สวรรค์ของบ๊อบบี้คิม ㋡ #bobjun

ข้อมูลเบื้องต้น

*ถ้ากลัวงง สามารถรับชมได้ที่นี่*

☞ http://my.dek-d.com/whyux_/writer/view.php?id=1401603 ☜

ถนนสายเดิมที่บ๊อบบี้คิมเคยผ่าน

หลายๆอย่างเปลี่ยนไปเสียจนน่าใจหาย

มีเพียงสิ่งเดียวที่เดียวที่เขาภาวนาไม่ให้เปลี่ยนไป

' กู จุนฮเว '

.

.

.

บ๊อบบี้คิมกลับสู่บ้านในประเทศเกิดของตัวเองในรอบเกือบ10ปี หลังจากที่เขาพยายามอย่างหนักแล้วสอบติดโรงเรียนมัธยมปลายลำดับแรกๆของประเทศ นั่นเป็นขั้นแรกของความฝันของบ๊อบบี้ ขั้นต่อไปคือการสอบชิงทุนเพื่อไปเรียนต่างประเทศอย่างที่เขาฝันไว้ และเขาก็ทำได้ บ๊อบบี้คิมถูกส่งไปเรียนที่อเมริกาตั้งแต่ม.ปลายปีสอง และต่อมหาวิทยาลัยในรัฐเวอร์จีเนีย

และนี่ก็เป็นหนึ่งในรอบเกือบสิบปีที่บ๊อบบี้คิมกลับมาที่บ้านเกิดของตัวเองพร้อมดีกรีโปรดิวเซอร์ชื่อดังที่เป็นที่รู้จักในวงสังคม บ๊อบบี้ทำความฝันของตนเองสำเร็จ พ่อแม่ภูมิใจ และเด็กน้อยคนหนึ่ง.. ที่เขาหวังว่าเด็กคนนี้จะภูมิใจกับความสำเร็จของเขาด้วยเช่นกัน

กู จุนฮเว

บ๊อบบี้นอนกลิ้งบนเตียงกว้างในห้องของตัวเองที่ไม่ได้กลับมานาน สูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อสูดกลิ่นอายของความเป็นเกาหลีใต้เข้าปอดเยอะๆ ช่วงนี้เป็นวันหยุดยาวที่เขาจะกลับมาได้แรมเดือน เขาจะเก็บเกี่ยวทุกอย่างให้เต็มที่

สไลด์จอไอโฟนรุ่นล่าสุดที่เพิ่งไปถอยมาใหม่ เปิดแกลลอรี่เหมือนอย่างที่เคยทำในทุกๆวัน รูปภาพและวิดีโอบางอย่างเปลี่ยนไป เว้นแต่วิดีโอเดียวที่บ๊อบบี้ยังคงลิ้งค์ไว้แม้จะเปลี่ยนโทรศัพท์ไปกี่เครื่องก็ตามแต่ วิดีโอเดียวที่บ๊อบบี้คิมกดเป็นfavoritesในแกลลอรี่ กดดูมันซ้ำๆ

" ฮ้าย บ๊อบบี้คิมคนโง่ แบร่ รู้รหัสแล้วโว้ย จะอัดคลิปแหละ

แต่เข้าไปเจอคลิปผู้หญิงเพียบเลย น่าเกลียดที่สุดเลยหวะ "

เพียงแค่เริ่มคลิปก็ทำให้เขาเผลอยิ้มอย่างห้ามไม่อยู่ เสียงแหลมๆเล็กๆของเด็กประถมทำให้เขารู้สึกดีแบบแปลกๆ เวลาบ๊อบบี้เหนื่อยๆจากงานก็มีเจ้าเด็กนี่แหละที่ทำให้เขารู้สึกกระปรี้กระเปร่า

" วันนี้หม่ามี๊กลับมาแล้ว บ๊อบบี้ก็ต้องไป จุนเน่.. จุนเน่อยากจะ.. เห้อ

จุนเน่อยากจะขอโทษที่เป็นเด็กไม่ดีกับบ๊อบบี้ จุนเน่ชอบบ๊อบบี้

จุนเน่แค่อยากเล่นด้ว.. "

ก๊อก ก๊อก

บ๊อบบี้กดหยุดคลิปด้วยความตกใจ เหลือบมองแก้มยุ้ยๆขึ้นสีของเด็กประถมในคลิปด้วยความเสียดาย ยังดูไม่จบเลย มีคนมาขัดซะได้

" กินข้าวกันได้แล้วลูก แม่เตรียมของโปรดหนูไว้เต็มเลยนะ "

" ครับแม่ "

ฉีกยิ้มกว้างหลังจากที่รู้ว่าเป็นออมม่าของตนที่ชวนไปกินข้าว บ๊อบบี้กดล็อคหน้าจอแล้วหย่อนไอโฟนลงในกระเป๋ากางเกง 

อาหารเที่ยงของครอบครัวคิมผ่านไปด้วยความรื่นเริงสังสรรค์ แม้จะกินข้าวเที่ยงกันตอนบ่ายสองแต่ครอบครัวคิมก็บ่ยั้น แม่บอกกับบ๊อบบี้ว่าตอนค่ำๆจะเลี้ยงต้อนรับการกลับมาของบ๊อบบี้อีกครั้งแถมจะชวนครอบครัวกูคนข้างบ้านมากินอาหารร่วมกันด้วย แม่คุยโวว่าจุนฮเวและมันเซต่างก็โตเป็นหนุ่มแล้ว แถมยังพ่วงคำถามด้วยว่าบ๊อบบี้จำจุนฮเวกับมันเซได้ไหม 

บ๊อบบี้พยักหน้าพร้อมยิ้มน้อยๆ

มันเซน่ะจำได้ลางๆ แต่จุนฮเวนี่จำได้แม่นเลย

บ๊อบบี้อดใจรอเวลาเย็นที่จะได้เจอจุนฮเวแทบไม่ไหว แค่คิดว่าจะได้เจอใบหน้าน่ารักที่เป็นเจ้าของริมฝีปากเนียนนุ่มที่เคยประทับลงบนแก้มเขา แค่นี้ก็ทำให้หัวใจเต้นตึกตักจนแทบบ้า ไม่เป็นอันจะทำอะไร บ๊อบบี้เลยเดินออกมาสูดลมหายใจที่สนามเด็กเล่นในหมู่บ้าน เผื่อจะทำให้จิตใจปลอดโปร่งมากขึ้น เสียงสนิมของชิงช้าลั่นเอี๊ยดอ๊าดทำให้บ๊อบบี้คิดสงสัย สนามเด็กเล่นหมู่บ้านเขามักจะเงียบสงบนี่นา.. ในเกือบสิบปีก่อนน่ะนะ

เด็กผู้ชายที่บ๊อบบี้เองก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร หูสองข้างถูกอุดไว้ด้วยหูฟังสีขาว ในมือถือไอพอดเครื่องสีฟ้าเอาไว้ ปากก็ฮัมเพลงบ้างหยุดบ้าง ที่พิเศษคือเพลงนั้นเป็นเพลงใต้ดินที่บ๊อบบี้เป็นคนแต่งร่วมกับบีไอรุ่นน้องในบริษัท เสียงของเด็กผู้ชายตรงหน้าไพเราะเสียจนบ๊อบบี้หยุดฟังจนเพลิน 

บทเพลงวนกลับมาที่ท่อนแรกอีกครั้ง บ๊อบบี้เองก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่าเด็กชายฟังวนแต่เพลงนี้ เสียงทุ้มๆร้องท่อนแรกอย่างตะกุกตะกัก ร้องบ้างหยุดบ้าง บ๊อบบี้มองยิ้ม ท่อนนั้นเป็นท่อนแรพของเขาเอง ทิ้งตัวลงที่ชิงช้าตัวข้างๆก่อนจะแรพตามจังหวะที่เด็กหนุ่มร้อง

โลกของผมเอาแต่หยุดหมุน
ไม่มีดอกไม้โรยรายรอบตัวตอนที่คุณห่างหาย
ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ
มือของผมที่ยื่นไปตรงหน้าคุณและสายตาที่เอาแต่มองคุณ

หัวใจของผมพองโตอีกครั้งได้พบความจริงที่ว่าผมมองเห็นคุณได้อีกครั้ง
ชื่อของคุณมันติดอยู่ที่ปาก ผมเอาแต่พูดถึงคุณทั้งวี่ทั้งวัน
ผมไม่ต้องการใครอีกแล้ว

ดวงตากลมโตที่หันมามองเขาด้วยความตกใจ บวกกับใบหน้าคุ้นเคยนี่เล่นซะบ๊อบบี้ใจสั่น เหมือน บ๊อบบี้คิด เด็กตรงหน้านี่เหมือนกับกู จุนฮเวมาก มากเสียจนใจสั่น

" น้องร้องเพลงเพราะดีนะ "

เด็กหนุ่มแปลกหน้าถอดหูฟังออกแล้วหันมามองหน้าเขา คิ้วสวยขมวดแทบจะเป็นปม

" ครับ.. พี่.. "

" ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ "

" ... "

" กู จุนฮเว "

" พี่บ๊อบบี้ "

.

.

.

เสียงชิงช้าไกวเรื่อยๆตามจังหวะ ลมตอนเย็นๆพัดเอื่อยๆ บวกกับแสงสีส้มของพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกทำให้บ๊อบบี้รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก หรือความจริงแล้วอาจจะเป็นเพราะคนที่อยู่บนชิงช้าตัวข้างๆเขาก็ได้ที่ทำให้เขารู้สึกดีเป็นพิเศษกว่าวันอื่นๆ

" นี่พี่จริงๆหรอเนี่ย "

เสียงทุ้มพึมพัมเบาๆ แต่บ๊อบบี้ก็ได้ยิน

" ไม่ใช่หรอก นี่ภาพหลอน ตัวจริงอยู่ที่เวอร์จีเนีย "

ดวงตาคมหันมาตวัดมองเขา โตขึ้นเยอะเลยนะกู จุนฮเวของเขา พวงแก้มที่เคยยุ้ยตอนนี้แทบจะซูบตอบ ผอมเกินไปหรือเปล่า โครงหน้ากลมที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นขึ้นรูปสันกรามอย่างเห็นได้ชัด ส่วนสูงที่เขาลองคำนวนดูเล่นๆน่าจะเกิน180ตั้งแต่มัธยมปลาย แต่จมูกรั้นๆกับพวงแก้มที่จะขึ้นสีแดงอ่อนๆเวลาเขินนั่นยังไม่เปลี่ยนแปลงเลยจริงๆ

เกือบสิบปีที่อยู่ที่เวอร์จีเนียบ๊อบบี้ต้องทำงานร่วมกับคนมากมายไม่ว่าจะเป็นใต้ดินหรือบนดิน ผ่านผู้หญิงมากมายไม่ว่าร่วมงานหรือในผับ แต่กลับไม่มีใครทำให้เขารู้สึกพิเศษได้เหมือนกับที่เด็กคนนี้ทำ

ต้องยอมรับซะแล้ว

ว่าบ๊อบบี้หลงรักจุนฮเวเข้าเสียเต็มเปา

และเด็กคนนี้คือรักแรกของเขา

" เปลี่ยนไปเยอะนะ "

" พี่เองก็ไม่เปลี่ยนเลยนะ เหยินเหมือนเดิมเลย "

" แต่กวนตีนนี่เหมือนเดิมเลยนะ "

" ด่าเลยหรอ ทำใจไม่ได้อ่ะ นี่ความประทับใจแรกเลยนะ พี่ควรทำให้มันดีกว่านี้สิ "

" ความประทับใจแรกเราก็มีให้กันตั้งแต่ตอนที่น้องประถมแล้วไง "

มือหนาเอื้อมไปลูบกลุ่มผมนุ่มเบาๆ ภาพซ้อนสะท้อนขึ้นมาในความคิดของบ๊อบบี้คิม ภาพที่เขาเลี้ยงดูเจ้าเด็กประถมนี่ตลอด1สัปดาห์เต็ม ภาพความผูกพันที่มีให้กัน สิ่งที่เขามองว่าเป็นนรกในวันนั้น กลับเป็นสิ่งที่เขาโหยหามากที่สุด(รองจากพ่อแม่)ในวันที่ต้องจากกันไปไกล

" พี่อาจจะไม่ได้ทำให้น้องประทับใจอะไรพี่มากมาย แต่น้องทำให้พี่ประทับใจ "

" ... "

" ประทับใจเสียจนลืมไม่ลงเลย "

" มี๊บอกว่าผมดื้อ "

นายน่ารัก

" มี๊บอกว่าผมทำลายข้าวของอยู่บ่อยๆ "

พี่พร้อมจะเก็บกวาดให้น้องเสมอ

" ขอโทษนะพี่ "

" เรื่องอะไร "

" ที่ตอนเด็กๆทำให้ปวดหัว "

" เออให้อภัย "

บทสนทนาเงียบลงอีกครั้ง เสียงไกวชิงช้าดังขึ้นอีกสองสามครั้งก่อนจะเงียบลง บ๊อบบี้สูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อรวบรวมความกล้า เอาจริงๆก็แอบสูดกลิ่นน้องเข้าไปด้วย หอม หอมเหมือนเด็กหนุ่มแรกแย้ม ไม่ใช่กลิ่นเด็กแบบที่บ๊อบบี้เกลียดอีกต่อไป แต่ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน อะไรที่เป็นกู จุนฮเว บ๊อบบี้ก็ล้วนชอบทั้งสิ้น

" ทำให้ปวดหัวพี่ไม่ว่า แต่อย่าทำให้ปวดใจพี่ไม่ชอบ "

กริบ

เงียบเสียจนได้ยินเสียงอีกาบินผ่าน หัวคิ้วเข้มๆของจุนฮเวแทบจะผูกกันเป็นปมอีกครั้งหลังจากที่ได้ยินประโยคแปลกๆจากคนข้างกาย

" อะไร นี่พี่ไม่สบายหรือเปล่า "

" เออ เป็นไข้ใจ มาช่วยดูแลหน่อย "

รุกหนักมากเสียจนใจหาย มุมปากจุนฮเวกระตุกขึ้นยิ้มเล็กน้อย บ๊อบบี้เล่นหน้าเล่นตาบอกประโยคหยอดเย้าไปถึงสองรอบ ทำหน้าคีพลุคแต่ในใจนี่เต้นแรงเสียจนแทบบ้า พูดอะไรออกไปวะ เป็นอะไร งง น้องมึงไม่ต้องมองพี่ด้วยสีหน้าสงสัยขนาดนั้น กูเองก็งงตัวเองเหมือนกัน

" อากาศที่เวอร์จีเนียมันก็หนาวอ่ะ แต่พี่ทนได้ ไม่ค่อยอยากอุ่นกายเท่าไหร่ แต่ถ้าได้น้องมาช่วยทำให้อุ่นใจมันก็จะดี "

" เห้ย นี่จีบปะเนี่ย "

" หยอดขนาดนี้แล้วก็คิดเอา "

บ๊อบบี้ทำใจกล้ามองใบหน้าคมตรงหน้าด้วยความเด็ดเดี่ยว แต่เผลอแลบลิ้นเลียริมฝีปากแห้งๆของตัวเองไปเรียบร้อย เอามือทาบหัวใจตัวเองที่ตอนนี้มันเต้นทั้งแรงทั้งเร็วจนระบมไปทั่วหน้าอก

จุนฮเวฉีกยิ้มกว้างก่อนจะก้มหน้าหลบสายตาบ๊อบบี้ รอยยิ้มขำขันเมื่อครู่ดูหม่นหมองลงถนัดตา น้องเหมือนมีเรื่องค้างคาใจ

" จุนฮเว "

" ... "

" ชอบอ่ะ ไม่เก็บแล้วนะ ชอบตั้งแต่น้องประถมละ ขอสารภาพว่าแอบดูจู๋น้องตอนน้องอาบน้ำ แต่อันนั้นไม่ใช่ประเด็น "

สันฝ่ามือเรียวฟาดฟันเข้าที่หลังเขาอย่างเต็มแรงหลังจากที่รับฟังคำสารภาพของเขา บ๊อบบี้กระตุกชั่วขณะก่อนจะพูดจนจบประโยค รู้สึกจุกเสียจนแทบกระอัก รู้สึกจุกเหมือนอะไรบางอย่างมากองอยู่ที่คอพร้อมจะพุ่งออกทางปาก ถ้าให้เขาทาย ไม่เลือดก็ข้าวเที่ยงที่กินไป

" เป็นแฟนกับพี่ปะ "

มีแต่ความเงียบเท่านั้นที่เป็นเพื่อนรู้ใจ จุนฮเวไม่ตอบคำถามของเขา บ๊อบบี้ภาวนาให้น้องพูดอะไรสักอย่างออกมา หรือไม่ก็ให้มีรถบรรทุกขับผ่านมาก็ได้ เขาไม่อยากให้มันเงียบไปกว่านี้ เขากลัวว่ามันจะเงียบ เงียบเสียจนจุนฮเวได้ยินเสียงหัวใจของเขาที่มันเต้นตึกตักอยู่ข้างในอก

หัวทุยเอนลงพิงโซ่ชิงช้าแล้วหันมามองเขา ถึงแม้พระอาทิตย์จะตกลงไปเกินครึ่งดวง แต่จุนฮเวของเขายังน่ารักอยู่เสมอ ไม่ว่ามุมมืดหรือมุมสว่าง ความน่ารักของน้องมักจะทะลุอากาศมาหาพี่

" ผมติดโครงการต่างประเทศพี่รู้ปะ "

" แน่นอนว่าไม่ "

" ก็ต้องไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนให้เขา อาจจะปีนึงหรือสองปี หรือถ้าผมติดใจก็ย้ายไปเรียนนู่นแม่งเลย เหมือนที่พี่ทำนะ รู้ไว้ซะ "

" แล้วยังไงต่อ? "

" รอได้หรอ? "

" ก็รอมาเกือบสิบปีแล้ว รออีกแค่นี้ทำไมจะไม่ได้วะ "

จุนฮเวถึงกับหุบปากเงียบ บ๊อบบี้มองตาคนตรงหน้านิ่ง พยายามจะสื่อสารทางสายตาและหวังว่าจุนฮเวจะเห็นถึงความจริงจังของเขา บ๊อบบี้เป็นคนตลก แต่ว่าตอนนี้เขาไม่ได้ล้อเล่น ใบหน้าเนียนใสของจุนฮเวขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความขวยเขิน ทำให้ย้อนไปนึกถึงจุนฮเวเด็กประถมในคลิปที่บ๊อบบี้มี ถึงภายนอกจุนฮเวจะเปลี่ยนไปเยอะแต่จุนฮเวยังเป็นคนเดิม ยังน่ารักเหมือนเดิม

" น้องยังไม่ได้ตอบคำถามพี่เลยนะ "

" ขอผมคิดก่อนได้มั้ยเล่า! "

" แค่ตอบตามใจตัวเองไม่ต้องคิดอะไรมาก "

" เอ๊ะ! พี่นี่แม่ง "

" เอาไง "

จุนฮเวจิ๊ปากด้วยความขัดใจเมื่อบ๊อบบี้คิมถามเร่ง หัวคิ้วขมวดเป็นปม ตาคมตวัดมามองเขาอย่างเอาเรื่อง ฟันขาวกัดริมฝีปากตัวเองแน่นอย่างใช้ความคิด บ๊อบบี้มองภาพตรงหน้ายิ้มๆ จะว่าไปหน้าตาตอนเหวี่ยงๆนี่ก็น่ารักไปอีกแบบ 

" เอาไงอ่ะน้อง "

" เดี๋ยวดิ! "

" ยุงกัดละเนี่ย เอาไง เร็ว "

" เออ! เป็นก็เป็น "

" ก็แค่เนี้ย "

บ๊อบบี้ยิ้มกว้างชนฟันกระต่ายคู่หน้าและหนวดแมวสามขีดที่หางตาทั้งสองข้าง มือเอื้อมไปจะหยิกแก้มเจ้าเด็กน้อยตรงหน้าแต่จุนฮเวมือไวกว่า เขาปัดมือบ๊อบบี้ออกพร้อมเดินหนีออกจากตรงนั้น ใบหน้าที่แดงลามไปยันหูทำให้บ๊อบบี้ไม่รู้สึกขัดใจ พี่เข้าใจน้องเขินเลยเดินหนี พี่ให้อภัยน้องหนึ่งวัน

ร่างโปร่งหยุดยืนที่ทางเข้าสนามเด็กเล่น บ๊อบบี้เองก็เพิ่งสังเกตว่าน้องใส่ขาสั้นมา รู้สึกเป็นห่วงว่ายุงจะกัดไหม เท้าเล็กๆ(ไซส์43)ในรองเท้าแตะนั่นยังดูน่ารักน่าทะนุถนอมเสียจนเขาจะห้ามใจไม่อยู่ หลังคอขาวๆ หรือมือเรียวๆนั่นบ๊อบบี้ก็ชอบ จุนฮเวหันหน้ามาหาเขาอีกครั้ง ทำใบหน้าเหวี่ยงเต็มที่แต่มันกลับกลบเกลื่อนความเขินได้ไม่มิด

" เออ juneqx97 ไลน์ใหม่ผมอ่ะ อยากคุยก็แอดมา 093-xxx-xxxx จะโทรมาก็ได้ ปกติผมก็นอนดึกอ่ะหรือไม่ก็ไม่นอนเลย มันไม่น่าจะมีปัญหาเรื่องไทม์โซน หรือถ้ากลับนู่นแล้วจะเฟสไทม์มาก็ได้ ผมใช้ไอโฟน "

" ... "

" แล้วหนึ่งวันก่อนกลับไม่ต้องโผล่หน้ามาให้ผมเห็นนะ "

" ไม่อยากเจอหน้าก่อนจากกันหน่อยหรอ? "

" ไม่อ่ะ เดี๋ยวผมเผลอรั้งไม่ให้พี่ไป ไม่อยากเจอด้วย เดี๋ยวคิดถึง แค่ทนคิดถึงมาจะสิบปีนี่ก็จะตายห่าอยู่แล้ว ผมไปเรียนเมืองนอกนี่ถือซะว่าเอาคืนนะ อยากหนีผมดีนัก ผมจะหนีพี่บ้าง "

บ๊อบบี้มองร่างโปร่งตรงหน้ายืนเหวี่ยงด้วยรอยยิ้ม แค่ร่ายยาวประโยคแรกมาก็ทำเอาบ๊อบบี้สตั้น ในหัวนี่เออเร่อเหมือนมีแต่คำว่าน่ารักแสดงวนไปวนมาอยู่แบบนั้น จุนฮเวที่แก้มแดงๆจมูกแดงๆ ก้มหน้าก้มตาพยายามหลบตา มือเรียวที่ถูกยกขึ้นมาเกาท้ายทอยแก้เขิน

แย่แล้ว

ปกติก็รักอยู่แล้ว ตอนนี้บ๊อบบี้รักเสียจนแทบบ้า

" เออ! ไปแล้ว เจอกันที่บ้าน บาย "

พูดแล้วจุนฮเวก็วิ่งหายไปจากสายตา บ๊อบบี้ได้แต่ยืนยิ้มแล้วหัวเราะคนเดียวเหมือนคนบ้า ก่อนที่จะคิดได้ว่าควรจะวิ่งตามไป

" จะรีบไปไหน รอพี่ก่อนสิจุนเน่ที่รัก️ "

.

.

.

จนถึงตอนนี้ "นรก" ของบ๊อบบี้คิมก็คือเด็ก

และไม่ว่าจะอีกนานแค่ไหนก็ยังคือเด็ก

เด็กทุกคนที่อายุต่ำกว่าเขา2ปีขึ้นไป

ยกเว้นจุนฮเวเอาไว้

เพราะจุนฮเวเป็นสวรรค์ของบ๊อบบี้คิม️

_______________________________________________________________

เกิดขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว555555555555555555555555555555

รู้สึกถึงความภัยสังคมจากคุณบ๊อบบี้อย่างสูง

ก็งงว่าบ๊อบบี้หรือตัวเองกันแน่วะที่ภัยสังคม5555555555555555555555555555555555

ตอนนี้นรกของบ๊อบบี้กลายเป็นสวรรค์แล้วนะจ้ะ อิ้_อิ้

卐 @_sifirey

CR.SHL