คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : CH.11 Krittaporn & Oranicha [END]
แกร๊งงง
เสียงกระดิ่งกระทบกับประตูกระจกบานใหญ่ ปรากฎร่างหญิงสาวผมแดงเดินเข้ามา
“คุณอรณิชาใช่มั้ยครับ ^____^ คุณกฤตพรรออยู่ข้างในแล้ว เชิญครับ ^__________^” เด็กเสิร์ฟหนุ่มยิ้มแป้นใส่อย่างอารมณ์ดี พราวพยักหน้าก่อนจะเดินตามเข้าไป
พนักงานเสิร์ฟนำเธอเดินเข้าไปในร้าน ผ่านโซนที่มีคนพลุกพล่าน จนถึงโซนที่คนเริ่มน้อยลงๆ
‘เฮ้ย แถวนี้มันไม่มีคนมานั่งเลยนี่นา = =’ หรือว่า…
ตานี่จะพาเราไปปล้ำ ! กรี๊ดดดดดดดดดดดดด =[]=
“เอ่อ..แล้วน้องรู้ได้ไงว่าพี่ชื่ออรณิชาเหรอจ๊ะ ^ ^’’ ” คนสวยชวนคุยแก้ขัด ไม่อยากพาตัวเองให้คิดไปไกลมากกว่านี้ (ไกลไปจริงๆนะพราว -.,- )
“เพราะผมจำหน้าพี่สองคนได้ ก็เห็นมาสวีทกันบ่อยๆ ^___^” เด็กหนุ่มพูดอย่างไม่รู้สึกรู้สา
“เฮ้ยยบ้า พี่สองคนไม่ได้ชอบกัน !!! เอ่อ นะ นั่นไม่ใช่ประเด็น ละ..แล้วเรารู้ชื่อพี่ได้ไงตกลง -////-“
….แล้วฉันจะหน้าแดงทำไมเนี่ยย ( = /////////////// = )….
เด็กหนุ่มไม่ตอบ กลับยิ้มกว้าง เขาหยุดยืนที่หน้าประตูห้องวีไอพีห้องหนึ่ง และผายมือออกให้พราวเห็นชื่อห้องชัดๆ
“เพราะชื่อห้องที่คุณกฤตพรตั้งครับ ^____^”
‘ Krittaporn & Oranicha’ ‘
“มุก… แบบนี้มัน.. เอ่อ..”
“มันยังกะการ์ดแต่งงานเลยชิ๊มิ๊ครับ ^[++++++]^ อะฮิ๊ๆๆๆๆ “ เด็กหนุ่มยกมือขึ้นปิดหน้า ทำหน้าตาเขินสุดฤทธิ์ “หมดหน้าที่แล้ว ขอไปบริการลูกค้าท่านอื่นก่อนนะครับ ~ “ พูดจบก็วิ่งลิ่วออกไปทันที ทิ้งให้อีกคนยืนแข็งทื่ออยู่หน้าประตู
“ไอ้แสบบ้า ทำอะไรเนี่ย -/////- มีเคลียร์ยาว! “
แอ๊ดด..
“ไอ้แสบ!! ทำอะไรกะ…” ริมฝีปากหยุดไว้แค่นั้น เพราะทันทีที่เปิดเข้ามา พราวก็โดนคนตัวเล็กสวมกอดเข้าให้จนเซถลา
“อุ่น..อุ่นที่สุดเลย”
“มุก..นัดพราวมา..เอ่อ..”
“พอแล้ว ไม่ต้องพูดแล้ว นะพราวนะ ขอเค้าอยู่แบบนี้ซักพักนะ”
“มุก…” เลือดฝาดอมชมพูระเรื่อขึ้นที่ใบหน้าร่างบาง ไม่ปฏิเสธ.. ว่าเธอเองก็อยากจะอยู่แบบนี้ไปนานๆเหมือนกัน
“มุกชอบพราว มุกชอบพราวที่สุดเลย..”
“คือ..”
“ถึงพราวจะหัวฟูไปบ้าง ชอบดุเค้าไปบ้าง แต่เค้าก็ชอบพราวที่สุดเลยรู้มั้ย” ใบหน้าคนตัวเล็กกดทับลงไปที่ไหล่ร่างบางให้แน่นขึ้น มือเรียวยังคงกอดไม่ยอมปล่อย
“มุกบ้า ถ้างั้น…”
“นะพราว”
“ถ้างั้น … พราวจะให้มุกกอดพราวอยู่ฝ่ายเดียวได้ยังไง”
คนสวยเลื่อนมือทั้งสองข้างขึ้นมา แล้วค่อยๆกอดตอบคนตรงหน้า มือบางยีหัวคนตัวเล็กเบาๆอย่างเอ็นดู
“เด็กน้อย เด็กน้อย~”
“พราวบ้า เค้าไม่ใช่เด็กซะหน่อย บู้ -////-“
“จ้า จ้า ^ ^”
……………………………..
…………………
………
….
“มุก ปล่อยพราวได้แล้ว เรียกพราวแค่มากอดเนี่ยนะ = = “
“บู้ บู้ -3- แง่มๆ” อีกคนทำเสียงง้องแง้ง ตลอดดด กอดแล้วไม่เคยปล่อยตลอด = =
“ปล่อยยย ไม่ปล่อยพราวงอน ” คนสวยยื่นคำขาด ได้ผล อีกคนรีบผละออกแทบไม่ทัน
“นี่ๆๆ เรามีอะไรให้พราวดู ^[++++++]^ ” คนตัวแสบยิ้มกว้าง “แต๊แหน่ว!!!”
มุกยิ้มแป้น โชว์ตุ๊กตาหมีปุๆขาดๆ รอยตะเข็บเย็บปิดไม่มิด กระดุมติดเบี้ยวจนจะหลุดออกมา ให้พราวดู
“เฮ้ยย มุก ไปซื้อมาจากไหนอ่ะ พราวบอกกี่มีแล้วว่าให้เช็คสภาพของก่อนแล้วค่อยออกมาจากร้าน บิลยังอยู่รึเปล่า ป้ะ เดี๋ยวพราวเอาไปเปลี่ยนให้ ป่ะๆ..”
“ถ้ามันเป็นอย่างนี้แล้วพราวไม่ชอบเหรอ”
“เอ่อ..ปล่าวๆ แค่ถ้าได้ตัวที่น่ารักกว่านี้มุกจะได้ไม่เสียแรงที่ไปซื้อฟรีๆไง”
“ตัวนี้.. มุกทำเอง “
“อะไรนะ…”
“มุกตั้งใจทำให้พราว ^^”
“มุก? ทำให้พราว…”
“^______^”
“ขอโทษ คือพราวไม่คิดว่ามุกเย็บเอง…คือ..” รู้สึกผิด รู้สึกผิดชะมัด …
“โทษที คือเค้ารู้ว่ามันแย่ไป คือ มันไม่สวยเลย เอ่อ..เดี๋ยวมุกจะไปซื้อตัวดีๆมาให้นะ = =”
“เฮ้ย ไม่ต้องๆ เอามาเลยๆ ตัวนี้เป็นของพราวแล้วนะ ห้ามเอาไปแก้หรือซื้อตัวใหม่เด็ดขาด เข้าใจมั้ยเด็กบ๊อง -0- “ พราวยิ้ม จู่ๆเธอก็รู้สึกรักตุ๊กตาตัวนี้อย่างบอกไม่ถูก (ไม่ใช่ว่ารักเจ้าของตุ๊กตาหราพราวว ครุคริ --ไรท์)
….ทำไมเราจะไม่รู้ ว่าคนแมนๆอย่างไอ้แสบ ถ้าจะให้มาทำเรื่องแบบนี้ มันต้องใช้ความพยายามขนาดไหน ….
“ตุ๊กตาตัวนี้ ถึงมันจะดูเกรียนๆ ไม่ค่อยเป๊ะอย่างตัวอื่นที่พราวเคยเห็น.. แต่พราวรู้มั้ย”
“รู้ว่า?”
“มันจะเป็นของพราวคนเดียว”
“…”
“เหมือนกับมุก ฮ่าๆๆ”
“เหมือนยังไงยะ - -*” พราวเงยหน้ามองกวนๆ อีกคนไม่หลบตา
“ถึงมุกจะไม่เรียบร้อย กวนพราว เกรียนใส่พราว ไม่ทำให้พราวประทับใจได้อย่างพระเอกทุกคนที่พราวกรี๊ด งอแง ชอบง้องแง้งใส่พราว”
“…”
“ แต่พราวรู้มั้ย ว่ามุกทำแบบนี้กับพราวแค่คนเดียว ”
“มุก… “
“ต่อให้มุกจะเกรียนยังไง แต่เด็กบ๊องๆคนนี้ก็จะไม่มีวันทิ้งพราวไปไหน” คนตัวเล็กยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆใบหน้าเรียวของอีกคน จนแทบจะสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน
“…”
“ถึงมุกจะไม่ดีที่สุด แต่มุกจะเป็นของพราวแค่คนเดียว อาจจะมีใครดีที่สุดเข้ามาในชีวิตพราวอีกซักกี่คน แต่เค้าจะไม่มีวันรักพราวได้เท่ามุก เรื่องพราวเท่านั้น ที่มุกไม่ยอมแพ้ใคร ^^”
“เอ่อ มุก กินยาเขย่าขวดยังเนี่ยฮะเรา ฮ่าๆ” พราวเอามือยีหัวคนตรงหน้าแก้เขิน ถ้าไม่รีบเปลี่ยนโหมด คนตรงหน้าอาจสังเกตได้ว่าเธอหน้าแดงระเรื่อขึ้นเรื่อยๆ
“พราวหน้าแดงด้วย น่ารักจัง -0-“
ห๊ะ…
“ว๊ายๆๆ เขินใหญ่เลย ฮ้ะคริคริ -//- ”
กรี๊ดดดดดดดดดด มุกบ้า ไอ้มุกบ้า TT/////TT
“ชอบจังเลยย ชอบพราวที่เป็นแบบนี้ ฮ่าๆๆๆ” อยู่ๆคนตัวแสบก็เปลี่ยนเป็นโหมดเกรียนซะเฉยๆ
“พราวก็ชอบมุก :’)”
“ฮะ?”
“พราวก็ชอบที่มุกเป็นแบบนี้”
“เดี๋ยวๆ เฮ้ยยยย (-////////-) เค้ามะ..ไม่ ไม่ทันตั้งตัว แปปดิ แบบว่าพราวต้องเป็นคนเขินดิ ผิดบท TT/////TT %&^(&%&”
“ก็เพราะเกรียนแบบนี้ไงถึงรัก ถ้าไม่ใช่มุก ใครจะเกรียนยังไง พราวก็ไม่รู้สึกแบบนี้หรอก :’) ”
คราวนี้ไอ้แสบอีกคนหน้าแดงบ้างละจ้า -//////////////-
“พราวบ้า…”
“จะเป็นพี่กันชนุตม์ หรือใครที่มุกคิดว่าดีที่สุด มุกจำไว้นะ สำหรับพราว ไม่มีใครที่ดีเท่ามุก ไม่มีใครแทนที่ไอ้เด็กแสบบ๊องๆคนนี้ได้เลย มุกคนเดียวเลยที่..”
มุกไม่รอให้คนตรงหน้าพูดจบ แต่กลับยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ และประกบริมฝีปากลงที่อีกคนอย่างช้าๆ พราวสะดุ้งน้อยๆก่อนริมฝีปากบางจะตอบรับอย่างเต็มใจ ไออุ่นที่แผ่ซ่านจากริมฝีปากร่างสูงทำให้พราวควบคุมใบหน้าที่ร้อนผ่าวได้ยากเย็น ได้แต่ปล่อย.. ปล่อยให้ร่างสูงทำตามใจตนเองอยู่อย่างนั้น
“อุ๊บ พอแล้วๆ พอแล้วมุก (./////.) ” พราวผละออก อีกคนยืนยิ้มให้อย่างน่ารัก ^[+++++]^
“รักมุกนะพราว”
“เด็กบ๊องเอ๊ย”
“นะพราว :D “ มุกยิ้มแก้มปริ แววตาที่ดูเป็นเด็กงอแงกลับฉายแววจริงจังไปที่คนตรงหน้า
“ก็รักไปตั้งนานแล้วไง”
“อีกที อีกทีนะพราว ไม่งั้นเค้างอน บู้ -3- “ คนตัวเล็กกอดอก ยืนดิ้นไปมาเป็นเด็กๆ
“พราวรักมุก”
“…”
“ที่ผ่านมาพราวกลัว กลัวคนจะมองไม่ดี กลัวมุกไม่คิดเหมือนพราว กลัวต้องเจ็บ กลัวกับเส้นบางๆที่ตัวเองขีดไว้ จนวันนี้ มุกกลับข้ามเส้นมา มุกทลายกำแพงที่พราวสร้าง ทำลายความกลัวของพราวทั้งหมด คนเดียวที่พราวไม่เคยคิดว่าจะเข้ามาอยู่ในหัวใจ กลายเป็นคนเดียวที่พราวรักมาตลอด รักมากที่สุด ฟังชัดๆเลยนะมุก พราว-รัก-มุก-ที่-สุด-เลย o(./////.)o ”
“มุกก็รักเจ๊พราว รักรักรักรักรักรักรักรักที่สุดเลย” คนตัวเล็กยิ้มแก้มแตก ช้อนตัวร่างบางขึ้นแล้วหมุนไปมา
“เฮ้ย แสบ พอแล้วๆ เดี๋ยวตก ว๊ายย ฮะๆ แขนแค่นั้นไม่ต้องมาอุ้มพราวเลยยย”
“ถึงแขนเค้าจะไม่ใหญ่เท่าใคร แต่แขนเค้าก็แข็งแรงพอจะปกป้องพราวนะ >< ฮ่าๆๆๆ” ยิ้มจนแก้มจะแตกอยู่แล้วมุกเอ๊ยย
“เน่า -..-“
“ถึงน้ำจะเน่า แต่เราก็ได้รักกันนะจ๊ะ -3-“
“เสี่ยว ไม่เห็นจะเกี่ยวเลย”
“เสี่ยวนักเพราะรักพราว -0-“
“พอแล้วๆ ฮ่าๆๆ” พราวหัวเราะ ร่างสูงค่อยๆปล่อยเธอลงก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา
“ฮาโหลววว เบสตี้~ อ้าว พะชอน? ไม่เอาๆ เอาเบสท์มาคุยดิ เอ๊อออ” มุกโวยวาย
พะ-ชอน.. -.,- ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใคร
“ฮาโหลวว เบสท์ บุ๊คกี้อยู่ด้วยปะ อือๆ เรามีข่าวดีจะบอก เรา คบ กับ พราว แล้ว นะ ขอบคุณแฝดมากที่ช่วยเราทุกๆเรื่อง จะโทรมาบอกแค่นี้ ไปล้ะ ชุ๊บุ -3- ” พูดจบคนตัวแสบก็กดวางสาย หันมามองหน้าพราวยิ้มๆ
“พราว มุกมีเรื่องจะขอ :P”
“เอ่อ..”
“นะนะนะนะ” คนตัวเล็กทำหน้าตาใสซื่อ เขย่าแขนพราวไปมา
“เออๆ ว่ามา = =”
.
.
.
.
“คือ.. คืนนี้เรานอนด้วยกันนะพราว”
“อืม ก็ไม่เห็นต้องขอเลย -//////-“ พราวตอบยิ้มๆ
………………………….
……………….
………….
“พราวเลิกแคร์สื่อแล้วเหรอ” มุกถามแก้เขิน
พราวสบตามุก เธอยิ้ม ก่อนจะตอบร่างสูงด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจน
“แล้วจะแคร์ทำไม ในเมื่อหัวใจ..สั่งให้เรารักกัน"
------------------------------------------------------------------------------
ดะดะดะดองไปมั้ยยย เกรงใจหรอกหนาาา~
ไม่เจอกันนานกับรีดเดอร์ทุกคน จากใจ คิดถึงมากกกก TT___TT
ขอโทษถ้าไรท์ดองนานไปนิด(หาา) เค้ายุ่งเรื่องสอบอยู่ง้ะ .___.
อยากจะบอกว่า ขอบคุณมากที่อ่านมาจนถึงตอนนี้ รักรักรักรักมากจริงๆ ><
ถึงเรื่องจะจบแต่ฟินมุกพราวยังไม่จบนะเออ 55 มีมาเรื่อยๆ แวะมาคุยกันได้ คุยได้ยาววว55555
ตอนนี้ตอนจบของเรื่องนี้แล้ว มีอะไรอยากเพ้อ(เจ้อ)หรือกับไรท์เตอร์หรือมุกพราว ก็มาคอมเม้นท์เวิ่นเว้อได้เลยนะฮะ(แข่งกันเพ้อ55)
ปอลิง.ถ้าสองคนในเรื่องได้อ่านอยู่ตอนนี้ อยากบอกว่า แต่งเพราะรักนะจ๊ะ อย่าถือสาและตามหาตัว 5555 :PP
สุดท้ายนี้.. อยากบอกว่ารัก รักรีดด์ทุกคนครั่บ!
ความคิดเห็น