คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : CH.6 สิ่งที่เก็บไว้มาตลอด
CH.6 สิ่งที่เก็บไว้มาตลอด
CH.6 สิ่งที่เก็บไว้มาตลอด
2วันต่อมา –
“พราว งานเสร็จพราวก็ไม่ค่อยขึ้นมาแล้วดิ” อุ๋งอิ๋ง สาวหล่อตัวเล็กถาม ระหว่างช่วยกันเก็บของลงจากรถตู้หลังงานเสร็จ [ทีมงานน้อย ช่วยๆกันไป -..- ]
“คงงั้นอ่ะพี่ ต้องอยู่ซ้อมด้วยอ่ะ อีกอย่างนะ เดี๋ยวไอตัวเล็กมันงอนอีก 55”
“อันหลังนี่คือเหตุผลหลักรึเปล่าจ๊ะ ครุคริ ” สาวหล่อทำหน้าลอยไปลอยมา
“อาราย ๆ อย่ามาครุคริ - -*”
… แค่เจอไอมุก ‘ชุ๊บุ’ ตูก็งงพออยู่แระ - -* …
“โหยย อย่านึกว่าเค้าไม่เคยอ่านฟิคนะ -3- “ ยังคงแซวต่อ
“มันก็แค่ ฟิค ล่ะน่า - -* ถ้าแซวอีกที พราวจะเหนี่ยวจริงๆนะ” ร่างบางพูด ก่อนจะช่วยทีมงาน ยกของลังสุดท้ายลงจากรถตู้ อิ๋งพยักหน้าเนิบๆ อย่างว่าง่าย ก่อนจะ..
“แสบเจ๊ -0-“ พูดจบก็วิ่งเข้าตึกไปทันที หลบฝ่ามือจากร่างบางได้อย่างหวุดหวิด
“ไอพี่อิ๋ง เดี๊ยะๆ >< “ พราวค้อน
“ก็แค่ ฟิค ละน่า…”
“น้องพราววว” เสียงเรียกดังไกลมาจากฝั่งตรงข้าม เธอหันไปมอง เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังวิ่งข้ามถนนตรงมาที่ตึก
“อ้าวว พี่กัน หวัดดีค่า” พราวทักทายผู้มาเยือนอย่างอารมณ์ดี
“หวัดดีครับน้องพราว เดินเข้าตึกด้วยกันนะ ^-^ ”
“ค่ะ” พูดจบทั้งสองคนก็เดินไปด้วยกัน
“เออใช่พราว พี่ซื้อขนมมาฝาก ^ ^” ร่างสูงยิ้ม ก่อนจะหยิบกล่องขนมในกระเป๋าออกมาทั้งที่ยังเดินไปด้วยอย่างทุลักทุเล
“ค่อยๆก็ได้ พี่กัน พราวไม่รีบจ้า”
“ฮะๆ งั้นแปปนึงนะครับ” ร่างสูงหยุดเดิน และหยิบกล่องเค้กออกมาเปิดฝาออก และ..
ครีมกับสตอเบอรี่ลูกโตที่ติดอยู่ที่ฝากล่อง ก็หล่นลงพื้นดัง ….. ‘แหมะ’
=0= !!!! กันทำหน้าเหวอ เพราะไม่เพียงครีมกับสตอเบอรี่ที่หล่น เค้กในกล่องยังเละไม่เป็นท่า
“เฮ้ยย พี่ขอโทษนะพราว เละหมดเลยย =0=” ” คนตัวสูงเลิ่กลั่ก ก่อนจะรีบเช็ดครีมที่พื้นอย่างรวดเร็ว
“เอ่อ .. = = “
“พราวรอพี่แปปนึงนะ” พูดจบ ร่างสูงก็วิ่งไปหยิบไม้ม็อบจากหน้าห้องน้ำ กลับมาขัดๆๆพื้นจนเงาวับ
พราวได้แต่ยืนมองอึ้งๆ ..
กันต์ชนุตม์.. ชายหนุ่มผู้มีความรับผิดชอบสูงส่ง -0- ..พราวอยากจะมอบโล่คนดีศรีGMMให้เสียจริง…
กว่าพนักงานทำความสะอาดจะวิ่งตามมา พื้นส่วนที่ครีมเลอะก็ถูกกันขัดจนเงาวับ ร่างสูงปาดเหงื่อน้อยๆก่อนจะยิ้มกว้าง แล้วส่งไม้ม็อบให้พนักงานอย่างนอบน้อม
“คุณผู้ชาย วันหลังเรียกผมมาเช็ดให้ก็ได้ครับ = = “ พนักงานพูดอย่างเกรงใจ
“ไม่เป็นไรเลยพี่ ผมทำ ผมก็ต้องเช็ดสิ ยังไงก็ขอบคุณนะครับ ^ ^ “
“อะ คะ..ครับ”
“โห พี่กัน สุดยอดอ่ะ” พราวชม
“โหย =0= เค้กหล่นพี่ก็อายจะแย่ อย่าชมเลยพราว” สีหน้ายิ้มแห้งๆ ของชายหนุ่มทำเอาพราวหลุดหัวเราะ
ผู้ชายอบอุ่นอย่างพี่กันก็มีมุมรั่วๆเหมือนกันแฮะ..
“ผู้ชายขี้อายแล้วยังหล่อแบบพี่กันต์ชนุตม์ ใครได้เป็นแฟนคงโชคดีเนอะ 55” พราวแซวต่อ
“นั่นสิเนอะ พี่เองก็คงโชคดีมากๆ ถ้าเค้าจะยอมเป็นผู้โชคดีคนนั้น ”
“ฮะ พี่กันมีคนที่ชอบแล้วเหรอ ว๊ายยยย >///< อิจฉา ฮ่าๆ” พราวหยุดเดินแล้วหัวมาแซวคนข้างๆ
กันยิ้มน้อยๆก่อนจะพูดต่อ ^ ^ …
“อืม.. พี่มองเค้ามาตลอดเลยล่ะ ฮะๆ” กันพูดพลางหัวเราะเจื่อนๆ พราวยืนยิ้ม ฟังอย่างตั้งใจ
“ตอนนั้นนะ พี่เห็นเค้าอยู่ในทีวี โฆษณาอะไรก็ไม่รู้แหละ55 จากนั้นพี่ก็เห็นเค้าตามเอ็มวี พวกถ่ายแฟชั่นบ้าง พี่เองไม่เคยบ้าดารานะ เลยแปลกใจเหมือนกันว่าทำไมต้องสนใจเค้ามากขนาดนั้น..”
“แล้ว O.O? ..” คนสวยทำตาโต
“ทั้งที่พี่เห็นค้าไม่กี่ครั้ง แต่เค้าก็เป็นแรงบันดาลใจให้พี่ทำตัวเองให้ดีขึ้น และก็เป็นเพราะเค้านั่นแหละ..^^”
“นั่นแหละที่?...”
แสดงอาการอยากฟังแบบสุดๆ - -‘’
“ที่ทำให้พี่ตัดสินใจ ประกวดในรายการของแกรมมี่.. แค่เพราะพี่คิดว่า ถ้ายังอยู่เฉยๆเค้าก็คงไกลออกไปเรื่อยๆ… ถ้าพี่ชนะ เราอาจจะได้เจอกันบ้าง อย่างน้อย แค่ให้เค้าหันมามองพี่บ้างก็ยังดี ^ ^ …”
“โห..พี่เท่ห์มาก..”
“แล้วพี่ก็ได้เจอเค้าด้วยนะ ^^ แล้ววันนั้นพี่ก็ได้รู้.. ว่าเค้าเองก็กำลังจะเดบิวต์ในแกรมมี่เหมือนกัน พี่ดีใจมากเลย ฮะๆ”
………………………………………………………
……………………………………
………………………
“สาวๆ มานี่เร้ววว^^ ” ครูรุจเรียกเบสท์ บุ๊ค มุก และพราวให้ออกมาหน้าห้องซ้อมระหว่างอยู่ในคลาสเต้น
“ค่า อุ่ย ใครอ่าครูรุจ” บุ๊คถามงงๆ แต่ก็ยิ้มให้ผู้มาเยือนทั้งสองอย่างเป็นมิตร
“นี่ กัน กับ เบลล์ เพิ่งเข้าตึกมาใหม่ๆ ถ้าไงก็รู้จักกันไว้ กัน เบลล์ นี่เบสท์บุ๊คมุกพราว อนาคตเกิลล์กรุ๊ปแถวหน้าของเอเชีย ฮ่าๆๆๆ เด็กครู ๆ ” ครูรุจหัวเราะอารมณ์ดี
“สวัสดีค่า ฝากตัวด้วยนะคะ” เบลทักทายยิ้มแย้ม ผิดกับอีกคนที่ดูขี้อายก้มหน้างุด
“กัน ..ครับ สวัสดะ..ดีครับ ><”
“พราวๆ” บุ๊คกระซิบ “บุ๊คเห็นพี่กันเค้ามองพราวด้วยอ่ะ ><”
“จะบ้าเหรอยะ 55 “
บทสนทนาจบลงแค่นั้นก่อนสี่สาวจะเข้าไปฝึกเต้นกับครูรุจต่อ …
………………………………………………………….
……………………………………
……………………..
“พี่กัน…” พราวหยุดคำพูดไว้แค่นั้น เริ่มไม่แน่ใจในสิ่งที่อยากจะพูดออกไป
“ตั้งแต่พี่ได้เข้ามาในแกรมมี่ พี่ก็ได้พัฒนาอะไรหลายๆอย่าง ได้รู้จักเค้ามากขึ้น แต่นานๆไปพี่ก็รู้ได้ ว่าเค้าไม่เคยสนใจพี่เลย .. ถึงอย่างนั้น พี่ก็ดีใจมากๆ ที่ได้มาเล่น mv ในซิงเกิ้ลของเค้า ได้คู่กับเค้าด้วยล่ะพราว 55” กันยิ้มบางๆ
ผิดกับคนฟัง .. ที่ยืนนิ่ง ทบทวนเรื่องราวทั้งหมด ..
‘ปิ๊งป่องงง’ ประตูลิฟท์เปิดออก ทั้งสองก้าวเข้าไปพร้อมกัน
มีเพียงความเงียบปกคลุมไปทั่วลิฟท์ ความกดดันตกอยู่ภายในใจ … ของคนทั้งสองคน
“ถึงชั้นห้องซ้อมวงพราวแล้ว ขอตัวก่อนนะคะ” พอลิฟท์เปิด ร่างบางก็รีบเดินออกไปทันที แต่ก็ไม่เร็วพอที่จะหลบหนีการได้ยินในสิ่งที่คนร่างสูงพูดออกมา
“พี่ชอบพราวนะ”
สิ้นเสียงพร้อมกับประตูลิฟท์ที่ปิดลง …
_________________________________
แวะมาทักทายกันในCH.อีกครั้งหนึ่ง
เมื่อพราวงานเข้า .. และคนที่งานเข้ายิ่งกว่าก็คือ มุกน้อย -..-
ความรู้สึกของกันที่ไม่ได้เกิดขึ้นมาลอยๆ แต่เกิดจากความรู้สึก เวลา และความพยายามที่จะดีขึ้นจนมาถึงทุกวันนี้
ความหน่วง เกิดขึ้นได้ทุกทีทุกเวลา
ใครที่ควรรัก ใครที่ควรตัดใจ กัน .. มุก ..หรือแม้แต่ พราว
............
ตอนต่อไป >>คลิ๊กด้านล่าง [ถ้าไรท์อัพมันจะขึ้นให้ฮะ // โดนตบซ้ำ]
CH.นี้ขอทิ้งไว้ด้วยภาพเด็กมีปัญหาที่น่ารักที่สุดในโลก
แสบ : งอนไรท์ งอนพราว งอนพี่กัน ทำไมCH.นี้ไม่มีบทเค้า ใจร้ายที่สุด บู้ -3-
พราว : เอ่อ - -''
กัน : แหะๆๆ = =
Thk photo : เพจมุกพราว :D
คอมเม้นท์ ถือเป็นแรงผลักดันสำคัญสำหรับไรท์โนเนมคนนี้ ไม่ได้ชอบสะสมเม้นท์ ไม่ได้ว้อนท์เรตติ้ง
[อยากอยู่นิดๆ -..- ]
แต่เม้นท์เพื่อให้รู้ว่ายังมีไรท์ และยังมีรีดเดอร์ที่น่ารัก ให้รู้ว่าเรายังมีกันในสตอรี่นี้ และเป็นแรงบันดาลใจ ในCH.ต่อๆไป
ถ้าไม่รู้จะพิมพ์อะไร มาทำความรู้จักกันก็ได้ฮะ ไรท์อ่านทุกเม้นท์ และอยากรู้จัก รีดด์ทุกๆคน ขอบคุณฮะ
ความคิดเห็น