คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3 บ้านของแต่ละคน
บ้านของวีม่อน
“วีม่อน กลับมาแล้วเหรอ”เสียงจองเฟรมดราม่อนเดินออกมาพร้อมกับจานอาหารที่ส่งกลิ่นหอมในมือ
“อือ แล้วพ่อรองล่ะ”วีม่อนถามด้วยน้ำเสียงกล้าๆกลัวๆ
“มานั่งที่โต๊ะเมื่อกี้เอง วันนี้เอ็กซ์ก็กลับมาแล้วนะ”เฟรมดราม่อนพูด
“งั้นผมไปก่อนนะพี่เฟรม”วีม่อนรีบวิ่งเข้าไปที่โต๊ะอาหารทันที
“มาสายนะ วีม่อน”เสียงอันแข็งกร้าวที่เขาคุ้นเคยดังขึ้นเป็นเสียงของร่างที่นั่งอยู่บนโต๊ะนามอิมพิเรียลดราม่อน(ไฟท์เตอร์ฟอร์ม)นั่งอยู่พร้อมกับปืนที่ติดไว้ที่แขนชี้มาทางเขา ที่โต๊ะอาหารมีดิจิม่อน สี่ตัวนั่งอยู่อันได้แก่ เอ็กซ์วีม่อน เฟรมดรามอนที่ตามมาเมื่อกี้ เพลดราม่อนแล้วก็ดิจิม่อนที่กำลังเล็งปืนมาทางเขานี่อีกตัว
“พะ....พ่อรอง”วีม่อนพูดไม่ออกเพราะอิมพิเรียลดราม่อน(ไฟท์เตอร์ฟอร์ม)ที่เขาเคารพเหมือนพ่อคนหนึ่งนั้นเป็นคนตรงเวลาเกลียดการสายเป็นที่สุด
“เอาน่าๆ ไฟท์ไม่ต้อง เข้มงวดขนาดนั้นก็ได้มั้ง”เสียงสบายๆของอิมพิเรียลดราม่อน(พาลาดินโหมด)เดินออกมาพร้อมกับอาหารอีกหลายจาน
“พ่อใหญ่”วีม่อนกระโดดกอดผู้มีอายุมากที่สุดของบ้านทันทีซึ่งอิมพิเรียลดราม่อน(พาลาดินโหมด)ยิ้มอย่างอบอุ่นก่อนจะลูบหน้าผากวีม่อนเบาๆ
“วีม่อน ขี้อ้อนจังนะเราเอาล่ะไปกินข้าวกันแล้วเล่าเรื่องภารกิจมาให้พ่อฟังนะ”ว่าแล้วก็อุ้มร่างของวีม่อนไปวางไว้บนเก้าอี้แล้วมานั่งกินข้าวพร้อมกับเล่าภารกิจให้ฟัง
บ้านของวีม่อนถือเป็นครอบครัวใหญ่ทีเดียว มีอิมพิเรียลดราม่อน(พาลาดินโหมด)เป็นผู้อาวุโสที่สุดของบ้าน คนในบ้านยกเว้นอิมพิเรียลดราม่อน(ไฟท์เตอร์ฟอร์ม)จะเรียกพ่อใหญ่ผู้มีอาวุโสรองมาคืออิมพิเรียลดราม่อน(ไฟท์เตอร์ฟอร์ม)ทุกคนในบ้านยกเว้นพ่อใหญ่จะเรียกพ่อรอง ที่เหลือก็เรียกชื่อหน้ากันเช่น เฟรมดราม่อนก็เรียกเฟรม วีม่อนเป็นลูกเล็กที่สุดของบ้านนี้จึงมีนิสัยขี้อ้อนกับพ่อใหญ่และกลัวพ่อรอง
“พาลาดินทำแบบนั้น วีม่อนก็เคยตัวสิ”พ่อรองของบ้านว่า
“ฮะๆ ไม่เห็นเป็นไรเลยเขายังเด็กอยู่เลยนะ”พ่อใหญ่ของบ้านหัวเราะร่า
บ้านของ โดรูม่อน
“โดรูม่อน กลับมาแล้วเหรอคูรู๊”คูลูม่อนกระโดดมากอดคอโดรูม่อนไว้อย่างน่ารักเป็นที่สุด
“อือ วันนี้จะมีแขกมาด้วยนะคูลูม่อนแล้วก็เจอปาตาม่อนแล้วนะ”โดรูม่อนพูดยิ้มๆส่วนคิเมราม่อนที่ตามหลังเขามาก็ยิ้มให้คูลูม่อนอย่างเป็นมิตร
“คูลู๊ ตัวใหญ่จังเลย”คูลูม่อนกระโดไปหาคิเมราม่อนทันทีที่รู้ว่าเขาตรงหน้านี้เป็นมิตร
“ชั้น...ชื่อ....คิเมราม่อน....ยินดี...ที่...รู้จัก....”คิเมราม่อนพูด
“อื้อ คูลูม่อนยินดีที่ได้รู้จักนะ”คูลูม่อนไปคลอเคลียกับหน้าอกของคิเมราม่อน
“คิเมราม่อน”ปาตาม่อนที่ตื่นขึ้นมาแล้วบินไปอ้อนคิเมราม่อนต่อซึ่งโดรูม่อนได้แต่มองภาพนี้ยิ้มๆ เพราะบ้านของเขานอกจากคูลูม่อนและปาตาม่อนก็มีแค่เขาคนเดียวมันเหงาอยู่หรอกแต่เด็กน้อยทั้งสองก็ทำให้เขายิ้มได้เสมอ
“พี่โดรูม่อน ผมหิวแล้วอะ”ปาตาม่อนพูดซึ่งโดรูม่อนก็ยิ้มบางๆออกมาก่อนจะเดินไปในห้องครัวส่วนเด็กน้อยทั้งสองคนก็เล่นกับดิจิม่อนยักษ์อยู่ข้างนอก
“ดีจังที่บ้านของเราดูสดใสขึ้นเยอะแต่คงต้องให้คิเมราม่อนนอนในโกดังแล้วล่ะ”โดรูม่อนพุดพลางทำอาหารไปด้วย
“ฮะๆ”เสียงหัวเราะของเด็กน้อยทั้งสองคนทำเอาเขาอดยิ้มออกมาไม่ได้แต่วันนี้เขาต้องใช้เวลาทำอาหารนานผิดปกติเพราะต้องทำส่วนของคิเมราม่อนด้วย
“เอาล่ะปิกนิกที่สวนหลังบ้านบ้างก็ดีแหะ”โดรูม่อนพึมพำก่อนจะเอาผ้าไปปูแล้ววางอาหารสำหรับทั้งสี่
“ทานล่ะนะครับ/ค้า”เด็กน้อยทั้งสองพูดก่อนจะกินอาหารฝีมือโดรูม่อนอย่างชอบใจส่วนโดรูม่อนก็ยิ้มออกมาคิเมราม่อนก็กินอาหารของตัวเองอย่างมีมารยาทซึ่งก็คิดว่าปาตาม่อนน่าจะสอนอีกด้วย
“คิเมราม่อนเห็นโกดังตรงนั่นไหม ที่นั่นแหละที่นอนของนาย”โดรูม่อนบอกพลางชี้ไปที่โกดังเก็บของบ้านเขาที่มักเก็บพวกของเหลือใช้พร้อมทิ้ง
“อือ”คิเมราม่อนรับคำพลางหยิบผ้ามาเช็ดปากที่เปื้อนของปาตาม่อน
“พี่คิเมราม่อนอะ”ปาตาม่อนทำแก้มป่องอย่างน่ารักน่าหยิก
“ปาตาม่อนต้องไปไปอาบน้ำก่อนนะ”โดรูม่อนท้วงก่อนจะอุ้มปาตาม่อนเข้าห้องน้ำไป
“คิเมราม่อน ขอขี่หน่อยสิคูลู๊”คูลูม่อนกระโดดไปขี่คอคิเมราม่อน
“ได้...สิ”หลังจากนั้นสองคนนั้นก็หัวเราะเอิ้กอ้ากอย่างสนุกสนาน
บ้านของกิลล์ม่อน
“ไง กิลล์กลับมาแล้วเหรอภารกิจเป็นไงบ้าง”โกรวม่อนถาม
“ก็ไม่มีอะไรเป็นแค่การเข้าใจผิดน่ะ แต่ก็ได้ยืดเส้นยืดสายด้วย”กิลล์ม่อนบ่นเบาๆก่อนจะเดินเข้ามาบ้านเขาประกอบด้วยบุคคลสามคนกับอีก 1 ตัวอันได้แก่ เขา โกรวม่อน เมกาโร่โกรวม่อน ส่วนอีกหนึ่งตัวคือ กรานนี่นั่นเอง
“งั้นจะกินข้าวเลยมั้ย คุณเมกาโร่วเขาออกไปร่อนแล้ว”โกรวม่อนหันมาถาม
“ให้ตายเถอะ เอาเถอะงั้นทำเลยเดี๋ยวขอไปอาบน้ำแปป”เขาพูดก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
โกรวม่อนมองภาพนี้แบบชินตาก่อนจะยิ้มออกมา
“ไง กิลล์กลับมาแล้วเหรอ”กรานี่ทักก่อนจะลอยมาอ้อนกิลล์ม่อน
“อื้อ วันนี้เอาดาต้ามาฝากด้วยนะ”ว่าแล้วกิลล์ม่อนก็เอาดิจิโค้ตออกมาให้กรานี่กิน
“ขอบคุณมากนะกิลล์”กรานี่ยิ้มร่า
“ฮะๆแค่นี้เอง”กิลล์ม่อนหัวเราะเขาค่อนข้างรักกรานี่มากเหมือนน้องหมาของบ้านเลยทีเดียว
“อาหารเสร็จแล้วกิลล์”โกรวม่อนพูดซึ่งเขาก็ออกไปกินโดยทิ้งดาต้าให้กรานี่กินไป
บ้านของอากูม่อน
“ให้ตายเถอะหนักชะมัด”ไดโนเสาร์สีเหลืองบ่นเพราะเขาแบกแบล็กอากูม่อนมาจนถึงห้องที่อยู่ชั้นสองได้สำเร็จแต่เนื่องจากน้ำหนักตัวอีกฝ่ายค่อนข้างเยอะจึงทำให้เขาต้องบ่น
“ทุกคนก็ออกไปร่อนอีกแล้วสินะ”เขาบ่นเพราะบ้านเขามีสมาชิกเยอะมากแต่เป็นพวกไม่ชอบอยู่ติดบ้านไม่ไปลานประลองก็หายไปเพราะภารกิจที่จงใจรับเพื่อออกไปเที่ยวอย่างชอบธรรมเห็นๆรวมถึงผู้อาวุโสที่สุดในบ้านอย่างโอเมกาม่ออนซึ่งมานอนบ้านไม่ได้เพราะเป็นรอยัลไนท์ดังนั้น เขาจึงอยู่บ้านคนเดียวจนชินแล้ว
“เอาล่ะที่เหลือก็รอให้หมอนี่ตื่น”อากูม่อนพูดหลังวางร่างของไดโนเสาร์สีดำบนเตียงเรียบร้อยแล้ว
“เอาเถอะมองไปมองมาก็น่ารักดีเหมือนกันนะ”อากูม่อนเปรยยิ้มๆก่อนจะนอนรอต่อไป
บ้านของเทลม่อน
“ขอโทษนะเพราะ ชั้นอยู่คนเดียวแล้วไม่ค่อยได้กลับบ้านเท่าไหร่มันเลยรกไปหน่อยน่ะ”เจ้าของบ้านบ่นกับแขกเพราะตนก็ไม่ได้กลับบ้านมานานจึงค่อนข้างรกอย่างปากว่าจริงๆ
“ฮะๆ ไม่เป็นไรเดี๋ยว ชั้นช่วยจัดของแล้วกัน”วิซาร์ดม่อนมองภาพนั้นยิ้มๆก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านของเทลม่อน
“อือ ขอโทษนะวิซาร์ดม่อนที่ต้องมาเป็นภาระให้นายอีก”เทลม่อนพูดส่วนวิซาร์ดม่อนหัวเราะเบาๆก่อนจะช่วยเทลม่อนจัดของอย่าง ตั้งใจ
“แล้วนายจะนอนห้องไหนดีล่ะ”เทลม่อนถามซึ่งิวซาร์ดม่อนก็บอกว่า
“งั้นชั้นนอนที่โซฟาก็ได้เทลม่อน”วิซาร์ดมิอนพูด
“ขอโทษนะเดี๋ยวชั้นจะไปทำเรื่องขยายบ้านและทำห้องให้นายก็แล้วกัน”เทลม่อนตอบ
“อื้อ”วิซาร์ดม่อนรับคำก่อนจะนั่งลงบนโซฟา
กลับมาทางอากูม่อน
“งืมๆ”ร่างของไดโนเวาร์สีดำค่อยๆตื่นขึ้น
“อ้าวตื่นแล้วเหรอ”อากูม่อนเดินเข้ามาหา
“เอ่อ นายอากูม่อนแล้วผมเป็นใครเหรอ”
“พระเจ้าช่วย”อากูม่อนร้องในใจ
ความคิดเห็น