ตอนที่ 6 : ลงสนาม
บทที่ 6 ลงสนาม
“คาบแรกก็ให้ลงสนามจริงเลยเหรอ”
จอมมารพูดผ่านหน้าจอแสดงผลของฟิโอน่าที่ตอนนี้มานั่งหลบมุมเพื่อคุยกับแม่ของเธอก่อนที่จะไปลงสนามตามที่ผู้ดูแลบอก
“ใช่ค่ะท่านแม่…หนูกังวลจังเลย”
“กังวลว่าจะเพลอฆ่าเพื่อนใช่หรือปล่าว”
“งืม…เบื่อจังพวกรู้ทัน”
“เธออยู่กับฉันมากี่ปีทำไมแค่นี้ฉันจะดูไม่ออกยัยแสบ”
“คราวหลังจะทำให้เดาไม่ออกให้ดู”
“ยังไงก็คงไม่พ้นลูกไม้เด็กๆ นั้นแหละน่า”
จอมมารพูดดักลูกสาวของตนก่อนที่เธอจะมองร่างกายของลูกสาวที่ตอนนี้อยู่ในชุดซ้อมรบสีดำสลับแดง ซึ่งมันคือนาโนสูทที่ค่อนค่างจะโชว์สัดส่วนของผู้ใส่ได้ชัดเจนมากจนจอมมารแอบหวงอยู่นิดๆ
“นี่ทางโรงเรียนไม่มีชุดที่มันไม่โชว์มากกว่านี้เหรอ”
“ฮั่นแน่~หวงเหรอค่ะ”
“ก…ก็หวงสิเธอเป็นลูกสาวของฉันนะแถมที่นั้นก็ยังมีพวกผู้ชายเต็มไปหมด!”
“แต่หนูไม่ซีเรียสนะอยากมองก็มองไปไม่ทำให้หนูสึกหรอสะหน่อยนิ”
“ประมาทเกินไปแล้ว ฟิโอน่า”
จอมมารตอบกลับลูกสาวโดยไม่ลืมใช้สายตาดุๆ ของเธอจ้องมาที่คนเป็นลูกด้วยความโกธรปนหวงสะส่วนใหญ่ ดังนั้นฟิโอน่าจึงเลิกคิดจะแกล้งอีกฝ่าย
“หนูยังเหลือชุดเกราะอีกค่ะแถมมันก็ปกปิดส่วนสำคัญด้วย”
“อะ!”
“หนูแค่อยากเห็นท่านแม่หวงหนูก็เท่านั้นเอง”
“ย…ย…ยัยลูกบ้า! งั้นรีบไปใส่เกราะเลยนะแล้วก็ถ้าฝึกเสร็จแล้วก็กลับบ้านทันทีด้วยเข้าใจไหม!”
จอมมารตะโกนว่าลูกสาวด้วยใบหน้าที่แดงจัดก่อนจะปิดการสื่อสารไปเพราะไม่อยากปล่อยไก่ไปมากกว่านี้ ส่วนคนเป็นลูกอย่างฟิโอน่านะเหรอแถบจะกลั้นหัวเราะชอบใจกับภาพเมื่อครู่แทบไม่ไหว
และหลังจากเตรียมพร้อมหมดแล้ว ฟิโอน่า ก็เดินมายังประตูหมายเลข 6 ทันทีและที่นั้นก็มีทัง เอลลี่ และก็พวก คานะ รออยู่ก่อนแล้ว
“ดีจังที่พวกเธอมาก่อนเวลา…เอาหละไปกันเลยเนอะ”
“ครับ/ค่ะ”
สิ้นเสียงตอบของทุกคนประตูเหล็กขนาดใหญ่ก็ถูกเปิดออกในทันทีและพื้นที่ที่อยู่ตรงหน้าก็คือทุ่งหญ้าสีเขียวที่กว้างสุดลูกหูลูกตาแต่พอเดินไปเรื่อยก็มักจะมีซากของ อาวุธและพวกชุดเการะของ ‘สหพันธรัฐแห่งแสง’ ที่ตอนนี้ถูกเหล่าต้นไม้ใบหญ้าปกคลุมและบางส่วนก็บุบสลายไปตามกาลเวลา
“คุณเอลลี่ครับพวกเราจะไปที่ไหนกันเหรอครับ?”
นักเรียนชายคนนึงถามเอลลี่ด้วยความสงสัยแต่เอลลี่กับไม่ยอมตอบอะไรกลับมาจนกระทั้ง เธอพาทุกคนมาถึงลานกว้างที่ห่างจากประตูหลายไมล์
“เอาหละที่นี่คงพอไหวหละนะ”
“อะไรเหรอครับ”
“เปล่าจ๊ะ…เอาหละทุกคนเดียวช่วยเรียกอาวุธประจำตัวออกมากันเลยนะ”
“ครับ/ค่ะ”
ทุกคนทำตามที่เอลลี่สั่งทันโดยแต่ละคนก็มีอาวุธประจำตัวที่แตกต่างกันออกไปตามความชอบและความถนัดของแต่ละคน
“ดีมากทีนี้มาหยิบสิ่งนี้ไปคนละชิ้นนะ”
เอลลี่ วางกล่องเหล็กที่บรรจุลูกบอลสีฟ้าขนาดเท่ากับลูกเทนนิสเอาไว้และทุกคนก็เดินมาหยิบมันไปคนละชิ้นตามคำสั่งของเอลลี่
“อาจารย์เอลลี่นี่คือ?”
ฟิโอน่า หันไปถามเอลลี่ด้วยความสงสัยแต่เอลลี่ที่ถูกเรียกว่าอาจารย์ครั้งแรกนั้นก็รู้สึกเขิกลับสรรพนามที่ ฟิโอน่า พูดแต่เธอก็เป็นผู้ใหญ่พอที่จะเก็บอาการไว้ได้ดี
“อะแฮ่ม! …นั้นคือเซฟบอลรุ่นล่าสุดนะ”
“เซฟบอล?”
“ใช่จ๊ะ…เซฟบอลแล้วก็ฉันจะไม่ขอทดลองให้ดูนะว่าใช้ยังไงแต่ขอให้ทุกคนเก็บมันไว้ใกล้ตัวเพราะหลังจากนนี้ฉันจะให้ทุกคนสู้กับ มอนสเตอร์ระดับ C”
พอทุกคนได้ยินคำว่า ‘มอนเตอร์ระดับ C’ ก็ตกอยู่ในอาการหวาดกลัวกันทันทีเพราะระดับความอันตรายของมอนสเตอร์ที่มีอยู่มากมายในอาณาจักรนี้มันมีตั้งแต่ ระดับ F- A และยังมีระดับพิเศษที่เรียกว่าระดับ S อีกด้วย
“ค…คุณเอลลี่ล้อเล่นใช่ไหมครับ”
“นั้นสิพวกเราไม่ใช่ ฮันเตอร์ นะครับจู่ๆ จะให้มาสู้กับระดับ C เลยมันก็”
“พูดอะไรกันนะพวกเธอคือนักเรียนของห้อง S ที่มีโอกาสสูงที่สุดที่จะได้เป็น ‘ผู้พิทักษ์แห่งสายลม’ เชียวนะกะอีแค่มอนสเตอร์ระดับแค่นี้พวกเธอต้องจัดการได้สบายๆ ตลอดการเรียนที่นี่ถ้าไม่งั้นก็รีบคืนเข็มกลัดมาได้เลย”
“อะไรกัน!”
“โหดร้าย!”
“หึหึ…นี่หละความเป็นจริง”
เพล้ง!
เอลลี่พูดพร้อมกับปาขวดอะไรบางอย่างขึ้นฟ้าก่อนจะทำลายมันเพื่อให้ก๊าสที่อยู่ในนั้นกระจายไปทั่วท้องฟ้าแถวนี้
“ฟุตฟิตๆ …อาจารย์ค่ะน้ำหอมเมื่อกี้ใช่ แองกี้เมล หรือปล่าวค่ะ”
“โห้~รู้จักด้วยสินะคุณฟิโอน่า”
“ค่ะพอดีคนที่บ้านชอบใช้มุขนี้ประจำ”
“งั้นคงรู้สินะว่าจะเกิดอะไรขึ้น”
“ก็…โหดไหมค่ะ”
“โหดสุดๆ เลยหละ”
ฟิโอน่ากับเอลลี่คุยกันราวกับรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นข้างหน้า และเพราะความที่พูดเหมือนรู้กันแค่สองคนก็ทำเอาหายๆ คนที่เหลือหงุดหงิดและสงสัยกับคำพูดนั้น
“เออ…อะไรโหด-”
กึก กึก กึก
ยังไม่ทันที่นักเรียนจะถามเสร็จจู่ๆ เขากับทุกคนก็รู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือนใต้ฝ่าท้าวทันทีและเพราะทุกคนในห้องนี้เป็นเด็กที่มีไหวพริบดีแต่ละคนเลยรีบจับอาวุธของตัวเองให้มั่น ส่วนเอลลี่พอเห็นแบบนั้นก็เดินมาตบไหล่ของ ฟิโอน่า เบาๆ พร้อมรอยยิ้มก่อนจะบอกอะไรบางอย่าง
“งั้นครูจะรออยู่ข้างบนนะฝากเพื่อนด้วย”
“ไม่รับปากนะค่ะ”
“ใจร้ายจังเลยนะ…แต่ช่างเถอะยังไงก็ช่วยๆ ดูหน่อยได้ไหม”
“ได้ค่ะ”
“ดีมากจ๊ะ”
เอลลี่ยิ้มกับคำตอบของฟิโอน่าก่อนที่เธอจะเอามือตบที่บริเวณเอวสองครั้ง เพื่อสั่งให้ระบบต้านแรงโน้มถ่วงทำงานเพื่อให้ร่างกายของเธอลอยขึ้นไปบนฟ้า
“เมื่อกี้คุณเอลลี่พูดอะไรหรือเปล่าค่ะ คุณฟิโอน่า”
“เปล่านิ”
ฟิโอน่าตอบคานะก่อนจะหันหน้าไปมองกลุ่มควันที่ลอยอยู่ไม่ไกลจากพวกเธอนักและเจ้าของกลุ่มควันนั้นก็คือ มอนสเตอร์รูปร่างคล้ายวัวกระทิงที่มีผิวหนังบางส่วนเหมือนชุดเกราะ
“เทมเมส มิโนเทารอส!”
“ว้าวถ้าชนะได้นี่ก็ดีเลยสิ”
“นั้นสินะเนื้อของมันนะอร่อยมากๆ ด้วย”
“มู้!!!”
ตุบ!!!
“อ๊ากกก”
นักเรียนบางคนพูดแต่ยังไม่ทันไรพวกเขาก็โดนเจ้าวัวกระทิงขนาดเท่ากับรถบันทุกหินชนเข้าจนกระเด็นไปคนละทิศคนละทางโชคดีที่ทุกคนแอบร่ายเวทย์ป้องกันไว้ตอนขาออกมาเลยไม่ค่อยเจ็บเท่าไหร่
“อย่าประมาดสิ”
ฟิโอน่าพูดเตือนคนอื่นแต่ช่วงที่เธอหันไปเตือนคนอื่นโกลโกรสก็พุ่งผ่านเธอไปสู้กับเจ้าวัวกระทิงทันที
“หย้ากกกกกกกก!”
ตึง!!!
“มู้!”
ตุบ!!
แต่ผลสุดท้ายก็คือโดนสวนกลับมาจนชายหนุ่มกลิ้งไปชนกับก้อนหินก็เท่านั้นเอง
“ไม่ทันขาดคำ”
“มู้!!”
“อะคราวนี้ตาฉันเหรอ?”
ปัง ปัง
ฟิโอน่าบ่นและมันเวลาเดียวกับที่เจ้าวัวกระทิงยักษ์หันมาเตรียมโจมตีเธอแต่เธอกับให้ดาบปืนของเธอยิงไปที่หัวของมันสองนัดเพื่อให้มันก้มหัวลงก่อนจะยิงไปที่ข้อเท้าขวาทันที และผลก็คือด้วยสภาพที่บริเวณนี้มีเนินอยู่มากทำให้เจ้าวัวร่างยักษ์เสียสมดุลจนกลิ้งลงเนินไปก่อนที่จะถึงตัวเธอ
“มู้!!!”
“หืม?”
ฟิ้ว!!
เพล้ง!!
“อึก!!!”
แต่เพียงชั่วพริบตาเดียวเจ้าวัวร่างยักษ์ก็ยิงลำแรงออกมาจากเขาของมันตรงมาที่ ฟิโอน่า โชคดีที่เธอตั้งรับไว้ได้ทัน
“ตอนนี้หละ!”
“โอ้!!”
โกลโกรัสตะโกนบอกคนอื่นเพราะเป็นโอกาสดีที่จะโจมตีแต่ ฟิโอน่าไม่คิดแบบนั้นเพราะมอนสเตอร์ที่ใช้เวทย์ได้มักจะ
“เดียว!”
“มู้!!”
ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว
ไม่ทันที่ฟิโอน่าจะเตือนทุกคนเพราะเจ้าวัวกระทิงยักษ์ได้เปลี่ยนลำแสงที่เน้นมาที่เธอคนเดียวกับเปลี่ยนไปเป็นกระสุนแสงจำนวนมหาสารคล้ายกับกระสุนปืนกลแบบกระจาย
“อ๊ากก!”
“อึก!”
“โอ้ย!”
และแน่นอนว่าพวกนักเรียนต่างก็โดนกระสุนพวกนั้นแต่ละคนร่วงลงกับพื้นและมีสองคนที่ร่วงไปอยู่ตรงหน้าของเจ้าวัวกระทิง
“มู้!”
“เฮือกก”
พอเจ้าวัวกระทิงยักษ์เห็นว่ามีคนตกมาอยู่ตรงหน้ามันก็คิดจะใช้สองเท้าของมันกระทืบทั้งสองที่ตอนนี้บาดเจ็บหนักจนร่ายเวทย์ป้องกันไม่ทันแน่ๆ
“มู้!”
“อ๊ากกก!”
เคล้งๆ
แต่ก่อนที่เท้าของมันพร้อมกับน้ำหนักตัวที่สามารถบดขยี้พวกเขาให้กลายเป็นน้ำมะเขือเทศได้สบายๆ จะถึงตัวจู่ๆ ก็มีบอลสีฟ้าขนาดพอดีตัวพวกเขาปรากฎขึ้นมาคุ้มกันได้ทันเวลาก่อนที่ลูกบอลนั้นจะค่อยๆ ลอยขึ้นแล้วพาพวกเขาออกจากที่นั้นทันที
“บอลนั้น”
“อืม…คงเป็นบอลที่อาจารย์เอลลี่ให้มานั้นหละ”
ฟิโอน่าพูดพร้อมกับจ้องมองบอลสีฟ้าสองลูกที่ตอนนี้ลอยหายไปจากสายตาพวกเธอแล้ว
‘น่าจะไปหาอาจารย์หละมั้ง’
พอคิดได้แบบนั้นเธอจึงหันกลับมาสนใจการต่อสู้อีกครั้ง ส่วนเจ้าวัวกระทิงหลังจากที่มันไม่สามารถจัดการบดขยี้พวกเมื่อกี้ไม่ได้มันก็รีบหันมาโจมตีคนอื่นทันที
“มู้!”
“อย่ามาเมินกันนะเว้ย!”
โกลโกรัสตะโกนพร้อมกับซัดกำปั้นเหล็กของตัวเองใส่หัวของเจ้าวัวกระทิงแต่เจากับโดนมันควิดจนลอยขึ้นฟ้าก่อนจะตกลงมาที่พื้นบริเวณที่พวก คานะ อยู่
“มู่~”
“อัค! ……หนอย”
“มู้!”
“มันจะโจมตีอีกรอบแล้วทุกคนตั้งรับสะ!”
ฟิโอน่าตะโกนบอกทุกคนพร้อมที่เธอหยิบโล่แสงแบบพกพาออกมาจากกระเป๋าเช่นเดียวกับทุกคนที่รีบหยิบมันออกมาเช่นกัน
ฟิ้ว!!
ลำแสงสีฟ้าแดงพุ่งออกมาจากปลายเขาของวัวกระทิงตรงเข้าปะทะกับโล่ของพวก ฟิโอน่า ในทันทีแต่เพราะโล่ที่พวกเด็กๆ ใช้เป็นประเภทจำกัดพลังทำให้พอต้านพลังของเจ้าวัวกระทิงได้ไม่นานนัก
“อึก!”
“คุณฟิโอน่าโล่นี่ต้านไว้-อ๊าก!”
นักเรียนคนนึงพยามพูดกับฟิโอน่าแต่พลังโล่ของเขากับหมดลงก่อนที่จะพูดจบทำให้เขากระเด็นออกไปตามแรงประทะ แต่โชคดีที่เขามีลูกบอลที่เอลลี่ให้ไว้และมันก็ทำงานได้ทันเวลาพอดี
“ช…ช่วยด้วย อ๊ากกก!”
เสียงของนักเรียนห้องเดียวกับฟิโอน่าร้องออกมาก่อนจะปลิวตามตามคนก่อนหน้าไปอีกคน แต่ในช่วงเวลานั้นโกลโกรัสกับสังเกตเห็นว่าพลังของบอลสีฟ้านั้นสามารถต้านพลังของเจ้าวัวกระทิงได้สบายๆ พอดีกับที่ลำแสงนั้นหมดลง
“มู่!”
“แยก!”
ฟิโอน่าสั่งก่อนจะทิ้งโล่แสงแบบพกพาที่ตอนนี้พังไปแล้วโดยเธอเป็นคนยิ่งกระสุนใส่เจ้าวัวกระทิงเพื่อล่อให้มันห่างจากเพื่อน
“คุณฟิโอน่า!”
“เดียวยัยตระกูล เบลซ์! แกมานี่ก่อนสิ”
“แต่ท่านโกลโกรัสถ้าปล่อยไว้แบบนี้เดียวคุณฟิโอน่าจะ”
“เป็นแค่ผู้ติดตามคิดหือกับผู้ติดปีกนกอย่างชั้นเหรอ!”
“แต่ว่า”
“หึ…ถ้าแกห่วงมันนักก็ฟังสิ่งที่ชั้นจะพูดสะชั้นมีวิธีช่วยมันอยู่”
“จริงเหรอค่ะ!”
“เออ…แต่แกต้องทำอะไรให้ชั้นอย่างนึง”
…
..
..
“มู่!!”
ปัง ปัง ปัง
ร่างอันใหญ่โตของเจ้าวัวกระทิงพยามที่จะวิ่งไล่ ฟิโอน่า อย่างสุดกำลังแต่เธอก็คอยยิงกระสุนเวทย์เพื่อหลบการโจมตีของมันเรื่อยๆ
“มู่!!”
ปัง ปัง แกร็กๆ ฟี่!!
“แย่หละสิ-อัค!”
เพราะการที่ต้องยิงกระสุนอย่างต่องเนื่องเป็นเวลาถึง 10 นาทีก็ทำให้รังเพลิงของดาบปืนเกิดความร้อนจนระบบป้องกันเปิดทำงานอัตโนมัติก่อนจะปล่อยสายหล่อเย็นออกมา แต่นั้นก็เพียงพอที่จะทำให้ฟิโอน่าโดนเจ้าวัวกระทิงควิดจนลอยขึ้นฟ้า
“อึกหนอย…เหล่าคมมีดผู้ตัดผ่านอากาศจงกลืนกินเลือดของศัตรูเรา”
[วิชาลม : คมมีดวายุ]
ฟิ้ว ฟิ้ว ฉึก
“มู้!!!!”
ฟิโอน่าร่ายเวทย์สายลมที่เธอถนัดใสเจ้าวัวกระทิงอย่างรวดเร็ว [วิชาลม : คมมีดวายุ] เป็นวิชาที่ทำให้อากาศเกิดความควบแน่นจนสามารถตัดหรือทำลายวัตถุได้แต่ดูเหมือนมันจะฉีกเนื้อหนาๆ ของเจ้าวัวกระทิงได้ลึกนัก
“หนังหนาจริง…ขออ้อนวอนเหล่ามิโกะแห่งแสงได้โปรดชำระล้างวิญญาณชั่วร้ายด้วยเกิด”
[วิชาโจมตี : บอลแสงแห่งการชำระ]
ส้นุดการร่ายบอลแสงจำนวน 12 ลูกก็พุ่งตรงเข้าโจมตีเจ้าวัวกระทิงอย่างรุนแรงจนสร้างความเสียงหายได้พอสมควร
“มู้!!”
“ได้ผลแฮะ”
“มู้!!!!”
ตึง!
แกร็กๆ ๆ ตูม!
“อึก!”
ระหว่างที่รอดูผลงานจู่ๆ เจ้าวัวกระทิงก็กระทืบเท้ากับพื้นจนเกิดเป็นรอยแยกที่มาพร้อมกับเปลวไฟจากฟื้นพุ่งตรงใส่ ฟิโอน่า ทันทีแต่ดีที่เธอไหวตัวทันแม้ชุดเการะบางส่วนจะถูกเปลวไฟที่มีความร้อนสูงหลอมจนละลาย
“ร้อนงะ!”
ฟิโอน่ารีบทิ้งเการะบางส่วนที่เริ่มถูกหลอมละลายทันทีก่อนจะหันมามองค้อนเจ้าวัวกระทิงยักษ์
“ไม่คิดเลยว่าจะมีเวทย์ติดตัวถึงสองชนิดแบบนี้นะเนี่ย”
“มู่~”
“อะหละดูท่าเมื่อกี้จะเป็นใหญ่หละสิถ้างั้นขออีกสักรอบนะ!”
ฟิ้ว
ควับ!
“มู่!!”
ฟิโอน่าพุ่งออกไปหาเจ้าวัวกระทิงก่อนจะใช้ดาบปืนของเธอตัดเขาของมันข้างนึงก่อนจะใช้แรงดันของระบบซ่อมแซมอัตโนมัติของดาบอัดใส่หน้าของเจ้าวัวกระทิง
“รีโหลด…กระสุนเวทย์ LV2!”
ฟิโอน่าตะโกนสั่งระบบตอบรับของดาบปืนทำให้มันทำการโหลดกระสุนเข้ารังเพลิงทีเดียวสองนัดก่อนที่จะบีบให้กลายเป็นกระสุนชนิดเดียวกัน และขึ้นที่หน้าจอแสดงผลว่า
[Level 2 completed]
“ยิงเลย!”
ซูมมม!!
ตูม!
ลำแสงเวทย์สองชนิดถูกปล่อยเข้าที่ลำตัวของเจ้าวัวกระทิงอย่างรุนแรงจนเกิดระเบิดตามมาทีหังพร้อมกับกลุ่มควัน
“เรียบ-หึ้ย!”
ฟิ้ว!
ไม่ทันที่จะได้พักฟิโอน่าก็รีบใช้ดาบปืนป้องกันการโจมตีของลำแสงสีแดงฟ้าจากเจ้าวัวกระทิงที่ยังพอมีแรงเหลือจากการโจมตีของเธอ
“หนอยแสบนักนะ”
“มู้!!”
ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว
รอบนี้เจ้าวัวกระทิงปล่อยลำแสงออกมามหาสารในรูปแบบของปืนกลฟิโอน่าต้องกระโดดหลบกระสุนพวกนั้นไปเรื่อยๆ แต่ด้วยความเร็วของมันทำให้แทบลำบากและ
ตูม!
“อะ!?”
ดมีกระสุนลูกนึงทำลายพื้นที่ตรงหน้าเธอทำให้ฟิโอน่าต้องหยุดกะทันหันเปิดโอกาสให้กระสุนอีกจำนวนหนึ่งพุ่งตรงเข้าหาเธออย่างรวดเร็ว
‘แย่หละไม่ทันแน่’
ฟิโอน่าร้องในใจมือรีบยกดาบโล่ขึ้นมากันทังที่รู้ว่าไม่ทันแน่แต่ในวินาทีนั้นเอง
“คุณฟิโอน่า!”
“!”
ตูม ตูม
ร่างบางของเด็กสาวเผ่าแมวบางคนกระโดดเข้ามารับการโจมตีของกระสุนจำนวนหมาสารแทน ฟิโอน่า แน่นอนว่าถ้ารับตรงๆ ขนาดนั้นลูกบอลสีฟ้าต้องทำงานแต่มันกับไม่ทำงานจนร่างบางนั้นร่วงหล่นกับพื้นพร้อมกับเลือดที่ค่อยๆ ไหลออกมา
“คานะ เบลซ์!”
“มู่!”
ฟิโอน่ารีบเข้าไปดูอาการของคานะทันทีก่อนที่จะมีเสียงตะโกนของใครบางคนดังขึ้น
“เสร็จชั้นหละ!!”
“มู่”
เจ้าวัวกระทิงหันไปมองผู้มาใหม่ก่อนจะปล่อยกระสุนในรูปแบบของปืนกลจนหนึ่งในสองคนนั้นต้านไม่ไหวและถูกบอลสีฟ้าพาออกไป
“หึ…วประโยชน์น่า!”
โกลโกรัสคว้างบอลสีฟ้าไปที่เจ้าวัวกระทิงจนมันค่อยๆ ขยายตัวออกพอที่จะบังกระสุนที่อยู่ในทิศทางของโกลโกรัส
“ไปตายซะ!”
“มู่!!!”
เขาชกไปที่หัวของเจ้าวัวกระทิงจนมันล้มลงกับพื้นอย่างง่ายดายก่อนที่เขาจะชกใส่มันอีกหลายต่อหลายหมัดจนมันแน่นิ่งไป
“แฮ็กๆ …นี่หละโทษที่แกเมินชั้นเจ้าบ้า”
—————————————————-—————————————————-
ตอนใหม่มาแล้วน้าาาาาาและจะกลับมาอีกทีตอนที่แฟนซับถึง 50 คนนะจร้าาาา
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
