คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Light Akashi and Dark Furihata[AkaFuri]
“มาแข่งกัน อาคาชิ เซย์จูโร่” เสียงของฟุริฮาตะดังขึ้นหลังจากการแข่งวินเทอร์คัพจบไปได้สามอาทิตย์ที่สนามสตรีทบาสทำให้ทุกคนในรุ่นปาฏิหาริย์รวมถึงีมเซย์รินที่มาพักผ่อนกันที่สะดุ้งเพราะคนอย่างฟุริฮาตะ โคคิ ชิวาว่าแสนขี้กลัวคงไม่กล้าท้าอาคาชิที่แม้จะกลับเป็นคนเดิมแล้วก็ตามที
“คุณ.....” อาคาชิมองฟุริฮาตะอีกครั้งแววตาที่เคยดูใสซื่อตอนนี้กลับดูแข็งกร้าวและดูท้าทายนั่นไม่ใช่ดวงตาที่ฟุริฮาตะ โคคิ ในยามปกติจะมีได้
“อะไรเล่ากลัวรึไง” ฟุริฮาตะกล่าวออกมาด้วยท่าทางหาเรื่องเต็มเหนี่ยวทำเอาเพื่อนร่วมทีมถงกับรีบร้องห้ามเป็นการใหญ่
“นายทำอะไรของนายน่ะฟุริ ไม่สมเป็นนายเลย” ฟุคุดะท้วงขึ้นมา
“นั่นสิ ฟุรินายดูแปลกๆนะ” คาวาฮาระทักออกมา
“เหอะ พวกนายนี่งี่เง่าชะมัด ตกลงจะแข่งมั้ยอาคาชิ” ฟุริฮาตะถามด้วยท่าทางท้าทาย
“....คุณเป็นใครครับ คุณไม่น่าจะใช่ฟุริฮาตะคุงนะครับ” คุโรโกะถามออกมา
“นายน่าจะฉลาดนะ คุโรโกะ ชั้นนี่แหละฟุริฮาตะตัวจริงเสียงจริง” ฟุริฮาตะบอกก่อนจะเดินเข้าไปหาอาคาชิ
“.....ได้ครับ ผมจะแข่งกับคุณ ถ้าผมชนะ...วันนี้คุณต้องอยู่กับผมทั้งวันนะครับ...” อาคาชิยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะหยิบลูกบาสแล้วเดินไปที่หน้าแป้น
“ฮึ เอาสิถ้าฉันชนะนาย...นายจะต้องเป็นทาสของฉัน” ฟุริฮาตะบอกเรียบๆก่อนจะตั้งท่าเตรียมแล้ว
“..ผลแพ้ชนะที่ 3 ลูกที่ลงห่วง....” อาคาชิพูดจบก็เคลื่อนไหวหายไปถึงหน้าห่วงทันที
“ขอลูกแรกไปล่ะนะ...ฟุริฮาตะ..” อาคาชิจัดแจงส่งลูกในมือลงห่วงไปได้อย่างง่ายได้
“1:0....สงสัยว่าผมคงได้คุณกลับบ้านวันนี้แน่ๆเลยนะ” อาคาชิยิ้มออกมา
“แค่ประมาทไปหน่อยเท่านั้นเอง “ ฟุริฮาตะฉีกยิ้มก่อนจะที่ร่างบางจะพุ่งผ่านอาคาชิไป
“เร็ว...แต่ว่า” อาคาชิวิ่งตามไปก่อนจะปัดลูกในมือของฟุริฮาตะจนหลุดมือไปพร้อมกับรอยยิ้ม
“ยังไม่พอนะครับ” อาคาชิยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วเลี้ยงลูกบาสไปหย่อนลงห่วงอีกครั้ง
“....ว้ากกก” ฟุริฮาตะพุ่งไปเอาลูกบาสแล้ววิ่งไปอีกครั้งแต่ว่ากลับสะดุดล้มจนตัวเป็นแผลทลอกหลายจะ
“....ฟุริฮาตะ!!...” อาคาชิวิ่งเข้าไปอุ้มร่างคนที่พึ่งล้มขึ้นมา
“ปล่อยนะ ชั้นไม่ต้องการความช่วยเหลือของนาย” ฟุริฮาตะดิ้นไปมาเหมือนจะไม่ต้องการอย่างปากว่า
“....ผมขอตัวเขากลับบ้านนะ คุโรโกะไว้จะเอามาคืน...” อาคาชิบอกเสียงเรียบแล้วอุ้มฟุริฮาตะจากไปโดยไม่รอให้ใครปฏิเสธหรือทัดทาน
“นายน้อยพาใครกลับมาเหรอครับ” พ่อบ้านตระกูลอาคาชิถาม
“....เพื่อนน่ะ..แต่ไม่แน่อาจจะเป็นลูกสะใภ้ล่ะมั้ง...” อาคาชิยิ้มมุมปากออกมา
“หมายความว่าไง ชั้นไม่ใช่คนก่อนที่กลัวนายจนยอมทุกอย่างนะ ปล่อยช้านนนนนนนน” ฟุริฮาตะโวยวาย
“ฮึ แต่ยังไงคุณก็แพ้ผมนะ... ผมก็ขออยู่กับคุณที่บ้านทั้งวันเลยแล้วกันนะครับ” อาคาชิยิ้มออกมาอย่างผู้ชนะทำเอาฟุริฮาตะได้แต่กัดฟันกรอดอย่างแค้นเคืองอยู่คนเดียว
“คงต้องทำแผลก่อนทิ้งไว้นานมันไม่ดี” อาคาชิพึมพำก่อนจะวางร่างของเด็กหนุ่มลงบนโซฟาอย่างเบามือ
ไม่ต้องการไม่ต้องมายุ่งนะ แผลนี่มันไม่เห็นเจ็บเลยสักนิด โอ้ย...ทำบ้าอะไรของนายหา!!” ฟุริฮาตะร้องออกมาเหมือนจะโดนคนผมแดงเอาสำลีชุบน้ำยาล้างแผลเช็ดเข้าที่แผล
“ก็ทำแผลน่ะสิ....คุณน่ะไหนว่าไม่เจ็บไง..แค่นี้ก็ร้องซะแล้ว” อาคาชิยิ้มออกมากับท่าทางของอีกคน
“.....กะ.....แก.....” ฟุริฮาตะได้แต่กัดฟันกรอด
“เจ้าอาคาชิคนนี้กวนประสาทชะมัดเลยโว้ย “ ฟุริฮาตะได้แต่กัดฟันแช่งในใจ
“....เอาล่ะเรียบร้อยแล้ว...วันหลังก็อย่าสะดุดแบบนั้นอีกแล้วกันมันดูน่าสมเพช” อาคาชิบอกพร้อมยิ้มออกมา
“ไอ้การด่าหน้าแบบนี้มันดูน่าโมโหกว่าไอ้อาคาชิที่ชอบทำตัวเป็นจักรพรรดิคนนั้นอีกโว้ยยยยยยยย” ฟุริฮาตะร้องออกมาในใจ
“มาเล่นโชงิกันเถอะครับ....ฟุริฮาตะคุง” อาคาชิหยิบกระดานโชงิแล้วเดินเข้ามาพร้อมกับกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มละไม
“ทำไมชั้นต้องเล่นกับนายด้วยหา!!” ฟุริฮาตะร้องออกมาเสียงดัง
“ก็นะหรือว่าฟุริฮาตะ โคคิ จะเป็นคนไม่รักษาคำพูดกันนะ” อาคาชิยิ้มออกมา
“.......เล่นก็ได้โว้ยยยย” ฟุริฮาตะร้องออกมาพลางคิดในใจ
“แพ้อีกแล้วโว้ยยยยย ไม่ได้ให้ความรู้สึกชนะไม่ได้แต่ให้ความรู้สึกว่า...สู้แบบสูสีแล้วแพ้ตลอดเลยโว้ยยยยยย” ฟุริฮาตะคิดพลางนั่งจัดหมากกับอาคาชิ
“เอางี้นะครับถ้าคุณชนะสัญญาเป็นอันยกเลิก...แต่ถ้าคุณแพ้วันนี้คุณต้องค้างที่นี่เอามั้ยครับ...” อาคาชิเสนอ
“.....ใครมันจะไปรับข้อเสนอแบบนั้นกันหา!!” ฟุริฮาตะร้องออกมาซึ่งเรียกรอยยิ้มจากคนผมแดงได้อย่างชะงัด
“....กลัวแพ้ไม่เป็นไรครับผมเข้าใจว่าผมอีกคนคงจะน่ากลัวจนคุณกลัว...” อาคาชิบอกยิ้มๆทำเอาคนรักศักดิ์ศรีแทบจะยกแจกันข้างๆทุ่มใส่หัวแดงๆของคนตรงหน้าอยู่รอมร่อ
“แกว่าใครกลัวกันหา!! เอางั้นก็ได้ถ้าชั้นแพ้ชั้นจะนอนบ้านายห้องเดียวกับนายเตียงเดียวกับนายเลยเอ้า” ฟุริฮาตะร้องออกมาด้วยท่าทางหงุดหงิดได้ที่
“แหย่ขึ้นแบบนี้คงสนุกขึ้นเยอะ....ผมชอบคุณที่เป็นแบบนี้มากกว่าอีกคนจริงๆ.....” อาคาชิคิดในระหว่างที่การแข่งเริ่มขึ้น
“แกมองอะไรตาแกแล้วนะอาคาชิ เซย์จูโร่” ฟุริฮาตะบอกแม้จะอารมณ์เย็นลงมากแล้วแต่ก็ยังคงคุกกรุ่นอยู่ดี
“....ก็คุณน่ารักผมอยากมองคุณนานๆนี่ครับ...ฟุริฮาตะคุง” อาคาชิยิ้มบางๆออกมาแต่มันทำให้หัวใจของฟุริฮาตะตอนนี้เต้นแรงขึ้น
“อะ..ไอ้บ้าเดินหมากต่อได้แล้วน่า....” ฟุริฮาตะบอกเสียงเข้ม
“ครับๆ” แล้วการเล่นโชงิของทั้งคู่ก็ดำเนินไปเรื่อยๆ
15 นาทีต่อมา
“ผมชนะแล้วนะ ฟุริฮาตะคุง” อาคาชิบอกพร้อมเดินหมากปิดเกมไป
“โว้ยยยยยยย แพ้อีกแล้ว...” เด็กหนุ่มหัวน้ำตาลร้องออกมาอย่างหัวเสีย
“วันนี้ผมก็ได้เพื่อนมา”นอน”ด้วยแล้วสินะ...” อาคาชิยิ้มออกมาอีกครั้งพร้อมการเน้นคำชวนให้เข้าใจผิดสุดๆ
“.....งั้นชั้นกลับไปเอาเสื้อผ้าแปป” ฟุริฮาตะทำท่าจะชิ่งแต่จะมีเหรอที่คนอย่างอาคาชิ เซย์จุโร่จะไม่คิดเพื่อกรณีแบบนี้
“ใช้ของผมไปก่อนก้ได้ครับฟุริฮาตะคุง..แค่”คืนเดียว”เอง” อาคาชชิยิ่งเห็นร่างบางแย่ขึ้นก็เริ่มแหย่ต่อ
“ไม่!! ชั้นจะกลับไปเอาของที่บ้าน...ยังไม่ได้บอกแม่เลยด้วย” ฟุริฮาตะรีบอ้างเหตุผลเอาตัวรอดยอดฮิตทันที
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงครับผมให้พ่อบ้านของผมไปบอกคุณแม่ของคุณแล้วก็มให้เอาเสื้อผ้าของคุณมาแล้วล่ะครับ...” อาคาชิบอก
“เกลียดจริงพวกรู้ทันเนี่ยยยยยยยยย” ฟุริฮาตะคิดพร้อมกัดฟันกรอด
“จริงสิ ไปทานของว่างหน่อยมั้ยฟุริฮาตะคุง.. ..” อาคาชิบอกก่อนจะจูงมือเด็กหนุ่มผมน้ำตาลไปทางห้องสไตล์ญี่ปุ่นที่มีทั้งของว่างแล้วน้ำชาให้เสร็จ
“....หอมแบบนี้ ขนมปังร้านที่ชั้นชอบนี่นา ว้าวมีเยอะเลยทั้งที่มันแพงแท้ๆ” ฟุริฮาตะงวิ่งเข้าหาของว่างทันทีเรียกรอยยิ้มขันให้เกิดขึ้นบนใบหน้าของอาคาชิ
“นายนี่ต่างกับโคคิเหมือนไม่ใช่คนๆเดียวกันเลยนะแต่ว่า...ก็น่ารักไปอีกแบบนะ” อาคาชิบอกพร้อมยิ้มอย่างอ่อนโยนทำเอาคนที่กำลังจะกินขนมปังหน้าร้อนฉ่า
“พะ...พูดอะไรของนายหา!! ฉันไม่รักนายเหมือนที่อีกคนรักหรอกนะ ไม่มีทาง!!” พอว้ากแก้เขินเสร็จคนผมน้ำตาลก็กินขนมปังแก้เขินแทนทำเอาคนที่หยอดคำหวานยิ้มออกมาอย่างพอใจ
“ชอบสินะครับ....ขนมปังนั่นน่ะ...” อาคาชิมองคนที่กินขนมปังที่เขาให้พ่อบ้านไปซื้อมาตอนออกไปบอกคุณแม่ของคนตรงหน้า
“…ชอบสิยี่ฮ้อโปรดชั้นเลยนะเฟ้ย” ฟุริฮาตะบอกพร้อมยิ้มออกมา
“...รอยยิ้มของที่ดูมีชีวิตชีวาและซุกซน....ต่างกันจริงๆ.....” อาคาชิคิดพลางจิบชาไปด้วย
“....นี่นายน่ะ....รักชั้นอีกคนมั้ย” ฟุริฮาตะถามออกมา
“อืม..ก็ไม่ครับ...ผมรู้สึกกับเขาแค่เพื่อนเก่ามีแค่ความทรงจำแต่ไม่มีความรู้สึกผมก็คงรักเขาไม่ได้เพราะมันจะไม่แฟร์กับโคคิด้วยน่ะครับ” อาคาชิอธิบาย
“งั้นเหรอ...” ฟุริฮาตะก้มหน้าลง
“เอาล่ะไปหาอะไรทำกันเถอะที่บ้านผมมีหลายๆอย่างให้ทำนะครับฟุริฮาตะคุง” อาคาชิบอกก่อนจะดึงมือคนข้างๆให้ออกไปทำอะไรหลายๆอย่างอาทิดเช่น ทำอาหาร(ซึ่งก็ทำได้ดีกว่าอาคาชิคาด) ขี่ม้า(อาคาชิขี่ฟุริฮาตะซ้อน) ชงชา(อาคาชิเป็นคนชง) เขียนผู้กัน(เลอะทั้งคู่เพราะฟุริฮาตะ)และมันก็สร้างความผูกพันธุ์และรอยยิ้มให้กับทั้งสองคนอย่างมาก
ตอนดึก
“ยังไม่นอนอีกเหรอ ฟุริฮาตะคุง” อาคาชิที่เดินเช็ดผมออกมาก็มองไปทางอีกคนที่ยืนเหม่ออยู่ที่ระเบียง
“.....นี่...ถ้าพรุ่งนี้ชั้นต้องหายไปแล้ว..นายจะบอกอะไรกับชั้นก่อนจะจากกันเหรอ” ฟุริฮาตะถามออกมา
“.....คงจะบอกว่า...รักและไม่อยากคุณจากไป....ผมรักคุณที่เป็นแบบนี้...ผมต้องการฟุริฮาตะที่ขี้โวยวาย ปากไม่ตรงกับใจ ใจร้อน เสียงดัง...นายที่เป็นแบบนี้น่ะ...ผมรักที่สุดเลย..” อาคาชิดึงร่างบางในชุดยูกาตะไปกอดไว้แน่น
“....แกนี่มัน....ทั้งที่ชั้นจะหายไปเมื่อไหร่ก็ได้แท้ๆ....แกก็ยังจะรัก.....” ฟุริฮาตะบอกเสียงสั่นเหมือนพยายามจะกลั้นน้ำตา
“....ผมไม่อยากให้คุณหายไป.....ผมรักคุณที่เป็นแบบนี้....แล้วคุณล่ะ...รู้สึกยังไงกับอาคาชิ เซย์จูโร่คนนี้ครับ” อาคาชิถาม
“.............แก..........ก็......รัก....รักในตัวตนของนายที่เป็นไอ้คนชอบยิ้มเพื่อนป่วนประสาทคนอื่น ไอ้คนที่รู้ทันชั้นทุกเรื่อง....รักนาย...ที่เป็นแบบนี้....หวา นี่แกจะทำอะไรน่ะ อาคาชิ เซย์จูโร่” ฟุริฮาตะร้องออกมาหลังจากถูกอุ้มขึ้นพร้อมรอยยิ้มจางๆของอาคาชิพร้อมกับคำพูดที่ออกจากริมฝีปากของร่างสูง
“...ก็ทำให้คุณเป็นของผมไงล่ะครับ.....ฟุริฮาตะ....รักนะครับ”
ความคิดเห็น