(Yaoi) Don't rude to me...อย่าหยาบคายกับกูนักสิครับมึง :)

ลำดับตอนที่ #10 : Don't rude 10 : มุกเชยๆของคุณชายเออร์ไวน์ 100%

 9 มุกเชยๆของคุณชายเออร์ไวน์

ไอ้เออร์ไวน์มันไม่ได้พาผมกลับบ้าน แต่มันพาผมมาที่….. -_______-

สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง สักแห่งแถวๆมหาลัยมันนั่นล่ะ สงสัยอ่ะดิว่ามันอยู่แถวไหน เสียใจด้วย ผมก็ไม่เคยมาเหมือนกันว่ะ =_=

“ที่นี่ที่ไหน แล้วมึงมา…ทำอะไร?”ผมถามเมื่อเดินตามมันลงมาจากรถ กูงงนะเนี่ยเฮ่ย อธิบายที

“เทียนไขครับ ที่นี่ก็สวนสาธารณะไง มองไม่ออกเหรอ”

“ไอ้เหี้ย -0- อย่ากวนตีน เดี๋ยวมึงจะโดนตีนกู”

“ฮ่าๆๆ”ไอ้ไวน์เหลียวหน้ามามองผมแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ ผมเลยจัดการเตะตูดมันไปทีนึง ข้อหาหล่อจนผมหมั่นไส้!! (เอ๊ะ? เกี่ยวป่ะวะ)

“ตกลงมาที่นี่ทำไม! นัดใครไว้รึไง?”

“อือ นัดไว้”

“แล้วจะพากูมาทำไม??” แล้วผมจะหงุดหงิดทำไม? หอกเอ๊ย! เก็บอาการๆไอ้เทียนไข กูไม่ได้รู้สึกอะไร…ฟู่วว

“ก็จะพามาเจอด้วย แล้วจะขมวดคิ้วทำไม?”

ผมส่งเสียงจิจ๊ะในลำคอแล้วเดินผ่านไอ้ไวน์ไปข้างหน้าพลางชะเง้อคอมองไปรอบทิศ

“กูเปล่าหงุดหงิดซะหน่อย ไหน! ไหนคนที่มึงนัด!? มาดิ เอามาให้กูเจอเลย ไหนวะ”

“หึ ทางนี้”

มันเดินนำผมมาที่ม้านั่งตัวนึงที่ไม่มีใครนั่งแล้วบอกให้ผมนั่งรอมันแป็บนึงมันจะไปโทรศัพท์ ผมก็พยักหน้าไปส่งๆแล้วควักโทรศัพท์ตัวเองออกมาเล่น ถึงแอปมันจะไม่เยอะอะไรมากมายแต่มันก็มีเฟสบุ๊ค ทวิตเตอร์กับเอ็มให้ผมเล่นแกเบื่อได้บ้างล่ะนะ

ตื่อดึ้ง! (โอ้เย เสียงเอ็มเด้ง =_=)

(ZolBeer >W< : เทียนไข!)

โว๊ะ! ไอ้เบียร์มันทักมา…ได้ไงวะ  สี่โมงสิบห้า เอ้อ!เลิกเรียนแล้วนี่หว่า

(Lo/\ERoclไรมึง)

(ZolBeer : อยู่ไหนอ่ะ?)

(Lo/\ERoclข้างนอก ทำไม จะมาหา?)

(ZolBeer : ไม่ว่ะ จะไปเดทกับกิ คิคิ >< )

(Lo/\ERoclแล้วจะทักกูมาทำเหี้ยไรฟะ =_=)

(ZolBeer : ก็กูอยู่บนรถไอ้กิอ่ะ ไม่มีไรทำ แล้วมึงออกมาทำอะไรข้างนอกวะ)

(Lo/\ERocl ความลับ J)

(ZolBeer : ไรว้าาาา ไม่ใช่อยู่กับพี่กูเหรอครับ ไอ้เทียนไข J)

(Lo/\ERocl  เหอะ!)

แล้วผมก็ออฟไลน์มันทันทีเลยครับ  เชี่ยยยยยยยยยยย รู้ทันกูตลอดอ่ะ

“มาแล้วๆๆ”ไอ้ตัวดีมาแล้วนี่ไงครับ นานจนผมคิดว่ามันไปคุยโทรศัพท์ที่สุไหโกลกซะละ แล้วนั่นอะไรในมือสองแท่ง…ไอติม!! *_*

“ซื้อมาให้กูด้วยเหรอ ขอบใจว่ะ!”ผมเอื้อมมือไปรับแต่แล้วต้องวืดเมื่อมันชักมือหนี ผมอ้าปากค้าง

“ใครบอกว่าซื้อมาให้มึง?”

“อ้าว…นี่มึง!” นี่ผมหน้าแตกใช่ไหมเนี่ย!

“ฮ่าๆๆๆๆ ล้อเล่นๆ ซื้อมาให้มึงน่ะแหละ อ่ะ!”

-_-^^

“ไม่เอาแล้ว! เหี้ย เซ็ง”ผมสบถพึมพำอย่างหงุดหงิดแล้วหันหน้าหนี ไม่อยากมอง เกลียดมัน!เกลียดม้านนน

“งอนกูแล้วเหรอ?”ผมรู้สึกได้ว่าไอ้ไวน์มันนั่งลงข้างผมแล้วถามเสียงกระเซ้าแถมยังเอาแขนมากระแซะๆหัวผมอีก เออ ให้มันได้อย่างนี้สิ! “งั้นกูต้องง้อสินะ”

ผมเงียบ ลองดูว่ามันจะง้อยังไง

“กูจะง้อแล้วน้า…” ผมมีลางสังหรณ์แปลกๆจึงตัดสินใจหันหน้ากลับไปหมายจะบอกว่าอย่าทำอะไรพิลึก แต่ผมก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อผมหันกลับไปจึงประจวบเหมาะกับไอ้ไวน์ที่ก้มหน้ามาใกล้มากจนจมูกผมชนกับจมูกมัน เหมือนมีไฟฟ้าไหลผ่านเข้ามาในตัวผมจนตัวแข็งไปหมด กว่าจะรู้ตัวไอติมในมือไอ้ไวน์ทั้งสองข้างก็ละลายหยดลงบนแขนผมจนผมสะดุ้ง ผมจึงผละออกมาอย่างตกใจแล้วถูจมูกตัวเองเบาๆ ให้ตาย! ผมไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่ รู้สึกว่าตัวเองหน้าร้อนไปหมด หรือว่าผมเขินมัน!! >w<

“กู…ไป…ไปห้องน้ำ เดี๋ยวมา!”ผมว่าแล้ววิ่งออกมาเลย ทำไม่ได้ ผมสู้หน้ามันตอนนี้ไม่ได้ ผมอายยยยยยยย ><

หลังจากทำใจสงบสติที่ฟุ้งซ่านของตัวเองได้แล้วผมจึงเดินออกมาจากห้องน้ำสาธารณะด้วยใบหน้าที่สามารถทำให้มันกลับมาดูกวนๆเหมือนเดิมได้แล้ว แต่พอเดินกลับไปที่ม้านั่งตัวเดิม มันหายไปไหนแล้ววะ!! =[]=

“มันทิ้งกูเหรอเนี่ย ไอ้บ้านั่น กล้าทิ้งกูได้ไงวะ”ผมเดินร่อนไปทั่วสวนสาธารณะพลางสบถพึมพำไม่หยุด  เฮ้ยนี่มันทิ้งผมจริงๆเหรอวะเนี่ย!? กูโกรธแล้วนะเว้ย ทำกูเขินแล้วทิ้งกันไปเลยเหรอ? ไอ้เหี้ย ไอ้ชั่ว สัดหมา4l%#h4$&8kfi(*#%f4578$$&^gu

“เจ๊!! เจ๊คนนั้นอ่ะ เจ๊ๆๆ”

ผมหยุดเดินแล้วเหลียวหลังกลับไปมอง ก่อนจะเลิกคิ้วงงๆเมื่อมีเด็กคนนึงวิ่งกระหืดกระหอบมาทางผม ที่รู้ว่าเด็กเพราะว่ามันใส่ชุดลูกเสือของม.ต้นอยู่ แต่ความสูงนี่จะเท่ากูอยู่ละ =_=แล้วอะไร…เรียกกูว่าเจ๊ กล้ามาก เดี๋ยวปั๊ดโบกหัวทิ่ม -_-+++

“เรียกฉันเหรอ?”

“เอออออ เรียกเจ๊นั่นแหละ เรียกตั้งนานแล้วไม่ยอมหัน สงสัยหูจะตึงแฮะ”

“-_-^” เด็กเหี้ยนี่กวนตีนละ มาลากเสียงแถมยังกัดผมอีก คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ วอนตายเหรอหาาาาา!!!???

“กูไม่รู้จักมึง”เปลี่ยนสรรพนามในการคุยมันทันทีครับ ผมยกมือกอดอกสีหน้าบึ้งตึง ไอ้เด็กเปรตที่ยืนอยู่หน้าผมมันส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอแล้วยื่นหน้าตี๋ๆขาวๆนั่นมาใกล้ผม

“เจ๊ตามหาคนอยู่ใช่ป่ะ!?”

“…?”ผมผลักหน้ามันออกแล้วเลิกคิ้วสูง “รู้จักไอ้ไวน์ด้วยเหรอ รึว่าเป็นคนที่มันนัดไว้!?”

“งั้นมั้ง”มันกระเดาะลิ้นเบาๆ เหอะ ดูสบายอารมณ์มากนะมึง “พี่ชายคนนั้นเขาอยู่ตรงนู้นนนนน่ะ”

“ตรงนั้นน่ะนะ! เออ ขอบใจๆ”ผมตบไหล่มันแปะๆแล้วเดินมา ก่อนจะหยุดเดินแล้วเลิกคิ้วเหมือนนึกอะไรขึ้นได้

“อ้าว!แล้วมึงไม่มาอ่ะ! นัดกับไอ้ไวน์ไว้นี่”

“เอ้อ! ผมปวดฉี่อ่ะ เลยจะไปห้องน้ำสักหน่อย เจ๊จะไปดูผมฉี่ป่ะล่ะ!”

“ไปตายซะไอ้เด็กเวร!!”

“ฮ่าๆๆๆๆ”

ผมสะบัดหัวกลับมาแล้วเดินต่อด้วยอารมณ์หงุดหงิดเต็มที่ แต่ก็ต้องมีเหตุให้หันกลับไปอีกเมื่อมันตะโกนเรียกผมซะดังลั่น

“เจ๊!!!”

“ตะโกนหาพ่อมึงเหรอ!! มีอะไร!”

“ผมชื่อออกัสนะ! จำไว้ให้ดีล่ะ!”

“ห๊ะ!? ทำไมต้องจำ ไม่อยากจำโว้ยยยยยย”


หลังจากที่ไอ้เด็กเวรนั้นไปแล้วผมจึงเดินไปตามทางที่เจ้าเหี้ยออกัสบอกไว้  ให้ตายเถอะแอปเปิ้ล!! ทำไมต้องมาวุ่นวายกันด้วยวะ อยากกลับบ้านแล้วโว้ย!! -^-!!


เดินมาไม่นานผมก็เจอเป้าหมายตัวดีที่หายหัวมาก็ไม่บอกไม่กล่าว มันกำลังนั่งพิงต้นไม้ ชันเข่าแบบเท่ๆ ลมโชยมาทำให้ผมที่ยาวระต้นคอของมันปลิวเบาๆ -0- โหย พระเอกเอ็มวีสัดๆอ้ะ!!!! (แอบอิจฉาเบาๆเว้ยเฮ้ย....)


"ไอ้เออร์ไวน์!!"ผมเดินเข้าไปทรุดลงข้างๆมันแล้วตบบ่ามันแปะๆ ใบหน้าคมหันมามองผมฉายแววประหลาดใจ


"มาได้ไงอ่ะ?"


พระเจ้าครับ มันถามมาได้ =_= "เหาะมามั้งฟวยยยยย กูก็เดินมาสิ เห็นขากูไหมเนี่ย"


"อืม"มันขานรับในลำคอเบาๆ แล้วมองผมนิ่ง "เทียนไข กูถามอะไรอย่างได้ไหม?"


"เออ อะไรอ่ะ ว่ามาดิ"ผมว่าพลางถอนหญ้าเล่นไปเพลินๆ "ถามที่กูตอบได้นะเว้ยยย"


"มึงมีคนที่ชอบแล้วรึยัง?"


"หา? เอ่อ...ก็...ก็น่าจะมีแล้วมั้ง" ถ้าคนที่ชอบก็มึงไงเออร์ไวน์ ชอบ ชอบมากๆ กูขี้เกียจนั่งหลอกตัวเองอีกแล้วว่ะ ผมพึมพำในใจ


"งั้นเหรอ แล้วคนที่รักล่ะ"


"อ้อ อันนี้เยอะแยะเลยว่ะ!" 


"...!?"มันทำหน้าตกใจแต่อีกในหนึ่งก็ดูลุ้นและเจ็บปวดไปพร้อมๆกัน


"พ่อ แม่ พี่ไฟ ยัยขีด ไอ้เบียร์ ไอ้เฟียส ไอ้เต้ เกมส์ ไหม ไอ้โซล ใครอีกวะ...โอ๊ย"ผมกำลังร่ายอยู่ดีๆก็มีมือใหญ่ตบมาที่กลางกบลาผมเต็มๆ ผมโวยวายอย่างไม่พอใจ


"ตบกูไม!!!"


"กูจริงจังนะเว้ยคำถามนี้อ่ะ กูจริงจังนะเทียน...."มันเสียงอ่อนลงจนผมใจแป้วเบาๆ ทำไมต้องจริงจังขนาดนี้ด้วยวะ กูสอบไฟนอลยังไม่เห็นจะจริงจังเท่ามึงเลย T^T


"ก็ได้ๆ จริงจังแล้วๆ"ผมยกมือลูบหัวป้อยๆ "ตอนนี้ก็ยังไม่แน่ใจ โอเคจบนะ!"


"ไม่จบ"


"อะไรอีกล่ะ -_-;"ผมจ้องมันเขม็ง ดูซิจะถามอะไรกูอีก อยากรู้นักกูก็จะตอบให้หมดเปลือกเลย แต่แล้วผมก็ต้องหน้าซีดเมื่อมันยกมือกุมแขนซ้ายแล้วเบ้หน้าเหมือนเจ็บปวดมาก  ก่อนที่มันจะล้มลงไปนอนกับพื้นแล้วร้องโอดโอยไม่หยุด


"เทียน แขนกู! โอ๊ยยยย แขนกูๆๆ"


"ห๊ะ!แขนมึงเป็นอะไรวะ ไอ้ไวน์ เออร์ไวน์ ไอ้เหี้ย กูตกใจนะ! มึงอย่ามาทำแบบนี้กับกูนะ! ไอ้ไวน์!!" 

ผมร้องโวยวายหน้าเน้อนี่ซีดเป็นไก้ต้ม ผมไม่รู้ว่ามันเป็นอะไรไป  ทำไมจู่ๆเป็นแบบนี้ ผมช่วยมันไม่ถูก ให้ตายเหอะ

! มึงต้องไม่เป็นอะไรนะเว้ยไอ้ไวน์ ผมคิดเครียดๆพลางกัดริมฝีปากจนเลือดซิบ

“เออร์ไวน์!! บอกกูมาสิมึงเป็นอะไร! เหี้ยเอ๊ย!”ผมเขย่าตัวร่างสูงที่กุมแขนตัวเองไม่หยุด  สีหน้าของมันดูเจ็บปวดมากแต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้ ทำไม่ได้เลย!

“ไอ้ไวน์! อย่าเป็นอะไรนะ! ไวน์! ฮือๆๆ”ผมปล่อยโฮออกมาอย่างง่ายดาย ภายนอกถึงผมดูเป็นคนเข้มแข็งและดุดันเหมือนพี่ไฟแต่ความจริงมันไม่ใช่ ความเป็นห่วงในตัวของร่างสูงตรงหน้าของผมได้พังทลายเกาะความแข็งแกร่งที่ผมสร้างปิดตัวเองมาตลอดหลายปี ตอนนี้ผมยอมรับได้แบบเต็มปากเต็มคำเลยว่า...ผมเป็นห่วงมัน...มากๆ

เออร์ไวน์...ผู้ชายคนนี้...มีอิทธิพลต่อหัวใจของผมมากเหลือเกิน

“ฮือๆ” ไอ้ไวน์ดูเหมือนจะตกใจมากที่ผมร้องไห้  ร่างสูงรีบตะเกียกตะกายผุดลุกขึ้นนั่งแล้วคว้าผมไปกอดแน่น พลางลูบหัวผมไปมา….เอ๊ะ...เอ๊ะ!?  

ผมดันตัวออกจากไอ้ไวน์แล้วมองหน้ามันอย่างตกใจ มันเจ็บแขนอยู่ไม่ใช่เหรอ เมื่อกี้มันล้มลงไปนอนกับพื้นแล้วทำหน้าเจ็บปางตายไม่ใช่เหรอ แล้วนี่อะไร! พอผมร้องไห้มันก็ทำหน้าตกใจแล้วรีบลุกขึ้นมากอดผม WTF!!!!!!!!

“มึง มึงไม่เป็นอะไรแล้วเหรอ!!?”

“ก็ที่จริง...ไม่ได้เป็นอะไรตั้งแต่แรกแล้วล่ะ ^^;;”

“...!!”ผมไม่รู้จะทำตัวยังไงดี ทั้งโมโห ตกใจ โล่งใจ ดีใจ มันผสมปนเปกันไปหมด แล้วที่ทำแบบนี่มันต้องการอะไรกันเนี่ย!!?

“ขอโทษนะ กูนึกไม่ถึงว่ามึงจะถึงกับ...ร้องไห้”

“นี่มึง...!!”ผมถลาเข้าไปหามันอย่างเอาเรื่องจนร่างสูงล้มลงนอนหงายกับพิ้นหญ้า ผมที่ตอนนี้นั่งทับอยู่กลางลำตัวของไอ้ไวน์กระชากคอเสื้อมันขึ้นมาแล้วพูดเสียงเขียว “มึงแกล้งกูงั้นเหรอ! สนุกมากมั๊ยที่เห็นกูร้องไห้น่ะเออร์ไวน์!!”

“กูไม่ได้ตั้งใจ กูขอโทษ”ไอ้ไวน์พูดเสียงเบา ร่างสูงทำหน้าจ๋อยสนิทขณะที่มองผมปาดน้ำตาไปมา มันเอื้อมมือมาหมายจะเช็ดน้ำตาให้ผม แต่ผมปัดมันออกแล้วชกเข้าไปที่อกแกร่งเต็มแรงจนมันร้องดังอั่ก

“มึงคิดจะทำอะไรกันแน่ แกล้งกูแบบนี้ทำไม!”

“ขะ...ขอโทษ”

“มันไม่หายหรอกเว้ย ไอ้สัด! บอกกูมาเลยว่าต้องการอะไรกันแน่!”

“ถ้าบอกแล้วจะยอมรับรึเปล่า ถ้าบอกแล้ว...จะโกรธกูรึเปล่าเทียน”

“โอ๊ย! ไอ้เวรนี่ ดราม่าอยู่ได้! จะบอกก็รีบบอกมาซะทีเซ่!!”ผมยกมือเสยผมตัวเองอย่างหงุดหงิด หมอนี่ก็เป็นแบบนี้ทุกที  เป็นไอ้คุณชายที่ถูกฟูมฟักมาอย่างลูกคุณหนู อ่อนแอ แต่ก็เข้มแข็งได้อย่างไม่น่าเชื่อ สี่เดือนที่มันตามจีบผมมา ทำให้ผมได้รุ้จักอะไรมันเยอะแยะ ถึงจะเห็นเป็นลูกคุณหนูแบบนี้แต่ก็มีความอดทนสูง ไม่เอาแต่ใจและแมนกว่าที่ผมคิดไว้เยอะ(เมื่อเทียบกับไอ้เบียร์ -_-) แถมยังสักไว้เต็มตัวเลยด้วย ไม่น่าเชื่อใช่มั๊ยล่ะ? ผมเองก็ยังแปลกใจอยู่เหมือนกันตอนนี้เห็นรอยสักที่ท้องแขนขวาของมัน แล้วไอ้เบียร์ก็ยังแอบกระซิบบอกอีกว่าที่จริงยังมีอีกเยอะ =_=

 “เป็นแฟนกันนะเทียนไข”

“...!!!!!!!!”

ผมนั่งเบิกตากว้างใส่ไอ้ไวน์ เมื่อกี้มันว่าอะไรนะ ผมไม่ได้หูฝาดใช่ป่ะเนี่ย!!!

“เป็นแฟนกันนะเทียนไข”

“เป็นแฟนกันนะเทียนไข”

เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย >/////<

“อะ...เออร์ไวน์ มึง....”

“ขอโทษนะ จะไม่พูดแบบนี้อีกแล้วล่ะ”เมื่อเห็นผมยังตกใจไม่หาย มันก็ยิ้มเศร้าแล้วค่อยๆยันตัวเองขึ้นจากจากที่ผมนั่งทับอยู่ ผมกระเถิบออกจากตัวมันงงๆ แล้วก็ต้องร้องอ้าว!ในใจกับตัวเองเสียงดังเมื่อมันพูดประโยคถัดมา

“เมื่อกี้ถือว่าไม่ได้ยินอะไรก็แล้วกันนะ”

อะไรกัน! นี่กูยังไม่ได้พูดอะไรสักคำเลยนะ ทำไมไอ้หมอนี่ชอบทำตัวแบบนี้อยู่เรื่อยเลยฟะ! คิดเองเออเองอยู่เรื่อยเลย!

“ถ้างั้น กลับบ้านกันเถอะ”

“ดะ...เดี๋ยวสิ!เฮ่ย อย่างเพิ่งไปสิวะ!”ผมรีบดึงชายเสื้อไอ้ไวน์ไว้อย่างรวดเร็วเมื่อมันเตีรยมตัวจะลุกขึ้น ผมสบถกับตัวเองเบาๆในขณะที่ร่างสูงนามว่าเออร์ไวน์หันมามองหน้าผมเงียบๆแล้วนั่งขัดสมาธิลงตามเดิม ผมรู้สึกขัดเขินเล็กน้อยแต่ก็เอาเถอะ!

“กู...กู...กูตกลง!”ผมหลับตาปี๋ด้วยความประหม่าแต่สิ่งที่ได้รับกลับมามีเพียงความเงียบ ผมลืมตาขึ้นทันทีก่อนจะผงะด้วยความตกใจเมื่อร่างสูงตรงหน้ากระโจนใส่ผมแบบให้ทันให้ตั้งตัว

“...!!”ผมล้มราบลงกับพื้น สองแขนผมถูกไอ้ไวน์คร่อมผมอยู่ยึดไว้กับพื้นหญ้า ผมถลึงตาใส่มันด้วยความงุงงง

“คิดจะทำอะไรของมึงน่ะ!”

เออร์ไวน์ยิ้มกว้าง แล้วยักคิ้วหล่อใส่ผม “มึงพูดแล้วนะเทียน ห้ามกลับคำนะเว้ย กูไม่ได้หูฝาดใช่ไหม!”

“ก็แน่น่ะสิ!”ผมว่า แล้วผมก็ต้องหน้าแดงแปร๊ดราวกับมะเขือเทศเมื่อไอ้ไวน์มันโถมตัวมากอดผมแน่น ความอบอุ่นที่ได้รับทำให้ผมกลั้นยิ้มไว้แทบไม่อยู่

อา...ความรู้สึกแบบนี้มันดีจริงๆ

“โคตรดีใจเลยว่ะ เทียนไข มึงเป็นแฟนกูแล้วนะ เป็นแฟนกูแล้วจริงๆ”ผมฟังไอ้ไวน์พึมพำเหมือนเพ้อแล้วก็ยิ้มกว้าง กลั้นยิ้มไม่ไหวอีกต่อไป

ผมยกมือกอดตอบมันแล้วตบหลังไอ้ไวน์เบาๆ “อื้ม! กูเป็นแฟนมึงแล้วนะ!”

ผมจะเริ่มใหม่ กับคนใหม่ ครั้งนี้ผมไม่มีทางยอมให้มันซ้ำรอยแน่ๆ ไม่มีวัน

ประวัติศาสตร์มันจะไม่มีวันซ้ำรอย!!!