คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : THE BEST BIRTHDAY[OgiAka]
THE BEST BIRTHDAY
“เอ่อ....คุโรโกะ” อาคาชิที่กลับมาเป็นคนเดิมแล้วเรียกคุโรโกะไว้หลังการแข่งขัน
“....หืม มีอะไรเหรอครับอาคาชิคุง” คุโรโกะหันมาถาม
“เอ่อ..คือ..ไปที่อื่นได้มั้ยครับฉันคุยที่นี่ไม่สะดวกน่ะ..” อาคาชิบอกพร้อมกับที่ใบหน้าขาวขึ้นสีอ่อนๆ
“อืม ได้สิ งั้นพวกรุ่นพี่ไปก่อนเลยนะครับผมขออยู่คุยกับอาคาชิคุงสักเดี๋ยว” คุโรโกะบอกก่อนที่ทั้งสองจะแยกออกไปที่สวนสาธารณะข้างๆ
“มีอะไรงั้นเหรอ อาคาชิคุง” คุโรโกะถามขึ้นมา
“..คือว่า...เอ่อ....เพื่อนเก่าของนายคนนั้น...” อาคาชิพูดออกมาด้วยท่าทางสับสน
“ชอบเขาเหรอครับ อาคาชิคุง อาคาชิคุงไม่น่าจะเคยเจอเขานี่ครับ....ไม่สิคนที่เจอเป็นคนละคนกับคุณนี่ครับ...” คุโรโกะบอก
“อะ..แต่ว่า...ถึงจะแค่เห็นผ่านตาของอีกคนหนึ่งแต่ว่าฉัน....” อาคาชิบอก
“งั้นก็ชวนเดตเลยสิครับ พรุ่งนี้ก็วันเกิดเขาพอดีด้วยเพอร์เฟ็คเลยครับ” คุโรโกะบอก
“อะ..เอ่ เดตเหรอ....ฉัน......ฉัน...” อาคาชิหน้าแดงขึ้นมา
“แล้วเรื่องฟุริฮาตะ คุโรโกะจะเอายังไงครับ...” อาคาชิรีบเปลี่ยนเรื่อง
“...ก็ไปสารภาพรักแล้วฉุดขึ้นเตียงล่ะมั้งครับ” คุโรโกะบอกออกมา
“คุโรโกะ....” อาคาชิมองไปทางคุโรโกะด้วยความรู้สึกไม่ชื่อว่าคนที่พูดออกมานั้นคือคุโรโกะ เท็ตสึยะช่วงเวลาที่เขาหลับไปเปลี่ยนแปลงไปเยอะจริงๆ
“..ก็ถ้าเขาไม่เชื่อว่าผมรักเขาผมก็จะทำให้เขาดูไงครับว่าผม..รักเขา” คุโรโกะยิ้มออกมาแต่รอยยิ้มนั่นทำเอาอาคาชิขนลุกขึ้นมา
“ไปที่ชอบๆนะครับฟุริฮาตะ ไว้ว่างๆฉันจะทำบุญไปให้” คิด
“เอาเป็นว่าพรุ่งนี้อาคาชิคุงไปชวนโองิวาระคุงเดตเลยเรื่องจุกจิกผมจะจัดการเองนะ” อาคาชิบอกก่อนจะเดินแยกไปทันที
“..คะ....คุโรโกะ.......” อาคาชิชะงักไปกับการกระทำที่นึกไม่ถึงของคุโรโกะจึงไม่ทันได้ทัดทานอะไรเลยได้แต่ถอนใจยาวแล้วเดินกลับไปรวมกับทีมราคุซันเพื่อกลับบ้านของตน
“...โองิวาระ ชิเงะฮิโระ....” ชื่อนี้ผุดขึ้นในหัวของเขานับตั้งแต่วันที่เขาได้มองผ่านดวงตาของตัวเขาอีกคนที่เฟอะฟะ ทึ่ม แถมยังไม่น่าจะฉลาดเท่าไร่ด้วย ดูยังไงก็ไม่ใช่คนที่เขาจะชอบได้เลยแต่ว่า....เจ้าหมอนั่นกับให้ความรู้สึกเหมือนกับในอดีตขอเขา....ยามที่เขาอยู่กับคุณแม่
“....ทำไมกันนะ ทั้งที่เจ้าหมอนั่นไม้มีอะไรเหมือนกับคุณแม่เลยแท้ๆ...” อาคาชิคิดในระหว่างที่ลูบหัวม้าสีขาวปลอดของเขาอยู่
“....ฉับๆๆๆๆๆ” โทรศัพท์ของเขาดังขึ้นทำให้เขาต้องหยิบมันขึ้นมาก็พบว่าเป็นเบอร์ของคุโรโกะ
“..ฮัลโหล “ เขากดรับสายไปแล้วร้องทักไปก่อน
“ไง เพื่อนของคุโรโกะที่อยู่เกียวโตใช่มั้ย เอ่อ ฉันชื่อโองิวาระ ชิเงะฮิโระ เป็นเพื่อนของคุโรโกะน่ะ ต้องขอโทษจริงๆที่โทรมารบกวน” เสียงที่ตอบกลับมาแทบจะทำให้จักรพรรดิแห่งราคุซันทำโทรศัพท์หลุดมือ
“คุโรโกะ.......” อาคาชิตอนนี้รู้สึกอยากจะเอากรรไกรกระซวกอดีตเพื่อนร่วมทีมขึ้นมาทันที
“อืม...มีธุระอะไรล่ะ...” อาคาชิถามออกไปตอนนี้หัวใจของเขาเริ่มเต้นแรงขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้
“นายเป็นอะไรของนายอาคาชิ...ไม่สมกับเป็นนายเลย...” อาคาชิคิดเขาไม่เคยเป็นแบบนี้ไม่ว่ากับใครแต่ทำไมพอได้ยินเสียงของไอ้บ้านี่หัวใจของเขามีปฏิกิริยาทันที
“......คือว่าฉันอยากไปเที่ยวแล้วหาซื้อของฝากจากเกียวโตไปให้พ่อกับแม่น่ะ....เลย...” โองิวาระบอกผ่านทางโทรศัพท์
“จะให้ฉันเป็นไกด์ให้สินะ..กล้ามากนะนายน่ะ...” อาคาชิบอกกลับไปแล้วอยากจะตบปากตัวเองทั้งๆที่ชอบแท้ๆแต่นิสัยวางอำนาจเนี่ยยกเลิกยากจริงๆแหะ
“อื้อ...ขอร้องล่ะนะ...ฉันอยากจะซื้อของไปฝากแม่จริงๆ” โองิวาระส่งเสียงขอร้องทำเอาจักรพรรดิแห่งราคุซันใจอ่อนยวบทันที
“เอางั้นก็ได้......” อาคาชิตอบรับไปทันทีก่อนที่สมองจะสั่งการอะไรเสียด้วยซ้ำ
“....งั้นฉันจะรอที่สถานทีรถไฟตอน 10 โมงนะ ขอบคุณมากจริงๆ” โองวาระส่งเสียงบอกมาอย่างร่าเริง
“อืม.....งั้นแค่นี้นะ...” อาคาชิวางสายไปในทันที
“...........*ฉ่า*......” เสียงหน้าของอาคาชิ เซย์จูโร่ไหม้ดังสนั่นทำเอาเจ้าม้าสีขาวมองเจ้านายของตนอย่างไม่เข้าใจ
“...หน้ามันร้อนไปหมด....” อาคาชิยกมือข้างที่ไม่ได้ถือโทรศัพท์ขึ้นปิดหน้า
“ขอบคุณมากนะคุโรโกะ” โองิวาระยื่นโทรศัพท์คืนให้เพื่อนสมัยเด็กพร้อมรอยยิ้ม
“ไม่เป็นไรครับโองิวาระคุง....ว่าแต่จะไปพักที่ไหนล่ะครับ...” คุโรโกะถาม
“เอ่อ ก็กะจะไปหาโรงแรมพักน่ะนะ” โองิวาระยิ้มตาหยีบอกเพื่อนสมัยเด็กก่อนจะเดินแยกออกไป
“งั้นเหรอครับ โชคดีนะครับ” คุโรโกะบอกพร้อมยิ้มมุมปากทำเอาฟุริฮาตะที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากนั้นเหงื่อตกรัวๆ
“รอยยิ้มชั่วร้ายสุดๆ....คุโรโกะนายกำลังวางแผนอะไรอยู่กันแน่นะ...” ฟุริฮาตะเหงื่อตก
“ขอโทษที่ให้รอครับฟุริฮาตะคุง” คุโรโกะบอกก่อนจะจับมือฟุริฮาตะแล้วเดินไปด้วยกัน
“นี่คุโรโกะ เพื่อนที่เกียวโตอย่าบอกนะว่า...” ฟุริฮาตะถามด้วยท่าทางกลัวๆ
“ครับ อาคาชิคุงนั่นแหละครับ..” คุโรโกะบอกแล้วกระตุกยิ้มออกมา
“เดตให้สนุกนะครับ อาคาชิคุง...”
วันรุ่งขึ้นเวลา 9 โมง 45 นาทีที่หน้าสถานีรถไฟฟ้าเกียวโต
เครียด...นี่คงจะเป็นคำที่ใช้จำกัดความ ความรู้สึกของอาคาชิ เซย์จูโร่ในตอนนี้เพราะเขาก็นอนแทบไม่หลับเพราะเขาต้องมาพาคนที่ตัวเองแอบชอบเที่ยวกันสองคนเหมือนกับเดตเพราะแผนของอดีตเพื่อนร่วมทีม
“....เขาจะยังโกรธเราอยู่มั้ยนะที่เราไปเคยไปทำแบบนั้นไป..” อาคาชินึกไปถึงใบหน้าของโองิวาระตอนม.ต้นที่ถูกพวกเขาทำร้ายจิตใจแล้วยิ่งเครียดกว่าเก่า
“จะเริ่มต้นพูดยังไงดีนะ...จะทำไงดี...” นี่เป็นครั้งแรกที่เขาหาทางออกไม่ได้ว่าควรจะปฏิบัติตัวยังไงเป็นครั้งแรกจริงๆที่เขาหัวตื้อคิดอะไรไม่ออกขนาดนี้
“...อ๊ะ....นาย...” เสียงของโองิวาระดังขึ้นจากข้างหลังของเขาทำเอาอาคาชิสะดุ้ง
“จำได้แล้วงั้นเหรอ” อาคาชิคิดดวงตาสองสีหรี่ลง
“”เพื่อนคุโรโกะ ใช่มั้ย ทำไมมาก่อนเวลานัดล่ะ” โองิวาระเลิกคิ้วถาม
“การมาก่อนเวลานัดถือเป็นเรื่องที่ควรทำน่ะ...” อาคาชิตอบไปเรียบๆ
“งั้นเหรอ งั้นไปเที่ยวกันเลยมั้ย” โองิวาระถามพร้อมยิ้มตาหยีทำให้อาคาชิใจเต้นแรงอีก
“..อืม....ไปกันเถอะ” อาคาชิพยายามจะพูดให้น้อยที่สุดแทนเพราะตอนนี้เขาหัวตื้อไปหมดทำอะไรไม่ถูก
“โครกกกกกกกกกก” เสียงท้องของโองิวาระร้องดังขึ้นมา
“อะ...เหมือนฉันจะลืมทานข้าวเช้านะ...แหะๆ” โองิวาระยิ้มแห้งๆทำเอาอาคาชิถอนหายใจ
“....งั้นฉันจะพานายไปทานอาหารเช้าเองแล้วกัน” อาคาชิบอกก่อนจะเดินนำไปยังร้านอาหารหรูที่หนึ่งในเกียวโต
“มันหรูไปรึเปล่าน่ะ....ฉันไม่มีเงินมากขนาดนั้นหรอกนะ” โองิวาระบอกก่อนจะที่จะเข้าร้าน
“ฉันเลี้ยง...ยังไงนายก็เป็นเพื่อนเก่าของคุโรโกะนี่....” อาคาชิบอกก่อนจะเดินนำเข้าไปอย่างรวดเร็ว
“อ๋า รอด้วยสิ...” โองิวาระรีบวิ่งตามเข้าไปทันที
“ผ่านไปได้ด้วยดีสินะ เซย์จัง....” มิบุจิ เรโอะโผล่ออกมาจากหัวมุมถนนไม่ห่างจากจุดนั้นมาก
“นายห่วงอาคาชิเนี่ยนะ...” มายุสุมิ จิฮิโระโผล่ตามออกมาด้วยสีหน้าเซ็งจิต
“ก็มันเป็นห่วงนี่ยะ นี่เป็นการเดตครั้งแรกของเซย์จังของชั้นเลยนะยะ” เรโอะบอกคนข้างตัว
“เขาไม่ใช่ของนาย “ มายุสุมิบอก
“รู้แล้วล่ะย่ะ ไม่ต้องย้ำแต่ว่าเซย์จังนี่น๊า ยังเก๊กอยู่อีกมันต้องพุ่งเข้าไปซบอกเลยสิ” เรโอะพึมพำเบาๆ
“รับยาสลายมโนเถอะ” มายุสุมิบอกไม่ทันจบเท้าก็ถูกส้นสูง(?)สีดำกระทืบเข้าให้
“ค่อยๆกินก็ได้....” อาคาชิบอกหลังเห็นคนตรงหน้ากำลังกินข้าวอย่างเร่งรีบ
“อ๋องอาอ่อยแอบอี้อินอ๊าๆไอ้อังไอ(ของอร่อยแบบนี้กินช้าๆได้ยังไง)” โองิวาระบอกทั้งที่ข้าวยังเต็มปากอยู่
“กินให้เสร็จก่อนแล้วค่อยพุด” อาคาชิบอก
“อร่อยมากเลย ขอบคุณมากนะ” โองิวาระยิ้มตาหยีมีข้าวติดที่มุมปากได้อย่างน่ารักเป็นที่สุด
“นายนี่มัน...เฟอะฟะจริงๆ” อาคาชิบอกออกมาก่อนจะใช้ผ้าเช็ดปากของโองิวาระตามนิสัยของเขาเอง
“แหะๆ อ๊ะมาแล้ว ซุปเต้าหู้” โองิวาระยิ้มแห้งๆหลังของที่เขาสั่งรายการสุดท้ายถูกนำมาวางบนโต๊ะ
“ซุปเต้าหู้?” อาคาชิเลิกคิ้วขึ้นทันทีที่เห็น
“อื้ม เห็นคุโรโกะบอกว่านายชอบเลยสั่งมาให้นายน่ะ” โองิวาระยิ้มตาหยีอีกครั้งทำเอาอาคาชิใจเต้นแรงทำตัวไม่ถูกไปในทันที
“....อะ.....เอ่อ....เอ่อ...ขอบคุณ....” อาคาชิกล่าวก่อนจะรับซุปเต้าหู้มากินพร้อมใบหน้าที่ร้อนผ่าว
“......ใจมันเต้นแรงไปหมดเลย..แค่เขาให้เองเราคิดอะไรของเราเนี่ย อาคาชิ เซย์จูโร่” อาคาชิคิดก่อนจะรีบลงมือทานทันที
“นายเนี่ยท่าทางจะชอบมาจริงๆไว้ว่างๆ ฉันจะลองทำให้นายกินแล้วกัน” โองิวาระบอกพลางยิ้มกว้าง
“อะ...ไม่ต้องลำบากหรอก...” อาคาชิบอกทั้งๆที่ใจอยากจะกินใจจะขาด
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ก็นายเลี้ยงข้าวฉัน ฉันก็เลี้ยข้าวนายกลับไง” โองวาระยิ้มกว้าง
“ซ่าๆๆๆๆๆ” ในระหว่างทั้งสองกำลังทานอาหารอยู่ฝนก็เทลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตาทันที
“อ๋า ทำไงดีล่ะเนี่ย....ฝนตกแบบนี้ก็ไปเที่ยวไหนไม่ได้น่ะสิ...” โองิวาระบอกพร้อมคอตก
“....เดี๋ยวเรื่องของฝากผมจะช่วยเองแล้วกัน...” อาคาชิบอกเรียบๆ
“เอ๋ ได้เหรอ...ขอบคุณมากนะนายเป็นคนดีจริงๆ” โองิวาระยิ้มก่อนจะเข้าไปกอดคออาคาชิทำเอาจักรพรรดิแห่งราคุซันใจเต้นระรัว
“....ไม่เป็นไรถือซะว่าเป็นการขอบคุณที่ทำให้คุโรโกะรักบาสแล้วกัน...ขึ้นรถเถอะรถมารับแล้วฉันจะให้นายไปพักบ้านฉันก่อน” อาคาชิบอกแล้วเดินนำออกร้านไปโดยมีคนในร้านโค้งให้ท่ามกลาความสงสัยของโองิวาระ
“โห รถหรูมากเลยนะ นี่นายเป็นคุณหนูเหรอเนี่ย” โองิวาระร้องออกมาหลังขึ้นรถมา
“เอ่อ จริงด้วยคุยกันมาตั้งนานแล้วยังไม่รู้ชื่อนายเลย(แกรู้แต่แกลืมไอ้ทึ่ม)” โองิวาระถาม
“......ไว้ถึงที่พักแล้วฉันจะบอก” อาคาชิบอกเรียบๆแต่จริงๆกังวลอยู่
“ว่าแต่ โองิวาระคุงมาซื้อของกับนายน้อยรึขอรับ” คนขับรถที่เห็นท่าทางของนายตัวเองถามขึ้นมาเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ
“ครับ พอดีผมไม่รู้ทางในเกียวโตเลยก็ต้องขอบคุณ เขานั่นแหละครับ” โองิวาระบอกพร้อมกอดคออาคาชิตามนิสัยเข้ากับคนอื่นง่ายแต่ทำเอาอาคาชิหน้าขึ้นสีอีกรอบ
“งั้นเหรอครับ...แล้วบ้านอยู่ไหนเหรอครับ” คนขับรถถามอีกครั้ง
“ก็โอกินาว่าครับ พอผมแวะมาเที่ยวหาเพื่อนเก่าแล้วก็กะจะแวะซื้อของที่เกียวโตน่ะครับ แต่อากาศแบบนี้คงทำอะไรไม่ได้น่ะครับ” โองิวาระบอกพร้อมยิ้มแห้งๆ
“งั้นเหรอครับ..อะ ถึงพอดีเลยเชิญตามสบายนะครับ คิดซะว่าเป็นบ้านของคุณนะครับ” คนขับรถบอกยิ้มๆก่อนจะลงไปเปิดประตูให้ทั้งสองคน
“ว้าว บ้านนายกว้างมากเลยฉันอยากได้บ้านแบบนี้บ้างจัง” โองิวาระร้องออกมาหลังเห็นภายในบ้านของอาคาชิ
“เอาเถอะครับ..ตอนนี้คุณไปรอที่ห้องรับแขกก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันจะให้คนเตรียมห้องให้นาย” อาคาชิบอก
“อื้ม นายเองก็ผ่อนคลายบ้างนะท่าทางนายดูคิดมากตลอดเลยน่ะ” โองิวาระบอกพร้อมตบบ่าเขาเบาๆแล้ววิ่งไปตามทางที่คุณคนขับรถนำไป
“เรื่องของฝากได้หมดรึยัง” อาคาชิถามคนใช้อีกคน
“ได้เรียบร้อยแล้วค่ะ” คนใช้สาวตอบรับด้วยท่าทางฟิน(?)
“แล้วเค้กวันเกิดเรียบร้อยรึยัง...” อาคาชิถามต่อ
“เรียบร้อยแล้วค่ะเหลือแค่ให้นายน้อยไปเลือกของขวัญค่ะ” คนใช้บอกพร้อมกับเข็นของขวัญที่ใส่อยู่ภายในรถเข็นมาให้
“จะเลือกอะไรดีนะ...เขาจะชอบรึเปล่านะ....” อาคาชิคิดพร้อมกวาดตามองของขวัญอย่างเคร่งเครียด
“อย่าใช้ใจคนอื่นเลือกจงใช้ใจตัวเองเลือก เซย์จูโร่” เสียงอันเข้มงวดของคุณพ่อของเขาดังขึ้นมาจากเบื้องหลังทำเอาอาคาชิหันหลังแทบไม่ทัน
“คุณพ่อ!!” อาคาชิตกใจไม่นึกวุคุณพ่อของเขาจะรู้เร็วขนาดนี้
“......พ่อบังคับลูกมาตลอด...แต้ว่าตอนนี้พ่อคิดว่าลุกโตพอที่จะเลือกเองแล้ว...เพราะงั้นก็...คว้าไว้อย่าให้หลุดมือล่ะ...แล้วก็แต่งเข้านะไม่มีแต่งออก” คุณพ่ออาคาชิบอกก่อนจะเดินขึ้นรถออกไป
“....ขอบคุณครับ...” อาคาชิกล่าวออกมาก่อนจะตัดสินใจหยิบที่ห้อยโทรศัพท์รุปลูกบาสที่ทำจากอัญมณีสวยๆหลายชนิดขึ้นมาแล้วเดินไปทางห้องรับแขก
“ไปตัดสวิตซ์ไฟห้องรับแขกซะ” อาคาชิสั่งคนรับใช้สาวแล้วเดินไปทางฟห้องรับแขกทันที
“อย่าบอกว่าจำเขาได้นะครับ โองิวาระคุง ไม่งั้นอาคาชิคุงเขาจะลำบากใจ อีกอย่างอาคาชิคุงในตอนนี้เขาไม่ได้มีแววตาเย็นชาเหมือนเมื่อก่อนแล้วด้วยนะครับ” คำพูดที่คุโรโกะเคยบอกเขาก่อนจะออกจากโรงแรมมา
“ นั่นสินะ ก็ไม่น่าจะใช่คนไม่ดีอะไร......แถมยังน่ารักดีในบางทีด้วยน่ะนะ” โองิวาระคิดพอดีกับที่ไฟของห้องรับแขกดับลง
“อ้าว เกิดอะไรขึ้นล่ะเนี่ย มีใครอยู่บ้างมั้ย ตรงนี้ไฟเสียคร้าบบบบ” โองิวาระร้องบอกออกมาแล้วจู่ๆก็มีแสงเทียนกลุ่มหนึ่งเคลื่อนเข้ามาพร้อมกับเพลงสุขสันต์วันเกิดดังขึ้น
“เอ๋ วันนี้?...อ๋า วันเกิดเรานี่นา...” โองิวาระนึกขึ้นได้พอดีกับไฟที่ติดขึ้นมาอีกครั้งทำให้เขามองเห็นอาคาชิ ยืนถือเค้กแล้วยื่นมันมาทางเขาบนแขกนั่นเขียนคำว่าขอโทษไว้บนเค้กด้วย
“ ขอบคุณสำหรับเค้กนะแล้วก็นายจะขอโทษทำไมล่ะ อาคาชิ นายก็ไม่ได้ทำอะไรผิดนี่” โองิวาระถามพลางเป่าเค้ก
“นายจำได้แล้ว?” อาคาชิถามออกมา
“อื้มจำได้นานแล้วล่ะแต่ว่าก็นายไม่ใช่คนเดียวกับ อาคาชิที่ทำร้ายจิตใจคนอื่นนี่นา..เพราะงั้นไม่เป็นไรหรอก” โองิวาระยิ้มพลางวางเค้กลงเตรียมจะกิน
“นายแล้วก็ปล่อยให้กังวลตั้งนานนิสัยแย่” อาคาชิบ่นออกมาเบาๆไม่ได้แต่ก็ถูกอีกคนดึงเข้าไปกอด
“ก็นะ นายที่ดูสมบูรณ์แบบมีท่าทางแบบนั้นมันน่ารัดจะตายไปนะ...” โองิวาระยิ้มกว้างพร้อมหอมแก้มทำเอาอาคาชิสะดุ้ง
“นะ..นายทำอะไรของนาย” อาคาชิถามออกไปซึ่งก็ได้รับรอยยิ้มกว้างจากคนตัวโตแทน
“ก็ฉันชอบนายเลยหอมแก้มนายไง” โองิวาระบอกยิ้มๆทำเอาคนผมแดงเขินจนตัวแทบจะระเบิด
“เร็วไปแล้วกะจะรุกไม่ลืมหูลืมตาเลยรึไงนะ” อาคาชิไม่ขัดขืนอะไรจะเพราะด้วยความสุขในใจหรือด้วยความเขินก็ตามที
“...นิ้งแบบนี้แปลว่านายไม่รังเกียจสินะ.....ขอบคุณนะการที่ได้รับความรู้สึกตอบมาจากตัวนายที่แท้จริงน่ะ....เป็นของขวัญวันเกิดที่ดีที่สุดสำหรับฉันแล้วล่ะ” โองิวาระบอกพลางเอาคางเกยหัวแดงในอ้อมกอด
“.....งั้นฉันขอพุดบ้างแล้วกัน.................สสุขสันต์วันเกิดนะ.........ชิเงะฮิโระ”
ความคิดเห็น