คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [Mini Fic]---ซาสึเกะเปี้ยนไป๋!?! (YAOI)
[Mini Fic]---ซาสึเกะเปี้ยนไป๋!?! (YAOI)
23 กรกฎาคม...เวลา 11.00 น.
วันนี้คือวันเกิดของอุจิวะ ซาสึเกะ! ซึ่งแน่นอนรีดเดอร์ลองนึกภาพงานเลี้ยงสุดอลังการงานสร้าง มีแขกเหรื่อมาร่วมงานมากมาย (เยอะกว่างานวันเกิดโฮคาเงะซะอีก) แต่เจ้าของงานของเราหาย (หัว) ไปไหนกันน้า~ งานเขาเริ่มกันมาเกือบหนึ่งชั่วโมงแล้วนะ!
ท่ามกลางแขกเหรื่อมากมาย ร่างของใครคนหนึ่งก็ปรากฏชัดสู่สายตา...
‘เอ๋? ซาสึเกะไปอยู่ไหนของเขาน้า~’ ซากุระเดินหน้ามุ่ยฝ่าฝูงชนมาทางศาลาบุฟเฟ่ต์ของงาน ฮึ่ย! ก็หาทั่วงานแล้ว ยังไม่มีวี่แววของซาสึเกะเลยนี่นา ไม่อารมณ์เสียก็บ้าแล้ว! แต่เอ๊ะ! นั่นใครน่ะ?!?
“อ้าว! หวัดดีจ้ะยัยหมูอิโนะ!!!” ซากุระกัดเพื่อนสาวเป็นคำแรกของวัน “ไม่ยักรู้ว่าเธอก็มางานนี้ด้วย”
“หนอยยยย!!! คิดว่าใคร ยัยเถิกของเรานี่เอง” อิโนะหันมาแขวะกลับแบบอัตโนมัติ “ชั้นก็ต้องมางานนี้อยู่แล้วสิยะ! ไม่มีทางลืมวันเกิดของซาสึเกะคุงได้ลงคอหรอก!” ชิ้งๆ สองสาวเริ่มส่งสายตาอาฆาตให้กัน
“อย่ามาทำปากเก่งกับชั้นนะ ยัยหมู! ไม่งั้นอย่าหาว่าไม่เตือนกัน” ซากุระขู่เสียงเขียว เรื่องการหายตัวไปของซาสึเกะหายวับไปจากสมองทันที เหลือแต่ความคิดว่าจะใช้พลังช้างสารอัดคนตรงหน้ายังไงดี
“อ๋อเหรอ กลัวตายแล้วละ ว่าแต่...ชุดเชยใช้ได้นะยัยเถิก!” อิโนะยิ้มพรายขณะพิจารณาชุดวินเทจสีน้ำตาลของอีกฝ่าย สายตานั้นไม่ปิดบังความเย้ยหยันไว้เลยซักนิด
“อย่างน้อยก็ไม่เชยไปกว่าของเธอหรอกย่ะ! ยัยโคมระย้าเดินได้!!!!!” ซากุระตอกกลับอย่างรวดเร็วและเสียงดังลั่นงาน นั่นทำให้นินจาบางคนหันมาดูชุดของสองสาวด้วยความสนใจ
ก็จริงๆนั่นแหละ! ชุดของซากุระออกแนวสไตล์วินเทจสีน้ำตาล ดูเข้ากับผมสีชมพูสดใสของเธอไม่น้อย เสียตรงที่มีลูกไม้เยอะไปหน่อยจนทำให้ดูเชยเล็กน้อย (ถึงปานกลาง) ส่วน ‘โคมระย้าเดินได้’ อย่างอิโนะก็เลือกชุดได้เหมาะสมกับฉายาของเธอจริงๆ คริสตัลที่ห้อยอยู่รอบชายกระโปรงส่งเสียงดังกรุ๊งกริ๊งอยู่ตลอกเวลา ส่วนเนื้อผ้าชั้นดีสีม่วงสลับดำนั้นก็จะสวยกว่านี้มาก ถ้าไม่ติดเพชรไปทุกตารางนิ้ว (นี่จะมาเดินแฟชั่นกันหรือไงเนี่ย ไรเตอร์ชักสงสัย)
เฮ้อ~ ไรเตอร์เพิ่งนึกได้ว่าเราไม่ใช่คนวิจารณ์ชุดสาวๆบนพรมแดงในงานออสก้าร์นี่นา งั้นแต่งต่อละนะ
“ว่า-อะ-ไร-น...” แต่ก่อนที่งานวันเกิดของอุจิวะ ซาสึเกะจะกลายเป็นสมรภูมิรบไป เสียงซุบซิบเบาๆก็ลอยมากระทบโสตประสาตของสองสาวเสียก่อน
“หืม? นั่นเสียงอะไรน่ะ?” ซากุระและอิโนะเลิกทะเลาะกันในทันทีแล้วพยายามเงี่ยหูฟังเสียงกระซิบกระซาบนั้น
“นี่เธอ เห็นซาสึเกะบ้างรึเปล่า ชั้นเดินรอบงานมา 3 รอบแล้วนะ”
“ไม่อ่ะ ชั้นก็ไม่เห็นเหมือนกัน สงสัยจะไม่มาแล้วมั้ง...”
“ไม่หรอก อย่างน้อยเขาต้องมาแกะของขวัญของชั้นก่อน ชั้นอุตส่าห์ตื่นขึ้นมาอบเค้กให้ตั้งแต่ตี 4 นะ!”
อ๋อออ มันคือเสียงของคุโนะอิจิสามคนซึ่งเป็นแฟนคลับของซาสึเกะนั่นเอง ดูเหมือนว่าพวกนั้นกำลังปรึกษากันอยู่เรื่องที่ซาสึเกะหายตัวไป
“อืม ว่าแต่...ตั้งแต่เช้ามานี้เธอเห็นซาสึเกะบ้างรึเปล่า” ซากุระนึกเรื่องสำคัญขึ้นมาได้จึงถามลองเชิงกับอิโนะดู
“ก็ไม่น่ะสิ! ชั้นมารอตั้งแต่ 6 โมงแล้วยังไม่เห็นวี่แววของซาสึเกะเลย” อิโนะตอบกลับมาอย่างร้อนใจเช่นกัน ดวงตาสีครามคู่สวยมองตรงไปยังคู่แข่งสามคนของเธอที่ยืนห่างออกไปเล็กน้อย ‘นี่แสดงว่าไม่มีใครเห็นซาสึเกะตั้งแต่เช้าเลยงั้นสิ’’
“อืม ชั้นก็เหมือนกัน” ซากุระตอบเสียงเบาเหมือนคนตกอยู่ในภวังค์ ‘ชั้นคนเดียวเดินหาทั่วทั้งงานคงไม่ไหวหรอก งั้นลองถามอิโนะดูกว่า’ คิดแล้วก็โพล่งออกไปตรงๆ
“นี่อิโนะ เรามาช่วยหาซาสึเกะกันดีกว่า ชั้นว่าเขาคงอยู่แถวนี้แหละ”
ยามานากะ อิโนะหันมาพร้อมกับสีหน้าที่บรรยายไม่ถูก “นี่เธอกำลังจะบอกให้ชั้นร่วมมือกับเธอน่ะหรือ? ไม่มีวันซะหรอก!!!”
“อ้าว! งั้นจะให้ชั้นเดินขาแข็งอยู่คนเดียวน่ะหรือ?”
“เฮอะ! ก็มันเรื่องของเธอ! ชั้นไม่เกี่ยว!”
“ถ้างั้นก็ได้” ซากุระผินหลังให้เพื่อนสาว ทำท่าจะเดินจากไปเดี๋ยวนั้น “แต่ถ้าชั้นเกิดหาซาสึเกะเจอก่อนเธอก็...ไม่แบ่งให้โง่หรอกนะ ไปละ”
“เห้ย! รอชั้นด้วยสิยะ ยัยเถิกกกกกกก!!!!!!!!” แว่วเสียงอิโนะดังมาจากข้างหลัง เด็กสาวผมชมพูก็หยุดรอเพื่อนสาว ก่อนจะเริ่มภารกิจ ‘ค้นหาซาสึเกะ’ ด้วยกัน
คุโนะอิจิทั้งสองเริ่มเดินตรวจตราในศาลาอาหารเป็นที่แรก ร่างบางต่างลัดเลาะไปตามโต๊ะอาหารแบบบุฟเฟ่ต์อย่างคล่องแคล่ว แต่หาเท่าไหร่...ก็ไร้วี่แววของเจ้าของวันเกิดของเราอยู่ดี
ทันใดนั้น!
“’ง่ำๆๆๆๆ อึกๆๆๆ อ่าอร่อยจัง...ง่ำๆๆ” เสียงสวาปามของใครบางคนดังมาจากม้านั่งริมทางเดิน ห่างจากโต๊ะตักอาหารไม่กี่วา แต่นั่นไม่ทำให้สองสาวของเราเสียสมาธิจากภารกิจเลย เว้นเสียว่าคนคนนั้นจะร้องทักมาอย่างแปลกใจ
“อ้าว ว่าไงอิโนะ ซากุระ ทำไรอยู่หรอ ง่ำๆๆๆ” อะคิมิจิ โจจิถามไปกินไปอันเป็นกิจวัตรที่ทำทุกวัน
“เฮ่! โจจิ! อยู่ตรงนี้นี่เอง นึกว่าไปอยู่ไหน เรากำลังตามหาซาสึเกะอยู่น่ะ นายเห็นบ้างมั้ย?” อิโนะตอบเสียงใสมาแต่ไกล ขณะที่เธอและซากุระเดินเข้ามาหาโจจิ
“ง่ำๆๆๆ อ่า รู้สึกจะไม่เห็นเลยนะ ตั้งแต่ 7 โมงเป็นต้นมา ชั้นก็มานั่งกินอยู่ตรงนี้ตลอดอ่ะ” อีกฝ่ายตอบมาแบบง่ายๆ
“จริงหรอ งั้นเขาก็ไม่ได้มาที่นี่สินะ” อิโนะที่มั่นใจกับการกินแบบมาราธอนของโจจิฟันธงทันทีว่าซาสึเกะต้องไม่ได้มาที่นี่แน่ๆ อย่างน้อยก็ 7 โมงเป็นต้นมา
“งั้นเราไปที่อื่นกันเถอะ ขอบใจมากนะโจจิ!” ซากุระกล่าวขอบใจสหายนินจา ก่อนจะเดินจากมาพร้อมกับเพื่อนสาว
“เอ...ถ้าไม่ได้อยู่ที่ศาลา งั้นจะไปอยู่ที่ไหนได้น้า~” สองสาวพึมพำกับตนเองเหมือนคนบ้า ระหว่างที่สองขาก็พาเดินฝ่าแขกเหรื่อมากมายซึ่งมารวมตัวกันอยู่แถวเวทีริมสระน้ำของงาน
ทันใดนั้น! (รอบสอง)
เพล้ง!
“อากามารู้~ ชั้นบอกแกกี่ครั้งแล้วว่าให้อยู่เฉยๆ!” คิบะร้องเสียงหลงขณะโดนหมาของตัวเองลากไปทั่วงาน สาเหตุก็ไม่มีอะไรมาก นอกจากแมวพันธุ์เปอร์เซียตัวหนึ่งเท่านั้น!!!
“โอ๊ย!!! ขอโทษครับ โอ๊ย!” เจ้าหมาน้อยวิ่งไล่แมวผู้น่าสงสารไปทั่วงาน โดยมีเจ้าของผู้น่าสงสารกว่าติดร่างแหมาด้วย ร่างของคิบะพุ่งผ่านแขกเหรื่อมากมายจนโจนินหลายคนต้องหันมาส่งสายตาตำหนิให้ ก็ช่วยไม่ได้นี่ ที่มือของเขามันพันติดอยู่กับสายจูงซะแน่นหนาอย่างนี้!!!
“แฮ่กๆๆ โอ๊ย! หลุดสิ หลุด!” คิบะรวบรวมกำลังเฮือกสุดท้ายแกะปมสายจูงออกอย่างยากเย็น เสื้อสูทราคาแพงของเขาตอนนี้ไปขายต่อก็คงได้แค่ 5 เยน เพราะคราบต่างๆนับไม่ถ้วนก็เลอะไปทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้า หนึ่งในนั้นก็เป็นคราบน้ำพันซ์ที่เพิ่งวางอยู่บนโต๊ะอาหารเมื่อกี้นี้เอง...
“ฮ่า! หลุดแล้...ว๊ากกกกกกกก!!!!!” ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่ เพราะสายจูงเจ้าปัญหาดันมาหลุดเอาตอนเลี้ยวโค้งริมสระน้ำพอดี!!!
ตูมมมมมมม
อินุสึกะ คิบะหัวคะมำลงไปในสระน้ำอย่างน่าดู ส่วนเจ้าอากามารุก็ยังไม่รับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับนายของมัน สี่เท้ากวดตามแมวเปอร์เซียเลี้ยวผ่านสระน้ำ หายลับไปจากสายตา...
“ฮ่าๆๆๆๆ นายดูไม่จืดเลยนะคิบะ ฮ่าๆๆ” อิโนะกับซากุระยืนฮากลิ้งอยู่ริมสระน้ำแบบไม่อายใคร ส่วนแขกบางคนที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดก็หัวเราะออกมาเบาๆอย่างอดไม่ได้
...ขนาดชิโนะยังแอบปล่อยก๊ากกับเขาเลย รู้มั้ย?
โป๊ก! ไรเตอร์เขกกะโหลกให้สองสาวของเราไปคนละที นี่ตกลงจะตามหาซาสึเกะกันมั้ยเนี่ย!!!
ซากุระลูบหัวป้อยๆ แล้วหันมาค้อนใส่ไรเตอร์ อ๋อ...อยากโดนอีกรอบใช่มั้ย? ไรเตอร์ถลึงตากลับไป ตกลงใครเขียนเรื่องนี้กันแน่ห๊ะ!?! สุดท้ายซากุระก็ยอมแพ้แล้วเดินตรงไปหาชิโนะผู้ยืนขำแบบไร้เสียงห่างออกไปไม่ไกล
“นี่ชิโนะ เธอเห็นซาสึเกะบ้างมั้ยอ่ะ” เด็กสาวฮารุโนะถามหยั่งเชิงกับนินจาแมลง
“ชั้นไม่เห็นหรอก...”
“อ้าว แล้วได้ยินใครพูดถึงซาสึเกะบ้างมั้ย”
คราวนี้ ไอ้แมลงของเราก็พยักหน้าเงียบๆ ทำให้ซากุระและอิโนะพอเห็นแสงสว่างขึ้นมาบ้าง
“จริงหรอๆ! พูดว่าอะไรอ่ะ ซาสึเกะอยู่ไหน” สองสาวเร่งถามมาพร้อมกัน
“ก็พูดกันให้แซดว่าหายไปไหนน่ะสิ”
แว๊กกกกกก!!!!! ทั้งซากุระทั้งอิโนะหันมาค้อนให้ไรเตอร์พร้อมกัน แต่งกวนโอ๊ยดีนักนะไรเตอร์!!!!
ก็ได้ๆ งั้นมีสาระบ้างก็ได้...
“แล้วพวกเธอเห็นนารุโตะกันบ้างรึเปล่าล่ะ?” ชิโนะถามกลับเรียบๆ แต่คำพูดนั้นสะกิดบางอย่างในใจของซากุระขึ้นมา
“เห้ย!!!” เธออุทานออกมาอย่างลืมตัว “ชั้นก็ไม่เห็นนารุโตะมาพักนึงแล้วนี่นา!!!”
อิโนะได้ยินดังนั้นก็สะดุ้งตัวโยน นารุโตะและซาสึเกะหายตัวไปพร้อมๆกัน...โอ๊ย! ไม่ๆๆๆ รีดเดอร์อย่าเพิ่งคิดเลยเถิดไปในแนวนั้นสิ! “รึว่า...” ซากุระกับอิโนะหันมามองหน้ากันช้าๆ ในใจนั้นแทบจะกรี๊ดออกมา ไม่จริงงงงง!!!!! เป็นไปไม่ได้!!!! “ทางที่ดีเธอรีบตามหาพวกนั้นดีกว่านะ” ฝ่ายชิโนะก็ชอบแกล้งคนแถมยังพูดอะไรกำกวม เสริมมาเบาๆจนสองสาวเต้นเร่า “โอ๊ยๆๆๆ ไม่นะไม่นะไม่น้า~ ซาสึเกะ!!!!!!!” สติของอิโนะขาดผึงทันที ก่อนที่สาวเจ้าจะวิ่งทะเล่อทะล่าหายไปในฝูงชน “อิโนะ!!!” ซากุระตะโกนเรียกเพื่อนสาวกลับมาทั้งที่ตัวเองก็แทบจะสติแตกไปอีกคน โอเคๆ เธอพยายามสงบอารมณ์ จากนั้นก็วิ่งตามอิโนะไปอย่างแข่งกับเวลา “แฮ่กๆๆๆ อิโนะ!!!” ซากุระร้องออกมาทันทีที่เห็นเพื่อนสาว แต่อีกฝ่ายยังจดจ่อกับการกระชากคอเสื้อของใครคนหนึ่งอยู่ “โอ๊ย! อิโนะเธอเป็นอะไรไปแล้วเนี่ย ก็ชั้นบอกว่าไม่เห็นไง!!!” ร็อคลีแทบจะแหกปากร้องขอความช่วยเหลือ แต่ร้องออกไปมีหวังโดนฆ่าศพไม่หล่อแน่ เพราะตอนนี้ใบหน้าของนางมา...เอ้ย! อิโนะนั้นแทบจะไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ในระยะ 10 ม. “โอ๊ย! คุณซากุระ ช่วยด้วย!” ร็อคลียึดฟางเส้นสุดท้ายไว้แน่น หลังจากเห็นครูไกของเขาค่อยๆถอยห่างไปทีละก้าวๆ แล้วก็โกยแน่บ (ตามประสาคนกะล่อน) “อิโนะ หยุดก่อน!” ซากุระเข้าไปคว้ามือเพื่อนสาวก่อนจะแกะออกด้วยพลังช้างสาร “สงบสติอารมณ์หน่อย!!!” คำพูดนั้นแยงเข้าไปถึงประสาทชั้นในของอิโนะ ทำให้เธอสงบอารมณ์ลงมาก แต่ไม่มากพอที่จะปล่อยมือจากคอเสื้อของร็อคลี “ซาสึเกะอยู่ที่ไหนบอกมา!!!” เธอเค้นออกมาทีละคำจนจำเลยขนลุกซู่ “ช...ชั้นบอกแล้วไงว่าไม่เห็น” ร็อคลีพูดตะกุกตะกักแบบคนเริ่มหายใจไม่ออก “ไม่จริง!!! เมื่อกี้ชั้นยังได้ยินนายพูดชื่อนารุโตะอยู่เลย” อิโนะคาดคั้นโดยไม่สนใจญี่ปุ่นมุงที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ “นารุโตะ!?! แล้วมันเกี่ยวอะไรกับซาสึเกะอ่ะ?” ร็อคลีที่งงเป็นไก่ตาแตกอยู่แล้ว ยิ่งงงยกกำลังสอง “บอก-มา!!!!!!” คุโนะอิจิผมทองตาลุกวาวอย่างน่าสยดสยอง “พอเถอะอิโนะ” พลันเสียงของใครคนหนึ่งก็ดังแหวกอากาศมาราวกับแส้ และนั่นคือเสียงของฮิวงะ เนจินั่นเอง! “มันเรื่องของชั้น นายไม่เกี่ยว!” สาวผมทองหันมาแวดใส่หนุ่มฮิวงะแทน “ชั้นเพิ่งเห็นนารุโตะเดินหายไปแถวสวนวงกตเมื่อประมาณชั่วโมงที่แล้ว” ควับ! คำพูดนั้นราวกับสายฟ้าที่ผ่าลงมากลางแสกหน้าของสองสาว โดยไม่พูดอะไรอีกแม้แต่คำเดียว ทั้งซากุระและอิโนะก็ใส่เกียร์หมามุ่งหน้าไปทางสวนวงกตทันที “โอ๊ย! อะไรกันเนี่ย ชั้นไม่เห็นรู้เรื่องเลย” ร็อคลีที่โดนปล่อยกลางอากาศตกลงกระแทกพื้นก้นจ้ำเบ้าอุทรเสียงหลง ส่วนเนจิก็หัวเราะหึๆออกมา “ก็ไปตามหาซาสึเกะกันล่ะสิไม่ว่า” เนจิเดาเหตุการณ์ตรงหน้าออกทะลุปรุโปร่ง สายตาคู่นั้นมองตามไปยังแฟนคลับซาสึเกะอีกหลายคนที่รีบวิ่งตามสองสาวไป เพราะเชื่อมั่นอยู่แล้วว่า ลองสองสาวคู่นี้วิ่งชนิดลืมตายแบบนั้น...บอกได้อย่างเดียวว่ารู้ตำแหน่งของซาสึเกะแล้ว! “เนตรสีขาว!” เนจิประสานอินเนตรสีขาวก่อนจะใช้เนตรนั้นหาตำแหน่งที่แน่นนอนของซาสึเกะ “เจอแล้ว” เพียงชั่วอึดใจหนุ่มฮิวงะก็หาซาสึเกะเจออย่างง่ายดายในเขาวงกตอันซับซ้อน แต่ทว่า!!!... “…” เนตรสีขาวคู่นั้นเบิกโพลงจนเท็นเท็นต้องหันมามองอย่างแปลกใจ “เป็นอะไรหรอเนจิ?” เธอถามเรื่อยๆ ผิดกับสีหน้าของเนจิที่เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ “อ...เอ่อ ไม่มีอะไรหรอ ชั้นไปหาลาเต้(จิ้มทะลวงสหัสวรรษ)มากินดีกว่า” เนจิพูดรัวเร็วพร้อมกับกระพริบตาถี่ๆ จากนั้นก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งหายไปเลย “เออ แปลกคน..ว้าย!!!!” เท็นเท็นตกใจแทบจะเป็นลมเมื่อได้ยินเสียงกรี๊ดดังมาจากสวนวงกตไม่ไกลออกไปนัก เสียงกรี๊ดนั้นราวกับคนกำลังจะขาดใจ จากนั้นก็มีเสียงตะโกนฟังไม่ได้ศัพท์ของใครหลายคน เสียงโครมคราม ก่อนจะเงียบเป็นดุษณี... “เกิดอะไรขึ้นเนี่ย!?!” เท็นเท็นทำสัญลักษณ์อาเมนก่อนจะเดินลิ่วๆตามเนจิไป ตามประสา ‘คนไม่ชอบเหตุการณ์วุ่นวาย’ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ทางด้านเขาวงกตที่ตัดแต่งสร้างสรรค์ขึ้นจากต้นไม้ บรรยากาศเงียบสงบราวกับสวนเซ็นที่นักบวชมานั่งทำสมาธิเข้าฌาน กลิ่นกุหลาบจากเนเธอแลนด์หอมฟุ้งไปทั่วจนรู้สึกเคลิบเคลิ้มคล้ายจะหลับ แต่อนิจจา! อารมณ์ของใครหลายๆคนตอนนี้ไม่อาจจะเย็นลงได้ อย่าว่าแต่หลับเลย! เสียงวิ่งด้วยความเร็วสูงดังขัดช่วงเวลาอันแสนสงบสุขของไรเตอร์ วะ! จะวิ่งก็ไปวิ่งที่อื่...ว๊ากกกกกกกกกกกก!!!!! กองทัพนินจาหญิงโผล่ออกมาจากไหนไม่รู้ รู้แต่ว่าหน้าตาของแต่ละคนนี่...ราวกับนางมา...อุ๊บส์ ต่างคนต่างวิ่งให้เร็วที่สุดอย่างลืมตาย แต่ไม่ว่าอย่างไร คนที่นำหน้าย่อมเป็นซากุระและอิโนะอยู่แล้ว “ฮึ่ม!” ซากุระคำรามอย่างหัวเสียเมื่อรู้ตัวว่ากำลังโดนกวดตามแบบกระชั้นชิด ทันใดนั้น ความคิดบรรเจิดก็แวบเข้ามาในสมอง “วิชานินจา คาถาร่างแยกเงา!” ร่างแยกของฮารุโนะ ซากุระปรากฏกายขึ้นอีก 7 คนรวมเป็นทั้งหมด 8 คน สร้างความตื่นตะลึงให้คุโนะอิจิหลายคนที่วิ่งตามมา เห้ย! ไอเราก็ควบคุมจักระได้ไม่ดีพอที่จะแยกร่างเยอะขนาดนั้นด้วยน่ะสิ!! ซวยแล้ว!!! ซากุระยิ้มให้คู่แข่งหัวใจของเธอเล็กน้อย ก่อนจะกระโจนหายไปจากสายตา ขบวนการก็ไม่มีอะไรมากนัก นอกจากแยกหากันทิศละคน!!! “ไม่ปล่อยไปง่ายๆหรอกน่า!” อิโนะที่ฝีมือดีพอๆกันกระโดดตามร่างแยกคนหนึ่งหายไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ ส่วนสาวๆที่เหลือก็วิ่งหากันไปตามบุญตามกรรมในเขาวงกตแห่งนี้... “ฮ่า!” อิโนะปาดาวกระจายไปโดนร่างแยกของซากุระคนหนึ่งจังๆ จนร่างนั้นสลายกลายเป็นหมอกควัน ‘กำจัดไปได้หนึ่งละ!!!’ เธอยิ้มเหี้ยมเกรียมก่อนจะออกตามหาร่างแยกที่เหลืออีก 6 คน ระหว่างนั้น...ไรเตอร์ตัดสินใจว่าพระเอกสองคนของเราควรจะโผล่หัวมาได้ซะที... 10 นาทีก่อนหน้านี้... “เอ...แล้วชั้นจะออกไปจากที่นี่ได้ไงนะ ฮึ่ย! ไอคิบะตัวแสบ ถามจะไปห้องน้ำดันชี้มาทางเขาวงกตซะนี่ เจออีกเมื่อไหร่โดนซ้อมแน่!!!” นารุโตะเดินไปบ่นไปอย่างคันปาก ก็ช่วยไม่ได้ตอนนั้นมันปวดฉี่จริงๆนี่นา เลยถามเอาคนที่ใกล้ที่สุดนั่นก็คือคิบะ แล้วไอ...นั่นมันก็ชี้มาทางนี้ เฮ้อ~ สุดท้ายเลยมาหลงทางอยู่ในนี้ แทนที่จะได้ออกไปกินราเมงฟรีให้หนำใจ อุตส่าห์แยกเงาพันร่างแล้ว สุดท้ายก็เดินกลับมาเจอกันที่เดิมอีก เฮ้อๆๆ คิดแล้วปลงว่ะ! อ่า รีดเดอร์บางคนอาจสงสัยว่านารุโตะหลงมาในนี้ 10 กว่านาทีแล้ว...แล้วฉี่ที่กลั้นไว้ล่ะ? อ๋อ เอาเป็นว่าปล่อยริมพุ่มไม้แถวนั้นนั่นแหละ “หิวราเม...เห้ย!!!” ยังไม่ทันจะบ่นเสร็จ มือของใครบางคนก็ยื่นมาปิดปากนารุโตะไว้ ก่อนจะลากหายไปหลังพุ่มไม้... ตัดกลับมาที่หน่วย FBI หญิงผู้กำลังตามหา ‘คนหาย’ กันอย่างสุดชีวิต “เอานี่ไปกิน!!!” อิโนะปาดาวกระจายไปยังร่างแยกอีกคนหนึ่งของซากุระ โชคดีที่อีกฝ่ายหันมาเห็นเสียก่อน “อิโนะ! นี่ชั้นเอง!!! ซากุระ!!!” เธอร้องเสียงหลงขณะพุ่งตัวหลบดาวกระจายที่ปามา “อ้าว ซากุระตัวจริงหรอ? โทษที ชั้นคงเบลอจนดูผิดน่ะ” อิโนะรีบพูดขอโทษเพื่อนสาว “แล้วนี่ได้ร่องรอยอะไรรึเปล่าล่ะ” วูบ! อิโนะใจหล่นลงไปถึงตาตุ่มเมื่ออีกฝ่ายสั่นหน้าช้าๆ “เฮ้อ~ งั้นหาต่อกันเถอะ” ซากุระถอนหายใจแล้วก้มลงหยิบดาวกระจายส่งคืนให้อิโนะ ทว่า... “เอ๋?” ดวงตาสีเขียวใสมองไปยังรูโหว่ของต้นไม้อย่างงุนงง อ๋อ ก็รูของดาวกระจายที่อิโนะปามาเมื่อกี้ไง แต่เอ๊ะ! อีกข้างนั้นเป็นอะไรนะ คิดแล้วก็เอ่ยปากชวนเพื่อนสาวถ่างรูให้ใหญ่พอที่จะลอดไปได้ “ได้เลย!” อึดใจเดียว สองสาวก็ช่วยกันถ่างรูนั้นให้ใหญ่พอที่คนคนหนึ่งจะลอดผ่านไปได้ “ฮึบ!” จากนั้นก็คลานผ่านช่องนั้นมาทะลุในอีกที่หนึ่ง... “ว้าว!!! สวยจัง~” ซากุระเผลออุทานออกมาเบาๆ ตรงหน้าเธอนั้นคือสวนน้ำพุสวยงามตระการตาที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็นมา ตัวน้ำพุสร้างจากหินอ่อนสีขาวเป็นรูปม้าป่าทะลานโลดแล่นดูสง่ามีราศี ไม่ต้องสงสัยอีกต่อไป!!! เพราะนี่คือสวนน้ำพุใจกลางเขาวงกตนั่นเอง!!! คุโนะอิจิทั้งสองเดินสำรวจดูรอบๆอย่างลืมตัว ดื่มด่ำกับบรรกาศสุดโรแมนติกที่น้อยคนนักจะฝ่าเขาวงกตเข้ามาถึงที่นี่ได้... วินาทีนั้น... “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!! ไม่จริง! ซาสึเกะคุงทำกับชั้นอย่างนี้ได้ยังไง ไม่จริง!!!!!!” เสียงกรี๊ดของซากุระนั่นเอง ร่างบางทรุดฮวบลงกับพื้นหญ้า และตำแหน่งนั้นก็อยู่ตรงข้ามกับอิโนะโดยมีน้ำพุสุดอลังการขั้นกลางนั่นเอง!!! “ซากุระ!!! เกิดอะไร...” คำพูดสุดท้ายดูเหมือนจะถูกกลืนหายไปในลำคอของยามานากะ อิโนะ เมื่อเธอวิ่งอ้อมน้ำพุไปเผชิญหน้ากับความจริง!!! “อือ...” สาวผมทองเป็นลมล้มพับไปในทันที แต่ตัวการนั้นยังไม่สนใจด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง “ซ...ซา...ซาสึเกะ...” ซากุระพูดขึ้นทั้งน้ำตา น้ำเสียงสั่นครือทำให้เจ้าของชื่อต้องชำเลืองมาดูแวบหนึ่ง “...” อุจิวะ ซาสึเกะจ้องกลับมาด้วยสีหน้าว่างเปล่า ผิดกับสีหน้าเมื่อกี้...ตอนที่เขากำลังจูบกับใครคนหนึ่งอยู่! ซากุระพึมพำแผ่วเบาเป็นคำสุดท้ายก่อนจะหมดสติไปอีกคน “อือ...เกิดอะไรขึ้นหรอ” นารุโตะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงมึนๆเหมือนคนเพิ่งตื่นจากฝัน เอ...นี่เขาอยู่ไหนน้า~ อืมใช่! อยู่ในเขาวงกต จากนั้นก็เจอซาสึเกะ...แล้วก็...จูบเขา!?! โอพระเจ้า! แล้วนี่ซากุระกับอิโนะมาเห็นด้วยหรือนี่!!! นารุโตะหน้าแดงวาบขึ้นมาทันทีที่เห็นสองสาว แม้ทั้งสองจะหมดสติไปแล้วก็ตาม “...ก...เกิดอะไรขึ้...อื้อ” นารุโตะกำลังจะถามออกไปอีกครั้ง แต่ริมฝีปากของใครบางคนประทับลงมาเสียก่อน จูบนั้นเร่าร้อนจนความคิดของหนุ่มผมทองเลือนหายไปอีกครั้ง ดื่มด่ำกับรสชาดที่เขาไม่คิดว่าชาตินี้จะพอใจกับมัน “เลิกพล่ามซะทีเถอะน่า” ซาสึเกะเอ่ยขึ้นเบาๆ แต่คนข้างๆนั้นกลับเคลิ้มจนไม่ได้ยินเสียแล้ว เขาจึงประทับจูบลงไปอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เป็นจูบที่อ่อนโยนและนุ่มนวล เรียกเอาสติอันพร่าเลือนนารุโตะกลับคืนมา แต่มินิฟิคตอนนี้ยังไม่จบแค่นี้!!! โครมมมมมมม!!!!!!!!!!!! ซาสึเกะและนารุโตะสะดุ้งตื่นจากภวังค์ทันที สายตาทั้งสองคู่หันไปเจอกับ...! “เฮือก!!!” กองทัพนินจาหญิงที่เพิ่งลอดรูโหว่ของพุ่มไม้เข้ามายืนแข็งทื่อทันที สายตานับสิบคู่จ้องมาที่สองหนุ่มเป็นตาเดียว “อือ...” หนึ่งในสี่ลมจับไปตามๆกัน แต่ยังเหลืออีกนับสิบชีวิตที่ยืนตะลึงค้างราวกับถูกสาป “เร็ว! ไปเอาซาสึเกะของเราคืนมา!!!” เสียงของคุโนะอิจิคนหนึ่งดังขึ้นลั่นสวน ตามมาด้วยเสียงโห่ร้องเห็นด้วยฟังไม่ได้ศัพท์ นินจาหญิงทุกคนต่างดาหน้าเข้ามาด้วยสติที่ขาดผึง เป้าหมายไม่ว่าจับเป็นหรือตายคือ นารุโตะ!!!!!!!!!!!!! เมื่อยมทูตเรียกหา สติของนารุโตะจึงมาสมบูรณ์ครบถ้วนทันที สมองคิดหาทางรอดอย่างรวดเร็วปานสายฟ้าแลบ รู้แล้ว! แต่ผมไม่ชัวร์นะ ว่ามันจะเวิร์คแค่ไหน นารุโตะภาวนาในใจขอให้แผนของตนได้ผล จากนั้นก็...! “คาถามหารัญจวน สเปเชี่ยลเวอร์ชั่น!!!” ผ่างงงง!!!! สิ่งที่ปรากฏกายขึ้นหาใช่สาวน้อยน่ารักเหมือนทุกครั้งไป แต่เป็น...ซาสึเกะ!!!!! “ซาสึเกะ!!!!” สาวๆของเราดูเหมือนจะลืมทุกสิ่งทุกอย่างเมื่อเห็นซาสึเกะ (ตัวปลอม) ซึ่งหล่อกว่าตัวจริงซะอีก กองทัพที่ตอนแรกหมายจะเข้ามาฆ่านารุโตะ ตอนนี้กลับเข้าไปรุมล้อมซาสึเกะตัวปลอมกันชนิดไม่ลืมหูลืมตา “สำเร็จ!!!” นารุโตะร้องออกมาอย่างยินดี แต่ทันใดนั้นมือหนาของคนข้างๆก็เอื้อมมาคว้าตัวเขาไว้ซะก่อน “ไปกันเถอะ” ซาสึเกะพูดอมยิ้มอย่างที่เห็นได้ไม่ง่ายนักให้นารุโตะ “อย่าลืมนะ นายยังไม่ได้ให้ของขวัญวันเกิดจริงๆกับชั้นเลย หึๆ” “ต...แต่..อือ...” ก่อนที่จะได้เถียงกลับ นารุโตะก็จมดิ่งลงสู่จูบอันหอมหวานของซาสึเกะอีกครั้ง ร่างของเขาเกิดอาการเข่าอ่อนขึ้นมากะทันหัน จนซาสึเกะต้องอุ้มไป “นายนี่ก็หนักใช่เล่นนะเนี่ย...” ร่างของพวกเขาลับหายไปหลังทางออกของเขาวงกตเจ้าปัญหา...
จบแล้ว หึๆ เม้นกันด้วยนะ ไม่งั้นจะไม่มีตอนต่อไป
ความคิดเห็น