[Fan Fic KHR]~My Story ฉันรักนาย เเมวน้อยของฉัน~[?? x 18]

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่5 หนีออกจากบ้าน(By Kyoya)

"ฮ้าว~ว" ผมตื่นขึ้นมาเพราะเสียงดังตึงตังในตอนเช้า  ใครบังอาจมาปลุกห๊ะ?!      

"อ้าว!เคียวยะ!ขอโทษที่ทำให้ตื่นนะ" ยูกิยามะพูดขึ้นในขณะที่กำลังวุ่นอยู่กับการเเต่งตัวเเละจัดของ

"คุณเข้ามาได้ยยังไง??'' ผมถามพร้อมกับหยิบตะบองเหล็กของผมขึ้นมาเตรียมจู่โจม

"ดะ....ดะ....เดี๋ยวสิ! เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันรีบน่ะ ดันมีสอบวันนี้ซะได้....ฉันจะกลับมาอีกที่ตอนเย็นนะ ส่วนอาหารทั้งมื้อเช้ากับมื้อกลางวันฉันทำเอาไว้เเล้วนะ ไปล่ะ!!" ยูกิยามะวิ่งออกไปจากห้อง คิดจะหนีทางอ้อมน่ะสิ เเน่จริงก็มาสู้กันสิ!! = =*

"กลับมาตอนเย็น...." ผมทวนคำพูดของผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง.....โอกาสดีล่ะ!!

"เอ่อ.....เอาเป็นว่า....กินข้าวก่อนดีกว่า-   -;; " ผมรีบเดินลงไปที่ห้องครัวทันที เพราะตอนนี้....ท้องผมร้องเเล้ว= =''

--เวลา 09.30 น.--

  หลังจากที่ทานอาหารเรียบร้อย  ผมจึงเริ่มทำการ"ปีน" กำเเพงหลังบ้านเพื่อ"หนี"ออกจากบ้าน  ผมไม่ยอมถูกขังในบ้านนี้หรอกนะ!

"ลงสวย...." ผมเอ่ยขึ้นเบาๆหลังจากที่ลงมาจากกำเเพงมาอย่างสวยงาม

   หลังจากที่ได้รับอิสระภาพ(หรือหนี?)ผมก็เดินไปเรื่อยๆตามถนน จนเดินผ่านฝูงเเมวตัวผู้ฝูงหนึ่ง

"จากไปไหนหรือจ๊ะ??" เเมวตัวผู้ตัวหนึ่งในฝูงทักผม  ทำไมใช้คำว่า"จ๊ะ"กับผมล่ะ= =?

"จะไปไหนก็เรื่องของผม..." ผมตอบเเละเดินต่อไป เเต่เจ้าเเมวพวกนั้นก็ยังเดินตาม

"เเหม~อย่าใจร้ายกันสิจ๊ะ น้องสาว~" เจ้าเเมวตัวหนึ่งพูดจนผมถึงกับชงะงัก  เมื่อกี้ไม่ได้หูฝาดใช่ไหม??เหมือนผมจะได้ยินคำว่า"น้องสาว"????

"เเล้วคุณต้องการอะไร??" ผมถามเจ้าเเมวตัวผู้ เเต่เเล้วปฏิกิริยาของเจ้าเเมวพวกนั้นก็กลายเป็นสายตาของความหื่นกระหาย

"มาเป็นของพี่นะจ๊ะ!!!!" หลังจากที่เเมวตัวหนึ่งตะโกนขึ้น ทั้งหมดก็กระโจนเข้ามาหาผมทันที  เเต่จะอยู่ทำไมล่ะ??

"วิ่งล่ะ!!!!!" ผมตะโกนขึ้นพร้อมกับซอยเท้าเพื่อวิ่งหนีเเมวหื่น  เเล้วทำไมต้องมารุมผมด้วย!!!

--ผ่านไป30นาที--

"เเฮ่ก....เเฮ่ก...หนีพ้นเเล้วสินะ" ผมยืนหอบอย่างหนักหลังจากที่วิ่งมาราธอน(จริงๆนะ...)หนีพวกเเมวหื่นที่หน้าร้านน้ำชาเเห่งหนึ่ง  ความจริงไม่ได้อยากหนีหรอกนะ...เเต่ถ้าสู้เเล้วเผลอเเม้เเต่นิดก็อาจเสียเวอร์จิ้นไปก่อนก็ได้= =;;

"ที่นี่ที่ไหนเนี่ย???" ผมพูดขึ้นหลังจากที่มองไปรอบๆ....นี่เราหนีมาไกลไปป่ะเนี่ย= =;;

"อ้าว!ว่าไงจ๊ะ!" ในขณะที่กำลังมึน(?)ก็มีคุณยายคนหนึ่งทักผมขึ้น

"เอ่อ....สวัสดีครับ..."ผมโค้งสวัสดีให้คุณยาย(ต้องรักษาวัฒนธรรมน่ะ...เช้าจั๊ย??)

"ว่าไงจ๊ะพ่อหนุ่ม?ออกมาเดินเเต่เช้าเลยนะ" คุณยายคนนั้นพูดพร้อมกับค่อยๆเดินมานั่งข้างๆ

"พอดีเบื่อบ้านน่ะครับ ก็เลยออกมาเดินเล่นเเก้เบื่อน่ะครับ" ผมตอบพร้อมกับขยับที่นั่งให้คุณยายนั่ง

"งั้นเหรอ....เด็กนี่ดีจังเลยนะ..."คุณยายพูดพร้อมกับยิ้มให้ผม  ไม่ได้เห็นภาพเเบบนี้มานานเท่าไหร่เเล้วนะ....

"ฮะๆไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ^////^" ผมตอบไปด้วยความเขินเล็กน้อยตามประสาของเด็กที่ถูกผู้ใหญ่ชม   เฮ้อ....รู้สึกดีจังเลยเเฮะ....

--เวลา 12.00 น--

หลังจากที่นั่งคุยกับคุณยายามาซักพัก ผมก็ทำการเดินสำรวจเมืองต่อไป

"เฮ้อ...เมื่อกี้คุณยายเลี้ยงขนมด้วย...น่าอายจังเลยเเฮะ" ผมพูดขึ้นเบาๆหลังจากที่เเยกกับคุณยาย รู้สึกอายนะ...เเต่ขนมที่ร้านนี้อร่อยดีเเฮะ=w=;;

"โอ๊ะ!!!...." ในขณะที่ผมกำลังเดินอยู่นั้นจู่ๆก็รู้สึกวูบจนสะดุดขาไปเล็กน้อย(เวียนศีรษะคล้ายจะเป็นลม ใช้ครีมโทนาฟ!/ไร  จะเอามาทาฮ่องกงฟุตหรือไง?!!/ฮิบะ)

'เเดดก็ไม่มีนี่....' ผมคิดหลังจากที่ตั้งหลังยื่น หรือเเดดจะทำพิษ

'ช่างมันเถอะ...' คิดไปก็หนักหัว ผมจึงเลิกคิดเเละเดินต่อไป  เเต่ฟ้าฝนก็ช่างไม่เป็นใจเสียจริง

"หวา!!!!" ผมร้องขึ้นหลังจากที่ฝนเทกระจาดลงมา

 
หลังจากนั้นฝนก็เริ่มตกหนักขึ้นเเละหนักขึ้นจนตัวผมเปียกอย่างรวดเร็ว  ผมจึงรีบวิ่งหาที่หลบฝน เเต่วิ่งหามาได้ซักพักเเล้ว....ผมก็ยังไม่เจอที่ที่จะหลบฝนได้เลย จนวิ่งไปถึงสวนสาธารณะเเห่งหนึ่ง

'หลบในนั้นก่อนก็ได้...' ผมคิดหลงัจากที่เห็นกันสาดตรงตู้ขายของอัตโนมัต

"เฮ้อ...เปียกหมดเลย" ผมบ่นหลังจากที่วิ่งมาถึงกันสาดเเละบิดเสื้อที่เปียกน้ำ  เซงจริงให้ตายสิ...= =*

"ทำไมถึงหนาวขนาดนี้เนี่ย...." ผมพูดพร้อมกับค่อยๆนั่งเเละกอดเข่าตัวเองเพื่อหาความอบอุ่น  ชีวิตที่อยู่อย่างโดดเดี่ยวก็ต้องเป็นเเบบนี้นั้นเเหละ....

--เวลา12.30น. บ้านยูกิยามะ--(Ritsu part)

"กลับมาเเล้ว!!!!วันนี้ฝนตกเเต่หัววันเลยเเฮะ..." ฉันตะโกนขึ้นหลังจากที่เปิดประตู(อย่างทุลักทุเล)เข้ามา  สอบเสร็จเเล้วได้กลับเลยนี่มันดีจริงๆ-w-

"เคียวยะ!!!ฉันซื้อเค้กมาฝากด้วยนะ!!!" ฉันตะโกนเรียกเคียวยะ  เเต่ไม่มีตะบองลอยตอบกลับมา

'เเปลกเเฮะ....' ฉันเริ่มสงสัยเเละเริ่มกังวล จึงเริ่มเดินหาเคียวยะภายในบ้าน

"เคียวยะ...อยู่ในนี่หรือเปล่า?" ฉันเรียกถามพร้อมกับชะโงกหน้าเข้าไปในห้องสมุด  เเต่ก็ไม่มีใครอยู่ด้านใน

"เเย่เเล้ว......" ฉันพึมพัมขึ้นเบาๆหลังจากที่รู้ว่าตอนนี้........เคียวยะหายตัวไปเเล้ว!!!!!....เเต่เราก็ต้อง'มีสติ'เอาไว้ ค่อยๆคิดก่อน.....

"ถ้าฉันเป็นเเมว......เเล้วเราจะไปที่ไหนล่ะ??" ฉันพึมพัมเเละคิด....โดยปกติ เวลาเห็นเเมวจรจัด(??)เราจะเจอบ่อยที่ไหน.......

"หรือว่า....." ในขณะที่กำลังคิด จู่ๆสถานที่เเห่งหนึ่งก็พุดขึ้นมา.....ที่นั้นก็คือ....

"สวนสาธารณะ.......ตอนนี้ฝนตกด้วย.....เเย่เเล้ว!!เคียวยะหนาวตายเเน่!!!" ด้วยความที่ตกใจบวกกับที่ฉันเป็นคนห่วงคนอื่นเกินเหตุ จึงรีบหยิบร่มเเละวิ่งออกจากบ้านไป  เคียวยะ.....อย่าเป็นอะไรไปนะ!!!

--สวนสาธารณะ--(Kyoya part)

''ขยับไม่ได้เลย......'' ผมพูดขึ้นเบาๆหลังจากที่นั่งกอดเข่าอยู่ท่ามกลางสายฝนเเละลมที่เย็นทะเยือกจนตัวเย็นเเละชาไปหมด  เมื่อไหร่ฝนจะหยุดเนี่ย!!!!

'ไม่ไหวเเล้ว....ตาจะปิดเเล้ว.....' ผมคิดพร้อมกับพยายามที่จะไม่ให้ตัวเองหลับ ขืนหลับกลางอากาศเย็นเเบบนี้ก็ตายเเน่

"อย่าพึ่งหลับสิ....ไม่ยอมจบเเบบนี้หรอกนะ...." ผมพึมพัมขึ้น ตอนนี้ตาของผมเริ่มพร่ามัวเพราะร่างกายเริ่มที่จะหมดลงทีละนิด....ทีละนิด.....จนตาของผมปิดลงมันไม่ไหวเเล้ว........

  หลังจากที่ตาของผมปิดลง เเต่ก่อนที่สติของผมจะดับไป  ผมได้ยินเสียง....เสียงของผู้ชายคนนั้น....

"เคียวยะ!!!!เคียวยะ!!!อย่าเป็นอะไรไปนะ!!!!" เสียงของ'ยูกิยามะ ริทสึ'........เป็นเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินเเละหลังจากนั้น....ภาพทุกอย่างก็กลายเป็นสีดำ......เเล้วภาพหลังจากนั้น คือ...ผมอยู่อยู่ในห้องสีดำ

 
ในขณะที่ผมยืนอยู่ในห้องนั้น จู่ๆรอบข้างก็กลายเป็นทุ่งหญ้าเเละก็มีสิ่งที่ผมโหยหาปรากฏขึ้นต่อหน้าผม นั้นก็คือ.....'เเม่ พ่อเเละพี่สาว'ของผมกำลังยื่นเรียกผมอยู่ที่ฝั่งตรงข้าม เเต่ในขณะที่ผมกำลังจะเดินเข้าไปหา จู่ๆก็มีเปลวไฟลุกขึ้นมารอยข้างตัวผมเเละจุดที่ทั้งสามคนยื่นอยู่ จากนั้นก็มีบุคคลปริศนาที่เดินมาจากด้านหลังของทั้งสาม

"อย่านะ!!!!อย่าทำอะไรพวกเขา!!!" ผมตะโกนออกไปอย่างสุดเสียง เพราะคนพวกนั้น....กำลังจะฆ่าพวกเขา

"หยุดนะ!!!พอกันที!!!อย่าฆ่าพวกเขานะ!!!" ผมตะโกนออกไปหลังจากที่เห็นทั้งสามคนถูกทำร้ายโดยที่ผมทำอะไรไม่ได้เลย  

''พอที!!!ขอร้องล่ะ!!!!ผมไม่อยากเห็นภาพนี่อีกเเล้ว!!!!พ่อ เเม่....พี่ฮะ!!!!'' ผมตะโกนออกไปอีกครั้ง เเต่ครั้งนี้....ผมตะโกนออกไปพร้อมกับน้ำตา  สิ่งที่ผมเกลียดที่สุด....เเต่มันก็ไหลออกมาจากตาของผม

'ช่วยด้วย....ผมไม่อยากเป็นตัวถ่วงใครอีกเเล้ว' คำวิงวอนของผมที่ดังขึ้น ทำให้ภาพทุกอย่างกลายเป็นสีดำเเละผมก็ร่วงลงไปในหลุมสีดำ

-- ห้องพักคลีนิก วันเช้าอีกวัน--

"อย่านะ!!!!!!" ผมร้องขึ้นพร้อมกับสะดุ้งตื่นขึ้นมา.......ที่นี่มันคลีนิกนี่ ทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่???

"อ้าว?ตื่นเเล้วเหรอ?เคียวยะคุง" ในขณะที่ผมกำลังตื่นตระหนกกับภาพที่ผมเห็นในความฝัน ก็มีคุณหมอคนหนึ่งพูดพร้อมกับเดินเข้ามาในห้อง

"คะ....คุณคือ..." ผมถามคุณหมอที่เดินเข้ามาในห้อง

"ฉันชื่อ'ฮารุยูคิ  ฟุยูคิ'ฉันเป็นเจ้าของคลีนิกเเละเป็นหมอประจำที่นี่น่ะ เพื่อนของเธอวิ่งฝ่าฝนพาเธอที่มีไข้ขึ้นสูงมาหาฉันถึงคลีนิกทีอยู่ห่างกับสวนสาธารณะตั้งหลายกิโลเเน่ะ" คุณหมอพูดพร้อมกับเดินเข้ามาวางยาที่โต๊ะข้างๆ

"เพื่อน...." ผมทวนคำพูดของหมอด้วยความสงสัย เเต่เเล้วคุณหมอคนนั้นก็ชี้ไปที่ด้านขวาของผม

"หืม...." ผมหันไปตามที่หมอชี้  ภาพที่เห็นนั้นก็คือ....ยูกิยามะ ริทสึ......ฟุบหลับพร้อมกับจับมือข้างขวาของผมไว้......เฮ้ย???

"ริทสึคุงน่ะ เขาเฝ้าเคียวยะคุงตลอดเวลาตั้งเเต่ที่พามาเลยล่ะนะ" คุณหมอพูดพร้อมกับเดินมาเปิดผ้าม่านออก

"อืม......" เพราะเเสงที่ส่องมา ทำให้ยูกิยามะค่อยๆลืมตาตื่น หลังจากยูกิยามะครางขึ้นเบาๆ คุณหมอฟุยูคิก็เดินออกไป จนยูกิยามะตื่น

"เคียวยะ!ดีจังที่นายไม่เป็นอะไร" ยูกิยามะพูดพร้อมกับกอดผม  ถือวิสาสะอะไร(ว่ะ)ครับ= =** ขออนุญาติก่อนสิ!!!

"ทำไมคุณถึงต้องทำขนาดนี้ด้วย" ผมถามยูกิยามะที่กอดผมด้วยความสงสัย ทำไมต้องทำขนาดนี้ด้วย??ทั้งๆที่เขาไม่ใช่'เจ้าของ'ของผมเสียหน่อย(??)

"สำหรับฉันเเล้ว....ทุกๆคนก็เปรียบเสมือน'คนในครอบครัว'ของฉันทั้งนั้น....รวมถึงนายด้วย....ฉันเป็นห่วงนายนะ....เคียวยะ..." ยูกิยามะพูดในขณะที่ยังกอดผมอยู่....

"คนในครอบครัว...." ผมทวนคำพูดนั้นเบาๆเเล้วจู่ๆความรู้สึกอบอุ่นที่ผมเคยได้รับเมื่อนานมาเเล้ว....มันกลับมาอีกครั้ง....ในตอนนี้

"อย่าทำให้ผมรู้สึกเเบบนี้ได้ไหม..." ผมพูดขึ้นเบาๆพร้อมกับกอดยูกิยามะเเรงขึ้นเพราะพยายามกลั่น'น้ำตา'ไม่ให้มันออกมา

"หา?" ยูกิยามะร้องขึ้นด้วยความสงสัย  เเต่ผมไม่ตอบอะไร.....

"ยอมให้กอดเเค่วันนี้เท่านั้นนะ..." ผมพูดขึ้นพร้อมกับค่อยๆคลายเเรงที่มือ   มันรู้สึกขยะเเขยงนะที่ถูกผู้ชายกอดเเบบนี้เนี่ย.....เเต่กับผู้ชายคนนี้มันกลับรู้สึก.....



--จบตอนที่ 5  โปรดติดตามตอนต่อไป--

เฮ้อ.....กว่าจะคลอด(???)ตอนนี้ออกมาได้ เลือดดากเลือดดันเบ่งกันเลยที่เดียว  เพราะกว่าจะได้มาอัพก็ตั้งวันเสาร์เเน่ะ(ได้เล่นคอมเเค่ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์เเละวันหยุดอื่นๆ)ถ้าเกิดว่าฉันอัพช้าไปล่ะก็.....อย่าเร่งนะค่ะ เพราะฉันก็ต้องใช้สมองเหมือนกัน=  =;;

ส่วนตอนนี้ จะเเสดงในเเง่มุมของฮิบารินะค่ะ(เเต่ก็ยังมีริทสึเเทรกมาอยู่ดี= =;;)ใครชอบตรงไหน สามารถบอกได้นะค่ะ