คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 3 : งานเข้า 30%
4 : งานเข้า
เซ็ง
เซ็งมากๆ
โคตรของโคตรเซ็ง
ให้ตาย...เพราะนายคนเดียวเลยไอ้หมีบ้า บ้าที่สุด
ผมโดนผอเรียกเข้าพบในสี่วันให้หลังหลังจากวันนี้ที่ผมช่วยหลานสุดที่รักผอเอาไว้ และผมก็พนันได้เลยว่าผอคงไม่รู้เรื่องที่ไอ้หมีบ้านั่นไปนอนเดี้ยงอยู่ที่โรงพยาบาลหรอกเพราะว่าเรื่องที่ผอเรียกผมเข้าไปคุยมันไม่ใช่เรื่องนี้น่ะสิ...แต่มันแย่กว่านั้นเยอะเลยอ่ะ T^T
เอาเป็นว่าผมต้องคิดและวางแผนดีๆสำหรับภารกิจที่ผอมอบมาให้และผมคิดว่า...สิ่งที่ผมเห็นและได้ยินทำให้ผมต้องแกล้งเดินช้าๆและเหล่มองคู่สนทนาที่กำลังเดินสวนผมมา
“วันนี้ทำไมมาเช้าจังวะชานยอล”
“ก็ไอ้จงอินอ่ะเด้ แม่งโทรมาปลุกผมแต่ไก่โห่อ่ะพี่คริส ไม่รู้ผีอะไรเข้าสิงมันก็ไม่รู้”
“อ้าว มันออกจากโรงพยาบาลแล้วเหรอวะ”
“ใช่ๆ ออกเมื่อคืน”
หืม...ปาร์คชานยอลบอกว่ากัมจงออกจากโรงพยาบาลแล้ว รอยยิ้มที่มุมปากผมถูกจุดขึ้นมานิดๆแล้วต้องรีบหุบลงอย่างรวดเร็วด้วยความสงสัยในตัวเอง
คือแล้วผมจะยิ้มทำไม ยิ้มอะไร
“เออๆดีแล้วๆ เจ็ดโมงก็อย่าลืมไปซ้อมละกันมึงสองคนโดดมาหลายครั้งแล้วนะเว้ย”
“ไม่ลืมแล้วครับแหมกัปตันโหดขนาดนี้ แต่จงอินมันยังเจ็บอยู่คงได้แค่ดูๆไปก่อนอ่ะพี่”
“เหรอวะ...”
และผมคิดว่า...ผมควรจะเริ่มแผนของตัวเองวันนี้เลย...
หลังจากเดินไปส่งการบ้านเสร็จ ผมก็เดินออกมานอกตึกเรียนแล้วมุ่งหน้าไปที่โรงยิมที่ซึ่งเป็นสถานที่ซ้อมของเหล่านักบาสของโรงเรียน
ผมแง้มประตูโรงยิมออกเล็กน้อยแล้วแทรกลำตัวผอมๆของตัวเองเข้าไปอย่างเงียบเชียบและเสียงเสียดสีของรองเท้ากับพื้นโรงยิมและเสียงลูกบาสกระทบพื้นก็ทำให้ผมหันไปมองอย่างสนใจ
กัปตันพี่คริสและชานยอลกำลังวิ่งไล่ลูกกันและสมาชิกในทีมอีกสามสี่คนก็กระจายไปรอบๆสนามแล้วสายตาของผมก็หันไปป๊ะกับร่างของกัมจงที่กึ่งนั่งกึ่งนอนฟังเพลงอย่างเด่นคนเดียวอยู่บนแสตน โห อยู่คนเดียวก็ยังเต๊ะท่าได้อีกนะ ผมไม่รอช้ารีบเดินตรงไปหากัมจงแต่ผมก็ต้องชะงักเมื่อข้อมือผมถูกคว้าไว้อย่างกระทันหัน
“...!” ผมหันไปมองนิ่งๆถึงแม้ว่าผมจะแอบตกใจในใจเงียบๆไปแล้วก็ตาม ถ้าจำไม่ผิดเขาเป็นรุ่นพี่ที่เรียนอยู่ห้องเดียวกับพี่คริสที่ชื่อพี่ซึงฮวาน แล้วจะมาจับข้อมือผมทำไมเนี่ย รู้จักกันหรือเปล่าก็ไม่
“มีอะไรเหรอครับ?” ผมถามขึ้นอย่างสุภาพ แน่นอนอยู่แล้วครับ ไม่ว่าจะกับใครผมก็จะรักษาความสุภาพไว้เสมอ ผมคือโอเซฮุนนี่นา ฮิ
“แหม พี่ต้องถามสิว่าน้องมีธุระอะไรที่นี่ครับน้องเซฮุน~”
โวะ รู้จักชื่อผมด้วยแหะ... “ผมมาหาจงอินครับ” ตอบแบบไม่ให้เสียน้ำใจที่ถาม แต่เมื่อไหร่จะปล่อยข้อมือผมสักทีล่ะครับเนี่ย...
“โห ไปรู้จักกับไอ้จงอินมันตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะเนี่ย มีธุระอะไรกับมันอ่ะ!?”
“...” แบบเอ่อ...มันก็ไม่ใช่ธุระอะไรของพี่ป่ะครับ ผมแอบคิดในใจ “ปล่อย...”
“ฮะ?”
“ปล่อยผม...”ผมค่อยๆเอื้อมมือไปแกะมือพี่เขาออกอย่างเบามือ เสร็จแล้วก็เงยหน้ายิ้มหวานให้ รีบชิ่งดีกว่า “ขอบคุณครับ ผมจะไปแล้ว สวัสดีครับ”
“ห้ะ! เห้ย เดี๋ยวสิโอเซฮุน! ไอ้จงอินมันไปรู้จักของดีแบบนี้ตั้งแต่ตอนไหนวะ”ประโยคหลังซึงฮวานบ่นกับตัวเองอย่างหัวเสีย สายตาคมมองตามร่างของรุ่นน้องตัวขาวที่เดินกึ่งวิ่งไปหารุ่นน้องคนสนิทของตัวเองอย่างไม่เข้าใจ
“คิมจงอิน!”ผมเดินมาเกาะอยู่ข้างหน้าสแตนที่กัมจงนั่งเต๊ะท่าอยู่ข้างบน และดูเหมือนเสียงผมเจาะทะลุเข้าไปในหูเขาได้ หัวทุยหันหน้าลงมามองผมด้วยสภาพสะลึมสะลือมือนึงขยี้หัวอีกมือก็ดึงหูฟังออกจากหู ท่าจะดูง่วงขนาดนี้กลับไปนอนบ้านไหม? ผมแอบกรอกตาเซ็งๆ
“มีราย”
โวะ ไปล้างหน้าก่อนแล้วค่อยมาคุยกันดีกว่าป่ะ ชักไม่แน่ใจว่าหมอนี่มันง่วงหรือเมาหรืออะไร หน้ามึนได้ใจจริงๆ =_=
“มีธุระจะคุยด้วย ลงมาหน่อย”
“มึงก็ขึ้นมาเดะวะ”กัมจงลุกขึ้นนั่งหาวหวอดๆกวักมือเรียกผมหยอยๆ ผมทำหน้าตึง
“นายต่างหากที่ต้องลงมาหาฉัน”
ความคิดเห็น