ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ชื่อของเจ้ามนุษย์
"..." ผมนั่งเฉยๆบนเตียงในห้องเงียบๆ เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว ไม่มีวี่แววว่าเอนด์จะกลับมาเลย เกิดอะไรขึ้นรึเปล่านะ?
แม้ว่าผมจะนั่งเฉยๆ แต่รู้สึกว่าจิตใจผมมันจะไม่ได้เฉยตามร่างกายเลย คงต้องยอมรับว่า ผมกังวลมาก ไม่รู้เอนด์จะเป็นอะไรรึเปล่า ถึงแม้ว่าในดันเจี้ยนจะไม่มีอะไรที่น่าจะเป็นอันตรายต่อเอนด์ได้ก็ตามที และผมก็รู้สึกผิด ที่ผมปล่อยให้อารมณ์หงุดหงิดชั่ววูบครอบงำผมจนทำให้เอนด์ต้องไปลำบากอยู่ข้างนอก...
ผม..จะไปตามหาเขา
ไม่รอช้า ผมคว้าดาบหิน ธนู คบเพลิง และอุปกรณ์ขุดดันเจี้ยนทั้งหลาย เตรียมออกจากบ้านทันที ผมเดินไปที่ประตูบ้าน จับลูกบิดแล้ว...
พลัก!!
ประตูบ้านผมเปิดเข้ามาโดยที่ผมไม่ตั้งตัว ส่งผลให้ผมที่ยืนจับลูกบิดอยู่โดนกระแทกหน้าอย่างจัง..คงไม่ต้องบรรยายเนอะ คิดเอาละกัน แค่นิ้วโดนประตูหนีบยังเจ็บแทบเป็นแทบตาย แล้วถ้าประตูกระแทกหน้าหล่ะ? ครับ ไปคิดเอาเองนะครับ
"อะ โอ้ยยยย!!! จมูกผมม" ผมร้องครวญครางด้วยความทรมานอย่างสุดซึ้ง
"อ้ะ ฉันขอโทษ เป็นอะไรมากมั้ย?" เสียงทุ้มที่ผมคุ้นเคยกล่าว
"ไม่เป็นไรมั้ง!?! เห็นมั้ยเนี่ยเจ็บน้ำตาไหลเลย...เอ้ะ...เอนด์!" ผมลืมความเจ็บปวดทันทีที่นึกได้ว่าเสียงทุ้มนั่นคือใคร ผมเงยหน้าขึ้นมองเขา ตัวเขามอมแมมเปื้อนเศษหินเศษทรายและดูท่าทางเขาจะเหนื่อยไม่ใช่เล่น
"เอ่อ..คือ..ฉันขอโทษ.."เอนด์กล่าวพลางหลบตาผม
"จมูกผมไม่เป็นไรหรอกน่า.."
"ไม่ใช่เรื่องนั้น" เอนด์กล่าวขัดผม
"อ่าว แล้วนายขอโทษทำไม"
"คือ...ฉันหาแร่เหล็กมาให้นายได้ไม่ครบ"
"..." ประโยคที่เอนด์กล่าว มันเหมือนธนูจากสเกลลิตันที่พุ่งตรงมาทะลุหัวใจผม ตอกย้ำความรู้สึกผิดในใจผม...เอนด์นอกจากไม่โกรธผมที่สั่งให้ไปหาแร่ ยังจะรู้สึกผิดอีกที่หามาได้ไม่ครบ
"ผมต่างหากที่ต้องขอโทษ ผมขอโทษที่สั่งอะไรไม่เป็นเรื่อง ขอโทษที่ผมงี่เง่า ต่อไปนี้ผมจะไม่หงุดหงิดใส่นายอีกแล้ว..." ผมพูดจากใจ ก้มหน้าเล็กน้อยแสดงความสำนึกผิด ผมควรจะจำใส่ใจเอาไว้ ว่าคนที่เราเหวี่ยงอารมณ์ใส่ ต้องไม่ใช่คนตรงหน้าผม
"เรื่องมันผ่านไปแล้ว ช่างมันเถอะ" เอนด์เอามือตบบ่าผมเบาๆ ก่อนเขาจะหยิบก้อนแร่ออกมา
"อ่ะนี่ ฉันหามาให้นายได้แค่นี้แหละ"
"ไม่เป็น....!!!!!" ทันทีที่ผมมองก้อนแร่พวกนั้น ตาผมก็แทบจะหลุดออกจากเบ้าทันที พระเจ้า..นี่มันเพชร!!!
"เอนด์!! นี่มันเพชร ไม่ใช่เหล็ก" ผมพูดอย่างตกใจและดีใจที่สุดในชีวิต จะไม่ดีใจได้ไงกัน เขาหาเพชรมาให้ผมตั้งยี่สิบเม็ด! แค่สิบเม็ดก็แทบตายแล้วนะ!
"อ่าว ไม่ใช่เหล็กหรอ... ฉันขอโทษ ฉันดูไม่เป็น ฉันไม่รู้ว่าเหล็กมันหน้าตาเป็นแบบไหน.."เอนด์หน้าเสีย ดูเหมือนว่าเขากำลังเข้าใจผิดว่าเหล็กมีค่ามากกว่าเพชร
"เอนด์ เพชรมันหายากมากแล้วก็มีค่ามากกว่าเหล็กมหาศาลเลยนะ! นายหามาได้ตั้งยี่สิบเม็ด นายต้องบ้าไปแล้วแน่เลย!" ผมพูดอย่างดีใจ ดีใจมากขนาดที่ว่าตอนนี้ผมจะอ้วกออกมาเป็นสายรุ้งแห่งความปลื้มปิติอยู่แล้วอ่ะครับ~ ตาผมเป็นประกายแวววาวยิ่งกว่าเพชรในมือเอนด์เสียอีก ผม..ผมไม่รู้จะขอบคุณเอนด์อย่างไงดีเลย!
"ถ้านายดีใจขนาดนี้ก็ดี" เอนด์พูด เขายิ้มเล็กน้อย ท่าทางจะดูออกแล้วว่าเพชรมันมีค่ามากขนาดไหน
ผมคว้าเพชรทั้งหมดจากเอนด์ไปใส่ไว้ในหีบในห้องใต้ดิน จากนั้นก็เดินไปที่ห้องนอนด้วยอารมณ์ที่ดีที่สุดในชีวิต เอนด์ยืนอยู่ในห้องนอนผม
"จะนอนแล้ว?" เอนด์ทักผม
"คร้าบ" ผมตอบพร้อมรอยยิ้มกว้าง วันนี้คือวันที่ดีที่สุดของผมเลย~ ผมล้มตัวลงนอนแผ่บนเตียง รอยยิ้มที่เปื้อนหน้ายังไม่จางหายไปและไม่น่าจะหายไปง่ายๆ ผมหันไปมองเอนด์ที่ยืนอยู่ข้างเตียง
"นายไม่นอนหรอ?" ผมเอ่ยโดยที่ลืมไปว่าเอนด์คือเอนเดอร์แมน
"ไม่หล่ะ ฉันไม่เคยนอน"
"ลองนอนมั้ย?" ผมชวน เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะลงมานั่งบนเตียง
"นอนด้วยกันก็ได้" ผมเถิบให้เตียงมีที่ว่างพอให้เอนด์นอน เอนด์ลังเลเล็กน้อยแต่สุดท้ายก็ล้มตัวลงนอนบนเตียง
"เป็นไง?" ผมสอบถามเอนด์ผู้เพิ่งเคยนอนบนเตียง เขาหลับตาลง แล้วงึมงัมในลำคอประมาณว่า'ก็ดี' แล้วเขาก็หลับไปอย่างรวดเร็ว
ผมนอนมองเอนด์ บอกตามตรงว่าตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยเห็นเอนด์เดอร์แมนที่หล่อขนาดนี้มาก่อนเลย55555 ถ้าเอนด์เดอร์แมนทุกตัวแปลงร่างเป็นแบบนี้หมดคงดูเจริญหูเจริญตาไม่ใช่น้อย-.,-.....เดี๋ยวนะ นี่ผมคิดอะไรของผมอยู่เนี่ย พอๆ นอนดีกว่า
...........
'!!!!!' ผมสะดุ้งตื่นขึ้นด้วยความตกใจ ก่อนผมจะมองรอบๆ และพบว่า นี่ไม่ใช่ห้องนอนผมนี่!
ตอนนี้ ที่ที่ผมอยู่มันเป็นห้องสีขาวโพลนกว้างสุดลุกหูลุกตา ในห้องนี้มันเงียบสนิท มีเพียงเสียงหายใจกับเสียงเดินของผมเท่านั้น แม้ผมจะพยายามเดินไปเรื่อยๆก็ไม่มีท่าทีว่าจะไปถึงกำแพงของห้องสีขาวนี้ได้ หรือว่า...นี่มันเป็นแค่ฝันของผม
ถ้านี่เป็นฝัน ก็ช่วยฝันอะไรที่มันน่าสนใจกว่านี้หน่อยไม่ได้รึไง หรือถ้าจะฝันแบบนี้ก็ช่วยฝันถึงเอนด์หน่อยสิ! จะได้มาอยู่เป็นเพื่อน นั่งเฉยๆมันน่าเบื่อนะโว้ย!
ผมเร่ิมเร่งฝีเท้าในการวิ่งไปรอบๆ เพื่อสำรวจห้องอันว่างเปล่านี้ ผมวิ่งไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง....
'..ใครหน่ะ?' ผมสังเกตเห็นอะไรก็ไม่รู้รูปร่างคล้ายคนอยู่ข้างหน้าไกลๆ แต่คงไม่ใช่เอนด์หรอก เขาสูงกว่านี้เยอะ ผมว่าผมลองตะโกนทักหมอนั้นดูดีกว่า
'นาย! นายตรงนะ...!!!!!!!' ผมตะโกนทักไปไม่ทันจบประโยค หมอนั้นก็หายไปกับตา และมาปรากฎข้างหน้าผมด้วยความไวแสง!
เขาเป็นผู้ชาย ผู้มีผมสีน้ำตาลดำ สวมเสื้อยืดสีฟ้าเขียว กางเกงขายาวสีน้ำเงิน ผิวของเขาและความสูงเขาพอๆกับผม เอางี้ดีกว่า เขาเหมือนกับผมทุกอย่าง ขอเน้นว่าทุกอย่าง ยกเว้น ตาของเขา ตาของเขามันไร้แววตา...ไม่สิ..ตาของเขามันไม่มีตาดำเลยต่างหาก!
เรี่ยวแรงของผมเหมือนโดนคนตรงหน้ากระชากออกไป ขาผมสั่นด้วยความกลัวอันมหาศาลที่ท่วมหัวผมทันทีที่ชายคนนี้มายืนอยู่เบื้องหน้าผม และในขณะนั้นเอง ผมก็รู้สึกคุ้นเคย เหมือนผมกับเขาเคยเจอกันมาก่อน...
'ฮะ..ฮีโร่ไบร์น....' ผมพึมพำชื่อแปลกๆนั่นในลำคอแม้ผมจะไม่รู้ว่าชื่อนั่นมาจากไหนก็ตาม แต่มันมีบางอย่างบอกผมว่า ชื่อนี้ คือชื่อของชายปริศนาคนนี้
ผัวะ!!!
กำปั้นของชายตรงหน้าเข้ากระแทกช่วงท้องของผมอย่างจัง ผมกระเด็นออกห่างจากฮีโร่ไบร์น ลอยอยู่กลางอากาศ เพียงแค่โดนชก แต่ผมกลับรู้สึกถึงความเสียหายในช่องท้องอย่างรุนแรง ผมจุกจนชาไปหมด ผมรู้สึกเหมือน..ผมกำลังจะตาย
ผม..ยังไม่อยากตายนะ...ผมเพิ่งได้รู้จักกับเอนด์เมื่อไม่นานนี้แท้ๆ..
ผม..ยังอยากรู้จักเอนด์ให้มากกว่านี้..
"นี่นายเป็นอะไรไป!!! ตื่นขึ้นมาสิ!! ลืมตาซะ!!"
"!!" ผมสะดุ้งอีกครั้งในสภาพเหงื่อท่วมตัว หายใจหอบถี่ๆ ผมมองไปรอบๆแล้วก็พบว่า นี่มันห้องผมนี่?
ผมหันไปเห็นเอนด์ยืนอยู่ข้างเตียงมีสีหน้าตกใจ มือทั้งสองข้างของเขาจับไหล่ผมแน่นเหมือนว่าเขาพยายามเขย่าตัวผมมาก่อนหน้าผมจะตื่น ผมกำลังจะเอ่ยปากถามเอนด์ว่าเมื่อกี้ผมเป็นอะไรไป แต่..
"เอนด์..แค่กๆ" ผมกระอักของเหลวออกมาจากปาก ซึ่งมัน..คือเลือด! ผมเริ่มรู้สึกถึงความเจ็บปวดจากช่องท้อง ความเจ็บปวดนั้นเข้ามาแทนที่เรี่ยวแรงทั้งหมดจนกระทั่งผมไม่มีแรงแม้แต่จะเปล่งเสียงขอความช่วยเหลือจากเอนด์ แต่ถึงอย่างนั้น เอนด์ก็ไม่ต้องรอให้ผมพูดอะไร ทันทีที่เขาเห็นว่าผมอาการไม่ดี เขาก็รีบเอาผ้ามาเช็ดเลือด และเอาของกินมาป้อนผมจนผมอาการดีขึ้น
"ผมโอเคแล้ว" ผมพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าเอนด์ไม่มีท่าทีจะหยุดป้อนของกินให้ผม
"แน่ใจนะ?"
"อืม" ผมยิ้มเล็กน้อยพอให้เอนด์สบายใจมากขึ้น เอนด์จึงยอมวางของกินลง
"ฉันตกใจแทบตาย...ทำไมอยู่ดีๆนายถึงบาดเจ็บขนาดนี้? นายไปทำอะไรมา?" เอนด์เอ่ยถามผมด้วยสีหน้ากังวลใจ
"ผม..ผมฝัน" ผมตอบพลางคิดถึงความฝันนั่น กับชายผู้หน้าตาเหมือนผมทุกประการคนนั้น เป็นฝันร้ายที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมาเลย...
"ฝัน..?" เอนด์ทำหน้างง ก็นะ เอนด์ไม่เคยนอนจะรู้ได้ไงว่าความฝันคืออะไร
"อือ มันเป็นสิ่งที่จะเกิดขึ้นตอนนอนหน่ะ แต่ช่างมันเถอะเอนด์ มันผ่านไปแล้วหล่ะ ผมก็ไม่เป็นอะไรแล้ว" ผมเลือกที่จะปล่อยมันไป ผมไม่อยากให้เอนด์คิดมาก
"..ไม่เป็นไรแน่นะ" เอนด์ยังคงมีสีหน้าลังเล ผมไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่พยักหน้าเบาๆ กดความรู้สึกหน่วงๆที่ท้องเอาไว้ไม่ให้แสดงออกทางสีหน้า
"วันนี้นายนอนอยู่ตรงนี้แหละ เดี๋ยวพวกกิจวัตรประจำวันเดี๋ยวฉันทำแทนเอง มีอะไรว่ามา" เอนด์เสนอความช่วยเหลือ แต่ขอโทษนะ ผมไม่ต้องการให้ใครมาลำบากเพราะผมทั้งสิ้น โดยเฉพาะเอนด์! แต่ผมปฏิเสธเฉยๆเอนด์คงไม่ฟังหรอก เชื่อผมสิ ผมเลยต้องงั้ดวิชาโกหกขั้นสุดยอดของผมขึ้นมาใช้ยังไงหล่ะครับ
"ไม่ได้หรอกเอนด์" ผมเริ่มต้นด้วยการปฏิเสธธรรมดาก่อน
"ไม่ได้ก็ต้องได้ นายไหวซะที่ไหนห้ะ"
"นายก็ไม่ไหวหรอก ภารกิจวันนี้ของผมมันยากเกิน" ผมตีหน้าซีเรียล
"ถ้าฉันไม่ไหว นายจะไหวได้ยังไง อีกอย่างนะ ฉันแข็งแรงกว่าที่นายคิด สั่งๆมาเถอะฉันทำให้ได้หมดแหละ" เอนด์ยังคงเสนอความช่วยเหลือจนออกจะเป็นแนวสั่ง
"นายแน่ใจนะ..?" ผมแสร้งทำหน้าซีเรียลต่อไป ผลที่ได้คือเอนด์ทำหน้าซีเรียลใส่ผมกลับ
"อืม..ฉันแน่ใจ"
"งั้น เอนด์ช่วยตักน้ำให้ผมหน่อยนะ แล้วก็เอามาทำเป็นน้ำตกสูงสิบบล๊อกที่หน้าบ้านผมให้หน่อย ฝากขุดดินตกแต่งน้ำตกให้มันดูเป็นขั้นๆสวยงามด้วยนะครับ" ผมพูดด้วยสีหน้ายิ้มๆที่กวนตีนสุดกู่ เอาซี้~ภารกิจขุดน้ำตกขนาดนี้มันต้องมีเปียกกันบ้างแหละ เอนเดอร์แมนคงจะทำได้หล่ะ
"........." เอนด์หน้าซีดและเงิบหลังจากที่ได้ฟังภารกิจประจำวัน
"ว่าไงครับ?" ผมยิ้มกวนตีนใส่เอนด์ต่อไป
"เอ่อ..นายพอจะมีภารกิจอื่น เช่น เกี่ยวข้าว รีดนมวัว..?" เอนด์ไม่เลิกความพยายามที่จะช่วยเหลือผม
"อ้อ มีสิ ก็ขุดโพรงใต้ทะเลสาบหน่ะ เอาให้ประตูอยู่กับน้ำเลยนะ ผมชอบ" ผมไม่เคยกวนใครขนาดนี้มาก่อนเลยนะ พูดจริงๆ(ไม่มีใครให้กวนมากกว่า)
"._____." เอนด์ก้มหน้าลง คล้ายว่ากำลังครุ่นคิดอย่างหนักอยู่ ก่อนเขาจะเงยหน้าขึ้นมาพร้อมสีหน้าเหนื่อยใจ
"ถ้านั่นเป็นภารกิจทั้งหมดของวันนี้ ฉันก็คงได้แค่เฝ้าไข้นายอยู่ตรงนี้หล่ะนะ"
ภารกิจล้มเลิกความตั้งใจของเอนด์สำเร็จลุล่วงครับ! แหม่
"แค่นั้นก็มากพอแล้วหล่ะครับ" ผมกล่าวพร้อมรอยยิ้มบางๆโดยไม่รู้ตัว เอนด์มองผมนิ่งๆ
"นายนอนพักได้แล้ว นั่งคุยกับฉันอยู่ได้" เขาใช้มือดันหัวผมลงบนหมอน แต่ทันทีที่หัวผมถึงหมอน เขาก็เลิกดัน และเปลี่ยนมาเป็นลูบผมของผมแทน เขาก้มตัวลงมากระซิบเบาๆข้างหูผม
"หลับซะ..เจ้ามนุษย์"
ผมช้อนสายตาขึ้นไปมองหน้าเขาเล็กน้อย และพูดประโยคสุดท้ายของวันออกมา
"ผมชื่อสตีฟต่างหาก ไม่ได้ชื่อเจ้ามนุษย์ซะหน่อย.." แล้วผม ก็ดิ่งลงสู่ห้วงนิทราทันที
...มีเพื่อน..มันรู้สึกดีแบบนี้นี่เอง...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น