ความรัก ความทรงจำ

ลำดับตอนที่ #2 : เซอร์ไพร้ส์วันเปิดเทอม

    และแล้ว...ก็ถึงวันเปิดเทอมซักที คอยมาตั้งนาน(แต่ไม่ถึงครึ่งเดือน ก็มันนานในความรู้สึกอ่ะ) จากบ้านฉันไปโรงเรียนใช้เวลาเดินทางค่อนข้างนาน แถมโรงเรียนฉันยังมีกฎว่าต้องไปถึงโรงเรียนเร็วด้วย ฉันเลยต้องตื่นเช้า ทั้งๆที่ไม่อยากตื่น แต่ใจนึงก็ดีใจนะที่จะได้เจอเพื่อนแล้ว...หุหุ

    "เอ๋..ไปไหนกันหมดนะ เราก็ไม่ได้มาเช้ามากนี่หว่า" ฉันบ่น เพราะมาถึงลานเข้าแถวของโรงเรียนแล้ว แต่ยังไม่เห็นเพื่อนสักคน "หรือจะไปอยู่อาคารEPกันหมดนะ" ฉันตัดสินใจที่จะเสี่ยงเดินไปตึกEP ซึ่งอยู่ลึกสุดในโรงเรียน ส่วนที่ทำไมต้องเดินไปอาคาร EP ซึ่งย่อมาจาก English Program ก็เพราะฉันเรียนEPน่ะสิ ตอนสอบเข้าน่ะก็ไม่ได้ตั้งใจจะเรียนหรอก แค่จะสอบติดมั้ยยังไม่มั่นใจ แถมค่าเทอมก็แพงสุดๆ ตัวเองก็ไม่เก่งภาษาอังกฤษด้วย แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจเรียน เพราะกลัวว่าจะไปสอบเข้าโปรแกรมธรรมดาไม่ได้ แถมเพื่อนๆในกลุ่มตอนป.6ส่วนใหญ่ ก็เรียนกันหมด คิดแล้วเซ็งไม่หาย เพราะห้องที่ฉันอยู่ตอนม.1ไม่มีเพื่อนสนิทในกลุ่มตอนป.6เลย

    "พา ทางนี้" เสียงเรียกดังขึ้น เมื่อฉันเดินมาถึงอาคารEP ...ว่าแล้วเชียว มาอยู่ที่นี่กันหมดเลยนะ

    "มาถึงกันนานยังอ่ะ" ฉันถามกลับไป เพราะงงที่ดูเหมือนว่าฉันจะมาเป็นคนสุดท้ายในกลุ่ม ทั้งๆที่คิดว่าตัวเองก็ไม่ได้มาสาย(ซักเท่าไร)

    "นานแล้วอ่ะดิ ก็พวกเราอยู่หอหน้าโรงเรียนแค่นี้เอง" กิ่ง เพื่อนในกลุ่มอีกคนนึงตอบกลับมา

ฉันก็ลืมไป เพื่อนกลุ่มนี้ของฉัน รู้จักกันตั้งแต่ป.5 ทั้งๆที่อยู่กันคนละอำเภอ ก็ยัยพวกนี้อุตส่าห์ดั้นด้นมาเรียนพิเศษในเมือง เลยได้รู้จักกัน พอพวกนี้มาเรียนม.1ในเมืองก็ต้องมาอยู่หอ ไม่งั้นมีหวังมาโรงเรียนสายทุกวันแหงๆ จากบ้านมาโรงเรียน นั่งรถเป็นชั่วโมง มีหวังเหนื่อยตายพอดี เพื่อนในกลุ่มนี้มีใครมั่งน่ะหรอ ก็มีเอม กิ่ง เมย์ แล้วก็เกด แต่ความจริง ฉันก็ไม่ได้มีเพื่อนแค่กลุ่มเดียวหรอก แต่ตอนนี้ไม่เห็นใครเท่าไร ระหว่างที่คิดเพลินๆอยู่นั้น ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นว่า...

   "ไปเข้าแถวกันเถอะ อีก5นาทีก็ถึงเวลาแล้ว" เมย์บอกเพื่อนๆ

   ฉันกับเอมซึ่งอยู่ห้องเดียวกันจึงแยกไปเข้าแถว โรงเรียนฉันมีวิธีเข้าแถวแปลกมากๆ ก็เล่นเข้าแถวตามเลขที่ เพื่อให้ครูเช็คชื่อได้สะดวก ตอนแรกฉันก็งงๆอยู่เหมือนกัน ลองถามพี่ฟ้าดู สมัยพี่ฟ้าก็เข้าแถวตามลำดับไหล่ ไม่รู้เปลี่ยนมาเป็นวิธีนี้ตั้งแต่เมื่อไร อ้อ...ตอนนี้พี่ฟ้าอยู่แพทย์ จุฬาฯปี3แล้วนะ พี่ชายฉันนี่เก่งจริงๆเลยใช่มั้ยล่ะ

    ระหว่างที่ทำพิธีและอาจารย์ขึ้นพูด ซึ่งนักเรียนส่วนใหญ่ไม่ค่อยจะฟังกันเท่าไร เนื่องจากมัวแต่คุยกับเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนาน แต่ประโยคหนึ่งที่อาจารย์พูดขึ้นทำให้ฉันหันไปมอง อย่างไม่เชื่อหู

   "ขอเชิญพบกับ นายสมศักดิ์ มงคลวิทย์ ประธานนักเรียนประจำปีนี้" สิ้นเสียงประกาศ ผู้ชายที่ฉันเฝ้าดูรูปทาง Internet มาหลายวันก็ได้ขึ้นมายืนบนเวที และพูดแนะนำตัว

    สำหรับคนอื่นๆนี่อาจจะเป็นเรื่องแสนธรรมดา แต่สำหรับฉันมันคือเซอร์ไพร้ส์มาก เพราะไม่เคยคิดว่าจะได้เจอตัวจริงของพี่ต้นที่โรงเรียน และไม่มีทางรู้เลย ว่าต่อไปฉันต้องเจอพี่ต้นอีกบ่อยแค่ไหน...

มาลงตอนที่ 2 แล้ว ช่วยติดตามกันหน่อยนะคะ อาจจะอัพช้าหน่อย เพราะถึงช่วงปิดเทอมก็ยังไม่ค่อยว่างอยู่ดี เรื่องนี้ดัดแปลงมาจากเรื่องจริงที่ตัวเองเจอ ซึ่งผ่านมาหลายปี จึงอยากจะบันทึกไว้ก่อนที่จะลืมไป ถ้าชอบก็เม้นหรือโหวตให้หน่อยนะคะ