คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [MayuAka KuroFuri NijiMuro MidoTaka AoKaga]After Class
แนะนำให้เปิดฟังประกอบไปด้วยนะhttp://www.youtube.com/watch?v=7K4Be0N8xcI
หลังเลิกเรียนบ้านคุโรโกะ
“คุโรโกะจะออกไปไหนเหรอครับ” ฟุริฮาตะถามเด็กหนุ่มผมฟ้าที่ใส่ชุดไปรเวทเตรียมออกจากบ้าน
“ก็จะไปซื้อของอะไรนิดหน่อยน่ะ ฟุริฮาตะคุงรอที่เถอะครับ” คิเสะบอกก่อนจะวิ่งออกจากบ้านไปทันที
“...น่าสงสัยนะเนี่ย....” ฟุริฮาตะคิด
หลังเลิกเรียนบ้านอาคาชิ
“รุ่นพี่....จะไปไหนเหรอครับ” อาคาชิถามออกมาคนรักที่พึ่งมาแล้วก็ทำท่าจะออกไปอีกแล้ว
“...ออกไปซื้อของนิดหน่อยน่ะ” มายุสุมิบอก
“น่าสงสัย.....ท่าทางคงต้องตามแล้วสิ....” อาคาชิคิด
หลังเลิกเรียนบ้านมิโดริมะ
“ชินจังงงงง ไปไหนเหรอ ให้ฉันขับซาเล้งไปส่งมั้ย” ทาคาโอะถาม
“ไม่เป็นไร...วันนี้ฉันจะไปเอง...” มิโดริมะหยิบลั๊กกี้ไอเทมก่อนจะออกจากบ้านไป
“วันนี้สึนามิจะเข้ารึเปล่านะ ชินจังไม่ยอมนั่งซาเล้ง!!” ทาคาโอะสตั้นไป 30 วิ
“มันต้องมีอะไรแน่ๆ รีบตามไปดีกว่า” ทาคาโอะคิดได้ดังนั้นก็ออกไปทันที
หลังเลิกเรียนบ้านฮิมุโระ
“ชูจะไปไหนเหรอ” ฮิมุโระถามออกมาหลังจากที่คนตัวสูงมาหาเขาพร้อมกับของฝากพร้อมบอกว่าจะค้างแต่ก็ออกไปอีกรอบแล้ว
“ออกไปดูพวกของกินที่ห้างหน่อยน่ะ กลับมาจะได้ให้คุณภรรยาทำอาหารให้กินไง ไปนะ” นิจิมูระบอก
“....งั้นไปดีมาดีนะ..” ฮิมุโระยิ้มหวานส่งแต่ใจก็ยังคงสงสัย
หลังเลิกเรียนห้องของคางามิ
“เฮ้ย วันนี้แกเอาหน้าออกจากหนังสือไมจัง สึนามิจะเข้ารึเปล่าเนี่ย” คางามิร้องออกมาหลังเห็นอาโอมเนะกำลังทำท่าจะออกจากบ้าน
“ของกินในตู้เย็นมันหมดน่ะ.....เลยกะว่าจะออกไปซื้อมาให้นายทำให้ฉันกินหน่อย” อาโอมิเนะบอกก่อนจะเดินออกไป
“......ท่าทางน่าสงสัยอย่างไดกิจะเอาหน้าออกจากไมจังได้ง่ายดายแบบนี้....” หลังจากนั้นเหล่าเคะทั้งหลายที่เจอกับปรากฏการณ์เมะออกนอกบ้านพร้อมกันก็มีความคิดเดียวกันว่า
“อย่างนี้ต้องตาม!!!”
“คุโรโกะ ไปถึงเกียวโตเลยเหรอไปทำไมกันนะ...” ฟุริฮาตะที่แอบตามเด็กหนุ่มผมสีฟ้ามาพร้อมซื้อตั๋วเพื่อจะได้ตามอีกคนได้สะดวก
“หืม?....” เด็กหนุ่มผมฟ้าหันหลังมามองทางฟุริฮาตะแต่ชิวาว่าแห่งเซย์รินก็ถอยหลังหลบสายตาได้เยี่ยมราวกับนักกีฬาทีมชาติ
“....คิดไปเองสินะ....” คุโรโกะพึมพำกับตัวเอง
“เกือบไปแล้ว...” ฟุริฮาตะถอนหายใจ
“ฟู่” เสียงลมที่เข้ามาในหูทำเอาฟุริฮาตะกระเด้งตัวออกมาทันที
“...ฮะๆ โคจังนี่ตกใจง่ายจังนะ” ทาคาโอะยิ้มหลังไปแกล้งคนขี้ตกใจเป็นผลสำเร็จ
“ทาคาโอะ นายมาทำอะไรที่นี่น่ะ” ฟุริฮาตะถาม
“ตามชินจังมาน่ะ..หรือว่านายก็ตามคุโรโกะมาใช่มั้ย” ทาคาโอะถามทำเอาฟุริฮาตะสะอึก
“..อะ....เอ่อ..ใช่...” ฟุริฮาตะตอบ
“งั้นไปมานี่เลยฉันเห็นคุโรโกะไปอยู่ใกล้ๆ ชินจังของฉันแล้ว” ทาคาโอะดึงมือฟุริฮาตะมาบนรถไฟแล้วมองไปทางคนหัวเขียวกับคนหัวฟ้าที่กำลังคุยกันอย่างออกรสออกชาติโดยมีอาโอมิเนะมาเพิ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ก้ไม่รู้
“....ฟุริฮาตะ ทาคาโอะ” เสียงเบาๆของคางามิดังขึ้นข้างหลังพวกฟุริฮาตะที่กำลังพยายามแอบฟังว่าทั้งสามคุยกันทำให้คนที่กำลังพยายามแอบฟังทั้งสองสะดุ้งโหยง
“คางามิ!!” ทั้งสองคนมีท่าทางตกใจที่เห็นเอสแห่งเซย์รินตามขึ้นมารวมขบวกการแอบฟังกับเขาด้วย
“...ฉันสงสัยเรื่องการออกมาของอาโอมิเนะน่ะแต่ว่าคุยกันนานไปแล้วนะ...ไอ้รอยยิ้มพวกนั้นมันคืออะไรน่ะ...” คางามิดูไม่พอใจกับรอยยิ้มที่ทั้งสามส่งให้กันและกันถมท่าทางคุยกันสนุกมาก
“.....น่าสงสัยที่สุดเลยโว้ยยยย” คางามิบ่นออกมาเบาๆ
“นั่นสิ.....หรือว่าสามคนนั้นจะ...” ฟุริฮาตะพูดออหกมาทำเอาทั้งสามอยู่ในสภาวะมโนเต็มรูปแบบ
“คบกันลับหลัง!!!!!!” ทั้งสามคิดตรงกันแล้วรีบส่ายหน้า
“มันต้องไม่ใช่แน่ ฟุริฮาตะเชื่อใจในตัวคุโรโกะสิ”
“ชินจัง....ไม่ได้ๆเราต้องเชื่อในตัวชินจัง”
“เจ้านั่นยังไม่หมดรักคุโรโกะงั้นเหรอ....ไม่ใช่ๆคางามิ ไทกะ เราต้องชื่อมั่นในคนรักของเราแต่ว่า...”
“มันก็อดสงสัยไม่ได้นี่หว่า” ทั้งสามคนคิดก่อนจะตามต่อไป
อีกด้าน
“...ขอโทษที่มาสายครับ ทั้งที่เป็นคนนัดแท้ๆ” นิจิมูระบอกมายุสุมิที่ยืนรออยู่ในห้างแห่งหนึ่งในเกียวโต
“คุณเองเหรอครับ...กัปตันของอาคาชิ...” มายุสุมิมองตาของนิจิมูระอยู่ซึ่งนิจิมูระก็มองตอบไปงงๆ
“...มองตากันนานไปแล้วนะครับ...” อาคาชิที่อาบอยู่ข้างหลังเสาพึมพำออกมาด้วยความไม่พอใจ
“.....นั่นสินะ...ชู..นี่นาย...” ฮิมุโระที่อยู่ข้างๆอาคาชิกำมือแน่น
“....ฮ่าๆ นายเองก็ทนอาคาชิมาจนเป็นแฟนได้แถมนายยังเอาเขาคนเดิมกลับมาได้....นายเนี่ยเก่งจริงๆนะ...” นิจิมูระออกปากชมแล้วยกนิ้วให้
“ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ.....” มายุสุมิหน้าแดงอ่อนๆเพราะไม่ค่อยมีคนชมเขามากนักมีแต่แขวะเขาทั้งนั้นนอกจากอาคาชิน่ะนะ
“ฮ่าๆ ฉันนับถือนายนา มายุสุมิ” นิจิมูระยิ้มตาหยีอย่างมีเสน่ห์ให้มายุสุมิ
*ผึง
เสียงอะไรบางอย่างในหัวของอาคาชิกับฮิมุโระดังขึ้นทำให้ทั้งสองแทบจะเดินเข้าไปหาคนรักของตัวเองแล้วว้ากให้สาแก่ใจแต่ว่า
“ใจเย็นทัตสึยะ ใจเย็น” คางามิวิ่งเข้ามาล็อคตัวพี่ชายร่วมสาบานไว้ทันที
“อาคาชิ๊ใจเย็นๆเรายังไม่รู้ว่าความจริงมันเป็นไงมาไงนะ ใจเย็นก่อน” ฟุริฮาตะกับทาคาโอะพูดพร้อมกันขณะที่ล็อคตัวกัปตันทีมราคุซันไว้
“....ก็ได้..” ทั้งสองคนที่ทำท่าจะเข้าไปแยกคนรักของตนออกจากกันก็ยอมหยุดพอดีกับที่พวกคุโรโกะมาถึง
“ไม่มีใครตามพวกนายมาใช่มั้ย” นิจิมูระถาม
“ไม่มี” ทั้งสี่บอกซึ่งทำให้นิจิมูระพยักหน้า
“โอเค ตอนนี้เป็นแผนการลับในการมาซื้อของขวัญของแฟนของพวกเราเข้าใขจนะ จะให้พวกนั้นรู้ไม่ได้ไม่งั้นมันจะไม่เซอร์ไพร์ส” นิจิมูระบอกย้ำอีกครั้งซึ่งคนเด็กกว่าทั้งสี่ก็พยักหน้า
“งั้นเริ่มเลยไปกันเถอะ” นิจิมูระเดินนำไปทางแผนกเครื่องประดับทันที
“คิดว่าแบบนี้จะเหมาะกับฟุริฮาตะคุงมั้ยครับ” คุโรกะหยิบหูแมวสีดำขึ้นมา
“เหมาะกับนายมากกว่ามั้งเท็ตสึ...” อาโอมิเนะจัดการแย่งมาแล้วหยิบมาใส่ให้คนผมฟ้าเรียบร้อย
“ฮ่าๆ เหมาะจริงๆด้วย...” นิจิมูระหัวเราะร่วน
“....ก็..น่ารักดี..” มายุสุมิบอกพลางเลือกของอย่างอื่นต่อ
“ก็งั้นๆ..” มิโดริมะบอกแต่หันไปทางอื่นเพราะกลัวตัวเองจะเผลอชมคุโรโกะไปตรงๆ
“คางามิ๊/ไทกะ ใจเย้นนนน” ฟุริฮาตะกับฮิมุโระห้ามคางามิที่ตอนนี้ทำท่าจะฟหยิบลูกบาสที่อยู่ในห้างเขวี้ยงหัวอาโอมิเนะแล้ว
“ไร้สาระ...” อาคาชิตอนนี้แผ่ออร่าดำทมึนออกมาเรื่อยๆ
“เย็นไว้โยมๆ” ทาคาโอะบอกพลางยกพัดพลาสติกขึ้นมาพัดให้ก่อนที่จักรพรรดิแห่งราคุซันจะพุ่งไปกระซกคนอื่นนอกจากมายุสุมิซะก่อน
“อย่างฟุริฮาตะเอานี่ดีกว่านะรุ่นเก่า” มายุสุมิหยิบหูหมาชิวาว่าออกมาจากชั้นวางแล้วยื่นให้คุโรโกะ
“นั่นสินะครับ..ขอบคุณนะครับมายุสุมิซัง” คุโรโกะยิ้มกว้าง
“ไม่เป็นไร....แล้วนายคิดว่าอะไรจะเหมาะกับอาคาชิบ้าง........” มายุสุมิถาม
“ถ้าอาคาชิคุงน่าจะเป็นอันนี้ครับ....” คุโรโกะหยิบที่ห้อยโทรศัพท์มือถือรูปมงกุฎราชาสีแดงให้มายุสุมิ
“อา..ขอบคุณนะรุ่นเก่า...” มายุสุมิบอกขอบคุณก่อนจะหันไปอีกทางโดยไม่รู้ว่าภาพชวนให้จินตนาการไปไกลนั้นส่งผลให้ชิวาว่าหนึ่งตัวกับสิงโตอีกหนึ่งตัวนั้นแผ่รังสีทมึนออกมาแล้ว
“เลือกได้รึยังล่ะ มิโดริมะ อาโอมิเนะ คนอื่นเขาเลือกไปหมดแล้วนะ” นิจิมูระเดินเข้ามาหารุ่นน้องของตัวเองด้วยรอยยิ้ม
“ยังครับ....ผมยังหาชองที่เป็นลีกกี้ไอเทมของทาคาโอะไม่เจอ” มิโดริมะบอก
“ส่วนฉันกำลังลังเลว่าจะให้อะไรดีน่ะ” อาโอมิเนะบอก
“ไหนๆ ตุ๊กตาเสือกับหูเสือเหรอ...ฉันว่าให้ตุ๊กตาดีกว่านะเพราะเชื่อมั้ยว่าแฟนนายต้องอายจนไม่กล้าใส่มันแน่นอน” นิจิมูระบอกยิ้มๆซึ่งอาโอมิเนะก็ค้อมหัวเป็นเชิงขอบคุณแล้วหยิบตุ๊กตาเสือขนาดเท่าลูกฟุตบอลที่ใครไม่รู้เอามาวางไว้ในแผนกเครื่องประดับ
“ไม่ใช่....ไม่ใช่.....” มิโดริมะตอนนี้กำลังเครียดเพราะหาของที่ตัวเองต้องการให้ทาคาโอะไม่ได้เลย
“ไม่จำเป็นต้องเป็นลักกี๊ไอเทมหรอกแค่เป็นของที่นายเลือกด้วยใจฉันเชื่อว่าเขาต้องมีความสุขที่ได้รับแน่นอน” นิจิมูระให้คำแนะนำตามประสาคนอายุมากที่สุดในกลุ่ม
“ว่าแต่นิจิมูระซังเลือกได้รึยังครับ...” คุโรโกะถาม
“ได้แล้วล่ะ นี่ไง” นิจิมูระเลือกที่ห้องโทรศัพท์รูปเกล็ดหิมะออกมาจากชั้นวาง
“ได้ของแล้วก็ไปคิดเงินกันเลยนะ...” นิจิมูระบอกซึ่งทุกคนก็พยักหน้ารับโดยไม่ได้รู้เลยว่าคนที่ตนจะให้ของขวัญกันนั้นแผ่ออร่าทมึนออกมาทุกคนแล้ว
“จะไปคิดเงินแล้วอ้อมไปดักแล้วชกมันเลย..” คางามิบอกเสียงเย็น
“แค่ชกยังน้อยไปครับกล้านอกใจผมมันต้อง...ตาย” อาคาชิที่ตอนนี้ถือกรรไกรแล้วยิ้มหวานแต่พูดตมมตรงว่าพี่แกสยองกว่าคางามิเสียอีก
“ชู.....” ฮิมุโระตอนนี้ทำท่าเหมือนจะอยากเข้าไปกชากคอเสื้อนิจิมูระแล้วตบให้หน้าหันมาก
“ชินจัง/คุโรโกะ....ใจร้าย” ทาคาโอกับฟุริฮาตะทำท่าเหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก แล้วก๊วนเคะทั้งหลายก็ไปดักรอใกล้ๆตรงที่คิดเงิน
“ขอบคุณพวกนายที่มากันนะ” นิจิมูระบอกยิ้มๆ
“ไม่เป็นไรครับผมเองก็ตอบขอบคุณนิจิมูระซังแล้วก็หลายๆคนเหมือนกัน” คุโรโกะยิ้มให้กับรุ่นพี่ของตัวเอง
“นั่นสิ พวกเราต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายขอบคุณรุ่นพี่ที่คอดแผนนี้ขึ้นมานะ” อาโอมิเนะบอกแล้วยิ้มตาปิดตามนิสัย
“ขอบคุณพวกนายมาก” มายุสุมิบอกเรียบๆ
“ก็แค่ว่างเฉยๆแหละ” มิโดริมะบอก
“เอาล่ะงั้น...” นิจิมูระทำท่าจะพุดอะไรต่อแต่ว่า
“หยุดแค่นั้นแหละ!!!!” เหล่าเคะพร้อมใจกันส่งเสียงร้องออกมาดังลั่นทำเอาเหล่าเมะทั้งหลายสะดุ้งโหยง
“ทาคาโอะ/ฟุริฮาตะคุง/ทัตสึยะ/คางามิ/อาคาชิ” ทั้งหกคนถึงกับชะงักเมื่อได้ยินเสียงของคนที่ตนแอบมาซื้อของขวัญให้ถึงโตเกียว
“พวกเราเห็นหมดแล้ว....คุโรโกะได้ยินมั้ยพวกฉันเห็นหมดทุกอย่างแล้ว” ฟุริฮาตะบอกออกมาด้วยเสียงที่ดัง
“โดนจับได้แล้วล่ะครับ นิจิมูระซัง...” คุโรโกะบอกทำเอาฟุริฮาตะกับฮิมุโระแทบจะร้องไห้
“นั่นสินะ...งั้นเอาให้ชัดไปเลยแล้วกันพวกเราพร้อมนะ” นิจิมูระบอกทำเอาเหล่าเคะทำท่าจะดราม่าแต่ยังไม่ทันได้ทำพวกนิจิมูระก็พูดออกมาพร้อมกันด้วยท่าทางที่ต่างกันว่า
“นี่ของขวัญสำหรับนาย/ทาคาโอะ/ฟุริฮาตะคุงครับ” พร้อมกับท่าทางยื่นของขวัญมาให้ของแต่ละคน
นิจิมูระยื่นที่ห้องโทรศัพท์ให้ฮิมุโระด้วยรอยยิ้มที่มีเสน่ห์
มายุสุมิยื่นที่ห้อยโทรศัพท์ที่คุโรโกะแนะนำให้อาคาชิด้วยใบหน้านิ่งๆแต่ขึ้นสีเล็กน้อยอย่างน่ารัก
มิโดริมะนี่ยื่นสร้อยเงินที่มีจี้รูปเหยี่ยวให้ทาคาโอะพร้อมกันไปอีกทางด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีจัดจ้าน
ส่วนอาโอมิเนะก้หลบสายตาของคางามิพลางยื่นตุ๊กตาเสือให้ใบหน้าที่ค่อนข้างคล้ำขึ้นสีอ่อนๆไม่ต่างจากมายุสุมิ
คุโรโกะก็หยิบหูชิวาว่าไปใส่ให้ฟุริฮาตะพร้อมยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน
“หา!!” ทั้ง 6 ที่กำลังจะดราม่าถึงกับสตั้น
“เล่นเอาฉันใจหายวาบเลยวันหลังก็บอกกันก่อนสิ คุโรโกะ” ฟุริฮาตะพูดขึ้นหลังจากแยกย้ายกันกลับแล้วตอนนี้ทั้งสองอยู่หน้าบ้านของคุโรโกะ
“ก็ผมอยากให้ฟุริฮาตะคุงเซอร์ไพร์สนี่ครับ...เหมาะจริงๆด้วยนะ” คุโรโกะยิ้มมุมปากอย่างพอใจหลังจากมองไปทางงชิวาว่าที่ใส่หูหมาอันเล็กๆยิ่งทำให้ร่างบางดูน่ารักเข้าไปใหญ่
“เอ่อ...งั้นฉันกลับก่อนนะ...” ฟุริฮาตะบอกทำท่าจะหันหลังกลับแต่กลับถูกคนผมฟ้าดึงเข้าไปกอดไว้
“วันนี้ค้างที่นี่ได้มั้ยครับ...ฟุริฮาตะคุง....” คุโรโกะถามด้วยแววตาเหมือนหมายเลข 2 ตอนอ้อนให้ฟุริฮาตะพาไปเดินเล่นเปี้ยบทำเอาฟุริฮาตะนิ่งไปเหมือนทำอะไรไม่ถูกก่อนจะถอนหายใจ
“นายเนี่ยอ้อนเก่งกว่าเบอร์ 2 อีกมั้งเนี่ย....ได้สิแต่ว่าฉันไม่ได้เอาชุดมาเปลี่ยนนะ..” ฟุริฮาตะบอก
“ไม่เป็นไรครับใช้ของผมไปก่อนก็ได้ครับ....” คุโรโกะบอกโดยยังไม่ปล่อยเขา
“เอางั้นก้ได้งั้นเข้าไปบ้านกันเถอะนะคุโรโกะ” ฟุริฮาตะยิ้มกว้าง
“ครับ...ฟุริฮาตะคุง”
-------------------------------------------
@kurobasu_daily
ฟิคนี้ไรท์แต่งลงคุโรบาสเดย์ลี่ในหัวข้อหลังเลิกเรียนน๊า
ความคิดเห็น