(Fanfic Minecraft!//yaoi) รักฉันซะ! นายเอนเดอร์แมน!

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่สอง: เอนเดอร์แมน ข้ารับใช้ผู้ซื่อสัตย์ของสตีฟ

บทที่สอง: เอนเดอร์แมน ข้ารับใช้ผู้ซื่อสัตย์ของสตีฟ

 

     แสงสว่างจากดวงอาทิตย์ลอดหน้าต่างห้องนอนของผม ถ้าลองคิดๆดูนะ มีห้องนอน มองออกไปจากหน้าต่างเห็นวิวทิวทัศน์ธรรมชาติพร้อมมีแสงอาทิตย์อ่อนๆส่องเข้ามายังห้องนอน..คงเป็นภาพที่ดูอบอุ่นดี แค่มันจะดีกว่านี้หากไอ้แสงอาทิตย์ที่ลอดเข้ามาทางหน้าต่างไม่มาตกอยู่ที่ตาของผมพอดิบพอดี!

     รำคาญโว้ย! ไอ้แสงบ้านี่ทำผมหงุดหงิดได้ทุกเช้าเลยให้ตายเถอะ! โว๊ะ! แยงตากันอยู่ได้

     ผมลุกขึ้นนั่งบนเตียงพลางทำหน้ามุ่ยใส่ดวงอาทิตย์บนฟ้า ผมจงใจด่ามันทางสีหน้า แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่เคยสะทกสะท้านกับการด่าของผมเลยแม้แต่วันเดียว ผมจึงเลือกที่จะเลิกสนใจมันแล้วลงจากเตียงไปทำกิจวัตร...

     "อรุณสวัสดิ์" เสียงทุ้มปริศนาดังขึ้นจากข้างเตียงผม อืม..เสียงหล่อดีนะเราหน่ะ

     "อืม อรุณสวัสดิ์" ผมทักทายเขากลับ....เอ๊ะ เดี๋ยวก่อน ผมไม่ใช่คนเดียวที่อยู่ในบ้านเร้อะ=[]=!!?!?  ผมหันขวับไปทางต้นเสียงอย่างไม่รอช้า และต้องผงะ อึ้ง ทึ่ง กับสิ่งที่ผมได้เห็น!

 

      ณ ข้างเตียงนอนผมตอนนี้ ได้มีชายสูงราวๆสองบล๊อกยืนอยู่ เขาคนนี้สวมเสื้อแขนสั้นมีฮู้ดสีดำสนิทเป็นมิตรต่ออีกา(ไอ้ประโยคหลังมาไง?) ใส่กางเกงผ้าขายาวสีน้ำเงินม่วงล้วน สีผิวซีดจนเกือบจะขาวพอๆกับเสื้อขนแกะที่เพิ่งซัก(ไม่รู้จะเปรียบเทียบกับอะไรแล้วใช่มั้ย=__=) เส้นผมของเขาสีดำเงางามเพราะให้ทานเพ็ดดีกรี(?) แต่ไม่มีอะไรน่าตกใจเท่าตาของเขาครับ...ตาเขามีสีม่วง...ตาสีม่วงที่แอบทอแสงสีม่วงอ่อนออกมานิดๆ แต่จะชัดขึ้นเมื่อสบตาคู่นั้นตรงๆในยามวิกาล ใช่ครัช เขา คือ เอนเดอร์แมน แต่ที่สำคัญ คือ เขากลายเป็นคนได้อย่างง้ายยยยยยยย!!!:฿:@-)&:7/!0[]0 กรี้ดดดดดดเดี๋ยวพรุ่งนี้เขตไบโอมป่าดงดิบต้องมีหิมะตกแน่เล้ยกรี๊ดดดดดดดด0[]0!!!!(กรี้ดเพื่อ?)

 

เอนเดอร์แมน(ที่กลายเป็นคน)ท่าทางจะรู้ว่าผมตกใจและสติแตกขนาดไหน เขาจึงพูดขึ้น

"ใจเย็น มีสติหน่อย มนุษย์"

"=[]=" ซึ่งแน่นอนว่าประโยคแค่นั้นไม่เพียงพอจะทำให้สติผมที่กระเจิงไปคนละทิศคนละทางกลับมารวมอยู่ในสมองผมได้ นอกจากผมจะไม่สงบลงเลยแม้แต่น้อย ผมยังทำหน้าเงิบใส่เขาไม่หยุดอีกด้วย

'แปะๆ'

เขาเดินเข้ามาใช้มือใหญ่ๆของเขาแปะหน้าผมสองทีเบาๆเป็นการเรียกสติผม และพอผมได้สติ ผมก็โวยวายเหมือนคนขาดสติแทบจะทันที(แล้วจะได้สติกลับมาเพื่อ?)

"นะ นายเอนเดอร์แมนทำไมนายถึงกลายเป็นคนได้นายไม่ใช่คนหนิแถมยังดูดีกว่าผมมันเป็นไปด้ายอย่างงายยยยย!!!=[]="

"ใจเย็นๆ ฉันเปลี่ยนร่างมาเป็นแบบนี้เพื่อการสื่อสารระหว่างเราจะได้ง่ายขึ้นเท่านั้น"

"แล้วทำไมเอนเดอร์แมนคนอื่นๆไม่เคยเปลี่ยนร่างหล่ะ??" ผมถามด้วยสีหน้าที่ยังมีอาการตกใจอยู่บ้าง แต่น้องลงกว่าเมื่อกี้

"เอนเดอร์แมนคนอื่นเขาไม่มีเพื่อนเป็นมนุษย์หรอกนะ"

"อ๋อ.." ผมเข้าใจทันที เพราะ 1.ผมเป็นมนุษย์คนเดียวที่สื่อสารได้ พวกชาวบ้านสื่อสารไม่รู้เรื่อง ถึงพวกเขาจะเป็นมนุษย์ก็เถอะ 2.เอนเดอร์แมนคนอื่นเขาเห็นคนปุ๊บฆ่าปั๊บ มีแค่เอนเดอร์แมนข้างผมนี่แหละที่มายืนจ้องเฉยๆ

"ไม่คิดจะลุกจากเตียงรึไง" เอนเดอร์แมนกล่าวเตือนผมว่าตอนนี้ผมควรจะลุกจากเตียงได้แล้ว

"อะ อืม จริงด้วย" ผมลุกขึ้นจากเตียง และยืนคิดว่าวันนี้มีตารางกิจวัตรประจำวันอะไรบ้าง อืม...อย่างแรกที่ต้องทำ..ฆ่าครีปเปอร์! ผมไม่อยากให้เหตุการณ์แบบเมื่อวานมันเกิดขึ้นซ้ำสอง ครั้งเดียวก็เกินพอ-_-'

"อ่า...เดี๋ยวผมไปทำกิจวัตรของผมละนะ แล้วนาย..."

"ไปด้วย"

คำตอบจากเอนเดอร์แมนทำผมเงิบอีกรอบ โอเค ดีที่ว่าผมจะมีเพื่อนไปทำนู่นทำนี่ แต่ไอ้กิจวัตรแรกที่ผมต้องทำเนี่ย...เขาจะรับได้เร้อ~ -...-

"เอ่อ แต่คือ กิจวัตรแรกของผมมัน..คือ นายจะอยากทำรึเปล่าผมไม่แน่ใจนะ"

"พูดแบบนี้คือไม่อยากให้ฉันไป? หรืออย่างไง"

"ไม่ใช่ๆ คือผมต้องไปฆ่าครีปเปอร์"

ผมบอกเขาไปตรงๆละ ตอนนี้เขามองหน้าผมด้วยสายตานิ่งๆ ก่อนจะพูดต่อ

"ไปสิ ไปฆ่าที่ไหนหล่ะ"

ห้ะ=[]= ไม่ใช่ว่าเป็นเพื่อนกันเรอะ

"ตะ แต่"

"ครีปเปอร์ไม่ใช่เพื่อนฉันอยู่แล้ว ฆ่าพวกนั้นก็คงไม่เสียหายอะไรนัก"

โอเค ผมเป็นคนที่เข้าใจผิดมาตลอดสินะ ว่าพวกสิ่งมีชีวิตนอกบ้านผมเป็นเพื่อนกันหมด

"เดี๋ยวไปฆ่าครีปเปอร์ที่หน้าบ้านผมนี่แหละ ว่าไป..นายมีชื่อมั้ย?"

"ไม่"

ไม่มีชื่อ ดีหล่ะ!

"งั้นให้ผมตั้งนะ"

ผมใช้สายตาเป็นประกายของผมจ้องตาเขา หวังว่าเขาจะใจอ่อนนะ เขาใช้ตาสีม่วงคมคู่นั้นมองลงมาอย่างพินิจพิจารณา

"เชิญเถอะ"

"งั้น ต่อไปนี้ผมจะเรียกนายว่าเอนด์นะ" ก็ตามนั้นครับ ย่อจาก เอนเดอร์แมน

"ยังไงก็ได้ จะไปล่าครีปเปอร์รึยังหล่ะ?"

ทำไมเขาดูกระตือรือร้นจะไปล่าครีปเปอร์จัง แอบเกลียดกันรึเปล่าเนี่ย-_-'

"ไปสิๆ" ผมกล่าวแล้วเดินนำเอนด์ไปที่ประตูบ้าน

"พร้อมนะ?" ผมหันไปถามเอนด์ วันนี้ผมรู้สึกกลัวน้อยกว่าปกติเยอะเลย ผมมีเพื่อนแล้วนินา^0^

"ถามตัวเองเถอะ"

โอเค ผมว่าผมถามเขาอย่างเป็นมิตรนะ ไหงผมถึงได้คำตอบกวนส้นกลับมาหล่ะ

 

แอ๊ด!

 

เสียงประตูไม้เบื้องหน้าผมเปิดออก เผยให้เห็นครีปเปอร์ประมาณสามตัวกำลังวิ่งเล่นอย่างมีความสุขบนทุ่งหญ้าสเตปหน้าบ้านผม

"เริ่มเลยแล้วกัน" เสียงทุ้มที่อยู่ข้างหลังผมเอ่ย แล้วค่อยตามมาด้วยเสียงที่ผมเริ่มจะได้ยินจนชิน พร้อมกับเกล็ดสีม่วงที่ฟุ้งกระจายเช่นเคย

          พุ๊ฟ!

เพียงพริบตา เอนด์ก็ไปเผชิญหน้ากับครีปเปอร์ตัวแรกเรียบร้อย เขาใช้ดาบหินที่หยิบจากในบ้านฟาดลงบนตัวครีปเปอร์ไม่ยั้ง

ส่วนผม..จะรอช้าอยู่ใย ไปฆ่าครีปเปอร์เลยละกัน!

ผมตรงดิ่งไปหาครีปเปอร์ที่อยู่ไม่ห่างจากเอนด์นัก ผมใช้ดาบหินแบบเดียวกับที่เอนด์ใช้ฟาดใส่ครีปเปอร์ ฟาดครั้งแรก...ครั้งที่สอง...สาม..อีกครั้งเดียวก็จบ!...ครั้งที่..

ทันใดนั้น ในหัวผมก็มีประโยคนึงที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนโผล่ขึ้นมา

    ถ้าครีปเปอร์เป็นแบบเอนด์หล่ะ ถ้ามันฟังเรารู้เรื่องทำไมเราไม่คุยกับมัน เหมือนที่เราทำกับเอนด์

ความคิดนั้นลากผมเข้าสู่ห้วงแห่งความคิดโดยไม่ตั้งตัว โดยลืมว่าเบื้องหน้าผมคือครีปเปอร์ที่โดนผมทำร้าย และมันก็พรัอมที่จะระเบิดทุกเมื่อ

         บึ้มมมมมม!!!

'วิ้งงงงง' อีกแล้วครับสำหรับเสียงนี้ หูอื้ออีกแล้วครับ อ่า ผมเกลียดการหูอื้อจริงๆ ผมมัวแต่ใส่ใจการหูอื้อ จนลืมคิดไปว่า ผมควรจะเตรียมแลนด์ดิ้งลงสู่พื้นดินมากกว่าจะมาใส่ใจกับการหูอื้อเล็กๆน้อยๆ เพราะจากการระเบิดเมื่อครู่ ทำให้ตัวผมกระเด็นออกจากจุดเกิดเหตุค่อนข้างไกล และสูงด้วย

'ตุบ'

เสียงกระแทกของผมมันเบาลงและดูนุ่มนวลกว่าทุกที แหงหล่ะ ผมไม่ได้ตกลงพื้น คราวนี้ผมตกลงบนอ้อมแขนของเพื่อนผมแทน ใช่ครับ ผมมาอยู่ในอ้อมแขนเอนด์เรียบร้อย

"เอ่อ ขอบคุณ"

"ไม่เป็นไร ฉันยืนอยู่ตรงนี้อยู่แล้ว"

ครับ ถ้าคุณไม่ยืนอยู่ตรงนี้ คุณก็คงไม่รับหรอก สินะ=__=* เดี๋ยวนะ ผมว่าผมลืมไปว่ายังมีครีปเปอร์เหลืออยู่

"เหลือครีปเปอร์อีกตัว..."

"ไม่เหลือแล้ว อีกตัวมันตายเพราะแรงระเบิดเมื่อกี้"

ครับ ชัดเจน เมื่อกี้ผมเกือบจะตายตามมันแล้วครับ

"ทีนี้ ฆ่าครีปเปอร์เสร็จ ไปฆ่าอะไรต่อหล่ะ ฆ่าแมงมุม? ฆ่าไก่? หมู? วัว? หรือฆ่า.." เอนด์เริ่มสาธยายมหากาพย์ร้อยแก้วที่มีแต่เรื่องฆ่า

"พอเลยๆ ชีวิตผมไม่ได้มีแต่ไปไล่ฆ่าคนอื่นเค้าหรอกนะ" แค่เป็นหนึ่งในกิจวัตรหลักๆก็แค่นั้น 

"แล้วไปทำอะไรต่อ" เอนด์ถามกลับอย่างรวดเร็วเหมือนว่าจะเริ่มเบื่อกับการยืนว่าง 

"ไปปลูกดอกไม้ที่หลังบ้านของผม" พูดจบ เอนด์ก็ส่งเครื่องหมายคำถามออกมาทางสีหน้าแทบจะทันที

"ไม่ต้องถามว่าเพื่ออะไร ผมทำเพื่อความสุขส่วนตัว นายจะปลูกหรือไม่ก็ได้นะ"

"มีอย่างอื่นให้ทำมั้ย ฉันไม่อยากปลูกดอกไม้"

"มี ทำเค้ก" ผมตอบ ก่อนจะก้มมองแขนเอนด์ที่อุ้มผมอยู่ และไม่ยอมปล่อยลงซักที ซึ่งพอเอนด์เห็นสายตาผมเขาก็เหมือนจะนึกได้ว่าอุ้มผมอยู่ เขาเลยค่อยๆวางผมให้ยืนกับพื้น

"โอเค ฉันปลูกดอกไม้กับนายก็ได้" เอนด์พูดพลางลอบถอนหายใจ

 

  หลายๆคนอาจคิดไว้ว่า ปลูกดอกไม้ด้วยกันคงเป็นอะไรที่โรแมนติกใช่มั้ยครับ แต่สำหรับผม คงไม่โรแมนติกเท่าไหร่หรอกครับ

 

"นี่ๆ ผมบอกแล้วใช่มั้ยว่าให้หันดอกพีโอนี่เข้าหาตัวบ้าน ทำไมนายเอาดอกหันไปทางรั้ว ใช้ได้มั้ยหน่ะ จัดให้มันหันมาที่ตัวบ้านเดี๋ยวนี้เลยนะครับ" ผมยืนท้าวเอวสั่งเอนด์อย่างสนุกสนาน

"เออๆ เดี๋ยวไปจัดให้ ขอลงกุหลาบตรงนี้ให้ครบก่อน" เอนด์กล่าวปัดๆพร้อมเอากุหลาบลงดินด้วยความทุลักทุเล

"ไม่ได้ๆ รีบลงต้นที่นายถือให้เสร็จ แล้วมาจัดเดี๋ยวนี้ ทิ้งไว้นานเดี๋ยวนายลืม"

"เออ! รู้แล้วๆ ไปเดี๋ยวนี้หล่ะ!" เอนด์พูดอย่างหัวเสียพร้อมปักกุหลาบในมือลงดินอย่างรุนแรง

"ลงกุหลาบดีๆสิ! เดี๋ยวมันก็ตายพอดี ถ้ามันตายนะน่าดู" ผมตวาดกลับ ซึ่งดูเหมือนว่าเอนด์ก็ไม่ได้ใส่ใจซักเท่าไหร่ เขาเดินมาจับดอกพีโอนี่ให้หันไปทางตัวบ้าน ก่อนจะเดินกลับไปลงกุหลาบ

"รู้งี้เลือกไปทำเค้กก็ดี.." เอนด์บ่นในลำคอ

"..." ผมนั่งมองเอนด์เอากุหลาบลงดินกลางแดดจ้า เขาปาดเหงื่อครั้งแล้วครั้งเล่า ผมสงสัยมากเลย เขาไม่ได้ติดหนี้อะไรผมซักหน่อย เขาจะมายอมให้ผมใช้งานเยี่ยงทาสทำไมกัน

"เห้อ! เสร็จแล้ว เอ้า ทีนี้ทำไรต่อ" เขาหันมามองผมหลังจากลงกุหลาบต้นสุดท้ายเสร็จ

".."ผมนั่งคิด จริงๆแล้วมีงานอีกเยอะเลยที่ผมต้องทำ แต่ถ้าผมทำ เอนด์ก็คงตามไปทำด้วย ผมคิดว่า..ตอนนี้เอนด์น่าจะเหนื่อยมากแล้ว ถ้าจะให้ทำงานต่อมันก็เกินไป เพราะงั้น..

"ไปเล่นน้ำกันมั้ย" ผมชวนยิ้มๆด้วยความหวังดี แต่คนที่ถูกชวนกลับมองผมกลับด้วยสายตาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ

"แกจะฆ่าฉันเรอะ?!?!"

อ๋อจริงด้วย เอนด์เดอร์แมนไม่ถูกกับน้ำนี่น่า 

"งั้นก็ไปทำงานต่อ ต่อไปก็..อ้าว จะไปไหน?" ผมยังสั่งงานไม่จบ เอนด์ก็หันหลัง เดินไปหยิบอะไรบางอย่าง เขาเดินกลับมาพร้อมกุหลาบต้นหนึ่ง และเขาก็ยื่นมันให้ผม

นี่เขาเดินไปเอากุหลาบให้ผม?? ผมก็รู้นะว่าผมเป็นคนมีเสน่ห์มาก(?) แต่ถ้าจะจีบ ก็ขอให้มันโรแมนติกกว่านี้หน่อยไม่ได้รึไงฟระ อีกอย่าง ผมยังคิดกับเอนด์แค่เพื่อนด้วย ผมคงรับไว้ไม่ได้หรอก

"เอ่อ เอนด์ ผม...คงรับกุหลาบนี่ไม่ได้หรอก.."

"รับไม่ได้บ้าบออะไร ฉันเห็นว่ากุหลาบมันเหลือจากที่ทำสวนเมื่อกี้ เลยเอามาคืนให้นายเก็บ เข้าใจอะไรผิดรึเปล่าห้ะ?"

             เพล้ง!

เสียงเมื่อกี้ เป็นเสียงหน้าผมที่เพิ่งโดนเอนด์ทุบจนแตกครับ แต่ถึงผมไม่บอก ทุกคนก็น่าจะทราบกันดี

 

เอนด์..นายบังอาจมากที่กล้าทำให้ผมหน้าแตก นายจะต้องชดใช้!

 

"เอนด์...." ผมเรียกเอนด์ด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกที่สุดเท่าที่ผมเคยทำมา

"อะไร?" สีหน้าเอนด์เปลี่ยนไปเล็กน้อยหลังจากได้ยินเสียงเย็นดุจไบโอมทุนดร้าของผม..คงตกใจสินะ แต่เดี๋ยวนายได้ตกใจมากกว่านี้แน่นอน หึหึ

"รับนี่ไป" ผมยื่นพลั่ว(pickaxe)ให้เอนด์ซึ่งเขาก็รับมันไปแบบงงๆ แต่ไม่ได้ถามอะไร

"ผมขอสั่งให้นายเข้าไปในดันเจี้ยนข้างบ้านผม และไปขุดแร่เหล็กมาให้ผมทั้งหมดสี่สิบก้อนถ้วน และห้ามกลับมาที่บ้านผมจนกว่าจะหาได้ครบ"

"นายจะบ้ารึไง!!"เอนด์โวยวายอย่างไม่รอช้า

"ไปได้แล้ว"ผมเอ่ยปากไล่โดยไม่สนใจสีหน้าตื่นตกใจของเขา

"แต่..!"

"ไม่มีแต่ครับ ไปเดี๋ยวนี้"

"..อะไรวะ" เอนด์บ่นอุบอิบในลำคอ ก่อนจะเดินออกจากบ้านไป ส่วนผมก็เดินเข้าครัวไปทำเค้ก

 

............3 ชั่วโมงต่อมา..............

 

เอนด์ยังไม่กลับมาเลย นี่ผมทำเกินไปรึเปล่านะ(เพิ่งคิดได้เรอะอีโหดดดดด)

 

                           --จบบทที่สอง--

          คุยกะไรต์เตอร์แปบนึงน้าาา

อ่า...ไรต์เตอร์ขออัพสองบทรวดเลยละกันนะคะ เป็นการฉลองเปิดตัวนิยาย ไรต์เตอร์อยากจะขอความกรุณานิ้สสสนึง คืออยากให้รีดเดอร์ผู้น่ารักทุกๆคนที่เข้ามาอ่าน ช่วยคอมเม้นต์นิยายของไรต์ให้หน่อยนะค้า*^* จะติชมดุด่าตบตีอย่างไงก็ได้ค่ะ555555 ขอขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนที่เสียเวลาอันมีค่าเข้ามาอ่านนิยายของไรต์เตอร์นะคะ ซาบซึ้งมากคะ > <