คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [MayuAka]Escape
Escape
ยามเช้าหลังผลการแข่งวินเทอร์คัพออกมาว่าทั้งเซย์รินและราคุซันเป็นแชมป์ร่วมกัน
“หืม จดหมายนี่....” เรโอะหยิบขึ้นมาอ่านสักพักก็ถึงกับชะงักไป
“เรโอะ เกิดอะไรขึ้นทำไมถึงตกใจแบบนั้น” อาคาชิถามพลางเดินเข้ามาหา
“คะ..คือว่าเซย์จัง..” เรโอะกล่าวขึ้นมาทำให้อาคาชิยิ่งสงสัยกว่าเก่า
“มีอะไรเรโอะ รีบๆพูดมา” อาคาชิบอกเสียงเข้มพร้อมกรรไกรสีแดงถูกหยิบออกมา
“จิฮิโระจังหนีไปแล้ว!!” เรโอะร้องออกมาสุดเสียงทำให้กรรไกรในมืออาคาชิหล่นกระทบพื้นเสียงดัง
“จริงเหรอเรโอเน่นี่มันเรื่องมหญ่เลยนะ” โคทาโร่ร้องออกมา
“ว่าไงนะ!!” อาคาชิเบิกตากลว้างขึ้นก่อนจะเดินไปฉวยจดหมายในมือเรโอะมาอ่านสักพักก่อนที่แววตาสองสีจะเปลี่ยนไปจนทำให้อุณหภูมิในโรงยิมลดต่ำลงมาทันที
“ผมจะไปหาเขาเอง...” อาคาชิกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยียบ
“วะ...ว่าไงนะเซย์จัง...” เรโอะถามแมม้ตอนนี้จะเป็นช่วงปิดเทอมใหญ่ก็ตามแต่ว่าการซ้อมก็สำคัญกับราคุซันเหมือนกันแถมสำหรับคนที่ยึดบทบาทและหน้าที่ของตัวเองอย่างอาคาชิไม่น่าจะทิ้งการฝึกซ้อมไปง่ายๆแบบนี้
“ผมจะไป...พาเขากลับมาเอง..ระหว่างนั้นถ้าใครอู้...ผมเอาตาย” สิ้นคำอาคาชิก็เดินออกไปทันที
“อาคาชิเหมือนนางเอกที่ออกไปตามพระเอกกลับมาเลยล่ะ”โคทาโร่พูดออกมายังไม่ทันไรกรรไกรสีแดงก็บินกลับมาปักที่ผนังข้างๆทันที
“ขอโทษครับ...มัน”หลุดมือ” “ อาคาชิร้องบอกมาก่อนจะขึ้นรถสีดำออกไป
“คางามิคุงพอเลยครับ มีคนมานะครับ” คุโรโกะยกแขนขึ้นทุบแขนของคางามิที่ทำท่าจะฟัดเขาอีกรอบอย่างแรงเพื่อให้ปล่อยเขา
“ชิ.....” คางามิเดาะลิ้นอย่างขัดใจก่อนจะยอมปล่อยคนตัวเล็กเป็นอิสระอย่างไมเต็มใจนัก
“มาแล้วครับ” คุโรโกะออกไปเปิดประตูก็พบเด็กหนุ่มอายุห่างจากเขา 2 ปีผู้ที่อยู่ในตำแหน่งผู้เล่นมายาเหมือนกับเขา
“รุ่นพี่มายุสุมิ.....?” คุโรโกะมองใบหน้าของรุ่นพี่ต่างโรงเรียนด้วยความสงสัย
“.......เงาของราคุซันมาทำอะไรที่นี่น่ะ” คางามิที่เดินตามออกมาถาม
“รุ่นเก่า.......ไม่สิ...คุโรโกะ ฉันมีเรื่องจะขอร้อง” มายุสุมิกล่าวออกมาด้วยท่าทางร้อนรนผิดวิสัย
“เรื่องอะไรเหรอครับ รุ่นพี่” คุโรโกะถามออกมา
“นั่นสินายไม่ถูกกับคุโรโกะจะตายทำไมถึงมาขอความช่วยเหลือกับคุโรโกะล่ะ” คางามิถามด้วยเสียงห้วนๆ
“คางามิคุงครับ เขาเป็นรุ่นพี่นะครับปฏิบัติปฏิบัติกับเขาดีๆหน่อยสิครับ” คุโรโกะปรามคนรักของตนไว้
“ทำไมล่ะ ทีเขายังเคยปฏิบัติแย่ๆกับนายนะถึงนายจะไม่ว่าอะไรแต่ฉันก็เคืองนะ” คางามิบอกด้วยท่าทางหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด
”ไม่เป็นไร ฉันไม่ถือเรื่องนี้หรอก...ตอนนี้จะช่วยฉันหน่อยได้มั้ย” มายุสุมิถามด้วยหน้านิ่งๆแต่แววตาเต็มไปด้วยความร้อนรน
“แล้วจะให้ผมช่วยอะไรเหรอครับรุ่นพี่มายุสุมิ” คุโรโกะถามออกไป
“..........พอจะรู้ที่ๆฉันจะใช้หลบจากอาคาชิรึเปล่า...” มายุสุมิถามออกไป
“ พอจะรู้ครับแต่ว่าต้องอาศัยการช่วยเหลือจากเพื่อนของผมครับ รุ่นพี่ชินกับการไปค้างบ้านคนอื่นนานๆมั้ยครับ” คุโรโกะถามขึ้นมา
“อืม...ก็พอได้.....” มายุสุมิตอบ
“งั้นรอสักครู่นะครับ...” คุโรโกะหายเข้าไปคุยโทรศัพท์ในห้องสักพักก็ออกมา
“เรียบร้อยแล้วครับ เก็บของแล้วย้ายไปที่อยู่นี้เลยครับ รุ่นพี่รีบไปก่อนที่อาคาชิคุงจะรู้เถอะครับ” คุโรโกะบอก
“อื้ม ฉันจะไปวันนี้เลยขอบคุณมากนะฉันจะหาทางตอบแทนทีหลังแล้วกัน” มายุสุมิรับที่อยู่แล้วจากไปอย่างเร่งร้อน
“ที่อื่นก็มีตั้งเยอะทำไมถึงต้องให้เขาไปโอกินาว่าด้วยล่ะแถมไปอยู่บ้านของโองิวาระอีก” คางามิถามพลางนึกถึงเพื่อนสมัยเด็กของคุโรโกะผู้มีความเฟอะฟะในระดับที่หาตัวจับยาก(?)
“ที่นั่นเป็นที่ๆอาคาชิคุงไม่น่าจะนึกถึงได้ง่ายนักอีกอย่างที่รุ่นพี่เขาถูกทำร้ายจิตใจมาผมคิดว่าให้ไปอยู่กับโองิวาระคุงน่ะดีที่สุดแล้วล่ะครับเพราะโองิวาระคุงเป็นคนที่อบอุ่นมากเลยล่ะครับ” คุโรโกะยิ้มออกมา
“โอกินาว่าทำไมไกลชะมัดแต่เอาเถอะรีบเก็บของแล้วรีบไปดีกว่า” มายุสุมิคิดระหว่างเก็บของเขาก้ไปเห็นบางอย่างเข้า
“.....อาคาชิ.....” มายุสุมิมองไปยังรุปตอนถ่ายรับรางวัลวินเทอร์คัพมองไปใบหน้าของคนที่ทำให้เขาต้องพยายามหนี...ใบหน้าของคนที่เขารักสุดหัวใจ
“ฉัน......จะต้องไป....ไม่งั้นคนที่จะเจ็บจะเป็นทั้งฉันและนายอาคาชิ....ฉันยอมให้ตัวเองเจ็บคนเดียวเสียยังจะดีกว่า....ฉันน่ะ...เป็นเงาของคุโรโกะให้กับนายไม่ได้....” มายุสุมิพึมพำกับรูปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างเงียบงัน
“.....แต่ฉันก็คงลืมนายไม่ได้....นายเป็นคนแรก.....ที่ยื่นมือเข้ามาหาฉัน.....นายเป็นคนที่เห็นคุณค่าของฉัน......แม้ว่านายจะมองฉันแบบไหน..แต่ว่า....เวลาที่ใช้ร่วมกันของฉันกับนาย.....ฉันจะจำไว้ตลอดไป.....” มายุสุมิพึมพำทั้งน้ำตาก่อนจะเก็บรูปใบนั้นไว้ในกระเป๋าสตางค์อย่างห่วงแหนก่อนจะเช็ดน้ำตา
“ลาก่อนนะ....อาคาชิ....” มายุสุมิกล่าวออกมาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะออกจากห้องทีว่างเปล่าของเขาไป
“รีบไปผมต้องไปหาเขาให้เร็วที่สุด” อาคาชิบอกคนขับรถด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“จะไปที่ไหนเหรอขอรับนายน้อย” คนขับรถถาม
“ไปที่คอนโดที่ใกล้ๆนี่รีบไปเร็วเข้า” อาคาชิออกคำสั่งพอรถจอดเขาก็รีบวิ่งลงมาแล้วเข้าไปถามพนักงานต้อนรับทันที
“อ๋อ...มายุสุมิคุงเหรอย้ายออกไปชั่วคราวน่ะเขาบอกว่าจะให้คนอื่นเช่าไปก่อนก็ได้น่ะ” พนักงานบอกทำให้อาคาชิต้องกัดฟันกรอด
“ขอบคุณครับ..” อาคาชิรีบออกมาแต่ก็มีคนๆหนึ่งคว้าแขนของเขาไว้ซะก่อน
“นิจิมูระซัง......” อาคาชิหันกลับไปมองชายที่คว้ามือเขาไว้
“...อาคาชิไม่ได้เจอกันนานเลยนะ..” นิจิมูระยิ้มหวานแต่ออร่าทมึนข้างหลังนั้นไม่ได้เข้ากันเลยแม้แต่น้อย
“ชู อย่าทำแบบนั้นสิ” เสียงของฮิมูโระดังขึ้นพร้อมมือขาวปรากฏขึ้นมาตีแขนนิจิมูระไว้
“นิจิมูระซังมาทำอะไรที่นี่ครับ” อาคาชิถามออกมา
“มาทำไมน่ะเหรอ ก็มาให้คำแนะนำเด็กนิสัยเสียบางคนน่ะสิ” นิจิมูระดูท่าทางหงุดหงิดพอดูจนทำให้ฮิมูโระต้องคอยห้าม
“คำแนะนำ จะพูดว่าสิ่งที่ผมทำมันผิดเหรอครับ” อาคาชิถามด้วยความไม่พอใจ
“ก็ใช่น่ะสิ ไอ้บ้า...แกน่ะทำร้ายจิตใจเขาแบบสุดๆเลยรู้มั้ย...ฉันจะไม่ห้ามให้แกไปตามเขาแต่ว่าถ้านายคิดจะไปตามเขานายควรจะจะคำนึงว่านายตามเขาในฐานะไหนถ้าคิดจะไปตามในฐานะเงาของราคุซันฉันว่านายก้กลับราคุวันไปซ้อมแล้วหาคนใหม่ดีกว่าแต่ถ้านายจะไปเพื่อตามมายุสุมิ จิฮิโระแห่งราคุซันฉันก็เห็นควรไปล่ะอย่างนายคงจะไม่โง่ขนาดไม่เข้าใจที่ฉันพูดนะ” นิจิมูระจูงมือคนรักของตนจากไปทันทีทิ้งกัปตันแห่งราคุซันให้นั่งคิดอะไรหลายๆอย่างคนเดียว
ด้านมายุสุมิที่ไปถึงโอกินาว่าในยามบ่ายของวัน
“....ร้อน.....” มายุสุมิบ่นหลังเดินมานานจนมาถึงหน้าบ้านตามที่อยู่
“...ทำไม..บ้านมีหลายหลังซ้อน...” มายุสุมิคิดพลางเซเซมาเพราะการตากแดดร้อนๆนานเกินไปส่งผลให้เด็กหนุ่มใกล้จะเป็นลมเต็มทีตอนนี้ขนาดกดออดหน้าบ้านอีกฝ่ายยังยากเลย
“....อ๊ะ...พี่ชายคือคนที่คุโรโกะพูดถึงสินะ เชิญเลยครับผมยินดีต้อนรับ” เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลดวงตากลมโตเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขและความอาทร
“นาย....โองิวาระ ชิเงะฮิโระสินะ...” มายุสุมิถามพลางเดินเซๆไปเข้าไป
“ครับ ผมโองิวาระ ชิเงะฮิโระ ยินดีที่ได้รู้จัก” โองิวาระแนะนำตัวก่อนจะช่วยอีกคนถือของเข้ามาภายในบ้านของเขา
“อืม...” มายุสุมิเดินไปแล้วก็ไปทรุดตัวนั่งบนโซฟาที่ห้องรับแขกทันทีด้วยความเพลียจากความร้อน
“อ่า..งั้นรอเดี๋ยวนะครับ” โองิวาระหายไปสักพักก็กลับมาพร้อมเกลือแร่ขวดหนึ่ง
“อะ....ขอบคุณ” มายุสุมิรับมาก่อนจะกระดกดื่มทันที
“ผมรู้เรื่องจากคุโรโกะแล้วนะครับ ยินดีต้อนรับนะครับ รุ่นพี่มายุสุมิ” โองิวาระยิ้มตาตาหยีท่าทางร่าเริงและเป็นมิตรของเขาทำให้มายุสุมิรู้สึกสบายใจขึ้นอย่างประหลาด
“อือ....ว่าแต่ฉันนอนที่ไหน” มายุสุมิถามออกมา
“ใช่ๆ ลืมบอกเสียสนิทเลยแหะๆ งั้นตามมาเลยครับ” โองิวาระนำมายุสุมิมาจนถึงห้องใกล้ๆกับห้องของตัวเองแล้วเปิดประตูให้
“ผมทำความสะอาดเรียบร้อยแล้วรุ่นพี่มายุสุมิก็จัดของตามสบายนะครับ” โองิวาระบอก
“อืม.....” มายุสุมิรับกุญแจมาก่อนจะยกของเข้าไปจัด
“เจ้าเด็กนี่ให้ความรู้สึกต่างจากฮายามะ.......แถมยังดูเฟอะฟะยังไงก้ไม่รู้” มายุสุมิคิดขณะจัดไลท์โนเวลเข้าตู้
“แต่ทำไมเราถึงมีความสุขเวลาอยู่กับเจ้าเด็กนั่นนะ” มายุสุมิคิดพลางจัดของไปเรื่อยๆจนกระทั่งเขากลับมานั่งบนเตียงอีกครั้งก็เป็นเวลาเย็นแล้ว
“เราจะต้องไม่เป็นภาระเขามากเกินไป....” มายุสุมิคิดเปิดกระเป๋าสตางค์ก็พบกับรูปที่เขาเอาติดตัวมาด้วยพอเขามองไปที่รูปนั้นเขาก็รู้สึกเหมือนถุกทำร้ายจิตใจอีกครั้ง
“ทำไมนะ....ทั้งที่รู้ว่ายิ่งจำได้ยิ่งเจ็บแต่ทำไมเรายังจำได้อยู่นะ....ทำไม....เราถึงลืมไม่ได้.....ทั้งที่เขาก็แค่...หลอกใช้เรา....” มายุสุมิมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกเจ็บปวดใจน้ำตาที่กลั้นไว้เริ่มจะไหลออกมาพอดีกับที่มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
“รุ่นพี่มายุสุมิคร้าบ จัดของเสร็จรึยังคร้าบบบ” โองิวาระส่งเสียงเรียกเขา
“สะ...เสร็จแล้วมีอะไร...” เขาถามด้วยเสียงที่สั่นๆเพราะอารมณ์ที่ไม่คงที่ของเขา
“คือ ผมจะมาชวนรุ่นพี่มายุสุมิออกไปกินอะไรด้วยกันน่ะครับ” โองิวาระบอก
“เดี๋ยวตามไป” มายุสุมิบอกไปด้วยเสียงที่สั่นๆเหมือนเดิม
“เอ่อ....รุ่นพี่มายุสุมิ ผมขอพูดอะไรสักหน่อยได้มั้ยครับ” โองิวาระถามออกมา
“ว่ามา” มายุสุมิตอนนี้เช้ดน้ำตาของตัวเองออกไป
“เป็นคำที่พ่อของผมเคยบอกผมไว้ ไม่จำเป็นต้องให้ใครเห็นค่าในตัวเรา ขอแค่เราเห็นค่าในตัวเองก็พอ เพราะงั้นห้ามคิดว่ารุ่นพี่เป็นคนไร้ค่านะครับ อย่างน้อยผมเองก็ไม่คิดแบบนั้นนะครับ งั้นผมไปรอข้างหน้าบ้านนะครับ” โองิวาระบอกก่อนออกไป
“.......เด็กบ้า........” มายุสุมิพึมพำเสียงเบาพร้อมยิ้มบางๆออกมา
“....การมาอยู่ที่นี่ก็ไม่ใช่เรื่องแย่อะไรนักสินะ” มายุสุมิคิดพร้อมเปลี่ยนชุดตามออกไป
2 อาทิตย์ต่อมา
“เซย์จัง...ไม่เจอเลยทำไงดีดูท่าจะไม่ได้อยู่ที่เกียวโตแล้วล่ะนะ” เรโอะวิ่งกลับมาหาอาคาชิที่โรงยิมพร้อมบอก
“ทางนี้ก็ไม่เจอเลยหายไปไหนกันนะ จะติดต่อก็ไม่ยอมรับสายด้วยน่ะ” โคทาโร่บ่น
“นั่นสิ อาคาชิ นายจะทำยังไงต่อล่ะ..” เนบุยะถาม
“....ผมได้ข้อมูลอีกอย่างนึงมาเรโอะ โคทาโร่มากับฉันส่วนเนบุยะไปบอกโค้ชตามกระดาษนี้” อาคาชิบอกเรียบๆก่อนจะโยนกระดาให้เนบุยะแล้วเดินนำออกไปทันที
“รอด้วยสิอาคาชิ” โคทาโร่ตัดสินใจวิ่งตามไปทันที
“เซยจังรอเดี๋ยว” เรโอะวิ่งตามไปอีกคน
“เราจะโตเกียวกัน ไม่มีเวลาแล้วเราต้องรู้เบาะแสของเขาให้เร็วที่สุด” อาคาชิบอกพลางเดินไปแล้วซื้อตั๋วพร้อมขึ้นรถไฟชินคันเซ็นไปพร้อมกับเรโอะและโคทาโร่ทันที
“เซย์จังเราจะจะไปไหนกัน...” เรโอะถามออกมาหลังตามขึ้นมาได้ทันแล้ว
“โตเกียวห้องคางามิ ไทกะ พวกเขาน่าจะรู้ว่ารุ่นพี่มายุสุมิไปไหน” อาคาชิบอกเสียงเข้ม
“เอ๋ เซย์จังรู้มาจากไหนล่ะ” เรโอะถามออกมาด้วยความสงสัย
“เท็ตสึยะ” อาคาชิกกล่าวบอกเสียงเรียบ
“นายคิดว่าอาคาชิจะมาถึงเมื่อไหร่” คางามิถามคนรักของตนที่อยู่ในสภาพสวมเสื้อของเขาตัวเดียวสภาพเหมือนพึ่งเสร็จเรื่องอย่างว่ามาหมาดๆ
“น่าจะไม่นาน” คุโรโกะบอกเสียงเบาพลางเดินไปแต่งตัวให้เรียบร้อย
“งั้นก็แปลว่ามายุสุมิสำคัญกับเขามากสินะ” คางามิถาม
“คนเราเวลาเสียอะไรไปจะเริ่มรู้ค่าของสิ่งที่เสียไปครับ” คุโรโกะบอกเสียงเรียบๆ
“งั้นเหรอ...” คางามิมองร่างบางตรงหน้ากด้วยท่าทางอยากดึงไปฟัดอีกรอบแต่ว่ามีเสียงดังแทรกเข้ามาวะก่อน
“เขาอยู่ที่ไหน เท็ตสึยะ” อาคาชิที่ตอนนี้เหมือนจะโกรธจนสะกดคำว่ามารยาทไม่เป็นอีกต่อไปเลยพุ่งเข้ามาหาทั้งสองคนพร้อมกรรไกรสีแดงในมือ
“....โอกินาว่าครับ..อาคาชิคุง...อาคาชิคุงรักเขาสินะครับ รักรุ่นพี่มายุสุมิ” คุโรโกะถามนิ่งๆ
“....เขาเป็นหมากของผม...ผมจะตามเขากลับมาผมถูกเสมอและไม่มีใครที่จะหนีจากผมไปได้!!!” อาคาชิตวาดกร้าวพร้อมเดินออกไป
“พี่จิฮิโระ ครับฝากเรื่องงานบ้านด้วยนะครับผมขอไปเล่นบาสก่อน” โองิวาระวิ่งออกจากบ้านไปโดยมีมายุสุมิมาส่ง
“เอาล่ะเริ่มจากการทำความสะอาด” มายุสุมิได้เรียนรู้อะไรมากมายจากงิวาระหลายๆอย่างรวมถึงวิธีการทำงานบ้านแบบละเอียดซึ่งเขาที่อยู่ว่างๆก็รับหน้าที่ในการดูแลบ้าน
“วันนี้ข้าวเย็นจะทำเป็นอะไรดีที่จะทำให้เจ้าเด็กนั่นดีใจนะ” มายุสุมินั่งคิดพลางเดินไปหยิบกล่องยาลงมา
“เจ้าเด็กซุ่มซ่ามนั่นคงเจ็บตัวกลับมาแหงๆ....เตรียมไว้ก่อนดีกว่า” มายุสุมิคิดพลางจัดเตรียมทุกอย่างเอาไว้เพื่อตอนนี้ความสัมพันธ์ของเขากับโองิวาระดีขึ้นมาจนตอนนี้เขาก็รักโองิวาระเหมือนน้องชายคนหนึ่งแล้วไม่รู้ว่าเป็นเพราะนิสัยที่เข้ากับคนอื่นง่ายและสว่างไสวของโองิวาระรึเปล่าที่ทำให้เขาเปิดใจรับได้ภายในเวลาแค่เพียงสองอาทิตย์
“....อยากเล่นบาสกับ.....อาคาชิ......อีกครั้ง......” มายุสุมิคิดพลางมองไปยังโองิวาระที่เล่นสตรีทบาสทำให้เขานึกถึงสมัยที่เขายังเล่นบาสกับอาคาชิอยู่อดีตที่ราคุซัน....
นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่เขาเหม่ออยู่แบบนี้รู้สึกตัวอีกทีโองิวาระก็มาสะกิดเขา
“พี่จิฮิโระครับเหม่ออีกแล้วนะครับ ผมว่าเราออกไปเดินเล่นกันมั้ยครับ” โองิวาระถาม
“อืม..ก็ดี.....” มายุสุมิตอบพร้อมลุกขึ้นมา
“ไปชายทะเลกันครับ” โองิวาระฉุดมือของมายุสุมิออกไปที่ชายทะเลด้วยรอยยิ้ม
“อื้ม...” มายุสุมิยิ้มบางๆออกมาเขายิ้มบ่อยขึ้นมากหลังมาอยู่กับโองิวาระ
“....รุ่นพี่....มายุสุมิ......” อาคาชิที่เดินทางมาไกลก้พบกับภาพที่บาดลึกลงไปในใจของเขาเหมือนต้องการตอกย้ำเขาว่าเขาพลาดพลาดชนิดไม่อาจจะย้อนกลับได้อีก
“นี่แน่ะๆ “ โองิวาระยกมือขึ้นสาดน้ำทะเลใส่มายุสุมิ
“อะ....เดี๋ยวเถอะ” มายุสุมิสาดน้ำคืนใส่อีดกคนทันทีพร้อมขยับรอยยิ้มบางๆรอยยิ้มที่เขาไม่เคยได้รับรอยยิ้มที่มีความสุขจากใจของมายุสุมิ
“....!!!!” มายุสุมิมองเห็นอาคาชิก็ทำหน้าตกใจสุดๆก่อนจะหันหลังและวิ่งจากไปทันที
“รุ่นพี่” อาคาชิทำท่าจะวิ่งตามไปแต่ถูกโองิวาระขวางเอาไว้
“ถอยไป โองิวาระ ชิเงะฮิโระ “ อาคาชิตวาดด้วยความโกรธเกรี้ยว
“ไม่ ฉันไม่ยอมให้นายทำให้ใครต้องเจ็บปวดไปมากกว่านี้ นายทำร้ายเขามาครั้งหนึ่งแล้วฉันจะไม่ให้นายทำร้ายเขาอีก” โองิวาระตวาดด้วยแววตาแน่วแน่
“ได้งั้นผมจะกำจัดคุณ....โองิวาระ ชิเงะฮิโระ” อาคาชิหยิบกรรไกรสีแดงขึ้นมา
“ลองทำดูสิ พี่จิฮิโระคงไม่มีวันให้อภัยนายแน่” โองิวาระบอกทำให้อาคาชิชะงักไป
“ตอนนี้พี่จิฮิโระเป็นพี่ชายของฉัน ฉันจะไม่ยอมให้นายทำเขาเสียใจอีกเพราะงั้นกลับไปเถอะ”
โองิวาระบอกเรียบๆแววตาที่เคยร่าเริงดูแข็งกร้าวเสียจนน่ากลัว
“ไม่...ผม..ไม่มีวันปล่อยเขา.....” อาคาชิเริ่มเซไปมาเพราะช่วงสองอาทิตย์ที่ผ่านมานี้เขาทุ่มเทในการหาตัวมายุสุมิจนไม่ได้พักผ่อนอย่างเพียงพอ
“เซย์จัง..อันตราย” เรโอะที่ตามมาทันก็รีบวิ่งไปรับไว้แต่ว่ากลับไม่เร็วเท่าโองิวาระที่พุ่งเข้ามารับตัวอาคาชิไว้ก่อน
“เดี๋ยว..เรื่องของพี่จิฮิโระกับอาคาชิผมจะจัดการเองรุ่นพี่ไปรอที่โรงแรมเถอะ” โองิวาระบอกพลางแบกอาคาชิขึ้นบ่า
“ดะ...เดี๋ยวจะให้ฉันเชื่อใจนายได้แน่เหรอ” เรโอะร้องถามด้วยความระแวงเพราะเมื่อกี้โองิวาระแสดงท่าทีเป็นศัตรูกับอาคาชิแบบโจ่งแจ้ง
“เชื่อใจผม....ตอนนี้พี่จิฮิโระคงไม่อยากเจอพวกรุ่นพี่เหมือนกันแน่นอน” โองิวาระบอกก่อนจะวิ่งกลับไปที่บ้านพร้อมอาคาชิ
ผ่านไปนานเท่าไหร่ก็ไม่ทราบดวงตาสองสีก็ลืมขึ้นอีกครั้ง
“ที่นี่...” อาคาชิมองไปรอบๆก็พบกับโองิวาระที่กำลังนั่งทานของว่างอย่างเอร็ดอร่อย
“อ้าว ตื่นแล้วเหรอ นายหลับไปตั้ง 2 ชั่วโมงแน่ะ” โองิวาระบอก
“ที่นี่ที่ไหน โองิวาระ ชิเงะฮิโระ” อาคาชิถามออกมาด้วยท่าทางไม่เป็นมิตรเลย
“บ้านฉันแล้วก้เป็นบ้านของพี่จิฮิโระในตอนนี้ด้วย” โองิวาระบอกเรียบๆก่อนจะจ้องมองอาคาชิด้วยสีหน้าจริงจัง
“นายคิดยังไงกับพี่จิฮิโระกันแน่” โองิวาระถามออกมา
“..ไม่ใช่เรื่องที่ผมต้องตอบคุณ” อาคาชิบอกพร้อมทำท่าจะลุกออกไป
“งั้นก็แปลว่าไม่ต้องการให้ผมช่วยเรื่องพี่จิฮิโระสินะ” โองิวาระยิ้มมุมปากออกมา
“ผมไม่ต้องการความช่วยเหลือจากคุณ” อาคาชิบอกอย่างเย็นชา
“งั้นผมก็รุกเข้าหาพี่จิฮิโระได้สินะครับ...” โองิวาระถามยิ้มๆ
“.......” อาคาชิกัดฟันกรอดก่อนจะที่จะสิ้นสติไปอีกครั้งเพราะเหมือนจะยังไม่หายดี
“เขาสลบไปอีกรอบแล้วนะครับ พี่จิฮิโระ....ไม่คิดจะเข้ามาดูเหรอครับ” โองิวาระกล่าวออกมาสักพักประตูห้องก็เปิดออกพร้อมกับที่มายุสุมิพุ่งเข้ามาอุ้มร่างของอาคาชิขึ้น
“ตัดสินใจแล้วสินะครับ...ผมขอให้เข้าใจกันได้เร็วๆนะครับ” โองิวาระยิ้มกว้าง
“...จงใจใช่มั้ยเจ้าเด็กบ้า” มายุสุมิมองโองิวาระก่อนจะถอนใจยาวเขาหนีมาพอแล้ว...เขาจะไม่หนีอีก..
“ตัวร้อนท่าทางจะเป็นไข้..ให้ตายเถอะเป็นกัปตันทีมแท้ๆทำไมถึงไม่ดูแลตัวเองเลยนะ” มายุสุมิมองร่างที่ถูกวางลงบนตียงนอนของตัวเองแล้วถอนใจยาวก่อนจะไปหยิบแผ่นเจลลดไข้พร้อมกะละมังใส่น้ำแล้วผ้าขนหนูมา
“...ถ้าตื่นเราจะหนีไปเลยดีมั้ยนะ.....” มายุสุมิกลับมาลังเลอีกครั้งในระหว่างที่ปลดกระดุมอาคาชิที่หลับอยู่
“.....ให้ตาย.....ทำไมเราถึงเอาแต่คิดเรื่องแบบนี้นะไม่สมกับเป็นเราเลย” มายุสุมิรีบส่ายหน้าไล่ความคิดแปลกๆของตัวเองออกไป
“...รุ่น...พี่.....” เสียงเพ้อเพราะพิษไข้ดังขึ้นมาจากจักรพรรดิแห่งราคุซันพร้อมกับมือข้างหนึ่งคว้าแขนของเขาไว้แน่น
“...!!!!” มายุสุมิตกใจแล้วทำท่าจะแกะออกถ้าไม่เพราะเสียงของอาคาชิดังตามซะก่อน
“อย่าไปนะ....ไม่อยาก....อยู่คนเดียว...คุณต้องอยู่กับผม...รุ่นพี่...คุณต้องอยู่กับผม” อาคาชิกล่าวออกมาเหมือนจะไม่ได้เพ้อคำพุดที่ออกมานั้นนอกจากจะทำให้เงาแห่งราคุวันชะงักไปแล้วยังทำให้ใจของเขาอ่อนยวบลงทันทีเพราะดวงตาสองสีที่ลืมขึ้นแล้วจ้องมองเขาแม้จะเป็นการออกคำสั่งแต่สายตานั้นเป็นคำพูดที่แท้จริงว่าคนตรงหน้านั้นขาดตนไม่ได้แล้วจริงๆ
“.......ทำไมถึงโง่ขนาดนี้นะ.....ทั้งที่เขาทำร้ายเราขนาดนั้นทำไมเรายัง...ชั่งเถอะขี้เกียจคิดแล้ว” มายุสุมิคิดก่อนจะก้มลงไปจูบอาคาชิทันทีทำให้ดวงตาสองสีที่ปรือๆเพราะพิษไข้เบิกกว้างขึ้นมาแต่มายุสุมิก็ยังคงจูบต่อไป
“แฮ่กๆ....” อาคาชิหอบออกมาหลังจากมายุสุมิถอนจูบออกไปซึ่งมายุสุมิก็นั่งหน้าแดงไม่พูดไม่จาอะไร
“....นี่คือคำสารภาพจากฉัน...” มายุสุมิบอกเบาๆก่อนจะเริ่มลงมือเช็ดตัวให้คนตัวเล็กกว่าตนเองทันที
“..........” อาคาชิเงยหน้ามองอีกฝ่ายด้วยสายตาทีเปี่ยมด้วยความสุขก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอ่อนแรง
“นอนซะ ฉันจะอยู่ข้างๆนายอง” มายุสุมิพูดก่อนจะล้มตัวนอนด้วยทันทีพร้อมตั้งคำมั่นในใจ
“ฉันจะไม่หนีนายไปอีก...ฉันสัญญา...”
ความคิดเห็น