คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : GEN 2 LOVES EP 1
ตอนที่ 1 Son likes his parents
“โคฮาคุ โคฮาคุ...” ฟุริฮาตะ โคคิร้องเรียกหาลูกชายของตัวเองไปทั่วบ้านหลังโตที่ที่อาคาชิให้เข้าย้ายมาอยู่ด้วยกันหลังแต่งงานกันส่วนเรื่องที่ทำไมเขามีลูกได้นั้นต้องยกความดีความชอบให้กับการแพทย์ที่พัฒนาไปถึงขั้นที่ทำให้เขามีลูกกับอาคาชิได้แต่ค่าใช้จ่ายในการทำนั้นแพงจนทำให้เขาสลบไปทันทีที่เห็นบิลค่าใช้จ่าย
“มีอะไรเหรอครับ คุณแม่” อาคาชิ โคฮาคุลูกชายของฟุริฮาตะกับอาคาชิที่ตอนนี้อายุได้ 16 ปีเงยหน้าขึ้นจากหนังสือทฤษฎีหมากรุกที่กำลังตั้งใจยืนอ่านอยู่ที่ทางเดินเด็กหนุ่มมีผมสีน้ำตาลดวงตาเป็นสีแดงทั้งสองข้างสูง 175 เซนติเมตรซึ่งก็สูงกว่าพ่อแม่เมื่อก่อนเสียอีกใบหน้าหล่อเข้มเหมือนอาคาชิไม่มีผิด(//กรรไกรเข้าหน้า)
“แม่จะออกไปเล่นบาสลูกจะไปกับแม่ได้มั้ย” ฟุริฮาตะหน้าเจื่อนหน่อยๆตอนถูกเรียกว่าแม่เขายังเป็นผู้ชายนะยังไม่ได้มีหน้าอกนะถูกเรียกกว่าแม่แบบนี้มันรู้สึกดีและแย่ในเวลาเดียวกันเลยจริงๆ
“ได้ครับแม่ ถือว่าไปผ่อนคลายแล้วกันครับ” โคฮาคุลุกขึ้นก่อนจะไปเปลี่ยนชุดจากชุดยูกาตะสีดำเป็นชุดไปรเวทที่เหมาะสำหรับเล่นสตรีทบาส
“งั้นไปกันเลย” ฟุริฮาตะวิ่งนำออกไปทันที
“..อะ....แม่นะแม่ลืมปิ่นโตอีกแล้วเหรอเนี่ย” โคฮาคุถอนใจก่อนจะเตรียมของไปเพิ่มหลายอย่างเช่น กล่องปฐมพยาบาลผ้าเย็น เกลือแร่
“หอบอะไรมาเยอะแยะเนี่ย ลูกชั้น” ฟุริฮาตะหันไปมองลูกชายแล้วก็อดแขวะออกมาไม่ได้
“ก็ต้องเพื่อไว้ก่อนนะครับจะได้ไม่ต้องวิ่งไปซื้อ” โคฮาคุบอกเหมือนจะได้นิสัยเข้มงวดกับตัวเองมาจากอาคาชิมากพอสมควร
“งั้นเดี๋ยว แม่โทรไปบอกเพื่อนแม่ก่อนนะว่าแม่ออกจากบ้านแล้ว” ฟุริฮาตะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดโทรออกทันที
บ้าน คิเสะ
“ฮัลโหลครับ ฟุริฮาตะคุง” คุโรโกะรับสายของฟุริฮาตะ
“เฮ้ คุโรโกะ ชั้นออกจากบ้านแล้วนะ นายก็ออกจากบ้านได้เลยนะ จะได้มาเล่นบาสด้วยกันอีก” ฟุริฮาตะบอกผ่านปลายสายกระตุ้นให้ลูกชายของเขาที่นอนกอดนิตยสารบาสตื่นขึ้นมาทันที
“จะออกไปเล่นบาสเหรอฮะ คุณแม่” คิเสะ ชิโระ ลูกชายของคิเสะ เรียวตะ กับ คุโรโกะเท็ตสึยะ วัย 17 ปีแต่กลับดูเหมือนเด็กๆซึ่งนิสัยส่วนใหญ่ก็มาจากพ่อล้วนๆมีแต่หน้าตาที่ได้แม่มาเยอะเพราะคำจำกัดความเรื่องหน้าตาของชิโระจากผู้จัดการของคิเสะก็คือ คำว่า “สวย” ผิวขาวเนียนละเอียด ผมสีฟ้าและดวงตาสีเหลืองกลมโตดูสดใสทำให้ได้เป็นนายแบบตั้งแต่เด็กแต่มักโดนคนอื่นเข้าใจผิดเรื่องเพศบ่อยๆ
“อืม ถ้าชิโระจะไปด้วยต้องใส่หมวกกับแว่นนะครับ” คุโรโกะบอกก่อนจะวางสายไป
“แม่ก็ใช้โอเวอร์โฟลว์ให้ผมก็ได้นี่ฮะ” เด็กหนุ่มหน้าสวยแก้มป่องด้วยท่าทางเอาแต่ใจ
“เหมือนมีคิเสะคุงสองคนเลยหะ” คุโรโกะคิดก่อนจะยกมือขึ้นดีดหน้าผากลูกชายตัวเอง
“โอ้ย แม่อะ” ชิโระลงไปเอามือกุมหน้าผากป้อยๆเหมือนจะเจ็บเอาเรื่อง
“จะไปก็รีบแต่งตัวครับ.....ถ้าดื้อผมจะไม่ให้มานอนด้วยนะครับ” คุโรโกะยกเรื่องการนอนขึ้นมาขู่ทำให้ลูกชายของเขาว่าง่ายขึ้นในพริบตา
“คุณแม่ใจร้าย” ชิโระทำแก้มป่องหลังแต่งตัวเสร็จแล้ว
“รีบไปเถอะครับ เดี๋ยวจะคนอื่นจะรอนาน” คุโรโกะนำออกไปทันที
บ้านอาโอมิเนะ
“ไดกิ ตื่นได้แล้ว ต้องรีบทานข้าวเช้าแล้วไปสมทบกับฟุริฮาตะไม่ใช่รึไง” คางามิ ไทกะตะโกนปลุกคนตัวดำที่ยังไม่ตื่นซะที
“พ่อไดกิยังไม่ตื่นอีกเหรอฮะ แด๊ดดี้ ผมอยากไปเล่นบาสแล้วอ่า” อาโอมิเนะ โยชิสึนะ ลูกชายของคางามิ ไทกะ กับ อาโอมิเนะ ไดกิ เป็นสปอร์ทบอย ที่ตัวสูงกว่าเด็กวัยเดียวกัน ผมสีแดงดำดวงตาสีน้ำเงินที่เต็มไปด้วยความสนุกสนานและซุกซนดูมีเสน่ห์กระชากใจแถมชอบแต่งตัวเซอร์ๆยิ่งเข้ากับหน้าตาที่ลอกแบบมาจากทั้งอาโอมิเนะและคางามิ
“ยังไม่ตื่นเลยลูกออกไปก่อนเลยก็ได้นะ เดี๋ยวแดดดี้จะตามไป” คางามิบอกก่อนจะไปพยายามปลุกอาโอมิเนะต่อ
“งั้นผมไปนะคร้าบบบบบ” โยชิสึนะวิ่งออกบ้านไปพร้อมกระโดดตัวลอย
“กลับญี่ปุ่นมาทั้งทีต้องเที่ยวก่อนแล้วค่อยไปสนามบาสสิ” โยชิสึนะยิ้มก่อนจะเปิดGPSในโทรศัพท์มือถือก่อนจะเดินตรงไปทางสถานที่ท่องเที่ยวทันที(นิสัยแม่มโฮ่จริงๆ)
บ้าน นิจิมูระ
“พ่อ มาซ้อมคาราเต้กัน” นิจิมูระ ไอซาวะร้องบอกผู้เป็นบิดาของตนที่เพิ่มออกมาจากห้องน้ำซึ่งก็ทำให้นิจิมูระ ชูโซ ยิ้มบางๆออกมาก่อนจะยกมือขึ้นขยี้หัวลุกชายของตัวเองจนยุ่งไปหมด
“วันนี้พ่อมีธุระต้องไปหารุ่นน้องของพ่อคงเป็นคู่ซ้อมให้ไม่ได้หรอกนะ ลองไปถามแม่ดูสิ” นิจิมูระบอก
“ได้ข่าวแม่พึ่งได้นอนตอนตีสามไม่ใช่เหรอ..พ่อ” ไอซาวะมองพ่อของตัวเอง
“แต่ว่าพ่อต้องไปจริงๆนะ คงเป็นคู่ซ้อมให้ลูกวันนี้ไม่ได้หรอก” นิจิมูระพยายามบอกลูกชายของตัวเอง
“......ชั่งมันสิ ซ้อมกับผมก่อนก็ได้นี่ พ่อ” ไอซาวะมองด้วยท่าทางหงุดหงิดเหมือนจะไม่ชอบที่โดนขัดใจ
“เอางี้ ไปกับพ่อแล้วกันถือว่าพาลูกมาเปิดหูเปิดตา ไปอยู่อเมริกากับพ่อกับแม่ตั้ง 10 กว่าปีนี่” นิจิมูระบอกพร้อมแต่งตัวเป็นชุดไปรเวท
“เอางั้นก็ได้ ที่ไปนี่ไม่ใช่เพราะพ่อบอกให้ไปนะบอกไว้ก่อนเลย” ไอซาวะมองพ่อของตนก่อนจะไปแต่งตัวเป็นชุดไปรเวทผมของเขาเป็นสีเทาเหมือนกับแม่แต่มีดวงตาสีนิฬคมกริบเหมือนผู้เป็นพ่อจึงดูเหมือนหัวหน้ามาเฟียพาลูกน้องออกไปเลยมากกว่า
“.....ฮึ.....” นิจิมูระ ชูโซยิ้มอ่อนใจกับนิสัยปากไม่ตรงกับใจของลูกชายก่อนจะเดินนำออกไป
บ้านฮานามิยะ
“วันนี้ก็ไม่มีอะไรให้ดูเลย...”ฮานามิยะนอนกลิ้งไปมาบนโซฟา
“ไม่น่าเชื่อลุกไหวแล้วเหรอ” อิมะโยชิยิ้มหวานทำให้ได้รับหมอนจากฮานามิยะเป็นไปของกำนัลในยามเช้า
“ไอ้โรคจิต” ฮานามิยะว่าไปเสร็จก็มองทีวีแล้วเปลี่ยนช่องไปมาต่อ
“อรุณสวัสดิ์ครับ คุณพ่อ” เสียงที่ดูสนุกสนานกับชีวิตก็ดังขึ้นมาทำให้ทั้งสองหยุดเถียงกันชั่วคราวหันมองไปทางบันไดที่มีเด็กหนุ่มผมดำตาดำดวงตาที่แฝงไปด้วยแววตาของความไม่ซื่อตรงเปี่ยมด้วยเล่ห์เหลี่ยมหลังแว่นตาที่ทำให้ดูน่ากลัวขึ้นไปอีกประกอบกับรอยยิ้มมุมปากที่ดูน่ากลัวชื่อของเด็กหนุ่มคือ ฮานามิยะ(ใช้นามสกุลแม่) ยามิ
“อ้าวไง...ตื่นเช้าดีนี่” อิมะโยชิทักลุกชายของตัวเองด้วยรอยยิ้มที่ไม่ต่างกัน
“เฟอร์เรโร่ของผมหายไปไหนครับ คุณแม่...” ยามิถามขึ้นหลังเปิดประตูเขาก็พบว่าช็อกโกแล็ตของโปรดของเขาน่าจะถูกคุณแม่สุดที่รักเอาไปกินแหงๆ
“วางไว้ตรงที่มันเห็นง่ายเองโดนแย่งกินก็สมควร” ฮานามิยะยิ้มเกรียนให้กับลุกชายของตนเอง
“....ฮึ...อย่าให้ถึงตาผมบ้างแล้วกัน” ยามิยิ้มเย็นๆหากมองแล้วดูคล้ายๆกับรอยยิ้มของอิมะโยชิ
“เอ่อ...เย็นนี้แกว่างรึเปล่า” ฮานามิยะถามออกมา
“ก็ว่างทำไมเหรอ ครับ” ยามิเลิกคิ้วขึ้นเพราะเหมือนจะสงสัยที่จู่ๆแม่ของตนเปลี่ยนเรื่อง
“เย็นนี้ที่โรงแรมกลางเมืองจะมีงานเลี้ยงเปิดตัวทายาทคนใหม่ของตระกูลอาคาชิ ชั้นอยากให้เธอไปกับชั้น” ฮานามิยะตอนนี้รับตำแหน่งประธานบริษัทที่เป็นหุ่นส่วนในโรงแรมนั้นด้วยจึงไม่แปลกที่เขาจะไปร่วม
“ทายาทของอาคาชิ.....เอางั้นก็ได้ครับ ไว้เจอกันที่งานครับ” ยามิแสยะยิ้มก่อนจะก้าวออกจากบ้านไป
“เขาเหมือนนายมากเลยนะ” สองสามีภรรยาพูดออกมาพร้อมกับก่อนจะหลุดยิ้มให้กันโดยไม่รู้ตัว
บ้างมิโดริมะ
“ชินจางงงงง เค้าอยากไปเล่นบาสด้วยอ่า” ทาคาโอะส่งเสียงอ้อนทำเอามิโดริมะได้แต่ดันกรอบแว่นแล้วทำใจแข็ง
“ไม่ได้(นาโนะดาโยะ )” มิโดริมะบอก
“ผมเองก็อยากไปเล่นนะครับ ป๊ะป๋า” มิโดริมะ มิไร ลูกชายของมิโดริมะส่งเสียงอ้อนพร้อมกอดผู้เป็นพ่อไว้ทำเอาคุณพ่อสุดซึนใจอ่อนยวบ
“...อึก......ไม่ได้..(นาโนะดาโยะ)” มิโดริมะบอกด้วยเสียงที่อ่อนลงไปกว่าครึ่ง
“น๊า ชินจังนะสัญญาจะไม่ดื้อไม่ซนปั่นซาเล้งไปส่งให้เลยน๊า” ทาคาโอะเข้าไปกอดมิโดริมะด้วยอีกคน
“หะ....เห็นแก่ที่นายจะขับรถซาเล้งไปส่งให้นะทาคาโอะ...ชั้นถึงยอมให้นายไปส่วนมิไร...จะไปก็ตามสบายแต่ไม่ส่งนะ” มิโดริมะบอกด้วยท่าทางแสร้งทำเป็นเย็นชาตามประสาคนซึน
“ คร้าบๆ ผมจะระวังตัวครับ งั้นผมไปก่อนเลยนะครับ” มิโดริมะ มิไร เป็นเด็กหนุ่มผมดำที่ได้จากผู้เป็นแม่และไว้ทรงเดียวกันอีกด้วยดวงตาสีมรกตที่ได้มาจากพ่อแต่ก็ยังคงความสามารถในการมองไปทั่วสนามบาสได้เหมือนแม่ร่างกายบอบบางหากเทียบกับเพื่อนวัยเดียวกันวิ่งออกจากบ้านไปท่ามกลางรอยยิ้มล้อๆของผู้เป็นภรรยาที่ส่งให้สามี
“ฮะๆ มิไรเขารู้อยู่แล้วว่าชินจางซึนน่ะ” ทาคาโอะหัวเราะออกมา
ความคิดเห็น