คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [Mini Fic]---เรา...เจ๊ากันเว้ยเฮ้ย!! (ไม่ฮาให้เตะ)
[Mini Fic]---เรา...เจ๊ากันเว้ยเฮ้ย!!
วันที่อากาศสดใสวันหนึ่ง ณ สวนคลายใจในตำหนัก...เอ้ย! องค์กรแสงอุษา อากาซึนะ โนะ ซาโซริกำลังเดินทอดน่องไปตามทางเดินอย่างสบายอารมณ์ เสียงธารน้ำเล็กๆดังเคล้าไปกับเสียงนกร้องยามเช้าช่วยให้จิตใจของเขาสงบลงได้ดี
แต่เหตุการณ์ของใครบางคนกลับไม่เป็นเช่นนั้น...
โครมมมมม!!!!! เสียงกัมปนาทดังขึ้นมาจากฟากห้องพักของฮิดันกับคาคุสึ ดูเหมือนอีสองคนนั่นจะทะเลาะกันอีกแล้ว เฮ้อ~ เอาเถอะ อย่าให้ลูกหลงมันมาโดนชั้นก็แล้วกัน...ไม่งั้นพ่อจะเจื๋อนให้เละ! ซาโซริคิดเงียบๆภายใต้สีหน้าหนุ่มผมแดงผู้อบอุ่น
ตูม! ตูม!! ตูม!!! ดูเหมือนเหตุการณ์จะเริ่มรุนแรงขึ้นบ้างแล้วนะ ซาโซริคิดขณะก้มลงเก็บกลีบซากุระขึ้นมาเชยชม ส่งผลให้เศษซากที่เคยประกอบเป็นเคียวของฮิดันปลิวผ่านหัวเขาไปเพียงเส้นยาแดงผ่าเก้า
“เห้ย! อย่าเอาลูกหลงมาโดนชั้นสิฟระ!!!” ทันใดนั้นเอง เสียงตะโกนอย่างโกรธแค้นของเดอิดาระก็ดังผสมโรงมาอีกคน จากนั้นก็มีเสียงระเบิดตูมตามดังขึ้นอีกหลายระลอก ราวกับว่าสวนเซ็นอันเงียบสงบแห่งนี้มาแขกมาเยือนเป็นยมทูตสามราย
“เฮ้อ~ เอากับมัน สองคนยังไม่พอ ดันมีเดอิมาร่วมวงด้วยนี่สิ” ซาโซริพึมพำเบาๆกับตนเอง ว้า~ นี่เขากะจะย้ายห้องไปอยู่ใกล้กับเพนแล้วนะ แต่อิทาจิกับโคนันน่ะสิ ดันมาขวางทางสงบของชาวบ้านเขาซะนี่ เลยต้องติดแหง็กอยู่กับอีสามตัวนี้น่ะสิ!!!
“เห้ยๆๆๆ อย่าไปทางนั้นโว้ยยยยย นั่นมัน...” คาคุสึร้องเสียงหลงเมื่อเห็นว่าการตะลุมบอนกำลังลามไปทาง...
ตูมมมมมม!!!!!!
...ตู้เก็บเงินล้านของเขา!!!!!
“อุ๊บส์!” เดอิดาระกับฮิดันเผลออุทานออกมาเบาๆ ซวยแล้วไงพี่น้อง! นั่นมันตู้เซฟเก็บเงินล้านเยนของคาคุสึไม่ใช่เรอะ!!!
“ง...เงิ...เงิน เงินของช้านนนนน ม่ายน้า~” คาคุสึแทบจะปล่อยโฮออกมา เศษกระดาษที่เขาเคยเก็บหอมรอมริบทีละวันๆกลับกลายเป็นจุรณมหาจุรณไปก็เพราะ...
ไอ้...(ตื๊ดดดด) พวกนี้!!!!!!
“แกกกกก!!!!! แกไม่ตายดีแน่!!!! ชั้นขอสัญญากับเงินทุกบาททุกสตางค์ของช้านนนนน” หลังจากนั้นก็เกิดเสียงโครมครามกัมปนาทขึ้นติดกันเป็นชุดซึ่งนั่นคงบรรยายภาพได้ดีกว่าคำพูดของไรเตอร์
ตูม! ตูม! ตูม! (เดอิดาระเริ่มใช้ระเบิดขั้นรุนแรง)
เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง! (คาคุสึงัดวิชาสายฟ้าออกมาแก้แค้น)
โครม! โครม! โครม! (ส่วนฮิดันก็เหวี่ยงเคียวของตนเองไปรอบๆจนข้าวของพังไม่เหลือชิ้นดี)
“ป่านนี้เพนคงนั่งขำก๊ากอยู่แล้วมั้ง...” ซาโซริหย่อนตัวลงนั่งในศาลากลางสวนสวย ดวงตาสีน้ำตาลจ้องดูสนามรบผ่านรูโหว่ตรงผนังห้องของคาคุสึ
“โอ๊ย! เอ้อ อย่างนั้น อย่างนั้นแหละ อ๊าววว เจ็บนะนั่น” จากนั้นหนุ่มซึนะก็เริ่มส่งเสียงเชียร์บอลอย่างไม่อายใคร เพราะยังไงตรงนั้นก็ไม่มีแม้แต่แมลงวันอยู่แล้ว ออกท่าออกทางหน่อยไม่ได้รึไง
“เอาละโว้ยยยยย! เอาจริงกันซักที!!!” แว่วเสียงเดอิดาระตะโกนโหวกเหวกออกมาจากสมรภูมิรบ
ทันใดนั้น!!!
“ฮ่า! เจอ C3 หน่อยเป็นไง!!!” โอ้วๆๆๆ นั่นท่าไม้ตายของเดอิดาระใช่มั้ยนั่น! ซาโซริชะเง้อมองอย่างอยากรู้อยากเห็น ใช่แล้ว! ระเบิดที่ใช้ตอนไปบุกจับกาอาระที่แคว้นซึนะนั่นเอง!
เห้ยๆๆๆๆ แต่ไหงวิถีระเบิดมันถึงได้หันไปทางนั้นล่ะ?
น...นั่น นั่นมัน...ห้องเขานี่นา!!!
“เห้ย! เดอิ! นั่นมันห้อ...”
หึๆ ซาโซริจ๋า มาง้อไรเตอร์ตอนนี้ก็คงไม่ทันเสียแล้ว ฮ่าๆๆๆ
ตูมมมมมมม!!!!!!
อากาซึนะ โนะ ซาโซริชะงักค้างอยู่ในท่าป้องปากตะโกน สายตานั้นจ้องมองไปยัง...เศษซากชิ้นส่วนที่เคยเป็นห้องของเขา!!!
“ห...ห้อง...ห้องชั้น หุ่นชั้น ม่ายน้า ลูกพ่ออออออ หุ่นของช้านนนนนน” หนุ่มผมแดงคร่ำครวญราวกับคนเสียสติ แต่ไรเตอร์ไม่ว่าหรอกนะ ก็คอเล็กชั่นหุ่นรบสามร้อยตัวที่อุตส่าห์สะสมมาเป็นปีกลับกลายเป็นเถ้าธุลีภายในเสี้ยววินาที...ใครไม่เสียสติก็บ้าแล้ว!!!
“ฮืออออ ลูกพ่อ หุ่นรบสามร้อยตัวของพ่อ...ฮึกๆ กลายเป็นฝุ่นธุลีไปหมดแล้ว” ซาโซริเกิดอาการเข่าอ่อนขึ้นมากะทันหัน
เป็นไปไม่ได้! คอเล็กชั่นสุดรักสุดหวงที่สะสมมานานปี จะหายวับไปต่อหน้าต่อตาแบบนี้ไม่ได้!!!
ระหว่างนั้น...สามสหายตัวป่วนประกอบด้วยเดอิดาระ ฮิดัน และคาคุสึก็ค่อยๆย่องเบาหนีไปอย่างเงียบกริบ
หึๆ ไรเตอร์ไม่ปล่อยไปง่ายๆแบบนี้หรอก ไม่งั้นเรื่องก็จบสิ!!!
เพล้ง!
“เฮื๊อก!!!!!” เดอิดาระกับคาคุสึกลั้นใจหันไปมองฮิดัน ส่วนเจ้าตัวก็ได้ยิ้มแหยๆกลับมา
บัดซบแล้ว! เคียวของไอ้ผีดิบมันดันไปโดนชามลายครามของซาโซริเข้าน่ะสิ!!! ถึงแม้ชามนั้นจะเหลืออยู่ครึ่งนึงก็เถอะ
“...!” เสียงแตกเพล้งของชามลายครามสุดรัก (?) เรียกเอาสติของซาโซริกลับมา สายตาอาฆาตตวัดไปจ้องอยู่ที่สามสหายอย่างหมายหัว
พรึ่บ! ซาโซริเชิญหุ่นรบคู่ใจออกมา โชคดีที่หุ่นตัวนี้ถูกเก็บไว้ในคัมภีร์พกติดตัวเขาตลอด จึงรอดจากโศกนาฎกรรมสยดสยองเมื่อกี้
“เห้ย!!!” เดอิดาระเผลอหลุดปากออกมาดังลั่น ถึงฆาตแล้วสิเรา! นั่นมันหุ่นรบคาเสะคาเงะรุ่นที่สามไม่ใช่เรอะ!!!
“พวกนาย...” ซาโซริยิ้มเหี้ยมขณะเอ่ยคำพูดช้าๆราวกับคำประกาศิต “ชดใช้โดยการมาเป็นหุ่นรบให้ชั้นซะดีๆ!!!”
“แว๊กกกกก!!!!!” เดอิดาระใส่เกียร์หมาเอาชีวิตรอดเป็นคนแรก โกยตามหลังมาติดๆคือฮิดันและคาคุสึที่หอบเอาเงินซึ่งยังไม่ไหม้มาด้วย
“แม่ค้าบบบบบ ช่วยผมด้วยยยยยย!!!!” เดอิดาระห้อตะบึงไปข้างหน้าอย่างไม่ดูตาม้าตาเรือ จึงวิ่งไปชนโครมเข้ากับ...!
“ว๊ากกกกก!! เดอิดาระ! นายทำไรอยู่น่ะ เห้ย!!!” อิทาจิแหกปากโวยลั่น สลัดมาดเขร่งขรึมหายวับไปกับตา
“ช...ช่ว...ช่วยชั้นด้วยๆๆๆ อิทาจิ ซาโซริเขาจะฆ่าช้านนน” เดอิดาระพูดรัวเร็วขณะหันไปมองพี่ชายผมแดงไล่หลังกระชั้นเข้ามา “ชั้นยังไม่อยากตาย ฮืออออ”
“เอ้อ…ซาโซริหรอ?” อิทาจิทวนคำงงๆ แต่พอหันไปเห็นหนุ่มซึนะฟิวส์ขาดจริงๆก็ตัดสินใจ...
“งั้นชั้นไปก่อนละนะ บาย”
โกยยยยย!!!!!
“เห้ย!!! แกกกก อิทาจิ คราวหน้าชั้นเอาคืนแน่!!!!” เดอิดาระตะโกนด่าคำสุดท้ายก่อนจะใส่เกียร์หมาแผ่นต่อไป แต่!!! เมื่อหนุ่มผมเหลืองของเราไปถึงทางสามแพร่ง แทนที่จะเลี้ยวไปทางซ้ายเพื่อไปยังทางออกขององค์กร...
เขาดันเลี้ยวไปทางขวาซะนี่!!!
และน...นั่น!...(ขนาดไรเตอร์ยังเสียวแทน) นั่นก็เป็นระเบียงซึ่งนำไปสู่ห้องของ...เพน!!!!!!! +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ “แฮ่กๆๆ แฮ่กๆๆ” เห้ย! ทำไมทางออกองค์กรมันยาวอย่างนี้ฟระ! ถ้ามีคนบุกขึ้นมาก็ตายกันพอดีสิ! เดอิดาระวิ่งไปคิดไปอย่างงงๆ “...” ส่วนซาโซริก็ยิ้มเหี้ยมๆออกมาแบบที่ใครเห็นแล้วต้องขนหัวลุก หึๆ พวกนายมาได้ถูกทางจริงๆ เฮ้อ~ คู่นี้นี่เหมาะสมกันจริงๆ ไรเตอร์ส่ายหัวน้อยๆขณะมองดูลูกๆอย่างเอ็นดู ฮ่าๆๆๆ จากนั้นก็เหลือบไปมองฮิดันกับคาคุสึที่วิ่งตามหลังเดอิดาระมาแบบลืมตาย สองคนนี้ก็ท่าทางจะไปกันได้สวยทีเดียว เสียแต่ตรงที่ไว้ใจคนนำทางอย่างเดอิดาระไปซักหน่อย เหอๆ ระเบียงทางเดินที่ทาสีครีมเอาไว้เริ่มกลายเป็นอิฐสีดำสนิทราวกับพวกเขาอยู่ในคุกใต้ดิน คบเพลิงตามผนังส่องแสงวับแวมทำให้เงาของทั้งสี่วูบไหวน่ากลัว กลิ่นเหม็นหืน (?) ของอะไรบางอย่างโชยมากระทบจมูกของเดอิดาระ คาคุสึ และฮิดัน ซวยแล้วไง นี่นายพาเรามาไหนเนี่ย? คุกใต้ดินของเพนงั้นเรอะ!?!?! คู่หูซอมบี้ (คาคุสึ & ฮิดัน) ส่งสายตาอาฆาตให้เดอิดาระ แต่ทำไงได้ล่ะ? ขืนหันกลับไปตอนนี้มีหวังได้กลายเป็นศพจริงๆแน่ เพราะซาโซริที่กวดตามมาข้างหลังไม่ได้ลดความเร็วลงเลย หรือพูดว่าวิ่งเร็วขึ้นก็ไม่ผิดหรอกนะ “แหะๆ พวกนาย...อย่ามองชั้นแบบนั้นสิ อารามตกใจคนเราก็เลี้ยวกันได้เหมื...เห้ย!!!!!” ไรเตอร์กุมขมับพร้อมกับส่ายหน้า โถๆๆๆ เดอิจ๋า วิ่งหนีตายอยู่แล้วยังมีเวลาหันกลับมาแก้ตัวอีก ไม่ดูซะเล้ยว่าข้างหน้านายน่ะ มันทางตัน!!!!!!!!!!!!!!!! เอี๊ยดดดดด!!!!!!!! สามสหายตัวป่วนเบรกเอี๊ยดพอดีเมื่อถึงทางตันของคุกใต้ดินแห่งนี้ ระหว่างนั้น...อากาซึนะ โนะ ซาโซริก็ย่างสามขุมเข้ามา... “หึๆๆๆ” ซาโซริหัวเราะเยียบเย็นเบาๆทำเอาอีกสามคนสวดภาวนาในใจไปตามๆกัน สองเท้าสาวใกล้เข้ามาเรื่อยๆเหมือนเพชฌฆาตเดินเข้ามาหาลูกไก่ตัวน้อย (?) สามตัว “...ช่...ช่วย...ช่วย ช่วยชั้นด้วยยยยยยยยใครก็ได้ช่วยชั้นทีทีทีทีที!!!!” เดอิดาระที่รู้ฤทธิ์ซาโซริดีถึงกับสติแตกหันหลังกลับไปทุบอิฐสีดำดังปังๆๆๆๆๆๆ “ชั้นยัง(หน้า)เด็กเกินกว่าจะตาย ยิ่งตายแบบนี้ยิ่งไม่เอาด้วย! ใครก็ได้รีบมาช่วยชั้นที ฮือออออ” เดอิดาระคร่ำครวญเหมือนเด็กน้อยที่รู้ว่าตนเองต้องไปโรงเรียน (หรือยมโลกกันแน่?) สองมือทุบผนังอิฐสุดทางเดินดังปังๆๆอย่างไม่เกรงใจใคร “นี่ๆ ซาโซริ ชั้นอธิบายได้นะ พวกนั้นมันเริ่มก่อนอ่ะ นายก็รู้ว่าชั้นรักเงินของชั้นแค่ไหน ปล่อยชั้นไปเถอะนะนะนะนะ” คาคุสึที่เห็นท่าไม่ดีรีบส่งสายตาเว้าวอนสุดชีวิตให้เพื่อนร่วมองค์กร เฮ้อ~ ผมก็ไม่อยากทำแบบนี้หรอกนะ...แต่ทำไงได้ คนเรามันถึงฆาตจริงๆ “ถ...ถ้า ถ้านายปล่อยชั้นไป...เอ่อ ชั้นจะเอาเงินที่เหลือนี่ไปซื้อหุ่นให้นายเอามั้ยๆๆ” คาคุสึตัดสินใจใช้มุกสุดท้ายที่เขาเหลืออยู่ วุ้ย! เห็นแก่ชีวิตน้อยๆของเรานะเนี่ย เพราะถ้ารอดไปได้ก็ยังมีโอกาสหาทางเบี้ยวมันได้อยู่ ส่วนฮิดันก็ไม่เสียเวลาพูดอีกต่อไป เพราะพี่แกนั่งลงแล้วเริ่มสวดบทภาวนาขอพรจากพระเจ้า เผื่อท่านจะเห็นใจ ส่งเขาไปนรกชั้นที่ 17 ก็ยังดี... “อืม...นายจะซื้อหุ่นให้ชั้นหรอ” ซาโซริยิ้มเจ้าเล่ห์ให้สหายแสงอุษา “นายรู้มั้ยว่าหุ่นชั้นน่ะ ไม่ใช่ว่ามีเงินแล้วจะซื้อมาได้หรอกนะ ก่อนอื่นก็ต้องหาศพหน้าตาดีๆหน่อย จากนั้นก็ควักข้างในออกมา แล้วจัดการเปลี่ยนเป็นหุ่นไม้ ติดอาวุธ ยาพิษ แล้วก็ท่าไม้ตายใหม่ๆลงไป” หนุ่มผมแดงโน้มตัวเข้าไปใกล้คาคุสึซึ่งตอนนี้ตัวสั่นเป็นลูกนก “เคล็ดลับก็คือต้องทำทั้งๆที่เหยื่อยังมีชีวิตอยู่มันถึงจะสนุก จะว่าไป...นายนี่ก็หน้าตาเข้าเกณฑ์ที่จะมาเป็นหุ่นของชั้นนะ” แค่นั้นแหละ... “แม่ค้าบบบบบบบบ เอาผมออกไปจากที่นี่ที!!!!! ผมไม่อยู่แล้วววววว!!!! ผมจะกลับบ้านไปเรียนหนังสือให้จบ ช่วยแม่ทำงานบ้านนนน!!!!” คาคุสึสติขาดผึงหันไปทุบกำแพงเหมือนเดอิดาระอีกคน ทันใดนั้นเอง!!!!! ครืดดด!!!! ผนังที่ควรจะเป็นอิฐแท้ๆกลับเลื่อนเปิดออกอย่างง่ายดาย เผยให้เห็นถึงทางเดินแคบๆทอดยาวไปอีกประมาณ “นี่พวกนายเลิกเล่นเป็นเด็กกันซักทีได้มั้ยฮึ รู้มั้ยว่าเพนไม่ชอบให้ใครรบกวนเวลาเขาพักผ่อนนะ” โคนันในชุดแสงอุษาเต็มยศอ้าปากหาวอย่างเบื่อหน่าย พวกปัญญาอ่อนพวกนี้ชอบทำเสียงโครมอยู่เรื่อย รู้มั้ยว่าถ้าเพนโดนรบกวนเวลาส่วนตัวของเขาขึ้นมาจะเป็นยังไง? ...ศพไม่สวยหรอก!!! “…” แม้แต่ซาโซริก็ยังอ้าปากค้าง เห้ย! นี่มันทางตันไม่ใช่เรอะ!!! แล้วไหงถึงกลายเป็นห้องของเพนไปซะได้ หมอนั่นมันพักติดกับอิทาจิไม่ใช่หรอ... แต่เห้ย! จะว่าไป...ซาโซรินึกไปถึงตอนมาขอย้ายห้อง...ชั้นก็ไม่เคยเห็นเพนอยู่แถวนั้นเลยนี่หว่า รึว่า...!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! “ห๊า โอ๊ย! พระเจ้าประทานทางรอดให้ชั้นแล้ว สุดยอด!!!” ฮิดันที่สวดบทขอพรพระเจ้าเสร็จพอดีรีบวิ่งปรู๊ดไปหาทางรอดหนึ่งเดียวตรงหน้า! “เห้ๆๆๆ รอด้วยสิเฟร้ย คิดว่าชั้นอยากยืนรอความตายอยู่ตรงนี้รึไง!!!” ตามมาด้วยเดอิดาระและคาคุสึที่โกยไปติดๆกัน “ด...เดี๋ยว! พวกนาย นั่นมัน...” โคนันร้องห้ามเสียงหลงเมื่อเห็นร่างของทั้งสามวิ่งไปอย่างไม่คิดชีวิต แต่มือของใครบางคนวางลงมาที่ไหล่เสียก่อน “ปล่อยพวกนั้นไปเถอะน่า” ซาโซริที่กลับสู่โหมดปกติแล้วหัวเราะน้อยๆ “ให้เพนออกกำลังกายหน่อยเป็นไง...” โอ้โห!!!!! พวกเขาอยากจะปล่อยโฮออกมาให้รู้แล้วรู้รอด! นี่!...นี่ไม่ใช่แค่ทางรอด! แต่เป็น...! “ว้าว! บทสวดของชั้นนี่ขลังจริงๆ!” ฮิดันอุทานออกมาดังลั่น ก็ไม่ให้อุทานได้ไงล่ะ ตรงหน้าพวกเขานี่มันห้องพักระดับโรงแรมหกดาวเลยนะเฟร้ย!!!!! “โหยยยยยยย....มีสระว่ายน้ำในร่มด้วยๆๆๆ” เดอิดาระร้องออกมาอย่างดีใจเมื่อเห็นสระว่ายน้ำในร่มอย่างดี ผิดกับบ่อเน่าๆที่เคยเป็นสระว่ายน้ำส่วนกลางขององค์กร...อันนั้นขนาดยุงยังไม่มาไข่เลย... “ที่มันที่ไหนเนี่ย! หรือพวกเราโดนซาโซริฆ่าตายไปแล้วเลยมาโผล่บนสวรรค์แบบนี้” คาคุสึก็เออออห่อหมกกับเขาด้วย สองขาก้าวนำไปสำรวจรอบๆอย่างสนใจ แทบจะลืมนาทีวิกฤตเมื่อกี้ไปเสียหมด “นี่ๆๆๆ มีไวน์จากฝรั่งเศสด้วย! ชั้นชิมละนะ” เดอิดาระเดินไปหยิบไวน์ชั้นดีจากเมืองนอกมาจิบ อ่า...ก็ผมมันอดอยากปากแห้งนี่นา โรงอาหารองค์กรก็มีแต่ป้าแก่กับแกงกระหรี่ขึ้นรา เทียบไม่ติดกับไวน์ชั้นดีในมือถ้วยนี้เลย! “อืม เราเดินดูรอบๆดีกว่า ชั้นยังไม่ค่อยอยากเชื่อเลยว่าเรายังอยู่บนโลกจริงๆ” คาคุสึเดินเตร่ไปรอบๆห้องพักสุดหรู สายตานั้นกวาดไปรอบๆเพื่อยืนยันว่าพวกเขายังไม่ตายแล้วมาโผล่บนสวรรค์ และที่สำคัญ!!! เขาอาจจะแอบจิ๊กเงินจากที่นี่ไปซักเล็กน้อย...ถือว่าทำบุญทำทานให้กับ...เอ่อ...ผีดิบจนๆและกัน พลัน! สายตาของเดอิดาระก็ไปเจอเข้ากับอะไรบางอย่าง “เห้...นั่นครายอ่า” หนุ่มผมเหลืองถามด้วยเสียงเมาๆจากไวน์ที่ดื่มเข้าไป จากนั้นก็เดินลากขาไปยังเก้าอี้นวดที่ตั้งหันหลังให้พวกเขาอยู่ ดูเหมือนว่าใครบางคนกำลังนอนแผ่อยู่บนนั้นพร้อมกับแม็กกาซีนเล่มหนาในมือ... หึๆ เสร็จไรเตอร์แน่ ไอ้สามตัวนี้!!!! “เห้...นายมาทำรายอยู่ตรงนี้น่ะ...” เดอิดาระเดินเข้าไปคว้าตัวคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ขึ้นมา โดยมีอีกสองสหายตามมาติดๆ “อ้อ...นายนั่นเองน่ะเพน ห่ะๆ ชั้นนึกว่าคราย นายมาทำรายอยู่ที่นี่อ่ะ” เฮื๊อก! ทันใดนั้นสติของเดอิดาระก็กลับเข้าร่างอีกครั้งเมื่อรู้ว่าตนเพิ่งทำอะไรลงไป... เพน!!!!! “อะไรนะ เพนหรอ ไหนๆๆๆ เพนจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” ฮิดันกับคาคุสึรีบวิ่งมาสมทบกับเดอิดาระที่ค้างไปแล้ว “เห้ย!!!!” ม่ายจริ๊งงงงงงงง น...นี่..นี่มันเพน!!!!! “พวกนาย...” เพนหรี่ตามองผู้ล่วงล้ำถิ่นของตนอย่างงงๆ โคนันปล่อยพวกนี้เข้ามาทำไมเนี่ย อ๋อ...เธอบอกว่าจะไปซื้อขนมปังสำหรับอาหารเช้าพรุ่งนี้นี่นา สงสัยพวกนี้คงเข้ามาเองมั้ง... แต่! สามสหายไม่ได้มองมาที่เขาอย่างที่คาดไว้ แต่เป็น...! “น...นาย...นายอ่านนิยายเกย์หรอ!!!!!!!” เดอิดาระหลุดปากออกมาแทบไม่เป็นภาษา ก็ใช่น่ะสิ! หนังสือที่อยู่ในมือของหัวหน้าองค์กรแสงอุษา...หาใช่ตำราพิชัยสงครามไม่...แต่เป็น... โดจินเกย์!!!!!!!!!!! “อ...เอ่อ...” เพนอ้ำๆอึ้งๆเป็นครั้งแรกในรอบสหัสวรรษ ซวยแล้วเรา! ความแตกซะแล้ว! สุดท้ายความลับก็ไม่เป็นความลับอีกต่อไป นี่ขนาดรู้แค่เขากับโคนันนะเนี่ย! “ใช่! แล้วไง” เพนทำหน้าขึงขังก่อนจะเอ่ยเสียงเข้ม “นายจะทำไม!” แต่ผลลัพท์ที่ได้กลับทำให้เขาจี๊ดแตก!!! “ห่ะๆ ห่ะๆ ก๊ากกกกกก!!! กั๊กๆๆๆๆ ก๊ากกก!!! เพนเป็นเกย์ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เดอิดาระปล่อยก๊ากออกมาอย่างห้ามไม่ทัน ทำให้คาคุสึกับฮิดันขำกลิ้งไปตามๆกัน “เอ่อ...พวกนาย! ชั้น...ชั้นไม่…” เพนติดอ่างไปชั่วขณะก่อนที่ความคิดบางอย่างจะแล่นผ่านสมอง ที่จริง...หน้าตาพวกนี้ก็ใช้ได้...อุ๊บส์! ไรเตอร์พิมพ์ผิด ขออภัย แหะๆ ที่จริง...ไหนๆความลับก็ยังไม่แพร่งพรายไปไกล...สู้ตัดไฟตั้งแต่ต้นลมไม่ดีกว่าเรอะ!?! ได้ข่าวว่าซาโซริกำลังอยากได้คอเล็กชั่นหุ่นรุ่นใหม่อยู่พอดี...อืม ไม่เลวๆ “หึๆๆ หัวเราะไปเลย หัวเราะซะให้พอใจ” เพนหัวเราะหึๆจนอีกสามตัวต้องหันมามอง “เอ่อ...นายหัวเราะทำไมน่ะเพน ได้ข่าวว่าบางประเทศที่เคร่งศาสนาเขาห้ามเกย์เข้าประเทศนะ” เดอิดาระหันมาพูดงงๆกับหัวหน้าองค์กร หมอนี่ท่าจะบ้าไปอีกคนแล้ววุ้ย! หัวหน้าองค์กรอะไรล่ะ คอรัปชั่นซะจนองค์กรเกือบจะไม่มีไฟฟ้าใช้อยู่แล้ว เอาเงินมาซื้อหนังสือเกย์น่ะสิไม่ว่า!!!!! “ฮ่าๆๆๆ ก็หัวเราะให้กับชุดคอเล็กชั่นหุ่นใหม่ล่าสุดของซาโซริน่ะสิ!!!!” “ว๊ากกกกกกกก ใครก็ได้ช่วยผมที หมอนี่มันเกย์โรคจิต!!!!” +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ตัดกลับมาที่สวนสวยแห่งองค์กรแสงอุษา (ที่เดียวที่ซาโซริขอให้เพนใช้เงินของเขามาบำรุงดูแลรักษาอยู่เสมอ) “เฮ้อ~ ทำไมนานอย่างนี้น้า~ นี่ก็ชั่วโมงกว่าแล้ว เพนยังไม่ส่งวัตถุดิบที่จะเอาไปทำคอเล็กชั่นหุ่นมาให้ชั้นเลย แย่จริงๆ” ซาโซริส่ายหัวกับการไม่ตรงเวลาของหัวหน้าองค์กร แต่ก็นะ...ฟังเสียงช่วงเวลาดีๆของเจ้าพวกนั้นก็สนุกดีเหมือนกัน ซาโซริเผลอยิ้มบางๆออกมาขณะเงี่ยหูฟังเสียงร้องโอดครวญ (ในวาระสุดท้าย) ของว่าที่หุ่นของเขา... “อ้อ! นั่นไง มาแล้วๆ ชั้นไปรับวัตถุดิบก่อนนะ” ซาโซริพูดก่อนจะกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปหาเพนที่หิ้วซากของสหายร่วมองค์กรมาด้วย “อืม...ขอให้สนุกนะ” อิทาจิที่ตัดสินโกยตั้งแต่แรกอวยพรมาจากศาลากลางสวน... ...นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า...คอเล็กชั่นหุ่นสามรอยตัว...ต้องเริ่มสะสมตั้งแต่นาทีแรกที่เสียมันไป ฮ่าๆๆๆ...
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอโทษที่ยาวไปหน่อยนะรีดเดอร์ทุกท่าน!!!
แต่เรื่องนี้...ไม่ฮาให้เตะเลยเอ้า!!!!!!!!
ความคิดเห็น