คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : CH.5 หายงอนนะแสบ
CH.5 หายงอนนะแสบ
“เบสท์ มุกอ่ะ”
“อยู่โน่นน่ะ” นิ้วเรียวชี้ไปที่ร่างเล็กที่กำลังนั่งฟุบสงบนิ่งอยู่ภายใต้เสื้อกันหนาว
“มุก พราวมีเรื่องจะถาม ..”
“พราว!” เสียงเรียกที่อยู่ดีๆก็โพล่งขึ้นมา ทำให้เธอชะงัก
“บุ๊คมีเรื่องจะคุย มากับบุ๊คแปปนึงสิ”
“บุ๊ค พราวขอเคลียร์…”
“บุ๊คบอกว่ามาก็มาสิ”
“แต่มุกมัน..”
“ไปเถอะพราว” เบสท์เสริม สีหน้าที่ดูเย็นชาของแฝดทั้งคู่ ทำให้พราวต้องยอมอย่างเสียไม่ได้
“มุก เดี๋ยวพราวมานะ…” เธอพูดจบก็เดินตามบุ๊คออกไปนอกห้อง
ทันทีที่สองคนเดินออกไป เบสท์ก็รีบเข้ามาดูมุกทันที
“มุก พราวไปแล้วล่ะ”
“…”
“มุก เบสท์อยู่ข้างๆมุกนะ มุกไม่ต้องกังวลนะ”
คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมามองคนสวยช้าๆ ขอบตายังเปื้อนคราบน้ำตาที่ปาดออกไม่หมด
“เบสท์ ขอบคุณนะ แงง” คนตัวเล็กร้องไห้อีกครั้งพลางสวมกอดอีกคนไว้แน่น เบสท์ลูบหัวมุกเบาๆอย่างเข้าใจ
“ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร ^ ^”
………………………………………
………………………..
………..
“พราว บุ๊คมีเรื่องจะถาม” พอเดินออกมาได้ระยะหนึ่งคนตัวสูงก็เริ่มเปิดการสนทนาทันที
“อืม ว่า?”
“พี่กัน” บุ๊คหรี่ตา แววตาที่เย็นชาแปรเปลี่ยนเป็นแววตาของการจับผิด “แอร๋~~ บุ๊ครู้นะ อย่ามาปกปิด *-*”
“ฮะๆ ทำไมอ่ะ พี่กันทำไม O..O ” แววตาขี้สงสัยของคนตัวสูงทำให้พราวอดขำไม่ได้
‘ก็นะ เมื่อกี้ยัยนี้ยังทำหน้าเครียดอยู่เลย - -? ’
“พราวกิ๊กกับพี่กันต์ชนุตม์ใช่มะ” เรียกซะเต็มยศ .. “บอกมานะ >< ”
“แว๊ยย จะบ้าเหรอบุ๊ค หล่อๆอย่างพี่กันเนี่ยนะจะมากิ๊กพราว ฮ่าๆ” พราวหลุดขำอีกรอบ คนตัวสูงทำหน้างง
“ก็เห็นพักนี้ขึ้นไปเล่นกับพี่กันตลอดๆ ขนาดไม่ได้นัดกับพี่อิ๋งพราวยังไปเลย แถมพี่กันก็มาส่งพราวหน้าลิฟท์ทุกวัน แบบนี้จะให้คิดยังไงยะ -*- ” บุ๊คทำหน้ามุ่ย
“พราวขึ้นไปหาพี่อิ๋งจริงๆ แต่พี่กันเค้าอาสามาส่งเอง เดี๋ยวมะรืนนี้ไปออกงานก็เสร็จแล้ว พราวก็คงไม่ค่อยได้ขึ้นไปแล้วแหละ คิดถึงเค้าเหรอจ๊ะบุ๊คน้อย >< ” พราวหยิกแก้มใสอมชมพูของคนตัวสูงไปมา
“พราวบ้า 55 บุ๊คกับเบสท์อ่ะ ไม่เท่าไหร่ แต่ไอคนบางคนอ่ะ มันหวงเจ้รู้มั้ย ><”
“ไอมุก? หวงพราว?”
“เออ เอ๊ยย ห่วง ไอมุกมันห่วงพราวน่ะ ฮะๆ”
“อ่อๆ เข้าใจล่ะ ขอบคุณนะบุ๊ค พราวก็นึกว่าแสบมันคิดมากเรื่องอะไร”
“ฮ่าๆ นั่นแหละ มุกมัน ’ห่วง’ พราว ‘หวง’ ที่ไหนกันเล่า ฮะๆ”
เกือบไปแล้ว บุ๊คเอ๊ย.. เกือบโดนไอแสบเตะก้านคอโทษฐานปากสว่างซะแล้วสิ =0=…
…………………………………….
……………………..
……..
แอ๊ดด
พราวค่อยๆเปิดประตูเข้ามา เบสท์เบ้ปากไปทางมุมห้อง ที่ที่คนตัวเล็กนั่งฟุบอยู่ท่าเดิม
“มุก พราวมาแล้วนะ” คนสวยเอื้อมมือไปแตะไหล่คนตัวเล็ก แต่กลับถูกปัดออกอย่างไม่ไยดี ปากเรียวขบกันแน่นอย่างเจ็บปวด เมื่อเห็นคนตรงหน้าเย็นชาใส่อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“มุก พราวรู้ว่าพราวผิดที่ทำให้มุกเป็นห่วง พราวรู้ว่าพราวห่วงซ้อมกับพี่อิ๋งมากไป พราวอยู่เล่นกับพี่กัน แล้วก็พี่ๆข้างบนนานเกินไป นานจนมุกน้อยใจ…”
“มุกไม่ได้น้อยใจ” คนตัวเล็กสวนขึ้นทั้งๆที่ยังฟุบอยู่ พราวยิ้มน้อยๆ ดีใจที่มุกยังต่อปากต่อคำกับเธอได้ ก่อนจะเริ่มพูดต่อ
“แต่มุกรู้อะไรมั้ย นอกจากเบสท์กับบุ๊ค ยังมีไอตัวเล็กอีกคนนึง ที่ไม่ว่าพราวจะอยู่ที่ไหน กับใคร พราวก็ไม่เคยลืมเค้าเลย วันไหนที่เราไม่ได้คุยกัน วันนั้นพราวจะเหงามาก วันไหนที่ไม่ได้ยินเสียงคนๆนั้นโวยวาย พราวจะรู้สึกเหมือนขาดอะไรไป วันไหนที่คนๆนั้นมีความสุข พราวจะยิ้มไปทั้งวัน และวันไหนที่คนคนนั้นเย็นชาใส่พราว ..”
“…”
“มุกรู้มั้ย .. ว่าพราวเจ็บแค่ไหน”
“…”
“แล้วยิ่งพราวรู้ว่าต้นเหตุ…ที่ทำให้มุกเป็นแบบนี้คือ พราว …”
“…”
“มุกรู้มั้ย ว่ามันเจ็บที่สุด”
“…”
“แล้วมุกรู้มั้ย ว่าพราว…อยากร้องไห้แค่ไหน”
ไม่ต้องเงยหน้าขึ้นมา มุกก็รู้ดีว่าพราวกำลังร้องไห้ เสียงที่สั่นเครือของคนสวยทำให้มุกกำมือแน่นอย่างเจ็บปวด อยากจะลุกขึ้นไปปลอบ.. แต่ทำ..ทำไม่ได้
“พราว ใจเย็นๆก่อน” บุ๊คจะเดินเข้ามาปลอบ แต่กลับถูกมือคนข้างๆรั้งไว้
“อย่าเพิ่งเลยบุ๊ค..” เบสท์ปราม อีกคนพยักหน้าน้อยๆอย่างเข้าใจ ก่อนจะถอยมาที่เดิม
“วันนี้ พราวมาง้อมุก เพราะพราวอยากให้มุกรู้ ว่ามุกคือคนสำคัญของพราว คืนดีกับพราวนะ พราวสัญญาว่า พรุ่งนี้พราวจะปล่อยให้มุกนอนตื่นสายได้วันนึงเลย ฮะๆ.. นะ มุก ” พราวยิ้ม ร่างบางฝืนหัวเราะทั้งน้ำตา พยายามสะกดเสียงไม่ให้สั่นไปมากกว่านี้
“…”
“พราวว่าช่วงนี้เราห่างกันเกินไป เพราะงั้น…วันนี้เรามานอนด้วยกันนะ .. นะมุก..”
“จริงนะ”
“เห้ยย ไอมุกมันตอบแล้วเบสท์ๆ >,,< อุ๊บบบ ” บุ๊คพูดขึ้นอย่างดีใจ แต่กลับถูกมือเบสท์ปิดปากเอาไว้
“อย่าเพิ่งทำลายบรรยากาศดิไอ้น้อง -0-*” เบสท์กระซิบ
“ก็เค้าดีใจง่า บู้-3- ” บุ๊คกระซิบตอบอย่างอารมณ์ดี
“ มุกว่าไงนะ มุกตอบพราวว่าอะไรนะเมื่อกี้” พราวถามย้ำ เธอปาดน้ำตาออกพร้อมกับรอยยิ้มที่เริ่มปรากฏขึ้นบนหน้า
“มุกถามพราวว่า.. จริงนะ คืนนี้เรานอนด้วยกันจริงๆนะ”
คนตัวเล็กพูดอู้อี้อยู่ใต้เสื้อกันหนาว ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาง่ายๆ
“เออดิ หายงอนนะ ^ ^”
“เออ หายก็หาย เฮ้ยย” คนตัวเล็กสะดุ้งเมื่อถูกร่างบางเข้ามากระชากไหล่ให้หันหน้าไปสบตา
“อะไรเล่า =///= ”
“กอดหน่อยนะ ><” พูดจบร่างบางก็ก้มลงกอดคนตัวเล็กให้หายคิดถึง ก่อนจะถูกคลายกอดออกมาอย่างรวดเร็ว
“ทำไม มะ..มุกยังไม่หายโกรธเหรอ” พราวหน้าเจื่อนน้อยๆ
“ป๊าวว แต่พูดก่อน ถึงจะยอมให้กอด ><”
“พูด ว่า?”
“คืน นี้ พราว ขอ ไป นอน กับ มุก นะ คะ พราว อยาก นอน กอด มุก มากกกก เลย ชุ้บุ -0-“
‘ได้คืบเอาศอก ไอแสบนี่ - -* ’
“ไอมุกคนเก่ากลับมาเร็วดีแท้ - -‘” บุ๊คพึมพำ เบสท์พยักหน้าเห็นด้วย
“พูดปะเจ๊ - - ?”
“ก็ได้ๆ คืน นี้ พราว ขอ ไป นอน กับ มุก นะ คะ พราว อยาก นอน กอด มุก มากกกก เลย ชุ้บุ อ๊ากก พอยัง ”
“พอแล้ว น่ารักที่สุดเลย ><” คนตัวเล็กลุกขึ้น กระโดดกอดร่างบางแล้วหมุนไปมา
ทั้งสี่คนหัวเราะอย่างอารมณ์ดี โดยไม่เห็น… ชายหนุ่มที่ยืนยิ้มอยู่นอกห้อง
………………………………………………………..
“จริงๆก็แอบเขินแทนมุกเหมือนกันนะเนี่ย ฮ่าๆ” กันพูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะวางกระบอกน้ำที่พราวลืมไว้ ลงที่หน้าห้องซ้อม ร่างสูงยิ้มบางๆก่อนจะเดินกลับขึ้นไปซ้อมต่ออย่างทำใจ…
“ผมเองก็แอบอิจฉาเบาๆ เฮ้อออ..”
______________________________
เยสสสส CH.ต่อไปเราจะได้เห็นมุกพราวนอนกอดกัน // ล้อเล่น55
แล้วพี่กัน.. อิจฉาอะไรเบาๆหว่า -,,-?
ตอนถัดไป คลิ๊ก>> ด้านล่าง [มันจะมาถ้าอัพแล้วฮะ ฮ่าๆ // โดนตบ]
ขอบคุณภาพทั้งสองจากเพจมุกพราว(เราดันกันต็มที่ -0-)
ขอบคุณฮับ
ความคิดเห็น