คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : GEN 2 LOVES EP 2
ตอนที่ 2 First Meeting
“..ไหว้พระเอาโชคชัยตามที่พ่อสอนดีกว่าจะได้โชคดีไปทั้งวัน” มิไรวิ่งออกมาจากบ้านก่อนจะตัดสินใจวิ่งไปทางวัดวัดๆหนึ่งที่อยู่ไม่ห่างจากจุดนัดพบมากนัก
“หืม วัดนี้ใครมาไหว้ตอน 9 โมง จะได้เจอเนื้อคู่เหรอ...น่าสนใจดีแหะ” มิไรอ่านป้ายข้างล่างก่อนจะดูนาฬิกา
“อีก 5 นาที แย่ล่ะต้องรีบขึ้นไปแล้ว” มิไรรีบวิ่งขึ้นไปแล้วไหว้พระทันที
“ทันพอดีแหะ จะได้เจอเนื้อคู่จริงๆรึเปล่านะ” มิไรยิ้มกว้างออกมาเหมือนจะดีใจที่ตัวเองไปไหว้ได้ทันถึงเขาไม่ได้เชื่อแบบบ้าคลั่งแบบคุณพ่อแต่ว่าเขาเองก็แอบหวังไว้เหมือนกันล่ะนะ
“แต่ว่าหมวกที่ลุงมิยาจิให้มานี่สวยดีจริงๆน๊า” มิไรมองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจกหมวกแก๊ปใบสีดำที่เขาสวมอยู่เป็นของขวัญวันเกิดจากมิยาจิ คิโยชิ ผู้ซึ่งเป็นรุ่นพี่ของพ่อที่ชอบแวะมาหา..เอ่อทะเลาะกับคุณพ่อบ่อยๆในสายตาเขาลุงมิยาจิเป็นคุณลุงที่มีนิสัยคล้ายๆกับคุณพ่อคือปากไม่ค่อยตรงกับใจเท่าไหร่นัก
“วิ้ววววววววววววว” จู่ๆก็มีลมหอบใหญ่พัดหมวกของเขาจนลอยไปติดบนต้นไม้ที่สูงเกินกว่าเขาจะเอื้อมถึง
“หวา หมวก...โชคร้ายชะมะมัดเลย…หรือว่าเพราะวันนี้ลืมพกไอเทมนำโชคมากันนะ” มิไรถอนใจก่อนจะหาทางเอาหมวกลงมา
“....ย้ากกก” มิไรกระโดดขึ้นหมายจะคว้าหมวกแต่เขาก็กระโดดไม่ถึงแต่เด็กหนุ่มก็ยังไม่ละความพยายามกระโดดต่อไปแต่ก็ยังไม่ถึง
“เฮ้ยๆๆ หลบไปๆ” เสียงหนึ่งดังขึ้นมาพอเขาหันไปดูก็ถูกชนเข้าเต็มเปาโดยเด็กหนุ่มผมแดงดำ
“โอ้ย นายทำอะไรของนายน่ะหา!!” มิไรโวยวายทันที
“ก็บอกให้หลบแล้วนี่นา นายดันไม่ฟังเอง...” เด็กหนุ่มผู้ชนบอก
“ใคครมันจะไปหลบทันหา..!!” มิไรโวยวายเสร็จก็ไปพยายามกระโดดหยิบหมวกต่อไป
“.....” เด็กหนุ่มผู้ที่ชนหรี่ตามองการกระทำของร่างบางด้วยสายตาขบขัน
“ทั้งที่รู้ว่าหยิบยังไงก็ไม่ถึงแล้วแท้ๆนะ..” เด็กหนุ่มขยับรอยยิ้มกระชากใจขึ้นมา
“ไม่ถึงซะทีหาหินมาชู้ตใส่เลยดีมั้ยเนี่ย” มิไรพึมพำออกมาแต่ยังไม่ทันได้ทำอย่างที่พูดร่างสูงโปร่งที่อยู่ข้างๆก็กระโดดขึ้นไปด้วยพลังขาที่น่าเหลือเชื่อแล้วคว้าหมวกลงมาต่อหน้าเขา
“อ่ะ นี่ถือว่าไถ่โทษที่วิ่งมาชนนายเมื่อกี้” เด็กหนุ่มบอกพร้อมส่งหมวกคืนให้ร่างบางข้างตัว
“....ขอบคุณ..เอ่อ...” มิไรกำลังจะขอบคุณอีกฝ่ายแต่ลืมไปว่าเขายังไม่รู้ชื่อของอีกฝ่ายเลย
“อาโอมิเนะ โยชิสึนะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ” เด็กหนุ่มยิ้มกว้างออกมา
“ขอบคุณมากนะ อาโอมิเนะคุง ผมชื่อ มิโดริมะ มิไรยินดีที่ได้รู้จัก” มิไรยิ้มตาหยีแต่ยังไม่ทันได้คุยอะไรมากกว่านั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาซะก่อน
“นาโนะดาโยะๆๆๆๆๆ” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา
“หวาแบบนี้แปลว่าสายแล้วน่ะสิงั้นผมไปก่อนนะ ไว้เจอกันใหม่นะ อาโอมิเนะคุง” มิไรยิ้มหวานให้ก่อนจะรีบวิ่งจากไป
“.....มิโดริมะ มิไร..งั้นเหรอ..” โยชิสึนะยกมือขึ้นจับที่หน้าอกซ้ายของตัวเอง
“หัวใจเราเต้นแปลกๆแหะ...เดี๋ยวต้องถามแด๊ดดี้แล้วสิ....” โญชิสึนะคิดก่อนจะค่อยๆเดินไปที่จุดนัดพบอย่างไม่รีบร้อน(นิสัยโฮ่อีกแล้วว)
“แม่ ผมขอออกไปซื้อไอติมนะ” ชิโระบอกก่อนจะเดินแยกออกมา
“...งั้นผมล่วงหน้าไปก่อนเลยนะครับ” คุโรโกะบอกไล่หลังก่อนจะนำไปก่อนทันที
“ไอติมๆ ดีนะที่ขอค่าขนมมาจากคุณพ่อด้วย” ชิโระยิ้มก่อนจะซื้อไอติลรสวนิลามา 1 แท่งก่อนจะเดินออกมาจากร้าน
“เฮ้ สาวน้อย ไปด้วยกันกับพี่หน่อยได้มั้ยจ๊ะ” เสียงของชายหนุ่มในชุดที่มองก็รู้ว่านักเลงเดินเข้ามาหาชิโระ
“ไม่ไปแล้วแกก้ไปตายซะ” ชิโระกล่าวออกมาด้วยท่าทางไม่พอใจ
“หนอยปากดีนักนะแก” ชายหนุ่มยกมือขึ้นทำท่าจะแจกหมักใส่เด็กหนุ่มแต่ทว่า
“หมับ” หมัดของชายคนนั้นถูกหยุดไว้ด้วยมือข้างหนึ่งพร้อมกับเสียงกวนบาทาดังขึ้นมา
“เฮ้ ลุงจะรังแกผู้หญิงก็ให้มันเนียนๆหน่อยสิ แบบนี้ไม่ดีเลยนะ ลุง!!” สิ้นคำหมัดของเจ้าของเสียงก็พุ่งเข้าใส่ชายร่างโตจนล้มไปในหมัดเดียว
“อะไรฟะ กระจอกจริง” เจ้าของเสียงที่มาช่วยชิโระก็คือไอซาวะนั่นเอง
“อะ...ขอบคุณนะเอ่อ..นายชื่ออะไรเหรอ” ชิโระยิ้มออกมาทำให้ไอซาวะหน้าขึ้นสีระเรื่อ
“.นิจิมูระ ไอซาวะ ยินดีที่ได้รู้จักนายล่ะ” ไอซาวะถาม
“ผมชื่อ คิเสะ ชิโระ ยินดีที่ได้รูจักนะ นิจิมูนระคุง” ชิโระยิ้มตาหยี
“นายเป็นผู้ชายใช่มั้ย” ไอซาวะถาม
“ถามแบบนี้หมายความว่าไงหา!!” ชิผดระร้องถามท่าทางหงุดหงิดขึ้นมา
“ก็แกสวยนี่ว่า ผิวก็ขาวกว่าใบหน้าก็หวานตาก็กลมโตแถมชุดแบบนี้มันแยกเพศยากนะรู้มั้ย” ไอซาวะตอนนี้ทึ่งกับความสวยของเด็กหนุ่มที่กำลังทำท่าไม่พอใจแต่ก็ยังดูน่ารักในสายตาเขาอยู่ดี
“......นาย.....รอนี่นะ” ชิโระที่พยายามนับ1-10สงบอารมณ์นึกอะไรขึ้นมาได้จึงกลับเข้าไปในร้านไอติมแล้วซื้อไอติมรสวนิลาอีกแท่งมายื่นให้อีกฝ่าย
“นี่แทนคำขอบคุณนะ นิจิมูระคุงผมคงต้องไปแล้วไว้เจอกันนะ” พอยื่นไอติมให้เสร็จชิโระก็รีบวิ่งไปทางสนามบาสที่นัดกันไว้ทันที
“มาอยู่นี่เอเจ้าตัวยุ่ง” นิจิมูระเดินเข้ามาแล้วตบหัวไอซาวะโทษฐานทำให้เป็นห่วง
“......” เหมือนไอซาวะจะมองตามชิโระจนกระทั่งชิโระหายไปจากสายตาถึงเรียกสติกลับเข้าร่างได้โดยสมบูรณ์
“อ้าว พ่อมาอยู่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่” ไอซาวะถามทันที
“.....ก็มาตั้งแต่กเมื่อกี้แล้ว แล้วนี่ไอติมใครเนี่ยจำได้ว่าเราใช้ค่าขนมหมมดไปกับชุดไปรเวทที่ใส่อยู่นี่แล้วนี่นะ” นิจิมูระถาม
“คนอื้นให้มา.....รีบไปกันได้แล้วเดี๋ยวรุ่นน้องพ่อรอนานนะ” ไอซาวะบอกพร้อมเดินนำไปพร้อมกับเลีย
ไอติมรสวนิลาที่ได้มาพร้อมความรู้สึกแปลกใหม่ที่ก่อนตัวขึ้นในหัวใจ
“มาแล้วเหรอ โคคิ” อาคาชิทักทายเหมือนเขาจะแอบมารอก่อนอยู่แล้ว
“อะ...อาคาชิ!! รู้ได้ไงอะ” ฟุริฮาตะถาม
“ฮึๆ ไม่มีเรื่องใดของโคคิที่ผมไม่รู้หรอกแต่ตั้งใจปิดบังผมแบบนี้...คืนนี้ผมคงจะต้องลงโทษสักหน่อยแล้ว” อาคาชิยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์แต่มันก็ทำให้ใบหน้าขาวเนียนของฟุริฮาตะขึ้นสีจัดจ้านอย่างน่ารักน่าก(อ)ด
“อะ..อาคาชิ โคฮาคุอยู่ด้วยนะอย่าพูดเรื่องแบบนี้สิ” ฟุริฮาตะวิ่งไปตีแขนสามีแรงๆแก้เขินทันที
“โคฮาคุ ไปเดินเล่นก่อนก็ได้นะไว้ถึงเวลามาครบแล้วพ่อจะโทรไปบอก” อาคาชิบอกเขาเลี้ยงลูกคนนี้โดยตามใจในหลายๆเรื่องตามคำขอร้องของฟุริฮาตะไม่ให้บังคับอะไรโคฮาคุ
“ครับ....” โคฮาคุแยกออกไปเดินเล่นในสวนสาธารณะดวงตาสีทับทิมมองกวาดไปรอบๆเหมือนจะหาสิ่งที่ทำให้ตัวเองสนุกได้อยู่
“รุกฆาต...ผมขอกระดานและตัวหมากนะครับคุณลุง” เสียงหวานๆที่เจอด้วยยาพิษดังขึ้นมาเขามองตามเสียงก็พบเด็กหนุ่มผมสีดำสนิทดุจท้องฟ้าในยามราตรีแววตาที่เหมือนกับอสรพิษร้ายที่ดูมีเสน่ห์ภายใต้กรอบแว่น
“ก็ได้......กรอด....”ชายวัยกลางคนเดินจากไปด้วยท่าทางหงุดหงิด
“.....ขอผมเล่นหมากรุกกับคุณได้มั้ย” โคฮาคุเดินเข้าไปถาม
“...หืม?.....เอาสิ..แต่คนแพ้ต้องทำตามคำขอของคนชนะ หนึ่งอย่างนะ” เด็กหนุ่มยิ้มพลางดันกรอบแว่น
“ก่อนเล่นแนะนำตัวก่อนนะ ผมชื่อ ฮานามิยะ ยามิแล้วคุณล่ะ” ยามิกล่าวถามออกมาพร้อมรอยยิ้มการค้า
“ผม..........ฟุริฮาตะ โคฮาคุ” โคฮาคุรับคำขอจากผู้เป็นพ่อให้ใช้นามสกุลของผู้เป็นแม่จนกว่าจะถึงวันงงานเปิดตัวเย็นนี้
“คิกๆ งั้นมาเริ่มการเลยดีกว่าผมขอเป็นหมากดำเชิญคุณเดินก่อนเลยครับ”ยามิยิ้ม
“ได้....หวังว่าคุณจะมีดีอยู่บ้างฮานามิยะคุง” โคฮาคุยิ้มออกมาเหมือนจะเริ่มรู้สึกสนุกอย่างไม่มีสาเหตุ
“มากกว่าที่คุณคิด แน่ครับ ฟุริฮาตะคุง” ยามิแสยะยิ้มออกมา
“ค่อยสนุกหน่อย....” โคฮาคุกล่าวก่อนจะยิ้มแล้วเริ่มการเดินหมาก
“หืม?...คนๆนี้ดูเหมือนไม่ใช่คนธรรมดานะแต่แค่นามสกุลก็จืดจะแย่อยู่แล้วคงไม่มีทางเป็นคนที่อยู่ในตระกูลชั้นสูงได้อยู่ดี คิดมากไปแล้วยามิ” ยามิคิดระหว่างที่เดินหมากอีกตัว
“คนๆนี้ไม่ธรรมดาในด้านสติปัญญานับว่าน่าสนใจจะขอเล่นด้วยสักพักแล้วกัน” โคฮาคุยิ้มแบบเดียวกับผู้เป็นพ่อออกมารอยยิ้มของ จักรพรรดิ
ความคิดเห็น