ครั้งหนึ่ง...ฉันเคยรักนาย...

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่2 (50%)

                “ซ่าๆๆ” เสียงคลื่นกระทบหาดทรายดังเป็นระยะๆ

                กลุ่มวัยรุ่นสิบกว่าคนเดินกลับจากชายหาดเข้าสู่ที่พัก เสียงพูดคุยดังโหวกเหวกตามประสาคนหนุ่มสาว “เฮ้ย! คืนนี้ห้องเรากะห้องแกมานอนรวมกันป่ะ เที่ยวกันก็ไปกันทั้งหมดเนี่ยแหละ หลายคนหนุกดี”

                “ก็เอาดิ แกลองไปคุยกะคนในห้องแกก่อนดีกว่า”

 

                ฟ้าสีเข้มไร้แสงจันทร์ มีแต่แสงดาวระยิบระยับประดับอยู่ทำให้บรรยากาศดูสวยงามไปอีกแบบ สวย...ในแบบที่ไม่มีทางที่จะได้เห็นในกรุงเทพฯ

                “จบม.6   กันแล้วสินะ” พีชพูดเบาๆราวกับจะย้ำกับตัวเอง เธออดรู้สึกใจหายไม่ได้ เพื่อนที่สนิทกันมาหลายปีกำลังจะแยกย้ายกันไปตามทางของตัวเองแล้วหรอเนี่ย

                “ไอหมู มาทำอะไรอยู่ตรงนี้เนี่ย ยืนตากลมทะเลนานๆเดี๋ยวก็ตัวเหนียวหมดหรอก”

                “แล้วแกล่ะ มาทำไม ไม่อยู่กับเพื่อนหรอ” พีชละสายตาจากท้องฟ้า หันมามองเพื่อนรัก

                “แล้วแกคิดว่าเราอยู่กับใครล่ะ” น้ำเสียงกวนๆดังขึ้นเบาๆ

                “อ่านะ เอาจริงๆดิ”

                “ก็...มาชวนแกเดินกลับไปเล่นไพ่ไง”

                “แกไม่ไปเล่นกะเพื่อนห้องแกหรอ”

                “แกนี่น้า...เคยรู้อะไรกับเขาบ้างมั๊ยเนี่ย” เหนือเอามือมาโยกหัวเธอเล่น ก็จะยิ้มกว้างเมื่อเห็นเพื่อนรักทำหน้าบูด

                “เอ้าๆ บอกก็ได้ เดี๋ยวคนในห้องเรากะห้องแกจะมานอนรวมกัน ก็ว่าจะถามอยู่ว่าแกจะให้เราไปช่วยแบกหมอนกะผ้าห่มรึเปล่า”

                “โห...ทำตัวมีน้ำใจเป็นกะเค้าด้วย” พีชทำเสียงล้อเลียน

                “งั้นแกแบกเองล่ะกันนะ” เมื่อเห็นเพื่อนรักทำท่าจะไม่ช่วย เธอก็รีบอ้อนอย่างรู้งานก่อนที่ความซวยจะมาเยือน

                “โอ๋ๆ แก...แกนี่มันน่ารักที่สุดเลย ช่วยหน่อยเหอะนะ ไอเพื่อนรัก”

                เหนือหัวเราะเบาๆก็จะย้อนเข้าให้ว่า “ใครบ้านไหนเขาง้อกันแบบนี้ แกนี่น้า..ใช้ไม่ได้เลย ไอตัวเล็กเอ๊ย” แม้ว่าพีชจะรู้สึกขัดใจกับขนาดไซส์ของเธอ แต่ก็ไม่โต้กลับเพราะเกรงว่าขืนให้เธอแบกที่นอนลงมาคนเดียวคงจะต้องเดินหลายรอบ สู้มีคนช่วยจะดีกว่า ^-^ 

                ตีสองกว่าแล้ว... พีชปรือตามองเพื่อนๆที่ยังนั่งล้อมวงคุยกันไม่เลิก ไอ้การเล่นไพ่อีแก่กินน้ำมันก็สนุกอยู่หรอกนะ แต่ตอนนี้เธอง่วงจนจะลืมตาไม่ขึ้นอยู่แล้วอ่ะ สุดท้าย...เธอก็ทนไม่ไหวพอเล่นตานี้จบเธอก็บอกลาเพื่อนๆ ขอตัวไปนอนทันที

                “อะไรกันไอหมู...แค่นี้ง่วงแล้วหรอ เห็นทุกทีทำตัวเป็นนกฮูกนี่หว่า” เหนือทักยิ้มๆ เมื่อเห็นคนตัวเล็กทำตาปรือเดินโซเซไปหาที่นอน ความจริงเขาเองก็ว่าจะไปนอนเหมือนกัน

                “อือ...ขอคืนนี้คืนนึงอ่ะ เมื่อคืนก่อนดันนอนดึก เรานั่งดูหนังกะพี่จนถึงตีห้าครึ่ง”

                “ตีห้าบ้านแกเรียกว่าดึกหรอ =*=”

                พีชได้แต่ยิ้มแหะๆ ด้วยความง่วง เธอไม่มีอารมณ์จะมาเถียงใครทั้งนั้น ที่รู้ๆตอนนี้คือเธอต้องหาที่นอนของตัวเองให้เร็วที่สุด

                เหนือมองอาการของเพื่อนด้วยความงุนงง ทุกทีเธอจะต้องโต้กลับ เอ...หรือวันนี้มันกินยาไม่เขย่าขวดมาหว่า “พีช...แกเป็นไรไป”

                “เหนือ...แกช่วยหาที่นอนของเราให้ทีดิ ง่วงจะตายอยู่แล้ว” เสียงง่วงๆเหมือนเด็กที่นานๆครั้งจะได้ยิน ทำเอาร่างสูงต้องรีบกลั้นหัวเราะก่อนจะพา‘เด็กน้อยขี้เซา’ไปนอน