกับศาสตราวุธ เธอแค่หนีปัญหามาเสียดื้อๆเท่านั้น
“แล้วมีอะไร ทำไมหนูต้องขอมาอยู่ที่นี่สองสามเดือน งานแอร์โฮสเตสไม่ต้องทำแล้วเหรอ”
“ฟ้า...ลาออกแล้วค่ะ”
“อะไรนะ ลาออกแล้ว ก็อาชีพพนักงานเสิร์ฟอาหารบนเครื่องบินเป็นอาชีพที่หนูใฝ่ฝันมาตั้งแต่เด็กไม่ใช่เหรอ ถึงป้าจะไม่เห็นด้วยก็เถอะ แล้วทำไมลาออกเสีย” เทียนหยดประหลาดใจ
ฟ้าอุษาคร้านที่จะแก้ว่าเธอเป็นพนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน หรือที่ภาษาอังกฤษเรียกว่า Flight attendant ซึ่งหมายถึงพนักงานช่วยชีวิต ไม่ใช่พนักงานเสิร์ฟอาหารบนเครื่องบินแต่เพียงอย่างเดียวอย่างที่ป้าเข้าใจ แต่เธอก็เล่าถึงสาเหตุของการลาออกให้ป้าฟัง
“แหม! ไอ้แก่ตัณหากลับ เป็นป้าหน่อยไม่ได้” เทียนหยดตบเข่าตัวเองผางแค้นแทนหลานสาว
“ยายจะทำอะไรเขาจ๊ะ” เสียงใสๆบนที่นอนแทรกขึ้นมา
“ป้าก็จะเตะผ่าหมากมันนะสิ เอาให้สูญพันธุ์ไปเลย” เทียนหยดสวนทันควันด้วยความลืมตัว
“แล้วผ่าหมากคืออะไรจ๊ะยาย” คนเสียงใสข้องใจ
“อ้าวเฮ้ย! เจ้าแก้ว ยายนึกว่าเอ็งหลับไปแล้ว”
“ก็เกือบหลับแล้วจ้ะ แต่ยายโมโหเสียงดัง หนูเลยตื่น” นอกจากเสียงใสแล้ว ตายังใสอีกด้วย
“เป็นเด็ก เป็นเล็ก ดึกแล้วนอนเถอะจ้ะแก้วขวัญ” ฟ้าอุษาออกปากบ้าง
“แต่หนูยังไม่ง่วงนี่”
“ถ้าพรุ่งนี้อยากกินขนมถังแตกที่ตลาดนัดล่ะก็...เข้านอนซะ” ยายขู่
“ก็ได้ๆ แก้วจะนอนเดี๋ยวนี้จ้ะ” ร่างเล็กๆล้มตัวลงนอน แล้วคลุมโปงเงียบไป
“แล้วหนูคิดจะทำอะไรต่อไปล่ะลูก” เทียนหยดกลับเข้าเรื่องที่ค้างไว้
“หนูยังไม่ทราบ แต่ขอเวลาสักพัก หนูคงกลับไปหางานทำใหม่”
“แล้วทำไมหนูไม่สมัครเป็นพนักงานเสิร์ฟกับเครื่องบินสายอื่นล่ะ”
เทียนหยดถามอย่างพาซื่อจนหลานสาวอดอมยิ้มไม่ได้
“อายุหนูจะเกินที่เขารับสมัครแล้วค่ะ”
“อะไร เพิ่งจะย่างยี่สิบห้าเองไม่ใช่เหรอ”
“เขารับสมัครคนอายุไม่เกินยี่สิบห้าจ้ะ”
“อ้าวยังนั้นเหรอลูก”
“แต่ป้าเทียนไม่ต้องกังวลใจไปหรอกนะคะ ฟ้าขอตั้งหลักสักพัก แล้วค่อยกลับไปหางานทำใหม่ เป็นงานบริษัทก็ได้ค่ะ เสมียนเลขานุการก็ได้ ฟ้าทำได้ทั้งนั้น”
“ถ้ามันลำบากนัก ก็กลับมาอยู่บ้านเราเถอะลูก ป้ากับลุงเลี้ยงหนูได้ ถึงจะบ้านนอกคอกนา แต่ก็มีความสุขนะ คนบ้านเรานิสัยใจคอดี จริงใจไม่มีเล่ห์เหลี่ยม นึกยังไงก็พูดออกไปอย่างนั้น”
“ขอบคุณค่ะป้า แต่ฟ้าไม่กล้ารบกวนถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ แค่ป้าเทียนกับลุงพินรักฟ้า ช่วยดูแลรับภาระตั้งแต่แม่กับพ่อเสีย มันก็ดีมากแล้วสำหรับฟ้า”
“คิดอะไรอย่างนั้นล่ะลูก หนูเป็นลูกสาวของธูปหอมน้องสาวแท้ๆของป้า หนูก็เปรียบเหมือนลูกสาวของป้าคนหนึ่งเหมือนกัน”
“ขอบคุณค่ะป้าเทียน” หญิงสาวโผเข้ากราบที่อกของผู้เป็นป้าแล้วสวมกอด เทียนหยดใช้มือลูบไปตามเส้นผมยาวสลวยของหลานสาวอย่างรักใคร่ปรานี
*** จบตอนคร่า ***
พบกันพรุ่งนี้นะคะ
แต่วันนี้มีนิยายมาแนะนำเหมือนเช่นเคยค่ะ รับรองความสนุก !!!
เนื้อเรื่องเข้มข้นที่แอบซ่อนหวาน ซ่อนความร้ายกาจ และปมปริศนา
ส่วนพระเอกคนนี้ในดวงใจของฉันเลย คุณปรวิตต์ หรือ คุณวิตต์
วิศวกรหนุ่มผู้เคร่งขรึม เป็นเสือยิ้มยากกกกกมั๊ก ขาโหดนิดๆ
แอบแค้น มธุรส (นางเอกของเรา) เลยจับไปขังอยู่บนเกาะกลางทะเลอันดามัน หาดทราย สายลม สองเรา
คุณวิตต์ ไม่ตบ...จูบ ตบ...จูบ
แต่ดุดัน เชือดเฉือน แล้วจูบเอา จูบเอา
จนมธุรสละลายแล้ว ละลายอีก คริ คริ
เล่ห์มธุรสเป็น the best ในใจของใครหลายคน รวมทั้งจำปี จริงๆค่ะ
 |
|
ความคิดเห็น