คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : CH.8 ความเคยชินระหว่างเรา
CH.8 ความเคยชินระหว่างเรา
“เฮ้ย บุ๊ค เค้าอยู่เน้~~~” เสียงตะโกนดังมาจากคนตัวสูงอีกคน ที่นั่งรออยู่ตรงมุมโซฟารับรอง
บุ๊คหันไปตามเสียงเรียก คิ้วคนสวยขมวดน้อยๆด้วยความแปลกใจ ไม่ใช่แปลกใจที่เห็นมุกนั่งอยู่ตรงนั้น แต่แปลกใจ..ที่วันนี้มุกมาคนเดียวอีกแล้ว
“เบสท์อ่ะ” คนตัวเล็กถามทันทีที่บุ๊คเดินเข้ามานั่งโซฟาข้างๆเธอ
“เบสท์ติดเรียน แล้วก็คงติดไปจนเย็น เพราะมีนัดกินข้าวกะนายนั่นต่อ - -*”
“นายนั่น? อ่อ ฮ่าๆๆ ปล่อยเค้าไปเฮอะ” มุกหัวเราะ บุ๊คทำหน้าเซ็ง ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องเพราะขี้เกียจจะสนใจนายนั่นเต็มที
“พราวไม่มาด้วยอ่ะ”
“พราว..ก็ วันนี้มุกบอกเจ๊ว่าจะมาสายอ่ะ ให้เจ๊มาก่อนเลย”
“มุกก็มาตรงเวลาหนิ แล้วทำไมบอกเจ๊ว่าจะมาสาย ปกติถึงมาจากบ้านก็นัดกัน เดินเข้าตึกมาพร้อมกันตลอดนี่ยะ - -?” บุ๊คเลิกคิ้ว คนตรงหน้าหลบตาน้อยๆ
“ก็..ฮะๆ เห็นเจ๊ว่าพี่กันเค้าจะนัดกินข้าวเช้าอ่ะ เจ๊จะชวนมุกไปด้วย แต่ไม่ไหวอ่ะ กลัวอ้วน ฮ่าๆๆ” คนตัวเล็กหัวเราะอย่างร่าเริง
“เจ็บล่ะสิ”
“ฮะ”
“ฝืนแบบนี้ สนุกมั้ยล่ะ”
“อะไรกัน”
“พี่กันสุข..แล้วตัวเองล่ะ”
“บุ๊คพูดเรื่องอะไร”
“พราวยังไม่ได้ชอบพี่กันแท้ๆ ตัวเองกลับทำให้พราวใกล้ชิดพี่กันมากขึ้น”
“บุ๊คเพ้อไรเนี่ย ^^ ป่ะๆขึ้นตึก” คนตัวเล็กยิ้มกว้าง ดึงแขนอีกคนเดินไปขึ้นลิฟท์ อีกคนเดินตามอย่างเสียไม่ได้
“ห้องมันดูโล่งเนอะว่ามั้ย” พอถึงห้องซ้อมเต้น คนตัวสูงก็บ่นออกมาเบาๆ
“ก็เบสท์ไม่อยู่ด้วย มีกันอยู่สองคนนี่เนอะ” มุกยิ้มๆ
“นี่มุกคิดว่าบุ๊คเป็นใคร”
“ถามแปลก ก็เป็นบุ๊คไง -0-“
“บุ๊คมันห่างไกลมุกมากใช่มั้ย?”
“พูดไรอย่างง้านน ตัวเองออกจะสนิทกะเค้า -3-“
“เราสี่คนไม่ใช่แค่เด็กฝึกแยกกัน ที่อยู่ๆก็จับมารวมวงกันนะมุก แต่เราเป็นเพื่อนร่วมวง ที่เป็นเพื่อนกันจริงๆ ความผูกพันธ์มันก็มี เรามีอะไร เราก็พูดกันตรงๆ”
“บุ๊คก็คือเพื่อนที่มุกรักมากที่สุดนะ อย่าซีเรียสๆ “
“งั้นก็บอกมา ทำไมถึงทำอย่างนั้น เลิกยิ้มฝืนตัวเองได้แล้วล่ะมุก รอยยิ้มแบบนี้ ใช่หลอกพราวได้คนเดียวเท่านั้นแหละ”
“...”
ก่อนที่คนตัวเล็กจะขยับปากพูด เสียงประตูเปิดก็ดังขึ้นซะก่อน พร้อมด้วยผู้มาเยือนที่ทั้งสองคุ้นเคย
“โย่วว บุ๊คมุก พร้อมหน้าพร้อมตากันเชียว อ่ะ พราวซื้อขนมมาฝาก” เสียงสดใสของคนสวยดังแทรกขึ้นมาทำลายความเงียบเมื่อครู่ พราวปิดประตูก่อนจะวางขนมที่พะรุงพะรังจนเต็มมือลง
“เจ๊พราวว โหยย ไหนมีไรกินมั่ง ><” มุกรีบวิ่งเข้าไปดู บุ๊คมองตามคนตัวเล็กพลางถอนหายใจเบาๆ
“เยอะแยะ ไหนว่าจะไดเอทไงแสบ ” พราวแซว อีกคนยิ้มแหะๆ
“เอาไว้ก่อน ตอนนี้เค้าหิว ><”
“หิวแล้วทำไมไม่ไปกินด้วยกัน สนุกดีออก ^^”
“…”
“มุก? เป็นไรมั้ย” พราวสะกิดเมื่อเห็นคนตัวเล็กนิ่งไป
“ป๊าววว เค้าหิวจนตาลาย โห เจ๊ จะไปเป็นก้างขวางคอทำไม ให้เจ๊กับพี่กันสวีทกันน่ะดีแล้ว ><” มุกทำท่าเขิน “อะคริๆ”
“แต่ถ้าถามพราว พราวอยากให้มุกไปด้วยนะ..”
“อะไรนะเจ๊ - -?” มุกถามย้ำเพราะเสียงที่อีกคนพูดนั้น..เบาเหลือเกิน
“ปะ..ปล่าวๆ ไม่มีอะไร กินไปๆไอแสบอ้วน ฮ่าา” พราวเอามือยีหัวคนตัวเล็ก อีกคนยิ้มกว้างก่อนจะก้มลงจัดการขนมบนโต๊ะ
“มุก กลางวันนี้ไปหาไรกินข้างนอกกัน พราวเจอเค้กร้านนึง อร่อยดี ^ ^”
“อาาา เค้าไม่ว่างอ่ะ โทดทีเจ๊ บุ๊คให้ไปช่วยทำรายงาน” มุกตอบพลางโบ้ยหน้าไปทางคนตัวสูงที่ยืนอยู่กลางห้อง
“จริงเหรอบุ๊ค แน่ใจนะ = =’ ” พราวทำสีหน้าไม่เชื่อ คนถูกถามหันไปมองหน้ามุก ที่กำลังส่งกระแสจิตมาบอกว่า
พยักหน้าซะ เด็กน้อย -*- …
“จะ..จริง จริ๊งงที่สุดเลยพราว แหะๆ” เวลาไอแสบทำหน้าโหดก็น่ากลัวใช่เล่น = =’’
“เสียดายจัง เดี๋ยวนี้พราวไม่ค่อยได้ไปไหนกับมุกเหมือนเมื่อก่อนเลยแฮะ ไว้วันหลังเราไปเที่ยวด้วยกันนะ ^^”
“พราวก็ไปกับพี่กันสิ มุกไม่ว่าง” อีกคนสวนกลับเบาๆ
“ฮะ เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ” พราวเลิกคิ้วเพราะได้ยินไม่ถนัด
“ชวนพี่กันไปก่อนนะ มุกยุ่งมากT^T” คนตัวเล็กทำเสียงอ้อน พราวพยักหน้าน้อยๆ นิ้วเรียวปัดผมที่เลื่อนลงมาปรกใบหน้ามุกออกเบาๆ ก่อนจะพูดออกมา
“อืมๆ งั้นก็ได้”
“สองสาวตรงนั้น จะเริ่มซ้อมกันได้รึยังย๊ะ -0-“ บุ๊คบ่น
“จ้าๆ = = “
2 ชั่วโมงผ่านไป
“พอออ ~ พักๆๆ บุ๊คเหนื่อย = .. = “ บุ๊คล้มลงนั่งที่พื้นห้อง แก้มของร่างสูงแดงระเรื่อขึ้นด้วยความเหนื่อยอ่อน “อ๋อยย เมื่อยย = =”
“ก็บอกแล้วอย่ากินเยอะ -0- แอ๊กก” มุกแซวยังไม่ทันขาดคำก็ถูกฝ่ามือบุ๊คน้อยฟาดลงมาเต็มแรง
“มันเกี่ยวกันมั้ยยะ เดี๊ยะ -*-“ บุ๊คค้อน อีกคนยังไม่เลิก
“กะกะกะกลัวที่ไหน ยัย.. บุ๊ค….โกะ -0- ” คราวนี้คนตัวเล็กอาศัยความเร็ววิ่งหนีไปรอบห้อง อีกคนไล่ตามมาติดๆ พราวมองแล้วอมยิ้มกับความเป็นเด็กของทั้งสองคน
“หยุดนะไอมุก!! วันนี้เจอบุ๊คเหวี่ยงหน่อยเป็นไง >< แฮ่กกๆ” คนตัวสูงวิ่งตามอย่างไม่ลดละ
“ม่ายหยุด โอ๊ะๆ อารายนะคะ ม่ายได้ยินน -3-“
“มุกหยุดด! “ บุ๊คทำหน้าตกใจ
“ม่าย.. เฮ้ยย แอ๊กก! “ หน้าผากคนตัวเล็กชนเข้าที่กำแพงเต็มแรง จนเกือบหงายหลัง ดีที่พราววิ่งมารับไว้ทัน
“โอ๊ยยย TToTT ทำไมไม่เตือนเค้าอ่ะบุ๊ค”
“ฉันเรียกแกแล้วนะ =.,=” บุ๊ครีบวิ่งตามเข้ามายืนดูอย่างเป็นห่วง
พราวประคองมุกให้นั่ง คนสวยเสยผมคนตัวเล็กขึ้น มือเรียวบางลูบหน้าผากคนตัวเล็กเบาๆด้วยความเป็นห่วง
“เจ็บมากมั้ย”
“อืม.. ( .///.)” มุกตอบพลางเบือนหน้าหนี
“อย่าขยับสิ เดี๋ยวพราวดูให้ หัวโนมั้ยเนี่ยเรา พราวบอกแล้วว่าอย่าซนก็ไม่เชื่อ เด็กดื้อจริงๆ” คนพูดค้อนน้อยๆ “ต้องให้พราวดูแลอยู่ตลอดเลยนะมุก”
คนสวยก้มลงมองหน้าคนตัวเล็ก ทั้งที่ใบหน้าอยู่ใกล้จนแทบจะติดกัน แต่มุกกลับเลือกที่จะไม่สบตา ..ไม่อยากคิด..อะไรไปไกลมากกว่านี้
“มุก ยังเจ็บอยู่เหรอ” ร่างบางถาม เมื่อเห็นคนตัวเล็กกัดฟันแน่น
“ปะ..ป่าว”
“เงยหน้าขึ้นมาตอบพราว”
“…”
“ทำไมมุกไม่มองหน้าพราว”
“ปล่าวนี่ พราวคิดไปเองมั้ง ฮ่าๆ” อีกคนหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“งั้นเดี๋ยวพราวทายาให้นะ”
“มุกทาเองได้”
“ทาเองเดี๋ยวก็เข้าตาหรอก มาๆ ^^” คนสวยหยิบยาที่บังเอิญเตรียมมาออกจากกระเป๋า ก่อนจะค่อยๆทาลงบนที่หน้าผากคนตัวเล็กอย่างเบามือ
“บอกว่าไม่ต้องไง”
“มุกเป็นอะไร งอนอะไรพราวอีกใช่มั้ย”
“บ้าเหรอเจ๊ จะงอนอารายยย -3-“ มุกทำปากจู๋ล้อเลียน แต่ก็ใช่ว่าจะยอมสบตาคนตรงหน้า “ป้ะๆ พักผ่อน เจ๊นี่คิดมาก ฮ่าๆๆ” มุกดันตัวพราวออก ก่อนจะลุกขึ้นเพื่อจะออกไปข้างนอก ก่อนจะหยุดฝีเท้าลงเพราะเสียงที่ดูอ่อนแรงของร่างบาง
“แล้วที่มุกพยายามหนีพราวตลอด พอพราวทัก มุกก็ยิ้มให้ แต่ก็พยายามถอยหนี กลับบ้านก็กลับก่อน มาตอนเช้าก็ไม่ยอมมาด้วยกัน พราวชวนไปเที่ยวมุกก็ไม่ไป บอกให้ไปแต่กับพี่กัน จะไปกินอะไรกันเหมือนเมื่อก่อน ก็บอกว่ากลัวอ้วน โทรไปหาก็ไม่ค่อยรับสาย มันไม่ได้เกิดอะไรขึ้นระหว่างเราใช่มั้ยมุก”
คนตัวเล็กหยุดฝีเท้าลง กำมือแน่นอย่างเจ็บปวด ก่อนจะหันมาแล้วยิ้มกว้าง
^____________^
“มุกยิ้มทำไม พราวไม่ตลกเลยนะมุก”
“เราไม่ได้เป็นอะไรกัน แล้วจะมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเราได้ยังไงล่ะพราว ^^ ”
คนสวยยืนนิ่ง คำตอบเมื่อครู่ดังก้องอยู่ในใจ ร่างบางหลบตาคนตรงหน้าด้วยความสับสน ได้แต่พูดกับตัวเองในใจ
…ทั้งที่มุกก็ยิ้ม และสิ่งที่มุกพูดออกมามันก็ถูกทั้งหมด แต่ทำไม ถึงได้เจ็บขนาดนี้ล่ะพราว เจ็บจนอยากจะร้องไห้
‘เราไม่ได้เป็นอะไรกัน’
…พอฟังคำนี้จากปากคนตรงหน้าแล้วมันพูดไม่ออกเลยจริงๆ
______________________________
อรุณสวัสดิ์ยามเย็นกับไรท์ฮะ
รีดสบายดีมั้ย ฟิคไรท์ดองกำลังดี *ล้อเล่น*
เรื่องราวที่วางเอาเคยคิดเอาไว้กะแต่งอย่างเดียว แต่พอเห็นอะไรหลายๆอย่าง ไรท์ก็เริ่มรู้สึกว่า
ไรท์และรีดด์ไม่ได้คิดกันไปเองใช่มั้ย มันเยอะมากจริงๆ
แวะมาเม้าท์บ้าบอกับไรท์ได้ทางคอมเม้นท์ ทวิตเตอร์และเฟสบุ๊ค(เอาเบอร์มั้ย55)
วันนี้ขอบคุณทุกคนมากฮะที่เข้ามาอ่านฟิคน้อยๆเรื่องนี้
ตอนถัดไปคลิ๊กด้านล่าง ถ้าเน็ตดีและไรท์อัพแล้วมันจะขึ้นฮะ -.,- (กวนทีนมันทุกตอน) 555555
ไรท์กับรีดด์เรามาด้วยกัน คอมเม้นท์ซักนิดเพื่อให้รู้ว่าเรายังมีกันได้ไหม ขอบคุณฮะ อะคริ๊ 555555555
ปอลิง.จริงๆมันจะหมดมาม่าCHนี้ แต่เค้าขี้เกียจก็อป เวิร์ดมันค้าง ฮ่าา
ความคิดเห็น