คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : CH.10 เส้นบางๆที่ถูกขีดไว้
CH.10 เส้นบางๆที่ถูกขีดไว้
“ล้าลาลา~” กัน ฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี ชายหนุ่มแหงนหน้าขึ้นมองนาฬิกาที่ผนังห้องซ้อม ก่อนจะยิ้มออกมา
“อาาา กลางวันนี้ชวนพราวไปกินอะไรดีนะ ^^” กันต์ชนุตม์พึมพำ นิ้วเรียวยาวเอื้อมไปกดลิฟท์เพื่อที่จะลงไปรับคนสวยไปทานเข้าเหมือนทุกวัน
ลิฟท์เปิดออก แต่ยังไม่ทันที่กันจะทำอะไร ก็มีอีกคนที่วิ่งออกมา พุ่งเข้ามาชนหน้าอกเขาอย่างจัง
“เฮ้ย..พราว พราวเป็นอะไร” กันตกใจเล็กน้อย ถามคนตรงหน้าอย่างเป็นห่วง ไม่ต้องให้พราวเงยหน้าขึ้นมา เขาก็รู้ดี ว่าเธอกำลังร้องไห้
“ใครทำอะไรพราว บอกพี่ พี่จะปกป้องพราวเอง ไม่ต้องกลัวนะพราว ” ชายหนุ่มอยากจะเอามือทั้งสองโอบกอดร่างบางไว้ แต่ไม่กล้า จึงทำได้เพียงลูบหัวเบาๆ
“พี่กัน.. มุก มุกไม่รักพราวแล้ว...” พอรู้ว่าอยู่กับคนที่พึ่งพาได้ ร่างบางก็ระบายออกมา
“พราว..” กันทำอะไรไม่ถูก
“ทำไม..มุกเปลี่ยนไป รอยยิ้มไม่สดใส แววตาที่มองพราว..มันว่างปล่าว มันไม่ใช่มุกที่เคยปกป้องพราว ไม่ใช่มุกที่เคยงอแงกับพราวเป็นเด็กๆ ไม่ใช่มุกที่เคยยิ้มให้พราวทุกเช้า ไม่ใช่มุกที่อยู่ข้างพราวเวลามีปัญหา ไม่ใช่มุกที่เคยแย่งขนมพราว ไม่ใช่..”
“ไม่ใช่มุกที่พราวเคยรัก…? ใช่มั้ยพราว” ชายหนุ่มพูดจบก็ยิ้มบางๆ ก่อนจะผละคนสวยออกมามองหน้าเขาตรงๆ
“พูดอะไร..พี่กันคิดว่า..”
“พี่คิดว่า พราวรักมุก” กันต์ชนุตม์ .. ตรงประเด็นดีมาก -..- //ไรท์ชอบ
“ตลกน่า พราวอยู่กับพี่ตรงนี้นะ อย่าหึงๆ ^^” พราวยิ้ม แต่พอมองแววตาที่จริงจังของคนตรงหน้า เธอก็ตลกไม่ออก
“พอแล้วพราว.. พี่รู้แล้ว พี่เข้าใจแล้ว พราวไม่ต้องฝืนแล้วนะ : ) ” อีกคนมองหน้าไม่เข้าใจ
“พี่รู้ว่าพราวก็ไม่ได้ชอบพี่.. พี่ก็แค่คิดว่าวันนึงพี่จะทำให้พราวรักพี่ได้ แต่พอแล้ว.. พี่รู้แล้ว” ชายหนุ่มมองตาคนตรงหน้า หญิงสาวที่ไม่เคยมีเขาอยู่ในใจสักนิด
“พี่กัน แต่มุกเป็นผู้หญิง…”
“จะผู้หญิงหรือผู้ชาย มันก็มีหัวใจเหมือนๆกันแหละพราว : )”
“พี่กัน มุกไม่ใช่ทอม และพราวเองก็ไม่เคยชอบผู้หญิง….” อีกคนถอนหายใจ ก่อนจะพูดสิ่งที่เขามองเห็นมาตลอด
“แววตาที่พราวมองมุก... มันไม่ใช่แบบที่พราวมองพี่หรือคนอื่น.. เวลาที่พี่ได้อยู่ใกล้พราว คนที่พราวคิดถึงและบ่นหาตลอดก็คือมุก ในขณะที่พี่กำลังเลือกขนมให้พราว... พราวเองก็กำลังซื้อขนมให้มุก พี่พยายามจดจำรายละเอียดพราว... แต่คนเดียวที่พราวจำรายละเอียดเค้าได้โดยไม่ต้องจำ ก็คือมุก พี่มีความสุขที่ได้อยู่กับพราว แต่เวลาที่พราวอยู่กับพี่... รอยยิ้มของพราวมันเทียบไม่ได้เลยกับตอนที่พราวอยู่กับมุก แล้ว..”
แล้วไม่ว่าอ้อมกอดของใคร ก็เทียบไม่ได้เลยกับความอบอุ่นจากอ้อมกอดของมุก (.////.)
ประโยคที่เข้ามาอยู่ในหัวพราวแบบดื้อๆ แต่สิ่งที่คนสวยพูดออกไปกลับไม่ใช่อย่างนั้น
“พอแล้วพี่กัน พราวเป็นผู้หญิง มุกเป็นผู้หญิง พอมั้ย ” น้ำเสียงที่ฟังดูโกรธ แต่กลับเบาและสั่นไหวในตัวเองอย่างเห็นได้ชัด
“บางทีพี่แค่อยากยื้อเวลาต่อไปอีกนิด แต่พอเมื่อกี้ได้เห็นน้ำตาพราว พี่ว่าตัวเองคงเห็นแก่ตัวเกินไปที่ทำแบบนี้ เราเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิมนะ มีอะไรก็มาปรึกษาพี่ชายคนนี้ได้เสมอนะน้องสาว ^^ ” กันยิ้มกว้าง แม้จะฝืนกับความรู้สึกเขาก็ตามที
“พี่กัน..” คนสวยเงยหน้าขึ้นสบตาคนตรงหน้า สุดท้ายก็พยักหน้าเบาๆ
“ดีมาก คราวนี้ก็ไปเคลียร์กับน้องมุกได้แล้วนะ ^^” ชายหนุ่มพูดจบก็หมุนตัวกลับเข้าห้องซ้อม
พราวถอนหายใจ ก่อนจะล้วงหยิบไอโฟนในกระเป๋าเพราะเสียงเตือนข้อความที่ดังขึ้น เธอกำลังจะกดปิดเพราะไม่มีอารมณ์มาตอบข้อความใครตอนนี้ แต่ก็ต้องชะงัก เพราะชื่อของคนส่งที่โชว์อยู่บนหน้าจอไอโฟน
‘แสบน้อย’
“มุก…” พราวเรียกชื่อคนบนหน้าจอเบาๆ ก่อนจะรีบกดเปิดดูข้อความทันที
‘เจ๊ -0- เจอกันที่ The real bekery ที่เดิม มุมเดิม โต๊ะเดิม มุมส่วนตัวที่เราไปกันบ่อยๆอ่ะ วันนี้หกโมง โอเค มุกจะรอพราวนะ J ’
พราวกดปิดหน้าจอ ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงยิ้มออกมา ทั้งๆที่เมื่อครู่ยังถูกอีกคนเย็นชาใส่อยู่เลยแท้ๆ
‘มุกจะรอพราวนะ’ พอเปลี่ยนจากเรียกเจ๊มาเรียกชื่อแบบนี้ มันเขินยังไงก็ไม่รู้สิ (.////. )…พราวอมยิ้ม
…………………………
………………...
…….......
กันต์ชนุตม์เดินกลับมานั่งนิ่งๆ โดยไม่ทันสังเกตว่ามีอีกคนนั่งกินขนมอยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง
“เจ็บป่าว เราอ่ะ -0-“ อุ๋งอิ๋งถามลอยๆ
“อะไรๆ ใครเจ็บ” กันต์ชนุตม์ย้อน ก่อนจะก้มหน้าฟุบบนโต๊ะเพราะไม่มีแรงเถียงกับอีกคน
“ถามจริง” น้ำเสียงจริงจังของอีกคน ทำให้กันเงยหน้าขึ้นมา
“อุ๋งงงงงงงงงง TT_______TT”
“อุ่ย พ่อสุภาพบุรุษทำหน้าง้องแง้งก็เป็นด้วยแฮะ -0-“
“คือถ้าจะแซว อย่าเพิ่งได้มั้ย ป้าไม่เข้าใจผมหรอก” กันทำหน้าเซ็ง นึกว่าจะมีคนมาช่วยปลอบใจแท้ๆ
“แก่กว่าไม่กี่ปีเรียกป้าเลยนะยะ - -* เข้าใจ โอเค ฉันเข้าใจแก ” อุ๋งอิ๋งเดินเข้าไปตบบ่ากันต์ชนุตม์เบาๆ “เสียดายมั้ยที่ทำแบบนั้น”
ถึงใบหน้าจะดูซึม แต่ชายหนุ่มกลับยิ้มออกมา รอยยิ้ม...ที่เขาเองก็มั่นใจว่ามันไม่ใช่การฝืนแต่อย่างใด
“ไม่เลยอุ๋ง ผมเศร้าเดี๋ยวก็หาย แต่พราวจะต้องได้อยู่กับคนที่พราวรักตลอดไป นั่นคือสิ่งที่ผมยอมรับ ”
“ฝืนยิ้ม?”
“ไม่เลย จากใจล้วนๆ มองเห็นพราวกับมุกคืนดีกันผมก็มีความสุข”
“แน่ใจ?”
“เยสสส”
“ตอนนี้เอาตัวเองให้หายเฮิร์ตก่อนมั้ย -0- ” อุ๋งอิ๋งถามปลงๆ เพราะถึงกันจะยอมปล่อยมือพราว แต่ก็ไม่ได้แปลว่าเขาตัดใจจากร่างบางได้แล้ว
“จึ่ก! อุ๋งงงงง TT_____TT ป้ะ วันนี้ไปเหมาส้มตำกัน กันเลี้ยงเอง ไม่เมาไม่กลับ”
“ไม่เมาไม่กลับ? น้องกันฮะ ดื่มเหล้าด้วยเหรอ -..- ”
“ป่าว เมาโค้ก -___- เหล้าเบียร์ไม่แตะ ผมเป็นตัวอย่างที่ดีของเยาวชน \( - - )o ป้ะ อุ๋งอิ๋ง ” กันต์ชนุตม์เดินนำลิ่วๆไปข้างนอก
“เฮ้ยย รอด้วย” อีกคนวิ่งตาม “ว่าแต่แกโอเคแล้วแน่นะ”
กันต์ชนุตม์พยักหน้าแล้วยิ้มกว้าง พึมพำในใจ
พราวไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวพี่ก็หาย ดูแลตัวเองดีๆด้วย วันนึง มุกจะทำให้พราวก้าวข้ามเส้นบางๆที่พราวขีดกั้นเอาไว้ พราวเป็นผู้หญิงแท้ๆ มุกเองก็เหมือนกัน แต่ ความรักมันไม่ใช่สิ่งที่พราวมองเห็นจากภายนอกว่าเค้าเป็นใคร ความรักมันคือความรู้สึก ความอบอุ่นที่อยากจะดูแลใครคนนึงตลอดไป พี่มั่นใจว่าสำหรับพราวแล้ว คนๆนั้นคือมุก ใช้หัวใจนะพราว
หัวใจ เท่านั้น ที่จะทำให้มุกและพราวรับรู้ได้ว่ารักกันมากแค่ไหน พี่จะคอยเชียร์น้องสองคนนะ : )
______________________________________
ขอโต้ดดดที่อัพได้(มีสาระ)แค่นิดเดียว เก็บความเรียลไว้ตอนถัดไป -.,-
เวิ่นไม่ไหว ขอตัวไปนอน ขอจบการนำเสนอตอนที่10เพียงเท่านี้ กระผม นายกฤตอร พรณิชา สวัสดีครับ :D
ตอนถัดไป เมื่อมุกกับพราวมาเจอกัน ณ The real Bekery หิ___หิ มุกจะทำอะไร และพราวจะเปิดใจกับคนตัวเล็กหรือไม่
คลิ๊กตอนถัดไป หากอัพทัน -..-
ขอบคุณความเพ้อในทุกๆกล่องเม้นท์ โห้ยย เวิ่นกันได้ ไรท์ไม่มีสาระหรอก ฮ่าา
ไรท์กะรีดด์ ไปด้วยกัน เรียลได้ไกล :D // อุอิ
พี่อุ๋งอิ๋ง : กันหลีกทางแล้ว พุ่งชนเต็มที่เลยน้องเอ๋ยย *-*
น้องมุก : หา?..ความคิดดี -.,-
ความคิดเห็น