รักแสนเศร้ากับนายแสบซ่า

ลำดับตอนที่ #2 : 1 : I am Memory

1

I am Memory

            เมมโมรี่ แปลว่า ความทรงจำ ความทรงจำที่ไม่ว่าจะดีหรือร้ายนั้นก็ยังคงเป็นความทรงจำ มันอาจตลกนะ ที่แม้ว่าฉันจะชื่อความทรงจำ ที่ควรมีความทรวจำดีๆกับคนอื่นเขาบ้าง แต่ฉันดันมีแต่ ความทรงจำที่เจ็บปวด...ในตอนที่ฉันเป็นเด็กอยู่นั้น เคยมีคนถามคำถามกับฉันว่า....

“ชื่อของหนู แปลว่า ความทรงจำ หนูเคยมีความทรงจำดีๆบ้างมั้ยจ๊ะ” ในตอนนั้นที่มีคนถามคำถามนี้มา ฉันรู้คำตอบโดยทันที และไม่เสียเวลาที่จะคิดคำตอบเลย

“ความทรงจำของหนูมันมีแต่ความเจ็บปวดค่ะ...”

 ตอนที่ฉันอายุได้แค่สิบปี พ่อแม่ของฉันกลับประสบอุบัติเหตุรถชน ทำให้พวกท่านเสียชีวิตลง ทิ้งให้ฉันกับพี่สาวที่อายุห่างกันแค่สี่ปีต้องอยู่กันตามลำพัง  ถึงแม้ว่าบรรดาญาติๆที่มารับพวกเราไปอยู่ด้วยนั้นจะไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่ แต่ว่าพี่เมเปอร์ก็เลือกที่จะอยู่บ้านเก่าของพวกเรา โดยมีคุณอาเออทีร์ คอยดูแลอยู่และจัดการเรื่องมรดกทั้งหมดให้ คุณอาเออร์ทีนั้นเป็นน้องสาวของคุณแม่ของพวกเรา โดยที่คุณอามีกันกับคุณแม่แค่สองคน ซึ่งก็มาจากตระกูลที่มีฐานะเพียงปานกลางเท่านั้น แตกต่างกับคุณพ่อที่มาจากตระกลูที่มีอำนาจและเงินตรา คุณพ่อมีพี่น้องร่วมสายเลือดนับแปดคน ซึ่งไม่ว่าคนไหน ก็เป็นนักธุระกิจกันหมด แม้แต่คุณพ่อเองก็ด้วย

ครอบครัวของเรานับว่าอบอุ่น เพราะว่าคุณพ่อคุณแม่ของพวกเรา แม้จะเป็นนักธุระกิจ แต่ก็มีเวลามาใส่ใจเรา ซึ่งแตกต่างกับพวกพี่ๆ ที่เป็นลูกของพวกคุณลุงคุณป้า ที่พ่อแม่ไม่มีเวลามาใส่ใจ

ก่อนที่คุณพ่อจะแต่งงานกับคุณแม่นั้น ทั้งสองถูกคัดค้านโดยคุณปู่กับพวกคุณลุงคุณป้า ด้วยเหตุที่ว่า ฐานะทางบ้านคุณแม่ไม่เหมาะสมกัน แต่ยังดีที่มีคุณย่าคอยให้กำลังใจและทำให้คุณปู่มองข้ามเรื่องฐานะของคุณแม่ได้ โดยคุณปู่ยอมให้ทั้งสองได้แต่งงานกัน แต่คุณพ่อจะต้องสร้างธุระกิจที่เป็นอันดับหนึ่งของประเทศ หากคุณพ่อทำไม่ได้ คุณพ่อกับคุณแม่จะต้องหย่ากันทันทีโดยไม่มีข้อแม้ใดๆ ทั้งสิ้น  ซึ่งคุณพ่อก็ทำสำเร็จ ท่านเลือกที่จะเป็นนักธุระกิจนำเข้ารถยนต์ ไม่ว่าเอ่ยชื่อเอ็มบุ๊คออกไป ใครๆ ก็รู้จักหมด ในงานศพของทั้งคู่นั้น มีผู้คนมาร่วมแสดงความเสียใจเป็นจำนวนมาก การเสียชีวิตของพวกท่านนำพามาทั้งความเศร้า ความเสียใจและความเสียดาย

ท่ามกลางงานศพของพวกท่าน ฉันกับพี่สาวคอยต้อนรับบรรดาแขกนักธุระกิจที่มาร่วมแสดงความเสียใจกับคุณอาเออทีร์ กลับมีเด็กผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาทักกับฉันว่า

“เธอชื่ออะไรเหรอ” เสียงใสๆ นั้นแสดงความอยากรู้อย่างเห็นได้ชัด วินาทีที่ฉันหันไปสบตากับดวงตาสีน้ำเงินเข้มนั้น ทุกอย่างก็เริ่มที่จะหยุดนิ่ง...

“เมมโมรี่...” สิ่งที่ฉันทำ คือการบอกชื่อของตัวเองให้เขาได้รู้เพียงเท่านั้น โดยทีไม่คิดจะถามชื่อเขากลับไปบ้าง

“เมมโมรี่ ที่แปลว่า ความทรงจำนะเหรอ ว้าว~ งันเธอก็มีความทรงจำดีๆนะสิ” แต่ถึงแม้ว่าฉันจะหยุดพูดไปแล้ว แต่เขาก็ยังที่จะพูดต่อ เฮ้อ~ ชักรำคาญซะแล้วสิ =_=^^

“.....” ฉันยังคงเลือกที่จะเงียบต่อไป โดยคิดว่าเดียวเขาก็คงจะหยุดพูดเอง แต่มันดันไม่ใช่อย่างที่ฉันคิด เขาเดินเข้าไปขออนุญาตจากคุณอาเออร์ทีเพื่อที่จะพาฉันไปเดินเล่น โดยอ้างว่าเป็นเพื่อนสนิทของฉัน ตอนแรกคุณอาก็เกือบจะไม่อนุญาตแล้วละนะ แต่เพราะว่าแขกท่านอื่นที่พึ่งมาถึงงาน ทำให้ท่านต้องรีบไปต้อนรับ โดยกำชับว่าอย่าไปเดินเล่นไกลนัก แต่ว่า...ฉันบอกจะไปกับนายเหรอ!!! แล้วฉันไปเพื่อนสนิทกับนายเมื่อไหร่วะ!!!

“เอาละ ที่นี่ไม่มีคนแล้ว” คำพูดของหมอนี่ทำเอาฉันถึงกับงงเลย เมื่อถูกลากให้มายังลานกว้างๆที่หนึ่ง โดยรอบๆก็ไม่มีคนเดินผ่านเลยสักนิด ชักกลัวขึ้นมาแล้วสิ

“อะไรของ...”

“ร้องออกมาสิ...ไม่มีคนเห็นหรอก” ในขณะที่ฉันกำลังจะถามเขาไปนั้น เขาก็ดันพูดแทรกขึ้นมาซะก่อน แล้วอะไรละที่บอกว่าร้องออกมานะ??

“ร้องให้คนมาช่วยนะเหรอ” ฉันถามกลับออกไปอย่างงงๆ

“จะบ้าเหรอ! ที่ฉันบอกให้ร้องนะ คือร้องไห้ต่างหาก” เขารีบบอกอย่างรวดเร็ว คงกลัวฉันจะทำจริงละมั่ง แล้วให้ร้องไห้เนี่ยนะ ไม่มีทาง!! ฉันไม่มีทางร้องไห้ให้ใครเห็นเด็ดขาด

“นายฝันอยู่รึไง นายเป็นใครฉันยังไม่รู้จัก แถมยังพูดจาประหลาดอีก แล้วทำไมฉันต้องร้องไห้ให้นายเห็นด้วยเล่า!!!” ฉันตอบกลับไปอย่างฉุนๆ หวังว่าคนตรงหน้าจะตีหน้าเศร้าสักหน่อย ก็เลยเงยหน้าไปมองเขา แต่เขาดันยืนยิ้มซะเนี่ย =_=3 เซ็งจริงๆ

“งันเหรอ นี่คือเหตุผลของเธอเหรอ? สวัสดี ฉันชื่อไอที ไอที เฟรส เฟอร์นันเดส” ว่าแล้ว เขาก็เริ่มแนะนำตัวเองให้ฉันรู้จัก เขาเป็นคนที่แปลกมากทีเดียว

“....”

“แล้วเธอจะไม่แนะนำตัวให้ฉันรู้จักหน่อยเหรอ??” เขาถามอย่างอยากรู้อีกแล้ว เฮ้อ~ ได้ข่าวว่าก่อนหน้านี้นายถามชื่อฉันไปแล้วนะ แต่เอาเถอะ เพื่อเป็นการตัดรำคาญ ฉันจึงแนะนำตัวออกไปอย่างส่งๆ

“เมมโมรี่ เมมโมรี่ เกรน สการ์เลต...” โดยไม่รู้เลยว่าหลังจากแนะนำตัวไปแล้ว มันจะเปลี่ยนชีวิตฉันไปเลย...