สวรรค์ของบ๊อบบี้คิม ㋡ #bobjun - สวรรค์ของบ๊อบบี้คิม ㋡ #bobjun นิยาย สวรรค์ของบ๊อบบี้คิม ㋡ #bobjun : Dek-D.com - Writer

    สวรรค์ของบ๊อบบี้คิม ㋡ #bobjun

    เกือบสิบปีที่พี่หายไป พี่จะกลับมาตามหัวใจของพี่คืน คลับคล้ายคลับคลาว่าจะเป็นนรกของบ๊อบบี้คิมภาค2

    ผู้เข้าชมรวม

    1,237

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    0

    ผู้เข้าชมรวม


    1.23K

    ความคิดเห็น


    22

    คนติดตาม


    76
    หมวด :  รักอื่น ๆ
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  4 มี.ค. 59 / 17:03 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น






    *ถ้ากลัวงง สามารถรับชมได้ที่นี่*

    ☞ http://my.dek-d.com/whyux_/writer/view.php?id=1401603 



    ถนนสายเดิมที่บ๊อบบี้คิมเคยผ่าน

     

    หลายๆอย่างเปลี่ยนไปเสียจนน่าใจหาย

     

    มีเพียงสิ่งเดียวที่เดียวที่เขาภาวนาไม่ให้เปลี่ยนไป

     

    ' กู จุนฮเว '

     

     

     

     

    .

    .

    .

    บ๊อบบี้คิมกลับสู่บ้านในประเทศเกิดของตัวเองในรอบเกือบ10ปี หลังจากที่เขาพยายามอย่างหนักแล้วสอบติดโรงเรียนมัธยมปลายลำดับแรกๆของประเทศ นั่นเป็นขั้นแรกของความฝันของบ๊อบบี้ ขั้นต่อไปคือการสอบชิงทุนเพื่อไปเรียนต่างประเทศอย่างที่เขาฝันไว้ และเขาก็ทำได้ บ๊อบบี้คิมถูกส่งไปเรียนที่อเมริกาตั้งแต่ม.ปลายปีสอง และต่อมหาวิทยาลัยในรัฐเวอร์จีเนีย

     

    และนี่ก็เป็นหนึ่งในรอบเกือบสิบปีที่บ๊อบบี้คิมกลับมาที่บ้านเกิดของตัวเองพร้อมดีกรีโปรดิวเซอร์ชื่อดังที่เป็นที่รู้จักในวงสังคม บ๊อบบี้ทำความฝันของตนเองสำเร็จ พ่อแม่ภูมิใจ และเด็กน้อยคนหนึ่ง.. ที่เขาหวังว่าเด็กคนนี้จะภูมิใจกับความสำเร็จของเขาด้วยเช่นกัน

     

    กู จุนฮเว

     

     

    บ๊อบบี้นอนกลิ้งบนเตียงกว้างในห้องของตัวเองที่ไม่ได้กลับมานาน สูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อสูดกลิ่นอายของความเป็นเกาหลีใต้เข้าปอดเยอะๆ ช่วงนี้เป็นวันหยุดยาวที่เขาจะกลับมาได้แรมเดือน เขาจะเก็บเกี่ยวทุกอย่างให้เต็มที่

     

    สไลด์จอไอโฟนรุ่นล่าสุดที่เพิ่งไปถอยมาใหม่ เปิดแกลลอรี่เหมือนอย่างที่เคยทำในทุกๆวัน รูปภาพและวิดีโอบางอย่างเปลี่ยนไป เว้นแต่วิดีโอเดียวที่บ๊อบบี้ยังคงลิ้งค์ไว้แม้จะเปลี่ยนโทรศัพท์ไปกี่เครื่องก็ตามแต่ วิดีโอเดียวที่บ๊อบบี้คิมกดเป็นfavoritesในแกลลอรี่ กดดูมันซ้ำๆ

     

     

    " ฮ้าย บ๊อบบี้คิมคนโง่ แบร่ รู้รหัสแล้วโว้ย จะอัดคลิปแหละ

    แต่เข้าไปเจอคลิปผู้หญิงเพียบเลย น่าเกลียดที่สุดเลยหวะ "

     

     

    เพียงแค่เริ่มคลิปก็ทำให้เขาเผลอยิ้มอย่างห้ามไม่อยู่ เสียงแหลมๆเล็กๆของเด็กประถมทำให้เขารู้สึกดีแบบแปลกๆ เวลาบ๊อบบี้เหนื่อยๆจากงานก็มีเจ้าเด็กนี่แหละที่ทำให้เขารู้สึกกระปรี้กระเปร่า

     

     

    " วันนี้หม่ามี๊กลับมาแล้ว บ๊อบบี้ก็ต้องไป จุนเน่.. จุนเน่อยากจะ.. เห้อ

    จุนเน่อยากจะขอโทษที่เป็นเด็กไม่ดีกับบ๊อบบี้ จุนเน่ชอบบ๊อบบี้

    จุนเน่แค่อยากเล่นด้ว.. "

     

     

    ก๊อก ก๊อก

     

    บ๊อบบี้กดหยุดคลิปด้วยความตกใจ เหลือบมองแก้มยุ้ยๆขึ้นสีของเด็กประถมในคลิปด้วยความเสียดาย ยังดูไม่จบเลย มีคนมาขัดซะได้

     

    " กินข้าวกันได้แล้วลูก แม่เตรียมของโปรดหนูไว้เต็มเลยนะ "

     

    " ครับแม่ "

     

    ฉีกยิ้มกว้างหลังจากที่รู้ว่าเป็นออมม่าของตนที่ชวนไปกินข้าว บ๊อบบี้กดล็อคหน้าจอแล้วหย่อนไอโฟนลงในกระเป๋ากางเกง 

     

    อาหารเที่ยงของครอบครัวคิมผ่านไปด้วยความรื่นเริงสังสรรค์ แม้จะกินข้าวเที่ยงกันตอนบ่ายสองแต่ครอบครัวคิมก็บ่ยั้น แม่บอกกับบ๊อบบี้ว่าตอนค่ำๆจะเลี้ยงต้อนรับการกลับมาของบ๊อบบี้อีกครั้งแถมจะชวนครอบครัวกูคนข้างบ้านมากินอาหารร่วมกันด้วย แม่คุยโวว่าจุนฮเวและมันเซต่างก็โตเป็นหนุ่มแล้ว แถมยังพ่วงคำถามด้วยว่าบ๊อบบี้จำจุนฮเวกับมันเซได้ไหม 

     

    บ๊อบบี้พยักหน้าพร้อมยิ้มน้อยๆ

     

    มันเซน่ะจำได้ลางๆ แต่จุนฮเวนี่จำได้แม่นเลย

     

    บ๊อบบี้อดใจรอเวลาเย็นที่จะได้เจอจุนฮเวแทบไม่ไหว แค่คิดว่าจะได้เจอใบหน้าน่ารักที่เป็นเจ้าของริมฝีปากเนียนนุ่มที่เคยประทับลงบนแก้มเขา แค่นี้ก็ทำให้หัวใจเต้นตึกตักจนแทบบ้า ไม่เป็นอันจะทำอะไร บ๊อบบี้เลยเดินออกมาสูดลมหายใจที่สนามเด็กเล่นในหมู่บ้าน เผื่อจะทำให้จิตใจปลอดโปร่งมากขึ้น เสียงสนิมของชิงช้าลั่นเอี๊ยดอ๊าดทำให้บ๊อบบี้คิดสงสัย สนามเด็กเล่นหมู่บ้านเขามักจะเงียบสงบนี่นา.. ในเกือบสิบปีก่อนน่ะนะ

     

    เด็กผู้ชายที่บ๊อบบี้เองก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร หูสองข้างถูกอุดไว้ด้วยหูฟังสีขาว ในมือถือไอพอดเครื่องสีฟ้าเอาไว้ ปากก็ฮัมเพลงบ้างหยุดบ้าง ที่พิเศษคือเพลงนั้นเป็นเพลงใต้ดินที่บ๊อบบี้เป็นคนแต่งร่วมกับบีไอรุ่นน้องในบริษัท เสียงของเด็กผู้ชายตรงหน้าไพเราะเสียจนบ๊อบบี้หยุดฟังจนเพลิน 

     

    บทเพลงวนกลับมาที่ท่อนแรกอีกครั้ง บ๊อบบี้เองก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่าเด็กชายฟังวนแต่เพลงนี้ เสียงทุ้มๆร้องท่อนแรกอย่างตะกุกตะกัก ร้องบ้างหยุดบ้าง บ๊อบบี้มองยิ้ม ท่อนนั้นเป็นท่อนแรพของเขาเอง ทิ้งตัวลงที่ชิงช้าตัวข้างๆก่อนจะแรพตามจังหวะที่เด็กหนุ่มร้อง

     

     

     

    โลกของผมเอาแต่หยุดหมุน
    ไม่มีดอกไม้โรยรายรอบตัวตอนที่คุณห่างหาย
    ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ
    มือของผมที่ยื่นไปตรงหน้าคุณและสายตาที่เอาแต่มองคุณ






    หัวใจของผมพองโตอีกครั้งได้พบความจริงที่ว่าผมมองเห็นคุณได้อีกครั้ง
    ชื่อของคุณมันติดอยู่ที่ปาก ผมเอาแต่พูดถึงคุณทั้งวี่ทั้งวัน
    ผมไม่ต้องการใครอีกแล้ว



     

     

    ดวงตากลมโตที่หันมามองเขาด้วยความตกใจ บวกกับใบหน้าคุ้นเคยนี่เล่นซะบ๊อบบี้ใจสั่น เหมือน บ๊อบบี้คิด เด็กตรงหน้านี่เหมือนกับกู จุนฮเวมาก มากเสียจนใจสั่น

     

    " น้องร้องเพลงเพราะดีนะ "

     

    เด็กหนุ่มแปลกหน้าถอดหูฟังออกแล้วหันมามองหน้าเขา คิ้วสวยขมวดแทบจะเป็นปม

     

    " ครับ.. พี่.. "

     

    " ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ "

     

    " ... "

     

    " กู จุนฮเว "

     

     

     

     

    " พี่บ๊อบบี้ "

     

     

    .

    .

    .

    เสียงชิงช้าไกวเรื่อยๆตามจังหวะ ลมตอนเย็นๆพัดเอื่อยๆ บวกกับแสงสีส้มของพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกทำให้บ๊อบบี้รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก หรือความจริงแล้วอาจจะเป็นเพราะคนที่อยู่บนชิงช้าตัวข้างๆเขาก็ได้ที่ทำให้เขารู้สึกดีเป็นพิเศษกว่าวันอื่นๆ

     

    " นี่พี่จริงๆหรอเนี่ย "

     

    เสียงทุ้มพึมพัมเบาๆ แต่บ๊อบบี้ก็ได้ยิน

     

    " ไม่ใช่หรอก นี่ภาพหลอน ตัวจริงอยู่ที่เวอร์จีเนีย "

     

    ดวงตาคมหันมาตวัดมองเขา โตขึ้นเยอะเลยนะกู จุนฮเวของเขา พวงแก้มที่เคยยุ้ยตอนนี้แทบจะซูบตอบ ผอมเกินไปหรือเปล่า โครงหน้ากลมที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นขึ้นรูปสันกรามอย่างเห็นได้ชัด ส่วนสูงที่เขาลองคำนวนดูเล่นๆน่าจะเกิน180ตั้งแต่มัธยมปลาย แต่จมูกรั้นๆกับพวงแก้มที่จะขึ้นสีแดงอ่อนๆเวลาเขินนั่นยังไม่เปลี่ยนแปลงเลยจริงๆ

    เกือบสิบปีที่อยู่ที่เวอร์จีเนียบ๊อบบี้ต้องทำงานร่วมกับคนมากมายไม่ว่าจะเป็นใต้ดินหรือบนดิน ผ่านผู้หญิงมากมายไม่ว่าร่วมงานหรือในผับ แต่กลับไม่มีใครทำให้เขารู้สึกพิเศษได้เหมือนกับที่เด็กคนนี้ทำ

     

    ต้องยอมรับซะแล้ว

     

    ว่าบ๊อบบี้หลงรักจุนฮเวเข้าเสียเต็มเปา

     

    และเด็กคนนี้คือรักแรกของเขา

     

    " เปลี่ยนไปเยอะนะ "

     

    " พี่เองก็ไม่เปลี่ยนเลยนะ เหยินเหมือนเดิมเลย "

     

    " แต่กวนตีนนี่เหมือนเดิมเลยนะ "

     

    " ด่าเลยหรอ ทำใจไม่ได้อ่ะ นี่ความประทับใจแรกเลยนะ พี่ควรทำให้มันดีกว่านี้สิ "

     

    " ความประทับใจแรกเราก็มีให้กันตั้งแต่ตอนที่น้องประถมแล้วไง "

     

    มือหนาเอื้อมไปลูบกลุ่มผมนุ่มเบาๆ ภาพซ้อนสะท้อนขึ้นมาในความคิดของบ๊อบบี้คิม ภาพที่เขาเลี้ยงดูเจ้าเด็กประถมนี่ตลอด1สัปดาห์เต็ม ภาพความผูกพันที่มีให้กัน สิ่งที่เขามองว่าเป็นนรกในวันนั้น กลับเป็นสิ่งที่เขาโหยหามากที่สุด(รองจากพ่อแม่)ในวันที่ต้องจากกันไปไกล

     

    " พี่อาจจะไม่ได้ทำให้น้องประทับใจอะไรพี่มากมาย แต่น้องทำให้พี่ประทับใจ "

     

    " ... "

     

    " ประทับใจเสียจนลืมไม่ลงเลย "

     

    " มี๊บอกว่าผมดื้อ "

     

    นายน่ารัก

     

    " มี๊บอกว่าผมทำลายข้าวของอยู่บ่อยๆ "

     

    พี่พร้อมจะเก็บกวาดให้น้องเสมอ

     

     

     

    " ขอโทษนะพี่ "

     

    " เรื่องอะไร "

     

    " ที่ตอนเด็กๆทำให้ปวดหัว "

     

    " เออให้อภัย "

     

    บทสนทนาเงียบลงอีกครั้ง เสียงไกวชิงช้าดังขึ้นอีกสองสามครั้งก่อนจะเงียบลง บ๊อบบี้สูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อรวบรวมความกล้า เอาจริงๆก็แอบสูดกลิ่นน้องเข้าไปด้วย หอม หอมเหมือนเด็กหนุ่มแรกแย้ม ไม่ใช่กลิ่นเด็กแบบที่บ๊อบบี้เกลียดอีกต่อไป แต่ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน อะไรที่เป็นกู จุนฮเว บ๊อบบี้ก็ล้วนชอบทั้งสิ้น

     

    " ทำให้ปวดหัวพี่ไม่ว่า แต่อย่าทำให้ปวดใจพี่ไม่ชอบ "

     

    กริบ

     

    เงียบเสียจนได้ยินเสียงอีกาบินผ่าน หัวคิ้วเข้มๆของจุนฮเวแทบจะผูกกันเป็นปมอีกครั้งหลังจากที่ได้ยินประโยคแปลกๆจากคนข้างกาย

     

    " อะไร นี่พี่ไม่สบายหรือเปล่า "

     

    " เออ เป็นไข้ใจ มาช่วยดูแลหน่อย "

     

    รุกหนักมากเสียจนใจหาย มุมปากจุนฮเวกระตุกขึ้นยิ้มเล็กน้อย บ๊อบบี้เล่นหน้าเล่นตาบอกประโยคหยอดเย้าไปถึงสองรอบ ทำหน้าคีพลุคแต่ในใจนี่เต้นแรงเสียจนแทบบ้า พูดอะไรออกไปวะ เป็นอะไร งง น้องมึงไม่ต้องมองพี่ด้วยสีหน้าสงสัยขนาดนั้น กูเองก็งงตัวเองเหมือนกัน

     

    " อากาศที่เวอร์จีเนียมันก็หนาวอ่ะ แต่พี่ทนได้ ไม่ค่อยอยากอุ่นกายเท่าไหร่ แต่ถ้าได้น้องมาช่วยทำให้อุ่นใจมันก็จะดี "

     

    " เห้ย นี่จีบปะเนี่ย "

     

    " หยอดขนาดนี้แล้วก็คิดเอา "

     

    บ๊อบบี้ทำใจกล้ามองใบหน้าคมตรงหน้าด้วยความเด็ดเดี่ยว แต่เผลอแลบลิ้นเลียริมฝีปากแห้งๆของตัวเองไปเรียบร้อย เอามือทาบหัวใจตัวเองที่ตอนนี้มันเต้นทั้งแรงทั้งเร็วจนระบมไปทั่วหน้าอก

    จุนฮเวฉีกยิ้มกว้างก่อนจะก้มหน้าหลบสายตาบ๊อบบี้ รอยยิ้มขำขันเมื่อครู่ดูหม่นหมองลงถนัดตา น้องเหมือนมีเรื่องค้างคาใจ

     

    " จุนฮเว "

     

    " ... "

     

    " ชอบอ่ะ ไม่เก็บแล้วนะ ชอบตั้งแต่น้องประถมละ ขอสารภาพว่าแอบดูจู๋น้องตอนน้องอาบน้ำ แต่อันนั้นไม่ใช่ประเด็น "

     

    สันฝ่ามือเรียวฟาดฟันเข้าที่หลังเขาอย่างเต็มแรงหลังจากที่รับฟังคำสารภาพของเขา บ๊อบบี้กระตุกชั่วขณะก่อนจะพูดจนจบประโยค รู้สึกจุกเสียจนแทบกระอัก รู้สึกจุกเหมือนอะไรบางอย่างมากองอยู่ที่คอพร้อมจะพุ่งออกทางปาก ถ้าให้เขาทาย ไม่เลือดก็ข้าวเที่ยงที่กินไป

     

    " เป็นแฟนกับพี่ปะ "

     

    มีแต่ความเงียบเท่านั้นที่เป็นเพื่อนรู้ใจ จุนฮเวไม่ตอบคำถามของเขา บ๊อบบี้ภาวนาให้น้องพูดอะไรสักอย่างออกมา หรือไม่ก็ให้มีรถบรรทุกขับผ่านมาก็ได้ เขาไม่อยากให้มันเงียบไปกว่านี้ เขากลัวว่ามันจะเงียบ เงียบเสียจนจุนฮเวได้ยินเสียงหัวใจของเขาที่มันเต้นตึกตักอยู่ข้างในอก

    หัวทุยเอนลงพิงโซ่ชิงช้าแล้วหันมามองเขา ถึงแม้พระอาทิตย์จะตกลงไปเกินครึ่งดวง แต่จุนฮเวของเขายังน่ารักอยู่เสมอ ไม่ว่ามุมมืดหรือมุมสว่าง ความน่ารักของน้องมักจะทะลุอากาศมาหาพี่

     

    " ผมติดโครงการต่างประเทศพี่รู้ปะ "

     

    " แน่นอนว่าไม่ "

     

    " ก็ต้องไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนให้เขา อาจจะปีนึงหรือสองปี หรือถ้าผมติดใจก็ย้ายไปเรียนนู่นแม่งเลย เหมือนที่พี่ทำนะ รู้ไว้ซะ "

     

    " แล้วยังไงต่อ? "

     

    " รอได้หรอ? "

     

    " ก็รอมาเกือบสิบปีแล้ว รออีกแค่นี้ทำไมจะไม่ได้วะ "

     

    จุนฮเวถึงกับหุบปากเงียบ บ๊อบบี้มองตาคนตรงหน้านิ่ง พยายามจะสื่อสารทางสายตาและหวังว่าจุนฮเวจะเห็นถึงความจริงจังของเขา บ๊อบบี้เป็นคนตลก แต่ว่าตอนนี้เขาไม่ได้ล้อเล่น ใบหน้าเนียนใสของจุนฮเวขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความขวยเขิน ทำให้ย้อนไปนึกถึงจุนฮเวเด็กประถมในคลิปที่บ๊อบบี้มี ถึงภายนอกจุนฮเวจะเปลี่ยนไปเยอะแต่จุนฮเวยังเป็นคนเดิม ยังน่ารักเหมือนเดิม

     

    " น้องยังไม่ได้ตอบคำถามพี่เลยนะ "

     

    " ขอผมคิดก่อนได้มั้ยเล่า! "

     

    " แค่ตอบตามใจตัวเองไม่ต้องคิดอะไรมาก "

     

    " เอ๊ะ! พี่นี่แม่ง "

     

    " เอาไง "

     

    จุนฮเวจิ๊ปากด้วยความขัดใจเมื่อบ๊อบบี้คิมถามเร่ง หัวคิ้วขมวดเป็นปม ตาคมตวัดมามองเขาอย่างเอาเรื่อง ฟันขาวกัดริมฝีปากตัวเองแน่นอย่างใช้ความคิด บ๊อบบี้มองภาพตรงหน้ายิ้มๆ จะว่าไปหน้าตาตอนเหวี่ยงๆนี่ก็น่ารักไปอีกแบบ 

     

    " เอาไงอ่ะน้อง "

     

    " เดี๋ยวดิ! "

     

    " ยุงกัดละเนี่ย เอาไง เร็ว "

     

    " เออ! เป็นก็เป็น "

     

    " ก็แค่เนี้ย "

     

    บ๊อบบี้ยิ้มกว้างชนฟันกระต่ายคู่หน้าและหนวดแมวสามขีดที่หางตาทั้งสองข้าง มือเอื้อมไปจะหยิกแก้มเจ้าเด็กน้อยตรงหน้าแต่จุนฮเวมือไวกว่า เขาปัดมือบ๊อบบี้ออกพร้อมเดินหนีออกจากตรงนั้น ใบหน้าที่แดงลามไปยันหูทำให้บ๊อบบี้ไม่รู้สึกขัดใจ พี่เข้าใจน้องเขินเลยเดินหนี พี่ให้อภัยน้องหนึ่งวัน

     

    ร่างโปร่งหยุดยืนที่ทางเข้าสนามเด็กเล่น บ๊อบบี้เองก็เพิ่งสังเกตว่าน้องใส่ขาสั้นมา รู้สึกเป็นห่วงว่ายุงจะกัดไหม เท้าเล็กๆ(ไซส์43)ในรองเท้าแตะนั่นยังดูน่ารักน่าทะนุถนอมเสียจนเขาจะห้ามใจไม่อยู่ หลังคอขาวๆ หรือมือเรียวๆนั่นบ๊อบบี้ก็ชอบ จุนฮเวหันหน้ามาหาเขาอีกครั้ง ทำใบหน้าเหวี่ยงเต็มที่แต่มันกลับกลบเกลื่อนความเขินได้ไม่มิด

     

    " เออ juneqx97 ไลน์ใหม่ผมอ่ะ อยากคุยก็แอดมา 093-xxx-xxxx จะโทรมาก็ได้ ปกติผมก็นอนดึกอ่ะหรือไม่ก็ไม่นอนเลย มันไม่น่าจะมีปัญหาเรื่องไทม์โซน หรือถ้ากลับนู่นแล้วจะเฟสไทม์มาก็ได้ ผมใช้ไอโฟน "

     

    " ... "

     

    " แล้วหนึ่งวันก่อนกลับไม่ต้องโผล่หน้ามาให้ผมเห็นนะ "

     

    " ไม่อยากเจอหน้าก่อนจากกันหน่อยหรอ? "

     

    " ไม่อ่ะ เดี๋ยวผมเผลอรั้งไม่ให้พี่ไป ไม่อยากเจอด้วย เดี๋ยวคิดถึง แค่ทนคิดถึงมาจะสิบปีนี่ก็จะตายห่าอยู่แล้ว ผมไปเรียนเมืองนอกนี่ถือซะว่าเอาคืนนะ อยากหนีผมดีนัก ผมจะหนีพี่บ้าง "

     

    บ๊อบบี้มองร่างโปร่งตรงหน้ายืนเหวี่ยงด้วยรอยยิ้ม แค่ร่ายยาวประโยคแรกมาก็ทำเอาบ๊อบบี้สตั้น ในหัวนี่เออเร่อเหมือนมีแต่คำว่าน่ารักแสดงวนไปวนมาอยู่แบบนั้น จุนฮเวที่แก้มแดงๆจมูกแดงๆ ก้มหน้าก้มตาพยายามหลบตา มือเรียวที่ถูกยกขึ้นมาเกาท้ายทอยแก้เขิน

     

    แย่แล้ว

     

    ปกติก็รักอยู่แล้ว ตอนนี้บ๊อบบี้รักเสียจนแทบบ้า

     

    " เออ! ไปแล้ว เจอกันที่บ้าน บาย "

     

    พูดแล้วจุนฮเวก็วิ่งหายไปจากสายตา บ๊อบบี้ได้แต่ยืนยิ้มแล้วหัวเราะคนเดียวเหมือนคนบ้า ก่อนที่จะคิดได้ว่าควรจะวิ่งตามไป

     

    " จะรีบไปไหน รอพี่ก่อนสิจุนเน่ที่รัก❤️ "

     

     

     

     

    .

    .

    .

    จนถึงตอนนี้ "นรก" ของบ๊อบบี้คิมก็คือเด็ก

     

    และไม่ว่าจะอีกนานแค่ไหนก็ยังคือเด็ก

     

    เด็กทุกคนที่อายุต่ำกว่าเขา2ปีขึ้นไป

     

    ยกเว้นจุนฮเวเอาไว้

     

    เพราะจุนฮเวเป็นสวรรค์ของบ๊อบบี้คิม❤











    _______________________________________________________________


    เกิดขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว555555555555555555555555555555

    รู้สึกถึงความภัยสังคมจากคุณบ๊อบบี้อย่างสูง

    ก็งงว่าบ๊อบบี้หรือตัวเองกันแน่วะที่ภัยสังคม5555555555555555555555555555555555

    ตอนนี้นรกของบ๊อบบี้กลายเป็นสวรรค์แล้วนะจ้ะ อิ้_อิ้


    卐 @_sifirey

     

    นิยายแฟร์ 2024
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      คำนิยม Top

      "มันดีต่อใจ"

      (แจ้งลบ)

      ไม่รู้จะอธิบายยังไงคะ แค่รู้ว่าชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกก ทำไมงานดีขนาดนี้ก็ไม่รู้ ภาษาก็จัดว่าอ่านง่าย เข้าใจง่าย เห็นภาพชัด ติดขัดไปบ้างแต่นั่นแทบจะมองไม่เห็นเลย เพราะความฟินตัวโตๆบดบังไปหมด ชอบพล็อต ชอบสตอรี่ที่ไรท์นึกขึ้นมา มันให้อารมณ์ feel good อารมณ์รักครั้งแรก เราชอบเรื่องนี้มากๆจริงๆ พึ่งได้มาอ่าน และเราหวังว่าจะมีเรื่องอื่นๆต่อนะ ... อ่านเพิ่มเติม

      ไม่รู้จะอธิบายยังไงคะ แค่รู้ว่าชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกก ทำไมงานดีขนาดนี้ก็ไม่รู้ ภาษาก็จัดว่าอ่านง่าย เข้าใจง่าย เห็นภาพชัด ติดขัดไปบ้างแต่นั่นแทบจะมองไม่เห็นเลย เพราะความฟินตัวโตๆบดบังไปหมด ชอบพล็อต ชอบสตอรี่ที่ไรท์นึกขึ้นมา มันให้อารมณ์ feel good อารมณ์รักครั้งแรก เราชอบเรื่องนี้มากๆจริงๆ พึ่งได้มาอ่าน และเราหวังว่าจะมีเรื่องอื่นๆต่อนะ เราชอบ เราตลก อ่านแล้วจิตใจกระชุ่มกระชวย ไม่ได้เว่อร์แต่เรารู้สึกจริงๆ 5555 ยังรอไรท์เสมอนะ ♥   อ่านน้อยลง

      eyekojung | 5 ส.ค. 59

      • 1

      • 0

      คำนิยมล่าสุด

      "มันดีต่อใจ"

      (แจ้งลบ)

      ไม่รู้จะอธิบายยังไงคะ แค่รู้ว่าชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกก ทำไมงานดีขนาดนี้ก็ไม่รู้ ภาษาก็จัดว่าอ่านง่าย เข้าใจง่าย เห็นภาพชัด ติดขัดไปบ้างแต่นั่นแทบจะมองไม่เห็นเลย เพราะความฟินตัวโตๆบดบังไปหมด ชอบพล็อต ชอบสตอรี่ที่ไรท์นึกขึ้นมา มันให้อารมณ์ feel good อารมณ์รักครั้งแรก เราชอบเรื่องนี้มากๆจริงๆ พึ่งได้มาอ่าน และเราหวังว่าจะมีเรื่องอื่นๆต่อนะ ... อ่านเพิ่มเติม

      ไม่รู้จะอธิบายยังไงคะ แค่รู้ว่าชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกก ทำไมงานดีขนาดนี้ก็ไม่รู้ ภาษาก็จัดว่าอ่านง่าย เข้าใจง่าย เห็นภาพชัด ติดขัดไปบ้างแต่นั่นแทบจะมองไม่เห็นเลย เพราะความฟินตัวโตๆบดบังไปหมด ชอบพล็อต ชอบสตอรี่ที่ไรท์นึกขึ้นมา มันให้อารมณ์ feel good อารมณ์รักครั้งแรก เราชอบเรื่องนี้มากๆจริงๆ พึ่งได้มาอ่าน และเราหวังว่าจะมีเรื่องอื่นๆต่อนะ เราชอบ เราตลก อ่านแล้วจิตใจกระชุ่มกระชวย ไม่ได้เว่อร์แต่เรารู้สึกจริงๆ 5555 ยังรอไรท์เสมอนะ ♥   อ่านน้อยลง

      eyekojung | 5 ส.ค. 59

      • 1

      • 0

      ความคิดเห็น

      ×